Subscribe:

Monday, April 20, 2015

Sur...prize? !

Όλα καταρρέουν τα τελευταία 2 χρόνια. Τα γνωστά πράγματα που αναρτώ κατα καιρούς. Και τώρα τι έγινε;  Τώρα βλέπω και συνειδητοποιώ τι έχω γύρω μου. Τώρα βλέπω τη ζωή μου και καταλαβαίνω το πόσο άδεια είναι.
Τι έχτισα τόσα χρόνια; Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και απορώ αν είναι συνήθεια ή βλακεία. Μάλλον κάποιο συνονθύλευμα.

Πώς τα έχω κάνει έτσι;


Μετανιώνω για τη συμπεριφορά μου σε κάποιους ανθρώπους. Είτε κάποιους τους φέρθηκα άσχημα είτε άλλους τους υπερ- εκτίμησα.
Αλλά το 'ξερα;


Γιατί; Γιατί ασχολήθηκα τόσο με τα λάθος άτομα; Γιατί να δίνω συνέχεια; Ακούω πάντα τους άλλους αλλά οι άλλοι δεν ακούν εμένα σχεδόν ποτέ. Είμαι ανοιχτό βιβλίο , οπότε ο οποιοσδήποτε μπορεί να με εκμεταλλευτεί. Όπως θέλει. Σχεδόν όπως θέλει.
Έχω διαβάσει ένα κάρο βιβλία ψυχολογίας, αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να σταματήσω να είμαι ... ο μαλάκας της υπόθεσης.
Ναι, να κάνω ότι θέλω, ναι να είμαι ανοιχτή. Αλλά μετά;


Γνώρισα ένα σωρό φοβερά άτομα. Αλλά για διαφορετικούς λόγους, δε γινόταν να κάνω παρέα μαζί τους. Δεν τους κυνήγησα ίσως, δεν ενδιαφέρθηκαν κι αυτοί...


Ξέρεις τι ήθελα πάντα; Μια τρομερή παρέα που να γαμιόμαστε στην πλάκα και στις βλακείες, να δεθούμε, να πάμε ταξίδια, να μοιραζόμαστε στιγμές... Να είναι μες στην παρέα ίσως κάποια ζευγάρια...
Ή να έχω σχέση και να καρα-γουστάρω με την παρέα της σχέσης μου. Ή έστω, με τον κολλητό του φίλου μου. Αλλά που; Αυτά μόνο στις ταινίες, γαμώ.
Δεν ταιριάζω εύκολα με τους ανθρώπους. Κάποιοι με είπαν δύσκολη, άλλοι λένε οτι είμαι "πολύ μπροστά". Ότι και να μαι, δε μπορώ να συμβιβάζομαι άλλο με ηλίθια ατομάκια.
Δε μπορώ όμως να κοινωνικοποιούμαι στο facebook. Έχω ανάγκη να με χρειάζονται, να με αναζητούν. Χρειάζομαι να με θέλουν, να μ' αγαπούν. Πρέπει να σταματήσω να αναρτώ τόσα πράγματα στο g@mo-facebook. Έχω σβήσει ένα σωρό άτομα και πάλι σκέφτομαι να το κατεβάσω. Τι νόημα έχει να κάνω περα-δώθε; Αφού δε μπορώ να κρατήσω μια διαδρομή.

Δε βολεύομαι, αυτό είναι ξεκάθαρο. Έχω μείνει τόσο στάσιμη, που πρέπει να γίνουν οι αλλαγές μαζεμένες. Ένα μπαμ.
Θέλω να πάρω τα βουνά. Αλυσίδες με δένουν και πάλι πίσω. Αυτή τη φορά δεν είναι πρόβλημα τα χρήματα ή ο χρόνος, μα... δεν έχω που να πάω.
Δε θέλω να πάω στο Βόλο.


Δε θέλω καν να μιλήσω με "φίλους" μου. Τι να πούμε; Δεν έχω νέα, γιατί αυτά που τους λέω όχι απλά δεν τα θυμούνται, μα δεν ενδιαφέρονται, δεν ακούν.
Δυο εβδομάδες. Τόσες πέρασαν και δε βρέθηκαν 2 ώρες για καφέ.
Δεν έχουμε τίποτα να πούμε πια, γιατί δεν έχω την όρεξη να ακούω πια.

Δε λέω, καλά περνάω, γιατί έχει ήλιο, γιατί χορεύω ταγκό, κάνω καράτε. Μα, πού είναι ολοι εκείνοι που τους στήριξα; Θέλω να βρίσω , μα δε μου συνάδει. Θα το κάνω, όμως, με ξέρω. Ήδη ο πρώτος τα άκουσε τα καντήλια του. Κι ας μη μου άρμοζε. Αλλά πραγματικά μου ταιριάζει η φράση που λέει πως ένας ήσυχος άνθρωπος όταν τσατίζεται τα γαμ@ει όλα. Μπορεί να γίνω ανεμοστρόβιλος και να ρημάξω πρώτα απο όλα τη δική μου ψυχή.


...........................................................................................................................

Απόψε, όση ώρα συντάσσω αυτό το κείμενο (3 ώρες το παιδεύω κι ας μην του φαίνεται), έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν. Κοίταξα διάφορα, μα πιο πολύ σκέφτηκα: άτομα, καταστάσεις. Εντάξει, δεν είναι οτι δεν έχω κάνει τίποτα, απλά ήμουν στραμμένη στη λάθος πλευρά. Κοίταζα το έδαφος, ψάχνοντας το φεγγάρι. Υπομονή δεν είχα ποτέ ούτε και τώρα βέβαια. Δε μπορώ να περιμένω την Τσεχία για να βρω παρέες. Το πρώτο βήμα, όμως , είναι να σταματήσω να σπαταλώ το χρόνο μου σε άτομα που ποτέ δε δίνουν πίσω. Σε άτομα που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κοντά σε μένα.

Δε θα ξεκινήσω απο αύριο. Έχω ήδη ξεκινήσει. Πάω για προπόνηση, στις 6.30 το πρωί. Καλημέρα.



Monday, April 6, 2015

Ύαινες, εφιάλτες, μονοπάτια.

   Παλεύω με τις ύαινες μου γιατί αλλιώς θα με κατασπαράξουν. Και κάθε μέρα πρέπει να θυμάμαι ποια θέλω να είμαι και που θέλω να φτάσω, γιατί ακόμα δεν έχω βρει ποια όντως είμαι.
Και ξοπίσω μου τρέχουν όλα εκείνα τα φαντάσματα που φοβάμαι, που θέλω επιδεικτικά να αποφύγω.

Φοβάμαι.


Τη μοναξιά ίσως πιο πολύ απ' όλα. Αλλά μ αρέσει κιόλας. Τάσεις φυγής; Μπόλικες.
Ξέρεις τι θα ήθελα αυτή τη στιγμή να κάνω; Να πάρω τον εαυτό μου και να γυρίσω την Ελλάδα. Μα κωλώνω και το ξέρω. Είναι όλα αυτα που θα αφήσω πίσω, που τα ζυγίζω ξανά και ξανά λες και θα με ωφελήσουν σε κάτι.

Αγανάκτηση νιώθω.
Και λύπη για τον εαυτό μου. Την κατάντια μου.
Έτσι ήθελα να είμαι νομίζεις;


..........................................................................................................

Είναι κι αυτή η πανσέληνος που με καίει.


.........................................................................................................

Θέλω να πάρω τον εαυτό μου και να με βγάλω για φαγητό. Έπειτα για ποτό και να χορεύουμε όλο το βράδυ. Εγώ κι εκείνος, μόνοι μας.
Κρύβω έναν άνδρα μέσα μου, μόνο που ακόμα είναι αγοράκι και πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο.


..........................................................................................................

Στο λέω και σε απειλώ, θα φύγω κάποια στιγμή. Όπως τότε που σηκώθηκα κι ετοίμασα τη βαλίτσα μου. Έτσι. Με μια βαλίτσα στο χέρι. Απρόσμενα πράγματα, απροσδόκητα. Δε με πιστεύεις;

Δεν πειράζει, θα σε πονέσει πιο πολύ όταν με δεις να φεύγω.
Εσένα κι όλους όσους δεν ήταν εκεί που θα έπρεπε.


Έχω συνηθίσει να κάνω θεαματικές εξόδους. Ειδικότης μου.




Απλά να, είναι που δεν έχω αποφασίσει ακόμα που να πάω...

...........................................................................................................


Κι όλο αναρωτιέμαι που θέλω να φτάσω... Τι θέλω να κάνω.

Το βρήκα! Θέλω να αγαπήσω το εγώ μου. Τον τελευταίο καιρό με παραμέλησα. Μήνες τώρα ,δηλαδή. Οφείλω να μου αφιερώσω λίγο χρόνο, δε νομίζεις;


Και μετά, θα βρω και ποιο δρόμο να ακολουθήσω.





Εξαιτίας αυτού απενεργοποίησα για μία ακόμη φορά το λογαριασμό μου στο facebook. Δεν είναι οτι θέλω να βρω κάποιον ή κάποιους. Είναι οτι δεν ξέρω εμένα αρχικά. Κι αυτό το μαραφέτι δε βοηθάει. Χαόνομαι, στενοχωριέμαι.
Θα επιστρέψω. Σύντομα συνήθως. Αλλά δε με απασχολεί αυτή τη φορά. Αληθινά. Αλλάζω ρότα.


Να! Και το σημερινό όνειρο αυτό έλεγε . "Μετακόμιση" .

Θέλω να φύγω, στο είπα;

Λες να την κάνω την τρέλα;

Στιγμές που δε σε έχω - Μαζωνάκης
Αφιερωμένο σε μένα, γιατί με χάνω που και που κι έχει γίνει συνήθεια κι αυτό.


Αποφασισμένα, στο λέω, θα το κάνω. 

Saturday, April 4, 2015

Αφιερωμένο κάπου

   Να σου πω κάτι; Νομίζω οτι δε θέλω να σε ξαναδω μπροστά μου ποτέ. Και ποτέ δε θέλω να έχω νέα σου, γιατί αυτό το πράγμα μεταξύ μας κατάντησε μια ανοιχτή μάχη κι εγώ κουράστηκα να πολεμάω για τον εαυτό μου. Πάντα ήταν ο εγωισμός σου μπροστά κι εγώ για άμυνα, βγάζω τον δικό μου. Ήθελες μόνο να μου χαλάς την ευτυχία. Και το καταλαβαίνω τώρα. Τόσους μήνες μετά.
Όχι, δε μπορούμε να είμαστε φίλοι. Τι δεν καταλαβαίνεις; Και η ηλίθια τελικά είμαι εγώ. Που θέλησα να σε προστατεύσω αντί να σου ξύσω και να πατήσω στις πληγές σου. Αλλά, είχες πληγές; Αλίμονο. Πληγές έχουν όσοι νιώθουν. Εσύ; @ρχίδια . Που ούτε αυτά δεν έχεις.


   Ξέρεις, είμαι στη φάση που νιώθω μίσος. Καλά το κρύβω, ε; Θέλω να σε βγάλω απο τη ζωή μου, γιατί μου προκαλείς όλα εκείνα τα απαίσια συναισθήματα κτήσης. Κι εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν ήθελα να είμαι έτσι. Αλλά εσύ... εσύ είσαι η κτήση προσωποποιημένη. Να μην κάνω αυτό, να μην κάνω εκείνο. Γιατί; Γιατί έτσι γούσταρες.


   Γ@μημένε.

   Σε μισώ για όσα με ανάγκασες πλαγίως και μη, να χάσω. Για όσα άξιζα να έχω, αλλά δεν μπήκες καν στον κόπο να σκεφτείς να μου δώσεις. Σε μισώ για όλα εκείνα που κάνεις επίτηδες για να πονέσω. Σε μισώ που έχεις αυτό το αδιάφορο ύφος, σαν να δε συνέβη ποτέ τίποτα, σαν να είμαστε φιλαράκια απο το στρατό.

   Ε άντε και γαμήσου.

   Δε θέλω να ξέρω τι κάνεις, αν είσαι καλά. Και ξες γιατί; Γιατί με ανάγκασες. Ξέρω τι κρύβεις πίσω απο το χαμογελαστό προσωπείο. Είσαι ένας μεγάλος μ@λ@κ@ς. Ούτε οι φίλοι σου δεν ξέρουν την έλειψη επιπέδου σου. Αυτό που με κάνεις αυτή τη στιγμή να πράττω. Να πέφτω επίπεδο. Αλλά θέλω τόσο πολύ να σε βρίσω, να τσακωθούμε, να χτυπηθούμε. Στα χρωστάω όλα. Όλα. Για όσα άσχημα πέρασα μαζί σου.
   Και μη μου ξαναπεις "να κρατήσεις τα καλά". Γιατί τα καλά τα έχεις κάνει θρύψαλα, καιρό τώρα.

   Πονάω γαμώ το.
   Μισώ κι εμένα μαζί. Για τις επιλογές μου, για την υπομονή μου και για το πόσες ευκαιρίες σου έδωσα. Κι εδώ είναι που φταίω.
   Μα θα το βρεις μπροστά σου, δεν ανησυχώ. Όλα θα σου έρθουν. Μόνο που δε θα είμαι εκεί για να το επιβεβαιώσω. Ευτυχώς. Ή δυστυχώς.


   Και τώρα, χάσου.