Behind the scenes - το παραμύθι μου

Πριν λίγο ανήρτησα "το παραμύθι μου" και με πήγε ένα δεκαετές ταξίδι στο χρόνο. Σε μια συγκεκριμένη περίοδο - ίσως εβδομάδα- της ζωής μου.

Βλέπετε, στις 7 Νοεμβρίου έχω γενέθλια, οπότε είναι κάπως δύσκολο να ξεχάσω τι συνέβη. Για πολλούς λόγους, αλλά εδώ θα επικεντρωθώ σε 2.

Ο πρώτος είναι οτι τότε που εκάνα αυτή την ανάρτηση, την είχα αφιερώσει σε κάποιον ονόματι Αβραάμ. Μπλόγκερ κι αυτός, τον οποίον συνάντησα σε φυσικό επίπεδο την ημέρα των γενεθλίων μου. Για χάρη του πήγα σε άλλη πόλη επίσκεψη (α ρε νιότη). Το μπλογκ μου είπαμε είναι διαφορετικό απο αυτό που είχα τότε, οπότε δύσκολα να το διαβάσει αυτό το κείμενο. Αν τυχόν το διαβάσεις, τα φιλιά μου στο Τζέρυ.

Ο δεύτερος είναι γιατί την ημέρα αυτής της ανάρτησης γνώρισα κάποιον που με βασάνισε για πολλά, μα πολλά χρόνια στη ζωή μου. Σχεδόν σ' όλη μου τη φοιτητική ζωή (που κράτησε 6 χρόνια, αλλά θα επεκταθώ αλλη φορά στους λόγους), ξόδεψα αρκετή ουσία του νου στο να τον σκέφτομαι. Αυτός, όμως, είχε φτιάξει τη ζωή του αλλού και τώρα βρίσκεται σε μια πρωτεύουσα Ευρωπαική.

Δε μετανιώνω, δε λυπάμαι και δεν κατηγορώ. Μονάχα θυμάμαι...

Την ίδια χρονιά, περίπου έναμιση μήνα νωρίτερα συνάντησα κι εκείνον τον αναβάτη του χάους, με τα γαλάζια μάτια- μπροστά απο το Electra palace. Θυμάμαι τόσο έντονα τη στιγμή που ο συνομιλητής μου στο φεισμπουκ, πήρε σάρκα και οστά όταν έβγαλε το κράνος. Είχε παρουσιαστεί μπροστά μου κι ήταν η στιγμή που επικυρώθηκε μια φιλία που μετρά μια δεκαετία. Κρίμα που δε θυμάμαι τι μάρκα ήταν εκείνη η πρώτη μπλε μηχανή που έχω στο νου, γιατί σίγουρα δεν ήταν η fazer.

Για αυτόν τον μυστήριο τύπο, λοιπόν, παραθέτω ένα άλλο κείμενο που βρήκα στο ίδιο αρχείο:

"Δευτέρα, 7 Μαΐου 2012

Χαμένη σε σκέψεις, ακροβατώ στου ονείρου τις άκρες, ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου... Κοιτάζω, ρωτώ, χάνομαι... Κι είμαι ακόμα εδώ. Περιμένω · περιμένω να δω που θα με οδηγήσουν τα βήματά μου. Άλλοτε σταθερά κι άλλοτε πνιγμένα στην αβεβαιότητα. Μικρά ή μεγάλα , σίγουρα κάπου με οδηγούν. Κοιτώ το φως, που μοιάζει μακρινό, αλλά παραμένει πάντα κοντά μου. Δε με αγγίζει κι όμως νιωθω τη ζεστασιά του.

Άνθρωποι γύρω μου περνούν και χάνονται. Πότε εδώ και πότε εκεί. Κάποιος μου δίνει φθηνές συμβουλές που η καρδιά μου απορρίπτει. Και κάποιος άλλος με κοιτάζει με θλίψη. Χάος παντού κι εγώ βρίσκομαι στο πουθενά. Μου λείπει ο εαυτός μου.

Μα θα τον βρω. Θα είναι εκεί, όπως ήταν μέχρι τώρα. Τις πιο πολλές φορές είναι εκεί, μα δεν τον βλέπω. Προτιμώ να καμουφλάρομαι και να κρύβομαι πίσω από αθώες σκέψεις. Μα δεν είναι αυτό ο εαυτός μου.

Κάπου εκεί, ανάμεσα στην απογοήτευση και τη δίψα για ζωή, βλέπω κάποιον γνώριμο. Μου απλώνει το χέρι, μα εγώ φοβάμαι. Τι θέλει από μένα άραγε;

Μέντορες στη ζωή μου πάντα θα θέλω να χω. Να πάρω λίγη από τη σοφία τους. Να δω τα σφάλματά τους και να μάθω για μένα. Να αποφύγω κακοτοπιές δικές τους και να πέσω απ τα δικά μου τα λάθη.

Θα πληγωθώ, θα πονέσω, θα δακρύσω, μα δε θα σταματήσω να προσπαθώ.

Εκεί. Εκεί θέλω να φτάσω. Ψηλά. Και να βλέπω τον κόσμο μικρό, όπως είμαι εγώ τώρα.

Θέλω να ξεχωρίσω, να μάθω τόσα πολλά... Να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή και πριν πεθάνω να πω ότι έζησα αρκετά. Ποτέ δε θα ζήσω τα πάντα, αυτό είναι κανόνας.

Και η ζωή σαν τράπεζα, σου παρέχει καθημερινά ένα ποσό χρόνου. Το πώς θα το διαθέσεις είναι στο χέρι σου, μα οφείλεις να το ξοδέψεις όλο. Για το καλό σου...

Είμαι εδώ, με βλέπεις; Παλεύω να σωθώ. Και θα σωθώ, για το δικό μου καλό. Θα με βρω. Κι όταν με βρω , τίποτα δε θα με σταματήσει ξανά...."