Η νύχτα είναι μοιραία- "Ας ήταν όνειρο"

Προηγούμενο μέρος : Η νύχτα είναι μοιραία- "Θέλω να σου μιλήσω"

Τα κουμπιά ξεκουμπώνουν ένα ένα. Οι ανάσες πιο βαριές, πιο έντονες. Το μυαλό δε λειτουργεί, μονάχα το σώμα, αφού ένα ζωώδες ένστικτο ανέρχεται στην επιφάνεια και καλύπτει τα πάντα. Ο καναπές σε λίγο θα γίνει μάρτυρας της αναζωπύρωσης ενός παλαιού πάθους, που θα κατακλύσει το χώρο με βογκητά κι αναστεναγμούς.

Ρούχα και παπούτσια στο πάτωμα και το ποτήρι με το ουίσκι πεσμένο λίγο πιο πέρα στο τραπέζι, να ποτίζει το χαλί αλκοόλ. Ο ένας γύρος διαδέχεται τον επόμενο κι ο ήλιος αρχίζει δειλά να προβάλει. 

Και μαζί με τον ήλιο, έρχονται και οι ενοχές. Η Άννα ανάβει τσιγάρο και χάνεται στις σκέψεις της. Ο Αλκιβιάδης απο την άλλη, χαζεύει το ταβάνι με ένα μειδίαμα στα χείλη. Είναι ο κερδισμένος της υπόθεσης. Με μια συγνώμη, κατέκτησε ολόκληρο πύργο. Πολύ καλύτερα απο ότι περίμενε.

"Θα μπω για ένα ντους εγώ", του λέει και κλείνεται στο μπάνιο. 

Η ώρα περνάει καθώς εκείνη προσπαθεί να ξεπλύνει τις ενοχές με μπόλικο καυτό νερό. Μάταια. Τα συναισθήματα ενίοτε είναι ανάμεικτα και νιώθει έκπληξη όταν τον βρίσκει αποκαμωμένο στον καναπέ. 

Απτόητη ξαπλώνει με τη σειρά της στο κρεβάτι και κοιμάται για κανένα δίωρο. Μέχρι εκείνος να ξυπνήσει, αυτή δεν είναι πλέον στο σπίτι. Και καθώς φεύγει παραξενεμένος, κλείνει την πόρτα πίσω του...

Τις προσεχείς ημέρες γίνονται μερικές προσπάθειες εκ μέρους του για επικοινωνία οι οποίες βρίσκονται τελικά στις αναπάντητες κλήσεις. Ένα μήνυμα "θέλω να σε δω", μένει επίσης στα αζήτητα. Έχει απομωνωθεί και δε θέλει κανέναν να δει. Ούτε και τον Αλέξανδρο, ο οποίος ανησυχεί και πάει να τη βρει στο σπίτι της. Τον υποδέχεται σχεδόν αδιάφορα κι αποφεύγει ένα φιλί.

- Είσαι καλά; τη ρωτά.

- Ναι μια χαρά, εσύ;

- Καλά είμαι κι εγώ αλλά σε ρωτάω επειδή δεν απαντάς καν στο τηλέφωνο.

- Α, με πήρες; Δε θα το άκουγα...

- Σε πήρα τόσες φορές, δεν έτυχε να δεις το κινητό σου καθόλου;

- Ε, όχι, είναι αλήθεια οτι δουλεύω αρκετά ακόμα και στο σπίτι τώρα τελευταία, οπότε...

- Εντάξει τότε, αν είναι μονο αυτό, της λέει και την τραβάει πάνω του. 

Μένουν έτσι αγκαλιασμένοι για λίγα λεπτά. Το κινητό της χτυπάει και δε δίνει καμία σημασία, ώσπου να το επισημάνει ο Αλέξανδρος. "Α, ναι", λέει και απαντάει. "Ναι, Σοφάκι μου, θα τα πούμε εκεί", λέει και κλείνει.

- Έχεις κάπου να πας; τη ρωτάει

- Η αλήθεια είναι οτι είχα κανονίσει κάτι με τη Σοφία και τη Λίζα απο μέρες.

- Θα σε πετάξω εγώ όπου θες, της λέει.

- Ναι, αλλά μείνε λίγο ακόμα εδώ έτσι. Είναι ωραία η αγκαλιά σου, του λέει κι εκείνος της φιλάει το κεφάλι. Αλέξανδρε; Θέλω να σου πω κάτι, του λέει.

- Πες μου, ακούω.

Κάνει μια σύντομη παύση και κάτι πάει να ξεστομίσει, αλλά το αλλάζει τελευταία στιγμή, ενώ προλαβαίνει να πει "Ο Αλκιβιάδης".

- Ναι, τον είδα τις προάλλες τον Αλκιβιάδη, λέει αφελώς ο Αλέξανδρος.

- Α ναι; ρωταπαντάει με απορία.

- Ναι, έβγαινε απο την πολυκατοικία σου.

Στα μάτια της αστραπιαία λάμπει η ενοχή, μα ο Αλέξανδρος δεν προλαβαίνει να το δει, γιατί συνεχίζει:

-Είχε έρθει να επισκεφθεί τη θεία του.

- Α ναι; Έτσι σου είπε;

-Ε ναι, τι, απο το μυαλό μου το έβγαλα; λέει και γελάει.

- Ε ναι, όχι βέβαια, λέει κι εκείνη και γελάει αμήχανα.

- Τι ήθελες όμως να μου πεις, νομίζω σε διέκοψα.

- Α τίποτα το ιδιαίτερο, απλά θυμήθηκα οτι τραγούδησε ωραία στο καραόκε. Σκεφτόμουν μήπως τα ξανακάναμε, λέει αμήχανα κι όλα γυρίζουν στο κεφάλι της χειρότερα με αυτή τη σκέψη.

- Πολύ ωραία ιδέα. Αλλά δεν έχω το τηλέφωνό του για να τον πάρω. Εσύ;

Πανικοβάλλεται. 

- Ναι, δηλαδή όχι, ίσως... λέει σα χαμένη.

- Παιδί μου το έχεις ή όχι ; Τι ναι, όχι ίσως; απορεί.

- Δεν το έχω! λέει σύντομα κι ενοχικά. Αλλά σκέφτηκα πως τώρα που θα συναντήσω τα κορίτσια, να το συζητήσω και μαζί τους και αν θέλουν... αν ξαναλέω, να ρωτήσουμε τον Άκη.

- Μα γιατί να μη θέλουν; Νομίζω πως όλοι περάσαμε ωραία, της χαμογελάει.

- Ναι... Άντε πάμε τώρα να μην περιμένουν τα κορίτσια, του λέει και φεύγουν.