Η απόκρυψη αριθμού

Στόρυ τάιμ:

Άραγε ποιος να ήταν αυτός ο άγνωστος που για πάρα πολλούς μήνες με καλούσε με απόκρυψη; Υποπτέυομαι κάποιον εν ονόματι Γιώργο, απο τους πολλούς (δεν έχει αναφερθεί ο συγκεκριμένος ποτέ ξανά). Αλλά αν αυτόν τον γνώρισα σε μια ηλικία που δε συμβαδίζει με όλη τη διάρκεια των κλήσεων.

Θα μπορούσαν τότε να είναι δύο κι ο άλλος να ήταν κάποιος Κρητικός ( ο πρώτος μου πλατωνικός έρως- ω Θεοί). Ή θα μπορούσαν να είναι φάρσα. Μια περίεργη και ίσως κακόγουστη φάρσα που κράτησε για... χρόνια. Σαφώς και υπήρχε μια μεγάλη παύση στο μεταξύ όπως και μερικές αλλαγές αριθμού. Και γι αυτό δε μπορώ να δακτυλοδείξω κάποιον.

Θυμάμαι, όμως, να με καλούν και να βάζουν μουσική, καψουροτράγουδα. Πόσο ρομαντικό! Αλλα και ειλικρινά πόσο ενοχλητικό εφόσον πότε δεν έμαθα τον αποστολέα.
Μπορώ να πω πως μου λείπει καμιά φορά το σασπένς. Αλλά το σασπένς αυτό γιατρεύεται μόνο όταν υπάρχει κάποιο κλείσιμο.


Πλέον ούσα κάτοχος αριθμού Τσεχίας και κανένα ελληνικό, έχω κόψει δεσμούς με τον καθένα (καλά, εκτός απο έναν σχεδόν αναπόφευκτα). Είναι σαν να έχω γυρίσει σελίδα. Βρίσκομαι στο ίδιο βιβλίο, μα σε άλλη σελίδα. Τα γραμμένα είναι εκεί, στέκουν αγέρωχα, απείραχτα μα σχεδόν άχρηστα. Δε μπορεί καμία γόμα να τα σβήσει και καμία νέα σελίδα να τα διορθώσει, διαγράψει ή καλύψει μονίμως. Αν καλυφθούν, ονομάζονται τραύματα. Είναι τότε που δυο σελίδες κολλούν μεταξύ τους και χρειάζεται βία, ακολουθούμενη απο ένα χαρακτηριστικό ήχο, για να ξεχωρίσουν.

Δεν έχω πλέον τέτοιες σελίδες. Έχω σελίδες που είναι λιγότερο αγαπημένες και σελίδες που είναι ξεθωριασμένες απο τις πολλές φορές που τις έχω είτε διαβάσει για ευχαρίστηση είτε για συμβουλές. Έχω κρατήσει σημειώσεις από μερικές, μα επειδή δε μπορεί κανείς να γράψει στις περασμένες, έτσι κι εγώ κρατώ τις σημειώσεις μου στις τωρινές σελίδες. Κι έτσι σχηματίζονται αργά και σταθερά οι καινούριες.

Έχω σελίδες ζωής που βρίθουν υπερηφάνειας μα οι καλύτερες ακόμα να γραφτούν. Δεν είναι οτι είμαι απογοητευμένη απο τη ζωή μου. Κάθε άλλο. Είναι πως ξέρω οτι αν αυτά που ζω είναι τα καλά, τα καλύτερα δεν έχουν φτάσει ακόμα κι έτσι έχω κάτι να αναμένω. Κάτι να λαχταρώ.


Τραβώ, λοιπόν, μια τυχαία σελίδα και σας γράφω ένα περιστατικό αληθινό.
Ταξίδευα πίσω στην Τσεχία σε ένα απο τα πολλά παν-έλα μου. Ενδιάμεσος αναγκαστικός σταθμός: Αττική. Θα περνούσα το βράδυ σε σπίτι φιλικό.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης, κι εφόσον εμείς οι Έλληνες είμαστε ομιλιτικοί, δεν θυμάμαι πως έγινε αλλά πιάσαμε κουβέντα με το παλικάρι της διπλανής θέσης. Αφού με ρώτησε τι κάνω και που πάω, μου λέει το εξής ενδιαφέρον για τον εαυτό του:

- Με λένε ... και είμαι ποδοσφαιριστής.
- Α ναι; αποκρίνομαι με το κλασικό μου ενδιαφέρον. Σε ποια ομάδα; ρωτώ προετοιμασμένη ήδη να απαντήσω "α δεν την ξέρω", εφόσον να ακούσω κάποια μικρή και άγνωστη ομάδα.

Η απάντησή του στόχευσε μία απο τις δύο "μεγάλες" ομάδες με έδρα την Αθήνα.
Δε μου σηκώθηκε ούτε φρύδι, κάτι που τον εντυπωσίασε, καθώς νόμισε οτι θα με εντυπωσίαζε εκείνος.

Τι να κάνουμε, δεν τρέχουν όλες πίσω απο κοιλιακούς και φήμη...

Συνεχίσαμε να μιλάμε για λεπτομέρειες και τα τι και τα πως και καταλήξαμε να πίνουμε μπύρα στον Πειραιά, εκεί απο όπου θα με παραλάμβανε το "παρεάκι".

Για την τιμή των όπλων όπως και για το ευχαριστώ της μεταφοράς, μείναμε σε μια μικρή επαφή.

Και ναι, τον γκούγκλαρα τότε που τον γνώρισα απλώς γιατί δε μ αρέσει να με πιάνουν κότσο.

Α, και σε μια άλλη αντίστοιχη πτήση (Αθήνα προς Θεσσαλονίκη αυτή τη φορά), πέτυχα τον Σάκη Αρσενίου. Ευτυχώς δεν καθίσαμε δίπλα δίπλα, γιατί θα με πέρναν λιπόθυμη.

Τα φιλιά μου.