Αναπάντεχες συναντήσεις

 Πέρασα απο το γραφείο προχθες. Δηλαδή δεν πέρασα μόνο, αλλά έμεινα ολόκληρη μέρα και δούλεψα απο εκεί, μετα από έναν ολόκληρο χρόνο (και κάτι). Κάποια πράγματα ήταν ίδια, τα περισσότερα. Αλλά αρκετά πράγματα ήταν διαφορετικά. Ταινίες κι απαγορευτικά παντού για παράδειγμα. 

 Ακολουθεί ενδεικτική φωτογραφία που δεν καταφέρνει βέβαια να συμπεριλάβει ούτε λίγο απο τον κενό κι ανατριχιαστικό χώρο:

Τουλάχιστον είναι πολύχρωμα.

  Anyway, εκεί που καθόμουν κι αγνάντευα το λόφο απέναντι μου (5ος όροφος μεγάλου κτηρίου, το λες και ψηλά), ακούω βήματα. Ως τότε, ήμουν μονάχη σε μια πτέρυγα που χωράει κάτι λιγότερο απο 100 άτομα. Αρκετά πριβέ, αφού θέλεις κάρτα με ειδικό τσιπάκι για να μπεις. Αλλά δεν είναι και τίποτα το γκλάμορους, αφού μέχρι και ο πιο κοινόχρηστος χώρος, η κουζίνα, θέλει κι αυτή τσιπάκι. Τελοσπάντων, ήμασταν λίγο privileged καθώς ο χώρος αυτός είναι ένας απο τους κρυφούς και για να έρθει κανείς στη γωνία όπου βρίσκεται το γραφείο μου συγκεκριμένα, θα πρέπει να ψάξεις. Ας πούμε οτι έχει τύχει να το ψάχνω και μόνη μου στην αρχή...

  Στο θέμα μας, λοιπόν, ακούω βήματα και μουρτζουφλιάζω, γιατί θα έπρεπε να φορέσω τη μάσκα και να κλείσω τη μουσική που έπαιζε απο τα ηχεία - ο Καρράς που ανέβασα χθες. Επίσης, εδώ γύρω γίνεται αρκετός χαμούλης με τον ιό και άρχισαν να στέλνουν ασθενείς σε άλλες χώρες. Οπότε είναι αρκετά ανησυχητικό και συν τοις άλλοις δε μ αρέσει καθόλου να αρρωσταίνω και ειδικά όταν η μύτη μου δε λειτουργεί 100%. Άρα η ενόχληση μου ήταν σχετικά εμφανής. Όχι οτι γύρισα το κεφάλι να δω... Δε χρειάζεται κιόλας, αφού το να ενοχλούμαι αυτόματα είναι κάτι πέραν απο χαρακτηριστικό μου. Ίσως δεξιότητα, ίσως παραξενιά. Κάποιος είχε όρεξη για μπλα μπλα, όμως, αφού ήρθε και μου έπιασε κουβέντα. Πόσοι λίγοι είμαστε πλέον στο κτίριο, γιατί ήρθα να δουλέψω εκεί παρά τις απαγορέψεις και τα συναφή.

  Αφού απάντησα στις πρώτες ερωτήσεις του θεωρώντας οτι θα την κάνει, εκείνος συνέχισε λίγο ακόμα. Κι αφού δεν είχα κι εγώ μυαλό για δουλειά, μάλλον του έδωσα χώρο να προτείνει να πάμε για καφέ. Μη φανταστείς πουθενά μακριά, αφού όλα είναι κλειστά κι αυτή η πρόταση σε ένα γραφείο εννοεί πάντα προορισμό την κουζίνα. Και πήγαμε.

  Το ένα έφερε το άλλο και τελικά το διαλειμματάκι κράτησε λίγο παραπάνω απο ότι θα περίμενα. Συνεπώς έχασα κι ένα μίτινγκ. Αλλά έτσι όπως είμαι τώρα, ποιος νοιάζεται. 

  Λίγες ώρες μετά ήρθε η ώρα να τα μαζέψω, κυριολεκτικά, και να φύγω. Και λίγο πριν εξαφανιστώ, εμφανίζεται ξανά ο ψηλός (που στο μεταξύ πήγε σε άλλη πλευρά να κάτσει ώστε τελικά κανείς να μη φορά μάσκα). Ήρθε λέει να με πάρει, αν θέλω λέει, να με πάει σπίτι, επειδή θα κουβαλούσα πράγματα κι αυτός είχε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ. Αν και η πρώτη μου αντίδραση είναι πάντα το "όχι", κάπως με σκάλωσε το χαμόγελό του και θυμήθηκα στο μεταξύ και κάτι παλιά, ώστε τα χείλη μου του είπαν απλά "οκ". 

  Η Πράγα είναι μια χαοτική πόλη, με ανεκδιήγητες αποστάσεις κατά περίπτωση. Κι ενώ αρκετά πράγματα φαίνονται να είναι απόμακρα και κρύα, κάπου εκεί, σου δίνει μια ελπίδα για να έχεις να συνεχίσεις. Μια ελπίδα να έχεις ώστε να αδράττεις τη μέρα σου και να πετιέσαι απ' το κρεβάτι.

  Κι έτσι, πάλι κατά περίπτωση, σου δίνεται μια ευκαιρία να πας παρακάτω. Ή μήπως όχι;