Κι άλλα τόσα να μου γράψω. Έγινε κι απόψε. Με τύλιξε. Ευτυχία δηλητήριο. Ήρθε ανακατεμμένη με το άρωμά σου, τη θύμησή σου και τα φιλιά σου. Αυτά που ίσως δεν πήρα ποτέ. Αυτά που δε μου ανήκουν βασικά.
Ένιωσα ζεστασιά στην αγκαλιά σου, για λίγο, όσο κράτησε. Μα δε βρήκα αυτό που αναζητούσα. Κι έτσι γέμισα ένα ακόμα ποτήρι κρασί.
Το σήκωσα, το κοίταξα και το μύρισα ελαφριά. Η μυρωδιά του να θυμίζει κάτι απο σένα. Κάτι μαγικό, μοναδικό. Τα δικά σου μάτια λαμπύρισαν στο ποτήρι. Η ανάσα σου έκαψε τη γουλιά που πίνω. Είσαι εδώ. Και πάλι απόψε.
Μα όχι στάσου. Απόψε ήρθα εγώ. Στα όνειρά σου τα ανεκπλήρωτα. Αυτές τις φαντασιώσεις όπου με κρατάς και είμαστε για ένα "για πάντα" μαζί. Που δεν είναι παρά μονάχα το ποτέ.
Γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα.
Εγώ με το BPD, εσύ νορμάλ. Χα, νορμάλ. Πόσο νορμάλ τελικά είμαστε. Θέλω τόσα να σου πω, κι όμως σε έπιασα απόψε και σου είπα την αλήθεια. Με κοίταξες τόσο παράξενα που υποπτέφθηκα το τέλος να στρίβει στη γωνία. Κι είναι αλήθεια, οτι κοιτάζει. Μα το χρόνο δε μπορώ να τον δω μελλοντικά κι έτσι στην πλεκτάνη που έπεσα θα πρέπει και να συνεχίσω να ζω. Όπως στρώνει κανείς, κοιμάται.
Κι ακόμα ένα πρωινό με βρίσκει, όπως παλιά. Κι αυτή η θύμηση με παγώνει. Με τρομάζει να βλέπω την Άννα στα εικοσι- κάτι.
Έχω μπλέξει τη ζωή μου πια. Ποια είμαι, τι κάνω και πως σκ@τ@ τα έχω κάνει.
Α! Ο ήλιος!
 |
| shoutout to Andrew Neel on Unsplash |
Ξημερώνει.
Νιώθω απόψε εγκλωβισμένη, σε μένα μέσα μου.
Νομίζω πέσανε πολλά. άνοιξα πολλά μέτωπα. Και τα κατάφερα όλα μόνη μου. Μπράβο Άννα και πάλι μπράβο.
Ειρωνικά το λέω φυσικά.
Σημείωση: Γιώργο, έχεις δίκιο, ότι κι αν πεις, έχεις δίκιο. Αυτό. Τίποτα άλλο.
Νέα μέρα, νέα @ρχίδι@ θα σπάσουν. Αλλά δε θα ναι τα δικά μου αυτή τη φορά!
