Μάνος

Καθημερινά ζούμε με τις επιλογές μας. Κακές και καλές, πρόσφατες και παλιές, μεγάλες και μικρές....

Μα δυστυχώς αδυνατούμε να κατανοήσουμε τον αντίκτυπο που θα έχουν τα πάντα μελλοντικά.


Με λένε Άννα κι έχασα τον αδερφό μου περίπου πριν από έξι χρόνια. Η επιλογή μου στην υπόθεση αυτή δεν ήταν η ζωή του, μα η σχέση μας όσο ήταν εν ζωή. Και δυστυχώς, δεν ήταν ιδιαίτερα καλή τους μήνες πριν φύγει. Μετανιώνω κάθε φορά που τον θυμάμαι εκείνον τον θεωρητικά μεγάλο τσακωμό... Που ούτε καν θυμάμαι καθαρά το λόγο. Θυμάμαι να του φωνάζω και να μου φωναζει και μετά για μήνες το κενό... Τη ζωή του, τη ζωή μου. Ώσπου η πρώτη κόπηκε απότομα. Δεν υπήρξε καν η ευκαιρία για μια κουβέντα.

Γαμημενο προαίσθημα, ήρθες αργά. Ήμουν ήδη μες το τραίνο για Βόλο. Δε θα του έλεγα αντίο μα ίσως μια κουβέντα παραπάνω.


Και τώρα απλά μου λείπει...

Ο σωσίας

Ήρθες εχθές πάλι να με επισκεφθείς στα όνειρά μου. Εκεί όπου μπορούμε σαν άνθρωποι να μιλάμε, δίχως τσακωμούς και φωνές. Εκεί όπου η αλήθεια είναι όλη δική μου και την πλάθω εγώ όπως θέλω.

Εκεί, όπου δε σε κοιτάζω πλέον βασανιστικά.

Μονάχα που αυτή τη φορά, είχα ερωτημάτικα. Εκεί που λέω οτι έχω αδειάσει τα συρτάρια της ψυχής μου όλα απο σένα, εκεί.. εκεί ξαφνικά θα βρω έναν κόκκο σκόνης μοναδικό να σε θυμίζει. Γιατί όλα στη ζωή και στα μέσα μας συνδέονται.

Ήρθες αυτή τη φορά να μου προσάψεις ευθύνες που σε άφησα κι έκανες τις ζωές μας μπουρδέλο. Ήρθες να δεις αν προχώρησα και να μου πεις για σένα, όπως έκανες πάντοτε. Μα κάπου μπλέχτηκες, ξεχάστηκες.... Πήρε άλλη τροπή η επίσκεψή σου κι εγώ δε σε σταμάτησα. Και τότε έμεινα με την απορία. Τι γίναμε; Τι είμαστε;





Δεν ψάχνω πια απαντήσεις, καθώς χωρίς να το θέλω εμφανίζεσαι μπροστά μου με αυτές. Έχω βαρεθεί τόσο να σε αποφεύγω που έχω πλέον μάθει να ζω μαζί σου. Εμφανίζεται βλέπεις ο σωσίας σου αραιά και που να μου θυμίζει πως πρέπει να προσποιούμαι.

Δεν ξέρω, δε βλέπω, δεν ακούω και δε θέλω να μαθαίνω...



Κάπου κάπου πανικοβάλλομαι. Κι αν τα όνειρα είναι απλά μια προετοιμασία της στιγμής που θα βρεθούμε; Και που θα είμαστε τότε; Πώς;


Μειδιάζω.
Βλέπεις, δεν ψάχνω πλέον τα γιατί, καθώς έχω μεγαλώσει και μυαλό έχω βάλει.
Ξέρω πλέον με σιγουριά οτι τα γιατί θα εμφανιστούν όταν και αν πρέπει.


Τίποτα δεν είναι το ίδιο, μα...
Όλα βαίνουν καλώς!

Η νύχτα είναι μοιραία- Αν...

Βρείτε το προηγούμενο κομμάτι εδώ: Η νύχτα είναι μοιραία - ποτέ δε μιλήσαμε


 Τη φιλά με πάθος.

   "Τσαφ. Η κουραση έχει επιτρέψει στο αλκοόλ να ενεργήσει σε εντονοτερο βαθμό κι έτσι κι εκεινη παραδίδεται, αφού ξυπνούν προσφατες αναμνήσεις.

   Εκεί όπως την έχει κολλημένη στον τοίχο, την πιάνει από τους γοφούς και τη σηκωνει με αποτέλεσμα να της ανοίξει τα ποδια και στιγμιαία να σφηνωθεί ανάμεσα στα μπούτια της. Εκεινη αφήνει ένα ελαφρύ βογκητο. Νιώθει τον ανδρισμο του να ξεδιπλώνεται μέσα στο παντελόνι.  Δε σταματούν να φιλιούνται παθιασμένα, εχουν ήδη αρχίσει τα σημάδια. Βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της, παραμερίζει το εσώρουχο και χαϊδεύοντας την, λαμβάνει το πράσινο φως για να την τραβήξει παραδίπλα, στον καναπέ.

   Ορμά πάνω της βγάζοντας κομμάτια του ρουχισμού του και ξεκουμπώνοντας της το φόρεμα. Τα ρούχα έχουν απομακρυνθεί εν συντομία. Τώρα μπορεί να απολαύσει το γυμνό της κορμί, με τις ελάχιστες ατέλειες.
   Κοιτάζει το στήθος της και απλώνει το χέρι του να το άγγιξει, ενώ της δίνει παθιασμένα φιλιά στο λαιμό. Συνεχίζει κανοντας μαλαξεις με το χέρι του στις ρώγες της και δίνοντας της φιλιά κατεβαίνει ώσπου το παίρνει στο στόμα του... Της γλύφει τη ρωγα κι εκείνη αφήνει απαλές κραυγες ευχαρίστησης. Είναι υγρή καθώς περιμένει πώς από στιγμή σε στιγμή θα λάβει την ικανοποίηση της παλινδρόμησης. Μα αυτή η στιγμή φαίνεται να αργεί.
   Κι όσο αργεί τόσο εκείνη τρελαίνεται. Νιώθει τον ανδρισμό του να τρίβει την κλειτορίδα της  και βογκαει στο αφτί του ενώ το δαγκώνει. Τότε εκείνος οδηγείται στο μουνί της, μα δεν το σπρώχνει. Εκείνη σπαρταρα για λίγο και μπηγει τα νύχια της στην πλάτη του. Το νιώθει να την ανοίγει, να τη γεύεται ελαφρά μα να μην την παίρνει ακόμα.
   Και αμέσως μετά, γίνονται και πάλι ένα... Όπως γίνονταν παλιά."

   Η Άννα χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβει τι συμβαίνει και να τον σπρώξει μακριά. Τον κοιτάζει κατάματα και τον χαστουκίζει. Τον σπρώχνει βίαια και παραλληλα τον βρίζει ενώ εκείνος αντιστέκεται.

- Σε παρακαλώ, εξαφανίσου!
- Άφησε με να σου μιλήσω, την παρακαλά.
- Σε άφησα να με ακολουθήσεις ως το σπίτι, ώστε να μου μιλήσεις αλλα δεν έβγαλες λέξη. Game over, φύγε τώρα.

Κι ενώ μόλις τον έχει απομακρύνει, εκεινος την ξανά σπρώχνει στον τοίχο.

- Μα καλά, τόσο πολύ με μισείς;
- δε σε μισώ, απλά δεν έχω τιποτα να πω με έναν εισβολέα, του απαντά κοιτώντας τον στα μάτια.
- πρακτικά δεν είσεβαλα στο σπίτι σου, μου άνοιξες.
- εισέβαλες όμως στη ζωή μου και...
- και;...
-και μου την έκανες άνω κάτω, τι άλλο θέλεις τώρα;

Την κοιτάζει και κάτι πάει να της πει, μα τελικά αλλάζει γνώμη. Και κάπως έτσι, αναστατωμένος, φεύγει.


Εκείνη θα περάσει το υπόλοιπο της νύχτας σωριασμένη στον καναπέ, ανάβοντας το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, προσπαθώντας να ηρεμίσει και να διώξει τις σκέψεις που την πλυμμηρίζουν.

Οι μέρες παιρνούν και η Άννα δεν επικοινωνεί με κάνενα απο τα παιδιά της παρέας. Ωστόσω, ένα τηλεφώνημα του Αλέξανδρου ίσως να αλλάξει λίγο την κατάσταση.