Subscribe:

Wednesday, December 28, 2016

Η νύχτα είναι μοιραία! ~ The need of sex

   "Ήθελα να με κολλήσει στον τοίχο, χαιδεύοντας μου το μπούτι και ψηλαφίζοντας με τα χείλη του κάθε εκατοστό του λαιμού μου, να με κάνει να μονολογώ το όνομά του ψυθιριστά. Να με ωθήσει στη γωνία, βασανίζοντας το κορμί μου με τα δάχτυλά του και βάζοντάς μου φωτιά, να με σπρώξει στο κρεβάτι, να μου σηκώσει το φόρεμα και να μου δείξει όλες τις μαγικές ικανότητες που μπορεί να έχει η γλώσσα του. Έπειτα, να με αναστατώσει τόσο πολύ, ώστε να τον αρπάξω και να τον γδύσω γρήγορα, αφήνοντας μόνο το πουκάμισό του ανοιχτό πάνω του. Ήθελα να του χαιδέψω το στήθος τόσο πολύ και να αφήσω σημάδια απο το κραγιόν και τις δαγκωματιές... Να έχει πιπιλιές στο λαιμό του και να χύνει ατελείωτα όλο το βράδυ...
   Ήθελα να χύσω μαζί του, αλλά και πριν απο αυτόν. Ήθελα να τον νιώσω όλο μέσα μου, αλλά και γύρω μου... Και να νιώσει κι αυτός όλη μου την ένταση. Ήθελα να είναι δικός μου για λίγες ώρες...και το απαιτούσα! Κι αυτός, υπάκουα είχε πέσει να εκτελέσει όλες μου τις επιθυμίες. Μία προς μία. Κάποια στιγμή, του έδεσα τα μάτια και τον έκανα να ριγήσει για αρκετή ώρα με τις δικές μου ικανότητες. Φάνηκε να του αρέσει αυτό που του είπα:"η πόρνη σου ξέρει καλά τι χρειάζεσαι", μιας και άφησε ένα βογκητό να φύγει απο τα χείλη του, μαζί με μια ποσότητα προσπερματικών υγρών, τα οποία φυσικά δεν άφησα να πάνε χαμένα...
   Αργότερα με πρόσταξε να τον λύσω, ενώ εγώ πειθήνιο όργανο υπάκουσα αμέσως. Υπέθεσα οτι θα μου έδινε πολύ έντονους οργασμούς απο εκεί κι έπειτα. Είχε άλλωστε τσιτώσει αρκετά πολύ. Εγώ μέσα μου ήθελα πάρα πολύ να νιώσω ποθητή, να με κάνει να σπαρταράω και να θέλω κι άλλο..."
   Κι έτσι έγινε...

Monday, December 26, 2016

Αναπόφευκτο

Αφήνεις πάντα κάτι κάπου: εντυπώσεις, αναμνήσεις, υποσχέσεις, προσδοκίες, γνωριμίες...
Αναπόφευκτο.


That is life και σιγά τα ωά.

Το επόμενο βήμα που οφείλω να κάνω είναι να σταματήσω να ψάχνω το νόημα στα πάντα.  Κάποια πράγματα απλά γίνονται. Κι ενίοτε κάποια πράγματα τα ευχαριστιέσαι κιολας.

Σημερα πάλευε άγρια το χαμόγελο με τις τάσεις φυγής. Τι κάνω εγώ εδώ;Ποια είμαι;
Είμαι γεμάτη από αυτή την απαίσια ανασφάλεια. Είμαι πια η ίδια η ανασφάλεια.

Φύγε όμως.

Έχω κουραστεί να σου λέω για τα ίδια, δε θέλω να μιλώ συχνά. Καμιά φορά θέλω να το αφήνω να περνάει.
Βαρέθηκα να με μαλώνουν και οι φίλοι 《ξεπέρασε το》, 《άφησέ το》, 《γιατί πάλι;》

ΔΕΝ ΞΕΡΩ!
Δεν είναι εύκολο. Και δε λέω οτι είναι ακατόρθωτο. Μονάχα δύσκολο. Απολογούμαι.


Μόλις πήγα να πω οτι 《είμαι πια καλά εδώ και καιρό》 ήταν η πουτάνα στη γωνία και γέλαγε χαιρέκακα. Αλλά την έβαλα κάτω. Not this time fucker.

Έχω πληγές κι απώλιες, ναι, μα δεν είσαι συ winner.


Δεν έχω κανένα πλάνο, μα θα την παλέψω εκεί έξω. Whatέβα....


Πού

Δαίμονες και διαόλια... Δε θα πάψουν ποτέ.

Όλα έξω φυσιολογικά, μέσα όμως;


Και ο Τερζής 《όλα για τους άλλους...》...
Οι Τρύπες 《δε χωράς πουθενά》.

Δε γαμιέται...

Tuesday, December 20, 2016

Η πρώτη μου επίσημη συστατική επιστολή

   Σημαντική προσωπική νίκη στον επαγγελματικό τομέα. Απο το 2012 κάνω μια δουλειά η οποία μπορεί να μην είναι σταθερή (ας το πούμε εξωτερική συνεργασία με μια διεθνούς φήμης εταιρεία), αλλά όταν μου δίνει δουλειά, πληρώνει ικανοποιητικά. Σπάνιο μεν φαινόμενο, αλλά με έχει στηρίξει οικονομικά και κυρίως ψυχολογικά ανά καιρούς.
   Επίσης, ανα τακτά χρονικά διαστήματα χαιρόμουν αυτό το γεγονός αλλά και ευχαριστιόμουν πολύ που ανήκα σε μια μεγάλη εταιρεία. Που και που φαντάζομαι τον εαυτό μου να δουλεύω σε ένα γραφείο μιας μεγάλης εταιρείας. Ποτέ μου δε φαντάστηκα οτι θα με βοηθήσει τόσο πολύ κάτι τέτοιο. Κι όμως, έχω δει κάποιους τομείς στους οποίους ανταποκρίνομαι πολύ καλά και έχω αισθανθεί σημαντική (όπως τότε που πέταξα για Μυτιλήνη μετά απο... παρακαλητό! )  επισκεπτόμενη διάφορα μέρη στην Ελλάδα.
   Φοβερή εμπειρία, τρομερό σχολείο, φανταστική δουλειά! Και τώρα... ανταμείβομαι διαφορετικά! Τη συστατική επιστολή τη ζήτησα για συγκεκριμένο σκοπό και ξέρω οτι θα μου δώσει κάποια οποιαδήποτε ώθηση. Απο το μηδέν στο δύο. Γιατί όχι;

Monday, December 19, 2016

Η νύχτα είναι... μοιραία! - The Lust in my soul!

   Βρίσκονται σπίτι της βουτηγμένοι σε ένα ασύστολα παθιασμένο έρωτα. Οι κινήσεις της είναι τόσο θυληκές, μα και τόσο έντονες, σαν να θέλει να καταπιεί το "είναι" του. Όπως η αράχνη πλέκει υπομονετικά τον ιστό λίγη ώρα πριν τυλίξει το θύμα της σε έναν αργό θάνατο, μεγαλοπρεπή. Εκείνος, υπνωτισμένος απο το αλκοόλ, μα και το μεθυστικό άρωμα του κορμιού της, βρίσκεται μέσα της, δίνοντάς της τον καλύτερό του εαυτό. Δεν έχουν ανάγκη οι επιδόσεις του στον έρωτα.
   Την επόμενη μέρα, εκείνη βρίσκεται να πίνει ήδη γαλλικό καφέ στο παράθυρο καθώς εκείνος ανοίγει τα μάτια. "Πού στα κομμάτια βρίσκομαι;", σκέφτεται, όμως το επόμενο δευτερόλεπτο η ματιά του πέφτει πάνω στη φλογερή της σιλουέτα και θυμάται. Του ξεφεύγει ένα "όχι ρε γαμώ το" κι αυτή με ύφος καχύποπτο του απευθύνει την ερώτηση "Τι συμβαίνει; Ξέχασες κάτι σημαντικό;". Χαμογελάει ενοχικά αυτός, μα την πλησιάζει και την αρπάζει για ένα ακόμη παθιασμένο φιλί, σε τέτοιο τόνο, που θα έλεγε κανείς οτι το περίμενε όλη νύχτα. Τον σπρώχνει απαλά και σοβαρά του λέει:
- Μπλεξίματα δε θέλω. Μπορείς να ντυθείς, να πιεις καφέ και να συνεχίσεις οτι έκανες. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με μένα.
- Δε θα ήθελες να το επαναλάβουμε κι απόψε; Σε μια πιο... κατάλληλη έξοδο;
- Ω, μα μου ζητάς να βγούμε, θαρρείς και υπάρχει χρόνος για τέτοια εφηβικά παιχνίδια; τον ρωτά σε παιχνιδιάρικο τόνο μα με σοβαρή απορία.
- Δηλαδή μου αρνείσαι; σοκάρεται με την απόρριψη της.
- Δεν είπα αυτό Αλκιβιάδη.  Απλώς, αντιπροτίνω να περάσεις το βράδυ μετά τις δέκα απο δω και να τα πούμε απευθείας στο κρεβάτι μου.
   Υπνωτισμένος απο την ωμότητά της, δέχεται και απο θύτης γίνεται θύμα.  Γι αυτό και το βράδυ εμφανίζεται ακόμη πιο καλοντυμένος, πιο γοητευτικός και πιο τρυφερός απο την προηγούμενη νύχτα. Της έχει φέρει ένα παλαιωμένο κρασί, ελπίζοντας οτι το γούστο της θα το εκτιμήσει και πως δεν πίνει τελικά μονάχα ουίσκι. Άλλωστε, πόσο λίγο γνωρίζονται; Καθώς της το προσφέρει, εκείνη αναφωνεί με θαυμασμό "Α, χα. Κόκκινο "Ένστικτο" του 2006! Βλέπω εκτός απο τις γυναίκες έχεις και γούστο στα κρασιά... Σπάνιος συνδυασμός. Εύγε!". Ο Αλκιβιάδης αισθάνεται δυο βήματα πιο κοντά της τώρα. Νομίζει οτι θα την έχει σε λίγο του χεριού του.
   Ανοίγει το κρασί, μαζί με ελαφρά συζήτηση για τη τζαζ μουσική που τους συνοδεύει. Το σπίτι της, το βασίλειό της. Τον έχει αποπλανήσει, αλλά εκείνος το αγνοεί και αφήνεται στη σιγουριά του. Αυτή καλοπερνάει. Από κάθε άποψη.  Και η νύχτα αποδεικνύεται μεγάλη.




Αποποίηση: Το όνομα του κρασιού είναι τυχαίο καθώς δεν υπάρχει λόγος να κάνω διαφήμιση (τουλάχιστον όχι δίχως να έχω δοκιμάσει το κρασί και ίσως να έχω πληρωθεί για τη διαφήμιση αυτού!).  

Thursday, December 15, 2016

Η νύχτα είναι μοιραία

   Ανοίγουν οι πόρτες και μπαίνει μέσα η πιο υπέροχη γυναίκα του πλανήτη. Όλα τα κεφάλια στρέφονται στο μέρος της. Είναι εμφανισιακά τέλεια, δίχως ψεγάδια. Ο χαρακτήρας της είναι ο ορισμός της μοιραίας γυναίκας. Ένα βλέμμα της κι έχεις φύγει αλλού. Οι άντρες παρακαλάνε για ένα της βλέμμα, προσπαθούν δυνατά για να της αποσπάσουν την προσοχή και φυσικά τρελαίνονται να την κατακτήσουν.
   Εκείνη, έχει ασχοληθεί σοβαρά με ελάχιστους. Τους περισσότερους μονάχα τους παίζει στα δάχτυλα. Όπου πάει αφήνει θύματα. Σκορπάει ερωτηματικά και ανοίγει (άθελά της συνήθως) πληγές. Είναι Η ΜΙΑ.
   Κάθεται στο μπαρ, κουρασμένη απο όλη την εβδομάδα. Θέλει μονάχα να πιει ένα ουίσκι, να χαλαρώσει. Σπανίζουν οι μοναχικές της επισκέψεις σε τέτοιου είδους κοινωνικών συναναστροφών μέρη, όμως απόψε της έχει τελειώσει το νερό που καίει. Και η μέρα της στη δουλειά ήταν για κλάμματα.
   Ενώ βρίσκεται, λοιπόν, με το ποτήρι στο χέρι, κάποιος θαμώνας τολμηρός, σηκώνεται απο τη θέση του και την έχει κεντράρει. Φτιάχνει το πουκάμισό του το λευκό και με σίγουρα βήματα οδεύει κοντά της. "Καλησπέρα, μπορώ να καθίσω εδώ;" τη ρωτάει καθώς δίχνει το σκαμπώ δίπλα της. Του γνέφει αδιάφορα χωρίς σχεδόν να τον κοιτάξει καν. Αλλά η γωνία του ματιού της γραπώνεται απο το αστραφτερό του πουκάμισο και κατεβαίνει στην αγκράφα της ζώνης του, μαύρο χρώμα, μέσα σε ασημί πλαίσιο. Μένει εκεί για ένα δευτερόλεπτο. Αυτός το παρατηρεί και ετοιμάζεται να τη ρωτήσει αν θα ήθελε να του τη βγαλει. Αλλά είναι έξυπνος, ξέρει. Δεν είναι αυτή για κάτι τέτοιο. Μια τέτοια φράση θα της προκαλούσε απέχθεια εμφανή. Άσχετα που κρυφά θα της γαργαλούσε την ψυχή. Αλλά θέλει να την κερδίσει. Και κάτι τέτοιο θα ήταν να την είχε απόψε στο κρεβάτι του.
  Στρέφει, λοιπόν το βλέμμα της απο την αντίθετη κατεύθυνση με έναν ελαφρύ αναστεναγμό. Σκέφτεται συνειρμικά... Το αγαπημένο της είδος αγκράφας.  Καρβουνάκια καίνε μέσα της, γιατί έχει μάθει να διαβάζει. Το ρουχισμό, την εμφάνιση, το περιβάλλον... Όλα! Κάτι την τσίμπησε και θέλησε να επιβεβαιώσει τις υποψίες της. Να παίξει μόνη της για λίγο, άφοβα. Στρέφεται διακριτικά πάνω του και συναντά τα μάτια του να την καρφώνουν, προκλητικά, πρόστυχα μα και διστακτικά ταυτόχρονα. Την πιάνει εξαπίνης κι έτσι πρέπει να καλύψει την απαλή αμηχανία της με ένα διακριτικό αλλά παγερό χαμόγελο. Πίνει αργά, κοιτάζοντας τον τοίχο πίσω του. Έχει ήδη συλλέξει τις πολύτιμες πληροφορίες της. Μα είναι τόσο αγανακτισμένη απο την εβδομάδα της που της ζαλίζει το μυαλό η δουλειά.
   Εκείνος, παρατηρεί το ουίσκι της και αυτομάτως γνωρίζει οτι θα είναι είτε πολύ σκληρό καρύδι είτε ευκολάκι. Δε μοιάζει για το δεύτερο. Σκέφτεται και μηχανεύεται τρόπους να την προσεγγίσει. Αν της αποσπάσει την πρώτη κουβέντα, είναι δική του. Σκληρός τύπος. Εκείνη αγέρωχη στο μεταξύ, έχει πιει ήδη το μισό... "Να την κεράσω κάτι;" αναρωτιέται."Όχι, πολύ κλασικό, δε θα πιάσει". Όντως...δε θα έπιανε.
   Καθώς, λοιπόν, εκείνη ισιώνει το μαύρο φορεμά της, της πέφτει το κινητό λίγο πιο πέρα. Αυτή είναι η ευκαιρία του απο ότι φαίνεται. Χαμηλώνει να το πιάσει εκείνος τόσο γρήγορα, σαν θηρευτής που περίμενε το θύμα, μα σκύβει κι αυτή με μια απειροελάχιστη καθυστέρηση. Άθελά τους συναντιούνται τα πρόσωπά τους κι έτσι του μένει ένα μικρό σημάδι απο το κραγιον της στο μάγουλό του. Απρόσμενη εξέλιξη και για τους δυο. "Ω θεέ, μυρίζει υπέροχα", ήταν η κοινή τους σκέψη. Με μάτια γουρλωμένα αλληλοκοιτιούνται και ζητούν συγνώμη καθώς το κινητό περνάει στα σωστά χέρια. "Ευχαριστώ, μα πρέπει να βγάλεις το κραγιόν μου απο ...", λέει κι εκείνος αρχίζει να γελάει. "τι παράξενο!" μονολογεί αυτή.
   "Ναι, είναι", της απαντάει ενώ ψάχνει μια χαρτοπετσέτα. Δε βρίσκει. Του δίνει αυτή χαρτομάντηλο και καθώς το παίρνει, της κρατάει το χέρι, ίσα να το νιώσει. "Θέλω...." πάει να πει, μα επανέρχεται στην πραγματικότητα και τελικά τη ρωτάει "Μπορείς να μου πεις που είναι;"."Επέτρεψέ μου να διορθώσω την ... ατυχία" , είναι πια η ευκαιρία της. Μεταβάλλεται σιγά σιγά σε σαγηνευτική. Γελάει για να καλύψει τη μικρή ντροπή που αισθάνεται μπροστά σε αυτό τον εκπληκτικά εμφανίσιμο τύπο. Τύπος της νύχτας. Επικίνδυνος.
   "Νομίζω έφυγε, όσο μπορώ να διακρίνω στα σκοτάδια", του λέει κι εκείνος αδράττει την ευκαιρία να πει "φεύγει εύκολα,ε;" της ρίχνει το υποννούμενο. Δεν κομπλάρει, όμως, απαντάει με ύφος "εξαρτάται" και χαμογελάει μυστηριωδώς.
   Μόλις έμπλεξαν και οι δυο.
  "Θέλω τόσο πολύ να σου βγάλω το κραγιόν μα και το φόρεμα" φωνάζει το βλέμμα του, μα όχι τα χείλη του ευτυχώς. Αντ' αυτού τη ρωτάει το όνομά της και συστήνονται. Αλκιβιάδης και Άννα. Μαγεμένη αυτή απο την αύρα του, άπειρα γοητευμένος εκείνος απο την όλη παρουσία της. Φωτιά αυτή κι εκείνος αέρας δυνατός... Πρόβλημα. Ή μήπως όχι;
   Πάει να ζητήσει δεύτερο ποτό, καθώς η νύχτα είναι μεγάλη κι εκείνος τζέντλεμαν, ζητάει άδεια για να την κεράσει και να πιούνε παρέα. "Καλά το πάει", σκέφτεται και έχει ήδη φανταστεί τα χείλη της να κάνουν βόλτα στο λαιμό του. "Εσύ τι πίνεις;" τον ρωτά. "Τζιν σκέτο". "Εξαιρετικά", σκέφτεται. Η κουβέντα κυλάει με βήματα προσεκτικά, σε ανάλαφρο ύφος. Αλλά το πάθος της ξεχειλίζει και τον περιβάλει. Είναι εκρηκτική γυναίκα. Μα αν δε θέλει εκείνη, αυτός θα μείνει με τη ζώνη στο χέρι απόψε.
  Τρίτο ποτό ήδη και η ατμόσφαιρα έχει ελαφρύνει πολύ. Μια σπίθα αρκεί για να πάρει φωτιά όλο το μαγαζί. "Έχω μια πρόταση να σου κάνω", του απευθύνεται. "Γιατί δεν έρχεσαι σπίτι μου; Είμαι όλη μέρα με αυτό το φόρεμα και τις γόβες και θα ήθελα να τα βγάλω... και να φορέσω κάτι πιο άνετο".
Τσαφ.

Wednesday, December 14, 2016

Κάπου εκεί έξω.

Επίσης, θέλω να πω ένα μεγάλο ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ  σε κάποιο άτομο εκεί έξω που έχω συγχωρέσει τόσες μα τόσες φορές... με γραπτές αποδείξεις πλέον. Μα επιμένει να είναι μικρό στο μυαλό. 

Μπορώ να πω οτι "Με πείραξε- Πάνος Κιάμος" όμως το ξεπερνάω. Που θα πας, θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή. 
Και να είσαι ευγνώμων που σε έβγαλα απο τη δύσκολη θέση. 


Μα πόσο κυρία είμαι πια...

Επανήλθα(ν)

Δε θα τα βάλω ποτέ σε σειρά.

Πάνω που είπα οτι το ξεπέρασα, εκεί, πάνω που πετούσα και αιωρούμουν, εκεί και πάλι μαχαιρώθηκα. Απο ποιον; Μα απο μένα φυσικά.

Δε θα το ξεπεράσω ποτέ.

Κι αυτή η ελπίδα για αλλαγή, δε θα μεταλλαχτεί ποτέ σε πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα η οποία βασίζεται σε λεκτικά αλλονών για να μην ξαναπιάσω το μαχαίρι.

"Να μη νιώσεις έτσι και οδηγηθείς εκεί, και μετά πεις αυτό (μπλα μπλα)..."

"Ξέρεις, είσαι πολύ τυχερή, είναι σπάνιο αυτό το (μπλα μπλα)...."

Κι όμως ρε γαμώτη... σκοτάδι.

Απληστία συναισθημάτων ή αποζητώ όσα έχασα τόσο καιρό;
Κι όπως ειπώθηκε στα σχόλια του δικού μου ποστ "Μπορείς;", αχαριστία. Να γράψω ονόματα;

Ξέρεις, πάντα ακούω καλά λόγια. Για κάποιον άλλο...
Ζω σα σκιά;

Ζω;


Σου αρέσει να βασανίζομαι; Μήπως αυτό είναι ένα είδος εκμετάλλευσης; Ή θα έρθει κάποιος να μου πει "έτσι είναι ο έρωτας καρδιά μου";

Φεύγω.
Και φεύγω επειδή είμαι φυγόπονη. Έτσι άκουσα να με λένε. Όχι, δεν κρυφάκουσα, σε εμένα την ίδια το είπαν.

Φεύγω επειδή δε μπορώ να το παλέψω. Ποιο; Τίποτα.




Θέλω να πάρω τηλέφωνα, να μιλήσω.Μα μετά σκέφτομαι ότι η κοινωνικοποίηση δεν είναι στα μέτρα μου.
Κάπως τα σκέφτομαι τα πράγματα. Με ένα δικό μου τρόπο. Κι αυτό έχει και τα προνόμιά του. Ενίοτε εκπλήσσομαι θετικά.
Αλλά τον υπόλοιπο καιρό;


Και ένα τρελό κομμάτι:
"Ψυχρός εκτελεστής- Νότης Σφακιανάκης"
Για τους πρώτους στίχους...