Subscribe:

Saturday, December 28, 2013

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη;?! Εγώ;;?

   Άγιε μου Βασίλη,
   Ποτέ δε σου έχω γράψει γράμμα, εκτός απο εκείνη τη φορά που ήξερα οτι θα το διαβάσει η μάνα μου, οπότε ζήτησα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δε μου τον πήρε, αλλά τον πήρα μερικά χρόνια αργότερα μόνη μου. Και τι κατάλαβα; Δεν είχα ίντερνετ!! 
   Ας μην παρεκκλίνω του θέματος όμως. Ήθελα να συζητήσω λίγο μαζί σου, μιας και είσαι φανταστικό πρόσωπο, εεεεμ υπέροχο εννοώ! Αν μπορείς αρχικά θα ήθελα να σου ζητήσω λίγη υπομονή ακόμα. Ναι, το ξέρω οτι έχω πολύ. Έλα, σταμάτα, δε μου περισσεύει! Λίγη ακόμα θέλω. Γενικά κι αόριστα. Σιγά μη σου πω τι θα την κάνω! Αμαν. Μη μου αλλάζεις θέμα είπα.
   Λοιπόν, επιστρέφουμε. Θέλω επίσης να γεμίσεις τη χρονιά μου με χαμόγελα. Σε μένα, στους γύρω μου, στα άτομα που με περιβάλλουν... Θέλω χαρά, όχι άλλη στενοχώρια. Κάνε με να "ξυπνήσω" απο τον εφιάλτη του '13. Φέρε σ' αυτό το "νέο" έτος (όλα νέα είναι εν τω μεταξύ, κανένα παλιό δεν ξανά-ήρθε), ότι δεν είχα τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν εννοώ χρήματα. Αυτά θα τα βρω μοναχή μου.
   Ξέρεις... Δεν καταλαβαίνω γιατί σκάω και κακομουτσουνιάζω με κάποια πράγματα, αλλά είναι δύσκολο να αποδεχτώ μερικά στοιχεία, κάποια δεδομένα που βρίσκονται στο δρόμο μου. Δεν πιστεύω σε σένα, δεν πιστεύω πλέον σε κανένα θεό, δεν πιστεύω στον εαυτό μου.... Στήριξη ψάχνω σε λάθος άτομα να βρω, ακόμα βλέπεις δεν έχω χωνέψει το γεγονός ότι μόνο ο εαυτός μου μπορεί να με στηρίζει. Τι βιβλία να διαβάσω πια; Ψάχνω λίγο χρόνο για μένα, μετά τον δίνω παραδίπλα, κοιτάζω να "στρώσω" μια ζωή που με τίποτα δε στρώνεται και γενικά θέλω να τα έχω όλα λίγο στην τσίτα. Ξέρεις, για να βρω μιαν άκρη βασικά. Να βρω ένα σημείο να πιαστώ να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου, αυτό που λέω "τη ζωή μου" ή βρε αδερφέ "να βρω τον εαυτό μου". Δεν είναι εδώ. Δεν είμαι εγώ αυτή τόσο καιρό. Γιατί τόσο καιρό δεν είχα χρόνο για μένα ούτε λίγο. Δίνομαι εδώ, δίνομαι εκεί και καθένας απλά κοιτάζει πώς θα πάρει αυτό που θέλει απο μένα, αυτό που χρειάζεται.
   Εγώ τι χρειάζομαι; Ξεκούραση. Ψυχική ξεκούραση. Κι όσο κάθομαι τόσο περισσότερο νιώθω ένα τίποτα. Δε γνωρίζω τις δυνάμεις μου. Γίνομαι κακιά, γίνομαι στρυφνή, θέλω όλος ο κόσμος ενίοτε να μιζεριάζει όπως εγώ. Δεν είναι η ζωή μου στρωμένη με πέταλα, αλλά και ποιανού είναι; Παλεύω, το γνωρίζεις αυτό. Χα... σε ποιον το λέω; Εμένα θα έπρεπε να ρωτώ πρώτα απο όλα αμα το γνωρίζω. Και το γνωρίζω....
   Ένα μικρό παράπονο έχω, που χει γίνει καημός και με τρώγει. Που δε γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλω ούτε για λίγο. Έχω καιρό να ηρεμήσω. Για να ηρεμήσω, παρατώ τα πάντα στο διάβα μου. Και θέλω να φύγω... Έλα και πάρε με απο 'δώ σου λέω. Να πάμε κάπου μακριά, να βιώσω λίγο το όνειρο. Να 'χω κοντά μου αγαπημένα πρόσωπα. Εκείνους που μου χάρισαν για μια στιγμή ένα γέλιο. Εκείνους που για τον οποιοδήποτε λόγο χαίρονται να με βλέπουν να χαμογελώ. Ναι, για φίλους πάλι σου μιλώ κι αυτός είν' ο καημός μου. Που δεν εμπόρεσα ποτέ να εμπιστευτώ σ αυτούς τον εαυτό μου. Και είμαι δύσκολο παιδί, το κρίμα μου το ξέρω. Μα δεν υπάρχει και κανείς που να μου χει χαϊδέψει το κεφάλι και να μου πει "δεν πειράζει". Καλά είμαι, θα ζήσω κι έτσι. Θα την ευκολύνω εγώ τη ζωή μου. Απο σένα τίποτα άλλο δε ζητώ.
   Αγάπη; Έχω. Έχω μπόλικη, να σου δώκω άμα θες. Αλλά ... που πήγαν όλοι; Άραγε με καταλαβαίνει κανείς;
   Κυρ- Βασίλη, να με συγχωρείς, μα είναι τέτοιες οι μέρες που το κάθε μικρό παιδί (και μεγάλο) σε θυμάται και σου λέει το μακρύ του και το κοντό του. Έτσι κι εγώ. Κατά βάθος σε μένα τα λέω, να τα βλέπω, να τα ακούω και να μου τα θυμίζω πως πιστεύει κάποιος και σε μένα. Κι είμαι εγώ αυτή. Τελεία και παύλα.





Καλές γιορτές να έχετε όλοι σας. Σας εύχομαι ένα γεμάτο απο ανθρώπους τραπέζι και αρκετό φαγητό και ζέστη για να ευφρανθούν όλοι τους!