Δεν είμαι μόνη

Κι αυτό που ψάχνουμε είναι τελικά αγάπη; Τον εαυτό μας; Ή μήπως ψάχνουμε το κάτι άλλο;

Και γιατί συμβαίνει αυτό; 

Ερωτήματα πολλά, ένα ακόμη βράδυ. Αναρωτιέμαι για τη ζωή, για μένα, για το μέλλον...

Μόνο το παρελθόν παραμένει σταθερό. Εσύ, εκεί, υπάρχεις στις ιστορίες που εξιστορώ, στα όνειρα μου περιστασιακά και στην επιδερμίδα μου.

Εγώ τον εαυτό μου τον βρήκα. Ξέρω τι είμαι, τι έχω και ποια είμαι. Αλλά και πως είμαι. Εσύ; Βρήκες άραγε αυτό που έψαχνες;

Τόσα χαρτιά, γραμμένα, τσαλακωμένα και πεταμένα στο πάτωμα. Λόγια που δεν ξεστόμισα ποτέ. 

Ποιος είσαι; Ποιος ήσουν τότε;

Σε θαύμασα μια φορά και πλέον σε λυπάμαι. Ή μήπως όχι;

Δεν ξέρω καν που είσαι και δε θέλω να μάθω. Όση περιέργια κι αν έχει απομείνει, τριβελίζεται στα όνειρα που βλέπω. Αυτό το μακρινό, το άπιαστο. Το "γιατί ρε γαμώ το;". 

Μου λείπει ένα ποτό δυνατό, μα το έχω κόψει. Γι αυτό κι άρχισα άλλες κακές συνήθειες. Από αυτές που θα σιχαινόσουν. Γιατί; Δεν ξέρω, μη με ρωτάς καν. 

Ίσως και να ξέρω, ίσως και να μη θέλω να πω. Αλλά μου αρέσει το πως με ζαλίζει η νικοτίνη, κάθε που μπαίνει στα στήθια μου. Νιώθω να χάνομαι σε έναν κόσμο λίγο διαφορετικό, για τόσο όσο.

Και πλέον, δεν είμαι ποτέ πια μόνη. Έχω για παρέα το τσιγάρο.