Subscribe:

Tuesday, July 31, 2012

1990;;

Γεια.

Έχω τρομερή όρεξη για μουσική του 90'. Αλλά επειδή δεν ήμουν έφηβη ακόμα εκείνη την περίοδο, δε μπορώ να θυμηθώ ιδιαίτερα πολλά κομμάτια . Κι ότι ξερω είναι επειδή το έμαθα αργότερα.

Λοιπόν, τι λέτε; Θα μου δείξετε ποια κομμάτια σας ξεσήκωσαν εσάς; Ή ακόμα και τώρα , όπως εμένα... !

Για παράδειγμα: Taylor Dayne - Tell it to my heart
και ενα ακόμα λατρεμένο: Samantha Fox -Touch me

Περιμένω τα δικά σας!

Smile!

   Ένα χαμόγελο αρκεί να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Αρκεί να το δεις με συμπάθεια. Κι ας είναι το ίδιο το δικό σου!

Απ' το μηδέν

   Κάποια στιγμή όλα χάνονται. Και μένεις στο πουθενά, δεν ξέρεις τι να κάνεις. Έτσι νομίζεις. Αν η βάση υπάρχει, θα χτιστεί κάτι καλύτερο απο αυτό που υπήρχε πριν εκεί, στη θέση αυτού. Αρκεί να υπάρχει λίγη μαγιά. Κάτι μικρό.

Το organizer


 

  Μου λείπει εκείνο το χοντρό τετράδιο/organizer που κουβαλούσα μαζί μου και μου έφτιαχνε το πρόγραμμα όλης της εβδομάδας. Εκεί που κατέγραφα ό,τι ζω κι ό,τι ήθελα να ζήσω. Τώρα; Τώρα είναι στην άκρη, μαζί μ' ένα κουβάρι όνειρα...

Sunday, July 29, 2012

Τελικά μπορώ!

Το τριαντάφυλλό μου!
Έπρεπε τελικά να μεγαλώσω πολύ μέχρι να αρχίσω να προσπαθώ να σχεδιάζω. Το μισούσα το σχέδιο, γιατί φυσικά ποτέ δεν ήμουν καλή. Μάλλον γιατί ποτέ δεν προσπαθούσα αρκετά, γιατί όπως φαίνεται μπορώ να κάνω θαύματα. Το τριαντάφυλλο παραπάνω είναι μόνο ενα μικρό δείγμα.

Αρκεί νομίζω να σας πω οτι έφτιαξα προσωπογραφία του "Dark Knight". Ναι, αυτού της ιστορίας. Διότι είναι υπαρκτό πρόσωπο. Αλλά δεν την έχω. Την έχει ο ίδιος. Κι ελπίζω να μην το μετανιώσω ποτέ αυτό !

Μη με κρίνετε, δεν εχω ιδέα απο σχέδιο και ότι κάνω είναι απο μνήμης. Αλλα εγώ το ευχαριστιέμαι, έστω σαν αποτέλεσμα ή και σαν διαδικασία...

"Είμαι μαζί σου - Νίκος Βέρτης"

Φιλιά.

Saturday, July 28, 2012

Όνειρο

   Το είδα σου λέω... Το είδα σε όνειρο, δεν είχα κερδίσει, μα ήμουν αγαπητή. Ήμουν πολλή αγαπητή. Η αναφορά που μου δόθηκε ήταν η καλύτερη της ομάδας. Κι ας απαρτιζόταν η ομάδα μόνο απο 4 άτομα. Εμένα μου αρκούσε που ήμουν αγαπητή. Και που με ζήλεψε η νικήτρια. Γιατί τελικά κέρδισα κάτι καλύτερο απο το βραβείο. Κέρδισα την προσοχή και το χαμόγελό τους. Νίκησα, σε νίκησα.
   Και την αναφορά τους την έκανα κορνίζα, καρφιτσωμένη στην καρδιά μου με το χαμόγελο...

"Ο νάνος στο παλάτι"

για το Λογοτεχνικό Σάββατο της Βερόνικας.



   Ο νάνος στο παλάτι ήταν ότι είχε απομείνει για να θυμίζει το καλό που έκανε κάποτε η βασίλισσα στους χωρικούς της. Τον φρόντιζε και τον αγαπούσε πολύ, ποτέ δεν του ανέθετε βαριές δουλειές και του έδινε άπλετο ελεύθερο χρόνο. Πότε - πότε ζητούσε μάλιστα και τις ενδυματολογικές συμβουλές του.
   Ήταν πολύ κοντός, μα και πολύ όμορφος. Νεαρός σε ηλικία μα το μυαλό του ήταν μεστωμένο. Οι ικανότητες του περιορίζονταν στην οργάνωση του παλατιού: απο τις υπηρέτριες ως τα έπιπλα. Έδινε ζωή και χαρά στη βασίλισσα. Μέχρι που έφυγε απο τη ζωή, κι εκείνη έμεινε μόνη.
   Κι απ ' τον καημό της μαράζωσε. Δεν έτρωγε παρα μόνο δοκίμαζε τα ρούχα που της είχε προτίνει ο μικρός της νάνος. Και φυσικά δεν είχε πειράξει τίποτα μέσα στο παλάτι, για να μην φύγει τίποτα δικό του απο εκεί μέσα. Τα βράδια αναπολούσε διάφορα γεγονότα που ενέπλεκαν και αυτόν μέσα.
   Τελικά η βασίλισσα τον είχε ερωτευτεί άθελά της...

Friday, July 27, 2012

Beat

   Η διάθεσή μου είναι στα ύψη και νιώθω πολύ καλά αυτή τη στιγμή οπότε έβαλα να παίζουν άκρως καλοκαιρινά κομμάτια.

Πχ αυτό: Pink Noisy ft Radio Killer - Mestral

Κι αυτό: Elix -music is my therapy

Αλλά και αυτό: Aaliyah - If your girl only knew

Καλή διασκέδαση, πάω να εκ-γυμναστώ!

The dark knight (2)


   Ο σκοτεινός ιππότης δε μπορούσε να τη βγάλει από το μυαλό του. Τα είχε σχεδιάσει όλα: το πως θα την κλέψει, τι θα της πει και που θα την πάει μετά. Και οι μέρες περνούσαν κι ένιωθε τόσο μακριά της...

   Εκείνη είχε φτάσει απο καιρό στο παλάτι του μέλλοντος συζύγου της και ξεκουραζόταν στα ιδιαίτερα δωμάτιά της. Που και που έβγαινε στον κήπο κάποια βόλτα με την παραμάνα της να της κρατάει συντροφιά, ενώ στο μεταξύ της ετοίμαζαν το χρυσοκέντητο και μεγαλοπρεπές νυφικό του γάμου της. Κι όλο τη ρωτούσε: "Άραγε να με σκέφτεται κι αυτός;". Κι η παραμάνα να μην ξέρει τι να πει. Που να το γνώριζαν οτι ο ιππότης μας ήταν καθ' οδόν!...
   Με παρουσία που δεν περνά απαρατήρητη, σκεπασμένος κάτω απο μια σκοτεινή κουκούλα που του κρύβει το μισό πρόσωπο, ο σκοτεινός ιππότης δεν είναι άδικα ο φόβος της περιοχής. Πολλοί κάτοικοι δεν του μιλάνε και οι δεσποινίδες έχουν νουθετηθεί να μην τον κοιτάζουν καν στο πέρασμά του. Εμφανίζεται απο το πουθενά σαν φαντομάς. Και κυκλοφορεί με το καφετί του άλογο, πάντα προσεγμένο, καθαρό και με γυαλιστερό τρίχωμα. Δεν έχει πειράξει δημοσίως ποτέ και κανέναν. Είναι συνήθως μοναχικός κι όταν ανταλλάζει κουβέντες με λίγους, αμέσως οι κινήσεις του καθίστανται ύποπτες. Κι έπειτα για λίγο, κανείς δεν τον πλησιάζει κι όλοι κρύβονται σαν τον δουν.
   Κι η καρδιά της πριγκίπισσας τώρα αιχμαλωτισμένη απο τα δίχτυα ενός κακόφημου άντρα που κανείς δε γνωρίζει το πραγματικό του όνομα. Να παρακαλεί να τη σώσει απο ένα γάμο που δε θέλει. Απο ένα σύζυγο που ποτέ δε θα της προσφέρει τίποτα εκτός απο σεξ. Ωμό σεξ. Γαρνιρισμένο με μπόλικη βία. Και η πριγκίπισσα το ξέρει αυτό. Και η παραμάνα το γνωρίζει, μα ο πατέρας θέλει να το αγνοήσει και να τη θυσιάσει. Μα θα 'ναι ζωή αυτή; Κανείς φυσικά, δεν τολμά να φέρει αντίθετη γνώμη στο βασιλιά.Είναι καλός και δίκαιος, μα αγύριστο κεφάλι.


   Ο σκοτεινός ιππότης έχει φτάσει μεσημέρι στο κάστρο όπου πρόκειται να γίνει η φυλακή της κοπέλας. Το κοιτάζει και το περιεργάζεται. Τη βλέπει στο μπαλκόνι θλιμμένη και η καρδιά του αναθαρρεί. "Θα γίνει δική μου!", μονολογεί και πετάει νευρικά το τσιγάρο στο χώμα. Κατεβάζει την κουκούλα και η όψη του  σκοτεινιάζει, θολώνει... Ετοιμάζεται για επίθεση. Μα το κάστρο φρουρείται καλά. Θα επιζήσει;

Tuesday, July 24, 2012

The dark knight



  Ο σκοτεινός ιππότης ταξίδευε μερόνυχτα με το δυνατό του άλογο για να προλάβει την πριγκίπισσα πριν παντρευτεί εκείνον τον τρισάθλιο που της προξένευε ο βασιλιάς και πατέρας της. Το βράδυ σαν ξεκουραζόταν έφερνε στο νου το πρόσωπό της, καθώς κοιτούσε το φεγγάρι, άλλοτε γεμάτο και άλλοτε κρυμμένο πίσω απο τα σύννεφα. Ο ουρανός τον οδηγούσε. Και η θύμησή της.
   Εκείνη έκανε το θέλημα του πατέρα της. Γιατί έτσι έπρεπε. Αλλά δεν ήθελε. Κι όλη μέρα έκλαιγε κρυφά. Μα όταν έβγαινε έξω είχε ένα χαμόγελο στα χείλη της, σαν να ήταν όντως ευτυχισμένη με τον επικείμενο γάμο της. Αλλά δεν ήταν, γιατί σκεφτόταν Εκείνον. Εκείνον που τόσα σήμαινε πλέον για τη πριγκίπισσα. Θα τα απαρνιόταν όλα για κείνον. Μα δεν ήξερε αν την αγαπούσε κι αυτός...
Reinounido
   Οι μέρες περνούσαν κι εκείνος δε γνώριζε αν θα προλάβει την αγαπημένη του. Ο γάμος τους θα τον συνέτριβε. Μακάρι να της είχε πει τι ένιωσε όταν την είδε. Αλλά αυτη την ευκαιρία την έχασε κι ήθελε να επανορθώσει κλέβοντάς την απο το παλάτι. Το είχε δει το ενδιαφέρον στο βλέμμα της. Εκείνο το φευγαλέο βλέμμα που του έριξε κι όμως του σκλάβωσε την καρδιά. Κι εκείνης το ίδιο. 

   Θα την έκλεβε, το είχε πάρει απόφαση. Έμαθε απο που ήταν και ξεκίνησε να τη βρει. Μα μέχρι να το αποφασίσει είχαν περάσει κάποιες μέρες κι έχασε πολύτιμο χρόνο.
   Εκείνην την προετοίμαζαν απο μέρες. Είχε πάει ο ξακουστός πρίγκιπας με τα δώρα του στο βασιλιά και είχε συζητήσει μαζί του το ενδεχόμενο του γάμου. Ο βασιλιάς τον ήθελε πολύ αυτόν τον γάμο. Τον συνέφερε για το καλό του βασιλείου του. Θα είχε μεγάλη υποστήριξη απο το στρατό του νεαρού πρίγκιπα. Κι ο τελευταίος την καλόβλεπε την πριγκίπισσα μας. Και δεν ήταν καθόλου άσχημος. Μα η καρδιά της μαγεύτηκε απο έναν ξένο. Έναν άγνωστο που συνάντησε μία φορά στο παζάρι. Όταν κατέβηκε με τον πατέρα και τη συνοδεία τους να χαιρετίσουν τους χωρικούς. Το έκανε συχνά ο βασιλιάς γιατί τους αγαπούσε τους υπηκόους του.
   Ανάμεσα στο πλήθος που βγήκε να τους χαιρετίσει ήταν κι Εκείνος. Κοιτάχτηκαν κι έκτοτε εκείνη έβαλε την καλή της παραμάνα, που τόσο νοιαζόταν για την πριγκίπισσα, να μάθει για τον σκοτεινό ιππότη. Μα δεν είχε καλό παρελθόν. Ίσως μάλιστα η νεαρή κοπέλα να κινδύνευε απο εκείνον.Μα πλέον, σαν να της είχε κάνει μάγια, μέσα σε μια στιγμή, εκείνη δε μπορούσε να πάρει τη σκέψη της μακριά του. Κι αυτός ο γάμος τη δυνάμωνε τη σκέψη ολοένα και πιο πολύ... Σε επικίνδυνο για την πριγκίπισσα βαθμό...


Monday, July 23, 2012

Θα σκότωνες το δράκο σου για μένα;

   Σκέψεις ανούσιες, σκέψεις με νόημα.
Παράλογα πράγματα που ζητάμε απο άλλους. Παραλογισμοί, σκέψεις  άχρηστες....
Κι ο χρόνος πιέζει. Πάντα αυτό έκανε γιατί μόνο αυτό ξέρει να κάνει.
Εμείς συμμορφωνόμαστε με τον καταπιεστικό του τρόπο και οργανωνόμαστε. Και το ονομάζουμε πρόγραμμα.
   Χάνομαι στο "πρόγραμμά μου". Χάνομαι...

    Ich Will (i want) - Rammstein

Saturday, July 21, 2012

Γυρνώντας πίσω στο χρόνο

καθως το πλοιο βγαινει απο το λιμανι,το παρακολουθω να χανεται... ξεμακραινει... αργοτερα χανεται στον  οριζοντα. το καταπινει το ηλιοβασιλεμα...



μενω στην αποβαθρα κολλημενη. δεν κανω τιποτα. χαζευω τα πλοια. εκεινο ομως ηταν ΤΟ πλοιο. 

οταν ηρθα βολτα στο λιμανι ηταν το πρωτο πλοιο που μου κινησε την περιεργεια...ηταν μεγαλο. και πολυ ομορφο. καθως πλησιαζω βλεπω το ονομα..."ΚΝΩΣΣΟΣ"! σκεφτομαι πως η Κνωσσος βρισκεται στην Κρητη. απο περιεργεια λοιπον,ρωτω τον προορισμο.ενας εργατης μου λεει το εξης: "το δρομολογιο του ειναι Πειραιας- Ηρακλειο και πισω παλι". μενω εκστασιασμενη...
τον λατρευω εκεινο τον τοπο. μα ξερω πως δεν μπορω να παω...

ρωτω την ωρα αναχωρησης απο το λιμανι του πειραια. ηθελε ακομα 2 ωρες... βρισκω ευκαιρια και ανεβαινω!ηταν πολυ μεγαλο.ειχε πολλους οροφους. κοκκινο χαλι στρωμενο στο πατωμα,πολλα σαλονια,σκαλες και ασανσερ σε 2 μεριες του πλοιου και φυσικα στον τελεταιο οροφο οι θεσεις VIP. το εγραφε με μεγαλα γραμματα. καμπινες πρεπει να ειχε. δεν πλησιασα.δεν μ αρεσουν αυτα.

ειχε πισινα στο καταστρωμα. και φυσικα ειδικο μερος για τα ζωα.κλουβια δλδ,αλλα μεγαλα.

βγηκα στο καταστρωμα.ενιωθα τον αγερα να μου χαιδευει απαλα το προσωπο...ο ηλιος ελουζε τα σπαστα μαλλια μου...  ενιωθα ζεστασια κι οχι ζεστη. ατενιζα το απεραντο γαλαζιο ομπρος μου.χαιδευα τα καγκελα...στην ατμοσφαιρα ανασαινα την αλμυρα της θαλασσας. εκλεισα τα ματια μου.

ταξιδεψα σε μακρινα μερη.ταξιδεψα νοητα ως τα νερα της Κρητης. εβλεπα με τη δυναμη του νου μου, καθαριες παραλιες...πρασινο ωσπου να γεμιζει το ματι σου! μια διαφορετικη αρχιτεκτονικη στα κτιρια. 

το μυαλο μου γυρισε πολλες δεκαετιες πισω. εβλεπα να γινονται μαχες.εβλεπα σφαιρες στον αερα,μυριζα το μπαρουτι.ακουγα το ποδοβολητο των αλογων. ακουγα τις κραυγες των πολεμιστων μας. ειδα... 

ειδα νεκρους!και σκοτεινη την ατμοσφαιρα. δεν υπηρχαν πια τουριστες. μονο πτωματα στο χωμα. ερειπια σπιτιων. γυναικοπαιδα να τρεχουν και να φωναζουν. ειδα, πυρκαγιες ειδα! 
ειδα τους Τουρκους να βαζουν φωτιες. ειδα γενναια παλικαρια να δινουν την ψυχη τους. ειδα σφαγμενους, κομματιασμενους.

εβλεπα ιστοριες αγαπης,ερωτα, παρανοιας.

ειδα κηδειες,κλαμα,πονο, αυτοκτονιες,προσευχες στο θεο...

ειδα...

ειδα και τον Κρητικο του Σολωμου...
 τον ειδα σου λεω! τον ειδα να ειναι χαμενος μεσα στην τρικυμια...να μαγευεται απο τη Φεγγαροντυμμενη, να παλευει για την αρραβωνιαστικια του...


εβλεπα καπνο.εβλεπα συνομωσιες,σχεδια.ακουσα διαταγες,ανακοινωσεις...

ειδα....γυναικες να πασχιζουν να αποφυγουν τους αγριεμενους Τουρκους...μα,δεν τα καταφεραν ολες! αλλες βιαστηκαν, αλλες σφαχτηκαν ή πουληθηκαν...

ακουσα κλαμα μωρου. γυναικα να γενναει με φοβο.κρυφα. 
ειδα καποια να πεθαινει στη γεννα. 

ειχα ανατριχιασει ολοκληρη. εμεινα αποχαυνωμενη να τα κοιτω.ηταν ολα στο νου μου.μα ηταν τοσο ζωντανα!
εβλεπα,ακουγα,μυριζα,αισθανομουν...
μια σφαιρα θαρρεις και περασε ξυστα απο τον ωμο μου!ενιωσα τον φοβο στο κορμι μου. ο φοβος εγινε δακρυ.και κυλισε αργα στο μαγουλο μου.

δεν ηθελα ομως να ανοιξω τα ματια μου.

εβλεπα βαρκες να φευγουν φορτωμενες κοσμο.κωπηλατες να βιαζονται.
ηθελα να βοηθησω. μα ημουν ανυμπορη...

στεκομουν εκει.σαν θεατης. οτι κι αν ηθελα να κανω...
ημουν κι εγω απροστατευτη...

η ωρα περνουσε. τα γεγονοτα που εκτυλισσονταν γινονταν ολοενα και πιο πολλα. διπλα μου. ομπρος μου.

βρεθηκα μεσα σε ενα δασος ξαφνικα. ενα αλογο περασε γοργα διπλα μου.με εριξε στο χωμα! προλαβα να διακρινω την φορεσια του...ηταν ενας γνησιος Κρητικος...!

τρομαξα οταν ενα αλλο αλογο περασε ακριβως πανω μου,κανοντας ενα αλμα...

εκλεισα τα ματια. κι επειτα...

επειτα... ειδα σε ενα σπιτι,να γινεται προξενιο.στεκομουν στην πορτα. με εβαλαν μεσα.καθισα και μου προσφεραν οτι καλυτερο ειχαν! ρακη, ελιες και παξιμαδια!εβλεπα την ομορφη κοπελα να κατεβαινει τα σκαλια. ο Κρητικος να την περιμενει υπομονετικα και να την κοιτα με βλεμμα που βγαζει φλογες! εκεινη ηρεμη. δε μιλησε σχεδον καθολου. ομως ο αερας ειχε κατι...
ηταν ηλεκτρισμενος!ο ερωτας ηταν διαχυτος...

ξαφνικα βρεθηκα μεσα σε μια εκκλησια.λιβανι μυριζα...κι ομως ηταν αδεια. προσκυνησα τις εικονες και τοτε ακουσα...

ακουσα κραυγες τρομου!ποδοβολητα να πλησιαζουν την εκκλησια ακουγα.μωρα και παιδια να κλαινε τρομαγμενα.ξαφνου τα κερια εσβησαν! οι πορτες ανοιξαν με βροντο! κοσμος πολυς μπηκε μεσα και κλειδαμπαρωθηκε!
εξω ακουγα τουφεκιες.
ηταν οι Τουρκοι...

ειδα αργοτερα το στολο των προστατιδων Δυναμεων. ακουσα τον Υπατο αρμοστη να βγαζει λογο. αδεια λογια...

μια σταλα βροχης χαιδεψε απαλα το μετωπο μου.

τοτε ανοιξα τα ματια μου...το ταξιδι μου ειχε τελειωσει.ημουν πισω.εκει...στο καταστρωμα του πλοιου.

μια συντομη βροχη επιασε.
μεχρι να κατεβω απο το πλοιο ειχε κιολας σταματησει.

καθισα στην αποβαθρα και το παρακολουθουσα  να απομακρυνεται...
το κορμι μου ακομα ριγουσε απο ετουτη την εντονη εμπειρια που ειχα βιωσει...

σκεψεις στο μυαλο μου,τα γεγονοτα που ειδα.
λιγο πριν χαθει απο τη ματια μου ψυθιρισα "καλο ταξιδι.και να προσεχεις εκει που πας..."

και πηρα κι εγω το δρομο της επιστροφης...

Friday, July 20, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (6)

   Μετά από ώρες συνέρχομαι μέσα στο σώμα μου. Πόσο χαίρομαι που έχω και πάλι το σώμα μου. Στραπατσαρισμένο λιγάκι αλλά το έχω. Είμαι καλωδιωμένη και δίπλα μου βρίσκεται αυτός. «ποιος είσαι κύριε;» τον ρωτώ. «μα δε με θυμάσαι; Γιατρέ μήπως έπαθε διάσειση;» αναρωτιέται. Ο γιατρός τον βεβαιώνει πως δεν δείχνω τέτοια σημάδια. Η απάντηση μου είναι μια τελεσίδικη φράση: «αφού δε με αναγνωρίζεις εσύ, δε σε αναγνωρίζω ούτε κι εγώ.», του λέω και του δείχνω το δρόμο προς την έξοδο.
   Φαίνεται να μην καταλαβαίνει, παρ όλα αυτά, αποχωρεί από το σκηνικό της ζωής μου. Έτσι απλά! Κατάλαβα ότι άδικα στηρίχτηκα σε ένα άτομο που δεν άξιζε τίποτα. Αυτό είναι το καλό που αποκόμισα από αυτή την τραγική ιστορία.
   Κουνάω κάθε μέλος του σώματος μου, εκτός από το χέρι το οποίο βρίσκεται σε γύψο. μικρό το κακό… χαμογελώ στον γιατρό και βεβαιώνεται πως είμαι καλά. Γράφει την καρτέλα μου, μου δίνει 2 χάπια, μάλλον ηρεμιστικά, με αγκαλιάζω όπως μπορώ και παραδίνομαι στον κόσμο των ονείρων.
   Επιτέλους, απελευθερώθηκα....

Thursday, July 19, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (5)

   Μέσα στο δωμάτιο βλέπω απογοητευμένα πρόσωπα. Μια νοσοκόμα αναγγέλλει: « ώρα θανάτου 19: 56». Ανατριχιάζω. Και τώρα τι θα γίνει; Θα μείνω εδώ; Έτσι; Στην αιωνιότητα; Αρχίζω να κλαίω και να σπαράζω. Πλησιάζω το σώμα μου και μου ρίχνω χαστούκια για να συνέλθω. Μάταια όμως. Διατάζω την καρδιά μου να χτυπήσει. Δεν υπακούει. Πέφτω στο πάτωμα και χτυπιέμαι. Οι γιατροί εξέρχονται ένας -ένας από το δωμάτιο, ενώ ο τελευταίος ρωτά μια νοσοκόμα αν έχει βρει κανείς, κάποιο δικό μου άτομο. Αλλά λαμβάνει αρνητική απάντηση.
   Λογικό μου φαίνεται. Δεν είχα τίποτα επάνω μου. Ούτε κινητό, ούτε ταυτότητα. Αλλά εμένα αυτή τη στιγμή με καίει που έχω πεθάνει! Τι τραγική ειρωνεία. Να με βλέπω νεκρή σε ένα κρεβάτι εντατικής. Και να είμαι μονάχη να με κλαίω. Όσο ζούσα κανείς δε με νοιάστηκε; Διαφωνώ. Είχα ανθρώπους. Είχα αυτόν. Ή έτσι πίστευα…
   Σηκώνομαι από το πάτωμα και με βρίζω. Στην πρώτη δυσκολία κατέθεσα τα όπλα. Ένα αμάξι με χτύπησε και μάλιστα εκείνη την ώρα δεν έπαθα τίποτα. Θα μπορούσα να είμαι χειρότερα. Κι εγώ, τι έκανα; Πέθανα! Ακούω βήματα. Κάποιος μπαίνει στο δωμάτιο. «μη με παίρνετε! Το θέλω το σώμα μου!», φωνάζω, μα δε με ακούει κανείς. Τελικά, είναι αυτός, μαζί με έναν νοσοκόμο. Ήρθε για αναγνώριση πτώματος! Χαίρομαι που τον βλέπω. Ίσως μπορέσω κάπως να επικοινωνήσω μαζί του με κάποιο τρόπο. αυτό που ακούω να λέει ,όμως ,με κάνει να πέσω από τα σύννεφα. Μεταφορικά , βέβαια, αφού μάλλον τώρα είμαι στα σύννεφα! «δεν τη γνωρίζω», είπε! Μα πώς; Εγώ είμαι! Δε με γνωρίζεις; Το αίμα φταίει; Οι γάζες; Οι πληγές; Τι φταίει; Τι;
   Αγριεμένη αρπάζω το νεκρό μου σώμα και το ταρακουνάω. Με δύναμη το πετάω πάνω στο κρεβάτι. «δε θα σ αφήσω να πεθάνεις!», μου λέω. Άδικος ο κόπος μου. Ακόμα άυλη είμαι. Με παίρνω αγκαλιά, ενώ αυτός έχει αποχωρήσει από το δωμάτιο. Σπαράζω πάνω μου και μονολογώ: «αχ, βρε Άννα. μόνο εγώ σ αγάπησα τελικά…». Το μηχάνημα, που είναι ακόμα συνδεδεμένο πάνω μου, αρχίζει να καταγράφει τους χτύπους της καρδιάς μου.
   Μπαίνουν μέσα τρέχοντας 2 γιατροί και άλλοι τόσοι νοσοκόμοι. Τα δάκρυα στα μάτια μου σταματούν και κάνω στην άκρη. Με αναλαμβάνουν αυτοί. Εμφανίζεται και πάλι ο άγγελος μου, μα αυτή τη φορά χαμογελά. Μου μιλά και λέει «μπράβο κορίτσι μου. Έκανες αυτό που έπρεπε. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου. Ξεκουράσου τώρα…». Και με μια κίνησή της, χάνω τα πάντα γύρω μου. Σκοτάδι μόνο…

[συνεχίζεται...]

Wednesday, July 18, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (4)


   Υπάρχουν αρκετά δωμάτια εδώ και πολύς κόσμος θλιμμένος. Νοσοκόμες πηγαίνουν κι έρχονται τρέχοντας μεταφέροντας διαφορά αντικείμενα. Ιδιαίτερα μπουκάλες με αίμα. Μπαίνω τυχαία σε ένα δωμάτιο. Δεν είμαι εγώ. Είναι μια κοπέλα. Δεν ξέρω τι έπαθε. Μα δε θέλω να μάθω. Τη φοβάμαι την εντατική. Δεν είναι σίγουρο αν θα επιβιώσει κανείς από εδώ μέσα. Φέρνουν κάποιον σε κρίσιμη κατάσταση. έτσι φαίνεται να συμβαίνει και με μένα.
  Επιτέλους μετά από αρκετά δωμάτια κατάφερα να με βρω. Είμαι ακόμα εδώ. Για μια στιγμή νόμισα ότι με πήραν από εδώ. Αλλά και πού να με πάνε; Έχει περίπου μία ώρα που έφυγα κι αυτοί ακόμα εδώ είναι. Με πλησιάζω και με κοιτάζω. Η κατάσταση μου καταλαβαίνω ότι είναι σταθερή. Το κλίμα πανικού έχει διαλυθεί. Εγώ έχω αίματα παντού. Και  μου κάνουν τώρα ράμματα στη μέση μου. Το κεφάλι μου διακρίνω ότι είναι δεμένο με γάζες. Τι να μου έκαναν άραγε; Ίσως καλύτερα να μη μάθω…
   Δυο λεπτά αφότου μπήκα στο δωμάτιο, αρχίζει  το μηχάνημα να κάνει πολύ θόρυβο. «υπάρχει επιπλοκή», λέει ένας γιατρός. Αμέσως αρχίζει να επικρατεί και πάλι πανικός. Αποτραβιέμαι και πάλι σε μια γωνία και στέκομαι εκεί. Αυτή τη φορά παρακαλώ να πεθάνω! Μια λάμψη μπροστά μου με τρομάζει. Τινάζομαι πίσω. Καθώς σβήνει αυτή η δυνατή λάμψη, εμφανίζεται μια μορφή. Σταδιακά διακρίνω ότι είναι μια κοπέλα. Τελικά μου φανερώνεται κάποια σαν  εμένα. Δηλαδή εγώ! Τι συμβαίνει εδώ; Πόσες είμαι; Υπάρχει ένα σώμα άψυχο στο κρεβάτι, εγώ ως ψυχή και τώρα ακόμα μία. Οφθαλμαπάτη;
   Έχει αγριεμένο ύφος και απευθύνεται σε μένα. «τι είναι αυτά που εύχεσαι;». Εγώ αποσβολωμένη δεν αρθρώνω λέξη. Ψελλίζω μοναχά μια ερώτηση « ποιά είσαι ή μάλλον τι είσαι;». μαλακώνει το ύφος της και με πλησιάζει. Διακρίνω δυο μεγάλα πουπουλένια, λευκά φτερά. Είναι ντυμένη με ένα λευκό μακρύ φόρεμα και δε φορά υποδήματα. Τα φαρδιά μανίκια της, της καλύπτουν ολόκληρα τα χέρια εκτός από τις παλάμες της. Τα μαλλιά της είναι λυτά στους ώμους. Μοιάζει όμως με μένα.
   «Είμαι εσύ» μου είπε. Έχω μείνει άφωνη. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Παράλληλα οι γιατροί κάνουν τα αδύνατα – δυνατά με το σώμα μου. Τη ρωτάω πώς είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό. Η απάντησή της με εκπλήσσει. « είμαι η πιστή φύλακας σου», μου λέει. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί πως ο φύλακας- άγγελός μου θα ήμουν εγώ. Κι όμως να που συμβαίνει έτσι. Τη ρωτώ αν ήρθε να με τιμωρήσει γι αυτό που ευχήθηκα, αλλά μου είπε πως δεν είναι δίπλα μου για να με τιμωρεί. Αντίθετα με προτρέπει να κάνω κάτι για μένα.  Τη ρωτώ να μου πει τι πρέπει να κάνω, μα εξαφανίζεται όπως ακριβώς εμφανίστηκε. Ξαφνικά!

[συνεχίζεται...]

Tuesday, July 17, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (3)


   «Μπορείς να με δεις;», ρωτώ με αγωνία. Κουνά θετικά το κεφάλι του. «με τα μάτια της ψυχής» ψιθυρίζει. Μπερδεύομαι, δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς εννοεί. Παρ’ όλο που του ζητώ εξηγήσεις, αυτός σηκώνεται και βγαίνει στο διάδρομο. Δεν τον ακολουθώ, γιατί με αγνόησε. Θα έχει μάλλον τα προβλήματα του. Κι εγώ έχω ένα τώρα, αλλά δε γίνεται να κάνω κάτι!
   Πλησιάζω τα κρεβάτια των άλλων 2. ο ένας παρακολουθεί τηλεόραση, άρα βλέπει κανονικά. Κοιτώ τη δική του καρτέλα. Δεν καταλαβαίνω εντελώς τι έχει, γράφει ιατρικούς όρους. Πάντως έχει στο χέρι του συνδεδεμένο ορό. Τι να του χορηγείται άραγε; Είναι πάντως απορροφημένος στο πρόγραμμα που παρακολουθεί. Η καρτέλα του αλλουνού που κοιμάται, γράφει πως έκανε μια επέμβαση στη χολή, ενώ του τελευταίου δεν μπορώ να διαβάσω τα γράμματα. Αυτός διαβάζει ένα βιβλίο κι έχει κι αυτός ορό στο χέρι του. Πάντως όλοι τους δείχνουν αρκετά καλά.
   Βγαίνω από το δωμάτιο και προχωρώ σε άλλο διάδρομο. «καρδιολογικό» διαβάζω σε μια ταμπέλα. Οπισθοχωρώ αμέσως. Ό, τι και να είναι εδώ, δε θέλω να το δω, οπότε και βγαίνω από αυτό το κτήριο. « προς κτήριο Β», γράφει άλλη ταμπέλα. Πρόκειται για ένα κτήριο μαιευτικής. Κοινώς για γέννες. Εκεί θέλω πολύ να πάω.
   Διαλέγω ένα διάδρομο στην τύχη. Άλλωστε δεν έχω και καμία γνωστή εδώ πέρα. Ο διάδρομος είναι γεμάτος λουλούδια και μπαλόνια. Ροζ και μπλε. Σε ποικιλία συνδυασμών. Ρίχνω μια ματιά στο πρώτο δωμάτιο και έχει 4 λεχώνες. Καθεμία έχει γύρω της και κάποιο δικό της άτομο. Τον άντρα της, την οικογένειά της ή γνωστούς της. Διακρίνω 4 μωρά. 3 κορίτσια κι 1 αγόρι. Όλα είναι πανέμορφα.
   Μια θλίψη με πιάνει. Αναρωτιέμαι αν εγώ θα βρεθώ κάποτε στη θέση τους. Δηλαδή αν το σώμα μου θα επιζήσει. Και παράλληλα μια λαχτάρα με κατακλύζει, να δω τι συμβαίνει με μένα. Όμως πρώτα θα επισκεφθώ ένα ακόμη δωμάτιο σε αυτή την πτέρυγα. Το δωμάτιο με όλα τα νεογνά. Πού να βρίσκεται; 
   Ακολουθώντας μια νοσοκόμα με ένα μωρό στην αγκαλιά, το βρίσκω. Εισέρχομαι στο θάλαμο. Βλέπω πολλά όμορφα μωρά. Όλα δηλαδή όμορφα είναι. Δεν ξέρω πού να πρώτο- κοιτάξω. Νέες ζωές ήρθαν στο φως. Το θαύμα της φύσης…
   Προσπαθώ να επιστρέψω στην εντατική, όπου και βρίσκεται το σώμα μου. Όμως δεν είμαι σίγουρη από ποιο δρόμο ήρθα.  Βγαίνω από το κτήριο μήπως καταφέρω να προσανατολιστώ. Κόσμος υπάρχει εδώ και μάλιστα οι περισσότεροι είναι προβληματισμένοι. Πιθανόν να έχουν κάποιο γνωστό τους στο νοσοκομείο. Εγώ εν τω μεταξύ κατάφερα να βρω την εντατική. Μένει μόνο να βρω το δωμάτιο, μέσα στο οποίο με παιδεύουν και παιδεύονται.

[συνεχίζεται....]

Monday, July 16, 2012

"Και τα χρώματα πάψανε να υπάρχουν"

   Ανέκαθεν είχα πάθος με τη ζωγραφική και το σχέδιο. Κι ας μην ήξερα να φτιάχνω εικόνες όπως ξέρει η φύση ή οι μεγάλοι ζωγράφοι. Τουλάχιστον προσπαθούσα και το έκανα για μένα. Δεν ξέρω γιατί. Έτσι μου έβγαινε. Κάθε που τελείωνε μια δική μου εικόνα ήμουν τόσο μα τόσο χαρούμενη, σχεδόν εκστασιασμένη με το δημιούργημά μου, αφού ήξερα οτι είναι δικό μου. Το κοιτούσα καλά - καλά και στη συνέχεια κοιτούσα τις ξυλομπογιές μου με βαθιά αγάπη. Σαν να ήταν τα παιδιά μου. Τις ευχαριστούσα σιγανά για τα ζωηρά χρώματα που μου προσέφεραν κι έπειτα τις έβαζα ξανά στη θέση τους. Στην αγαπημένη μου ασπρόμαυρη κασετίνα.
  Έτσι λοιπόν μια μέρα κατάφερα να δώσω χρώμα σε μια ζωγραφιά που είχα φτιάξει κι έδειχνε εκείνον μαζί με μένα σε μια ακρογιαλιά. Την είχα καταφέρει τόσο καλά, ήταν τόσο ζωηρή που την έκανα κορνίζα! Την είδε και ξετρελάθηκε. Ήταν ότι καλύτερο είχα κάνει στη ζωή μου. Και αφορούσε εμένα κι εκείνον.
   Την καμάρωνα κάθε μέρα, για χρόνια. Την είχα τοποθετήσει στο σαλόνι, σε περίοπτη θέση και την έβλεπε ο καθένας μόλις άνοιγα την πόρτα του σπιτιού μου. Μα κάποια στιγμή εξαφανίστηκες. Έφυγες απο τη ζωή μου. Και στη ζωγραφιά τα χρώματα πάψανε να υπάρχουν. Όπως και στη ζωή μου...

θα βρείτε κι άλλα εδώ, στο Λογοτεχνικό Σάββατο .

Το παζλ των ανθρωπίνων σχέσεων


   Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι όπως ένα παζλ. Όλα τα κομμάτια έχουν κάποιες υποδοχές για τα υπόλοιπα, όπως και ειδικές προεξοχές. Άλλα κομμάτια είναι μεγάλα, ενώ κάποια άλλα είναι πιο μικρά. Μερικά κομμάτια έχουν 4 πλευρές και κάποια άλλα έχουν παραπάνω (μη φαντάζεσαι ένα συνηθισμένο ορθογώνιο παζλ). Όλο το παζλ σχηματίζει την κοινωνία μας και τον κόσμο. Συνεπώς όλα τα κομμάτια είναι απαραίτητα για την εύρυθμη λειτουργία και θα το καταλάβεις καλύτερα αν σκεφτείς πως από την κοινωνία δεν μπορεί να λείψει ούτε ένα επάγγελμα. Σε πιο μικρές κοινωνίες δε θα μπορούσε να λείπει ακόμα κι ένας επαγγελματίας (πάρε σαν παράδειγμα ένα μικρό χωριό, δίχως ηλεκτρολόγο).
   Κάθε κομμάτι λοιπόν, για να το κάνω πιο απλό, συμβολίζει και έναν τομέα στη ζωή του ανθρώπου. Τον επαγγελματικό/ εργασιακό, τον οικογενειακό, τον ερωτικό, τον θρησκευτικό, τις προσωπικές ασχολίες και άλλα. Για να συμπληρωθεί και ο άνθρωπος αλλά και το παζλ ολόκληρο, χρειάζεται να είναι σωστά ενωμένα όλα τα κομμάτια. Θα πρέπει να εφάπτονται πλήρως και επαρκώς όλες οι πλευρές, οι προεξοχές με τις υποδοχές και αντίστροφα. Αυτό σημαίνει πως καθένας μας θα πρέπει να βρει όλα εκείνα τα κομμάτια που τον συμπληρώνουν και που τον εκφράζουν.
   Κάποια κομμάτια μπορούν να συμπληρωθούν πολύ εύκολα, μόνο με μια ματιά στο σχέδιο του παζλ. Είναι πολύ πιθανό να απεικονίζεται ένα μέρος ενός αντικειμένου στο ένα κομμάτι και το υπόλοιπο σε άλλο, για παράδειγμα στο ένα κομμάτι να υπάρχει η παλάμη ενός χεριού και στο άλλο κομμάτι να βρίσκονται τα δάκτυλα. Καταλαβαίνουμε πως κάποια κομμάτια συμπληρώνονται ευκολότερα από κάποια άλλα. Δηλαδή, στην πραγματική ζωή θα μπορούσε κάποιος πολύ εύκολα να επιλέξει μια ασχολία που του ταιριάζει κι έτσι αυτός ο τομέας να συμπληρωθεί άμεσα και γρήγορα.
   Ενίοτε χρειάζεται να αναζητήσουμε πολύ ένα κομμάτι που θα συμπληρωθεί με ένα άλλο. Στην πραγματική ζωή θα μπορούσε να συμβεί αυτό με τους φίλους ενός ατόμου. Οι φιλίες δεν σχηματίζονται πάντα πολύ γρήγορα. Παρ όλα αυτά και σ αυτήν την περίπτωση έχουμε ενδείξεις, απλά δυσκολευόμαστε να βρούμε το καταλληλότερο κομμάτι ανάμεσα σε πολλές χιλιάδες. Έτσι είναι και οι άνθρωποι.
   Υπάρχουν, όμως, κι εκείνα τα κομμάτια τα οποία δεν σου επιτρέπουν να βρεις καθόλου εύκολα εκείνο το μοναδικό κομμάτι που τα συμπληρώνει. Τέτοιο είναι το κομμάτι του ερωτικού τομέα. Σε μια τέτοια περίπτωση, ψάχνεις σημάδια που θα σου δείξουν ότι βρήκες το σωστό κομμάτι για να τα ενώσεις. Τυχαίνει όμως και να βρεις ένα κομμάτι, το οποίο να δείχνει πως ταιριάζει κι όμως να μην είναι εκείνο το κατάλληλο. Ή ίσως απλά να μην ταιριάζει τη δεδομένη στιγμή που συμπληρώνεις το παζλ.
   Θα καταλάβεις καλύτερα αν  πάρεις ως δεδομένο ότι το παζλ που φτιάχνεις είναι μεταβλητό & εξαρτώμενο από τις συνθήκες και τη φάση της ζωής σου, μιας και εσύ ο ίδιος είσαι μεταβαλλόμενος σαν άνθρωπος ανάλογα με την περίοδο που διανύεις. Συνεπώς θέλω να πω ότι κι εσύ από μόνος σου είσαι ένα μεγάλο και σύνθετο παζλ, το οποίο προσπαθεί να ενωθεί με ένα μεγαλύτερο. Εκείνο της κοινωνίας, το οποίο με τη σειρά του αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του κόσμου. Κι από το παραπάνω καταλαβαίνει κανείς την σπουδαιότητα κάθε ατόμου και τη μοναδικότητά του.
   Για να συμπληρωθεί το παζλ εσύ πρέπει να συνεχίσεις να αναζητάς το κομμάτι που θα καλύψει το κενό. Μπορεί να χρειαστεί να ψάξεις στην τύχη κι έτσι να δοκιμάσεις πολλά κομμάτια δίχως αποτέλεσμα. Θα τύχει να κολλήσουν τα κομμάτια μεταξύ τους κι αφού δεν ταιριάζουν να πρέπει να τα ξεκολλήσεις. Ίσως το χαρτί με το σχέδιο του παζλ να σχιστεί κατ αυτόν τον τρόπο. Αυτό το σκίσιμο είναι οι πληγές που μένουν στους ανθρώπους, όταν συνάπτουν σχέσεις με λάθος άτομα, επειδή νομίζουν είτε ότι ταιριάζουν είτε επειδή προσπαθούν πρόσκαιρα να καλύψουν το κενό που νιώθουν μέσα τους.
   Μέσα σ όλη την προσπάθεια αυτή, θα ταιριάξεις τυχαία κάποια κομμάτια με την πρώτη προσπάθεια. Δε θα είναι πολλά αυτά τα κομμάτια, όμως να είσαι προετοιμασμένος ότι θα συμβεί κι αυτό. Σαν να προσπαθήσεις να συνθέσεις τα κομμάτια του ουρανού ενός παζλ. Είναι όλα γαλάζια και δεν υπάρχει ουδεμία ένδειξη. Τι κάνεις λοιπόν; Πειραματίζεσαι. Κοιτάς και παρατηρείς λίγο τα κοψίματα και τις εγκοπές και προσπαθείς. Είναι σημαντικό το ότι δεν τα παρατάς. Χρειάζεσαι και λίγη τύχη για να πιάσεις αμέσως το σωστό κομμάτι και να μη χρονοτριβήσεις. Κι ο χρόνος σου θα πρέπει να είναι σωστά μοιρασμένος. Να μην καταπιαστείς με έναν τομέα μόνο, δηλαδή ένα μέρος του παζλ. Άλλωστε μην ξεχνάς ότι τα κομμάτια που έχεις ήδη ενώσει στο παζλ αλλάζουν μορφή. Όμως πρόσεξε. Αυτό δε σημαίνει ότι θα πρέπει με το ζόρι να πιέσεις κάποιο κομμάτι να ενωθεί με κάποιο άλλο, αλλά και ούτε να περιμένεις να γίνει η αλλαγή στα κομμάτια ώστε να βάλεις κάποιο που φαίνεται όμορφο και ίσως κατάλληλο.

     Καλή τύχη, λοιπόν, με το δικό σου παζλ και προσοχή! 

[ΥΓ όλο το κείμενο ανήκει σε δική μου σκέψη και δημιουργία. Ευχαριστώ]

Sunday, July 15, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (2)


   Μέσα στο δωμάτιο της εντατικής, επικρατεί πανικός. Το οξυγόνο το έχω ακόμα, μα μια φωνή ακούγεται να λέει «δεν αναπνέει». Διάφοροι ιατρικοί όροι ακούγονται παράλληλα στο δωμάτιο. Μία νοσοκόμα, αναφέρει τους σφυγμούς της καρδιάς μου. Δεν ξέρω τι μου κάνουν γιατί παρ’ όλο που είμαι μέσα στο δωμάτιο, δε με κοιτάω. Δεν αντέχω το αίμα κι αυτοί με έχουν ανοίξει κάπου. Ή άνοιξα από το χτύπημα. Άλλωστε έχουν περικυκλώσει το σώμα μου. Το μόνο που διακρίνω είναι το αίμα μου στα εργαλεία τους και τις στολές τους. Πού να έχω χτυπήσει άραγε;
   Οι σφυγμοί μου πέφτουν. Η αγωνία μου κορυφώνεται, καθώς δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω τελικά. Αρχίζω τις προσευχές και παρακαλάω τον φύλακα άγγελο μου να κάνει κάτι. Δεν γνωρίζω αν με ακούει και που είναι. Εγώ πιστεύω στην ύπαρξη του πάντως. Αισθάνομαι πολύ περίεργα ταυτόχρονα, γιατί αυτή τη στιγμή προσεύχομαι εγώ, για μένα! Ένας γιατρός κρατά το ηλεκτροσόκ στα χέρια του κι εγώ παγώνω. Δε μ αρέσει το ηλεκτροσόκ όταν το βλέπω στα έργα. Και τώρα μάλιστα θα πρέπει να το βιώσω. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει να με συνεφέρουν;
Απομακρύνονται όλοι και το ρεύμα τινάζει το σώμα μου. Η καρδιά μου δεν ανταποκρίνεται. «χαζή καρδιά!», λέω αγανακτισμένη. «κάνε μια φορά κάτι σωστό!». Να με άκουσε άραγε; Στο δεύτερο ηλεκτροσόκ, οι σφυγμοί επανέρχονται και ο γιατρός αφήνει στην άκρη αυτό το απαίσιο μηχάνημα, που όμως μου σώζει προσωρινά τη ζωή. Εγώ από την αγωνία μου πηγαινοέρχομαι στο δωμάτιο. Αναρωτιέμαι αν έβαλε το χέρι του ο άγγελος μου. Αναπάντητο βέβαια ερώτημα. 
   Οι ώρες περνούν. Ταλαιπωρούμαι ήδη ένα δίωρο. Φευγαλέα είδα πως ασχολούνται με το κεφάλι μου και τη μέση μου. Πώς γίνεται να χτύπησα στο κεφάλι; Στη μέση καταλαβαίνω. Με χτύπησε  άμεσα το αμάξι εκεί. Και στο χέρι θυμάμαι. Το κεφάλι πιθανόν να το χτύπησα πάνω στο αυτοκίνητο όταν έπεσε πάνω μου. Μέσα στην ατυχία μου ήμουν τυχερή. Ο οδηγός δε με άφησε στο δρόμο, παρ όλο που θα μπορούσε να το κάνει. Στην Ελλάδα βρισκόμαστε… κυκλοφορούν πολλοί ασυνείδητοι οδηγοί.
   Κάθομαι σε μία άκρη μέσα στο δωμάτιο. Μου έχουν χορηγήσει μια ποικιλία φαρμάκων. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα να με παιδεύουν. Νιώθω να ταλαιπωρώ και τους ίδιους πια. Κι ας είναι η δουλειά τους. αποφασίζω να βγω από αυτό το δωμάτιο και να δω τι γίνεται σε άλλα δωμάτια του νοσοκομείου. Μόλις βγαίνει μια νοσοκόμα για να φέρει αίμα. Φεύγω πίσω της. Έξω από την εντατική δε με περιμένει κανείς. Τελικά μόνο εγώ με νοιάζομαι. Θα το έχω στα υπόψην  λοιπόν.
   Φεύγω από το τμήμα τις εντατικής και προχωρώ προς το νοσηλευτικό τμήμα. Τυχαία μετακινούμαι και πετυχαίνω ένα δωμάτιο με 4 άτομα μέσα. Είναι και οι 4 άνδρες νεαροί. Ο ένας κοιμάται. Από περιέργεια θα μπω. Καθώς μπαίνω θυμάμαι ότι δε με βλέπουν. Μόνο που ο ένας δείχνει να με κοιτάζει. Σταματώ τρομαγμένη και τον κοιτώ κι εγώ επίμονα. Το βλέμμα του είναι ακόμη πάνω μου. Περίεργο. Κοιτάζω την καρτέλα του και διαβάζω πως ο άνθρωπος αυτός είναι τυφλός. Άρα, τελικά δε με βλέπει. Σηκώνω το κεφάλι μου και τον αντικρίζω κατάματα. Κι όμως, φαίνεται ξεκάθαρα να με κοιτάζει. Τον έχω όμως πλησιάσει και παγώνω.

[συνεχίζεται....]

Saturday, July 14, 2012

Η ομορφιά πίσω απο ένα μολύβι...


   

   Η ομορφιά πίσω απο ένα μολύβι...
Η δική σου.
Σε κοίταζα όσο σε είχα κοντά μου, προσπαθώντας να τυπώσω στο μυαλό μου κάθε σου λεπτομέρεια. Κι έτσι αργότερα που θα έφευγες να μπορούσα να σε σχεδιάσω στο χαρτί.
  Για να σε έχω κοντά μου. Όσο το δυνατόν πιο κοντά μου γίνεται. Και πιο ζωντανό.

   Φωτογραφίες δε βγήκαμε.
Μα είσαι στο μυαλό μου.Ζωντανός, όπως όταν ήσουν εδώ.

Μα αυτό το χρώμα των ματιών σου πως να το τυπώσω στο χαρτί; ούτε οι πιο εξελιγμένες μηχανές δε μπορούν να το αποδώσουν . Στο 'λεγα κι έπαιρνες ύφος δυσπιστίας. Σαν να λέω μεγάλα λόγια.
  Μα δεν κάνω τίποτα παραπάνω από το να λέω ότι ακριβώς πιστεύω. Μεγάλα λόγια; Ας μην το συζητάμε αυτό...

Ο έρωτας με την αγάπη μπλέκονται και ξενυχτάνε μαζί.
   Με γεμίζεις και κανείς δε μπορεί να το καταλάβει. Κι ας είναι μια φράση συνηθισμένη. Τι να κάνουμε, όλα τα μεγάλα κι όμορφα λόγια έχουν ειπωθεί πριν απο μένα. Μην περιμένεις κάτι πρωτότυπο. Λέξεις είναι, απλές λέξεις που συνδυάζονται για να εκφράσουν συναισθήματα. Ότι και να πω, πάντα κάποιος κάπου θα το έχει εκφράσει έτσι ακριβώς πάνω στη γη. Είμαστε πολλοί βλέπεις...

Συναισθήματα... καθένα είναι τόσο μοναδικό. Κανείς δεν έχει αισθανθεί ότι ακριβώς ο διπλανός του. Όλοι μας ξέρουμε τι είναι η οργή, ο θυμός, η αγάπη μα όλοι τα βιώνουμε μια στάλα διαφορετικά.

  Δεν υπάρχει κάτι γραφτό. Εμείς το ορίζουμε το πεπρωμένο μας, εμείς προσπαθούμε γι αυτό, εμείς το χαράζουμε. Φτιάξ' το, μπορείς; Αν μπορείς...
Θα είμαι εκεί.

   Ξέρεις, δεν είμαι άγγελος για να πετάξω με τα φτερά μου όταν σε δω ούτε ποτέ ένιωσα στο στομάχι πεταλούδες, το ξέρεις. Μα μόνο που σε βλέπω και χάνομαι στον κόσμο μας... Κοίτα, έγινε "μας"! Γιατί πλέον υπάρχεις κι εσύ μεσα στον κόσμο μου. Γίναμε το "εμείς". Για όσο καιρό...

Νεύρα είχα τόσο καιρό. Σε είδα και όλα ξεχάστηκαν. Σου μιλώ κάθε μέρα και ξέρω πως δε θα σε αγγίξω για καιρό μα είμαι τόσο ήρεμη, σαν να σε έχω κοντά μου.
Κι όταν πια σε είχα.... Ζούσα. Κι αυτό το ξέρεις. Υπάρχει άλλωστε κάτι που δεν ξέρεις...;

Σου θυμίζουν τίποτα τα χταπόδια; Να μου προσέχεις εκεί που είσαι , να μη μου κρυώνεις, να ντύνεσαι καλά.
Και μην το ονομάσεις αυτό που έχουμε. Πες πως απλά με γνωρίζεις απο κάπου. Μη το σκοτώσεις. Μη.

Friday, July 13, 2012

Η απελευθέρωση του εαυτού μου ! (1)


   Μέσα σε ένα αυτοκίνητο που πηγαίνει με χίλια. Έτσι νιώθω τη ζωή μου. Να ανοίξω την πόρτα να πεταχτώ έξω;  Αποκλείεται. Πρέπει να βρω τρόπο να ελαττώσω την ταχύτητα του. Να προλαβαίνω τα δρώμενα. να τα ορίζω εγώ!
   Μα ξαφνικά με επαναφέρει στην πραγματικότητα  ο ήχος από το απότομο φρενάρισμα ενός αυτοκινήτου. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω. Βρίσκομαι ξαπλωμένη στο δρόμο. νιώθω ζεστή την άσφαλτο. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Θέλω να σηκωθώ, μα ο οδηγός που έχει πεταχτεί έξω χλωμός και τρομαγμένος, μου λέει να μην κινηθώ. Νομίζω πως τώρα καλεί ασθενοφόρο. Μα, τι κάνει; Θέλω να φύγω. Είμαι καλά. Καθώς κάνω μια προσπάθεια να σηκωθώ, νιώθω ξαφνικά αδύναμη. Λιποθυμώ, μάλλον.
   Για κάποιο ανεξήγητο λόγο, μπορώ να δω το σώμα μου να κείτεται στο δρόμο. Μα πού είμαι; Πώς «διχάστηκα» έτσι; Πέθανα και βλέπω το νεκρό μου σώμα; Αποκλείεται, αυτά συμβαίνουν στις ταινίες. Εδώ πρόκειται για τη ζωή μου.
   Το ασθενοφόρο έφτασε. Οι τραυματιοφορείς βιάζονται να με μεταφέρουν. Με βλέπω μέσα στο ασθενοφόρο. Μπαίνω κι εγώ μαζί τους. Άλλωστε καταλαβαίνω πως δεν με βλέπουν. Πώς γίνεται να τους φωνάζω ότι είμαι ζωντανή και πως είμαι καλά και αυτοί ούτε καν να με κοιτούν;…  το ασθενοφόρο ξεκινά μια τρελή κούρσα μέσα στους δρόμους της πόλης και μάλιστα η σειρήνα μου τρυπά τα αυτιά. Στέκομαι στη γωνία και τους παρακολουθώ. Μου παρέχουν οξυγόνο και ο γιατρός – ή ότι είναι αυτός εδώ μέσα- με έχει συνδέσει και με διάφορα άλλα πράγματα. Κάποια στιγμή κάπου στο μέσον της διαδρομής υπάρχει μια ταραχή. Λέει στον οδηγό να πάει ακόμα πιο γρήγορα.
   Ο οδηγός υπακούει στις εντολές και καθώς γκαζώνει, παίρνει μια στροφή λίγο απότομα. « σιγά κύριος, θα πέσω»,του λέω. Με αγνοεί φυσικά. Άλλωστε δε με βλέπει.
   Φτάνουμε στο νοσοκομείο και μέσα στους διαδρόμους τρέχουν με το σώμα μου πάνω στο φορείο. Ακολουθώ κι εγώ πίσω τους. Με οδηγούν στην εντατική. «εντάξει, αυτό δεν είναι αστείο»,σκέφτομαι. Τα πράγματα είναι μάλλον σοβαρά. Και λέω μάλλον,  διότι δεν μπορώ να το πιστέψω όλο αυτό. Όπου να ‘ναι θα ξυπνήσω, δε μπορεί να συμβεί κάτι άλλο.

[συνεχίζεται...]

Το καλό μου, το καλό σου.

   Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι μπορεί να συμβεί αν αλλάξετε χώρα διαμονής;

   Μέσα στο όσα θα αισθανθείτε, σίγουρα το ένα θα είναι στενοχώρια. Αλλά γιατί; Γιατί αφήσατε τον τόπο που μεγαλώσατε, τις παρέες και τους γνωστούς σας κλπ κλπ. Εγώ τα προσπερνώ όλα τα υπόλοιπα γιατί θέλω να σταθώ στο "χάνετε τους γνωστούς σας". Γιατί νιώθετε έτσι; Επειδή νομίζετε οτι θα ελέγξετε τις ζωές των άλλων. Επειδή πιστεύετε -ή θέλετε να πιστεύετε- οτι αυτοί οι "άλλοι" γύρω σας που συναναστρέφονται πιο έντονα μαζί σας θα κάνουν αυτό που εσείς νομίζετε.
   Να το πάμε αντίστροφα να το καταλάβετε; Σκεφτείτε οτι φεύγει ο κολλητός ή η κολλητή σας σε κάποια άλλη χώρα (γιατί έτσι η δυσκολία ανεβαίνει σε επίπεδο)  για δουλειά. Ανεξαρτήτως απόστασης. Ανεξαρτήτως ηπείρου. Και μη σκεφτείτε αδέρφια γιατί καμιά φορά τα έχουμε λίγο γραμμένα και περνάμε καλύτερα με τους φίλους μας (ναι, ανήκω σε αυτή την κατηγορία). Λοιπόν; Κάντε το ρεαλιστικό. Τι σκέψεις σας περνούν απο το μυαλό; Να σας βοηθήσω λοιπόν...:
1. Αμαν! Και τώρα; Πότε θα ξαναβρεθούμε;
2. Πώς θα περνάμε καλά τώρα;
3. Κάθε πότε θα μιλάμε;
4. Θα χαθούμε; Θα απομείνω μόνος/η - θα χάσω την καλή του/της παρέα
5. Πως θα τα βγάλει πέρα εκεί;
6. Πώς μπορω εγώ να βοηθήσω;
7. Θα μπορέσω να πάω εκεί να τον/την δω;

   Η λίστα θα μποούσε να είναι πολλή μεγάλη... Το πιάσατε όμως το νόημα. Συμπληρώστε κάτι κι εσείς και βγήκε! Κι αν ακόμα δε σας βγαίνει, αλλάξτε το πρόσωπο κι αντί για κολλητούς βάλτε το σύντροφό σας [ αν και δεν ήθελα να θίξω αυτό το θέμα τωρα].
   Έχετε αρχίσει να καταλαβαίνετε τι θέλω να πω; Όχι ακόμα...; Εξετάστε τις απορίες σας (βλέπε τη λίστα παραπάνω). Οι 6 από τις 7 που έγραψα (πλην του νούμερου 5) , είχαν να κάνουν με τα δικά μου θέλω. "Θέλω να του μιλάω, θέλω να βρισκόμαστε, θέλω, θέλω, θέλω....". Στη συγκεκριμένη περίπτωση, το άτομο που κάνει αυτές τις σκέψεις αναρωτιέται τον τρόπο με τον οποίο θα ρυθμίζει τη ζωή του με τη νέα ζωή του φίλου του. Η στενοχώρια σίγουρα επιδεινώνει την κατάσταση και τις σκέψεις. Ξεφεύγουν απο τις πιο "τυπικές" ή και "σωστές" σκέψεις (ανάθεμα αν υπάρχει σωστή σκέψη) που λένε "αχ τι καλά, ο μπατιράκος/μίζερος/αγαπημένος/λατρευτός/καημένος φίλος μου βρήκε μια εργασία της προκοπής να χαρούμε μαζί του" ή κάτι του τύπου "μπράβο στην προοδό του" και τα σχετικά. Κι εκεί μπαίνουν οι σκέψεις που αφορούν εμάς. "Αμάν, θα μου αλλάξει η καθημερινότητα".
   Το αφήνω επίτηδες μισοτελειωμένο. Τη συνέχεια φανταστείτε τη. Καλό απόγευμα.

Thursday, July 12, 2012

Οι πολύχρωμες κορδέλες!


Η ζωή μου μοιάζει ένα τοπίο γεμάτο πολύχρωμες κορδέλες να κρέμονται από τον ουρανό. Εγώ να κοιτάζω μπροστά και να μην ξέρω ποια να διαλέξω. Αγγίζω μια πανέμορφη μπλε, μα πέφτει αμέσως. Γυρίζω το κεφάλι σε μια ροζ, μα πριν απλώσω το χέρι μου εξαφανίζεται. Στρέφομαι σε μια πορτοκαλί... αρπάζομαι μα μετά από λίγες στιγμές πέφτει. Απογοητεύομαι και σκέφτομαι πως όλες οι κορδέλες είναι μια απάτη. Μια αυταπάτη. Μια ψευδαίσθηση του μυαλού μου...
Μέχρι που αγγίζω μια μακριά κίτρινη κορδέλα για να τη διώξω από το δρόμο μου. Με ενοχλεί! Θέλω να απομακρυνθούν όλες από το δρόμο μου! Την αρπάζω και την τραβώ απότομα. Μα δεν κόβεται. Συνεχίζω να την τραβώ μα οι ρόλοι μας αντιστρέφονται! Με τραβά εκείνη προς το μέρος της. Πριν καλά καλά να καταλάβω τι συμβαίνει, βρίσκομαι ήδη πάνω στην κίτρινη κορδέλα. Τι όμορφη που είναι η θέα του κόσμου από εδώ πάνω!
Δίπλα μια κορδέλα πράσινη με προκαλεί να την τιθασεύσω. Προσπαθώ. Μα τι δύσκολο που είναι! Κι όμως, καταφέρνω και περνώ από την κίτρινη κορδέλα στην πράσινη. Και κάτω να αχνοφαίνονται όλοι μου οι στόχοι. Καθώς περνώ σε μια κορδέλα κόκκινη, αποκτώ αυτοπεποίθηση. Όλα μπορώ να τα καταφέρω! ΟΛΑ! Τίποτα δε θα σταθεί πλέον εμπόδιο στα σχέδιά μου.
Μέχρι που συγκρούομαι με ένα πριγκιπόπουλο που τραμπαλίζεται σε μια άλλη ροζ κορδέλα. «Βοήθησέ με να κατέβω. Φοβάμαι εδώ πάνω», μου λέει. Αποφασιστικά του απλώνω το χέρι και τον τραβώ πάνω στη δική μου κόκκινη κορδέλα. «Συνεχίζεις να φοβάσαι;», τον ρωτώ. Μετά από λίγες στιγμές με κοιτάζει και αναφωνεί: « τι όμορφα που είναι εδώ! Στη ροζ κορδέλα υπήρχε μόνο μοναξιά και λύπη».
Τεντώνομαι και αρπάζω μια πανέμορφη λευκή κορδέλα. Είναι οι φόβοι μου. Καταφέρνω να την τιθασεύσω και προσκαλώ το όμορφο πριγκιπόπουλο να έρθει κι εκείνο. «Θα σ ακολουθήσω», μου λέει και δίνει ένα σάλτο. Με φτάνει. Μα οι δρόμοι μας χωρίζουν. Επιλέγει μια γαλάζια κορδέλα, την ώρα που εγώ γραπώνομαι από μια μωβ.
«Θα ξαναβρεθούμε κάποτε», ψιθυρίζω, γεμάτη ενθουσιασμό που έχω καταφέρει να φτάσω ως εδώ. Το ταξίδι μου στις κορδέλες συνεχίζεται. Κάποιες φορές πέφτω, κάποιες άλλες οι κορδέλες κόβονται. Μα εγώ είμαι εκεί και προσπαθώ. Παλεύω να συνεχίσω το ταξίδι στον περίεργο αυτό κόσμο. Συνεχίζω να επιμένω να φτιάχνω την πορεία μου όπως εγώ την φαντάζομαι. Συνεχίζω να ελπίζω, κι ας γκρεμοτσακίζομαι και ας κομματιάζομαι...

Όταν η λογική πρυτανεύει ...



... η σιωπή χάνει την αξία της.

   Κι απο την άλλη το ένστικτο με οδηγεί. Κι ας κομματιάζει τη λογική σε χίλια δυο μικρά κομμάτια.
   Στρέψε το βλέμμα σου έξω και δες τον ήλιο που λάμπει φωτεινός. Τον ουρανό που είναι γαλάζιος και τα σύννεφα κατάλευκα. Μαγεία είναι η φύση.
   Μαγεία κι ο έρωτας...

Παλιό ανάλαφρο κομματάκι!



  Αυτό για μένα. Κι αφού δε μου το αφιερώνει κανείς, το κάνω εγώ!
  Δε σας έχουμε ανάγκη βρε! ;)

        Γιώργος Λεμπέσης - Marilyn Monroe!

   Και πόσο μου πάει να ξέρατε! 

Monday, July 9, 2012

Επιστροφή και Απαντήσεις στα σχόλιά σας!

   Αντί να σας απαντήσω έναν- έναν στα σχόλια, κάνω τούτη την ανάρτηση, είναι πιο όμορφο/μαζεμένο/συνετό.

   Πρώτα απ' όλα, ευχαριστώ όλους σας για το ενδιαφέρον στην κρίσιμη στιγμή της ζωής μου (δεν είναι τόσο πομπώδες όσο ακούγεται, το εννοώ απο την καρδιά μου).
  Στη συνέχεια να σας ενημερώσω οτι ήμουν Χαλκιδική , συγκεκριμένα στη Νικήτη, σε ένα προγραμματισμένο τριήμερο. Δεν έχω τόσο χρήμα για να πω οτι μου τη βίδωσε και σηκώθηκα λόγω νεύρων κι έφυγα. Αν και θα το ήθελα τρομερά πολύ να μπορώ να το κάνω. Όνειρα...
   Αλλά για το συγκεκριμένο τριήμερο αγωνίστηκα κι έτρεξα φοβερά. Άξιζε τρομερά πολύ όμως, αποζημιώθηκα στο έπακρο. Όντως γύρισα ανανεωμένη, αναζωογονημένη, ήρεμη και με αντοχές. Τίποτα δε συγκρίνεται με καφέ, ξαπλώστρα, παιχνίδι , θάλασσα, τον έρωτα της ζωής σου (ή το φως των ματιών σου ή το αρκουδίνι σου κλπ κλπ), τον ήχο του κύματος , τη ζέστη του ήλιου (προσοχή στα καψίματα όμως), το άρωμα του αντηλιακού , το κλειστό κινητό, την απουσία διαδικτύου (είμαι εξαρτημένη άσχημα, το παραδέχομαι), την άμμο στα πόδια και την απέεεεεεεεεεεραντη ηρεμία δίχως παιδάκια, μαμάδες, έφηβους , βαβούρα και κλαμπάκια.
   Ναι, για πρώτη φορά στη ζωή μου στάθηκα τυχερή και ήταν όλα υπέροχα. Ίσως γιατί το αποζητούσε όλη μου η ύπαρξη, ίσως γιατί αυτή την απόδραση την σχεδίασα προσεκτικά με το άτομο που ήταν μαζί μου, ίσως γιατί ίδρωσα για να το ζήσω, ίσως γιατί το άξιζα επιτέλους ή ίσως γιατί επιτέλους έχω λόγο στη ζωή μου...

   Η ζωή μου φίλτατε αναγνώστη δεν έιναι ρόδινη. Έχω σταθεί τρομερά άτυχη. ΑΤΥΧΗ απλά και τίποτα χειρότερο. Ευχαριστώ τον θεό για όσα έχω που δεν είναι λίγα, αλλά απο την άλλη γκρινιάζω ανθρωπίνως για κάποια βασικά πράγματα που δεν έχω. Ναι, είναι ανθρώπινο εντελώς να γκρινιάζω. Θα μου πεις, "ποια είναι αυτά τα βασικά πράγματα που δεν έχεις;". Στην παρούσα φάση δε θα σου πω για να μην κουραζόμαστε και οι δύο. Αφορά σε μεγάλη ανάλυση της ζωής μου και δεν υπάρχει όρεξη για τέτοιο ψυχοπλάκωμα.

   Αντιθέτως θα σου πω, όμως , ότι αυτό το ιστολόγιο το δημιούργησα για να επικοινωνώ με τον "έξω κόσμο". Να επικοινωνώ με κάποιον. Να τα βγάζω απο μέσα μου. Διότι όπως έγραψα σε προ- προηγούμενη ανάρτηση οι φίλοι μου "ας πούμε οτι πήγαν κάπου εξωτικά και εκεί που είναι δεν έχει σήμα ούτε ίντερνετ". Εδώ και αρκετό καιρό. Κι αυτό λόγω συγκυριών. Κατάλαβες τώρα ταπεινέ μου αναγνώστη; Βασικά ούτε που σε νοιάζει, αλλά ευτυχώς εγώ έχω την ψευδαίσθηση οτι κάποιος τα διαβάζει κι οτι μπορεί να τύχει να με νιώθει λίγο.

   Δε θα μιζεριάσω άλλο, μα θα σου πω οτι επέστρεψα και είμαι εμφανώς πιο ξεκούραστη, πιο γυμνασμένη (θα σου μιλήσω αλλη ώρα για το παιχνιδάκι που με συναρπάζει στο νερό [επι]πλέον!) και έτοιμη να απολαύσω ένα ιδιαίτερο καλοκαίρι (για δικούς μου λόγους).

   Και μη βλέπεις που τα γράφω. Έχω ζωή. Λίγη μεν. Αλλά έχω. Το ιστολόγιο τούτο είναι κάτι σαν το ημερολόγιό μου, σαν τον καλό φίλο που θα του τα έλεγα σε καφεδάκι. Γι αυτό γύρισα και τα γράφω εδώ. Αλλά ζωή έχω. Ο φίλος είναι που λείπει στις... μπαχάμες!

   Καλή συνέχεια φίλοι μου, σας εύχομαι να ξεκουραστείτε και χαλαρώστε με τα μάτια κλειστά έστω και στο σπίτι. Μα μην αφήσετε στιγμή να πάει χαμένη. Φτιάξτε ένα κοκτέιλ, ένα καφεδάκι και αράξτε... Αυτό μετράει στο καλοκαίρι. Κι όχι οι λεγόμενες "διακοπές". Κάν τε τις εσείς διακοπές. Φιλιά.

Saturday, July 7, 2012

δια-κο-πες

Μετα κόπων φεύγω σ/κ. ΕΠΡΕΠΕ.

είμαι ακόμα θυμωμένη. οργισμένη καλύτερα.
θα γυρίσω και θα έχουν φτιάξει όλα.

μπορώ... και φεύγω!

θα απαντήσω και στα σχόλιά σας. φιλούρες.

Thursday, July 5, 2012

Νεύρα, θυμός και οργή.

Νεύρα, Μιχάλη, έχω νεύρα!

ΝΕΥΡΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!

   Κι αφού λείπουν όλοι - ας πούμε ότι πήγαν διακοπές κάπου εξωτικά και δεν έχει σήμα και ίντερνετ- θα τα ακούσεις εσύ. Ή καλύτερα, δε θα τα ακούσεις, τίποτα δε θα ακούσεις, όλα θα τα γράψω και τίποτα.

   Ξέρεις, όπως κανείς άλλος, πως μιλάω μόνο όταν θέλω εγώ.
Με πειράζουν Μιχάλη, με πειράζουν τα πάντα. Δεν ξέρω τι στα κομμάτια έχω κάνει πλέον λάθος, τι πρέπει άλλο να διορθώσω, το μόνο που θέλω είναι να πάω στ' ανάθεμα! ω , ναι! εκεί. για να μην πω στο δι@ολο.

   Με πειράζουν Μιχάλη. Και δε μπορείς να κάνεις τίποτα.

   Αυτό το σπίτι  κατάντησε ξανά μετά απο τόσους μήνες αποπνικτικό. Τραγικά αποπνικτικό. Τρομερά καταθλιπτικό. Απογοητευτικά μικρό ή μάλλον έχει πολύ κόσμο.

   Τρελαίνομαι Μιχάλη. Πνίγομαι. Τρέμω και χάνομαι.

   Μιχάλη με ακούς; Χάνομαι. Με πνίγουν οι τοίχοι και είμαι αποξενωμένη σε ένα τέτοιο μέρος.... Πλέον δεν έχει σημασία ούτε το δωμάτιο ΜΟΥ. Που κανονικά θα έπρεπε να είναι ο χώρος μου. Καταρρακώνομαι Μιχάλη...

   Και το χειρότερο ξέρεις ποιο είναι. Ναι, το ξέρεις καλά... με ξέχασαν όλοι.
[ναι, δεν άντεξα, το είπα.]

   Μιχάλη κάνε κάτι μαγικό να εξαφανιστούν όλα. Η υπομονή μου τελειώνει και γίνομαι ολοένα και πιο ευέξαπτη. Αντικοινωνική και κλειστή. Νομίζω γίνομαι και βίαιη. Ψυχικά προς το παρόν. Αν γίνω και σωματικά θα έχω πρόβλημα.


   Μιχάλη δεν την παλεύω άλλο. Πώς να το πω; Θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Ή να ουρλιάξω να πάνε όλοι να γ@μηθούν. ΟΛΟΙ! ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΕ ΠΕΙΡΑΖΟΥΝ! Και στο περίπου ξέρω τι είναι.


    Την ησυχία μου θέλω ρε Μιχάλη. Να ζήσω τη ζωή ΜΟΥ! Έτσι όπως θέλω. Κι όχι όπως μου ορίζουν. Αλλά έτσι είναι. Κάθε επανάσταση έχει και το τίμημά της. Κάθε διαφορά απο τη μάζα πειράζει κι ενοχλεί τους πάντες. Αλλά έτσι είμαι. Κι αυτό είναι το μόνο που μου δίνει λιγοστή δύναμη αυτή τη στιγμή.

 Ρε Μιχάλη, τόσα πολλά ζητάω; Να με σέβονται. Αυτό θέλω. Να σεβαστούν την ύπαρξή μου. Το είναι μου, την προσωπικότητά μου. Την όποια διαφορετικότητά μου. Αυτό ήθελα... κι αυτό θέλω ακόμα...


          Στ' ανάθεμα!

παραληρώ.

   καμιά φορά δεν έχει σημασία
       ούτε αυτό που έχει σημασία , έχει τελικά σημασία.
μη μου δίνετε σημασία. παραληρώ.

   σκέψεις που γράφω, λέξεις που θα ήθελα να πω και πράγματα που θα ήθελα να συμβούν.
     

  εγώ φταίω, το ξέρω.


Tuesday, July 3, 2012

αλήθειες καλοκαιριού

   Παίρνω αφορμή απο την Cούλα και τα Coυλά της και θα σας πω κι εγώ 5 αλήθειες μου για το καλοκαίρι. Ανασκουμπωθείτε, δεν είναι συνηθισμένες! -λέμε τώρα...-

   1. δε μου αρέσει η θάλασσα.
   2. σιχαίνομαι τη ζέστη, άλλωστε αγαπημένη εποχή είναι ο χειμώνας
   3. είναι η πιο αδρανής εποχή για μένα, για τα πάντα: δουλειά, καλοπέραση, ενέργεια κλπ
   4. λατρεύω φράουλες, κεράσια και την ποικιλία που υπάρχει στα φρούτα
   5. δε φοράω ποτέ τζιν το καλοκαίρι και τρελαίνομαι για φορέματα (είναι πιο αεράτα βλέπετε)

   θα καλέσω την !sweety! , τη Βερόνικα ( censura siglo xxi) και την eirini αν δεν έχουν παίξει, να παίξουν αλλά και όποιον αλλο θέλει να αφορμηθεί απο εμένα για να γράψει κάτι!

   Αλλάζω θέμα και θέλω να ποστάρω μια φώτο που πήρα απο την Κούλα [ναι βρε της το ειπα] :



δυστυχώς δε μπορώ να τη βάλω μεγαλύτερη. προσέχετε τι βλέπετε. είναι food for thought. για όλους μας.

καληνύχτα!

Monday, July 2, 2012

Tραγουδάκι!

Γέλασα πολύ με το παρακάτω κομματάκι και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Δε θυμάμαι πως βάζεις τον κώδικα του κομματιού οπότε βάζω λινκ.

 προς @Βερόνικα: δεν είναι κανένα σοβαρό τραγούδι ή οι τραγουδιστές τίποτα φίρμες, αλλά έχει ωραίο μπιτάκι ;)

καλή διασκέδαση!και προσοχή στους... στίχους!

Καν'τη - Tus

Sunday, July 1, 2012

καλό μήνα!

   Ήρθε ο πολυπόθητος (για πολλούς λόγους) Ιούλιος. Η εξεταστική τελείωσε, βρήκα μια νέα παρεούλα (το sin radio, κι ας μην τους ξέρω ακόμα όλους), από ώρα σε ώρα θα είμαι με τον άνθρωπο που λατρεύω όσο τίποτα κι επιπλέον έξω φυσάει! Τι άλλο θέλω δηλαδή?!
   Παιδάκια με αφορμή τη σύναξη του αμαρτωλού ραδιοφώνου (αρκετοί το ξέρετε, είστε ήδη της παρέας) , σκέφτηκα να βρεθούμε χαλαρά για καφέ εμείς που είμαστε πιο Βόρεια. Τι εννοώ;
   Αρχικά να σας πω οτι μένω σε ένα χωριό της Χαλκιδικής (όχι παραλιακό, μη ζηλεύετε) αλλά για διάφορους λόγους το μισό μου καιρό τον περνώ στη Θεσσαλονίκη. Κι επειδή καθώς γυροφέρνω τα δικά σας ιστολόγια βλέπω ότι υπάρχουν κι άλλα άτομα απο εδώ πάνω, σκέφτηκα μήπως θέλατε να οργανωθεί ένα απλό καφεδάκι. Καλαμπούρι, γελάκια και τα σχετικά. Επειδή μόνη μου τελείως δε μπορώ να σας πω έναν έναν, κάνω αυτή την ανάρτηση και περιμένω ανταποκρίσεις. Σίγουρα μπορεί να λείπετε ή να έχετε τις υποχρεώσεις σας, αλλά σε πρώτη φάση πείτε μου αν γενικότερα η ιδέα σας ενδιαφέρει {μην το κανονίσω κι έρθω μόνη μου δηλαδή :Ρ }. Περιμένω απαντήσεις εδώ στα σχόλια. Αν τυχόν θέλετε κάτι πιο προσωπικό να μου πείτε, ζητήστε μου το μειλ μου! Προσκαλέστε όποιον θέλετε (ακόμα και τη μαμά σας που λέει ο λόγος), παρέα θα είμαστε και δε δαγκώνουμε! Όσοι δαγκώνουν είναι εμβολιασμένοι.
   Σας εύχομαι έναν όμορφο, πολύ όμορφο μήνα κι ελπίζω να υπάρξει απήχηση στην ιδέα μου. Special thanks to a good friend, who had the idea ( but i wanted to organise it!!) . Φιλάκια!