Subscribe:

Wednesday, October 31, 2012

Εις μνείαν παλαιών ομοιωμάτων της ζωής μου.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι αληθινό και πρόκειται για γράμμα προς φίλη, σε μια προσπάθεια παλαιάς ανάλυσης των φαντασμάτων της ζωής μου.
Για λόγους "ανωνυμίας" τα ονόματα είναι αλλαγμένα.




   "Ο Λεωνίδας, το παρελθόν που με στοιχειώνει δεν είναι πάντα αυτός. Όμως οτιδήποτε μας στοιχειώνει, το κάνει επειδή εμείς το αφήνουμε. Ένιωθα τρελή ανάγκη να θίξω το θέμα.

   << Δε θα υπήρχαν φαντάσματα αν δεν υπήρχαν πύργοι να στοιχειωθούν>>. Δε θα υπήρχε σκέψη αν δεν υπήρχε μυαλό. Και κάπως έτσι καταλαβαίνω πως για οτιδήποτε μου συμβαίνει, ευθύνομαι αποκλειστικά εγώ. Μην ξεχνάς τη φράση μου, που πλέον επαναλαμβάνω τακτικά στον εαυτό μου: "Όλα είναι στο μυαλό". Βάλε με - προκάλεσε με- να σου φέρω αποδείξεις γι αυτό! Είμαι σκεπτικίστρια ως στάση ζωής και μόλις βρήκα την πηγή μου.
   Το μυαλό πλάθει εικόνες, σενάρια, καταστάσεις. Κι η τρέλα λίγο απέχει. Καθένας δίνει ότι μπορεί και ότι έχει. Εγώ σοφία δε βαστώ, μα σφίγγω στις παλάμες μου τις εμπειρίες μου. Χαιδεύω στοργικά τις πληγές που μου άνοιξα και κοιτάζω με θαυμασμό τα σημάδια που απέμειναν πάνω στο σώμα μου. Κι ότι έχω μεταφέρω σε σε. Το τι θα κρατήσεις και τι θα πετάξεις είναι επιλογή δική σου, μα δεν έχω τίποτα καλύτερο να δώσω. Αυτή είναι η σοφία μου.
 
   Επιστρέφω στα φαντάσματα της σιωπής μου. Τα αποκαλώ έτσι για΄τι επανέρχονται μόνο όταν ηχεί παντού η σιωπή. Σε κάθε στενό του μυαλού μα και της καθημερινότητάς μας. Τότε τους δίνουμε χώρο να κάνουν βόλτα. Τους δίνουμε σπαθί να μας πληγώσουν. Και το κάνουν γιατί δε θα μας λυπηθούν. Επειδή είναι άψυχα. Φτιασίδια της φαντασίας μας με πηγή το νου.
   Έπειτα, χάνουμε τη μπάλα και το ένα γίνεται δύο. Και τρέχουμε με φρίκη να σωθούμε απο αυτό που μόνες δημιουργήσαμε. Αυτός είναι ο Λεωνίδας. Κάθε Λεωνίδας. Τη βρήκα την άκρη μου εγώ. Το θέμα είναι αν κι εσύ θα καταφέρεις να το παραδεχτείς. Μου πήρε καιρό. Βλέπεις, εμπλέκονται και συναισθήματα. Μα παράλληλα κοιτάζω αισιόδοξα μπροστά αγνοώντας οτιδήποτε αντίθετο με τα θέλω μου.
   Κι εσύ θες. Έτσι λες. Έναν έρωτα. Μα κοιτάς εκεί; Ή κοιτάς πίσω; Το δίλημμα είναι απλό: " Παρελθόν ή μέλλον;" Όσο κοιτάς πίσω δε βλέπεις μπροστά και πάλι το αντίθετο. Απλά πράματα, σαν μαθηματικά. Υπάρχει μόνο μία λύση.
   Χτυπώ το πρόβλημα στη ρίζα, γιατί ξέρω πως δε θα μου περάσει αλλιώς. Ή θα πονέσω μονομιάς δυνατά ή θα το θάψω και θα με ταλαιπωρεί. Σπανίως λύνονται και μόνα τους. Λόγω ώριμης σκέψης κι αλλαγής καταστάσεων. Μα φάρμακο δεν έχω βρει...
   Δεν πιστεύω σ' ανεκπλήρωτους έρωτες με τη λογική μου, παρά μονάχα σε ακάλυπτα συναισθήματα! Γυρνούμε στην πηγή του πόνου από πείσμα, να τη διαλύσουμε, να την αλλάξουμε για να μην έχουμε αυτήν την πικρή γεύση στο στόμα. Αλλά και για να έχουμε λόγο να παραπονιόμαστε. Άνθρωπος. Αδύναμο πλάσμα και μοιρολατρικό! "


Φίλη μου Μαρτίνα, δεν είναι πλέον ο Φλεβάρης που το έγραψα αυτό, έχει έρθει ο Νοέμβρης. Κι όμως, δες πόσο ταιριαστό είναι ακόμα. Πόσα πολλά έχει να μου πει το γραπτό που συνέθεσα σε ώρα παράνοιας.

Κι εσύ Λεωνίδα, απλά δεν υπάρχεις πια...

Wednesday, October 24, 2012

Συμπτώσεις και τύχη

Σύμπτωση;
Δεν το νομίζω. Προγραμματίζουμε και εκπληρώνουμε συμπεριφορές που μας οδηγούν σε μια κατάσταση. Και τότε είναι που λέμε "κοίτα σύμπτωση".

Ορισμός και ρίζα της λέξης

Σύμπτωση: απο το πρόθεμα συν + πίπτω .
Πίπτω: (επιλεκτικά η μετάφραση) περιέρχομαι σε ή βγαίνω από μία κατάσταση.

Τι μας λέει το παραπάνω; Για σκεφτείτε.

Ο άνθρωπος είναι αδύναμο ον, γι αυτό και εξελίχθηκε. Κι όσο εξελίσσεται αισθάνεται την ανάγκη να εξηγήσει κάποια φαινόμενα τριγύρω του. Όσο του είναι δύσκολο αυτό ή συναντά δυσκολίες (ή απλά δεν τον βολεύει η εξήγηση), τότε εμφανίζει την τύχη, όπου "τύχη" είναι ένα περιστατικό της μοίρας . Μοίρα με τη σειρά της, είναι κάτι που δεν ορίζει το άτομο. Δε θα το τραβήξω άλλο όμως.


Σύμπτωση δεν υπάρχει. Οδηγούμαστε σε μια κατάσταση [δες παραπάνω τον ορισμό του "πίπτω"], λόγω άμεσων επιλογών (και εμμέσως και συνθηκών). 
Παράδειγμα δε θα φέρω είναι ανώφελο. 


Μου αρέσει προσωπικά να χαζεύω τη ζωή μου απο τρίτη οπτική γωνία και να λέω "κοίτα πώς μου ήρθαν τα πράγματα. Σύμπτωση;". Αλλά σε βάθος χρόνου ανακαλύπτω -άθελα μου μερικές φορές- ότι δεν είναι απλή σύμπτωση. Μπορεί να φαίνεται έτσι σε μένα, αλλά κάποιος/κάτι με οδήγησε εκεί.
Είμαι, όμως, αρκετά κουρασμένη και δε θα το αναλύσω άλλο, παρ΄ολο που είναι ανολοκλήρωτη η σκέψη.


Και τραγουδάκι σχετικό:



Καληνύχτες!




ΥΓ. Δεν ήταν τυχαίο.

Tuesday, October 23, 2012

Συναισθηματικά μη διαθέσιμη

"Συναισθηματικά μη διαθέσιμη", αυτό θα λέω απο 'δω και πέρα. 
Γιατί;
Επειδή πολύ απλά αυτό είμαι, έτσι είμαι. Μη διαθέσιμη. Γι αυτό σπάω το κεφάλι μου, γι αυτό έχω τα νεύρα μου όλη μέρα δίχως λόγο. Γι αυτό δεν τα 'χω καλά με τον ύπνο πλέον...

Είναι ότι πιο ειλικρινές μπορώ να πω σε κάποιον


Θέλω να αγαπηθώ. Το 'χω ανάγκη. Να το νιώσω, να το ζήσω, να το βιώσω.
Θέλω επιτέλους κάποιος να δει την ευαίσθητη ψυχή μέσα μου κι όχι την ώριμη πλευρά μου.

Δε θέλω να ακούσω ξανά το πόσο όμορφη είμαι εξωτερικά, θέλω να με εκτιμήσει κάποιος γι αυτό που είμαι, όπως είμαι, εσωτερικά. Ψυχή και μυαλό. Κι όχι σωματικά.

Είναι η κατάρα μου να είμαι σαγηνευτική- αν όχι όμορφη. Ξέρω να προβάλλομαι ίσως θα πεις και  μπορεί να συμφωνήσω.

Θέλω να αγαπηθώ.

Και ξέρω πως αυτό θέλει χρόνο. Τον έχω, όλος δικός μου είναι. Δε θέλω να πληγωθώ, γιατί δένομαι, δίνομαι. Δε θέλω άλλα παιχνίδια ούτε υποσχέσεις.

Να με κοιτάζει στα μάτια και να βλέπει την ψυχή μου. Να ρωτάω και να απαντάει την αλήθεια που θα συμβαδίζει με τη δική μου. Να με θέλει, όχι απλώς να με ποθεί.

Να με φροντίζει, να νοιάζεται για μένα.

Δε θέλω θυσίες, λίγη φροντίδα αποζητώ. Δυο μάτια να ξαποστάσω.
Να αγγίζω τα χέρια του και να πεθαίνω. Να το ξέρει, να το καταλαβαίνει, να το νιώθει και να το θέλει κι αυτός.

Να τα θέλει κι αυτός.

Και στον έρωτα να με κοιτάζει τρυφερά κι όχι με λαγνεία.


Αγάπησέ με...


Είμαι συναισθηματικά μη διαθέσιμη, μέχρι να συναρμολογήσω το "είναι" μου.

Η μπόρα πέρασε, μα η θάλασσα είναι ακόμα φουρτουνιασμένη. Προσπαθεί να καταλαγιάσει.


Δεν είμαι συναισθηματικά διαθέσιμη κι ούτε πλέον ερωτικά. Δεν το θέλω. Σιχαίνομαι το ωμό σεξ, δε θέλω υπονοούμενα, δε θέλω προστυχιές.


Αγάπη θέλω τώρα.
Μιαν αγκαλιά να φυλαχτώ απο τα βέλη του κόσμου. Γιατί είναι πολλά.

Μα ακόμα φοβάμαι.


Γι αυτό και

Είμαι συναισθηματικά μη διαθέσιμη.

Δε θέλω κάτι παραπάνω να πω

Ήθελα να δημοσιεύσω κάποιο κομμάτι, μα ποιο να πρωτοδιαλέξω; Κάποια πράγματα είναι μέσα μου , έτσι απλά. Δεν υπάρχουν λόγια. Δε γίνεται να μπουν οι λέξεις σε προτάσεις. Φοβάμαι πως τα συναισθήματά μου θα υποτιμηθούν κατ αυτόν τον τρόπο και θα ξεφύγω πάλι απο τις σκέψεις μου.
Θα γράψω μια ιστορία καλύτερα κάποτε. Ή θα συνεχίσω αυτές που άφησα στη μέση. Τότε που ξέπεσα απο τον παράδεισο...

Αν με δεις να κλαίω τώρα ή κάποια άλλη στιγμή, θα ναι απο ευτυχία. Θυμήσου: Η ευτυχία είναι στιγμές και τίποτα παραπάνω. Δεν είναι μόνιμη κατάσταση να την αποκτήσεις μια φορά και να την έχεις. Οφείλεις να παλεύεις συνέχεια γι αυτήν.

Μη με ρωτάς άλλα, μιαν απάντηση γύρεψα κι ακόμα περιμένω. Μα δε θα τη λάβω, όσο κι αν άλλαξες...


Είμαι καλά επιτέλους, χαρούμενη ξανά κι ενίοτε ευτυχώ. 



Sunday, October 21, 2012

Μπορείς;

   Οι αναμνήσεις δεν είναι χαρτί να το τσαλακώσεις, να το πετάξεις. Ούτε λάθος με στυλό, να πάρεις μπλάνκο να το καλύψεις. Μπορείς να τις μουτζουρώσεις, με άλλες αναμνήσεις, καλύτερες. Μπορείς;

   Καληνύχτα.

Saturday, October 20, 2012

Μη μιλάς για την αγάπη.





Refren:

Ljubav, ne spominji ljubav
jer poslednja ti si
koja sada ima prava na to

Ljubav, ne spominji ljubav
vec jastuk donesi
da meko padnes na dno


"Μη μιλάς για αγάπη..."

Friday, October 19, 2012

Έχω μια ιδέα!!

   Μου ήρθε μια παλαβή ιδέα και είπα να την πετάξω στο blog [ε, που αλλού θα την έβαζα άλλωστε...]. Σκέφτηκα να μαζευτούμε διάφορα άτομα και να μοιραστούμε τις γνώσεις μας. Τι εννοώ;
   Εννοώ να μαζευτούμε κάπως, κάπου και να ανταλλάξουμε τις γνώσεις μας. Εγώ να βοηθήσω κάποιον που έχει πρόβλημα στα αγγλικά και κάποιος άλλος να μου μάθει κάτι άλλο. Να δηλώσουμε ας πούμε για αρχή τι γνωρίζουμε, κάποιο μουσικό όργανο, κάποια ξένη γλώσσα, τη χρήση κάποιου προγράμματος Η/Υ (πχ photoshop, excell κ.α.) ή και οτιδήποτε άλλο [αυτά είναι απλά παραδείγματα] κι έπειτα να δηλώσουμε και τι αναζητούμε έτσι ώστε να ενδιαφερθεί κάποιος να μας απαντήσει αν μπορεί να μας δείξει αυτό που ζητάμε. Δεν είναι απαραίτητο να μάθουμε κάτι απο το άτομο στο οποίο θα δείξουμε. Απλά να βασιστούμε στην καλή διάθεση των άλλων.

   Το θέμα είναι οτι κάτι τέτοιο δε μπορώ να το οργανώσω μόνη μου. Έχει κανένας την καλή διάθεση να με βοηθήσει; Πώς σας φαίνεται η ιδέα μου;

  Οτιδήποτε έχετε να προτείνετε, παρακαλώ κάντε το και μη διστάσετε. Περιμένω τις γνώμες σας, αυτό είναι το πρώιμο στάδιο σκέψης και μόνο.

Αφιερωμένο κάπου εκεί έξω




Καλό σας απόγευμα!

Thursday, October 18, 2012

Δε θα νικήσεις πάλι !



[χα, επιτέλους το βρήκα!]

Περνά ο χρόνος, πλησιάζει η στιγμή.

Εκείνη η στιγμή που δε θα 'μαι ποτέ έτοιμη. Έτσι ξαφνικά.

Θα με σκοτώσεις πάλι;



   Η πρώτη φορά που πέθανα ήταν αργή, ανεπαίσθητη, ήρεμη και τελείωσε καλά - αν τελείωσε ποτέ. Δεν ένιωσα πόνο, μονάχα λίγη οργή, η οποία ξεθύμανε με τον καιρό.
   Μα η δεύτερη φορά θα είναι ένας Με τόσο πόνο, βίαιος και βασανιστικός, φριχτός κι απότομος θάνατος! που θα ικετεύω να τελειώσω.

   Φοβάμαι, τρέμω.


   Δεν ήρθες γι αυτό, έτσι δεν είναι;



   Πρέπει να σου πω πως δε φοβάμαι τη συντριβή. Έλα και κομμάτιασέ με. Μα δε θέλω τέτοιο θάνατο. Δε μου αξίζει...


   Μου στοίχειωνες τη ζωή μήνες τώρα. Και πλέον επέστρεψες να μου ρίξεις τη χαριστική βολή; Θέλω πίσω τα όσα ήξερα...



   Μα τι περιμένω; Φάντασμα ήσουν πάντα.
Κι όμως, θέλω να σε αγγίξω ακόμα...


Wednesday, October 17, 2012

Αποκρυ- ψου

   Δεν ξέρω ποιος διάολος θέλησε να μου δείξει πως με απόκρυψη καλείς και τα πρωινά και τα μεσημέρια, πάντως το έκανε. Για τις πρωινές κλήσεις θεώρησα οτι με κάλεσε η κούριερ για μια παραλαβή, οπότε και το μεσημέρι το σήκωσα. Η αλήθεια είναι οτι μόλις είχα ξυπνήσει και όταν είδα την απόκρυψη, νόμιζα οτι είχα ενεργοποιήσει κατα λάθος την ψευδή κλήση. Αλλά δεν! Διότι η ψευδής κλήση έχει όνομα στο κινητό μου!
   Φυσικά και απάντησα και τις 3 φορές, έτσι για να χρεωθεί (ελπίζω να μην έχει what s up! >:-} ) και μήπως φιλοτιμηθεί  να απαντήσει κάποιος. Ξέρω γω... Ίσως δεν είχα σήμα στην αρχή. Όταν κατάλαβα οτι είχα σήμα, τα πήρα. Μπράβο "φίλε" μου (διότι σίγουρα είσαι αγοράκι). Τώρα εγώ πρέπει να κάτσω να ψάξω ποιος απο τους "εχθρούς" του τελευταίου εξαμήνου μπορεί να θέλει να μου σπάσει τα νεύρα. Και ξέρεις κάτι; Είστε πολλοί! Οπότε αν θέλεις να μου περάσεις κάποιο μήνυμα, το κάνεις με λάθος τρόπο.
   Άσε που τις προάλλες που το ξανά έκανες [εξ ου και η αφορμή για το ποστ], νόμιζα οτι με πήρε λάθος άτομο! Κι αυτό δεν είχε καθόλου καλό αποτέλεσμα για σένα!
 
   Τέλος, να σε ευχαριστήσω για τον κόπο που κάνεις και τις μονάδες που ξοδεύεις, διότι με κάνεις και αισθάνομαι τυχερή, μοναδική, θεά και γκομενάρα που κάποιος ασχολείται όλη την ημέρα μαζί μου!! Thanks, φαίνεσαι πολύ ερωτευμένος. Εύχομαι να μη σου περάσει ποτέ και να τυραννιέσαι και να βασανίζεσαι συνέχεια μακριά μου! Έλεος με τον κάθε βλαμμένο πια.





   Με συγχωρείτε, ξανα ανεβαίνω στο επίπεδό μου.

Tuesday, October 16, 2012

Απόκρυψη; Δε θα πάρω.


   Απο τότε που βρήκαμε τις κλήσεις με απόκρυψη, κάποιοι δίνουν μια νότα μυστηρίου στη ζωή κάποιου άλλου ανθρώπου. Κι αναρωτιέμαι γιατί;

Μήπως οι κινήσεις γίνονται κάπως έτσι;

   Είναι βράδυ -συνήθως, αλλιώς είναι απόγευμα, σπάνια όμως είναι πρωί- μπορεί το άτομο να έχει πιεί ή απλά να σκαλίζει αναμνήσεις. Πρόσφατες ή παλαιότερες. Πιάνει, λοιπόν, το κινητό, προσθέτει το πρόθεμα της απόκρυψης μπροστά απο τον αριθμό και πατά το πλήκτρο της κλήσης. Εδώ τώρα έχουμε δύο περιπτώσεις. Ή χρεώνεται ή το κλείνει στο πρώτο "μπιπ" που θα ακούσει ( ή το μετανιώνει και το κλείνει πριν χτυπήσει ή σε κάποιες περιπτώσεις τρώει αυτόματη απόρριψη λόγω απόκρυψης, χα!). Στην πρώτη περίπτωση, το κάνει είτε για να ακούσει τη φωνή του άλλου ατόμου είτε για να δώσει την αίσθηση οτι έγινε μια κλήση δήθεν κατα λάθος. Στη δεύτερη περίπτωση, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το κάνει.

   Ας πούμε οτι έχει τα νεύρα του επειδή χώρισαν με το άλλο άτομο και λέει: "Τώρα θα δεις εσύ, θα σου σπάσω τα νεύρα". Ναι , φίλε/φίλη, όκ αλλά ξέρει οτι είσαι εσύ! Και τι κερδίζεις; Μίσος. Εύγε , βλήμα. Κι αν δεν ξέρει, πάλι τι κερδίζεις; Θα θυμηθεί όλους τους υποψηφίους/ες που μπορεί να είναι στη θέση σου. Ε και;

   Ας πούμε οτι το άτομο τώρα έχει πιει και δεν ξέρει τι κάνει. Μια χαρά ξέρει να βάλει το πρόθεμα ομπρός του αριθμού και θα μου πείτε οτι δεν ξέρει τι κάνει; Αφου δεν το σηκώνεις το γαμήδι (μετα συγχωρήσεως) το ποτό, τι το πίνεις; Και εν πάσει περιπτώσει, το κινητό και την κλήση τι τη θες; Και γιατί ρε ηλίθιε (ή ηλίθια, δεν κάνω διακρίσεις) δε μιλάς; Να πεις οτι γουστάρεις ακόμα, να φωνάξεις, να πεις "σε θέλω". Ή οτι σου χει ρημάξει τα νεύρα με αυτά που κάνει. Κάτι πιο φυσιολογικό και κατανοητό πάνω απο όλα! Αλλά εσύ εκεί... πίνεις και κάνεις κλήσεις. Και το πρωί είτε δε θυμάσαι είτε το μετανιώνεις. Τούβλο. Απλά, άσε κάτω το τηλέφωνο. Ή σβήσε αριθμούς απο διάφορους/ες που κατάντησαν να παίζουν το ρόλο της "ξεπέτας" στη ζωή σου. Δεν σε βοηθάς. Σε βλάπτεις και βλάπτεις και τους άλλους!

   Άσε που κάποιοι έχουν είτε σχέση (μπορεί και οικογένεια) είτε τη δουλειά ή τη σχολή τους. Την ώρα που εσύ παίζεις με το ποτό/τις αναμνήσεις/ τις χίμαιρες μέσα σου και τις αναπάντητες, κάποιος άλλος μπορεί να θέλει να κοιμηθεί, να κάνει έρωτα ή να έχει τα δικά του προβλήματα. Δε χρειάζεται κι εσένα! 
   
   Δε χρειάζεται να βάζουμε όλοι τις αποκρύψεις σε αυτόματη απόρριψη. Υπάρχουν κάποια σταθερά που θέλοντας και μη, καλούν με απόκρυψη ( αν και νομίζω έχει ξεπεραστεί πια αυτό το "πρόβλημα"). Και κάποιοι κοινοί θνητοί το έχουν το κινητό για δουλειά (και το θέλουν ελεύθερο για κάποιο τέτοιο ενδεχόμενο)! Αυτό που δεν έχεις εσύ που παίζεις με τις αποκρύψεις. Και στην τελική, απλά μην το κάνεις!


   Αγαπητέ μου αναγνώστη με συγχωρείς για τη φόλα που έριξα, ιδίως αν είσαι κι εσύ μέσα σε αυτούς. Τα πα και ξεθύμανα!

Σφακιανάκης

Έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου - Σφακιανάκης 





Δίνει αρκετά καλές απαντήσεις αυτό το κομμάτι σε ερωτήσεις που κατά καιρούς τυχαίνει να έχουμε. Λάθη, πάθη, σχέσεις , αλήθειες...

Τυχαίο; Όχι!

Και ναι, άλλη μια απόδειξη στη ζωή μου οτι τίποτα δε γίνεται τυχαία. Ούτε απο θέμα χρόνου ούτε απο τίποτα. Μια λάθος κίνηση συνέβη για να με οδηγήσει κάπου αλλού, πιο σωστά. Ή το σωστό ήρθε σε μένα. Δεν ξέρω ακριβώς, πάντως στο παζλ της ζωής μου όλα ταιριάζουν, δένουν. Απόλυτα θα έλεγα.

Ήρθε η ώρα να κλείσει ο κύκλος.
Και φυσικά να ανοίξει άλλος. Ίδωμεν...

Sunday, October 14, 2012

Δεν είμαι εδώ!

Δεν ήμαστε ταιριαστοί. Ποτέ δεν ταιριάζαμε. Όμως περνούσαμε πολύ καλά μαζί.

Αυτό κάποτε.

Τώρα το σπίτι κάηκε και μέσα στις στάχτες ψάχνεις να βρεις παρηγοριά.

Δεν είμαι εκεί. Κάηκα και το κουφάρι μου, οι στάχτες μου, θάφτηκαν βαθειά, κάτω απο τα πεσμένα δοκάρια της βιβλιοθήκης.
Χιόνι έπεσε πάνω μου, με σκέπασε. Βροχή με ξέπλυνε κι ο ήλιος με έκαψε.
Δεν είμαι εδώ. Ο άνεμος με σκόρπισε στις χίλιες γωνιές του κόσμου. Κι εσύ ακόμα ελπίζεις να με βρεις ζωντανή.


Δεν είμαι εδώ.

Είμαι αέρας, σκόνη, θρύψαλα και μούχλα.
Παντού.

Πουθενά.

Δε θα με βρεις, δεν είμαι εδώ. Με σκότωσες.

Wednesday, October 10, 2012

Κενά

Κενά. Παντού κενά...

Η ελπίδα να αργοσβήνει. Κι όταν θα σβήσει, θα πάψω να υπάρχω.


Έτσι έγινε. Έτσι γίνεται συνήθως.


Καληνύχτα.

Γράμματα και σκέψεις

   "Πόσο λάθος είναι οι συντροφικές σχέσεις φίλη μου; Βρέθηκα με τον Κώστα. Ναι, εκείνο τον συμφοιτητή μου, τον οποίο γνωρίζω έξι μήνες και βγαίνουμε που και που. Πήγα για πολλοστή φορά στο σπίτι του φίλη μου χθες, μα αυτό το βράδυ ήταν λίγο διαφορετικό...
   Μπορεί κάθε φορά που βρισκόμαστε, να πετάμε και οι δύο στα ουράνια. Μα ας μην ξεχνάμε ότι δεν είναι μόνος στη ζωή. Περνάμε καλά τόσο καιρό. βλεπόμαστε που και που, όχι ερωτικά. Παρέα κάνουμε. Μα ξέρεις εσύ, κάθε φορά κάτι παίζεται μεταξύ μας. Οι αγκαλιές μας δεν είναι και τόσο φιλικές. Μα δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας. Ποτέ και κανείς μας δεν προσπάθησε να ρίξει στα δίχτυα του τον άλλο, ως ερωτικό θήραμα..
   Και χθες βρέθηκα στην ασφάλεια του σπιτιού του, γι ακόμα μία φορά. Μου προσέφερε κρασί και ένα ειδυλλιακό τοπίο μέσα στο χώρο του. Και το μοιραίο έγινε : κάναμε έρωτα!
   Μα ξέρεις, δεν ήταν σεξ. Δεν έμοιαζε καθόλου με εκείνο το ωμό και χυδαίο συνένωμα των σωμάτων. Μέτρησα έξι μήνες γνωριμίας. Μέτρησα τέσσερις μήνες ανυπομονησίας και εγκράτειας απο μέρους του. Μέτρησα λατρεία, είδα σεβασμό, ένιωσα ευτυχία.
   Οι καλύτερες βραδιές μου ήταν μαζί του. Δίπλα του, δίχως καν να τον αγγίζω. Μα χθες ήμασταν ένα. Κρατώ τις στιγμές μου μαζί του τρυφερή ανάμνηση στο μυαλό.
   Φίλη μου, ήταν μια όμορφη βραδιά. Μα θα μείνει ανάμνηση και για τους δυο μας. Κοινό μυστικό θα είναι, σαν να μην έγινε ποτέ. Σε φιλώ."





Σχετική σημείωση 10/10/2012: Η ιστορία είναι πλασματική και γράφτηκε μόνο απο σκέψεις και μόνο για να προξενήσει σκέψεις!

Sunday, October 7, 2012

Αλλαγές

Αλλαγές στο φόντο, στα χρώματα, στο ύφος.

Έφτιαξα ένα blog πιο λευκό, πιο χιονισμένο και πιο παγωμένο απο ποτέ. Και είμαι περίφανη!
Την αγαπάω αυτή την πέρδικα και μάλιστα τα συγκεκριμένα whiskey τα "ερωτεύτηκα" τρόπο τινά.

"Το black πίνεται απο μυστηριώδεις άντρες", είχα διαβάσει κάπου. Λυπάμαι αμα σας τη σπάω, είμαι γυναίκα και το λατρεύω.
Το snow πίνεται κατευθείαν απο την κατάψυξη. Μην ψάχνουμε για παγάκια... Με λίγη sprite γίνεται πιο ανάλαφρο πάντως.

Αλλαγή εποχής (μπήκε Οκτώβρης για τα καλά κι ας μη μας το δείχνει ο καιρός), αλλαγή διάθεσης, αλλαγή εαυτού.

Τη θάλασσα την είδα με το κιάλι , αλλά δεν παραπονιέμαι. Δε τη συμπαθώ ιδιαίτερα. Γι αυτό και στοχεύω σε πισίνα, για λίγη χειμερινή κολύμβηση. Άντε να δούμε...

Αλλάζω. Αλλάζω συνήθειες, θέλω, στέκια, τρόπους. Αλλάζω "εγώ".

Wednesday, October 3, 2012

Κρύβομαι

Κρύβομαι... Κι έτσι κανείς δεν καταλαβαίνει οτι δεν είμαι καλά. Αυτή τη φορά, όμως, ο εαυτός μου ξέρει, με βλέπει. Νιώθει.

Κρύβομαι... Κρύβομαι και χάνομαι στις σκέψεις μου. Αναζητώ χαμένα λιμάνια.
Περιοχές μες τις οποίες ένιωθα κάποτε ασφαλής. Ή έτσι νόμιζα οτι ένιωθα. Ή έτσι θα ήθελα να νιώθω.
Και τώρα αυτό ζητάω. Λίγη ασφάλεια. Λίγη ανθρωπιά. Λίγη σοβαρή επικοινωνία.

Δίνω τον αληθινό μου εαυτό και παίρνω πίσω πληγές κι αμυχές.

Θέλω ασφάλεια, ησυχία. Και γιατί όχι, αγάπη;!


Προσπαθώ στα πόδια μου να πατήσω, μα τα χάνω .


Παρελθόν. Κοντά μου, δίπλα μου. Με κοιτάει, με προσπερνάει, μ ακουμπάει και τελικά με συγχίζει. Γυρνάς; Φεύγεις; Μήπως τελικά περιμένεις;
Ναι, αυτό είναι. Περιμένεις...

Το χρόνο.
Αφού αυτός τα λέει όλα, τα γιατρεύει όλα.


Ανάθεμα.

Το ρίσκο έχει και τίμημα. Πονάω απλά.
Και παράλληλα με τιμωρώ.


Ξέρεις κάτι... απλά φοβάμαι.
Φοβισμένο αγρίμι είμαι και δεν έχω τίποτα τριγύρω να μου δείχνει ότι μπορώ να επιβιώσω...

Πόσο λάθος επιλογές έχω κάνει στη ζωή μου άραγε...

Όπως τότε, και τώρα...


Χαμένη σε σκέψεις, ακροβατώ στου ονείρου τις άκρες, ψάχνοντας να βρω τον εαυτό μου... Κοιτάζω, ρωτώ, χάνομαι... Κι είμαι ακόμα εδώ. Περιμένω · περιμένω να δω που θα με οδηγήσουν τα βήματά μου. Άλλοτε σταθερά κι άλλοτε πνιγμένα στην αβεβαιότητα. Μικρά ή μεγάλα , σίγουρα κάπου με οδηγούν. Κοιτώ το φως, που μοιάζει μακρινό, αλλά παραμένει πάντα κοντά μου. Δε με αγγίζει κι όμως νιωθω τη ζεστασιά του.
Άνθρωποι γύρω μου περνούν και χάνονται. Πότε εδώ και πότε εκεί. Κάποιος μου δίνει φθηνές συμβουλές που η καρδιά μου απορρίπτει. Και κάποιος άλλος με κοιτάζει με θλίψη. Χάος παντού κι εγώ βρίσκομαι στο πουθενά. Μου λείπει ο εαυτός μου.


Μα θα τον βρω. Θα είναι εκεί, όπως ήταν μέχρι τώρα. Τις πιο πολλές φορές είναι εκεί, μα δεν τον βλέπω. Προτιμώ να καμουφλάρομαι και να κρύβομαι πίσω από αθώες σκέψεις. Μα δεν είναι αυτό ο εαυτός μου.


Κάπου εκεί, ανάμεσα στην απογοήτευση και τη δίψα για ζωή, βλέπω κάποιον γνώριμο. Μου απλώνει το χέρι, μα εγώ φοβάμαι. Τι θέλει από μένα άραγε;
Μέντορες στη ζωή μου πάντα θα θέλω να χω. Να πάρω λίγη από τη σοφία τους. Να δω τα σφάλματά τους και να μάθω για μένα. Να αποφύγω κακοτοπιές δικές τους και να πέσω απ τα δικά μου τα λάθη.
Θα πληγωθώ, θα πονέσω, θα δακρύσω, μα δε θα σταματήσω να προσπαθώ.


Εκεί. Εκεί θέλω να φτάσω. Ψηλά. Και να βλέπω τον κόσμο μικρό, όπως είμαι εγώ τώρα.
Θέλω να ξεχωρίσω, να μάθω τόσα πολλά... Να εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή και πριν πεθάνω να πω ότι έζησα αρκετά. Ποτέ δε θα ζήσω τα πάντα, αυτό είναι κανόνας.

Και η ζωή σαν τράπεζα, σου παρέχει καθημερινά ένα ποσό χρόνου. Το πώς θα το διαθέσεις είναι στο χέρι σου, μα οφείλεις να το ξοδέψεις όλο. Για το καλό σου...

Είμαι εδώ, με βλέπεις; Παλεύω να σωθώ. Και θα σωθώ, για το δικό μου καλό. Θα με βρω. Κι όταν με βρω , τίποτα δε θα με σταματήσει ξανά....


Monday, October 1, 2012

Παυσίλυπα...

 Και πάνω που νόμιζα οτι δε μπορούσα να σταματήσω τον πόνο, ανακάλυψα το ... κρασί!
Ένα ποτήρι τη μέρα δε λένε; ε ναι, αυτό.
Μαγείρευα και βρήκα το κρασί. "Θα το πιω συνοδευτικό", είπα.
Κατέληξα να παρατήσω το φαγητό και να πίνω το κρασί.

Και τώρα εδώ, μετά το ένα ποτήρι, νιώθω αυτή τη γαλήνη. Προσωρινή, το ξέρω. Μα έρχεται γεμάτο απόγευμα. Δε χρειάζομαι άλλο κρασί. Δε το θέλω, δε θα το παρακάνω.
Κι έχω να καθαρίσω κι αυτό το δωμάτιο...

Η μουσική μου συνοδεία τούτη τη στιγμή:
"Love hurts- Nazareth"

Τώρα καταλαβαίνετε τι έχω. Όχι οτι σας νοιάζει κιόλας, έτσι απλά για την ιστορία...


LOVE HURTS my friends.

be carefull. Τα μελέ.

Μια φυλακή


  Κλείνεις κάθε δίοδο
λύνεις τους κάβους.

   Σαλπάρεις...

Γι άλλα λιμάνια.
Με τι ψυχή; και τι κουράγιο;...


Με πνίγει αυτό το δωμάτιο. Οι τοίχοι...



Θέλω οξυγόνο.

Θα κλειστώ. Θα χτίσω μια φυλακή γύρω μου και δε θα αφήσω κανέναν να με πλησιάσει.
Να μη με πληγώσουν ξανά.


Φοβάμαι πιο πολύ τώρα.

  Κι όσο δεν αφήνω τον εαυτό μου να δακρύσει, άλλο τόσο πονάω.



   Αυταπάτες.


Αυταπάτες πως θα προχωρήσω, πως θα αγαπηθώ.

Τι είναι αλήθεια; Τι ψέμα;

   Δε βλέπω... Γιατί έμεινα εδώ.
Σαν την Πηνελόπη...