Επανήλθα(ν)

Δε θα τα βάλω ποτέ σε σειρά.

Πάνω που είπα οτι το ξεπέρασα, εκεί, πάνω που πετούσα και αιωρούμουν, εκεί και πάλι μαχαιρώθηκα. Απο ποιον; Μα απο μένα φυσικά.

Δε θα το ξεπεράσω ποτέ.

Κι αυτή η ελπίδα για αλλαγή, δε θα μεταλλαχτεί ποτέ σε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία βασίζεται σε λεκτικά αλλονών για να μην ξαναπιάσω το μαχαίρι.

"Να μη νιώσεις έτσι και οδηγηθείς εκεί, και μετά πεις αυτό (μπλα μπλα)..."

"Ξέρεις, είσαι πολύ τυχερή, είναι σπάνιο αυτό το (μπλα μπλα)...."

Κι όμως ρε γαμώτη... σκοτάδι.

Απληστία συναισθημάτων ή αποζητώ όσα έχασα τόσο καιρό;
Κι όπως ειπώθηκε στα σχόλια του δικού μου ποστ "Μπορείς;", αχαριστία. Να γράψω ονόματα;

Ξέρεις, πάντα ακούω καλά λόγια. Για κάποιον άλλο...
Ζω σα σκιά;

Ζω;


Σου αρέσει να βασανίζομαι; Μήπως αυτό είναι ένα είδος εκμετάλλευσης; Ή θα έρθει κάποιος να μου πει "έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου";

Φεύγω.
Και φεύγω επειδή είμαι φυγόπονη. Έτσι άκουσα να με λένε. Όχι, δεν κρυφάκουσα, σε εμένα την ίδια το είπαν.

Φεύγω επειδή δε μπορώ να το παλέψω. Ποιο; Τίποτα.




Θέλω να πάρω τηλέφωνα, να μιλήσω.Μα μετά σκέφτομαι ότι η κοινωνικοποίηση δεν είναι στα μέτρα μου.
Κάπως τα σκέφτομαι τα πράγματα. Με ένα δικό μου τρόπο. Κι αυτό έχει και τα προνόμιά του. Ενίοτε εκπλήσσομαι θετικά.
Αλλά τον υπόλοιπο καιρό;


Και ένα τρελό κομμάτι:
"Ψυχρός εκτελεστής- Νότης Σφακιανάκης"
Για τους πρώτους στίχους...