Πώς περνάει ο χρόνος σου Άννα;

   Αρχικά, ομολογώ οτι μου λείπει κάτι, κάποιος. Πάντα. Είναι σαν να γεννήθηκα με μια τάση να εμμένω προσκολλημένη σε παρελθούσες καταστάσεις. Στα γνώριμα περιβάλλοντα. Σ εκείνες τις συνήθειες που τόσο μισούσα, μα τελικά κατά βάθος ίσως και να αγαπούσα.
   Μου λείπει παράλληλα κι εκείνος ο ένας άνθρωπος που έχω βρει και με καταλαβαίνει. Με ξέρει καλύτερα απ όσο ξέρω η ίδια τον εαυτό μου. Με φροντίζει σαν να είμαι οτι πολυτιμότερο πάνω στη γη. Μου λείπει, ναι. Δεν είναι εδώ. Θα ξαναβρεθούμε, το γνωρίζω καλά. ~Ανησυχώ.

   Η ζωή εδώ είναι βροχερή. Κάποιες φορές δεν περνώ καλά. Τα παιδιά δε με γεμίζουν. Έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας, γιατί ξέρεις, δεν είναι όλοι για όλους. Κλασικά πρέπει να τρέχω εγώ. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι πάει.
   Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή στο εράσμους δίχως διαδίκτυο.Τι θα έκανα; Βαρετά... Ή μήπως τώρα είναι πιο βαρετά;! Διαβάζω καμιά σελίδα βιβλίου που και που. Αλλά με έχει πεθάνει το κρεβάτι. Νιώθω άγχος, που πρέπει να ακολουθήσω τους άλλους.
   Και τι είναι τελικά αυτό το πρέπει; Γιατί να πάω μαζί τους;


   Θα θυμάσαι οτι δε μου αρέσουν τα κλαμπ και τα ποτά τόσο πολύ. Συνεχίζω να πλέω στην ίδια ρότα ακόμα κι εδώ. Όχι μόνο δεν έχω ξεχάσει ποια είμαι, αλλά δυναμώνει μέσα μου ο χαρακτήρας μου. Γίνομαι πιο σίγουρη για αυτό που είμαι. Κάτι που χρόνια έψαχνα. Βλέπω τις αηδίες του κόσμου γύρω μου και επαινώ κρυφά τον εαυτό μου που δεν ξέπεσα στα επίπεδα των άλλων, όταν με δόλιους τρόπους προσπάθησαν να με τραβήξουν στη λάσπη. Μόνο εγώ γνωρίζω τι απέφυγα πραγματικά και σε ποιες φάσεις της ζωής μου.

   Παρ αυτά, έχω γνωρίσει και μερικούς εξαιρετικούς ανθρώπους. Αλλά η γλώσσα είναι ένα θέμα, και αρκετά μεγάλο. Όπως είναι ο χρόνος και η απόσταση. Αυτός είναι ένας τομέας που ακόμα προσπαθώ να βελτιώσω.

   Βέβαια, έχω αγαπήσει τον εαυτό μου λίγο περισσότερο. Οι στόχοι που είχε θέσει η Άννα, επιτυγχάνονται. Ετοιμάζομαι με τον καιρό, να περάσω σε μια άλλη φάση. Κάτι που δεν επιδιώκω τόσο σθεναρά πλέον, μιας και κάθετι στη ζωή μου φαίνεται να μπαίνει σε γραμμή απο μόνο του εν καιρώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Είμαι εδώ, στο Λίμπερετς, και η αποξένωση μοιάζει κάποιες φορές η μοναδική λογική επιλογή. Δε γκρινιάζω για τη γλώσσα ως λεξιλόγιο αλλά ως κατανοητή επικοινωνία. Ακόμα και με άτομα που μιλάω κοινή γλώσσα, τη μητρική μου, είναι δυνατόν αρκετές φορές να μη συνεννοούμαι στο μέγιστο.
   Διαφορετικά μυαλά.
   Κι εδώ είναι οι παρεξηγήσεις και όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα μοναξιάς, θλίψης, απογοήτευσης και ίσως θυμού, που βιώνω κατά καιρούς.
   Πάρ' αυτά είμαι ήρεμη. Γιατί εδώ, είμαι εγώ. Είμαι πιο πολύ, εγώ. Κι ας μην έχω ξεδιπλωθεί στο 100% ακόμα. Πάντως, ανακαλύπτω δυνατότητες, δεξιότητες κι αδυναμίες που δε γνώριζα οτι έχω ή σε τι βαθμό τις έχω.


   Και κάτι τελευταίο. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ μόνη μου. Αν και είναι ήσυχα εδώ. Φοβάμαι λιγότερο απ ότι στη Θεσσαλονίκη, βέβαια. Θετικό στοιχείο.
   Αλλά και που να πάω τέτοια ώρα...