Subscribe:

Friday, September 20, 2013

Χαμόγελο, γέλιο και φιλίες.

Αναρωτιόμουν για πολύ καιρό τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να είμαι λίγο ομορφότερη. Απέρριπτα φυσικά κάθε επεμβατική μέθοδο κι έκλεινα προς μακιγιαζ και ρούχα. Αλλά και τα δύο είναι ασχολίες για άλλο κόσμο... Για κοπέλες με χρόνο, ας πούμε.Κι εκτός αυτού, δε θα διέθετα χρήματα για να αλλάξω γκαρνταρόμπα.

Για καιρό παρατηρούσα τον εαυτό μου. Απο τότε που ήμουν Ρόδο. Ήμουν σκυθρωπή, λιγομίλητη και κλειστή. Και κυριολεκτικά κοιτούσα κάτω.Δε θα αναλύσω τους λόγους, δε χρειάζεται.

Πάντως κατάλαβα οτι ένας πολύ βασικός τρόπος για να γίνω ομορφότερη είναι το χαμόγελο!

Ζορίζομαι κάπως μερικές φορές να χαμογελάσω, γιατί είμαι πολύ σοβαρή εκ φύσεως -ετσι με εκαναν οι συνθήκες βασικά-  αλλά προσπαθώ να δίνω σπίθα απο τα μάτια μου έστω. Να περάσω μήνυμα στους άλλους οτι χαίρομαι, ότι είμαι ευχάριστη.
Το καλύτερό μου είναι όταν βλέπω κάποιον που έχω να δω καιρό (και αν φυσικά είμαι στα καλά μου). Αλλά ναι, δε συναντάς κάποιον κάθε μέρα κατ αυτόν τον τρόπο.


Έπειτα σκεφτόμουν (ξανά), για τη φιλία. Αλλά αυτή τη φορά δεν αναρωτήθηκα τι είναι φιλία, αλλά πως χτίζεται. Η απάντηση κρύβεται μέσα σε στιγμές γέλιου. Στιγμές που θα εξομολογηθείς κάτι δικό σου στον άλλο. Που θα γελάσετε ή που θα μοιραστείτε κάτι κοινό.
Και φυσικά μέσα σε μια φιλία, χρειάζεται προθυμία. Να είσαι ανοιχτός να μάθεις απο τον άλλο αλλά και να του δείξεις. Να μη σκας εύκολα και να μην είσαι ακατάδεκτος. Και τελος, να μη μιλάς μόνο για ένα θέμα.

Καλό σας βράδυ! 

Thursday, September 19, 2013

Χρόνος

Πώς περνάει έτσι ο χρόνος; Φοβάμαι.... 

Φοβάμαι πως δε θα κάνω τίποτα τελικά. Ο χρόνος περνάει κι εγώ είμαι ακόμα εδώ....
Ως πότε;

Η απάντηση

Βρήκα μια απάντηση επιτέλους! Κι ας αφορά μονάχα μια ερώτηση.

Μένω σπίτι και κάθομαι στον υπολογιστή γιατί έτσι ξεχνιέμαι. Λειτουργεί σαν ναρκωτική ουσία στο μυαλό μου. Με ΚΑΘΕ παράπλευρη απώλεια. Δεν κερδίζω ζωή, έτσι τη χάνω. Αν έμενα μόνη μου, θα μπορούσα να σκεφτώ για τον εαυτό μου. Όπως έκανα παλιά. Αλλά τώρα σαν να κάτι να μου λείπει και να ψάχνω αναπλήρωση στις σελίδες του διαδικτύου. Κι ας ξέρω οτι υπάρχει fifty-fifty πιθανότητα να το βρω. Δηλαδή δε θα το βρω. Το ένα σίγουρα δε θα το βρω.

Στέκομαι μπροστά στην οθόνη και βλέπω το κενό φύλλο της ανάρτησης. Η ώρα κοντεύει 2. Νυστάζω. Αλλά το πείσμα δε με αφήνει να πάω στο κρεβάτι. Εδώ, θέλω να μείνω εδώ. Να βρω απαντήσεις. Η ερώτηση;
"Ποια είμαι;" 

Κάποιοι εκεί έξω περνάνε καλά και το ξέρω. Είχα και την ευκαιρία να πάω. Αλλά όχι τη διάθεση. Όχι σήμερα. Όχι.

"Θέλω να φύγω", είναι η μόνη φράση που γυρίζει στο κεφάλι μου. Και απο λέξεις; "Ατυχία".

Πες μου πόσο πρέπει να το παλέψω;


"Ουίσκι" περνά απο το μυαλό μου και πολλά πρόσωπα. Γνωστά πρόσωπα. Άγνωστα πρόσωπα. Ποια είμαι επιτέλους;

Ποια είμαι, πες μου.


Εγώ που ήμουν; Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό;


Δε σε αντέχω άλλο εαυτέ.

Θέλω να βγω έξω. Μα φοβάμαι. Τι έχει εκεί;
Θα βγω και πάλι μόνη;

Ναι, ίσως πρέπει να με ζορίσω λίγο πάλι.


Πού πήγαν τα όνειρά μου; Τα σχέδια μου; Πάλι χάλασαν. Πάλι. Και πάλι τα συντρίμμια θα πρέπει να τα ανακυκλώσω και να βγάλω όνειρα, νέα, άθικτα, ασκούριαστα. Βασισμένα στα κομμάτια που απόμειναν.


Κουράστηκα ρε.
Κουράστηκα πια.



Και ξέρω οτι δε θα νοιαστεί κανείς να ρωτήσει τι έχω. Ένας φίλος δε θα εμφανιστεί. Πλέον ότι περνάω, το περνώ μόνη μου.

Το δάκρυ κύλησε και οι λέξεις στο κεφάλι ανακυκλώνονται. Σκέψεις, ιδέες. Δε θα το κάνω. Δε θα καταστραφώ.

Άρχισα να κρυώνω. Μα τι καιρός!
Ξέρεις τι; Δεν κλαίω για αγάπες μου παλιές. Δακρύζω μονάχα λίγο, για επιλογές που δε μου ταιριάζουν . Που μου χτυπάνε πλέον στο μάτι. Που δε δείχνουν ποια είμαι.

Μα ποια είμαι;;
Πάσχω απο κρίση ταυτότητος και το ένα δάκρυ διαδέχεται το άλλο. Βλέπεις; Δε χρειάζομαι ουίσκι για να πω λόγια ακατανόητα.

Και να προσθέσω πως ότι μου λες, μένει μέσα μου. Δε θα το πω παραέξω. Θα το κρατήσω εκεί φυλαγμένο, να με φάει. Να με ρημάξει, έτσι όπως θέλεις όταν μου το λες. Και να που το θυμάμαι τώρα. Σιγά! Άλλωστε δεν έχω κανένα ... βάθος. Ξεθάβονται εύκολα όλα.


Τι σκ@τ@.

Δε θα κοιμηθώ απόψε. Απόψε θέλω βόλτα στο φεγγάρι. Να την περάσω μόνη μου. Θα βάλω μια φουτερ και θα βγω. Κάνει ψύχρα εκεί πάνω. Το βλέπω, το νιώθω.
Και μιας και λέμε για τοπία: Θλιβερό τοπίο - Πάριος Γιάννης

Αν και για μένα η μοναξιά, εδώ που τα λέμε, δε μοιάζει με τρελοκομείο. Όχι πάντα. Όχι απόψε. Απόψε έχω το φεγγάρι.
Ω, μα τι λέω; Κρύφτηκε πίσω απο τα σύννεφα. Τώρα πως θα ανέβω εκεί ψηλά;




Τρελαίνομαι εδώ. Το βλέπεις; Θέλω να φύγω. Να φύγω....

Wednesday, September 18, 2013

;

Και ξέρεις κάτι;


Δ Ε Ν είμαι καλά. 

Η ψυχολογία λέει οτι το πρώτο βήμα ήταν να το παραδεχτώ. Και τώρα;

Monday, September 16, 2013

Πνιγμένη σε σκέψεις...

Νιώθω λίγο περίεργα. Λίγο ασήμαντη, λίγο μικρή.
Ψάχνω ακόμα να βρω τις κλίσεις μου σε κάτι. Αλλά ... είμαι μια "ατάλαντη γκαρσόνα", όπως θα έλεγε και ο Κατακουζηνός απο τη γνωστή σειρά του ΑΝΤ1. Δεν ξέρω , έχω χάσει κι αυτή την έμπνευση..

Δε με εμπνέει τίποτα πλέον σε κανένα τομέα.


Θέλω να εξαφανιστώ για λίγο. Να μείνω μόνη μου, να μη δω κανένα και να μην ανταλλάξω λέξη με κανένα. Να μη βγει κουβέντα απο μέσα μου, τίποτα μέσα απο το κεφάλι μου. Να μείνουν όλα εκεί. Κλεισμένα, σφραγισμένα. Να τα αλέσω και δυο και τρεις φορές. Να δω που θα βγάλει. Να εφεύρω σκέψεις. Να σκεφτώ κάτι σημαντικό επιτέλους!

Δε μπορώ αλλο αυτή την καθημερινότητα. Δε μπορώ να ψάχνω να βρω δουλειά και να ξεσκίζομαι τόσο. Θα αφήσω να με φάει ο κακός ο λύκος του παραμυθιού. Θα αφήσω να γίνω όλα όσα σιχαίνομαι: ένα ρεμάλι.


Αλκοόλ!

Φέρτε μου αλκοόλ, να μη νιώθει το μυαλό, να καταστρέψω το σώμα και σιγά σιγά να εξαφανίσω κάθε σκέψη που με τρώει. Να εξαφανιστώ κι εγώ μαζί.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα εδώ πέρα σου λέω. Κουράστηκα. Δώσε μου λίγη ζωή.


Επιμένω στη γνώμη μου: θέλω να φύγω. Τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να αλλάξω.
Περιβάλλον. Ζωή. Τα πάντα.

Θέλω γνώσεις. Ποιοτικές. Συζητήσεις βαθιές. Νοήματα, κουβέντες δίχως συμπεράσματα και τέλη.
Εν τέλη τι θέλω; Την απελευθέρωση μου ζητάω.

Σιχάθηκα σου λέω. Δε θέλω άλλο αυτή την κατάθλιψη γύρω μου.

Φρόντιζα τα φτερά μου τόσο καιρό άδικα. Τα περιποιούμουν για τη στιγμή που θα τα άνοιγα να φύγω. Αλυσίδες τα δένουν τώρα στο έδαφος και με κρατούν. Δεν έχω δύναμη. Δεν αντιδρώ. Τι είμαι πια; Τι αντιπροσωπεύω και που;


Μίλα μου λίγο ακόμα, μη φεύγεις, μη χάνεσαι. Είχες καιρό να εμφανιστείς. Βγες απο μέσα μου άγριο θεριό κι έλα μπροστά μου να με δεις. Να με καταπιείς αν χρειαστεί. Σε βαρέθηκα. Με κούρασες τόσο καιρό κρυμμένο. Πού να 'σουν χωμένο δε ξέρω.



Αλλά πήγε αργά. Φεύγω. Θα μονομαχήσουμε άλλη στιγμή. Θα γυρίσω να σε αντιμετωπίσω.


Η ευκαιρία.

Είναι φορές που έχεις ΜΙΑ ευκαιρία να κάνεις κάτι. Και τότε μπαίνεις σε δίλημμα. υπάρχει ΜΟΝΟ ΜΙΑ επιλογή τελική. Όλα τα άλλα παραμένουν σκέψεις. Και τότε τι κάνεις;

Προσπαθώ σε μία στιγμή να χωρέσω όλα μου τα "θέλω". Σκέφτομαι τι να θέλω πιο πολύ. αλλά να που δε χωράνε όλα μαζί.
Έρχονται να με επισκεφθούν και τα "πρέπει", ίσως και τα "δεν"... Επιλογές πολλές, μα μόνο μία εφικτή.


Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Άκρη να βρω προσπαθώ. Να ξεφύγω απο όσα βασανίζουν το νου. Να είμαι πάλι όπως ... όπως;

Αναζητώ μια "Άννα" που είχα μέσα μου πριν πολύ καιρό. Έγραφα κανα διαμάντι που και που. Σκεφτόμουν κάτι έξυπνο. Κάτι να βασανίζω το μυαλό μου. Τώρα τι;

Με έφαγε ο καιρός . Οι σκοτούρες. Η δουλειά. Είναι τόσα πολλά... Πώς να μοιράσω το χρόνο μου ;






Κάποτε εγώ


Sunday, September 15, 2013

Και να σου πω.

Αλήθειες θέλησα να πω και πάλι εδώ θα γράψω
για κάποιες μνήμες μου παλιές
που σήμερα θα θάψω...


Κάποια άτομα απο το παρελθόν τα ξεχνάς. Άλλα τα συναντάς μπροστά σου τυχαία και δε θυμάσαι ποιοι είναι, μα σου συστήνονται. Άλλους τους πλησιάζεις μόνος σου...


Έτσι κι εμένα ενώ για κάποιους δε μου καίγεται καρφί, άλλοι μου λείπουν. Αλλά γιατί;

Συγκεκριμένα μπορεί να μου λείπει κάποιος φίλος, τον οποίο όμως κι αν δεν τον ξαναδω, ε, τι είχαμε τι χάσαμε...
Απο την άλλη, μου λείπει μια φίλη, την οποία τη σκέφτομαι συνέχεια.
Επίσης παλαιότερα είχα κάποιες άλλες φίλες -ε, τρόπος του λέγειν- με τις οποίες μπορεί να έβγαινα και κάθε μέρα, κι όμως χαθήκαμε.

Πόσο ισχυρά πρέπει να είναι τα δεσίματα για να έχεις κάποιον στη ζωή σου μόνιμα;

Ακόμα και με τον κολλητό μου χανόμαστε κατα καιρούς. Αλλά γνωρίζω οτι η αγάπη υπάρχει μεταξύ μας.
Νομίζω οτι κάπως έτσι φτάνω στο συμπέρασμα οτι το δέσιμο με κάποιον άνθρωπο είναι άμεσα συνδεδεμένο με την αγάπη που έχεις γι αυτόν. Κι όσο μεγαλύτερη, τόσο δυσκολότερα χάνεται η επαφή μεταξύ τους . Αυτό είναι που διαχωρίζει και την απλή γνωριμία από τη φιλία.
Δε διατυπώνω κάτι νέο, είναι απλά ένας συνειρμός που μου ήρθε χθες το βράδυ στη συναυλία του Goran Bregovic!

Και μιας και το θυμήθηκα... Ο Joksimovic πότε θα έρθει για καμια συναυλία;;

Monday, September 2, 2013

Αυτή η πόλη είναι βρώμικη.

Δε μου αρέσει. Βρωμάει καυσαέριο και δε μ αφήνει να ανασάνω. Μετράω μήνες για τη φυγή.
Εξεταστική τώρα, μαθήματα αγγλικών όπου να 'ναι, πτυχιακή άμεσα, μαθήματα μετά... Erasmus....

Πότε;;