Subscribe:

Sunday, May 17, 2020

Άννα Βίσση & αφιερώσεις

Όπως άφησα να εννοηθεί σε προηγούμενα ποστ, ψαχουλεύω το εξωτερικό σκληρό μου δίσκο που είναι γεμάτος αναμνήσεις απο φωτογραφίες, παλιά ποστ, έγγραφα και διάφορα άλλα αρχεία (μουσικά και μη). Άρχισα, λοιπόν, να συμπληρώνω μια παλιά ιστορία που είχα αρχίσει να γραφω όταν ήμουν 17: "ο γείτονας". Αμφιβάλλω πως κανείς σας θα τον ξέρει/θυμάται. Πρόκειται για μια ιστορία που ξεκίνησε ως ένα ή δυο ποστ στο προηγούμενο μπλογκ και έχει καταλήξει σε 37 σελίδες word αυτή τη στιγμή. Γιατί όπως και να το κάνεις, η έμπνευση δε γίνεται να σταματήσει.


Επειδή, όμως, γίνεται μια αναφορά στο παρακάτω τραγούδι (όπως κάνω σε πολλές περιπτώσεις), θέλησα να το ποστάρω κι εδώ. Έτσι, γιατί κρατάω, κατά πως φαίνεται, αρχείο.




Και για σένα που ήρθες εχθές στα όνειρά μου, μια μικρή αφιέρωση:


Και να σου πω πως όσο περνάει ο καιρός, καταλαβαίνω όλο και περισσότερα. Κι ας μην έχει, πλέον τόση ή και καμία σημασία.

Saturday, May 16, 2020

Η απόκρυψη αριθμού

Στόρυ τάιμ:

Άραγε ποιος να ήταν αυτός ο άγνωστος που για πάρα πολλούς μήνες με καλούσε με απόκρυψη; Υποπτέυομαι κάποιον εν ονόματι Γιώργο, απο τους πολλούς (δεν έχει αναφερθεί ο συγκεκριμένος ποτέ ξανά). Αλλά αν αυτόν τον γνώρισα σε μια ηλικία που δε συμβαδίζει με όλη τη διάρκεια των κλήσεων.

Θα μπορούσαν τότε να είναι δύο κι ο άλλος να ήταν κάποιος Κρητικός ( ο πρώτος μου πλατωνικός έρως- ω Θεοί). Ή θα μπορούσαν να είναι φάρσα. Μια περίεργη και ίσως κακόγουστη φάρσα που κράτησε για... χρόνια. Σαφώς και υπήρχε μια μεγάλη παύση στο μεταξύ όπως και μερικές αλλαγές αριθμού. Και γι αυτό δε μπορώ να δακτυλοδείξω κάποιον.

Θυμάμαι, όμως, να με καλούν και να βάζουν μουσική, καψουροτράγουδα. Πόσο ρομαντικό! Αλλα και ειλικρινά πόσο ενοχλητικό εφόσον πότε δεν έμαθα τον αποστολέα.
Μπορώ να πω πως μου λείπει καμιά φορά το σασπένς. Αλλά το σασπένς αυτό γιατρεύεται μόνο όταν υπάρχει κάποιο κλείσιμο.


Πλέον ούσα κάτοχος αριθμού Τσεχίας και κανένα ελληνικό, έχω κόψει δεσμούς με τον καθένα (καλά, εκτός απο έναν σχεδόν αναπόφευκτα). Είναι σαν να έχω γυρίσει σελίδα. Βρίσκομαι στο ίδιο βιβλίο, μα σε άλλη σελίδα. Τα γραμμένα είναι εκεί, στέκουν αγέρωχα, απείραχτα μα σχεδόν άχρηστα. Δε μπορεί καμία γόμα να τα σβήσει και καμία νέα σελίδα να τα διορθώσει, διαγράψει ή καλύψει μονίμως. Αν καλυφθούν, ονομάζονται τραύματα. Είναι τότε που δυο σελίδες κολλούν μεταξύ τους και χρειάζεται βία, ακολουθούμενη απο ένα χαρακτηριστικό ήχο, για να ξεχωρίσουν.

Δεν έχω πλέον τέτοιες σελίδες. Έχω σελίδες που είναι λιγότερο αγαπημένες και σελίδες που είναι ξεθωριασμένες απο τις πολλές φορές που τις έχω είτε διαβάσει για ευχαρίστηση είτε για συμβουλές. Έχω κρατήσει σημειώσεις από μερικές, μα επειδή δε μπορεί κανείς να γράψει στις περασμένες, έτσι κι εγώ κρατώ τις σημειώσεις μου στις τωρινές σελίδες. Κι έτσι σχηματίζονται αργά και σταθερά οι καινούριες.

Έχω σελίδες ζωής που βρίθουν υπερηφάνειας μα οι καλύτερες ακόμα να γραφτούν. Δεν είναι οτι είμαι απογοητευμένη απο τη ζωή μου. Κάθε άλλο. Είναι πως ξέρω οτι αν αυτά που ζω είναι τα καλά, τα καλύτερα δεν έχουν φτάσει ακόμα κι έτσι έχω κάτι να αναμένω. Κάτι να λαχταρώ.


Τραβώ, λοιπόν, μια τυχαία σελίδα και σας γράφω ένα περιστατικό αληθινό.
Ταξίδευα πίσω στην Τσεχία σε ένα απο τα πολλά παν-έλα μου. Ενδιάμεσος αναγκαστικός σταθμός: Αττική. Θα περνούσα το βράδυ σε σπίτι φιλικό.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης, κι εφόσον εμείς οι Έλληνες είμαστε ομιλιτικοί, δεν θυμάμαι πως έγινε αλλά πιάσαμε κουβέντα με το παλικάρι της διπλανής θέσης. Αφού με ρώτησε τι κάνω και που πάω, μου λέει το εξής ενδιαφέρον για τον εαυτό του:

- Με λένε ... και είμαι ποδοσφαιριστής.
- Α ναι; αποκρίνομαι με το κλασικό μου ενδιαφέρον. Σε ποια ομάδα; ρωτώ προετοιμασμένη ήδη να απαντήσω "α δεν την ξέρω", εφόσον να ακούσω κάποια μικρή και άγνωστη ομάδα.

Η απάντησή του στόχευσε μία απο τις δύο "μεγάλες" ομάδες με έδρα την Αθήνα.
Δε μου σηκώθηκε ούτε φρύδι, κάτι που τον εντυπωσίασε, καθώς νόμισε οτι θα με εντυπωσίαζε εκείνος.

Τι να κάνουμε, δεν τρέχουν όλες πίσω απο κοιλιακούς και φήμη...

Συνεχίσαμε να μιλάμε για λεπτομέρειες και τα τι και τα πως και καταλήξαμε να πίνουμε μπύρα στον Πειραιά, εκεί απο όπου θα με παραλάμβανε το "παρεάκι".

Για την τιμή των όπλων όπως και για το ευχαριστώ της μεταφοράς, μείναμε σε μια μικρή επαφή.

Και ναι, τον γκούγκλαρα τότε που τον γνώρισα απλώς γιατί δε μ αρέσει να με πιάνουν κότσο.

Α, και σε μια άλλη αντίστοιχη πτήση (Αθήνα προς Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά), πέτυχα τον Σάκη Αρσενίου. Ευτυχώς δεν καθίσαμε δίπλα δίπλα, γιατί θα με πέρναν λιπόθυμη.

Τα φιλιά μου.


Tuesday, May 12, 2020

Behind the scenes - το παραμύθι μου

Πριν λίγο ανήρτησα "το παραμύθι μου" και με πήγε ένα δεκαετές ταξίδι στο χρόνο. Σε μια συγκεκριμένη περίοδο - ίσως εβδομάδα- της ζωής μου.

Βλέπετε, στις 7 Νοεμβρίου έχω γενέθλια, οπότε είναι κάπως δύσκολο να ξεχάσω τι συνέβη. Για πολλούς λόγους, αλλά εδώ θα επικεντρωθώ σε 2.

Ο πρώτος είναι οτι τότε που εκάνα αυτή την ανάρτηση, την είχα αφιερώσει σε κάποιον ονόματι Αβραάμ. Μπλόγκερ κι αυτός, τον οποίον συνάντησα σε φυσικό επίπεδο την ημέρα των γενεθλίων μου. Για χάρη του πήγα σε άλλη πόλη επίσκεψη (α ρε νιότη). Το μπλογκ μου είπαμε είναι διαφορετικό απο αυτό που είχα τότε, οπότε δύσκολα να το διαβάσει αυτό το κείμενο. Αν τυχόν το διαβάσεις, τα φιλιά μου στο Τζέρυ.

Ο δεύτερος είναι γιατί την ημέρα αυτής της ανάρτησης γνώρισα κάποιον που με βασάνισε για πολλά, μα πολλά χρόνια στη ζωή μου. Σχεδόν σ' όλη μου τη φοιτητική ζωή (που κράτησε 6 χρόνια, αλλά θα επεκταθώ αλλη φορά στους λόγους), ξόδεψα αρκετή ουσία του νου στο να τον σκέφτομαι. Αυτός, όμως, είχε φτιάξει τη ζωή του αλλού και τώρα βρίσκεται σε μια πρωτεύουσα Ευρωπαική.

Δε μετανιώνω, δε λυπάμαι και δεν κατηγορώ. Μονάχα θυμάμαι...

Την ίδια χρονιά, περίπου έναμιση μήνα νωρίτερα συνάντησα κι εκείνον τον αναβάτη του χάους, με τα γαλάζια μάτια- μπροστά απο το Electra palace. Θυμάμαι τόσο έντονα τη στιγμή που ο συνομιλητής μου στο φεισμπουκ, πήρε σάρκα και οστά όταν έβγαλε το κράνος. Είχε παρουσιαστεί μπροστά μου κι ήταν η στιγμή που επικυρώθηκε μια φιλία που μετρά μια δεκαετία. Κρίμα που δε θυμάμαι τι μάρκα ήταν εκείνη η πρώτη μπλε μηχανή που έχω στο νου, γιατί σίγουρα δεν ήταν η fazer.

Για αυτόν τον μυστήριο τύπο, λοιπόν, παραθέτω ένα άλλο κείμενο που βρήκα στο ίδιο αρχείο:

"Δευτέρα, 7 Μαΐου 2012


Χαμένη σε σκέψεις, ακροβατώ στου ονείρου τις άκρες, ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου... Κοιτάζω, ρωτώ, χάνομαι... Κι είμαι ακόμα εδώ. Περιμένω · περιμένω να δω που θα με οδηγήσουν τα βήματά μου. Άλλοτε σταθερά κι άλλοτε πνιγμένα στην αβεβαιότητα. Μικρά ή μεγάλα , σίγουρα κάπου με οδηγούν. Κοιτώ το φως, που μοιάζει μακρινό, αλλά παραμένει πάντα κοντά μου. Δε με αγγίζει κι όμως νιωθω τη ζεστασιά του.
Άνθρωποι γύρω μου περνούν και χάνονται. Πότε εδώ και πότε εκεί. Κάποιος μου δίνει φθηνές συμβουλές που η καρδιά μου απορρίπτει. Και κάποιος άλλος με κοιτάζει με θλίψη. Χάος παντού κι εγώ βρίσκομαι στο πουθενά. Μου λείπει ο εαυτός μου.


Μα θα τον βρω. Θα είναι εκεί, όπως ήταν μέχρι τώρα. Τις πιο πολλές φορές είναι εκεί, μα δεν τον βλέπω. Προτιμώ να καμουφλάρομαι και να κρύβομαι πίσω από αθώες σκέψεις. Μα δεν είναι αυτό ο εαυτός μου.


Κάπου εκεί, ανάμεσα στην απογοήτευση και τη δίψα για ζωή, βλέπω κάποιον γνώριμο. Μου απλώνει το χέρι, μα εγώ φοβάμαι. Τι θέλει από μένα άραγε;
Μέντορες στη ζωή μου πάντα θα θέλω να χω. Να πάρω λίγη από τη σοφία τους. Να δω τα σφάλματά τους και να μάθω για μένα. Να αποφύγω κακοτοπιές δικές τους και να πέσω απ τα δικά μου τα λάθη.
Θα πληγωθώ, θα πονέσω, θα δακρύσω, μα δε θα σταματήσω να προσπαθώ.


Εκεί. Εκεί θέλω να φτάσω. Ψηλά. Και να βλέπω τον κόσμο μικρό, όπως είμαι εγώ τώρα.
Θέλω να ξεχωρίσω, να μάθω τόσα πολλά... Να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή και πριν πεθάνω να πω ότι έζησα αρκετά. Ποτέ δε θα ζήσω τα πάντα, αυτό είναι κανόνας.

Και η ζωή σαν τράπεζα, σου παρέχει καθημερινά ένα ποσό χρόνου. Το πώς θα το διαθέσεις είναι στο χέρι σου, μα οφείλεις να το ξοδέψεις όλο. Για το καλό σου...

Είμαι εδώ, με βλέπεις; Παλεύω να σωθώ. Και θα σωθώ, για το δικό μου καλό. Θα με βρω. Κι όταν με βρω , τίποτα δε θα με σταματήσει ξανά...."

Το παραμύθι μου ( 05 Noεμβρίου 2010)

Καλησπέρα,

Βρήκα μια απο τις πρώτες μου αναρτήσεις που είχα σε προγούμενο μπλογκ (ναι, είμαι μπλόγκερ για περίπου 11 ή 12 χρόνια!). Είπα να την αναρτήσω εδώ, έτσι να υπάρχει.

Ακολουθεί με την πρώτυπη εκδοχή (με συγχωρείτε, μηδέν κεφαλαία γράμματα κλπ κλπ):


 θέλω το δικό μου παραμύθι να μην εχει τελος. να ζησω μια ιστορια με παθος. να χαθω. να δωθω και να αξιζει. να μου δωθουν. ναι, θελω να μου δωθουν. οπως κανω κι εγω. με ολο το ειναι. να ειναι για μενα, να ζει για μενα... να μην υπαρχουν "πρεπει" και "γιατι". να μην με νοιαζει τιποτα και κανεις... να φυγω και να χαθω μαζι του. για ενα αλλο κοσμο... ναι, το θελω πολυ.
     μα,κατι τετοιο ξερω πως δεν υπαρχει. ποιος θα σου δωθει πλεον; καθενας κοιταζει να παρει διχως να δωσει.κοιταζει να "αρπαξει" οτι μπορει και να φυγει.




"ηρθες, τα πηρες όλα για όλα κι έφυγες."


     ε, και τι καταλαβες;μολις σου τελειωσουν τα αποθεματα που πηρες απο μενα, θα τα αναζητησεις αλλου. και θα γινει το ιδιο. μεχρι να συνειδητοποιησεις, πως δεν αρκει. πως πρεπει κι εσυ να δωσεις.  γιατι είναι μια αναγκη της ανθρωπινης ιδιοτητας μας. γιατι ειναι απαραιτητο να αγαπησουμε για να επιβιωσουμε. 
     εγω νιωθω αυτη την αναγκη, μα δεν βρισκει διεξοδο. με πιανει κι ο εγωισμος μου και λεω στον εαυτο μου πως θελω και να παρω. δεν ειναι οτι κουραστηκα να δινω, ειναι πως θελω να νιωσω πως παιρνω. μα δεν ειμαι αχαριστη. κι ευχομαι ποτε να μη γινω. 
     συμφωνα με αυτα που βλεπω, οι σχεσεις ειναι μια συνεχης συναλλαγη. συναλλαγη συναισθηματων. κι οχι μονο. αποψεις, σκεψεις, προβληματισμοι κι ανησυχιες, ειναι μεσα στο παιχνιδι... όμως αν η συναλλαγη αυτη σταματησει να γινεται, εστω και σε εναν μοναχα τομεα απο ολους, τοτε εκει δε μιλαμε για σχεση, μα για εκμεταλλευση.καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
     ίσως οι σχεσεις να είναι σχεσεις συνεχους εκμεταλλευσης. προσυμφωνημενες συμβασεις σχετικα με τον ερωτα και την αγαπη. "εγω σου δινω τοσα κι εσυ πρεπει να μου ανταποδωσεις κανοντας αυτο". εσυ το δεχεσαι και μενεις. υπογραφεις δινοντας σε και ξεπουλωντας σε. μα αυτο ειναι η αγαπη . για σενα, γι αυτον, για ολους. ενα συμφωνο. και πες μου τωρα εσυ, που μπορω να υπογραψω για να λαβω λιγη αγαπη;
     σκεπτομαι πως θέλω να ανοιξω την πορτα, να βγω εξω και να καθησω ολο το βραδυ αγκαλια με ενα αδεσποτο σκυλι που τριγυρνα εδω. να το αγκαλιασω, καθισμενη στη γη, να το χαιδευω ολο το βραδυ κοιταζοντας τα αστερια, μεχρι να ξημερωσει... για μενα αυτο ειναι πραγματικη αγαπη. δε μιλαει, ομως σε κοιταζει με ματιά όλο γλύκα.είναι εκει οταν το θες -αυτο δε σημαινει πως ειναι παιχνιδι και το παιρνεις οποτε το θες μοναχα εσυ. δε θελει πολλα. δεν το νοιαζει αν λες ψεματα. δεν περιμενει κατι περισσοτερο απο λιγο φαϊ, νερό, λίγο παιχνίδι και την αγάπη σου. αυτο ζητάει. δεν υπογραφει καμια συμφωνια και σου ειναι πιστο. 


~*~ κι ερχεσαι εσυ να μου πεις οτι δεν είναι έτσι η αγάπη ~ de facto .  


κι αν ζητήσω αποδείξεις, θα μου πεις πως ζητώ πολλά.




*~ δεν ξερω αν θα ηθελα να μου πεις καποιο ψεμα. ξερω μονο το πόσο πολυ θα ηθελα να ειναι πραγματικοτητα... να το κάνεις εσύ...μπορείς... ~*


κάποιος μου ειπε οτι "μερικές φορές χάνουμε πράγματα από τις ντροπές μας..."
έτσι κι εγω αφησα για λιγο κατα μερος τη ντροπη μου... ξέρεις...


άραγε αυτό το παραμύθι θα έχει λυπημένο τέλος; 
μόλις ξεκίνησε.
θα δείξει...


ίσως να μην έχει αρχίσει και τίποτα. ίσως όλα αυτά να τα έχω φανταστεί. ίσως να μη θέλεις και τίποτα.
μονάχα μην υποσχεθείς.