Subscribe:

Thursday, November 27, 2014

Μόνιμα κουρασμένη

Είναι ψυχολογικό αυτό που βιώνω. Είναι άρνηση, είναι άγχος, στρες, κατάθλιψη... Δεν έχω ιδέα τι απο όλα να κυνηγήσω παραπάνω.
Θα γυμναστώ. Θα βγω απο το σπίτι. Θα διαβάσω. Θα κλείσω το λάπτοπ. Θα γνωρίσω κόσμο. Θα γίνω πιο θετική. Θα, θα, θα...


Τίποτα δε θα κάνω. Μόνο του θα περάσει. Σαν να είναι ένα πιάσιμο ενός μυός. Άρχισα πάλι να ανατρέχω στα ζώδια και στα άστρα. Ντρέπομαι. Αλλά μοιάζουν μόνο αυτά να με καταλαβαίνουν, να μπορούν να με συμβουλέψουν ορθώς. Τι συμβουλή δηλαδή, που είναι πιο γενικές κι απο τις γενικότητες;
Βλέπω περίεργα όνειρα. Σχεδόν εφιάλτες. Παραμιλώ καθώς ξυπνάω και δεν ευχαριστιέμαι τον ύπνο μου. Φοβάμαι πως αυτή η κατάσταση με καταβάλει τρελά.
Θέλω ξεκούραση. Διακοπές. Να φύγω για αλλού.

Κουρασμένη νιώθω...

Tuesday, November 25, 2014

τι τίτλο να βάλω...;





Πνίγομαι, θολώνω και τελικά όχι μόνο δε μπορώ να εκφραστώ, μα δε μπορώ να δεχτώ ούτε συναισθήματα.
Θέλω να απομονωθώ για λίγο. Κάθε φορά που στο κεφάλι μου τρώω μια ήττα -κατά τις δικές μου φαντασιώσεις- τότε ένα κομμάτι του "εγώ" μου πληγώνεται τόσο πολύ και βλέπω ότι δε μπορώ να γυρίσω πίσω. Ούτε να έχω όσα θέλω. Βασικά αυτό ποτέ δε γίνεται.

Θέλω να τιμωρήσω τους πάντες δίπλα μου με την απουσία μου.
Διότι ώρες- ώρες γνωρίζω πολύ καλά (ή απλώς πιστεύω ) ότι είμαι πολύ σημαντική. Μόνο που δεν ξέρω για ποιους....

Υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα. Κάτι που αιωρείται. Κάτι που κατευθύνει τα συναισθήματά μου, αν όχι τη ζωή μου.


Δε μ αγαπάς. Δε μ αγαπησες. Είσαι συμβατικά μαζί μου. Εγώ προσπαθώ, εσύ;
Δε με ψάχνεις. Δεν καλύπτεις αυτά που θέλω, μα δε μ αφήνεις να φύγω. Όχι, στάσου. Εγώ φοβάμαι να φύγω, γιατί ειμαι δειλή.
Δε με κοιτάς. Είμαστε ξένοι.


Κι εγώ ποτέ δε θα βρω αυτό που θέλω. Θα μένω πάντα εκεί όπου με υποτιμούν και με μειώνουν.

Μα πόσα πράγματα κρατώ φυλακισμένα; Και γνωρίζω οτι εγώ φταίω. Πάντα περιμένω απο τους άλλους. Αλλά σ αυτό πιστεύω....

Τι μου λείπει πια;
Νιώθω πιο μόνη απο ποτέ. Με έχασα.