Ένα κείμενο

Παλαιότερο κείμενο 

"   Οι μέρες περνάνε και ξαφνικά θυμήθηκα πως έχω καιρό να γράψω. Απομονώνομαι εδώ στο krepaki της Ερμού γιατί μου αρέσει το κλίμα, η ησυχία και διάφορα άλλα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στα 17 αυτή τη στιγμή, που κθόμουν μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή και πάλι και έγραφα... με έμπνευση. Έγραφα ιστορίες.

   Τώρα είναι Αύγουστος του 2016. Πάνε 6 ολοκληρωμένα χρόνια που πέρασα στη σχολή. Άλλαξαν λίγα πράγματα πάνω μου, μα ταυτόχρονα και πάρα πολλά. Κάθομαι ακόμα με τις ώρες μπροστά απο τις οθόνες. Είμαι βλέπεις θύμα του facebook (ναι, θέλω να αποτοξινωθώ). Γιατί, όμως όταν πάω διακοπές δεν το έχω τόση ανάγκη;
  6 έτη, μα δε θέλω να κάνω ανασκόπηση. Να πω μονάχα θέλω, πως πέρασα όμορφα. Με τις καλές και τις άσχημες στιγμές. Με όσα άτομα με στήριξαν ή με παράτησαν. Με όσους με εγκατέλειψαν ή επέστρεψαν κάποια στιγμή. Έτσι πάει. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ο χρόνος είναι μετρημένος κι εμείς δεν έχουμε μάθει να τον ξοδεύουμε φειδωλά ή με τρόπο πρέπον.
   Ξέρεις, καμιά φορά θυμάμαι να κοιτάζω στα μάτια ανθρώπους που είχα κοντά μου και να είναι ότι πολυτιμότερο είχα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Μια ματιά, ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο ή ένα γέλιο. Θα ξέρεις πως το γέλιο το φοβάμαι λίγο. Μη τυχόν και οι άλλοι γελούν περιφρονητικά εναντίον μου.  Ε, και;
   Είναι αστείο το πως πέφτω στην καταθλιψάρα μου σε ανύποπτο χρόνο και πως μπορώ να σηκωθώ με κάποια λόγια, την κατάλληλη στιγμή. Ναι, έχω αποδεχτεί το πρόβλημα πως είναι εκεί, μα η τίγρης γύρισε και δε θα το αφήσει να εξαπλωθεί και να νικήσει.


   Ευχαριστώ. Όλους όσους έχουν υπομονή μαζί μου και όσους ασχολήθηκαν. Ή ασχολούνται ακόμα.

   Τώρα έχω να περιμένω να περάσουν κανα δυο βδομάδες του Αυγούστου, να δω αν θα βρω δουλειά (περιμένω να μου μιλήσει κάποιος παλιός εργοδότης μου), ώστε να ξέρω που βρίσκομαι κι έπειτα θα πάω γυμναστήριο για δύο λόγους: ο πρώτος είναι κάτι αυχενικά και κάτι μαλακίες που με πιάνουν στη μέση και με κάνουν να νιώθω σαν μπαμπόγρια. Έλεος πια στα 23 μου δηλαδή!!
Ο δεύτερος λόγος είναι για να βλέπω τα γκομενάκια που γυμνάζουν τους κώλους τους. Τις γυναίκες εννοώ φυσικά! Όχι, πλάκα κάνω. Ο δεύτερος λόγος είναι οτι μου αρέσει ο ήπιος αθλητισμός. Για την κοινωνικοποίηση, την άθληση, την ευεξία. Ναι, μπορεί να λαπάδιασα λίγο, αλλά αυτό είναι μόνο προσωρινό. Και πραγματικά, δε γυμνάζομαι για να κάνω σωματάρα για το καλοκαίρι (άλλωστε καλοκαίρι συνήθως δεν κάνω και πολλά). Απλώς έχω πέσει σε ενα φαύλο κύκλο που περιέχει πόνο μέσα, οπότε κλάφτε με.

   Παράλληλα δουλεύω την πτυχιακή μου, ώστε να κλείσει και αυτός ο κύκλος. Να δούμε πότε θα μπω σε μια σειρά. Θαρρώ πως ποτέ. Αλλαγές γίνονται και θα γίνονται."

~~~

   Επειδή έχω μνήμη ελέφαντα, θυμάμαι ακριβώς την ημέρα που έγραφα το παραπάνω...

   Πλέον, η καθημερινότητα μου είναι πολύ διαφορετική. Έχω βρει το νόημα. Και το νόημα είναι... Αυτό που θα γράψω με το νέο έτος. Πρόκειται για έναν στόχο, παρά πολύ σημαντικό αλλά και παρά πολύ μακροπρόθεσμο. Αλλά πιστεύω και στο μάτι εκτός από την τύχη, οπότε δε θα επεκταθώ.

Πες μου γιατί - Δυτικές συνοικίες

Δε θα πω οτι το αφιερώνω σε κάποιο άτομο. Αλλά η αλήθεια είναι οτι μου θυμίζει κάποιον. Χωρίς, όμως να έχει καμία σημασία. Κανένα νόημα. Θα φταίει που το άτομο και ο τραγουδιστής του συγκροτήματος μοιάζουν τόσο πολύ...

Πες μου γιατί να θυμάμαι εσένα κάθε φορά που το ακούω ; 

Αντάρα μανιασμένη

  Κειμενο δημοσιευμένο από τα πρόχειρα

(Ιανουάριος 2013)   

Αλλαγμένη η ζωή μου, νέα σχέδια ή και πιο πολύς κόπος για τα ήδη υπάρχοντα. Είμαι ακόμα εδώ. Μέσα στη θύελλα που με χτυπάει καθημερινά. Είμαι ακόμα εδώ. Δε σας κάνω τη χάρη ρε! Αυτοί που με "τρώνε" με τις σκέψεις τους, μπροστά τους να τα βρούνε όλα!

   Είμαι ακόμα εδώ! Σε μια πύρινη λαίλαπα τρομερών καταστάσεων, εγώ ανταπεξέρχομαι, στέκομαι δυναμικά . Είτε μόνη μου είτε όχι. Στην καταιγίδα της ατυχίας πάω κόντρα. Κι ας τσαλακώνεται για λίγο ο εγωισμός μου, καταφέρνω να ισιώσω.

   Θα υψώσω δυναμικά το ανάστημά μου και τότε θα τρομάξουν αυτοί που πρέπει. Ιερή και θρυλική η στιγμή της εμφάνισης του εαυτού μου. Τρέμετε , έρχομαι. Και τότε ρίγη στις ψυχές σας θα προκαλέσω.
   Δεν είμαι αυτή που νομίζετε. Οι μέρες της αρμονίας σας μετρούν αντίστροφα. Μεγαλώνει το κτήνος μέσα μου και θα με φάει. Αλλά μαζί με μένα θα κατασπαράξει κι εσάς. Και τότε μόνο θα ηρεμήσω....
   Όποιος βρεθεί στο δρόμο μου, θα αφανιστεί αυτόματα.

ΚΑΤΑΡΑ!

Despair....

  Μια ανάρτηση από τα πρόχειρα (Ιούλιος 2012)

 Με ρωτάς τι κάνω. Τι να κάνω; Παλεύω με το θηρίο μέσα μου. Με την κατάθλιψή μου... αλλά μην το πεις πουθενά. Κανείς δεν το ξέρει. Δεν το μαρτυρώ ούτε στον εαυτό μου. Καμιά φορά με παιδεύει και μόνο η σκέψη. "Κατάθλιψη", βαριά λέξη και τι να πρωτοσηκώσουν οι μικροί μου ώμοι. Προσπαθώ να συνεφέρω τον εαυτό μου. Νιώθω καμιά φορά να μου δίνω χαστούκια, να με τραβάω απο το χέρι ή τα μανίκια ή και τα μαλλιά για να κάνω κάτι.

   Πρόγραμμα;
Μα γιατί με πιέζεις; Τι πρόγραμμα μου λες; Ένας βράχος έχει κάτσει στην καρδιά μου και σύννεφα πολλά πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Από δικαιολογίες έχω άπειρες. Και δυστυχώς κάποιες είναι λίγο ή πολύ αληθινές. Να σου πω ότι δε βγαίνω απο το σπίτι λόγω ζέστης; Ναι, είναι αλήθεια, μα θα μου πεις βγες μετά τις 9. Και θα σου πω οτι δεν έχω παρέα. Ναι, με τραβάω και βγαίνω, περπατάω για να δω τα φώτα καθώς ανάβουν όταν ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα. Και θα μου πεις -όπως έχω ακούσει άπειρες φορές- "μα καλά ούτε ένας;"
   Τι να σου πω... Ατυχία. Λείπουν όλοι στη Χαβάη, διότι έχω high class παρέες. Κι αυτά τα αγγλικά, στο λαιμό μου κάθονται. Όχι, δεν το πήρα απόφαση να διαβάσω. Τι να διαβάσω; κι άλλο; Show me some mercy. Είναι καλοκαίρι.
   Κι απο δουλειά; Τα κλασικά. Τεμπελιά. Μα δε φταίω εγώ. Εγώ θέλω. Η δουλειά δε θέλει.

   Και ξέρεις, μέσα σε όλη μου τη μιζέρια αυτή οι σκέψεις ανακυκλώνονται. Γιατί η επιστήμη λέει (αυτή της ψυχολογίας) ότι δε μπορείς να βρεις λύση σε ένα πρόβλημα μέσα σε 2 λεπτά. Γι αυτό κι εγώ τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι, μήπως μου ξέφυγε κάτι, μια τελεία , κάτι νέο. Μα πως να έχω κάτι νέο όταν επαναλαμβάνομαι κάθε μέρα; Και φαντάσου οτι θέλω να ορίζω εγώ τη ζωή μου. Φαντάσου οτι σ αυτό το blog ήθελα να παραμείνω άγνωστη και να μη μιζεριάσω. Μα δε γίνεται. Ναι, παραμένω τρόπο τινα άγνωστη, μα μιζεριάζω.

   Θες να σου μιλήσω για τη ζωή μου,ε; τι να σου πω; Είμαι τόσο κοινότυπη που με βαριέμαι. Και ήθελα να γίνω και ψαγμένη...
   Δε θέλω να βρίζω, μα είναι το μόνο που μου βγαίνει ως δείγμα τρομερής  αγανάκτησης, απέχθειας προς εμένα, θλίψης και μιζέριας.
Χάλασα. Δεν ήμουν έτσι.

   Θες να σου πω πως έχω καταντήσει;
Μόνη μου, παρέα με ένα pc που καίει απο την πολύ μεγάλη χρήση, με ένα skype μόνιμα ανοιχτό, με μένα να τσεκάρω το mail κάθε 2 δευτερόλεπτα, με το blog ανοιχτό σε νέα καρτέλα και με το κινητό κάπου παραπέρα . Δε μας έφτανε η εξάρτηση απο το κινητό, τώρα έχω την εξάρτηση απο το mail. Βλέπεις, κατάλαβα ότι απο εκεί δε θα έρθει βοήθεια και περιμένω να σκάσει μύτη το λαβράκι σε μορφή e -letter . Γιατί  ρε γ@μώ το δεν το κόβω, αφού το καταλαβαίνω;

   Ω ναι! Καμιά φορά τα καταφέρνω. Το καλό είναι οτι απεξαρτητοποιήθηκα ολίγον απο το κινητό. Ο υπολογιστής είναι πιο δύσκολος όταν δεν είναι laptop. Αν πάρω λάπτοπ χάθηκα. Και γκρινιάζω συνέχεια ότι θέλω ένα. Ναι, γιατί αντικατέστησα τις πραγματικές μου σχέσεις με ένα πράγμα με καλώδια.


Δεν είμαι καλά, έχω κατάθλιψη. 


Το λέω μήπως καταφέρω να βγω απο αυτή τη ρημαδοκατάσταση. Με πείραζε παλιότερα να σκέφτομαι ότι μπορεί κάποτε να έχω κατάθλιψη. Κι έτσι προσπαθώ τώρα να με ξυπνήσω.

Αοι την άλλη δεν το λέω, γιατί έμαθα να κρύβομαι. Μόνο ένας το ξέρει. Οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν, δε νοιάζονται. Εδώ καλά- καλά δε νοιάζομαι εγώ.
Όχι, δε θέλω ψυχολόγο. Παρέα θέλω. Απο εκεί ξεκινάνε όλα.

   Τόσα χρόνια νόμισα οτι σημασία είχε να βρεις το άλλο σου μισό . Γιατί αυτό σου μένει. Μα εγώ δε θέλω να παντρευτώ. Τι να το κάνω; Να φορτωθώ σε ένα και μόνο άτομο; Όχι, τόσα χρόνια νόμισα λάθος. Για μένα είχαν σημασία οι παρέες. Γι αυτό ήμουν ανοιχτή. Μα πάντα κάτι έκανα λάθος. Κι όσο βελτιωνόμουν, τόσο περισσότερο μεγάλωναν τα εμπόδια. Κι εγώ έμενα πίσω.


   Είπες θα με πάρεις για καφέ. Ούτε που μπήκες στον κόπο να μου πεις οτι δεν έχεις χρόνο. Δε σπατάλησες ούτε λίγα δεύτερα να μου γράψεις ένα μήνυμα, να σκεφτείς μια δικαιολογία.

Κι εσύ;... κι εσύ το ίδιο. Με θυμάσαι μόνο όταν κάτι θες, όταν βαριέσαι. Πέρασαν τα χρόνια φίλε μου, έμαθε ο ένας τον άλλο και βαρεθήκαμε να βλεπόμαστε.

   Κι εμένα με απομόνωσε η ζωή σε ένα πανέμορφο και πράσινο τοπίο, μα δεν είμαι ευτυχισμένη. Και ξέρω πως είναι η ευτυχία. Την έχω νιώσει πολλές φορές. Πολλές στιγμές υπήρξα ευτυχισμένη.
  Και η ζωή μου έστειλε ένα άτομο να έχω συντροφιά. Μου έδωσε όντως ένα δάνειο ζωής (Σφακιανάκης) για δύο περίπου μήνες και τώρα με βάζει να το πληρώνω. Με ή δίχως τόκους. Αρκεί να τα πάρει όλα πίσω.

Πονάω γαμώ το.
Πονάει η μοναξιά.

Αλλά μη νοιαστείς.

   ...forever alone... just without life.

Το κείμενο ενδέχεται να μην είναι δικό μου. 

Καλως ήρθατε...

 ... στα νέα μπλε. 

Λόγω τεχνικού προβλήματος η συγγραφέας του παρόντος ιστολογίου σας πετάει αυτό το θέμα προσωρινώς (μερικές εβδομάδες, μη χαίρεσαι αγαπητέ αναγνώστη). 

Θα πρέπει είτε να σχεδιάσω το δικό μου (κάτι βασικό, είπαμε, δεν είμαι τίποτις επαγγελματίας) είτε να βρω κανένα απο γουέμπ (όχι απαραίτητα δωρεαν αρκεί να είναι καλό).

αυτά.

The outcast

 As always...

Σήμερα

 Άλλη μια μέρα με κουβέρτα, κάποιο ρόφημα και την παιχνιδομηχανή αναμμένη. 

Δε δουλεύω. Τα χω κυριολεκτικά και μεταφορικά παίξει. Κι εγώ μα και η μέση η οποία έχει φάει λίγες ακτίνες Χ τώρα τελευταία. Το πόρισμα; Σκολίωση. Τι έπεται; Νευρολόγος (αν καταφέρω να βρω άνθρωπο να μιλάει αγγλικά).

Η γάτα πάλι άρρωστη, γιατί όχι άλλωστε. Μου θυμίζει πως τα γηρατειά δεν είναι κάτι που αποφεύγεις μα και ούτε που μπορεί κανείς να διορθώσει με φαρμακευτική αγωγή. Και φοβάμαι...

Θα γίνω κι εγώ έτσι;

Κάθε φορά που ανεβάζω το κουβερτάκι λίγο παραπάνω να καλύψει μια ακόμα σπιθαμή κορμιού, με τριγυρίζει η σκέψη ότι γερνάω. Μα αφού είναι αναπόφευκτο, κάνω άλλη μια σκέψη : χειμωνιάζει.

Ανυπομονώ για τα νέα μαθήματα βοτανολογίας που θα ξεκινήσω την επόμενη εβδομάδα, από απόσταση φυσικά, εφόσον η καθηγήτρια είναι με βάση την Ελλάδα.

Θα πρέπει να αρχίσω πάλι τα αγγλικά επίσης γιατί αυτά τα ρημάδια τα πτυχία λήγουν. Και κοίτα να δεις που το χρειάζομαι τόσα χρόνια μετά. Τι ακολουθεί; Έκπληξη με τη νέα χρονιά.

Οι κολοκύθες κάνουν πάρτυ στα παντοπωλεία αλλά και στο σπίτι μου. Ο καινούργιος καταψύκτης θα αποδειχθεί σωτήριος τώρα που τα κρούσματα ξεπέρασαν τις πέντε χιλιάδες ημερησίως.

Πλύνετε ρε τα χέρια σας! Πλύνετε και τα τραπέζια που τρώει ο κόσμος!

Κι εσύ κυρία μου που μπήκες στο λεωφορείο, έβηξες στο χέρι σου και μετά σήκωσες τη μάσκα, που να μη σώσεις!

Παιδεία κι ενημέρωση κοιτούν από τη γωνία θλιμμένες για την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Τόση ευκολία στην πληροφόρηση κι όμως τόσες αηδίες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα.

Φευ.

Περαστικά μας.