The days pass nonchalantly. I study for quite some time. Various subjects: English, psychology, mathematics and info about herbs (as I m studying Traditional Chinese Medicine).
Didn't expect it to be so demanding, but it's going well. I have experimented with few new herbs and I take mental notes of what works better that others.
Work is work. I m not a huge fan of it, but I m trying my best to align with my new goals (which I haven't announced just yet on the blog). To allow you a glimpse, if all goes well and as planned, I will have to change job after summer. So I m waiting until Easter time to find out.
Επιστρέφω για λίγο σε μια εποχή περί τα 8-9 χρόνια πίσω. Ήμανε κάπου 19 χρονών, ούτε καν σκεπτόμενη ακόμα την επιστροφή πίσω στη σχολή μετά απο κάποιους μήνες αποχή. Με τραβάει που λέτε η μάνα μου Πρωτοχρονιάτικα σε τραπέζι στους θείους μου. Τους αγαπώ τους εκτιμώ, αλλά είχα ξενυχτήσει και πως βαριόμουν να ετοιμαστώ.
Με τα πολλά, βάζω ένα φουστανάκι απ' τα αγαπημένα μου (πόσο λυπήθηκα όταν πλέον δεν μου έκανε), πετάω και το μαλλί στα όπως να 'ναι κάτω (ναι "σίγουρα" έχεις πλήρη εικόνα του τι περιγράφω -sic) και με τα πολλά πάμε, καθώς "η θεία σου έχει καλέσει και τους τάδε, δε μπορούμε να λείπουμε ούτε να σε αφήσουμε σπίτι τέτοια μέρα".
Ελληνικό φιλότιμο; Ήθη κι έθιμα; Χου νοουζ.
Μπαίνω, λοιπόν, μέσα και λίγο αργότερα σκάνε μύτη και οι φίλοι της θείας με τα "παιδιά" τους. Σε εισαγωγικά, γιατί ναι μεν παιδιά τους γενεολογικά αλλά πατημένα 30 + (δε λέω πόσο, δε λέω!) και οι δύο. Αδερφός κι αδερφή. Την τελευταία την ήξερα και τη συμπαθούσα αλλά προφανώς και δεν κάναμε παρέα με τόση διαφορά ηλικίας.
Ε το λοιπόν, κάτσαμε κοντά, λες και θα άλλαζε κάτι αν καθόμασταν χώρια (πάλι τη σαλάτα εγώ θα την άρπαζα πρώτη, αφού κατσίκι δεν τρώω - φρικασέ ήταν, ίου). Για να σπάσει ο πάγος, κι επειδή εγώ δε μπορώ να το βουλώσω, πιάσαμε τα "με τι ασχολείσαι". Καταλήξαμε στο οτι το παλικάρι ασχολήτο με DND κι οτι εγώ είχα αφήσει τη σχολή και δούλευα και πως αντιπαθούσα τα αγγλικά και θα ήταν πρόβλημα για τα 2 (ναι, δύο) μαθήματα της σχολής. Που να 'ξερα το μέλλον μου.
Ενημερώνω το κοινό μου (τη Χριστίνα δηλαδή και ίσως τον Εξύμνο αν περάσει) οτι στο proficiency είχα κοπεί καμια 3-4 χρόνια πριν. Οπότε προθυμοποιήθηκε να μου κάνει κάποια ιδιάιτερα.
Πρώτη συνάντηση : Goody's Μαρτίου. Πήγε πολύ καλά. Το πήρα το προφ, κάποιον καιρό αργότερα.
Στη δεύτερη και τρίτη συνάντηση ήμαστα πιο πολύ σε φάση "πάμε για καφέ". Μετά την τρίτη ήταν πλέον ραντεβού. Η σχέση αυτή, απαγορευμένη καθώς ήταν λόγω της δεκαετούς (και κάτι) διαφοράς ηλικίας, αλλά και των ενεπλεκομένων συγγενών και φίλων, έπρεπε να παραμείνει κρυφή.
Πέρασα μια βασανιστικά όμορφη περίοδο με αυτόν τον άνθρωπο. Και ποια η ειρωνία; Οτι μετακόμισε στην Τσεχία όσο ήμασταν σε σχέση και είναι η αφορμή (αν όχι η αιτία) που γύρισα και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο ΤΕΙ, αλλά και που πήγα Εράσμους.
Το κερασάκι της τούρτας; Δουλέψαμε για ένα διάστημα στην εταιρία που εργάζομαι τα τελευταία 2 χρόνια. Τον συνάντησα αρκετές φορές, σε κλίμα καθαρά φιλικό.
Έχει μείνει απο αυτόν, μόνο μια γλυκιά ανάμνηση που έρχεται στα χείλη με αυτό το τραγούδι.
Βλέπω ότι το μπλε έχει καθιερωθεί στο μπλογκ. Ποιος δίνει σημασία άλλωστε; Οι μπλόγκερς που έχουν απομείνει όπως παλιά είναι απειροελάχιστοι. Επίσης δε σκοπεύω να τραβήξω βλέμματα με τούτο εδώ το μαραφέτι ούτε και ποτέ σκεφτόμουν να βάλω διαφημίσεις και να γίνω εμπορική. Δε μπορώ, δε θέλω. Απλό.
Η καθημερινότητα μου πλέον έχει μπει σε μια διαφορετική σειρά όπως και το νέο σπίτι που έχει συμμαζευτεί. Φαίνεται κι εγώ πως οδεύω στο στόχο που ανέφερα σε κάνα δυο προηγούμενα ποστ, με ανοιγμένα τα πανιά. Για να εξηγηθώ καλύτερα μιας και είσαι στο σκοτάδι, αγαπημένη μου αναγνώστρια (ναι Χριστίνα εσένα λέω!), το στόχο δεν θα τον ανακοινώσω ακόμα - είπαμε μάτι γενικό- αλλά θα σου πω ότι κάνω κάποια ιδιαίτερα μαθήματα την εβδομάδα (όχι, δε δίνω πανελλήνιες ευτυχώς) και πως έχω φτάσει περίπου στα μισά μαθηματα της βοτανοθεραπείας.
Το καλοκαίρι λοιπόν αναμένεται να έχω ένα ακόμα πτυχίο, του οποίου το περιεχόμενο και οι σπουδές αποδεικνύονται ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσες αλλά και απαιτητικές! Στο μεταξύ να πω ότι ο μεγαλύτερος στόχος που έχω θέσει δεν είναι από αυτούς τους κάλπικους πρωτοχρονιάτικους (θα ξεκινήσω δίαιτα/γυμναστήριο κλπ). Είναι κάτι πολύ απτό. Αλλά και μακρυνό- για να μην ξεχνιόμαστε.
Τελοσπαντων όμως τώρα, έχω διάβασμα. Και για όταν δεν έχω, συνήθως είμαι αγκαλιά με την κονσόλα. Φιλούρες.
Αυτή είναι η κοινωνία μας! Να συγκρίνουμε τον σκατά εαυτό μας με κάτι χειρότερο, ώστε να αισθανθούμε καλύτερα αντί να βελτιωθούμε.
Δηλαδή ρε αδερφέ θες να μου πεις ότι Κλάιν Μάιν που εκλεψα χίλια ευρώ, οι πολιτικοί κλέβουν εκατομμύρια;
Ή Κλάιν Μάιν που σκότωσα κάποιον σε τροχαίο, δεν ήταν δα και λεωφορείο με επιβάτες;
Ή σιγά μωρέ πως κάνεις έτσι, η μάνα σου πέθανε, όχι όλο το έθνος;
Τι διάολο έχουν μερικοί στο κεφάλι τους;
Νευριάζω με τη σαθρότητα του κόσμου. Που δεν ενδιαφέρονται πολλοί για την αυτοβελτιωση τους κι ας ενδιαφέρονται για την αυτοπραγμάτωση τους.
Ψιτ, που είσαι, ματαιόδοξε φίλε μου; Αυτά καλό είναι να πάνε μαζί αν θες να δεις προκοπή.
Υπάρχουν κάποιες αξίες. Κάποια χαρακτηριστικά ανθρώπων που δεν είναι θετικά, δεν είναι καλά γιατί δεν είναι τιμητικά δεν υπάρχει λόγος να συγκρίνονται με το χειρότερο του είδους τους.
Τα σκατά του σκύλου, είναι όπως και να χει σκατά και δεν έχουν διαφορά με της κατσίκας επειδή εκείνα είναι μικρότερα.
Το να συγκρίνεις τα σκατά μεταξύ τους, δε θα σου δώσει διαμάντια....
Έτσι και η σύγκριση ενός κακού χαρακτηριστικού με κάποιου άλλου σε χειρότερο βαθμό, δε σε κάνει αυτομάτως "καλό" μήτε καλύτερο.
(Με αφορμή τη χθεσινή μου συζήτηση με δύο άτομα που στάθηκαν έμπνευση κι αφορμή για τη δημιουργία αυτού του ποστ)
