Subscribe:

Monday, March 28, 2016

Bad luck

   I ve thought that in Liberec I would find friends. But I was wrong. I invested my time to people who don t consider me (back) as a friend. I am only their toy, to pass some free time, to have a coffee. They give me a chance,but then they change their mind, because I probably do something wrong.
Some people just want to fuck me and it can happen, so i take it as something normal. But no one wants to find the real ME. No one respects my time or give me theirs. No one believes in me actually.


Why??


I am bored of being just a toy.
And the worst thing is that some people I met before, like my fiance more than me. So they somehow reject me.
All the fucking time is someone else there..... Always....
Unfortunately I will never be like him. It is possible that I will never even like my self, the way it is.

Saturday, March 5, 2016

Προσωπική αλληλογραφία με θέμα τη νοσταλγία.

Αντιγράφω ένα κομμάτι της προσωπικής μου αλληλογραφίας με μια πολύ καλή μου φίλη, που είναι κι ένα υπέροχο άτομο και την ευχαριστώ για όσα μου έχει προσφέρει φυσική παρουσία αλλά και λεκτικώς. Την έχω ονομάσει σε προηγούμενη ανάρτηση με τίτλο "Εις μνείαν παλαιών ομοιωμάτων της ζωής μου.", Μαρτίνα, οπότε θα κρατήσω το ίδιο όνομα κι εδώ. Κι αν σου αρέσει αυτό μου το γράμμα, μπορείς να πατήσεις στο σύνδεσμο και να θυμηθείς τι της είχα γράψει για τα φαντάσματα της ζωής μας που μας στοιχειώνουν.
 Ευχαριστώ και πάλι για όσα μου χαρίζεις...

Τέλη Φλεβάρη 2016:
"Τι είναι νοσταλγία Μαρτίνα μου; Τι προκαλεί αυτό το συναίσθημα και τι μπορεί να το δαμάσει;
..............................................................................................................
Αναμνήσεις, Μαρτίνα μου. Αυτές προκαλούν νοσταλγία τελικά. Και οι αναμνήσεις είναι σαν ένα CD. Συνεχίζεις την καταγραφή στο επόμενο κομμάτι. Ε; 
Φόβος. Αυτός ο άτιμος. Κάνοντας παρέα με την απαισιοδοξία, γίνονται το φονικό ντουέτο. Σκέψεις:"τι θα γίνει","πώς θα γίνει;" και "πότε;" συνθέτουν τη μπαλάντα της θλίψης και της αποθάρρυνσης. Γι αυτό φοβάμαι να προχωρήσω παρακάτω. Ή μήπως όχι;". 

Και παραφράζοντας ένα κομμάτι παρακάτω, της λέω "εδώ που είμαι δεν έχω τη δυνατότητα αναβίωσης των συναισθημάτων που αισθάνθηκα στη Θεσσαλονίκη και που είναι υπεύθυνα για το τόσο έντονο δέσιμο που έχω, το οποίο προκαλει την προαναφερθείσα νοσταλγία..."


Αν μέσω των γραμμάτων που ανταλλάσουμε δεν ανακαλύπτω τον εαυτό μου, τότε τι είναι όλο αυτό;

Δεν εκτιμάται όσο θα πρεπε.

Μη γελιέστε! Ήλιο έχω πετύχει φορές μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού

Μαρτίνα, αν δεν αναγνωρίζεις αυτό το γράμμα, κάνε υπομονή :)

Thursday, March 3, 2016

Αναχαιτίσεις;


Ωραία μου Ελένη έσβησες στο χρόνο, αντί να σβήσεις το χρόνο...

   Κι αυτός ο Πάρης που ποτέ δε σε κέρδισε, χάθηκε πέφτοντας στη μάχη ή μήπως έπεσε στην αγκαλιά μιας άλλης; Μίας αλλιώτικα όμορφης Κατερίνας;
  Ω, με συγχωρείς, τούτη δεν έχει αρχαίο όνομα. Μα οι "Ανδρείοι" αντιθέτως είναι γνωστοί έκτοτε.