Είχα το όνειρο μου,
το ποδήλατο μου κι όλα έμοιαζαν σωστά...
Το αγαπώ αυτό το τραγούδι. Καλημέρα σε όλους!
The diary of a scholar (now with diagnosed BDP and OCPD!)
Είχα το όνειρο μου,
το ποδήλατο μου κι όλα έμοιαζαν σωστά...
Το αγαπώ αυτό το τραγούδι. Καλημέρα σε όλους!
Πρέπει να πάψεις πλέον να έρχεσαι όποτε σου καπνίσει. Εμείς οι δύο τελειώσαμε. Θα σου έκανε καλό να βρεις ένα νέο χόμπι, μια ασχολία. Κάτι πέραν του να πίνεις μπύρες...
Ίσως μια διαφορετική εκτόνωση να σου έκανε καλό. Μα αυτό που έχω στο μυαλό μου απαιτεί τη συμφωνία και των δύο και δεν γνωρίζω πόσο ασφαλής θα ήταν μια τέτοια δραστηριότητα.
Πάντως αν τύχει να συναντηθούμε αστρικά, φρόντισε σε παρακαλώ μονάχα να μη με ακουμπήσεις. Ένα άγγιγμα ίσως και να αποδειχθεί μοιραίο...Ίσως...
Χρόνια μου πολλά. Καθυστερημένα φέτος καθώς είμαι κομμάτια τον τελευταίο καιρό.
Γαμημένη δουλειά.
Θα ήθελα να είχα ένα καβούκι να χωθώ να μη με πιάνει τίποτα...
Ζωή απλή. Ζωή συμβατική. Ζωή αλλιώς.
Τα πάνω κάτω.
Μεγάλωσα απότομα. Κι απο τις 3 Νοεμβρίου 2013 ο χρόνος δεν έχει πλέον σημασία.
Τι είναι ο θάνατος; Η απουσία ζωής.
Η βεβαίωση οτι δε θα μιλήσεις με κάποιον ποτέ ξανά. Όσο κοντινός κι αν ήταν. Και ίσως να νιώσεις οτι μένεις μόνος σου τελικά χωρίς αυτούς που φεύγουν.
Από την άλλη, βέβαια, είσαι ελεύθερος να τους μιλάς από όπου αλλά και όποτε θες. Μα δε θα λάβεις ποτέ απάντηση. Δε θα ξαναμαλώσετε πια.
Έχω εν μέρη ξεχάσει τον αδερφό μου. Από τότε που πέθανε, ζω σε μια γυάλα. Εκεί που ο χρόνος και τα γεγονότα δεν αγγίζουν ή δεν έχουν σημασία. Δεν έχω την παραμικρή επαφή με τους άλλους δύο. Κι ούτε θα αποκτήσω ποτέ. Έχω σωθεί από υπομονή και προσπάθεια μαζί τους.
Αλλά ο Θεός μου πήρε τον καλύτερό μου φίλο, την ασφάλειά μου και κατέστρεψε πολλά απο τα πιστεύω μου. Ακόμα και την ίδια μου την πίστη στο Θεό.
Το παρελθόν δεν αλλάζει. Αλλά κι εγώ δε θα ξεχάσω ποτέ το οτι ήμασταν μαλωμένοι για καιρό πριν μου τον πάρουν οι άγγελοι (ή οποιοσδήποτε αρμόδιος για την μεταφορά και αποδημία των νεκρών).
Μιλήστε και αγκαλιαστείτε όσο μπορείτε... και δώστε τόπο στην οργή...