Subscribe:

Thursday, March 27, 2014

I just can't talk.

I am thinking very seriously of making an appointment with a psychologist. I m not feeling very well these days. I thing of my brother almost every day. And then, I cry. Sometimes I cry a lot. Simultaneously, I feel broken inside. Something screams loudly, but I cannot.
I want to hide from everyone around me. I want to close the door, my heart, my ears and sleep. Sleep for hours, days, weeks. I want to rest my body, my soul.
Nobody can help me.


I do not eat properly. I do not have the appetite. Nobody can give me a hand or even a good time.
I m getting lost into some songs. But I still cry still feel broken, still be in pain.

I cry, so my eyes are red. My excuse is that I am tired. Of what? Doesn't matter. I just do not want to admit once more that I still feel down.
Then, everything seems darker again. I reveal nothing, keep everything. My life is a mess. I feel helpless.

I need love in my life. I want to feel passion. A reason to live, to fly. I need to have the maximum of everything. I need something to shake me. To take me in its arms and wake me up.



I can't get over it. I can feel the terror soaring around me, laughing  evilly, rubbing his hands...
And I, am standing here, trembling, fearing everything.
What is death? Where is he?


I want my brother back. For a moment. I want to hug him, look in his eyes and even fight with him one more time. It s never enough.
But I hadn't touch him for a long time before he died. I hadn't speak to him. I was far away. He had his life. Different things to do. A daughter.
Now he has nothing. Not even his life.

And I don't have him.

But somebody just told me that he is here, near me. Like everyone who have left that world. Maybe I ll talk to him sometime.

Το τέλος.

Κι όταν όλα αποκαλύπτονται, η κραυγή μου γεμίζει τον αέρα. Έμαθα, λοιπόν, ποιος είσαι κι έτσι δε θα  με βλάψεις. Δε θα κομματιαστώ για σένα. γιατί δε σου αξίζει τίποτα.
Τίποτα δικό σου πια δε θέλω. Ένα ψέμα θα παραμέινεις κι εγώ θα βρίσκομαι εδώ, παράλυτη απο τα θέλω μου. γυμνή μπροστά στην αδιακρισία του πάθους μου.
Ενώ, εσύ αγέρωχος θα στέκεις λίο πριν η νίκη, με ύφος σχεδόν ηττημένου, που δεν το βάζει κάτω.
Μα ξέρεις πως η αλλαζονεία δεν οδηγεί πουθενά; Να κάτι που σου δίδαξα. Δεν είναι όλα στα μέτρα σου φτιαγμένα και δε μπορείς να έχεις οτιδήποτε θελήσεις. Όχι εμένα. Όχι πια.


Η αρχή

Το μέσα μου σπαράζει και σε ζητάει απεγνωσμένα. Ένα άγγιγμα, ένα φιλί να πλημμυρίζει απο έρωτα. Πάθος.
είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει αυτο που νιώθω για σένα. Πρέπει να σε έχω.
Ραγίζω κάθε τόσο και σπάω σε κομμάτια. Ουρλιάζω μήπως με ακούσεις. Αλλά εσύ δεν είσαι εκεί. Δεν έρχεσαι. Κι εγώ μένω μόνη να φωνάζω. Να παρακαλώ για τον έρωτά σου! κι εκεί που λέω να τα παρατήσω όλα για σένα, εκεί έρχομαι αντιμέτωπη με τη δική σου αδιαφορία. Γιατί; Γιατί να ίμαι ανασφαλής; Και γιατί να μη μπορείς να με καθησυχάσεις;
Σου ζητώ την ψυχή μου να σώσεις. Να μ' ερωτευθείς και να ζούμε μαζ΄. Ερωτευμένοι στο όνειρο. Να με κοιτάς στα μάτια και να εξαρτηθείς αοπ μένα. Να με θες καθημερινά όλο και πιο πολύ. Να λιώνεις, να καίγεσαι.
Θέλω να μυρίζω το άρωμά σου. Να ρουφάω κάθε ίντσα απο το εγώ σου. Να σ' αγαπήσω και να δεθώ. Κι εσύ, παράλυτος χωρίς εμένα, να μην έχεις επιλογές. Εγώ ή θάνατος! Η ψυχή σου να λιώνει για μένα και να καίγεσαι απο πόθο, καθώς σαν ιεροτελεστία θα είναι ο έρωτάς σου.
Τα σωθηκά μου καίγονται την ώρα που θα τυλίγεις σαν άγγελος την ψυχή μου.
Κι εκεί, στο χώμα θα χαθώ, μια για πάντα μαζί σου.