Μια ανάρτηση από τα πρόχειρα (Ιούλιος 2012)
Με ρωτάς τι κάνω. Τι να κάνω; Παλεύω με το θηρίο μέσα μου. Με την κατάθλιψή μου... αλλά μην το πεις πουθενά. Κανείς δεν το ξέρει. Δεν το μαρτυρώ ούτε στον εαυτό μου. Καμιά φορά με παιδεύει και μόνο η σκέψη. "Κατάθλιψη", βαριά λέξη και τι να πρωτοσηκώσουν οι μικροί μου ώμοι. Προσπαθώ να συνεφέρω τον εαυτό μου. Νιώθω καμιά φορά να μου δίνω χαστούκια, να με τραβάω απο το χέρι ή τα μανίκια ή και τα μαλλιά για να κάνω κάτι.
Πρόγραμμα;
Μα γιατί με πιέζεις; Τι πρόγραμμα μου λες; Ένας βράχος έχει κάτσει στην καρδιά μου και σύννεφα πολλά πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Από δικαιολογίες έχω άπειρες. Και δυστυχώς κάποιες είναι λίγο ή πολύ αληθινές. Να σου πω ότι δε βγαίνω απο το σπίτι λόγω ζέστης; Ναι, είναι αλήθεια, μα θα μου πεις βγες μετά τις 9. Και θα σου πω οτι δεν έχω παρέα. Ναι, με τραβάω και βγαίνω, περπατάω για να δω τα φώτα καθώς ανάβουν όταν ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα. Και θα μου πεις -όπως έχω ακούσει άπειρες φορές- "μα καλά ούτε ένας;"
Τι να σου πω... Ατυχία. Λείπουν όλοι στη Χαβάη, διότι έχω high class παρέες. Κι αυτά τα αγγλικά, στο λαιμό μου κάθονται. Όχι, δεν το πήρα απόφαση να διαβάσω. Τι να διαβάσω; κι άλλο; Show me some mercy. Είναι καλοκαίρι.
Κι απο δουλειά; Τα κλασικά. Τεμπελιά. Μα δε φταίω εγώ. Εγώ θέλω. Η δουλειά δε θέλει.
Και ξέρεις, μέσα σε όλη μου τη μιζέρια αυτή οι σκέψεις ανακυκλώνονται. Γιατί η επιστήμη λέει (αυτή της ψυχολογίας) ότι δε μπορείς να βρεις λύση σε ένα πρόβλημα μέσα σε 2 λεπτά. Γι αυτό κι εγώ τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι, μήπως μου ξέφυγε κάτι, μια τελεία , κάτι νέο. Μα πως να έχω κάτι νέο όταν επαναλαμβάνομαι κάθε μέρα; Και φαντάσου οτι θέλω να ορίζω εγώ τη ζωή μου. Φαντάσου οτι σ αυτό το blog ήθελα να παραμείνω άγνωστη και να μη μιζεριάσω. Μα δε γίνεται. Ναι, παραμένω τρόπο τινα άγνωστη, μα μιζεριάζω.
Θες να σου μιλήσω για τη ζωή μου,ε; τι να σου πω; Είμαι τόσο κοινότυπη που με βαριέμαι. Και ήθελα να γίνω και ψαγμένη...
Δε θέλω να βρίζω, μα είναι το μόνο που μου βγαίνει ως δείγμα τρομερής αγανάκτησης, απέχθειας προς εμένα, θλίψης και μιζέριας.
Χάλασα. Δεν ήμουν έτσι.
Θες να σου πω πως έχω καταντήσει;
Μόνη μου, παρέα με ένα pc που καίει απο την πολύ μεγάλη χρήση, με ένα skype μόνιμα ανοιχτό, με μένα να τσεκάρω το mail κάθε 2 δευτερόλεπτα, με το blog ανοιχτό σε νέα καρτέλα και με το κινητό κάπου παραπέρα . Δε μας έφτανε η εξάρτηση απο το κινητό, τώρα έχω την εξάρτηση απο το mail. Βλέπεις, κατάλαβα ότι απο εκεί δε θα έρθει βοήθεια και περιμένω να σκάσει μύτη το λαβράκι σε μορφή e -letter . Γιατί ρε γ@μώ το δεν το κόβω, αφού το καταλαβαίνω;
Ω ναι! Καμιά φορά τα καταφέρνω. Το καλό είναι οτι απεξαρτητοποιήθηκα ολίγον απο το κινητό. Ο υπολογιστής είναι πιο δύσκολος όταν δεν είναι laptop. Αν πάρω λάπτοπ χάθηκα. Και γκρινιάζω συνέχεια ότι θέλω ένα. Ναι, γιατί αντικατέστησα τις πραγματικές μου σχέσεις με ένα πράγμα με καλώδια.
Δεν είμαι καλά, έχω κατάθλιψη.
Το λέω μήπως καταφέρω να βγω απο αυτή τη ρημαδοκατάσταση. Με πείραζε παλιότερα να σκέφτομαι ότι μπορεί κάποτε να έχω κατάθλιψη. Κι έτσι προσπαθώ τώρα να με ξυπνήσω.
Αοι την άλλη δεν το λέω, γιατί έμαθα να κρύβομαι. Μόνο ένας το ξέρει. Οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν, δε νοιάζονται. Εδώ καλά- καλά δε νοιάζομαι εγώ.
Όχι, δε θέλω ψυχολόγο. Παρέα θέλω. Απο εκεί ξεκινάνε όλα.
Τόσα χρόνια νόμισα οτι σημασία είχε να βρεις το άλλο σου μισό . Γιατί αυτό σου μένει. Μα εγώ δε θέλω να παντρευτώ. Τι να το κάνω; Να φορτωθώ σε ένα και μόνο άτομο; Όχι, τόσα χρόνια νόμισα λάθος. Για μένα είχαν σημασία οι παρέες. Γι αυτό ήμουν ανοιχτή. Μα πάντα κάτι έκανα λάθος. Κι όσο βελτιωνόμουν, τόσο περισσότερο μεγάλωναν τα εμπόδια. Κι εγώ έμενα πίσω.
Είπες θα με πάρεις για καφέ. Ούτε που μπήκες στον κόπο να μου πεις οτι δεν έχεις χρόνο. Δε σπατάλησες ούτε λίγα δεύτερα να μου γράψεις ένα μήνυμα, να σκεφτείς μια δικαιολογία.
Κι εσύ;... κι εσύ το ίδιο. Με θυμάσαι μόνο όταν κάτι θες, όταν βαριέσαι. Πέρασαν τα χρόνια φίλε μου, έμαθε ο ένας τον άλλο και βαρεθήκαμε να βλεπόμαστε.
Κι εμένα με απομόνωσε η ζωή σε ένα πανέμορφο και πράσινο τοπίο, μα δεν είμαι ευτυχισμένη. Και ξέρω πως είναι η ευτυχία. Την έχω νιώσει πολλές φορές. Πολλές στιγμές υπήρξα ευτυχισμένη.
Και η ζωή μου έστειλε ένα άτομο να έχω συντροφιά. Μου έδωσε όντως ένα δάνειο ζωής (Σφακιανάκης) για δύο περίπου μήνες και τώρα με βάζει να το πληρώνω. Με ή δίχως τόκους. Αρκεί να τα πάρει όλα πίσω.
Πονάω γαμώ το.
Πονάει η μοναξιά.
Αλλά μη νοιαστείς.
...forever alone... just without life.
Το κείμενο ενδέχεται να μην είναι δικό μου.
Πρόγραμμα;
Μα γιατί με πιέζεις; Τι πρόγραμμα μου λες; Ένας βράχος έχει κάτσει στην καρδιά μου και σύννεφα πολλά πλημμυρίζουν το μυαλό μου. Από δικαιολογίες έχω άπειρες. Και δυστυχώς κάποιες είναι λίγο ή πολύ αληθινές. Να σου πω ότι δε βγαίνω απο το σπίτι λόγω ζέστης; Ναι, είναι αλήθεια, μα θα μου πεις βγες μετά τις 9. Και θα σου πω οτι δεν έχω παρέα. Ναι, με τραβάω και βγαίνω, περπατάω για να δω τα φώτα καθώς ανάβουν όταν ο ήλιος χάνεται στον ορίζοντα. Και θα μου πεις -όπως έχω ακούσει άπειρες φορές- "μα καλά ούτε ένας;"
Τι να σου πω... Ατυχία. Λείπουν όλοι στη Χαβάη, διότι έχω high class παρέες. Κι αυτά τα αγγλικά, στο λαιμό μου κάθονται. Όχι, δεν το πήρα απόφαση να διαβάσω. Τι να διαβάσω; κι άλλο; Show me some mercy. Είναι καλοκαίρι.
Κι απο δουλειά; Τα κλασικά. Τεμπελιά. Μα δε φταίω εγώ. Εγώ θέλω. Η δουλειά δε θέλει.
Και ξέρεις, μέσα σε όλη μου τη μιζέρια αυτή οι σκέψεις ανακυκλώνονται. Γιατί η επιστήμη λέει (αυτή της ψυχολογίας) ότι δε μπορείς να βρεις λύση σε ένα πρόβλημα μέσα σε 2 λεπτά. Γι αυτό κι εγώ τα σκέφτομαι και τα ξανασκέφτομαι, μήπως μου ξέφυγε κάτι, μια τελεία , κάτι νέο. Μα πως να έχω κάτι νέο όταν επαναλαμβάνομαι κάθε μέρα; Και φαντάσου οτι θέλω να ορίζω εγώ τη ζωή μου. Φαντάσου οτι σ αυτό το blog ήθελα να παραμείνω άγνωστη και να μη μιζεριάσω. Μα δε γίνεται. Ναι, παραμένω τρόπο τινα άγνωστη, μα μιζεριάζω.
Θες να σου μιλήσω για τη ζωή μου,ε; τι να σου πω; Είμαι τόσο κοινότυπη που με βαριέμαι. Και ήθελα να γίνω και ψαγμένη...
Δε θέλω να βρίζω, μα είναι το μόνο που μου βγαίνει ως δείγμα τρομερής αγανάκτησης, απέχθειας προς εμένα, θλίψης και μιζέριας.
Χάλασα. Δεν ήμουν έτσι.
Θες να σου πω πως έχω καταντήσει;
Μόνη μου, παρέα με ένα pc που καίει απο την πολύ μεγάλη χρήση, με ένα skype μόνιμα ανοιχτό, με μένα να τσεκάρω το mail κάθε 2 δευτερόλεπτα, με το blog ανοιχτό σε νέα καρτέλα και με το κινητό κάπου παραπέρα . Δε μας έφτανε η εξάρτηση απο το κινητό, τώρα έχω την εξάρτηση απο το mail. Βλέπεις, κατάλαβα ότι απο εκεί δε θα έρθει βοήθεια και περιμένω να σκάσει μύτη το λαβράκι σε μορφή e -letter . Γιατί ρε γ@μώ το δεν το κόβω, αφού το καταλαβαίνω;
Ω ναι! Καμιά φορά τα καταφέρνω. Το καλό είναι οτι απεξαρτητοποιήθηκα ολίγον απο το κινητό. Ο υπολογιστής είναι πιο δύσκολος όταν δεν είναι laptop. Αν πάρω λάπτοπ χάθηκα. Και γκρινιάζω συνέχεια ότι θέλω ένα. Ναι, γιατί αντικατέστησα τις πραγματικές μου σχέσεις με ένα πράγμα με καλώδια.
Δεν είμαι καλά, έχω κατάθλιψη.
Το λέω μήπως καταφέρω να βγω απο αυτή τη ρημαδοκατάσταση. Με πείραζε παλιότερα να σκέφτομαι ότι μπορεί κάποτε να έχω κατάθλιψη. Κι έτσι προσπαθώ τώρα να με ξυπνήσω.
Αοι την άλλη δεν το λέω, γιατί έμαθα να κρύβομαι. Μόνο ένας το ξέρει. Οι υπόλοιποι δεν καταλαβαίνουν, δε νοιάζονται. Εδώ καλά- καλά δε νοιάζομαι εγώ.
Όχι, δε θέλω ψυχολόγο. Παρέα θέλω. Απο εκεί ξεκινάνε όλα.
Τόσα χρόνια νόμισα οτι σημασία είχε να βρεις το άλλο σου μισό . Γιατί αυτό σου μένει. Μα εγώ δε θέλω να παντρευτώ. Τι να το κάνω; Να φορτωθώ σε ένα και μόνο άτομο; Όχι, τόσα χρόνια νόμισα λάθος. Για μένα είχαν σημασία οι παρέες. Γι αυτό ήμουν ανοιχτή. Μα πάντα κάτι έκανα λάθος. Κι όσο βελτιωνόμουν, τόσο περισσότερο μεγάλωναν τα εμπόδια. Κι εγώ έμενα πίσω.
Είπες θα με πάρεις για καφέ. Ούτε που μπήκες στον κόπο να μου πεις οτι δεν έχεις χρόνο. Δε σπατάλησες ούτε λίγα δεύτερα να μου γράψεις ένα μήνυμα, να σκεφτείς μια δικαιολογία.
Κι εσύ;... κι εσύ το ίδιο. Με θυμάσαι μόνο όταν κάτι θες, όταν βαριέσαι. Πέρασαν τα χρόνια φίλε μου, έμαθε ο ένας τον άλλο και βαρεθήκαμε να βλεπόμαστε.
Κι εμένα με απομόνωσε η ζωή σε ένα πανέμορφο και πράσινο τοπίο, μα δεν είμαι ευτυχισμένη. Και ξέρω πως είναι η ευτυχία. Την έχω νιώσει πολλές φορές. Πολλές στιγμές υπήρξα ευτυχισμένη.
Και η ζωή μου έστειλε ένα άτομο να έχω συντροφιά. Μου έδωσε όντως ένα δάνειο ζωής (Σφακιανάκης) για δύο περίπου μήνες και τώρα με βάζει να το πληρώνω. Με ή δίχως τόκους. Αρκεί να τα πάρει όλα πίσω.
Πονάω γαμώ το.
Πονάει η μοναξιά.
Αλλά μη νοιαστείς.
...forever alone... just without life.
Το κείμενο ενδέχεται να μην είναι δικό μου.
