Για τα παλια (2012)!

Επιστρέφω για λίγο σε μια εποχή περί τα 8-9 χρόνια πίσω. Ήμανε κάπου 19 χρονών, ούτε καν σκεπτόμενη ακόμα την επιστροφή πίσω στη σχολή μετά απο κάποιους μήνες αποχή. Με τραβάει που λέτε η μάνα μου Πρωτοχρονιάτικα σε τραπέζι στους θείους μου. Τους αγαπώ τους εκτιμώ, αλλά είχα ξενυχτήσει και πως βαριόμουν να ετοιμαστώ.

Με τα πολλά, βάζω ένα φουστανάκι απ' τα αγαπημένα μου (πόσο λυπήθηκα όταν πλέον δεν μου έκανε), πετάω και το μαλλί στα όπως να 'ναι κάτω (ναι "σίγουρα" έχεις πλήρη εικόνα του τι περιγράφω -sic) και με τα πολλά πάμε, καθώς "η θεία σου έχει καλέσει και τους τάδε, δε μπορούμε να λείπουμε ούτε να σε αφήσουμε σπίτι τέτοια μέρα". 

Ελληνικό φιλότιμο; Ήθη κι έθιμα; Χου νοουζ.

Μπαίνω, λοιπόν, μέσα και λίγο αργότερα σκάνε μύτη και οι φίλοι της θείας με τα "παιδιά" τους. Σε εισαγωγικά, γιατί ναι μεν παιδιά τους γενεολογικά αλλά πατημένα 30 + (δε λέω πόσο, δε λέω!) και οι δύο. Αδερφός κι αδερφή. Την τελευταία την ήξερα και τη συμπαθούσα αλλά προφανώς και δεν κάναμε παρέα με τόση διαφορά ηλικίας.

Ε το λοιπόν, κάτσαμε κοντά, λες και θα άλλαζε κάτι αν καθόμασταν χώρια (πάλι τη σαλάτα εγώ θα την άρπαζα πρώτη, αφού κατσίκι δεν τρώω - φρικασέ ήταν, ίου). Για να σπάσει ο πάγος, κι επειδή εγώ δε μπορώ να το βουλώσω, πιάσαμε τα "με τι ασχολείσαι". Καταλήξαμε στο οτι το παλικάρι ασχολήτο με DND κι οτι εγώ είχα αφήσει τη σχολή και δούλευα και πως αντιπαθούσα τα αγγλικά και θα ήταν πρόβλημα για τα 2 (ναι, δύο) μαθήματα της σχολής. Που να 'ξερα το μέλλον μου.

Ενημερώνω το κοινό μου (τη Χριστίνα δηλαδή και ίσως τον Εξύμνο αν περάσει) οτι στο proficiency είχα κοπεί καμια 3-4 χρόνια πριν. Οπότε προθυμοποιήθηκε να μου κάνει κάποια ιδιάιτερα.

Πρώτη συνάντηση : Goody's Μαρτίου. Πήγε πολύ καλά. Το πήρα το προφ, κάποιον καιρό αργότερα.

Στη δεύτερη και τρίτη συνάντηση ήμαστα πιο πολύ σε φάση "πάμε για καφέ". Μετά την τρίτη ήταν πλέον ραντεβού. Η σχέση αυτή, απαγορευμένη καθώς ήταν λόγω της δεκαετούς (και κάτι) διαφοράς ηλικίας, αλλά και των ενεπλεκομένων συγγενών και φίλων, έπρεπε να παραμείνει κρυφή. 

Πέρασα, λοιπόν, μια περίοδο μερικών μηνών συντροφιά με το παρακάτω κομμάτι:Μαρτύριο- Άννα Βίσση και Γιάννης Πάριος

Πέρασα μια βασανιστικά όμορφη περίοδο με αυτόν τον άνθρωπο. Και ποια η ειρωνία; Οτι μετακόμισε στην Τσεχία όσο ήμασταν σε σχέση και είναι η αφορμή (αν όχι η αιτία) που γύρισα και ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο ΤΕΙ, αλλά και που πήγα Εράσμους.

Το κερασάκι της τούρτας; Δουλέψαμε για ένα διάστημα στην εταιρία που εργάζομαι τα τελευταία 2 χρόνια. Τον συνάντησα αρκετές φορές, σε κλίμα καθαρά φιλικό. 

Έχει μείνει απο αυτόν, μόνο μια γλυκιά ανάμνηση που έρχεται στα χείλη με αυτό το τραγούδι.

 Γιάννη μου αν το δεις αυτό, τα φιλιά μου.