Η νύχτα είναι μοιραία - Και τώρα κορίτσια;

 Προηγούμενο μέρος εδώ: Η νύχτα είναι μοιραία- "Ας ήταν όνειρο"

Η Άννα συναντάει τα δύο κορίτσια στο γνωστό καφέ οπού την πηγαίνει ο Αλέξανδρος. Αφού χαιρετιούνται, εκείνος φεύγει.

-Τελικά ρε συ είστε μαζί; ρωτά η Λίζα.

-Ε, βλεπόμαστε που και που αλλά όχι, δεν είμαστε μαζί, της απαντάει σύντομα και περιεκτικά ενώ λοξοκοιτά τη Σοφία.

Η ώρα περνά με νέα και καφέ, ενώ αργότερα πηγαίνουν μια βόλτα όλες μαζί. Η Λίζα τις αφήνει μόνες για να επιστρέψει στην δική της ρουτίνα κι έτσι οι δύο κολλητές φίλες έχουν λίγο περισσότερο ιδιωτικό χρόνο. 

-Για πες μου, τελικά, τι γίνεται; τη ρωτά. 

-Μη νομίζεις οτι ξέρω, λέει στεγνά εκείνη.

-Δηλαδή; Εγώ τον βλέπω οτι ψήνεται και μάλιστα θα έλεγα πολύ.

-Ναι, το πρόβλημα δεν είναι ο Αλέξανδρος. Γι αυτόν καλά τα λες. Αλλά να... ο Αλκιβιάδης είναι ξανά στη ζωή μου. Δηλαδή, όχι... Δηλάδη δεν ξέρω.

-Δεν καταλαβαίνω τίποτα, μπορείς να μου εξηγήσεις κανα δυο πράγματα;

-Ναι, σωστά, δεν σου έχω πει οτι ήρθε για να μου ζητήσει συγνώμη μάλλον και μετά...

-Κατάλαβα, βγάλατε τα μάτια σας.

-Ακριβώς, λέει κοιτάζοντας στο κενό.

-Και τώρα;

Την κοιτάζει και μονάχα σκέφτεται. Σιωπή. 

-Θεωρείς οτι υποκρίθηκε;

-Δεν ξέρω… Παίρνει τηλέφωνα, αλλά δεν απαντώ. Κι έκανα το ίδιο και στον Αλέξανδρο, ώσπου ήρθε σπίτι νωρίτερα.

-Εντάξει, δικαίωμά σου αυτό.

-Ναι, αλλά…

-Ξέρω. Δεν ξέρεις. 

-Κι ο Αλέξανδρος θέλει να πάμε ξανά όλοι για καραόκε. Το φαντάζεσαι;

-Ουπς...

Το κινητό της Άννας χτυπάει και παρατηρεί οτι είναι ο Σωτήρης. Διστάζει, οπότε η Σοφία την παρακινεί. 

-Που χάθηκες, εσύ; τη ρωτάει ως πρώτη κουβέντα.

-Ε, να, πολλή δουλειά Σωτήρη μου, του αποκρίνεται.

-Ναι, ασε τα αυτά σε μένα, κι έλα για καφέ σε μίση ώρα στο γνωστό μέρος. Έχουμε θέματα να συζητήσουμε. 

-Εντάξει, λέει και κλείνει τη γραμμή.