Και για πες...

Κι αφού ξεπεράσεις έναν άνθρωπο, πόσο καιρό χρειάζεσαι για να τον ξεχάσεις κιόλας;

Η νύχτα είναι μοιραία- Εξομολογήσεις

- Πού εξαφανίστηκες; τη ρωτά.
- Κλασικά, δουλειά και έτσι, του απαντά αδιάφορα.
- Τι κάνεις το απόγευμα; Πάμε για καφέ;
- Όχι μωρέ, θα τελειώσω αργά.
- Εντάξει, αύριο τότε, λέει κατηγορηματικά.
- Ε, κι αύριο προβλέπεται το ίδιο.
- Ρε Άννα, τι συμβαίνει; με αποφεύγεις;
- Όχι, όχι, ελά, τσέκαρα το πρόγραμμα μόλις, πάμε για ποτάκι το βράδυ αντι για καφέ; Να προλάβω και με τη δουλειά, λέει προσπαθώντας να το σώσει.
- Ε, αν είναι έτσι, να περάσω κατά τις 9;
- Τέλεια, λέει και κλείνουν το τηλέφωνο.

Είναι αλήθεια ότι δεν έχει ιδιαίτερα πολύ δουλειά, αλλά για κάποιο λόγο θέλησε να τον αποφύγει. Οπότε, λίγο πριν σχολάσει, ζητάει απο τη Σοφία να βρεθούν. Κι έτσι γίνεται.

Η πρώτη ερώτηση της Σοφίας έρχεται να χτυπήσει φλέβα:
- Τι έγινε εκείνο το βράδυ με τον Αλκιβιάδη μετά το καραόκε;
Η Άννα την κοιτάζει για λίγο και της λέει σύντομα "με πήγε σπίτι".
-Ναι, και μετά;
Η Άννα δείχνει συνοφρυωμένη, μα εν ολίγης της εξηγεί όλη την ιστορία.

-Α τον μπάσταρδο! αναφωνεί η Σοφία την ώρα που ανάβει ένα τσιγάρο απο της Άννας.
- Καλά, απο πότε καπνίζεις; ρωτά η φίλη της.
- Δεν καπνίζω αλλά με αυτά που ακούω ήθελα ένα. Κι αναρωτιέμαι εσύ πως και δεν κάνεις ναργιλέ όλη μέρα!
-Στάσου, υπάρχει και κάτι ακόμα.
-Κάνατε σεξ συμφιλίωσης!; αναφωνεί με ανυπομονησία η Σοφία.
-Όχι, δεν έχει να κάνει με τον Αλκιβιάδη.
-Α, λέει ξερά με απογοήτευση η Σοφία. Τότε;
- Με πήρε ο Αλέξανδρος και είναι να βρεθούμε μέτα.
-Ωχ, ρε, τον ξέχασα τελείως αυτόν! Ωραίο ατομάκι, έχει τη φάση του. Και δείχνει να ενδιαφέρεται.
-Ναι, ενδιαφέρεται και σκαλίζει γενικά.
-Α... ναι, δεν του έχεις πει τι έχει παίξει με τον Αλκιβιάδη, ε; Μήπως να του πεις;
-Αυτό σκέφτομαι αλλά δε θέλω να τον ταράξω κιόλας. Επείδή ήταν και οι δύο εκεί, εκείνο το βράδυ.
-Καλά, βγες μαζί του και βλέπεις πως θα έρθουν τα πράγματα.


Στο μεταξύ, κάπου μέσα στην ίδια πόλη, έχει βρεθεί κι ο Αλκιβιάδης με τον Άκη για μπύρες. Αφού έχουν μιλήσει για άσχετα θέματα, ο Άκης μπαίνει στο ψητό:
- Το βράδυ στο καραόκε γιατί μαλακίστηκες;
- Τι εννοείς, ρωτά δήθεν αδιάφορα ο άλλος.
- Την παράξενη συμπεριφορά σου με το ζευγάρι σου στο καραόκε εννοώ ρε βλαμμένε. Απέφυγες την Άννα. Έχει συμβει κάτι που έχω χάσει; Της έχεις ξαναμιλήσει;
-Όχι, λέει κοφτά.


Ακολουθεί σιωπή για μερικά λεπτά κι ο Αλκιβιάδης συνεχίζει:
- Την πήγα σπίτι της.
-Μόνο;
-Ανέβηκα και πάνω.
-Ε, άρα μιλήσατε.
-Μόνος μου ανέβηκα.
Ο Άκης τον κοιτάζει με απορία:
-Δηλαδή;
-Δε μιλήσαμε σε όλο το δρόμο, κι απλά ανέβηκα με το ζόρι πάνω.
-Με ποια λογική;
- 'Ηθελα να μιλήσουμε, να  ξεκαθαρίσουμε, αλλά φαινόταν εχθρική.
- Τι την ενόχλησε;
-Ε και το οτι ανέβηκα πάνω, δεν ήταν ακριβώς ευπρόσδεκτο.
-Τότε γιατί επέμεινες ρε φίλε;
-Για να ξεκαθαριστεί επιτέλους η κατάσταση! λέει αγανακτισμένος.
-Ποια κατάσταση; Τη θες ή όχι; Της το έχεις δείξει ή περιμένεις να το μαντέψει;
-Ρε, εσύ ίσως ξέρεις, αποκλίνει ο Αλκιβιάδης. Ποιος είναι αυτός ο Αλέξανδρος;
-Να τα πάλι. Δεν ξέρω ρε φίλε, γιατί δεν τη ρωτάς;
-Έλα ντε, γιατί κόλλησα ; Δεν ξέρω ρε μαλάκα. Πάντως με έδιωξε.
-Δύσκολα τότε...
-Ναι, δύσκολα. Αλλά στο μεταξύ δεν ξέρω τι έχει παιχτεί. Ίσως είναι καλύτερα να το αφήσω.
-Νομίζω πως αυτό θα ήταν το καλύτερο. Παίζει δεν παίζει Αλέξανδρος ή οποιοσδήποτε, αν σε ήθελε, λογικά θα ήσουν ακόμα εκεί, λέει και σκάει ένα μειδίαμα με υπονοούμενο.

Και η κουβέντα αλλάζει....

Αλλη μια φορα θα το πω

Εσυ εκει στην Αθηνα, καπου σε εκεινον τον ζωδιακο αστερισμο...

Μου λειπεις ρε γαμω το. 

Μόνο εμένα θα θυμάσαι

Ο Πανταζής το λέει ωραία "είμαι μέσα στο μυαλό σου". Και το μυαλό όπως ξέρουμε, δημιουργεί σενάρια και καταστάσεις. Κι αυτά τα δύο είναι πιθανόν να εμφανιστούν στα όνειρα ενός ατόμου με μεγάλη φαντασία, όπως εγώ.


Ε, ναι, λοιπόν. Ακόμα ένα παράξενο όνειρο συνόδεψε τον ύπνο μου το βράδυ. Απο εκείνα τα μυστήρια, τα ανεξήγητα και τα αναπάντεχα. Όχι, δεν είχε να κάνει με κάποιον παλιό μου έρωτα ακριβώς, αλλά μια παλιά σχέση και μια καψούρα. Και να διευκρινήσω, πως μιλάω για δύο διαφορετικά άτομα. Έτσι, γιατί έτσι έτυχε λοιπόν.

Το άτομο της σχέσης, όσο παράξενο κι αν είναι, έχει μια κάποια επαφή μαζί μου. Έχουμε βρεθεί μερικές φορές και ξεκάθαρα δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας. Έχει παραμείνει μονάχα μια δική μου απορία, που βρίσκεται ερμητικά κλειστή μέσα μου (οκ, την εχω εκφράσει και σε 2 άτομα μωρέ). Και είναι πολύ πιο αναμενόμενο να βρεθεί στα όνειρά μου, λόγω της επαφής. Και για να είμαι ειλικρινής, ναι, έχει ξανατύχει (σαφώς και πάλι σε παράλογο πλαίσιο, εντελώς κωμικοτραγικό).

Το άτομο της παλιάς καψούρας, βρίσκεται κάπου, κάποια χιλιόμετρα μακριά και τα ίχνη του δεν έχουν χαθεί, αλλά σίγουρα τα έχει καλύψει το χιόνι και η πολυκαιρία. Ωστόσο, αναλύοντας τους λόγους που έκανε την εμφάνισή του στο όνειρο, πρέπει να ομολογήσω οτι η επερχόμενη επίσκεψή μου στην Ελλάδα και σε συγκεκριμένη πόλη, πρέπει να έχει παίξει το ρόλο της.

Κλείνω τα εισιτήρια, λοιπόν, για μια ψιλοτουρνέ και χάνομαι στις σκέψεις του παλιού καιρού και των φοιτητικών καταστάσεων. Ατομα που γνώρισα, που λάτρεψα, που εκτίμησα, αντιπάθησα, σπατάλησα το χρόνο μου, αλλά και όλα αυτα τα μαγευτικά μέρη που είδα, μύρισα και άγγιξα, παρέα με διάφορα απο αυτά τα άτομα. Αλλού με τρένο, με μηχανή, με ποδήλατο, με λεωφόρειο ή τα πόδια. Αλλού με ήλιο κι αλλού με βροχή. Με μαγιό ή σκουφιά. Με γεμάτη καρδιά και άδειο πορτοφόλι. Ενίοτε με μισή καρδιά ή αγωνία. Συνήθως φουλ στην αγωνία και τη στενοχώρια. Για κάποια αγάπη, κάποιο άγνωστο μέλλον και ποιος ξέρει τι άλλο χωρούσα μέσα σε μερικά εκατοστά εγκεφάλου.


Και τώρα αυτός ο εγκέφαλος αποφάσισε γυρω στις 5 το πρωί (πανω κάτω) να δημιουργήσει μια σουρεαλιστική κατάσταση με εκείνον τον παλιό γνώριμο να με παρακαλάει και σχεδόν να κλαίει. Γιατί; Επειδή εκείνος, ενώ παντρεύτηκε και προχώρησε, δεν ήθελε να κάνω κι εγώ το ίδιο. Αυτά είναι που μ'αρέσουν...

Παλιέ μου γνώριμε, λοιπόν, κρατώ τις πραγματικές αναμνήσεις που έχω φυλαγμένες απο σένα και νομίζω θα τα πούμε σε κάποιο μου όνειρο ξανά, ίσως σύντομα.

Να είσαι καλά.

Το τραγουδι της ημέρας