Γυναίκες

 Και ξέρεις κάτι φίλε μου; 

WOMEN ARE BITCHES!

Το ασυνείδητο

Ο χρόνος περνάει το ίδιο ευχάριστα και χωρίς εσένα. Ίσως να έλεγε κανείς οτι δε σε χρειάστηκα ποτέ. Κι εσύ το ίδιο μάλλον. Δε με πειράζει που ο χρόνος κυλά διαφορετικά. Νομίζω πως το επεδίωξα, ασυνείδητα. 

Έχω συμφιλιωθεί με το ασυνείδητό μου και διαβάζω γρήγορα τα μηνύματα που μου στέλνει. Επικοινωνούμε αμφίδρομα ενίοτε. Του λέω τι θέλω και μου το δίνει. Αυτό ξέρει καλύτερα.

Τώρα τελευταία, βέβαια, μου παίζει ένα περίεργο παιχνίδι ονειρικό, με πρωταγωνιστή κάποιον σχεδόν άγνωστο. Εμφανίζεται και με φλερτάρει κι εγώ ενοχική αλλά γοητευμένη, προσπαθώ να βρω μια ισορροπία που δεν υπάρχει. Και προσπαθώ να την φτιάξω τυπικά, μα χαλάει μετά από λίγο καθώς το φως της ημέρας με επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Αυτά στα λέω για να δεις ότι προχώρησα. Είμαι λίγο διαφορετικά μα και πάλι στα ίδια. Οι εξετάσεις προχωρούν σταδιακά και η ζωή μου έχει έναν νωχελικά γρήγορο ρυθμό. Βλέπεις; Καμία βαρεμάρα, καμία έλλειψη. Βαρέθηκα ξέρεις τα ίδια και τα ίδια. Να είμαι το αποκούμπι όταν εγώ η ίδια θέλω να σταθώ κάπου, να αγναντεύσω. 

Δε μου λείπει η φτιαχτή παρουσία σου. Δε μου λείπει το βάρος της ύπαρξης σου. Σηκώνω μόνη μου, αυτά που μου ανήκουν...

Perhaps

Perhaps I 'll give you the chance you never asked for.

Perhaps I 'll go on a date. Perhaps, I 'll drink a little bit more and perhaps I 'll lose myself. 

I might, or might not, give myself to someone else. Or shut all the doors. 

I might allow, or not, no-one else to touch me.  I may forget about you, or I may keep thinking all about you.

Perhaps I 'll be a new me. 

I will reborn. 

Για καληνύχτες

 

Αναπάντεχες συναντήσεις

 Πέρασα απο το γραφείο προχθες. Δηλαδή δεν πέρασα μόνο, αλλά έμεινα ολόκληρη μέρα και δούλεψα απο εκεί, μετα από έναν ολόκληρο χρόνο (και κάτι). Κάποια πράγματα ήταν ίδια, τα περισσότερα. Αλλά αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά. Ταινίες κι απαγορευτικά παντού για παράδειγμα. 

 Ακολουθεί ενδεικτική φωτογραφία που δεν καταφέρνει βέβαια να συμπεριλάβει ούτε λίγο απο τον κενό κι ανατριχιαστικό χώρο:

Τουλάχιστον είναι πολύχρωμα.

  Anyway, εκεί που καθόμουν κι αγνάντευα το λόφο απέναντι μου (5ος όροφος μεγάλου κτηρίου, το λες και ψηλά), ακούω βήματα. Ως τότε, ήμουν μονάχη σε μια πτέρυγα που χωράει κάτι λιγότερο απο 100 άτομα. Αρκετά πριβέ, αφού θέλεις κάρτα με ειδικό τσιπάκι για να μπεις. Αλλά δεν είναι και τίποτα το γκλάμορους, αφού μέχρι και ο πιο κοινόχρηστος χώρος, η κουζίνα, θέλει κι αυτή τσιπάκι. Τελοσπάντων, ήμασταν λίγο privileged καθώς ο χώρος αυτός είναι ένας απο τους κρυφούς και για να έρθει κανείς στη γωνία όπου βρίσκεται το γραφείο μου συγκεκριμένα, θα πρέπει να ψάξεις. Ας πούμε οτι έχει τύχει να το ψάχνω και μόνη μου στην αρχή...

  Στο θέμα μας, λοιπόν, ακούω βήματα και μουρτζουφλιάζω, γιατί θα έπρεπε να φορέσω τη μάσκα και να κλείσω τη μουσική που έπαιζε απο τα ηχεία - ο Καρράς που ανέβασα χθες. Επίσης, εδώ γύρω γίνεται αρκετός χαμούλης με τον ιό και άρχισαν να στέλνουν ασθενείς σε άλλες χώρες. Οπότε είναι αρκετά ανησυχητικό και συν τοις άλλοις δε μ αρέσει καθόλου να αρρωσταίνω και ειδικά όταν η μύτη μου δε λειτουργεί 100%. Άρα η ενόχληση μου ήταν σχετικά εμφανής. Όχι οτι γύρισα το κεφάλι να δω... Δε χρειάζεται κιόλας, αφού το να ενοχλούμαι αυτόματα είναι κάτι πέραν απο χαρακτηριστικό μου. Ίσως δεξιότητα, ίσως παραξενιά. Κάποιος είχε όρεξη για μπλα μπλα, όμως, αφού ήρθε και μου έπιασε κουβέντα. Πόσοι λίγοι είμαστε πλέον στο κτίριο, γιατί ήρθα να δουλέψω εκεί παρά τις απαγορέψεις και τα συναφή.

  Αφού απάντησα στις πρώτες ερωτήσεις του θεωρώντας οτι θα την κάνει, εκείνος συνέχισε λίγο ακόμα. Κι αφού δεν είχα κι εγώ μυαλό για δουλειά, μάλλον του έδωσα χώρο να προτείνει να πάμε για καφέ. Μη φανταστείς πουθενά μακριά, αφού όλα είναι κλειστά κι αυτή η πρόταση σε ένα γραφείο εννοεί πάντα προορισμό την κουζίνα. Και πήγαμε.

  Το ένα έφερε το άλλο και τελικά το διαλειμματάκι κράτησε λίγο παραπάνω απο ότι θα περίμενα. Συνεπώς έχασα κι ένα μίτινγκ. Αλλά έτσι όπως είμαι τώρα, ποιος νοιάζεται. 

  Λίγες ώρες μετά ήρθε η ώρα να τα μαζέψω, κυριολεκτικά, και να φύγω. Και λίγο πριν εξαφανιστώ, εμφανίζεται ξανά ο ψηλός (που στο μεταξύ πήγε σε άλλη πλευρά να κάτσει ώστε τελικά κανείς να μη φορά μάσκα). Ήρθε λέει να με πάρει, αν θέλω λέει, να με πάει σπίτι, επειδή θα κουβαλούσα πράγματα κι αυτός είχε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Αν και η πρώτη μου αντίδραση είναι πάντα το "όχι", κάπως με σκάλωσε το χαμόγελό του και θυμήθηκα στο μεταξύ και κάτι παλιά, ώστε τα χείλη μου του είπαν απλά "οκ". 

  Η Πράγα είναι μια χαοτική πόλη, με ανεκδιήγητες αποστάσεις κατά περίπτωση. Κι ενώ αρκετά πράγματα φαίνονται να είναι απόμακρα και κρύα, κάπου εκεί, σου δίνει μια ελπίδα για να έχεις να συνεχίσεις. Μια ελπίδα να έχεις ώστε να αδράττεις τη μέρα σου και να πετιέσαι απ' το κρεβάτι.

  Κι έτσι, πάλι κατά περίπτωση, σου δίνεται μια ευκαιρία να πας παρακάτω. Ή μήπως όχι;

δεν ειμαι εδώ.

Νιώθω μια ουδετερότητα. Μια αδιαφορία.

Ένα τίποτα. 

Αυτό το σώμα κυβερνάται απο ένα μυαλό που είναι απών. Δεν είναι εδώ. Δεν είναι εγώ.

Θέλω να φύγω, να πάω στο πουθενά και στο καθόλου.

Θέλω μονάχα να μην είμαι εδώ. 

Κρύο, πάγος, χιόνια, μοναξιά...

Αέρας πολύς, μα οξυγόνο καθόλου.

 

Ας μιλήσουν τα τραγούδια

 

Γάμησε μας...

Από τα πρόχειρα

   Αγαπημένε μου έρωτα και παντοτινέ,

   Πες μου που σε βρίσκει αυτό το γραπτό. Να είσαι σε νησί, σε στεριά ή μήπως σε κάποιο πλοίο; Όπως τότε...
   Θαύμαζα που λες εχθές εκείνες τις φωτογραφίες που είχες τραβήξει, όταν είχαμε πάει στο νησί. Είμαι πάνω στην κουπαστή του πλοίου, με τα μαλλιά ανακατεμένα και το πρόσωπο ηλιοκαμμένο. Όσο κι αν διαμαρτυρόμουν, εσύ επέμενες να τραβάς αυτές τις "φυσικές" φωτογραφίες. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί μετά απο τόσα χρόνια, είναι οτι μου έχει απομείνει απο σένα. Βρήκα και την άλλη, που σε έθαψα στην άμμο και φαίνεσαι μέσα στην αγανάκτιση. "Πάλι ρε Άννα;", μου είχες πει. Δε φταίω εγώ που σε έπαιρνε εσένα ο ύπνος!
   Έχω μετακομίσει τελευταία, κι έχω εκτυπώσει και στολίσει δύο σημαδιακές φωτογραφίες μας. Στη μία είμαστε με μαγιώ, δίπλα σε μια νεροτσουλήθρα. Μάλλον επειδή έχω να πάω απο τότε και επειδή έχω πλέον μεγαλώσει...σε έκταση! Στην άλλη είμαστε μέσα στο αμάξι, πηγαίνοντας στο βουνό. Έχουμε πάει παντού θα έλεγα, μετά απο τόσες εξορμήσεις. Αλλά αυτή η τελευταία είναι η σημαντικότερη, γιατί εκεί άλλαξε η μοίρα μας.
   Θα θυμάσαι που πίναμε τον ελληνικό μας στο μπαλκονάκι, χαζεύοντας όλη την πόλη αρκετά μέτρα κάτω απο τα πόδια μας λογικά. Θα θυμάσαι, επίσης, οτι λίγο αργότερα ήταν και η στιγμή που γνώρισες τον άνθρωπο που σε μάγεψε για πάντα. "Ξανθό μαλλί, γαλάζια μάτια σαν του ουρανού και χείλη για φίλημα", μου τον είχες περιγράψει, καθώς εγώ έβγαινα απο το μπάνιο. Δε μίλησα, μονάχα χαμογέλασα και ντύθηκα, θεωρώντας το ακόμα ένα παιχνιδιάρισμά σου. Κι εσύ αστραπιαία βγήκες απο το δωμάτιο για να πας να τον βρεις. "Τα λέμε κάτω", μου είπες. Κι έκτοτε, έχω να σε δω 5 χρόνια.
   Έχω κορνιζώσει το γράμμα που έλαβα αργότερα απο σένα. Μου είχε φανεί τόσο ανόητο να κλεφτείς και να παντρευτείς έναν άγνωστο μέσα σε λίγες μέρες. Και να που είχα άδικο. Είστε τώρα ευτυχισμένοι τόσα χρόνια. Θυμάμαι να λες πως ζητάς συγνώμη που δε σας πάντρεψα εγώ, μα δε γνωρίζεις πως κάτι τέτοιο θα μου ήταν αδύνατο. Στο πορτοφόλι μου κρατώ το σημείωμά σου "με συγχωρείς, δε θα γυρίσουμε μαζί, ο ξανθός μου έχει πάρει το μυαλό. Σ'αγαπώ!". Ένα σαγαπώ ξεθωριασμένο πια. Κι ελάχιστα μηνύματα αραιά και που, με ενημερώσεις οτι περνάς τέλεια χωρίς κανένα ψήγμα έλλειψης μου. Και χωρίς να ρωτάς ποτέ για τη δική μου πλευρά. Σαν να μην υπήρξα ποτέ. Τελικά σου πήρε δικαίως το μυαλό ο ξανθός.
   Σου γράφω αυτό το γράμμα σε μια προσπάθεια να έρθουμε και πάλι κοντά. Μα δε θα τα καταφέρω, γιατί ότι φεύγει δεν πιάνεται. Και δεν είσαι εδώ μαζί μου πια. Δεν είσαι δική μου.

   Ο Ξανθός νίκησε και πρέπει να το πάρω απόφαση. Θα σε ξαναδώ άραγε; Δε βρήκα ποτέ την ευκαιρία να σου μιλήσω για το τι αισθάνομαι και τώρα καταλαβαίνω πως το timing έπρεπε να ήταν αλλιώς. Ή να ήμουν εγώ ξανθός ξέρω γω.

   Θα έχεις καταλάβει τι προσπαθώ να εξηγήσω τόση ώρα. Πως μου λείπεις, αφάνταστα. Δε θα σε ζαλίσω άλλο όμως.

   Σου εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς υπέροχα.

Για πάντα δικός σου,

Ο άγγελος σου.

Το κινητό

Χτυπάει απο λάθος ειδοποιήσεις το καριόλικο. Αυτό που περιμένω δεν φαίνεται να έρχεται. 

Τι να σου πω, τι να μου πεις. Χαμένες στιγμές στο χρόνο. Δε γυρίζουνε, δε θες. 

Εκείνο το "δε θέλω", "δε μπορώ", έγινε το σήμερα και το αύριο που κρατάει δέσμιες τις αναμνήσεις.

Υποψίες, αναμνήσεις, εμπειρίες και λίγος πόνος για το κοκτέιλ το αποψινό.

Βάλε πάγο και κάτσε να τα πούμε.

Όλα πληρώνονται εδώ- Καίτη Γαρμπή

Ερώτηση

Μήπως να γυρίσω σε κανένα πρώην;

Μια κυρία- Γαρμπή

Έτσι γιατί έχουμε τρελαθεί...