Subscribe:

Friday, February 21, 2014

Όχι άλλο.

ΔΕΝ είμαι αντικείμενο, γιατί δεν το καταλαβαίνεις; Μη με μεταχειρίζεσαι άλλο έτσι.


Δε μπορώ να υποκρίνομαι άλλο πως είμαι καλά. ΔΕΝ είμαι. Και δεν είμαι ιδιοκτησία κανενός.



Παραδέχομαι. Θέλω ψυχολογική υποστήριξη. Τουλάχιστον ο γιατρός θα είναι εκεί για μένα.


Κλαίω και ουρλιάζω μέσα στο άδειο σπίτι. Χτυπιέμαι, ωρύομαι, τρέμω.


Και βοήθεια δεν έχω απο κανέναν.


Θέλω να φύγω και να μη με ξαναβρεις ποτέ. Να κομματιαστείς κι εσύ μια φορά. Εγώ δεν αντέχω άλλο.

Δε με προσέχεις πια. Δε με αγαπάς. Κι εγώ πονάω.

Wednesday, February 19, 2014

Ξέρεις τι; Νιώθω τη ζωή μου πολύ άδεια. Ναι, εγώ φταίω γι αυτό. Αλλά μένω με δεμένα χέρια.



Θέλω πολύ να γράψω.

Θέλω να γράψω. Τόσα πολλά πράγματα. Πράγματα που παραδέχομαι δύσκολα ακόμα και στον εαυτό μου.
Θέλω να μιλήσω. Αλλά τι να πω; Και σε ποιον;
θέλω να κλειδωθώ σε ένα δωμάτιο ακούγοντας μουσική και κλαίγοντας μέχρι να βγει η ψυχή μου.

Νιώθω χάλια. Όμως παράλληλα δε μπορώ και να εξηγήσω τίποτα σε κανέναν.
Ίσως να φταίνε και οι γυναικείες ορμόνες.

Μα θέλω να κλειστώ.


Μια τεράστια αφιέρωση στον εαυτό μου:







Δε θέλω πια υποχρεώσεις κι εξαρτήσεις
από κανέναν ούτε από σένα που σου δόθηκα
κι έτσι αβασάνιστα κι απίστευτα προδώθηκα
θα δώσω μία και τη βιτρίνα της σιωπής μου
θα τη συντρίψω και θα πω όσα με πνίγουνε
ξένα φορτία από πάνω μου να φύγουνε

Θα βρω τη δύναμη σε μένα να επιστρέψω
να μη χρεώνομαι με λάθη δανεικά
κι αν σώσω τη ζωή μου ή την καταστρέψω
να πάρω εγώ όλα τα μπράβο ή τα μηδενικά

Δε θέλω πια να ανατρέπω τα όνειρά μου
για τον καθένα ούτε για σένα που σε πίστεψα
και για χατίρι σου τις άμυνές μου αχρήστεψα
θα δώσω μία και τη βιτρίνα της σιωπής μου
θα τη συντρίψω και θα πω τέρμα βαρέθηκα
ήρθε η στιγμή να ζήσω όσα ονειρεύτηκα

Tuesday, February 18, 2014

Μια σκέψη.

Η αλήθεια είναι πως δε θέλω να κάνω τίποτα. Για λίγο σκέφτομαι πως θα ήθελα να παραιτηθώ απο τα πάντα. Κάποια πράγματα μου μοιάζουν μάταια, άλλα αδιάφορα, κάποια άλλα δύσκολα...  Γνωρίζω ήδη οτι θα περάσει. Αλλά και πάλι με τρομάζει. Δε με ανησυχεί απλώς. Με τρομάζει.


Τις στιγμές εκείνες που μένω μόνη μου και όλα έρχονται και πάλι κατά πάνω μου.