The diary of a scholar
(now with diagnosed BDP and OCPD!)
Sunday, October 21, 2012
Μπορείς;
Οι αναμνήσεις δεν είναι χαρτί να το τσαλακώσεις, να το πετάξεις. Ούτε λάθος με στυλό, να πάρεις μπλάνκο να το καλύψεις. Μπορείς να τις μουτζουρώσεις, με άλλες αναμνήσεις, καλύτερες. Μπορείς;
Κάποιοι μισούν τις άσχημες αναμνήσεις. Εγώ όχι και ας με πονούν. Με έπλασαν και μου με έκαναν αυτό που είμαι. Είχαν και αυτές τον ρόλο τους στην ζωή μου. Και άλλωστε με τις επιλογές μου τις προκάλεσα. Όλα είναι μέσα στην ζωή και τα άσχημα και τα όμορφα απλά πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε για την δική τους αξία. Καλημέρα και καλή εβδομάδα! :)
Κάποτε μπορεί και να γελάς μαζί του... Κάτι θα σου έχει μάθει και ας είναι δύσκολο.. Ολα μαζί τα κουβαλάμε και ας προσπαθούμε να τα απωθήσουμε... Αυτά η ζωή με δίδαξε. Καλημέρα!
Νομίζω οτι αναγκαστικά πάμε παρακάτω. Θέλοντας και μη η ζωή προχωράει και μεις ακολουθούμε τις φορές εκείνες που δες θέλουμε να οδηγήσουμε. Αλλιώς αν κολλήσουμε σε μία ανάμνηση παθαίνουμε κατάθλιψη...
Άρα, έχοντας ή μη κουράγιο οφείλουμε να προχωρήσουμε. Σε νέα μέρη, καταστάσεις, σχέσεις, ανθρώπους... ειδικά αυτό, πόσο επικίνδυνο το θεωρώ. Ρίσκο να δίνεσαι πια, σε αχάριστα,τόσο, όντα... Θυμάμαι τα λόγια του Βέγγου, ενός κωμικού να μιλά δραματικά, "ο αχάριστος είναι σαν ένα βάζο χωρίς πάτο. Ότι και αν βάλεις μέσα του, πάλι άδειο θα είναι".
Δίνεσαι..θες δε θες... μέσα απο καταστάσεις και απο μικρές στιγμές. Η αχαριστία είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που με τσούζει, όμως είμαι και ηλίθια και τη συγχωρώ...
14 comments:
η μόνη λύση λες ε ;
μην μισεις το παρελθον σου. αν σου βγαινει να το μισεις ξανασκεψου το. δεν ηταν τοσο ασχημο.
Κάποιοι μισούν τις άσχημες αναμνήσεις. Εγώ όχι και ας με πονούν. Με έπλασαν και μου με έκαναν αυτό που είμαι. Είχαν και αυτές τον ρόλο τους στην ζωή μου. Και άλλωστε με τις επιλογές μου τις προκάλεσα.
Όλα είναι μέσα στην ζωή και τα άσχημα και τα όμορφα απλά πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε για την δική τους αξία.
Καλημέρα και καλή εβδομάδα! :)
το ψάχνω. έχεις να αντιπροτείνεις τίποτα;; :)
όχι, δεν ήταν. το παρελθόν με κάνει αυτή που είμαι τώρα και το αποδέχομαι όπως είναι πλέον. το αγαπάω....
έτσι ακριβώς είναι Μαρίνα. καλη εβδομάδα και σε σένα με πολλά χρώματα!
Κάποτε μπορεί και να γελάς μαζί του...
Κάτι θα σου έχει μάθει και ας είναι δύσκολο..
Ολα μαζί τα κουβαλάμε και ας προσπαθούμε να τα απωθήσουμε...
Αυτά η ζωή με δίδαξε.
Καλημέρα!
οι λόγοι σου επαληθεύονται. Καλημέρα και σε σένα.
Όντως, δεν είναι χαρτί ενός βιβλίου ή κάποιου τετραδίου να το τσαλακώσεις και ούτε να το μουτζουρώσεις μπορείς. Οι αναμνήσεις είναι πολλά παραπάνω.
η απορια μου παραμενει...εχεις το κουραγιο να πας παρακατω; (αυτο εννοω με το 《μπορεις;》)
Εγώ δεν το έχω, εσύ;
Νομίζω οτι αναγκαστικά πάμε παρακάτω. Θέλοντας και μη η ζωή προχωράει και μεις ακολουθούμε τις φορές εκείνες που δες θέλουμε να οδηγήσουμε. Αλλιώς αν κολλήσουμε σε μία ανάμνηση παθαίνουμε κατάθλιψη...
Άρα, έχοντας ή μη κουράγιο οφείλουμε να προχωρήσουμε. Σε νέα μέρη, καταστάσεις, σχέσεις, ανθρώπους... ειδικά αυτό, πόσο επικίνδυνο το θεωρώ. Ρίσκο να δίνεσαι πια, σε αχάριστα,τόσο, όντα...
Θυμάμαι τα λόγια του Βέγγου, ενός κωμικού να μιλά δραματικά,
"ο αχάριστος είναι σαν ένα βάζο χωρίς πάτο. Ότι και αν βάλεις μέσα του, πάλι άδειο θα είναι".
Δίνεσαι..θες δε θες... μέσα απο καταστάσεις και απο μικρές στιγμές.
Η αχαριστία είναι το μεγαλύτερο πλήγμα που με τσούζει, όμως είμαι και ηλίθια και τη συγχωρώ...
Post a Comment
Your opinion is...?