Subscribe:

Monday, November 18, 2013

Τ' όνειρο του Νότη!

   Έχω αναφέρει κάποιες φορές τι είδους μουσική ακούω. Μέσα στους καλλιτέχνες που λατρεύω, βρίσκεται και ο Νότης Σφακιανάκης. Πριν απο πολύ καιρό, λοιπόν, είχα δει ένα όνειρο (δε θυμάμαι καν αν είχα κάνει κάποια αναφορά σε ποστ εδώ), μέσα στο οποίο ήρθε ο Σφακιανάκης να με πάρει για να βγούμε ραντεβού. Θυμάμαι, ήταν ένα υπέροχο όνειρο. Τόσο, που όταν ξύπνησα, βρισκόμουν σε κατάσταση στενοχώριας για αρκετές ώρες μετά, κι ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω πίσω. Πάνε πολλοί μήνες έκτοτε.
   Πριν κάποιες ημέρες -ούτε θυμάμαι πόσες- είδα πάλι ένα όνειρο με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Αυτή τη φορά είδα τρόπο τινά τη... συνέχεια! Αυτή τη φορά βρισκόμουν σε σχέση με τον... Νότη και θα βγαίναμε ραντεβού (ήτο μάλιστα και αρχές!). Αυτή τη φορά όταν ξύπνησα δεν είχα καν συνειδητοποιήσει τι είχα δει. Ίσως επειδή βιαζόμουν για το μάθημα της σχολής. Κατά τη διάρκεια της ημέρας όμως, μάλλον θα μου ήρθε κάποιο τραγούδι του στο μυαλό ή έγινε κάποιο "σκηνικό", οπότε και το θυμήθηκα. Πήρα μεγάλη χαρά για να πω την αλήθεια, αν κι είναι επίσης κάτι το οποίο με λυπεί ταυτόχρονα. Πρώτα απο όλα διότι μεγαλώνει και γερνάει (Σχετική σημείωση, ο Σφακιανάκης στον ύπνο μου έρχεται σαν νεότερος. ), ύστερα επειδή είναι απλά όνειρο και τέλος επειδή ξυπνάω. Ναι, είναι δύο διαφορετικά πράγματα αυτά, αλλά θα αφήσω τους "δυνατούς" αναγνώστες να καταλάβουν τη διαφορά.

   Θέλησα πολύ να το αναφέρω, ίσως για να μην το ξεχάσω, ίσως για να ξαναζήσω για λίγο τη μαγεία του ονείρου. Τη μαγεία του να είσαι πρωταγωνίστρια ενός τρελού έρωτα, στις πιο ιδανικές και φυσικά ονειρικές συνθήκες. Τη μαγεία του να μην υπάρχουν προβλήματα, να είσαι ελεύθερος και να είσαι ο καλύτερος. Σε όλα. Συν τη μαγεία του να είσαι η πρώτη επιλογή. Σε όλα.



Κομμάτι του ίδιου με πολλά νοήματα πλέον για μένα:





Να αναφέρω μερικά τελευταία πράγματα για τον καλλιτέχνη.
1. Το ζώδιό του είναι σκορπιός. Και λένε οτι έχουμε πολύ δυνατό και μαγνητικό βλέμμα.
2. Το βλέμμα του για μένα είναι υπέροχο, όπως και όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου και του σώματός του.
3. ΔΕ θα μπορούσα να έχω σχέση μαζί του, πρώτα απο όλα γιατί είναι πάνω απο 50.... (νομίζω 53 πλέον). Έπειτα, το πιθανότερο είναι να κόμπλαρα μαζί του και τέλος, δε νομίζω να ήμουν τόσο τυχερή ακόμα κι αν ήμασταν συνομήλικοι. [χεχε].
4. ΔΕΝ έχω αφίσες του κολλημένες πουθενά. Πάρ' αυτά, έχω κολλήσει ώρες να κοιτώ φωτογραφίες του στον υπολογιστή μου και στο διαδίκτυο. Once, I tried to collect some photos of him, but I gave up soon.
5. Δεν αναφέρθηκα καθόλου στο χαρακτήρα του, οπότε αν σχολιάσει κανείς τη ζωή του και τα λεγόμενά του θα είναι απλά εκτός θέματος (ο ευγενικός τρόπος για να πω "ηλίθιος").


Καλό βράδυ!

Thursday, November 14, 2013

Έπαινος σε τρεις φίλους

Έχω δυο υπέροχους φίλους. Ο ένας είναι στο Βόλο και είναι κολλητός μου τα τελευταία(!) 15 γεμάτα χρόνια. Ακόμα τηλεφωνεί που και που για να δει τι κάνω. Ο άλλος είναι στη Θεσσαλονίκη και τον γνώρισα μέσω της blog-ό-σφαιρας. Ο δεύτερος είναι ο iznogold, ο οποίος δε μοιάζει με κανένα άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Έχει τη δική του οπτική για τα πράγματα. Δυσκολεύομαι καμιά φορά να τον καταλάβω, αλλά δε με πειράζει. Σχετικά πρόσφατη φιλία, ακόμα τον μαθαίνω, μα δεν έχω αμφιβολίες για το οτι είναι γνήσιος, όπως και να 'χει.

Κι έπειτα μια φίλη, η οποία βρίσκεται στη Ρωσία πλέον αν και κατάγεται απο τη Σερβία. Την έχω στην καρδιά μου σαν αδερφή και δεν της έχω θυμώσει ποτέ...


Monday, November 11, 2013

δυο κουβέντες απο μένα.

Δεν είναι τα γενέθλια που δείχνουν μια φιλία. Δεν είναι οτι κρατάω κακία που με ξέχασαν συγκεκριμένα άτομα για τα γενέθλιά μου. Αλλά είναι οτι δεν υπάρχω στη ζωή τους γενικότερα. Κάπως έτσι, γεννιέται μέσα μου ένα μεγάλο "γιατί", που περικλείει μέσα του πολλά μικρά. "Γιατί χαθήκαμε; ", "γιατί δε μου τηλεφωνεί να δει τι κάνω;", "πώς γίνεται για μένα να υπάρχει ακόμα, ενώ εγώ έχω εξαφανιστεί απο τη ζωή του/της;" , "άραγε αναρωτήθηκε τίποτα όπως εγώ;"... Κι άλλα πολλά περνούν απο το μυαλό μου. Τα βάζω με μένα που δίνομαι, ή έτσι νιώθω.

Χθες κάποιος μου είπε οτι τελικά δε δίνομαι, αλλά έχω κατα βάση απαιτήσεις. Μου είπε οτι δε συμπονώ, αλλά θέλω να αλλάζω τους άλλους. Μου είπε ουσιαστικά οτι φταίω εγώ για αυτή μου την κατάσταση.

Αλλά δεν έλαβε υπόψιν του πολλά πράγματα μάλλον. Δεν έλαβε υπόψιν του οτι είμαι ένας άνθρωπος, μοναδικό ον, με μοναδικά χαρακτηριστικά. Δεν έλαβε υπόψιν του τη δική μου κοσμοθεωρία. Δεν έλαβε υπόψιν του το δικό μου τρόπο να βλέπω τον κόσμο. Δεν έλαβε υπόψιν του τη δική μου την ψυχή, αλλά μου "ζήτησε" να λαμβάνω εγώ υπόψιν μου την ψυχή των άλλων. Δεν έλαβε υπόψιν, πόσο θύμα των περιστάσεων έχω σταθεί και πόσο μπορεί να έχω συμπαρασταθεί σε κάποιους στο παρελθόν. Δεν έλαβε υπόψιν το χαρακτήρα μου, πόσο κλειστεί μπορεί να έχω γίνει ούτε το ανήσυχο μυαλό μου.


Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου (ας πούμε 2, για να μη φανεί υπερβολικό), έχω σιχαθεί τον κόσμο. Έχω κουραστεί απο τις ατυχίες, τις αδικίες και τη συνεχή προσπάθεια για τα πάντα.


Έχασα την πίστη στις σπουδές πια, επειδή το τει είναι ένα ανοργάνωτο και παρατημένο ίδρυμα και παράλληλα νιώθω οτι δε χωράω πουθενά.
Τι λόγο έχω να αγαπάω αυτη την πόλη;
Μέσα σ' αυτή την πόλη βίωσα όλα τα άσχημα της ζωής μου και δεν είμαι σίγουρη αν βίωσα κάτι όμορφο.

Βλέπω καθημερινά πράγματα τριγύρω να καταρρέουν και καταβάλλομαι ολοένα και περισσότερο...

Friday, November 8, 2013

απαίσια γενέθλια.

Στις 7 Νοεμβρίου, είχα γενέθλια. Ήταν μια απαίσια μέρα για δύο κυρίως λόγους.
Ο ένας είναι οτι βρίσκομαι σε πένθος αφού έχασα τον αδερφό μου πριν 5 μέρες, όταν τον παρέσυρε αυτοκίνητο.



Είμαι χάλια. Βασικά αυτό ήθελα να γράψω ότι είμαι χάλια. Και απο φίλους, όλοι είναι εξαφανισμένοι σχεδόν. Καιρό τώρα δε μου τηλεφωνεί κανείς να δει τι κάνω.
Και σήμερα, περίμενα να ακούσω νέα απο κάποια συγκεκριμένα άτομα, αλλά δυστυχώς τίποτα.
Με ξέχασαν.

Το μέρος των φίλων στην καρδιά μου είναι κενό. Και δε θα γεμίσει εύκολα απο ότι φαίνεται.

Ποιος μου συμπαραστέκεται απο τους "φίλους" μου; Δεν υπάρχει κανείς. Κανείς δε νοιάζεται. Κανείς δε ρωτά. Δε με νοιάζει για τα γενέθλιά μου φυσικά. Αλλά απο κάποια άτομα έχεις κάποιες προσδοκίες. Ειδικά όταν κάνεις πράγματα, δίνεις και περιμένεις μια μικρή ανταπόκριση. Μικρούλα, τόση δα.... μια ερωτησούλα γεμάτη νόημα. "τι κάνεις;".

Αν κι εγώ δε μπορώ να την απαντήσω αυτή την ερώτηση, θα θελα απλά να δω για ποιούς υπάρχω.
Και θυμώνω. Δε θέλω να δω αδιάφορες φάτσες, δε θέλω τη λέξη "συλλυπητήρια". Ενδιαφέρον θέλω μόνο. Απλά ενδιαφέρον....