Αγαπημένε μου έρωτα και παντοτινέ,
Πες μου που σε βρίσκει αυτό το γραπτό. Να είσαι σε νησί, σε στεριά ή μήπως σε κάποιο πλοίο; Όπως τότε...
Θαύμαζα που λες εχθές εκείνες τις φωτογραφίες που είχες τραβήξει, όταν είχαμε πάει στο νησί. Είμαι πάνω στην κουπαστή του πλοίου, με τα μαλλιά ανακατεμένα και το πρόσωπο ηλιοκαμμένο. Όσο κι αν διαμαρτυρόμουν, εσύ επέμενες να τραβάς αυτές τις "φυσικές" φωτογραφίες. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί μετά απο τόσα χρόνια, είναι οτι μου έχει απομείνει απο σένα. Βρήκα και την άλλη, που σε έθαψα στην άμμο και φαίνεσαι μέσα στην αγανάκτιση. "Πάλι ρε Άννα;", μου είχες πει. Δε φταίω εγώ που σε έπαιρνε εσένα ο ύπνος!
Έχω μετακομίσει τελευταία, κι έχω εκτυπώσει και στολίσει δύο σημαδιακές φωτογραφίες μας. Στη μία είμαστε με μαγιώ, δίπλα σε μια νεροτσουλήθρα. Μάλλον επειδή έχω να πάω απο τότε και επειδή έχω πλέον μεγαλώσει...σε έκταση! Στην άλλη είμαστε μέσα στο αμάξι, πηγαίνοντας στο βουνό. Έχουμε πάει παντού θα έλεγα, μετά απο τόσες εξορμήσεις. Αλλά αυτή η τελευταία είναι η σημαντικότερη, γιατί εκεί άλλαξε η μοίρα μας.
Θα θυμάσαι που πίναμε τον ελληνικό μας στο μπαλκονάκι, χαζεύοντας όλη την πόλη αρκετά μέτρα κάτω απο τα πόδια μας λογικά. Θα θυμάσαι, επίσης, οτι λίγο αργότερα ήταν και η στιγμή που γνώρισες τον άνθρωπο που σε μάγεψε για πάντα. "Ξανθό μαλλί, γαλάζια μάτια σαν του ουρανού και χείλη για φίλημα", μου τον είχες περιγράψει, καθώς εγώ έβγαινα απο το μπάνιο. Δε μίλησα, μονάχα χαμογέλασα και ντύθηκα, θεωρώντας το ακόμα ένα παιχνιδιάρισμά σου. Κι εσύ αστραπιαία βγήκες απο το δωμάτιο για να πας να τον βρεις. "Τα λέμε κάτω", μου είπες. Κι έκτοτε, έχω να σε δω 5 χρόνια.
Έχω κορνιζώσει το γράμμα που έλαβα αργότερα απο σένα. Μου είχε φανεί τόσο ανόητο να κλεφτείς και να παντρευτείς έναν άγνωστο μέσα σε λίγες μέρες. Και να που είχα άδικο. Είστε τώρα ευτυχισμένοι τόσα χρόνια. Θυμάμαι να λες πως ζητάς συγνώμη που δε σας πάντρεψα εγώ, μα δε γνωρίζεις πως κάτι τέτοιο θα μου ήταν αδύνατο. Στο πορτοφόλι μου κρατώ το σημείωμά σου "με συγχωρείς, δε θα γυρίσουμε μαζί, ο ξανθός μου έχει πάρει το μυαλό. Σ'αγαπώ!". Ένα σαγαπώ ξεθωριασμένο πια. Κι ελάχιστα μηνύματα αραιά και που, με ενημερώσεις οτι περνάς τέλεια χωρίς κανένα ψήγμα έλλειψης μου. Και χωρίς να ρωτάς ποτέ για τη δική μου πλευρά. Σαν να μην υπήρξα ποτέ. Τελικά σου πήρε δικαίως το μυαλό ο ξανθός.
Σου γράφω αυτό το γράμμα σε μια προσπάθεια να έρθουμε και πάλι κοντά. Μα δε θα τα καταφέρω, γιατί ότι φεύγει δεν πιάνεται. Και δεν είσαι εδώ μαζί μου πια. Δεν είσαι δική μου.
Πες μου που σε βρίσκει αυτό το γραπτό. Να είσαι σε νησί, σε στεριά ή μήπως σε κάποιο πλοίο; Όπως τότε...
Θαύμαζα που λες εχθές εκείνες τις φωτογραφίες που είχες τραβήξει, όταν είχαμε πάει στο νησί. Είμαι πάνω στην κουπαστή του πλοίου, με τα μαλλιά ανακατεμένα και το πρόσωπο ηλιοκαμμένο. Όσο κι αν διαμαρτυρόμουν, εσύ επέμενες να τραβάς αυτές τις "φυσικές" φωτογραφίες. Κι ευτυχώς δηλαδή, γιατί μετά απο τόσα χρόνια, είναι οτι μου έχει απομείνει απο σένα. Βρήκα και την άλλη, που σε έθαψα στην άμμο και φαίνεσαι μέσα στην αγανάκτιση. "Πάλι ρε Άννα;", μου είχες πει. Δε φταίω εγώ που σε έπαιρνε εσένα ο ύπνος!
Έχω μετακομίσει τελευταία, κι έχω εκτυπώσει και στολίσει δύο σημαδιακές φωτογραφίες μας. Στη μία είμαστε με μαγιώ, δίπλα σε μια νεροτσουλήθρα. Μάλλον επειδή έχω να πάω απο τότε και επειδή έχω πλέον μεγαλώσει...σε έκταση! Στην άλλη είμαστε μέσα στο αμάξι, πηγαίνοντας στο βουνό. Έχουμε πάει παντού θα έλεγα, μετά απο τόσες εξορμήσεις. Αλλά αυτή η τελευταία είναι η σημαντικότερη, γιατί εκεί άλλαξε η μοίρα μας.
Θα θυμάσαι που πίναμε τον ελληνικό μας στο μπαλκονάκι, χαζεύοντας όλη την πόλη αρκετά μέτρα κάτω απο τα πόδια μας λογικά. Θα θυμάσαι, επίσης, οτι λίγο αργότερα ήταν και η στιγμή που γνώρισες τον άνθρωπο που σε μάγεψε για πάντα. "Ξανθό μαλλί, γαλάζια μάτια σαν του ουρανού και χείλη για φίλημα", μου τον είχες περιγράψει, καθώς εγώ έβγαινα απο το μπάνιο. Δε μίλησα, μονάχα χαμογέλασα και ντύθηκα, θεωρώντας το ακόμα ένα παιχνιδιάρισμά σου. Κι εσύ αστραπιαία βγήκες απο το δωμάτιο για να πας να τον βρεις. "Τα λέμε κάτω", μου είπες. Κι έκτοτε, έχω να σε δω 5 χρόνια.
Έχω κορνιζώσει το γράμμα που έλαβα αργότερα απο σένα. Μου είχε φανεί τόσο ανόητο να κλεφτείς και να παντρευτείς έναν άγνωστο μέσα σε λίγες μέρες. Και να που είχα άδικο. Είστε τώρα ευτυχισμένοι τόσα χρόνια. Θυμάμαι να λες πως ζητάς συγνώμη που δε σας πάντρεψα εγώ, μα δε γνωρίζεις πως κάτι τέτοιο θα μου ήταν αδύνατο. Στο πορτοφόλι μου κρατώ το σημείωμά σου "με συγχωρείς, δε θα γυρίσουμε μαζί, ο ξανθός μου έχει πάρει το μυαλό. Σ'αγαπώ!". Ένα σαγαπώ ξεθωριασμένο πια. Κι ελάχιστα μηνύματα αραιά και που, με ενημερώσεις οτι περνάς τέλεια χωρίς κανένα ψήγμα έλλειψης μου. Και χωρίς να ρωτάς ποτέ για τη δική μου πλευρά. Σαν να μην υπήρξα ποτέ. Τελικά σου πήρε δικαίως το μυαλό ο ξανθός.
Σου γράφω αυτό το γράμμα σε μια προσπάθεια να έρθουμε και πάλι κοντά. Μα δε θα τα καταφέρω, γιατί ότι φεύγει δεν πιάνεται. Και δεν είσαι εδώ μαζί μου πια. Δεν είσαι δική μου.
Ο Ξανθός νίκησε και πρέπει να το πάρω απόφαση. Θα σε ξαναδώ άραγε; Δε βρήκα ποτέ την ευκαιρία να σου μιλήσω για το τι αισθάνομαι και τώρα καταλαβαίνω πως το timing έπρεπε να ήταν αλλιώς. Ή να ήμουν εγώ ξανθός ξέρω γω.
Θα έχεις καταλάβει τι προσπαθώ να εξηγήσω τόση ώρα. Πως μου λείπεις, αφάνταστα. Δε θα σε ζαλίσω άλλο όμως.
Σου εύχομαι να είσαι καλά και να περνάς υπέροχα.
Για πάντα δικός σου,
Ο άγγελος σου.
0 comments:
Post a Comment
Your opinion is...?