Η νύχτα είναι μοιραία - Επιτέλους, μιλήσαμε!

Προηγούμενο μέρος: Η νύχτα είναι μοιραία - Καραόκε κανείς; 

Καθώς τραγουδά, ο Αλκιβιάδης έχει πλησιάσει την Άννα και προσπαθεί να της μιλήσει, όμως ο Αλέξαδρος βρίσκεται με το βλέμμα καρφωμένος πάνω της κι έτσι δεν καταφέρνει να της αποσπάσει την προσοχή. Λίγο πριν τελειώσει το τραγούδι, την αρπάζει απο το χέρι και την τραβά γρήγορα έξω απο το μαγαζί όταν ο Αλέξανδρος δεν κοιτάζει.

- Θα μου πεις τι συμβαίνει; τον ρωτά έντρομη.

- Εσύ πρέπει να μου πεις τι συμβαίνει, καθώς την τραντάζει απο τους ώμους.

- Τι εννοείς;

- Μην κάνεις οτι δεν καταλαβαίνεις, Άννα, της λέει μα δεν παίρνει απάντηση κι έτσι συνεχίζει. Ενώ ξέρεις ότι θα έρθω εδώ, έρχεσαι με αυτόν τον ξενέρωτο να κάνεις τι ακριβώς; Τι παιχνίδι παίζεις, Άννα; της λέει και την ελευθερώνει θυμωμένα.

-Δεν παίζω κανένα παιχνίδι, του λέει καθώς μέσα της νιώθει ένα τσίμπημα. 

Φοβάται. Φοβάται τι έπεται. Φοβάται μην τον χάσει...

-Δεν απαντάς στις κλήσεις μου, στα μηνύματά μου. Γιατί;

-Έχεις δίκιο, του λέει αγωνιωδώς. Αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις.

-Αλήθεια; Θα παίξεις αυτή τη δικαιολογία; της λέει γελώντας ειρωνικά.

-Όχι, άκουσέ με, τον παρακαλάει.

-Εντάξει, λοιπόν, συνέχισε.

- Δεν, δεν ήμουν καλά αυτές τις μέρες, του λέει χάνοντας την αυτοπεποίθησή της. 

- Τι σχέση έχει αυτό με τον Αλέξανδρο; Τον πήρες να σε παρηγορήσει;

- Μα, όχι, τι λες;

- Άννα, τι παίζει με τον Αλέξανδρο;

Δεν παίρνει απάντηση, παρά μόνο ένα "εε" που ξέφυγε της Άννας μες την παγωμάρα της. Και σκέφτεται τι να του πει και πως να αντιδράσει. Και φοβάται ξανά...