Ανομολόγητα

 

04-02-2012

 

Η μετριοπάθειά μου κατακλύζει το είναι, τις στιγμές που η αυτοπεποίθησή μου θα έπρεπε να ρίχνει το ηθικό των γύρω μου. Αγαπάω κάθε κύτταρο μου τόσο πολύ που φοβάμαι πως δε θα μου είναι αρκετή η αγάπη ενός συντρόφου. κανείς δε θα με κατακτήσει στο 100%, γιατί είμαι τόσο ιδιαίτερη που ακόμα κι εγώ με δυσκολεύω σαν ύπαρξη. είμαι περίεργη, παράξενη, μοναδική και θέλω να αναπτυχθώ ακόμα πιο πολύ. μ αρέσει να ξεχωρίζω γιατί γεννήθηκα μ αυτό το στίγμα. άστρο το λένε; Άλλοι το λένε βλακεία. μα ποιος νοιάζεται; Ίσως αν μου κρεμάσω την ταμπέλα «εγωίστρια», να πάψω να χω τύψεις για τις παράλογες πράξεις μου. έχω δυσκολία στη διαχείριση καταστάσεων, γιατί ποτέ δεν ανέλαβα το ρίσκο της πρωτοβουλίας. κι αν έφερα εις πέρας κανα δυο πραγματάκια ήταν ανάγκη συνθηκών. Ω, φως των ματιών μου. Οι παραδοχές μου ξεπερνάνε και τα όρια της μαλάκυνσης μερικών ατόμων. Κι η μοναξιά; Εκεί παλεύεις και χάνεσαι. Κι ενίοτε ξαναγυρνάς. Άλλοτε την αποζητάς και γίνεται λιμάνι πόθων. Σ ένα γλυκό τετ- α- τετ όπου όλα είναι επιτρεπτά υπό τη δικαιολογία της παραφροσύνης. και να το ταμπελάκι που κρεμιέται. μα σπάσε πια τις αλυσίδες! Για το γαμώ το της ελευθερίας...

Συνεχώς ο εαυτός μου με τρομάζει κι ανακαλύπτω νέα όρια. Μέχρι που η τρέλα του νου να συμπέσει με την κοινή τρέλα και να με κλείσουν σ ένα δωμάτιο. Κι εκεί θα χω την ευκαιρία να φιλοσοφήσω σε βάθος, έννοιες που ποτέ δε θα αγγίξω. Αγάπη, μίσος, φόβος, αιωνιότητα και κάθε τι στην υπέρτατη μορφή του. Κι αναρωτιέμαι... να σωθώ ή να παλέψω μ ολιγοστές δυνάμεις; Η σκέψη της ήττας με νικά πριν καν ξεκινήσω τη μάχη. Κι ας ξέρω πως δε θα χάσω τον πόλεμο...

 

 

 

 

05-02-2012

 

Κουράστηκα, σιχάθηκα την ίδια μονότονη ζωή. Μα αν τα τινάξω όλα στον αέρα θα βάλω μπουρλότο και σε ζωές άλλων και θα κατηγορηθώ για υποκρισία και αστάθεια χαρακτήρα. πόσο χαλιέμαι να με ξέρουν οι άλλοι καλύτερα από μένα! Αναρωτιέμαι πια τι δείχνω και τι κρατάω για μένα. Όλα γύρω μου φαντάζουν ψεύτικα, στιγμές που το μυαλό μου παίρνει στροφές ανάποδες. Έχω μια δύναμη κρυφή. Μέσα μου, που όλα θέλει να τα κατασπαράξει, Να φτιάξω τη ζωή μου θέλω μόνο, απαγορεύονται όμως οι ενέργειές. Τα λάθη μου σίγουρα τα πληρώνω κι αναρωτιέμαι ως πότε θα είναι η αποπληρωμή. Έχω έντονα μέσα μου ένα μόνιμο πισωγύρισμα, μόνο που πλέον έχει αρχίσει να με κατανικά. Δεν έχουν σημασία για κανέναν τα λόγια και οι σκέψεις μου κι όλοι περνούν. Έρχονται και πάνε. Καθείς στο δικό του δρόμο, στο μονοπάτι που διαλέγει. εγώ μονάχα τρέμω μήπως στα μονοπάτια που διαλέγω μείνω μόνη και αναγκαστώ ν αντιμετωπίςω τον μεγαλύτερο μου εχθρό: τον εαυτό μου! Όπως κάνω τώρα σε μια υπόγεια μάχη. Είναι βλέπεις, πολύ σκληρός ανταγωνιστής, μα πάνω από όλα κριτής. Με κρίνει ανελέητα. Μα πως μπορεί, αφού εγώ πράττω τις δικές του προσταγές; Δικά του είναι τα λάθη μιας και υποτάσσομαι τυφλά...

 

 

Καταλαβαίνω με τον καιρό πως δεν έχει σημασία τι περνάω μα ποιοι είναι δίπλα μου. Ανησυχία με πιάνει γι αυτό, γιατί φαντάζομαι τι με περιμένει. Μα δεν ξερω ποιοι θα απαλύνουν τον πόνο μου εις μέλλοντες καιρούς. Αφήνοντάς με να τον μοιραστώ μαζί τους. «απραγία», η λέξη που με χαρακτηρίζει στο τώρα. Είναι λέξη δυνατή κι ας μοιάζει τόσο κουτή. Είναι το αντίθετο της ενέργειας τρόπο τινά κι όλοι νιώθουμε τη δύναμή της ακόμα κι όταν την προφέρουμε.