Καλά Χριστούγεννα!

Πολλές ευχές και χαιρετισμούς απο το νέο μου διαμέρισμα σε μια διαφορετική περιοχή της Πράγας!

Τα φετινά Χριστούγεννα με βρίσκουν με μια διάθεση που διέπεται απο ελαφρά σκαμπανευάσματα, αλλά δεν έχω Christmas blues, πιο πολύ είναι το άγχος της μετακόμισης που ολοκληρώθηκε τυπικά μόλις χθες.

Αλλά με κούτες τριγύρω και περιμένωντας 2 βιβλιοθήκες, το στουντιάκι δεν συμμαζεύεται!

Ευτυχώς η γάτα την παλεύει και δεν μας έχει πρήξει στο νιαούρισμα.

Εσείς τι κάνετε; Πώς τα περνάτε;

Δε χάνομαι

 Χαιρετώ!

Βλέπω ότι δεν έχω ανεβάσει κάτι τώρα τελευταία και σκέφτομαι ότι καλό θα ήταν να ενημερώσω ότι μετακομίζω κι έτσι έχω αρχίσει το πακετάρισμα κλπ.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε και στις 22 θα έρθει το φορτηγάκι, αν δεν με κρεμάσει....

Φυσικά εν μέσω κορονοϊου, εν μέσω τρελού και παλαβού lockdown με επίπεδα αλλά όχι φοβερή επιτυχία, με ψαλίδα στα μαλλιά (ε τι, το χειρότερο να μην αναφέρω; ) ...

Έγινα καταλάθος ξανθιά!

Μου πάει;

Το ποδήλατο

Είχα το όνειρο μου, 

το ποδήλατο μου κι όλα έμοιαζαν σωστά...

Το αγαπώ αυτό το τραγούδι. Καλημέρα σε όλους!

Ίσως...

"Αλλάζει ο καιρός....ο άνθρωπος ποτέ!"

Ίσως, ίσως αν δεν είχα επενδύσει... Ίσως αν δεν είχα αφεθεί...

Ίσως αν ζύγιζα λίγο καλύτερα. Ίσως...

Τα πράγματα που μας κάνουν το μεγαλύτερο κακό, είναι όλα όσα θέλουμε πιο πολύ. 

Δεν έχουμε μιλήσει πλέον για χρόνια. Δεν ξέρω που είσαι, πως είσαι, πως περνάς και για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι καν σίγουρη αν με ενδιαφέρει. 

Ένα τσιγάρο στο χέρι, βλέπω πως η κάφτρα εξαφανίζει σιγά σιγά την ίδια του την ύπαρξη. Του καίει τα σωθηκά. Και το μόνο που απομένει, είναι μια πικρή γεύση στο στόμα. 

Αυτό ειναι και το πάθος του έρωτα. Ανάβει, σε καίει και μετά δεν υπάρχεις... 

Μεγαλώνω και με πειράζει. 

Δεν είμαι σίγουρη αν με ενοχλεί που είμαι μακριά, καθώς παράλληλα αυτό με κρατά μακριά κι απο αναμνήσεις, υπάρξεις και συναισθήματα. Είμαι ασφαλής εδώ. Ε;

Αυτό που με πειράζει είναι που δεν κατάφερα ποτέ να σε "θάψω" μέσα μου αξιοπρεπώς. Με ποτά, τσιγάρα και μπουζούκια ζωντανά. Ίσως να σου ταίριαζε ένας Στάθης Ξένος, ίσως Οικονομόπουλος, ίσως Γονίδης, Μελάς, Χριστοδουλόπουλος...

Πρέπει να πάψεις πλέον να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει. Εμείς οι δύο τελειώσαμε. Θα σου έκανε καλό να βρεις ένα νέο χόμπι, μια ασχολία. Κάτι πέραν του να πίνεις μπύρες...

Ίσως μια διαφορετική εκτόνωση να σου έκανε καλό. Μα αυτό που έχω στο μυαλό μου απαιτεί τη συμφωνία και των δύο και δεν γνωρίζω πόσο ασφαλής θα ήταν μια τέτοια δραστηριότητα.

Πάντως αν τύχει να συναντηθούμε αστρικά, φρόντισε σε παρακαλώ μονάχα να μη με ακουμπήσεις. Ένα άγγιγμα ίσως και να αποδειχθεί μοιραίο...Ίσως...
 

Εσείς;

Βρίσκομαι σε αναρρωτική. 

Λίγο πριν την υπερκόπωση. Δεν πειράζει, εμείς να είμαστε καλά (/s).

Εσείς, τα δικά σας;

Χρόνια μου λίγα και καλύτερα

Χρόνια μου πολλά.  Καθυστερημένα φέτος καθώς είμαι κομμάτια τον τελευταίο καιρό. 

Γαμημένη δουλειά.

Θα ήθελα να είχα ένα καβούκι να χωθώ να μη με πιάνει τίποτα...

Περί ζωής και θανάτου ο λόγος

Ζωή απλή. Ζωή συμβατική. Ζωή αλλιώς.   

Τα πάνω κάτω.

Μεγάλωσα απότομα. Κι απο τις 3 Νοεμβρίου 2013 ο χρόνος δεν έχει πλέον σημασία.

Τι είναι ο θάνατος; Η απουσία ζωής. 

Η βεβαίωση οτι δε θα μιλήσεις με κάποιον ποτέ ξανά. Όσο κοντινός κι αν ήταν. Και ίσως να νιώσεις οτι μένεις μόνος σου τελικά χωρίς αυτούς που φεύγουν.

Από την άλλη, βέβαια, είσαι ελεύθερος να τους μιλάς από όπου αλλά και όποτε θες. Μα δε θα λάβεις ποτέ απάντηση. Δε θα ξαναμαλώσετε πια.

Έχω εν μέρη ξεχάσει τον αδερφό μου. Από τότε που πέθανε, ζω σε μια γυάλα. Εκεί που ο χρόνος και τα γεγονότα δεν αγγίζουν ή δεν έχουν σημασία. Δεν έχω την παραμικρή επαφή με τους άλλους δύο. Κι ούτε θα αποκτήσω ποτέ. Έχω σωθεί από υπομονή και προσπάθεια μαζί τους.

Αλλά ο Θεός μου πήρε τον καλύτερό μου φίλο, την ασφάλειά μου και κατέστρεψε πολλά απο τα πιστεύω μου. Ακόμα και την ίδια μου την πίστη στο Θεό. 

Το παρελθόν δεν αλλάζει. Αλλά κι εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ το οτι ήμασταν μαλωμένοι για καιρό πριν μου τον πάρουν οι άγγελοι (ή οποιοσδήποτε αρμόδιος για την μεταφορά και αποδημία των νεκρών).

Μιλήστε και αγκαλιαστείτε όσο μπορείτε... και δώστε τόπο στην οργή...

Η νύχτα είναι μοιραία- "Θέλω να σου μιλήσω"

Κι αφού δεν απαντά κανείς, αναγκάζεται να φυγει, αφού βρίζει για λίγο την τύχη του...
Η Άννα βρίσκεται μόνο λίγα στενά παρακάτω, πηγαίνοντας για ψώνια, όπως είχε σχεδιάσει νωρίτερα. Ο Αλκιβιάδης σκέφτεται να της τηλεφωνήσει. Κρατάει το κινητό στο χέρι και παίζει την ιδέα στο κεφάλι του όσο προχωράει. Δεν το ξέρει ακόμα, αλλά η απόσταση μεταξύ τους μικραίνει.
Σταματάει και βρίσκει την επαφή της. Καλεί.

-Παρακαλώ; λέει εκείνη
-Άννα;
-Ναι, ποιος είναι; ρωτάει
-Ο Αλκιβιάδης, λέει και ακολουθεί μια παύση. Δεν έχεις τον αριθμό μου;
-Όχι, πλέον, δεν μου είναι χρήσιμος. Ήθελες κάτι;
-Ναι, να βρεθούμε.
-Δεν το βρίσκω ούτε αυτό χρήσιμο, μα ούτε και θελκτό.
-Θα το ήθελα, όμως, εγώ. Θέλω να ζητήσω συγνώμη για την πρόσφατη συμπεριφορά μου και να σου μιλήσω για λίγο.


Κάτι μέσα της σπάει.
-Εντάξει, αλλά για λίγο. Κι όχι τώρα, είμαι απασχολημένη. Θα σε πάρω όταν τελειώσω.
-Θα περιμένω.

Αφού τελειώσει τα ψώνια, επιστρέφει στο σπίτι γεμάτη σκέψεις. Το νόμισμα έχει δύο όψεις, όπως πάντα. Θέλει να τον δει, γιατί σκέφτεται το πόσο τον ήθελε, μα σταματά όταν σκέφτεται για πόσο περίμενε. Θέλει να του δώσει μια ευκαιρία ακόμα, μα θυμάται το βράδυ που την έφερε στο σπίτι. "Έχει θράσος", λέει απο τη μία, "αλλά αυτό είναι που με κέντρισε" ξαναλέει στον εαυτό της.

Προσπαθεί να ξεχαστεί και να δώσει λίγο χρόνο στον εαυτό της να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα. Να καταλαγιάσουν τα πρώτα συναισθήματα, ώστε να σκεφτεί καθαρά. Μα οι ώρες περνούν και δεν αλλάζει τίποτα. Ούτε με ένα ντους ούτε με καφέ και τσιγάρο. Τελικά το κινητό της ξαναχτυπάει.

-Παρακαλώ; Προσπαθεί να πει αδιάφορα.
-Ο Αλκιβιάδης είμαι. Κοντεύει να βραδιάσει και υπέθεσα οτι θα έχεις τελειώσει. Ελπίζω να μη με αποφεύγεις.
-Όχι, εντάξει, ξεχάστηκα λίγο με τις δουλειές.
-Πού θέλεις να βρεθούμε; τη ρωτά με αγωνία.
-Σπίτι μου! της ξεφεύγει χαμμένη καθώς ήταν στις σκέψεις της.
-Ωραία, να έρθω σε μισή ώρα;

Δε μπορεί πλέον να κάνει πίσω. Μπορεί μονάχα να παίξει με την ώρα.
-Ναι, έλα σε μισή ώρα να τελειώνουμε.


Το εχθρικό κλίμα δεν τον αποκαρδιώνει. Με μια ανθοδέσμη κόκκινα τριαντάφυλλα εμφανίζεται στην πόρτα της, καλοντυμμένος όπως παλιά. Εκείνη απλή, μα εκθαμβωτική.

- Αυτά είναι για σένα, αν και κλισέ, δεν ήξερα τι άλλο να σου πάρω.
Η Άννα δείχνει ένα συγκρατημένο χαμόγελο :
- Σ ευχαριστώ, πέρασε. Κάθισε, του λέει. Η αλήθεια είναι οτι θα ήθελα να είναι σύντομη η επίσκεψή σου, όπως σου είπα, αλλά δε μπορώ να ξεχάσω και τους τρόπους μου. Τι να σου προσφέρω;
-Ένα ουίσκι, όπως παλιά, της λέει ευθέως.

Με την περιέργεια να της ξύνει το μυαλό, του βάζει και του προσφέρει το ουίσκι, ενώ έχει αφήσει τα λουλούδια πάνω στο τραπέζι.
-Ορίστε. Τι ήθελες να μου πεις, λοιπόν;
-Αρχικά να σου ζητήσω συγνώμη για εκείνο το βράδυ που... εισέβαλα στο σπίτι σου, όπως είπες.
-Δεκτή, του λέει στεγνά.
-Δε θα καθίσεις; Με αγχώνει να σε βλέπω να στέκεσαι. Είσαι, όντως βιαστική; Πόσο χρόνο έχω;
-Εντάξει, όχι, δεν βιάζομαι, του λέει και κάθεται. Πάρε το χρόνο σου. Απλώς ένιωσα αρκετά άβολα και θα ήθελα να είσαι σύντομος.
-Άννα, δεν είμαι ακριβώς άγνωστος, σωστά; Ειλικρινά.
- Σωστά, του λέει καθώς κοιτάζει αλλού.

Δε θέλει να πει λόγια περιττά. Φοβάται μην προδώσει τον εαυτό της. Μήπως του ανοίξει τα χαρτιά της. Ή καλύτερα, μήπως έρθει αντιμέτωπη με αυτό που θέλει να αποφύγει. Επικρατεί σιγή. 

Το γύρισμα του κεφαλιού της θα τον κάνει να σπάσει τη σιωπή.

- Σε θέλω, της λέει και ορμάει πάνω της. 

Εκείνη όχι απλά δεν αντιστέκεται, μα τα ξεχνάει όλα... 

 Παρότι δεν απαντά λεκτικά, το σώμα της προδίδει τις σκέψεις που είχε καταπιέσει όλη μέρα. 

Το πόδι της περνάει απο πάνω του και καθώς τα σώματα έρχονται πιο κοντά , σιγά σιγά ανεβαίνει πάνω του, ενώ τα φιλιά δε σταματούν. Ο Αλκιβιάδης την πιάνει απο τους γοφούς και την τρίβει σεξουαλικά πάνω του. Το πάθος έχει φουντώσει απρόσμενα και για τους δύο και συνεπαίρνονται. 

ΤΣΑΦ.

Ένα κείμενο

Παλαιότερο κείμενο 

"   Οι μέρες περνάνε και ξαφνικά θυμήθηκα πως έχω καιρό να γράψω. Απομονώνομαι εδώ στο krepaki της Ερμού γιατί μου αρέσει το κλίμα, η ησυχία και διάφορα άλλα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στα 17 αυτή τη στιγμή, που κθόμουν μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή και πάλι και έγραφα... με έμπνευση. Έγραφα ιστορίες.

   Τώρα είναι Αύγουστος του 2016. Πάνε 6 ολοκληρωμένα χρόνια που πέρασα στη σχολή. Άλλαξαν λίγα πράγματα πάνω μου, μα ταυτόχρονα και πάρα πολλά. Κάθομαι ακόμα με τις ώρες μπροστά απο τις οθόνες. Είμαι βλέπεις θύμα του facebook (ναι, θέλω να αποτοξινωθώ). Γιατί, όμως όταν πάω διακοπές δεν το έχω τόση ανάγκη;
  6 έτη, μα δε θέλω να κάνω ανασκόπηση. Να πω μονάχα θέλω, πως πέρασα όμορφα. Με τις καλές και τις άσχημες στιγμές. Με όσα άτομα με στήριξαν ή με παράτησαν. Με όσους με εγκατέλειψαν ή επέστρεψαν κάποια στιγμή. Έτσι πάει. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ο χρόνος είναι μετρημένος κι εμείς δεν έχουμε μάθει να τον ξοδεύουμε φειδωλά ή με τρόπο πρέπον.
   Ξέρεις, καμιά φορά θυμάμαι να κοιτάζω στα μάτια ανθρώπους που είχα κοντά μου και να είναι ότι πολυτιμότερο είχα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Μια ματιά, ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο ή ένα γέλιο. Θα ξέρεις πως το γέλιο το φοβάμαι λίγο. Μη τυχόν και οι άλλοι γελούν περιφρονητικά εναντίον μου.  Ε, και;
   Είναι αστείο το πως πέφτω στην καταθλιψάρα μου σε ανύποπτο χρόνο και πως μπορώ να σηκωθώ με κάποια λόγια, την κατάλληλη στιγμή. Ναι, έχω αποδεχτεί το πρόβλημα πως είναι εκεί, μα η τίγρης γύρισε και δε θα το αφήσει να εξαπλωθεί και να νικήσει.


   Ευχαριστώ. Όλους όσους έχουν υπομονή μαζί μου και όσους ασχολήθηκαν. Ή ασχολούνται ακόμα.

   Τώρα έχω να περιμένω να περάσουν κανα δυο βδομάδες του Αυγούστου, να δω αν θα βρω δουλειά (περιμένω να μου μιλήσει κάποιος παλιός εργοδότης μου), ώστε να ξέρω που βρίσκομαι κι έπειτα θα πάω γυμναστήριο για δύο λόγους: ο πρώτος είναι κάτι αυχενικά και κάτι μαλακίες που με πιάνουν στη μέση και με κάνουν να νιώθω σαν μπαμπόγρια. Έλεος πια στα 23 μου δηλαδή!!
Ο δεύτερος λόγος είναι για να βλέπω τα γκομενάκια που γυμνάζουν τους κώλους τους. Τις γυναίκες εννοώ φυσικά! Όχι, πλάκα κάνω. Ο δεύτερος λόγος είναι οτι μου αρέσει ο ήπιος αθλητισμός. Για την κοινωνικοποίηση, την άθληση, την ευεξία. Ναι, μπορεί να λαπάδιασα λίγο, αλλά αυτό είναι μόνο προσωρινό. Και πραγματικά, δε γυμνάζομαι για να κάνω σωματάρα για το καλοκαίρι (άλλωστε καλοκαίρι συνήθως δεν κάνω και πολλά). Απλώς έχω πέσει σε ενα φαύλο κύκλο που περιέχει πόνο μέσα, οπότε κλάφτε με.

   Παράλληλα δουλεύω την πτυχιακή μου, ώστε να κλείσει και αυτός ο κύκλος. Να δούμε πότε θα μπω σε μια σειρά. Θαρρώ πως ποτέ. Αλλαγές γίνονται και θα γίνονται."

~~~

   Επειδή έχω μνήμη ελέφαντα, θυμάμαι ακριβώς την ημέρα που έγραφα το παραπάνω...

   Πλέον, η καθημερινότητα μου είναι πολύ διαφορετική. Έχω βρει το νόημα. Και το νόημα είναι... Αυτό που θα γράψω με το νέο έτος. Πρόκειται για έναν στόχο, παρά πολύ σημαντικό αλλά και παρά πολύ μακροπρόθεσμο. Αλλά πιστεύω και στο μάτι εκτός από την τύχη, οπότε δε θα επεκταθώ.

Πες μου γιατί - Δυτικές συνοικίες

Δε θα πω οτι το αφιερώνω σε κάποιο άτομο. Αλλά η αλήθεια είναι οτι μου θυμίζει κάποιον. Χωρίς, όμως να έχει καμία σημασία. Κανένα νόημα. Θα φταίει που το άτομο και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος μοιάζουν τόσο πολύ...

Πες μου γιατί να θυμάμαι εσένα κάθε φορά που το ακούω ; 

Αντάρα μανιασμένη

  Κειμενο δημοσιευμένο από τα πρόχειρα

(Ιανουάριος 2013)   

Αλλαγμένη η ζωή μου, νέα σχέδια ή και πιο πολύς κόπος για τα ήδη υπάρχοντα. Είμαι ακόμα εδώ. Μέσα στη θύελλα που με χτυπάει καθημερινά. Είμαι ακόμα εδώ. Δε σας κάνω τη χάρη ρε! Αυτοί που με "τρώνε" με τις σκέψεις τους, μπροστά τους να τα βρούνε όλα!

   Είμαι ακόμα εδώ! Σε μια πύρινη λαίλαπα τρομερών καταστάσεων, εγώ ανταπεξέρχομαι, στέκομαι δυναμικά . Είτε μόνη μου είτε όχι. Στην καταιγίδα της ατυχίας πάω κόντρα. Κι ας τσαλακώνεται για λίγο ο εγωισμός μου, καταφέρνω να ισιώσω.

   Θα υψώσω δυναμικά το ανάστημά μου και τότε θα τρομάξουν αυτοί που πρέπει. Ιερή και θρυλική η στιγμή της εμφάνισης του εαυτού μου. Τρέμετε , έρχομαι. Και τότε ρίγη στις ψυχές σας θα προκαλέσω.
   Δεν είμαι αυτή που νομίζετε. Οι μέρες της αρμονίας σας μετρούν αντίστροφα. Μεγαλώνει το κτήνος μέσα μου και θα με φάει. Αλλά μαζί με μένα θα κατασπαράξει κι εσάς. Και τότε μόνο θα ηρεμήσω....
   Όποιος βρεθεί στο δρόμο μου, θα αφανιστεί αυτόματα.

ΚΑΤΑΡΑ!

Despair....

  Μια ανάρτηση από τα πρόχειρα (Ιούλιος 2012)

 Με ρωτάς τι κάνω. Τι να κάνω; Παλεύω με το θηρίο μέσα μου. Με την κατάθλιψή μου... αλλά μην το πεις πουθενά. Κανείς δεν το ξέρει. Δεν το μαρτυρώ ούτε στον εαυτό μου. Καμιά φορά με παιδεύει και μόνο η σκέψη. "Κατάθλιψη", βαριά λέξη και τι να πρωτοσηκώσουν οι μικροί μου ώμοι. Προσπαθώ να συνεφέρω τον εαυτό μου. Νιώθω καμιά φορά να μου δίνω χαστούκια, να με τραβάω απο το χέρι ή τα μανίκια ή και τα μαλλιά για να κάνω κάτι.

   Πρόγραμμα;
Μα γιατί με πιέζεις; Τι πρόγραμμα μου λες; Ένας βράχος έχει κάτσει στην καρδιά μου και σύννεφα πολλά πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Από δικαιολογίες έχω άπειρες. Και δυστυχώς κάποιες είναι λίγο ή πολύ αληθινές. Να σου πω ότι δε βγαίνω απο το σπίτι λόγω ζέστης; Ναι, είναι αλήθεια, μα θα μου πεις βγες μετά τις 9. Και θα σου πω οτι δεν έχω παρέα. Ναι, με τραβάω και βγαίνω, περπατάω για να δω τα φώτα καθώς ανάβουν όταν ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα. Και θα μου πεις -όπως έχω ακούσει άπειρες φορές- "μα καλά ούτε ένας;"
   Τι να σου πω... Ατυχία. Λείπουν όλοι στη Χαβάη, διότι έχω high class παρέες. Κι αυτά τα αγγλικά, στο λαιμό μου κάθονται. Όχι, δεν το πήρα απόφαση να διαβάσω. Τι να διαβάσω; κι άλλο; Show me some mercy. Είναι καλοκαίρι.
   Κι απο δουλειά; Τα κλασικά. Τεμπελιά. Μα δε φταίω εγώ. Εγώ θέλω. Η δουλειά δε θέλει.

   Και ξέρεις, μέσα σε όλη μου τη μιζέρια αυτή οι σκέψεις ανακυκλώνονται. Γιατί η επιστήμη λέει (αυτή της ψυχολογίας) ότι δε μπορείς να βρεις λύση σε ένα πρόβλημα μέσα σε 2 λεπτά. Γι αυτό κι εγώ τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι, μήπως μου ξέφυγε κάτι, μια τελεία , κάτι νέο. Μα πως να έχω κάτι νέο όταν επαναλαμβάνομαι κάθε μέρα; Και φαντάσου οτι θέλω να ορίζω εγώ τη ζωή μου. Φαντάσου οτι σ αυτό το blog ήθελα να παραμείνω άγνωστη και να μη μιζεριάσω. Μα δε γίνεται. Ναι, παραμένω τρόπο τινα άγνωστη, μα μιζεριάζω.

   Θες να σου μιλήσω για τη ζωή μου,ε; τι να σου πω; Είμαι τόσο κοινότυπη που με βαριέμαι. Και ήθελα να γίνω και ψαγμένη...
   Δε θέλω να βρίζω, μα είναι το μόνο που μου βγαίνει ως δείγμα τρομερής  αγανάκτησης, απέχθειας προς εμένα, θλίψης και μιζέριας.
Χάλασα. Δεν ήμουν έτσι.

   Θες να σου πω πως έχω καταντήσει;
Μόνη μου, παρέα με ένα pc που καίει απο την πολύ μεγάλη χρήση, με ένα skype μόνιμα ανοιχτό, με μένα να τσεκάρω το mail κάθε 2 δευτερόλεπτα, με το blog ανοιχτό σε νέα καρτέλα και με το κινητό κάπου παραπέρα . Δε μας έφτανε η εξάρτηση απο το κινητό, τώρα έχω την εξάρτηση απο το mail. Βλέπεις, κατάλαβα ότι απο εκεί δε θα έρθει βοήθεια και περιμένω να σκάσει μύτη το λαβράκι σε μορφή e -letter . Γιατί  ρε γ@μώ το δεν το κόβω, αφού το καταλαβαίνω;

   Ω ναι! Καμιά φορά τα καταφέρνω. Το καλό είναι οτι απεξαρτητοποιήθηκα ολίγον απο το κινητό. Ο υπολογιστής είναι πιο δύσκολος όταν δεν είναι laptop. Αν πάρω λάπτοπ χάθηκα. Και γκρινιάζω συνέχεια ότι θέλω ένα. Ναι, γιατί αντικατέστησα τις πραγματικές μου σχέσεις με ένα πράγμα με καλώδια.


Δεν είμαι καλά, έχω κατάθλιψη. 


Το λέω μήπως καταφέρω να βγω απο αυτή τη ρημαδοκατάσταση. Με πείραζε παλιότερα να σκέφτομαι ότι μπορεί κάποτε να έχω κατάθλιψη. Κι έτσι προσπαθώ τώρα να με ξυπνήσω.

Αοι την άλλη δεν το λέω, γιατί έμαθα να κρύβομαι. Μόνο ένας το ξέρει. Οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν, δε νοιάζονται. Εδώ καλά- καλά δε νοιάζομαι εγώ.
Όχι, δε θέλω ψυχολόγο. Παρέα θέλω. Απο εκεί ξεκινάνε όλα.

   Τόσα χρόνια νόμισα οτι σημασία είχε να βρεις το άλλο σου μισό . Γιατί αυτό σου μένει. Μα εγώ δε θέλω να παντρευτώ. Τι να το κάνω; Να φορτωθώ σε ένα και μόνο άτομο; Όχι, τόσα χρόνια νόμισα λάθος. Για μένα είχαν σημασία οι παρέες. Γι αυτό ήμουν ανοιχτή. Μα πάντα κάτι έκανα λάθος. Κι όσο βελτιωνόμουν, τόσο περισσότερο μεγάλωναν τα εμπόδια. Κι εγώ έμενα πίσω.


   Είπες θα με πάρεις για καφέ. Ούτε που μπήκες στον κόπο να μου πεις οτι δεν έχεις χρόνο. Δε σπατάλησες ούτε λίγα δεύτερα να μου γράψεις ένα μήνυμα, να σκεφτείς μια δικαιολογία.

Κι εσύ;... κι εσύ το ίδιο. Με θυμάσαι μόνο όταν κάτι θες, όταν βαριέσαι. Πέρασαν τα χρόνια φίλε μου, έμαθε ο ένας τον άλλο και βαρεθήκαμε να βλεπόμαστε.

   Κι εμένα με απομόνωσε η ζωή σε ένα πανέμορφο και πράσινο τοπίο, μα δεν είμαι ευτυχισμένη. Και ξέρω πως είναι η ευτυχία. Την έχω νιώσει πολλές φορές. Πολλές στιγμές υπήρξα ευτυχισμένη.
  Και η ζωή μου έστειλε ένα άτομο να έχω συντροφιά. Μου έδωσε όντως ένα δάνειο ζωής (Σφακιανάκης) για δύο περίπου μήνες και τώρα με βάζει να το πληρώνω. Με ή δίχως τόκους. Αρκεί να τα πάρει όλα πίσω.

Πονάω γαμώ το.
Πονάει η μοναξιά.

Αλλά μη νοιαστείς.

   ...forever alone... just without life.

Το κείμενο ενδέχεται να μην είναι δικό μου. 

Καλως ήρθατε...

 ... στα νέα μπλε. 

Λόγω τεχνικού προβλήματος η συγγραφέας του παρόντος ιστολογίου σας πετάει αυτό το θέμα προσωρινώς (μερικές εβδομάδες, μη χαίρεσαι αγαπητέ αναγνώστη). 

Θα πρέπει είτε να σχεδιάσω το δικό μου (κάτι βασικό, είπαμε, δεν είμαι τίποτις επαγγελματίας) είτε να βρω κανένα απο γουέμπ (όχι απαραίτητα δωρεαν αρκεί να είναι καλό).

αυτά.

The outcast

 As always...

Σήμερα

 Άλλη μια μέρα με κουβέρτα, κάποιο ρόφημα και την παιχνιδομηχανή αναμμένη. 

Δε δουλεύω. Τα χω κυριολεκτικά και μεταφορικά παίξει. Κι εγώ μα και η μέση η οποία έχει φάει λίγες ακτίνες Χ τώρα τελευταία. Το πόρισμα; Σκολίωση. Τι έπεται; Νευρολόγος (αν καταφέρω να βρω άνθρωπο να μιλάει αγγλικά).

Η γάτα πάλι άρρωστη, γιατί όχι άλλωστε. Μου θυμίζει πως τα γηρατειά δεν είναι κάτι που αποφεύγεις μα και ούτε που μπορεί κανείς να διορθώσει με φαρμακευτική αγωγή. Και φοβάμαι...

Θα γίνω κι εγώ έτσι;

Κάθε φορά που ανεβάζω το κουβερτάκι λίγο παραπάνω να καλύψει μια ακόμα σπιθαμή κορμιού, με τριγυρίζει η σκέψη ότι γερνάω. Μα αφού είναι αναπόφευκτο, κάνω άλλη μια σκέψη : χειμωνιάζει.

Ανυπομονώ για τα νέα μαθήματα βοτανολογίας που θα ξεκινήσω την επόμενη εβδομάδα, από απόσταση φυσικά, εφόσον η καθηγήτρια είναι με βάση την Ελλάδα.

Θα πρέπει να αρχίσω πάλι τα αγγλικά επίσης γιατί αυτά τα ρημάδια τα πτυχία λήγουν. Και κοίτα να δεις που το χρειάζομαι τόσα χρόνια μετά. Τι ακολουθεί; Έκπληξη με τη νέα χρονιά.

Οι κολοκύθες κάνουν πάρτυ στα παντοπωλεία αλλά και στο σπίτι μου. Ο καινούργιος καταψύκτης θα αποδειχθεί σωτήριος τώρα που τα κρούσματα ξεπέρασαν τις πέντε χιλιάδες ημερησίως.

Πλύνετε ρε τα χέρια σας! Πλύνετε και τα τραπέζια που τρώει ο κόσμος!

Κι εσύ κυρία μου που μπήκες στο λεωφορείο, έβηξες στο χέρι σου και μετά σήκωσες τη μάσκα, που να μη σώσεις!

Παιδεία κι ενημέρωση κοιτούν από τη γωνία θλιμμένες για την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Τόση ευκολία στην πληροφόρηση κι όμως τόσες αηδίες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα.

Φευ.

Περαστικά μας.

Η ζωή τώρα

Βροχή, κρύο και αέρας. Ο χειμώνας αναγγέλει την άφιξη του με μια κλασική συμφωνία καιρικών συνθηκών.

Η γάτα κρύβεται στη ντουλάπα λόγω κρύου, ψάχνει τα πιο ζεστά μέρη, ενώ εγώ ψάχνω κάθε τόσο τις βολικές μου παντόφλες ή μια ζακέτα. Κι όταν θρονιαστώ στον καναπέ, θα πιάσω και μια κουβερτούλα. Δεν είμαστε για καλοριφέρ ακόμα, αφού τα πάντα γύρω έχουν ακριβύνει.

Ένα από τα χαλιά έχει πάρει την προσωρινή του θέση στη μέση της σαλοκουζίνας, υπενθυμίζοντας έτσι ότι το καθάρισμα δεν θα είναι ξανά εύκολη υπόθεση για τους προσεχείς μήνες. Ιδιαιτέρως όταν βγουν στην επιφάνεια και τα υπόλοιπα κιλίμια.

Ανησυχίες πολλές κι ο κορονοιος στη γωνία να ανεβάζει τα κρούσματα ταχύρυθμα. Ταξίδια και χαρές σε παύση για λίγο. Έτσι μου λέω. Για λίγο...

Η δουλειά παραμένει δουλειά, με τα πάνω της και τα κάτω της αλλά τώρα τελευταία περισσότερα κάτω διότι "μην χαλαρώνουμε και πολύ". Γκρίνια και αγένεια...

Ο φραπές έχει παραδόσει τη σκυτάλη στον εσπρέσσο, ίσως γιατί είναι πιο γρήγορη ως πρωινή εξάρτηση. Προσπάθειες εναλλαγής με τσάι; Πολλές και συνεχείς.

Αλλαγές στη ρουτίνα συνέβησαν που όμως δε θα παραμείνουν καθώς το περπάτημα στη βροχή είναι ένα σπορ που όχι μόνο αποφεύγω αλλά και σιχαίνομαι. Χαλάει το μαλλί βλέπεις και ο συγχωρεμένος ο αδερφός μου μου είχε μάθει πάντοτε να αφαιρώ από πάνω μου το νερό της βροχής. Παιδί του Τσέρνομπιλ γαρ...

Τα κιλά πάνω μου κάνουν πάρτυ, κάτι που με στεναχωρεί τον περισσότερο καιρό καθώς παρακολουθώ στενά και γραπτώς την πρόοδο εδώ και 5 εβδομάδες. Αλλαγές στη διατροφή επίσης, καθώς ο διαβήτης καραδοκεί αλλά νομίζω δε θα προλάβει να εμφανιστεί γιατί θα έχω πεθάνει από στενοχώρια. Ο καθρέφτης μου θυμίζει κάποια που ήμουν και κάποια που ήθελα να γίνω αλλά δεν είχα ποτέ στα σχέδια μου να γίνω ένα γουρουνάκι στεκόμενο σε δύο πόδια.

Και η ζωή δεν είναι άδικη, καθώς τα πάντα κάρμα είναι κι εγώ υπήρξα  από τις "τυχερές" που έτρωγα και δεν έβαζα (αλλά και με περιόδους φοιτητικές που ξεχνούσα να φάω).

Τώρα εδώ στην ξενιτιά, το φαγητό είναι η μόνη παρηγοριά και φίλη που έχω. Κανένα χόμπι, καμία δραστηριότητα και ούτε καν μια όρεξη για καφέ, αφού τα πάντα βρίθουν βρωμιάς και κακογουστιάς (αλλά και κακής ποιότητας καφέ και σέρβις). Και με τον κορονοϊό στη γωνία, δεν είμαστε να παίζουμε. Άλλο η Ελλάδα (και μπράβο της).... 

Ευελπιστώ σε ένα καλύτερο αύριο κι έτσι κι εγώ σαν τους πολιτικούς θα κλείσω εδώ με την ελπίδα.

Πονοκεφαλιασα

 Τώρα τελευταία κάτι συμβαίνει, κάτι είναι στον αέρα και όλοι έχουν γίνει αγάμητες κυράτσες. Η πίεση στη δουλειά έχει ανέβει σταδιακά αλλά και αναπάντεχα κι εγώ τρέχω σαν το Βέγγο κι ασχολούμαι (αναγκαστικά) με όλα.

Ε αεί σιχτιρ κύριε δηλαδή!

Αυτά.

Chillout

 

Σου στέλνω γράμματα συχνά κι αφιερώσεις

 

Έτσι όπως καθάριζα, σκέφτηκα να τα πετάξω. Όχι απο κακία και μίσος, απλά επειδή συμμαζεύω και πιάνουν ένα χι χώρο.

Αλλά μετά κατάλαβα οτι ταιριάζουν να καταχωνιαστούν σε μια γωνία. Κι έτσι έγινε. Σε δύο σπίτια, μισές αναμνήσεις χωρισμένες, καλά φυλαγμένες σε φακέλους και κουτιά, να έχω να θυμάμαι. Τι να θυμάμαι; Παλιές, άλλες, διαφορετικές εποχές. Με ο,τι καλό και κακό ετούτο συνεπάγεται. 

Μια άλλη ζωή, πιο ξέφρενη και πιο συμμαζεμένη ταυτόχρονα. Αλλού το πόδι αλλού το κεφάλι.

Δε γκρινιάζω αναγνώστη μου. Έμαθα να τα φέρνω βόλτα. Να παίζω μπάλα με την όποια και σε ότι γήπεδο με φυσίξει ο άνεμος

Δε φοβάμαι, δεν τρέμω, δεν ανησυχώ. Έγινα ρομπότ. Συναισθηματικά μη διαθέσιμη. Μα, έτσι όμως, δεν υπάρχει και χώρος για αρνητισμό.

happiness and relations

You fight, you break up, you want to go back.

How irrational?

Even if you reconcile, you think things will remain the same?

See around you, couples that got back together. How many chances are there to be happy again? To remain together?

The pain will keep coming back. Fights with reference in the past will spawn.

The truth is that we don t miss the person exactly. We miss the moments we had, our happiness. We probably miss our own selves during that period. 

The problem is that the past is not coming back. The only way to relieve the moments, is our imagination.

Therefore rather than replicating a situation in our heads, it s better to find what it was that ticked our happiness, and try to find it on something (note, not someone) else.

new greek song.

Άννα Βίσση & αφιερώσεις

Όπως άφησα να εννοηθεί σε προηγούμενα ποστ, ψαχουλεύω το εξωτερικό σκληρό μου δίσκο που είναι γεμάτος αναμνήσεις απο φωτογραφίες, παλιά ποστ, έγγραφα και διάφορα άλλα αρχεία (μουσικά και μη). Άρχισα, λοιπόν, να συμπληρώνω μια παλιά ιστορία που είχα αρχίσει να γραφω όταν ήμουν 17: "ο γείτονας". Αμφιβάλλω πως κανείς σας θα τον ξέρει/θυμάται. Πρόκειται για μια ιστορία που ξεκίνησε ως ένα ή δυο ποστ στο προηγούμενο μπλογκ και έχει καταλήξει σε 37 σελίδες word αυτή τη στιγμή. Γιατί όπως και να το κάνεις, η έμπνευση δε γίνεται να σταματήσει.


Επειδή, όμως, γίνεται μια αναφορά στο παρακάτω τραγούδι (όπως κάνω σε πολλές περιπτώσεις), θέλησα να το ποστάρω κι εδώ. Έτσι, γιατί κρατάω, κατά πως φαίνεται, αρχείο.

Και για σένα που ήρθες εχθές στα όνειρά μου, μια μικρή αφιέρωση:

Και να σου πω πως όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνω όλο και περισσότερα. Κι ας μην έχει, πλέον τόση ή και καμία σημασία.

Η απόκρυψη αριθμού

Στόρυ τάιμ:

Άραγε ποιος να ήταν αυτός ο άγνωστος που για πάρα πολλούς μήνες με καλούσε με απόκρυψη; Υποπτέυομαι κάποιον εν ονόματι Γιώργο, απο τους πολλούς (δεν έχει αναφερθεί ο συγκεκριμένος ποτέ ξανά). Αλλά αν αυτόν τον γνώρισα σε μια ηλικία που δε συμβαδίζει με όλη τη διάρκεια των κλήσεων.

Θα μπορούσαν τότε να είναι δύο κι ο άλλος να ήταν κάποιος Κρητικός ( ο πρώτος μου πλατωνικός έρως- ω Θεοί). Ή θα μπορούσαν να είναι φάρσα. Μια περίεργη και ίσως κακόγουστη φάρσα που κράτησε για... χρόνια. Σαφώς και υπήρχε μια μεγάλη παύση στο μεταξύ όπως και μερικές αλλαγές αριθμού. Και γι αυτό δε μπορώ να δακτυλοδείξω κάποιον.

Θυμάμαι, όμως, να με καλούν και να βάζουν μουσική, καψουροτράγουδα. Πόσο ρομαντικό! Αλλα και ειλικρινά πόσο ενοχλητικό εφόσον πότε δεν έμαθα τον αποστολέα.
Μπορώ να πω πως μου λείπει καμιά φορά το σασπένς. Αλλά το σασπένς αυτό γιατρεύεται μόνο όταν υπάρχει κάποιο κλείσιμο.


Πλέον ούσα κάτοχος αριθμού Τσεχίας και κανένα ελληνικό, έχω κόψει δεσμούς με τον καθένα (καλά, εκτός απο έναν σχεδόν αναπόφευκτα). Είναι σαν να έχω γυρίσει σελίδα. Βρίσκομαι στο ίδιο βιβλίο, μα σε άλλη σελίδα. Τα γραμμένα είναι εκεί, στέκουν αγέρωχα, απείραχτα μα σχεδόν άχρηστα. Δε μπορεί καμία γόμα να τα σβήσει και καμία νέα σελίδα να τα διορθώσει, διαγράψει ή καλύψει μονίμως. Αν καλυφθούν, ονομάζονται τραύματα. Είναι τότε που δυο σελίδες κολλούν μεταξύ τους και χρειάζεται βία, ακολουθούμενη απο ένα χαρακτηριστικό ήχο, για να ξεχωρίσουν.

Δεν έχω πλέον τέτοιες σελίδες. Έχω σελίδες που είναι λιγότερο αγαπημένες και σελίδες που είναι ξεθωριασμένες απο τις πολλές φορές που τις έχω είτε διαβάσει για ευχαρίστηση είτε για συμβουλές. Έχω κρατήσει σημειώσεις από μερικές, μα επειδή δε μπορεί κανείς να γράψει στις περασμένες, έτσι κι εγώ κρατώ τις σημειώσεις μου στις τωρινές σελίδες. Κι έτσι σχηματίζονται αργά και σταθερά οι καινούριες.

Έχω σελίδες ζωής που βρίθουν υπερηφάνειας μα οι καλύτερες ακόμα να γραφτούν. Δεν είναι οτι είμαι απογοητευμένη απο τη ζωή μου. Κάθε άλλο. Είναι πως ξέρω οτι αν αυτά που ζω είναι τα καλά, τα καλύτερα δεν έχουν φτάσει ακόμα κι έτσι έχω κάτι να αναμένω. Κάτι να λαχταρώ.


Τραβώ, λοιπόν, μια τυχαία σελίδα και σας γράφω ένα περιστατικό αληθινό.
Ταξίδευα πίσω στην Τσεχία σε ένα απο τα πολλά παν-έλα μου. Ενδιάμεσος αναγκαστικός σταθμός: Αττική. Θα περνούσα το βράδυ σε σπίτι φιλικό.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης, κι εφόσον εμείς οι Έλληνες είμαστε ομιλιτικοί, δεν θυμάμαι πως έγινε αλλά πιάσαμε κουβέντα με το παλικάρι της διπλανής θέσης. Αφού με ρώτησε τι κάνω και που πάω, μου λέει το εξής ενδιαφέρον για τον εαυτό του:

- Με λένε ... και είμαι ποδοσφαιριστής.
- Α ναι; αποκρίνομαι με το κλασικό μου ενδιαφέρον. Σε ποια ομάδα; ρωτώ προετοιμασμένη ήδη να απαντήσω "α δεν την ξέρω", εφόσον να ακούσω κάποια μικρή και άγνωστη ομάδα.

Η απάντησή του στόχευσε μία απο τις δύο "μεγάλες" ομάδες με έδρα την Αθήνα.
Δε μου σηκώθηκε ούτε φρύδι, κάτι που τον εντυπωσίασε, καθώς νόμισε οτι θα με εντυπωσίαζε εκείνος.

Τι να κάνουμε, δεν τρέχουν όλες πίσω απο κοιλιακούς και φήμη...

Συνεχίσαμε να μιλάμε για λεπτομέρειες και τα τι και τα πως και καταλήξαμε να πίνουμε μπύρα στον Πειραιά, εκεί απο όπου θα με παραλάμβανε το "παρεάκι".

Για την τιμή των όπλων όπως και για το ευχαριστώ της μεταφοράς, μείναμε σε μια μικρή επαφή.

Και ναι, τον γκούγκλαρα τότε που τον γνώρισα απλώς γιατί δε μ αρέσει να με πιάνουν κότσο.

Α, και σε μια άλλη αντίστοιχη πτήση (Αθήνα προς Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά), πέτυχα τον Σάκη Αρσενίου. Ευτυχώς δεν καθίσαμε δίπλα δίπλα, γιατί θα με πέρναν λιπόθυμη.

Τα φιλιά μου.

Behind the scenes - το παραμύθι μου

Πριν λίγο ανήρτησα "το παραμύθι μου" και με πήγε ένα δεκαετές ταξίδι στο χρόνο. Σε μια συγκεκριμένη περίοδο - ίσως εβδομάδα- της ζωής μου.

Βλέπετε, στις 7 Νοεμβρίου έχω γενέθλια, οπότε είναι κάπως δύσκολο να ξεχάσω τι συνέβη. Για πολλούς λόγους, αλλά εδώ θα επικεντρωθώ σε 2.

Ο πρώτος είναι οτι τότε που εκάνα αυτή την ανάρτηση, την είχα αφιερώσει σε κάποιον ονόματι Αβραάμ. Μπλόγκερ κι αυτός, τον οποίον συνάντησα σε φυσικό επίπεδο την ημέρα των γενεθλίων μου. Για χάρη του πήγα σε άλλη πόλη επίσκεψη (α ρε νιότη). Το μπλογκ μου είπαμε είναι διαφορετικό απο αυτό που είχα τότε, οπότε δύσκολα να το διαβάσει αυτό το κείμενο. Αν τυχόν το διαβάσεις, τα φιλιά μου στο Τζέρυ.

Ο δεύτερος είναι γιατί την ημέρα αυτής της ανάρτησης γνώρισα κάποιον που με βασάνισε για πολλά, μα πολλά χρόνια στη ζωή μου. Σχεδόν σ' όλη μου τη φοιτητική ζωή (που κράτησε 6 χρόνια, αλλά θα επεκταθώ αλλη φορά στους λόγους), ξόδεψα αρκετή ουσία του νου στο να τον σκέφτομαι. Αυτός, όμως, είχε φτιάξει τη ζωή του αλλού και τώρα βρίσκεται σε μια πρωτεύουσα Ευρωπαική.

Δε μετανιώνω, δε λυπάμαι και δεν κατηγορώ. Μονάχα θυμάμαι...

Την ίδια χρονιά, περίπου έναμιση μήνα νωρίτερα συνάντησα κι εκείνον τον αναβάτη του χάους, με τα γαλάζια μάτια- μπροστά απο το Electra palace. Θυμάμαι τόσο έντονα τη στιγμή που ο συνομιλητής μου στο φεισμπουκ, πήρε σάρκα και οστά όταν έβγαλε το κράνος. Είχε παρουσιαστεί μπροστά μου κι ήταν η στιγμή που επικυρώθηκε μια φιλία που μετρά μια δεκαετία. Κρίμα που δε θυμάμαι τι μάρκα ήταν εκείνη η πρώτη μπλε μηχανή που έχω στο νου, γιατί σίγουρα δεν ήταν η fazer.

Για αυτόν τον μυστήριο τύπο, λοιπόν, παραθέτω ένα άλλο κείμενο που βρήκα στο ίδιο αρχείο:

"Δευτέρα, 7 Μαΐου 2012

Χαμένη σε σκέψεις, ακροβατώ στου ονείρου τις άκρες, ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου... Κοιτάζω, ρωτώ, χάνομαι... Κι είμαι ακόμα εδώ. Περιμένω · περιμένω να δω που θα με οδηγήσουν τα βήματά μου. Άλλοτε σταθερά κι άλλοτε πνιγμένα στην αβεβαιότητα. Μικρά ή μεγάλα , σίγουρα κάπου με οδηγούν. Κοιτώ το φως, που μοιάζει μακρινό, αλλά παραμένει πάντα κοντά μου. Δε με αγγίζει κι όμως νιωθω τη ζεστασιά του.

Άνθρωποι γύρω μου περνούν και χάνονται. Πότε εδώ και πότε εκεί. Κάποιος μου δίνει φθηνές συμβουλές που η καρδιά μου απορρίπτει. Και κάποιος άλλος με κοιτάζει με θλίψη. Χάος παντού κι εγώ βρίσκομαι στο πουθενά. Μου λείπει ο εαυτός μου.

Μα θα τον βρω. Θα είναι εκεί, όπως ήταν μέχρι τώρα. Τις πιο πολλές φορές είναι εκεί, μα δεν τον βλέπω. Προτιμώ να καμουφλάρομαι και να κρύβομαι πίσω από αθώες σκέψεις. Μα δεν είναι αυτό ο εαυτός μου.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στην απογοήτευση και τη δίψα για ζωή, βλέπω κάποιον γνώριμο. Μου απλώνει το χέρι, μα εγώ φοβάμαι. Τι θέλει από μένα άραγε;

Μέντορες στη ζωή μου πάντα θα θέλω να χω. Να πάρω λίγη από τη σοφία τους. Να δω τα σφάλματά τους και να μάθω για μένα. Να αποφύγω κακοτοπιές δικές τους και να πέσω απ τα δικά μου τα λάθη.

Θα πληγωθώ, θα πονέσω, θα δακρύσω, μα δε θα σταματήσω να προσπαθώ.

Εκεί. Εκεί θέλω να φτάσω. Ψηλά. Και να βλέπω τον κόσμο μικρό, όπως είμαι εγώ τώρα.

Θέλω να ξεχωρίσω, να μάθω τόσα πολλά... Να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή και πριν πεθάνω να πω ότι έζησα αρκετά. Ποτέ δε θα ζήσω τα πάντα, αυτό είναι κανόνας.

Και η ζωή σαν τράπεζα, σου παρέχει καθημερινά ένα ποσό χρόνου. Το πώς θα το διαθέσεις είναι στο χέρι σου, μα οφείλεις να το ξοδέψεις όλο. Για το καλό σου...

Είμαι εδώ, με βλέπεις; Παλεύω να σωθώ. Και θα σωθώ, για το δικό μου καλό. Θα με βρω. Κι όταν με βρω , τίποτα δε θα με σταματήσει ξανά...."

Το παραμύθι μου ( 05 Noεμβρίου 2010)

Καλησπέρα,

Βρήκα μια απο τις πρώτες μου αναρτήσεις που είχα σε προγούμενο μπλογκ (ναι, είμαι μπλόγκερ για περίπου 11 ή 12 χρόνια!). Είπα να την αναρτήσω εδώ, έτσι να υπάρχει.

Ακολουθεί με την πρώτυπη εκδοχή (με συγχωρείτε, μηδέν κεφαλαία γράμματα κλπ κλπ):

 θέλω το δικό μου παραμύθι να μην εχει τελος. να ζησω μια ιστορια με παθος. να χαθω. να δωθω και να αξιζει. να μου δωθουν. ναι, θελω να μου δωθουν. οπως κανω κι εγω. με ολο το ειναι. να ειναι για μενα, να ζει για μενα... να μην υπαρχουν "πρεπει" και "γιατι". να μην με νοιαζει τιποτα και κανεις... να φυγω και να χαθω μαζι του. για ενα αλλο κοσμο... ναι, το θελω πολυ.
     μα,κατι τετοιο ξερω πως δεν υπαρχει. ποιος θα σου δωθει πλεον; καθενας κοιταζει να παρει διχως να δωσει.κοιταζει να "αρπαξει" οτι μπορει και να φυγει.

"ηρθες, τα πηρες όλα για όλα κι έφυγες."

     ε, και τι καταλαβες;μολις σου τελειωσουν τα αποθεματα που πηρες απο μενα, θα τα αναζητησεις αλλου. και θα γινει το ιδιο. μεχρι να συνειδητοποιησεις, πως δεν αρκει. πως πρεπει κι εσυ να δωσεις.  γιατι είναι μια αναγκη της ανθρωπινης ιδιοτητας μας. γιατι ειναι απαραιτητο να αγαπησουμε για να επιβιωσουμε. 

     εγω νιωθω αυτη την αναγκη, μα δεν βρισκει διεξοδο. με πιανει κι ο εγωισμος μου και λεω στον εαυτο μου πως θελω και να παρω. δεν ειναι οτι κουραστηκα να δινω, ειναι πως θελω να νιωσω πως παιρνω. μα δεν ειμαι αχαριστη. κι ευχομαι ποτε να μη γινω. 

     συμφωνα με αυτα που βλεπω, οι σχεσεις ειναι μια συνεχης συναλλαγη. συναλλαγη συναισθηματων. κι οχι μονο. αποψεις, σκεψεις, προβληματισμοι κι ανησυχιες, ειναι μεσα στο παιχνιδι... όμως αν η συναλλαγη αυτη σταματησει να γινεται, εστω και σε εναν μοναχα τομεα απο ολους, τοτε εκει δε μιλαμε για σχεση, μα για εκμεταλλευση.καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.

     ίσως οι σχεσεις να είναι σχεσεις συνεχους εκμεταλλευσης. προσυμφωνημενες συμβασεις σχετικα με τον ερωτα και την αγαπη. "εγω σου δινω τοσα κι εσυ πρεπει να μου ανταποδωσεις κανοντας αυτο". εσυ το δεχεσαι και μενεις. υπογραφεις δινοντας σε και ξεπουλωντας σε. μα αυτο ειναι η αγαπη . για σενα, γι αυτον, για ολους. ενα συμφωνο. και πες μου τωρα εσυ, που μπορω να υπογραψω για να λαβω λιγη αγαπη;

     σκεπτομαι πως θέλω να ανοιξω την πορτα, να βγω εξω και να καθησω ολο το βραδυ αγκαλια με ενα αδεσποτο σκυλι που τριγυρνα εδω. να το αγκαλιασω, καθισμενη στη γη, να το χαιδευω ολο το βραδυ κοιταζοντας τα αστερια, μεχρι να ξημερωσει... για μενα αυτο ειναι πραγματικη αγαπη. δε μιλαει, ομως σε κοιταζει με ματιά όλο γλύκα.είναι εκει οταν το θες -αυτο δε σημαινει πως ειναι παιχνιδι και το παιρνεις οποτε το θες μοναχα εσυ. δε θελει πολλα. δεν το νοιαζει αν λες ψεματα. δεν περιμενει κατι περισσοτερο απο λιγο φαϊ, νερό, λίγο παιχνίδι και την αγάπη σου. αυτο ζητάει. δεν υπογραφει καμια συμφωνια και σου ειναι πιστο. 

~*~ κι ερχεσαι εσυ να μου πεις οτι δεν είναι έτσι η αγάπη ~ de facto .  

κι αν ζητήσω αποδείξεις, θα μου πεις πως ζητώ πολλά.

~*~  πες μου ένα ψέμα ~ de facto 

*~ δεν ξερω αν θα ηθελα να μου πεις καποιο ψεμα. ξερω μονο το πόσο πολυ θα ηθελα να ειναι πραγματικοτητα... να το κάνεις εσύ...μπορείς... ~*

κάποιος μου ειπε οτι "μερικές φορές χάνουμε πράγματα από τις ντροπές μας..."

έτσι κι εγω αφησα για λιγο κατα μερος τη ντροπη μου... ξέρεις...

άραγε αυτό το παραμύθι θα έχει λυπημένο τέλος; 

μόλις ξεκίνησε.

θα δείξει...

ίσως να μην έχει αρχίσει και τίποτα. ίσως όλα αυτά να τα έχω φανταστεί. ίσως να μη θέλεις και τίποτα.

μονάχα μην υποσχεθείς. 

Όταν ο Κιάμος είχε έμπνευση

Ποτέ δε μου είπες τι θες είναι η αλήθεια.
Αλλά χτύπησες διάνα.

A new era

Who knows? I might finally do all those things I keep postponing. Why? Outta fear.

Yolo.

Το κέρατό μου

Τι αμαρτίες πληρώνω; Ας έρθει κάποιος υπεύθυνα να μου πει.

Ψυχανάλυση

Σχεδόν δε σε θυμάμαι πια. 

Έχεις γίνει το φάντασμα που στοιχειώνει όχι μόνο τα όνειρα μου, μα ολόκληρη τη ζωή μου.

Κάποια πράγματα ήταν στη μοίρα μου να πάνε σκατά. Μα μετά σε γνώρισα και νόμισα ότι όλα έστρωσαν. 

Πόσο λάθος έκανα...

Κι ενώ ήξερες την ιστορία μου, δε σκέφτηκες ούτε μια δεύτερη φορά πως να με προσγειώσεις, λίγο πιο μαλακά.

Μου άξιζε ένα τέλος.

Γιατί κάθε ιστορία έχει ένα τέλος. Γιατί αν δεν έχει, τότε τι είναι;

Είναι αλήθεια ότι πονάω. Και δε με νοιάζει αν το μάθεις. Δε μιλάω καν σε εσένα αυτή τη στιγμή. Με τον εαυτό μου τα βάζω κάτω, σαν σε ψυχανάλυση...

Δε μου άξιζε όλο αυτό.

Και για αυτό λέω ότι η τύχη είναι πουτανα. Κι η μοίρα μου λίγο καριόλα.

Βέβαια, έχω το κάρμα για παρηγοριά.

Μα καμία φορά ο πόνος δεν αντέχεται...

Σημείο μηδέν λοιπόν. Και πάμε ξανά από την αρχή...

Τι μπορεί η αγάπη; Καρράς!

Η αγάπη μπορεί να σου τάξει παλάτια
και την άλλη στιγμή να σε κάνει κομμάτια.


Έτσι, χωρίς προειδοποίηση.




Τι φοβερό κομμάτι έβγαλε ο άνθρωπος πάλι!;



Πάμε και ακόμα ένα:

 


Κι ένα τραγούδι γραμμένο για μένα, ίσως;



Ρε μην παίζετε με τις καρδιές... Από μία έχει καθένας μας...

Μαλού και Κοκκίνου- τι πάθατε ρε κορίτσια;

τι γίνεται με τα ελληνικά τραγούδια;

Φωνάρα η Μαλού:


αλλά και η Κοκκίνου τραγουδάει για τό ίδιο μοτίβο, με μια μικρή κι ενδιαφέρουσα ανατροπή στο στίχο:






Βέβαια, όπως έχω ξαναπει, το κάρμα είναι στη γωνία και κοιτάζει να βρει και να αρπάξει την πρώτη ευκαιρία. Οπότε μην αναλώνεστε σε βρισιές και κατάρες. Θα έρθει η ώρα που όλα θα μπουν στη θέση τους...

Karma

Have you been good? Have you been bad? 

Karma will find you, no matter what.

And then, I will laugh one more time !

Πόσο όμορφο τραγούδι!

Πες τα Νατάσα.




να δούμε πότε θα ξημερώσει...

Η νύχτα είναι μοιραία- Φίλε έλα απόψε που πονάω

- Τι έπαθες αγόρι μου και με φώναξες εδώ άρον άρον; Λέγε γρήγορα, έχω αφήσει την Κάτια στο εμπορικό.
- Δε θα πάθει τίποτα. Εσύ, όμως, μπορεί.
- Τι θα πάθω εγώ;
- Κακώσεις σε όλο σου το σώμα, αν δε μου πεις τι ξέρεις για τον Αλέξανδρο!
- Έλα Χριστέ μου, τρελάθηκες; ρωτά ο Άκης και ανακάθεται στη θέση του.

Η σερβιτόρα έρχεται να πάρει την παραγγελία του Άκη, ο οποίος προσπαθεί να τελειώνει γρήγορα για να επιστρέψει στην Κάτια.

-Πάρε ένα ρημαδοκαφέ και κάτσε, δε θα ξεμπερδέψουμε εύκολα, λέει ο Αλκιβιάδης.
-Φέρε μου σε παρακαλώ, έναν ελληνικό σκέτο της παρηγοριάς, γιατί με βλέπω μακαρίτη, λέει ο Άκης στραβωκοιτώντας τον Αλκιβιάδη. Τι έπαθες παιδί μου;
-Θα γίνω θηρίο αν δεν μου πεις τι ξέρεις για τον Αλέξανδρο, επιτάσσει.
-Ρε, σου είπα και την άλλη φορά... Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, χθες ήμασταν μαζί και προσπάθησα να την ψαρέψ...
-Τι;; τον διακόπτει ο άλλος. Ποιοί ήσασταν μαζί; Κι εγώ γιατί έλειπα; ρωτά μανιασμένος σχεδόν.
-Ρε αγόρι μου, κούλαρε λίγο. Τυχαία βρεθήκαμε, δεν ήταν κανονισμένο. Έτυχε να έρθει στο ίδιο μπαρ, με τον Αλέξανδρο.
-Ε;; Γιατί δε με πήρες να μου το πεις; απαιτεί ο Αλκιβιάδης.
-Τις κουμπάρες θα παίζουμε ρε βλαμμένε; Τι είμαστε, δεκαπεντάχρονα; Ή μήπως θα ερχόσουν δήθεν τυχαία να μου κρατάς φανάρι με την Κάτια; Μόνοι μας ήμασταν αρχικά! νευριάζει ο Άκης.
-...
-Και τελοσπάντων για σένα τη ρώτησα, αγανακτεί.
-Τι τη ρώτησες, δηλαδή; ρωτά πιο ήρεμα ο Αλκιβιάδης.
-Εν ολίγης αν είναι με τον Αλέξανδρο...
-Ναι, και; Θα μου τη βγάλεις την πίστη; Γιατί τον είδα που έφυγε πριν λίγο απο το σπίτι της.
-Τι κάνεις μωρέ μαλάκα, την παρακολουθείς; παραξενεύεται αυτός.
-Όχι ρε, πήγαινα να της μιλήσω και τον πέτυχα έξω απο την είσοδο της πολυκατοικίας.
-Και; Έδειχνε ανακουφισμένος;
-Μαλάκα θα σε δείρω, του λέει και κάνει να τον χτυπήσει.

Ο Άκης γελάει και τον αποφεύγει λέγοντας:
-Ζηλεύουμε Αλκιβιάδη; και μειδιάζει χαιρέκακα.
-Τι σου είπε ρε φίλε, μιας και ρώτησες... ξεφυσά ο άλλος.
-Ε, βασικά οτι κάνουν παρέα εν ολίγης, αλλά αφού μου λες τον πέτυχες πρωινιάτικα έξω απο το σπίτι της, δεν αποκλείω να κάνουν παραπάνω απο παρέα, παρατηρεί αυτός.

Ο Αλκιβιάδης δείνει μια γροθιά στο τραπέζι και μονολογεί "στο διάολο άργησα".

-Στα 'λεγα; τον επιπλήτει ο Άκης.
-Και τώρα τι κάνω ρε φίλε; ρωτά απεγνωσμένα.
-Ξέρω γω, έτσι όπως τα 'κανες, λούσου τα. Γιατί δεν πας απο το σπίτι της να της μιλήσεις να δεις τι παίζει; Άντε μην το καθυστερείς άλλο, τον προτρέπει σαν καλός φίλος.
-Λες,ε;
-ε, λέω.
-Καλά, πάω. Α, πλήρωσε και τον δικό μου, του λέει και φεύγει.
-Φίλοι σου λέει μετά, μονολογεί ο Άκης.

Όμως ο Αλκιβιάδης δε θα βρει κανέναν στο σπίτι της Άννας...

Η νύχτα είναι μοιραία- Ερωτήσεις, κύριε; (μέρος 17ο)

(δεν ξέρω τι παίχτηκε και δεν δημοσιεύτηκε αυτό αλλά έρχεται πριν απο το "εγώ προχώρησα")


Η ώρα έχει πάει εννιά κι Άννα συναντά αμήχανη τον Αλέξανδρο.
-Καλησπέρα, του λέει καθώς μπαίνει στο αμάξι.
-Τι καλησπέρα γλυκιά μου, δεν είμαστε σε μίτινγκ. Τι έχεις;
-Τίποτα... Πού θα με πας; τον ρωτά με  προσποιητό νάζι, κόλπο για να αποφύγει την αμηχανία.
Εκείνος της κοιτάζει για λίγα δευτερόλεπτα, σκάει ένα πλατύ χαμόγελο και της λέει:
- Έτσι σε θέλω! Φύγαμε για κέντρο
-"Έπιασε", σκέφτεται εκείνη που μόλις έχει εξαγοράσει λίγο χρόνο.

Στο ιδιο μπαρ που καταλήγουν και καθώς πίνουν δυο ποτά, παρατηρούν οτι βρίσκεται κι ο Άκης με την Κάτια σε τρυφερό τετ-α-τετ. Αποφασίζουν να καθίσουν μαζί τους:

-Γεια σας παιδιά, λέει χαρούμενα η Άννα.
-Α! καλώς τους, απαντούν και οι δύο. Καθίστε.
-Τώρα σας είδαμε, εξηγεί ο Αλέξανδρος. Εκεί πέρα καθόμασταν.
-Πώς πάει; ρωτά ο Άκης και πιάνουν μια κουβέντα γενικού περιεχομένου.

Μισή ώρα αργότερα η Άννα παίρνει τα τσιγάρα της και βγαίνει έξω να καπνίσει.
-Θα σε συνοδεύσω, της λέει ο Άκης.
-Πάμε.

Καθώς βρίσκονται έξω, όμως, κανείς δε μιλά σε κανέναν, αλλά ο Άκης όλο κάτι θέλει να πει και το σκέφτεται.

-Ρώτα με ρε Άκη, μη το ζαλίζεις.
-Τι να σε ρωτήσω; κάνει δήθεν αδιάφορα.
-Ε, δεν ξέρω τι έχεις στο μυαλό σου, αλλιώς ίσως και να σου το απαντούσα απο μόνη μου, αλλά για να ήρθες, κάτι θες.
-Να σου κάνω παρέα! διαμαρτύρεται.
-Καλά, λέει απότομα. Να ρωτήσω εγώ τότε.
-Ρώτα.
-Ο φίλος σου είναι βλαμμένος;
-'Ελα μου; παραξενεύεται εκείνος με την ερώτηση.
-Σόρυ, υπέθεσα οτι ξέρεις τι έχει παιχτεί με τον Αλκιβιάδη...
Παύση.
-Ξέρω. Αλλά και δεν ξέρω.
Τον κοιτά με το φρύδι σηκωμένο.
-Εννοώ ξέρω ο,τι μου έχει πει, δεν ξέρω αν είναι βλαμμένος.
-Σωστά, λέει με αναστεναγμό. Φίλος σου είναι άλλωστε.
-Όχι, δεν εννοώ αυτό.  Είναι φίλος μου, αλλά άβυσσος η ψυχή του.
Η Άννα σβήνει το τσιγάρο. Πριν μπει μέσα, όμως, την πιάνει απο το μπράτσο.
-Με τον Αλέξανδρο τι παίζει;
-Σου πήρε ένα δεκάλεπτο, αλλά ρώτησες.
Χαμηλώνει το βλέμμα εκείνος.
-Άκη, την αλήθεια θα σου πω, ξέρω οτι δεν είσαι βαλτός. Δεν ξέρω τι γίνεται. Φαίνεται να του αρέσω.
-Οκ, αλλά σε εσένα, αρέσει;
Τον κοιτά, σταματά για λίγο και μπαίνοντας μέσα του απαντά:
-Ωραία παρέα είναι, καλά περνάμε. Πάμε τώρα...


Φτάνοντας στο τραπέζι, βλέπουν τον Αλέξανδρο με την Κάτια να έχουν ξεκαρδιστεί.
-Μα τι καλή παρέα που είσαι βρε Αλέξανδρε, του λέει μέσα απο την ψυχή της.
Η Άννα κοιτά τον Άκη με ύφος "στα 'λεγα γω" και μειδιάζει.
Και η ώρα περνάει και οι τέσσερίς τους γίνονται μια καλή παρέα για το βράδυ...

Λίγα ποτά αργότερα κι ενώ περπατούν δίπλα δίπλα προς το αμάξι, ο Αλέξανδρος προτείνει στην Άννα:
-Θέλεις να συνεχίσουμε κάπου οι δυο μας;
Σταματά και τον κοιτάζει.

Τον αρπάζει με τα χέρια της και αρχίζει να τον φιλά, εκεί, στη μέση του δρόμου.
-Λέω ναι, να πάμε κάπου, του λέει μόλις κάνει παύση.
Την κοιτάζει αμήχανος, παραξενεμένος.
-Σε κάποιο μπαρ εννοώ, διευκρινίζει.
- Ναι, σωστά, δηλώνει και σκέφτεται που να πάνε. Ξέρω ένα πιάνο μπαρ, τι θα έλεγες;
- Η πιο τέλεια ιδέα! Σου το χρωστάω να πιούμε ενα καλό κρασί μαζί και να απολαύσουμε τη νύχτα, του χαμογελά .

Και τον πιάνει αγκαζέ και προχωράνε...

Ανδρέας Στάμος για πρωί

Δεν θα ακολουθήσουμε τους στίχους όλους, αλλά κανείς δεν ξέρει τι στα κομμάτια μου πάει τόσο στραβά κι ανάποδα τώρα τελευταία.

Και ξυπνάω και σιγοτραγουδώ Στάμο, προηγούμενων δεκαετιών (2002).



έναν παπά, φωνάξτε έναν παπά!!

Advise

"Be the person you want others to be for you"

A thought

They say "make the world you 'd like to live in". But how? As if there are no external factors...

There is no perfection.

I am a human. With my own imperfection, luck, abilities.

An individual.
Sounds similar to loner.

Lonely. In whichever level, lonely.


I will find the key.

Will...

Σήμερα έμαθα

   Σήμερα έμαθα οτι έκανα φίλους μου τις σκιές, των ονείρων τέρατα.

Σήμερα έμαθα ότι κρατώ στο χέρι μου ένα παρελθόν, που πρέπει να το αφήσω να γκρεμοτσακιστεί.

   Ακόμα μαθαίνω, οτι λάθη πολλά θα συμβούν.

Έχω να μάθω, αν η ζωή ειναι δίκαιη, όμορφη, ασφαλής (αυτή η τελευταία λέξη μου καίει το στήθος).

   Αλλά σήμερα καταλαβαίνω πως για ακόμα μια φορά, είμαι πολεμίστρια.


Πάω στην παλαίστρα. Εκεί όπου νιώθω ασφαλής, καθώς εκεί όλα επιτρέπονται.
   Γιατί ούτε ο θάνατος δε με τρομάζει.

In a world we believe in:

Hello!

Question of the day

Do you believe in love after love?

Τα καλύτερα γενέθλια

Τα χρωστάω σε σένα, Χ. Κι ας μην ξέρω ποτέ τι έχεις στο κεφάλι σου. Είχες εκείνη τη μία και μοναδική έκπληξη στο θέατρο.

χριστέ μου πόσο ντράπηκα.

Μα και πόσο υπέροχο ήταν! Μια ολόκληρη τούρτα για μας τους δυο. Και πάντα να με πέρνεις απο το χέρι, να μου απαλύνεις τους πόνους.

Με άκουγες, κι ας μην το ήξερα. Σε όλες τις βόλτες με το αμάξι, ή χωρίς.
Τότε που μου έμαθες να παίζω τάβλι στην Κρήνη. Τότε που βλέπαμε τα αεροπλάνα και μου έλεγες για το εράσμους σου.

Τα θυμάμαι Χ, όλα.


Όλα...

Mentally unavailable

and emotionally absent.

Fucking demons.

some days...

...are just bad.

Τα χειρότερα!

Ρε, τι τραγουδάρες έχει αυτός ο δίσκος, οεο;

Καμιά φορά

   Καμιά φορά έχω κατάθλιψη κι οι μέρες είναι θλιβερά άδειες.
Άλλες πάλι, στρεσογόνες, θανατικές.
   Κάποιες φορές γεμάτες μέ λάθη. Λάθος ανθρώπους, λάθος στιγμές, λάθος σκέψεις.
Άλλες πάλι, απλώς υπάρχω.
   Κάπου κάπου πεθαίνω μέσα μου, μεταφορικά.
Άλλες πάλι, το επιδιώκω στ'αλήθεια.


   Και κάποιες φορές, απλώς επιβιώνω.
Για το αύριο, ή για το τώρα.


   Πονάω, αλλά δεν τολμώ να το πω.
Μήπως μ' ακούς; Είσαι εκει;
   Η ζωή ειναι πολυσύνθετη, μην την αφήσεις να χαθεί.
Βγάλε τις σκέψεις σε χαρτί ή ρίξε σε τσουβάλι και κάψε το.
   Άκουσέ με, θα μετανιώσεις.
Ό,τι κι αν γίνει, μια μικρή στιγμή στη ζωή σου, θα μετανιώσεις.
   Ε, και;
Άστο, παράτα το κι άλλαξέ το.

   Εγώ φεύγω, εσύ έρχεσαι;




αφιερωμένο σε μια ψυχή που με διαβάζει

Τραγουδάκι συνοδεία: Άννα Βίσση - Δηλαδή

Άννα Βίσση- Μετά απο σένα εσύ

   Τι τρελή κομματάρα έχει βγάλει αυτό το ταλαντούχο πλάσμα; Είναι μακράν η πιο αγαπημένη μου καλλιτέχνιδα.

   Μετά απο χρόνια βαρεμάρας με τα ίδια μπιτάκια τύπου "Αργυρός", "η πιο ωραία στην Ελλάδα" (ούτε το όνομα του δε θυμάμαι) και όλα αυτά τα τραγούδια του "πουρεδιασμένου ελληνικού-με-ξένου στοιχείου", επιτέλους ακούω κάτι που σχεδόν με συγκινεί. Εντάξει,δεν είναι επιτυχία τύπου "εκατομμύρια" αλλά ρε αδερφέ, κάτι που μ'άρεσε.

   Αυτό. Γιατί έχει σημασία για ένα πλάσμα που έχει βαρεθεί τα ίδια και τα ίδια.

   Είμαι εγώ, εδώ, όπως ήμουν. Κι αυτό μετράει.
Μέρες πάνω, μέρες κάτω. Σήμερα είμαι πάνω, ενώ χθες στα τάρταρα. Αλλά, έτσι εστίν... ζωή.





ΥΓ. Σε θυμάμαι. Και φορές που δε θέλω. Συνήθως τότε βασικά. Κι άλλη μία φορά, να πας να γαμηθείς.

Τι να την κάνω την αγάπη σου

Αν βάζεις άλλη στο κρεβάτι σου.


Η ζωή μου όλη, ένας στίχος.

The trippy trip

   3 guy friends, new in college. Me trying to entertain their company... To be accepted. Am I? Oh, I am. I ask questions, they respond, they make fun. We play volleyball, speak about classes, girlfriends and the student revolution. That's us.
   It's sunny, we at in the sea, summer is here. Is that a break? No, that's the start of the period. New people in the area, new opportunities. Excitement.
   Memories, feelings... All those things that will never return.

   Back to present, I wake up. It s dull outside, cold. It's winter and there's snow everywhere. I am in Moscow. Who am I ? I am a blacksmith, my horse's dead. My wife brings me hot tea and a morning sweet. I close my eyes, while I taste it and when I open them I am in Rome.
   A little girl, playing with her friends. Mommy is somewhere there, watching. For a second, she turns to greet a friend and a man is approaching me, eating an ice cream. He smiles to me, I look and examine him. I decide to smile back. Now back to business. Mommy takes a step to hug her friend and I feel a hand grabbing me. I am being taken away, put in a car with a stranger and leave my mom behind. I m scared. I close my eyes shut and when i open them I am in a cell. I am a prisoner!
   The age is 1420 and I appear to speak Italian. I am an assassin trying to execute a high class politician. I was captured and tortured. The door of the cell opens and I see a familiar face. Machiavelli? He motions me not to speak. I escape with his help. But to leave the prison we need to fall in the water. We do and when I come to surface, I am in Spain as a Lady.

   Knights attack my palace. I naturally freak out and want to flee. What have I done, where am I heading? I embark a ship and the next thing I know, I am Columbus. I reach America.
   While I am getting off the ship, I am just a normal sailor who goes to explore the land. I am captured by the natives and...

   A sharp object penetrates my skin. I see my soul leaving my body and as I fly to the sky, my trip has come to an end.


Till next time my friend.

Η νύχτα είναι μοιραία - εγώ προχώρησα. Εσύ; (μέρος 18ο)

   Το πιάνο μπαρ είναι υπέροχο, το κρασί ευκολόπιοτο και η παρέα παραπάνω από ευχάριστη. Τι άλλο να θέλει η Άννα για να περάσει ένα μαγικό βράδυ; Α ναι... Κάτι της λείπει. Το σεξ!
   Κι ενώ έχουν φτάσει κάτω από το σπίτι της με σκοπό απλώς να τερματίσουν τη νύχτα, φαίνεται τα χείλη τους να μη μπορούν να ξεκολλήσουν.
- γιατί δεν το αφήνεις να με ανεβάσεις πάνω; του λέει και βλεφαρίζοντας χαριτωμένα προσθέτει : φοβάμαι μόνη!
   Ξαναμένος καθώς είναι, πιάνει το υπονοούμενο και την συνοδεύει πάνω.
- να σου προσφέρω ένα ακόμα ποτήρι κρασί;
- είσαι σίγουρη ότι δε θέλεις να κοιμηθείς; Ρωτά πολύ ευγενικά εκείνος.
- όχι, η νύχτα έχει ακόμα πολλά να προσφέρει, του λέει καθώς τον χαϊδεύει με το πόδι.
- να σου πω την αλήθεια, θα ήθελα να πιω κάτι άλλο.
- ότι θέλεις.
- εσένα! Λέει και την κολλάει πάνω του.

   Τα ρούχα έχουν βγεί και το κρεβάτι δονείται από τις ωθήσεις του Αλέξανδρου, ενώ οι τοίχοι περικλείουν τους αναστεναγμούς της Άννας. Οι στάσεις αλλάζουν ενώ το πάθος κορυφώνεται. Μια, δυο, τρεις και οι μύες στους γλουτούς της συσφίγγουν  και τυλίγεται γύρω από το ανδρικό του μόριο, καθώς τα υγρά της κυλούν αβίαστα...
  Ακολουθεί τσιγάρο και ύπνος. Το πρωί έρχεται  κι ως φυσικό επακόλουθο ο Αλέξανδρος έχει αποκοιμηθεί δίπλα της. Εκείνη σηκώνεται και φρεσκάρεται. Φτιάχνει καφέ και περνάει λίγο χρόνο δίπλα στο παράθυρο. Ο Αλέξανδρος ξυπνά και καθώς κοιτάζει γύρω του χαμογελά αμυδρά. Οι μνήμες επανέρχονται σαν ξεχασμένο γραμμόφωνο που παίζει στο βάθος.
- καλή σου μέρα, του χαμογελά. Να ετοιμάσω καφέ ώσπου να πάρεις το χρόνο σου;
- ναι, ένα φραπέ σκέτο τον έπινα, αποκρίνεται. Τι σχέδια για σήμερα; Τη ρωτά και κατευθύνεται στο μπάνιο.

 Χτυπάει  το φραπέ και σκέφτεται  για λίγο.
- ψώνια οσονούπω.

 Τελικά θα πιουν μαζί καφέ στα γρήγορα. Μόνο που καθώς ο Αλέξανδρος εξέρχεται της οικοδομής, ο Αλκιβιάδης τυχαίνει να πέσει πάνω του σχεδόν.

- ωπ, Αλκιβιάδη, καλά είσαι; Που πας; Τον ρωτάει με χαρά και του χτυπά τον ώμο.

 Ξαφνιασμένος ο Αλκιβιάδης, ψάχνει να βρει μια δικαιολογία.
- εγώ, περαστικός ήμουνα... Εσύ; Τον ρωτάει καχύποπτα.
- εγώ εδώ με την Άννα, έπινα έναν καφέ. Ξέρεις, μένει εδώ από πάνω.
- α, μάλιστα, δεν το γνώριζα, του αποκρίνεται ψευδώς. Έχω και μια θεία μου που μένει εδώ, τι σύμπτωση!
- πολύ ωραία, να περνάς καλά και τα λέμε, του λέει εύθυμα και χάνεται στη μέρα του.

Κόκκαλο ο Αλκιβιάδης. Αλλαγή σχεδίων και καλεί τον Άκη
- έλα στο γνωστό μέρος σε δέκα λεπτά. Και τσακίσου.
-μα, είμαι με την Κάτια για ψώνια.
- σε δέκα. Δεκαπέντε το πολύ.

Κι εγένετο η συνάντηση.

Ο καιρός περνάει, αλλά...

Σε συνάντησα μια μέρα - Ηλίας Καμπακάκης

Για όλες εκείνες τις δήθεν τυχαίες συναντήσεις...



Μ'αρέσει γιατί ξέρω ότι σε καίει!

for those times

Life is awesome those times when you can say "kiss my ass".

Like now.

KISS MY ASS!