Subscribe:

Tuesday, May 29, 2012

Τρικυμίες και κύματα

   Και πλέεις σε ένα πέλαγο γεμάτο αγριεμένα κύματα... Δε βρίσκεις πουθενά μια ξαστεριά για να σωθείς. Μόνο ο ωκεανός. Απέραντος. Και δε βλέπεις τίποτα. Είναι σκοτεινά. Και παράλληλα βρέχει. Βρέχει ασταμάτητα, καταρρακτωδώς. Πότε- πότε σταματάει για να σου δώσει μια ελπίδα, για να πάρεις μια ανάσα. Κι έπειτα ξανά , επιστρατεύεις όλο σου το κουράγιο για να μη βυθιστείς. Για να μην πνιγείς, εκεί ανάμεσα στο άγνωστο και την ελπίδα για επιβίωση. Ελπίδα για κάτι καλύτερο.
   Κι αν πονάς, έτσι βρεγμένος ως το κόκκαλο, τι σημασία έχει; Τι κι αν έχεις κουραστεί απ αυτή την πάλη με τα κύματα... Σ αυτή τη μάχη μετράει μόνο το αποτέλεσμα: Η επιβίωση! και θέλεις τόσο πολύ να επιβιώσεις, να ζήσεις. Γιατί γνωρίζεις οτι υπάρχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά σου. Και λίγο πριν χαθείς στο απέραντο, αρχίζει η καρδιά σου να κάνει όνειρα. Ονειρεύεται αυτό που σε χαροποιεί περισσότερο. Αυτό που θα ήθελες να έχεις, μα δε μπορείς με τίποτα αυτή τη στιγμή. Προέχει η ασφάλεια και η επιβίωση πρώτα.
   Ξάφνου, έτσι δίχως λόγο, σταματούν όλα: η τρικυμία, οι βροχές, τα κύματα...  Κι ενώ θα έπρεπε να χαίρεσαι, δεν έχεις ούτε τη δύναμη ούτε το κουράγιο να δεις καν που είσαι. Και να, βρίσκεις μια σανίδα και πιάνεσαι με τις τελευταίες στάλες δύναμης που σου απέμειναν. Ακουμπάς το κεφάλι σου, λίγο να ξαποστάσεις, περιμένοντας κάποιος να σου απλώσει ένα χέρι. Να γίνει ένα θαύμα να σε μαζέψουν απο το νερό.
   Και καθώς το κεφάλι σου ακουμπά πάνω στο βρεγμένο ξύλο, ο ήλιος μπροστά σου, σου φανερώνει μια στεριά. Ποιος να ξέρει άραγε που να σαι. Αμφιταλαντεύεσαι αν είναι αλήθεια αυτό που βλέπεις ή οφθαλμαπάτη του μυαλού σου. Ακούς, όμως, ζωή στο νησί. Τα δέντρα, τα πουλιά, ακόμα και η ίδια η άμμος... Μισολιπόθυμος κολυμπάς ως εκεί. Σε σπρώχνει το ρεύμα του νερού. Και σε ξεβράζει στην παραλία. Δεν έχει σημασία που δε μπορείς να συνέλθεις. Αρκεί που αναπτερώθηκε η ελπίδα σου. Είσαι ζωντανός!




   Μετά απο ώρες συνέρχεσαι και προσπαθείς να καταλάβεις που είσαι. υπάρχει όντως ζωή ή τα φαντάστηκες; Είσαι πράγματι, εκτός νερού; Ναι!Είσαι.  Και τώρα ψάχνεις να ξανα-χτίσεις τη ζωή σου. Μάλλον απο το μηδέν. Αλλά δεν έχει ουδεμία σημασία. Θα τη βρεις την άκρη σου. Είσαι χαρούμενος επειδή ζεις. Επιβίωσες. 
  

Monday, May 28, 2012

Επιλογές.

   Μπορεί τα πάντα γύρω να φαντάζουν ένα πελώριο βουνό και να αναρωτιέσαι πως θα το ανέβεις, μα αν παρατηρήσεις λίγο παραπάνω, θα δεις οτι κάπου εκεί θα υπάρχει και κάποιο μονοπάτι να σε οδηγήσει. Αλλιώς πώς βρέθηκες εκεί δίπλα στο βουνό; Μη σκύβεις το κεφάλι, μην παραιτείσαι και κυρίως, μην απογοητεύεσαι ! Καμιά φορά όλα φαίνονται τόσο δύσκολα... όλα φαντάζουν τραγικά. Νομίζεις το βουνό που βλέπεις, οτι είναι τα Ιμαλάια και αναρωτιέσαι πως να ανέβεις σε μια μέρα και δίχως μάσκα οξυγόνου. Μα δεν είναι έτσι. Δε θα ανέβεις σε μια μέρα και φυσικά όσο ανεβαίνεις θα προσαρμόζεσαι στο κλίμα του εκάστοτε υψόμετρου. Γι αυτο και τελικά θα σου φανεί λίγο ή και πολύ, πιο εύκολο απ ότι νομίζεις.
   Το μυαλό παίζει τα πιο παράξενα παιχνίδια. Απο εκεί πηγάζει ο φόβος, η δειλία, η απογοήτευση... Η καρδιά δε γνωρίζει απο φόβο. Το μυαλό την ποτίζει δηλητήριο και της ρίχνει το φαρμάκι του τρόμου. Όλα στο μυαλό μας είναι. Αυτό, τα πλάθει όλα όπως νομίζει οτι τα βλέπει. λαμβάνει μηνύματα απο τα μάτια αλλά τα διαστρεβλώνει. Έχει ένα πάθος με την απαισιοδοξία και έχει για οδηγό το φόβο. Το μυαλό μόνο του δε μπορεί να ξεχωρίσει τις καταστάσεις. Φοβάται, επειδή έτσι νομίζει οτι πρέπει να κάνει.
   Η καρδιά, όμως αντιπροσωπεύει το θάρρος. Την αισιοδοξία και τα όνειρα. Από λάθος νομίζουμε οτι κάνουμε όνειρα με το μυαλό. Η καρδιά τα δημιουργεί, απλώς χρησιμοποιεί το χώρο του μυαλού. Εκείνο δε συμφωνεί. Εκείνο ακολουθεί τη λογική. Μα η καρδιά είναι δυνατότερη και το νικάει. Και φτιάχνει εικόνες.
  Είναι αρκετά πιθανό να πετύχουμε ένα στόχο που θέτουμε με το μυαλό μας, μα είναι πολύ πιθανότερο να τον πετύχουμε αν το θέλουμε με την καρδιά μας. Είμαι ένας άνθρωπος αρκετά λογικός, μα όταν πρέπει να αποφασίσει η λογική (το μυαλό) ή το συναίσθημα ( η καρδιά) , ακολουθώ το δεύτερο. αυτό είναι το πάθος μου, το σαράκι μου, ο οδηγός μου. Και κάπως έτσι, μαθαίνω να αγαπώ και τα λάθη μου. Εκείνα τα παράλογα πράγματα που κάνω, ενώ το μυαλό μού φωνάζει πως είναι μονόδρομος.
   Οι επιλογές είναι δικές μου, μ αυτές ζω, με αυτές επιβιώνω. Και δε θα δώσω αναφορά σε κανέναν άλλο πέρα απο την δική μου την καρδιά...
   Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που όλοι οι δυνατοί καταρρέουν. Δύναμη, όμως, είναι το να σηκωθούν.


(ζητώ συγνώμη για τις μουσικές επιλογές, είναι η περίοδος τέτοια!)

Μου φαίνεται παράξενο....

   Μου φαίνεται παράξενο αυτό που....


... έτσι ξαφνικά με καίει μια φλόγα.

... έχω δύναμη και παλεύω καταστάσεις που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα ζήσω.

... ενώ με τρώει, με κρατάει παράλληλα ζωντανή.

... ενώ μου φέρονται άνθρωποι σκάρτα, εγώ επιμένω να συγχωρώ.

... πάντα βρίσκω τη δύναμη να ξαναφτιάξω ότι χάλασε ή χάλασα εγώ.

... βλέπω τα κύματα να έρχονται κατά πάνω μου , μα πλέον τα κοιτάζω ειρωνικά - ξέρω πλέον οτι θα τα περάσω!

...σαν δικαστής με δικάζω για όλα μου τα σφάλματα.

... καταφέρνω να περάσω απο στενά μονοπάτια.

...μέρα με τη μέρα σφίγγω τα δόντια και λέω "θα περάσει κι αυτό".

... πλέον κοιτάζω αφ' υψηλού, ανθρώπους που νόμιζαν οτι θα με χειραγωγούν.

...βλέπω μπροστά μου ένα βουνό, μα έχω τη σιγουριά πως θα το ανέβω.

... ενω παλιά φοβόμουν και παραιτούμουν , πλέον απλώς ανασυγκροτούμαι.

... δεν αφήνω κανέναν να μου δείχνει δρόμους - είτε σωστούς είτε λάθος.

...βάζω τα πράγματα στη θέση τους.

... κάθομαι συχνά - πυκνά και συλλογίζομαι τη θέση μου.

... στηρίζομαι ολοκληρωτικά σε μένα, με κίνδυνο να πέσω και να σκοτωθώ.

...με πιάνει όταν αλλάζω συνήθειες.

... κάθε μέρα, ανακαλύπτω μια νέα πτυχή του "εγώ" μου.

... έχω καταφέρει να κάνω και να γίνω μέχρι τώρα.

...αμφισβητώ τα πάντα˙εμένα, το Θεό μου, τους γύρω μου και τις καταστάσεις.

...παράλληλα ενώ με τρώει είναι και ο καλύτερος μου σύμμαχος. 

...κρατώ την αλήθεια μέσα απο το δικό μου πρίσμα και τις αναλύσεις...

Φλόγα

   Δεν ξέρω ποια είμαι, πάντα θα αναρωτιέμαι. το ζήτημα είναι να καταφέρω ξανά- γι ακόμα μία φορά- να με αποδεχτώ, να δω τι είμαι. Γι ακόμα μια φορά , κατάφερα να αλλάξω. Να γίνω καλύτερη, πιο δυνατή. Μα φοβάμαι τις αλλαγές λιγάκι. Με ξενίζουν. Αναρωτιέμαι... Είμαι ακόμα εγώ; Ναι, είμαι. Ατσαλένια πια, αλλά ναι, είμαι.
   Λέξεις και σκέψεις τριγυρνούν στο μικρό μου μυαλό. Ασύνδετες μεταξύ τους. Συνέρχομαι από λήθαργο; Ναι, κάπως έτσι συμβαίνει. Βλέπω μια νέα πλευρά του εαυτού μου, την ανακαλύπτω σιγά- σιγά. Μου αρέσει, αλλά προσπαθώ να τη συνηθίσω. Επιμένω να είμαι εγώ. Ίσως τελικά να μου αρέσει πιο πολύ έτσι.

   Ψαγμένη; Ω, ναι, είμαι. Για κάποιους. Για τους υπόλοιπους απλά δε με ενδιαφέρει.

   Δεν κλείστηκα. Τα κατάφερα και δεν κλείστηκα. Κατάφερα να βγω από το χώμα και να είμαι έτοιμη για τα πάντα. Αναγεννιέμαι σαν το φοίνικα απο τις στάχτες μου. Αυτές που εγώ δημιούργησα. Αυτές που με έκαψαν.

   Η φλόγα μου... Αυτή που με βασανίζει, δε θα σβήσει ποτέ! Γιατί αυτή είμαι εγώ. Γιατί τη δυναμώνω όποτε θέλω κι άλλοτε τη μειώνω. Αλλά δε μπορώ να τη σβήσω ποτέ. Όσο κι αν την καταχωνιάσω, πάντα θα μπορεί να ξαναφουντώνει, να βγαίνει στην επιφάνεια και να καίει ότι βρεθεί μπροστά της.
   Αυτή είναι και η κατάρα του σκορπιού. Το πάθος του...






 Κι έτσι για τον πρώτο χαιρετισμό... : "Black as death - Iron Mask"

Friday, May 25, 2012

Οn the ramparts!

   Στιγμές που σε πνίγουν οι λέξεις, στιγμές που τα λόγια χάνονται στο σκοτάδι... τότε που σε κατακλύζει η αδυναμία να προχωρήσεις... Κάπου εκεί χαμένη να βρίσκομαι, στο απόλυτο τίποτα και στο "πάντα". 
   Το παν είναι να καθορίζεις εσύ την ευτυχία σου.
   Πράγματα που ποτέ δεν κατάφερες να κάνεις, πράγματα που συνεχώς ανέβαλες, ότι μίσησες και ότι λάτρεψες με πάθος. 

   Χάνομαι... χανομαι τις στιγμές που θέλω να βγάλω την ψυχή μου έξω, μα όλο την παραχώνω πιο βαθιά. 

   Τρελαίνομαι, όταν θέλω να εκφραστώ, μα αφήνω τον εαυτό μου στην άκρη. Ποτέ δεν είμαι εγώ η ίδια στις προτεραιότητες μου. κι ενίοτε πιέζω τις καταστάσεις , πιέζω εμένα. και μένω κάπως έτσι στάσιμη. 

Μα είμαι ζωντανή! είμαι ξανά εδώ για να χτίσω ότι γκρέμισα πίσω μου. πάντα αυτό έκανα άλλωστε....

Οπισθοχώρηση κι ανασυγκρότηση. κι ας αφήνω και λίγο τον εαυτό μου πίσω. βρίσκω τον τρόπο και πάλι τα επαναφέρω όλα στη θέση τους. Το παν είναι να επιστρέφω πάντα δυνατότερη και πιο έτοιμη για όλα... ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!