Chillout

 

Σου στέλνω γράμματα συχνά κι αφιερώσεις

 

Έτσι όπως καθάριζα, σκέφτηκα να τα πετάξω. Όχι απο κακία και μίσος, απλά επειδή συμμαζεύω και πιάνουν ένα χι χώρο.

Αλλά μετά κατάλαβα οτι ταιριάζουν να καταχωνιαστούν σε μια γωνία. Κι έτσι έγινε. Σε δύο σπίτια, μισές αναμνήσεις χωρισμένες, καλά φυλαγμένες σε φακέλους και κουτιά, να έχω να θυμάμαι. Τι να θυμάμαι; Παλιές, άλλες, διαφορετικές εποχές. Με ο,τι καλό και κακό ετούτο συνεπάγεται. 

Μια άλλη ζωή, πιο ξέφρενη και πιο συμμαζεμένη ταυτόχρονα. Αλλού το πόδι αλλού το κεφάλι.

Δε γκρινιάζω αναγνώστη μου. Έμαθα να τα φέρνω βόλτα. Να παίζω μπάλα με την όποια και σε ότι γήπεδο με φυσίξει ο άνεμος

Δε φοβάμαι, δεν τρέμω, δεν ανησυχώ. Έγινα ρομπότ. Συναισθηματικά μη διαθέσιμη. Μα, έτσι όμως, δεν υπάρχει και χώρος για αρνητισμό.