Σήμερα

 Άλλη μια μέρα με κουβέρτα, κάποιο ρόφημα και την παιχνιδομηχανή αναμμένη. 

Δε δουλεύω. Τα χω κυριολεκτικά και μεταφορικά παίξει. Κι εγώ μα και η μέση η οποία έχει φάει λίγες ακτίνες Χ τώρα τελευταία. Το πόρισμα; Σκολίωση. Τι έπεται; Νευρολόγος (αν καταφέρω να βρω άνθρωπο να μιλάει αγγλικά).

Η γάτα πάλι άρρωστη, γιατί όχι άλλωστε. Μου θυμίζει πως τα γηρατειά δεν είναι κάτι που αποφεύγεις μα και ούτε που μπορεί κανείς να διορθώσει με φαρμακευτική αγωγή. Και φοβάμαι...

Θα γίνω κι εγώ έτσι;

Κάθε φορά που ανεβάζω το κουβερτάκι λίγο παραπάνω να καλύψει μια ακόμα σπιθαμή κορμιού, με τριγυρίζει η σκέψη ότι γερνάω. Μα αφού είναι αναπόφευκτο, κάνω άλλη μια σκέψη : χειμωνιάζει.

Ανυπομονώ για τα νέα μαθήματα βοτανολογίας που θα ξεκινήσω την επόμενη εβδομάδα, από απόσταση φυσικά, εφόσον η καθηγήτρια είναι με βάση την Ελλάδα.

Θα πρέπει να αρχίσω πάλι τα αγγλικά επίσης γιατί αυτά τα ρημάδια τα πτυχία λήγουν. Και κοίτα να δεις που το χρειάζομαι τόσα χρόνια μετά. Τι ακολουθεί; Έκπληξη με τη νέα χρονιά.

Οι κολοκύθες κάνουν πάρτυ στα παντοπωλεία αλλά και στο σπίτι μου. Ο καινούργιος καταψύκτης θα αποδειχθεί σωτήριος τώρα που τα κρούσματα ξεπέρασαν τις πέντε χιλιάδες ημερησίως.

Πλύνετε ρε τα χέρια σας! Πλύνετε και τα τραπέζια που τρώει ο κόσμος!

Κι εσύ κυρία μου που μπήκες στο λεωφορείο, έβηξες στο χέρι σου και μετά σήκωσες τη μάσκα, που να μη σώσεις!

Παιδεία κι ενημέρωση κοιτούν από τη γωνία θλιμμένες για την κατάντια της σημερινής κοινωνίας. Τόση ευκολία στην πληροφόρηση κι όμως τόσες αηδίες κυκλοφορούν ανεξέλεγκτα.

Φευ.

Περαστικά μας.