Subscribe:

Saturday, December 28, 2013

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη;?! Εγώ;;?

   Άγιε μου Βασίλη,
   Ποτέ δε σου έχω γράψει γράμμα, εκτός απο εκείνη τη φορά που ήξερα οτι θα το διαβάσει η μάνα μου, οπότε ζήτησα έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Δε μου τον πήρε, αλλά τον πήρα μερικά χρόνια αργότερα μόνη μου. Και τι κατάλαβα; Δεν είχα ίντερνετ!! 
   Ας μην παρεκκλίνω του θέματος όμως. Ήθελα να συζητήσω λίγο μαζί σου, μιας και είσαι φανταστικό πρόσωπο, εεεεμ υπέροχο εννοώ! Αν μπορείς αρχικά θα ήθελα να σου ζητήσω λίγη υπομονή ακόμα. Ναι, το ξέρω οτι έχω πολύ. Έλα, σταμάτα, δε μου περισσεύει! Λίγη ακόμα θέλω. Γενικά κι αόριστα. Σιγά μη σου πω τι θα την κάνω! Αμαν. Μη μου αλλάζεις θέμα είπα.
   Λοιπόν, επιστρέφουμε. Θέλω επίσης να γεμίσεις τη χρονιά μου με χαμόγελα. Σε μένα, στους γύρω μου, στα άτομα που με περιβάλλουν... Θέλω χαρά, όχι άλλη στενοχώρια. Κάνε με να "ξυπνήσω" απο τον εφιάλτη του '13. Φέρε σ' αυτό το "νέο" έτος (όλα νέα είναι εν τω μεταξύ, κανένα παλιό δεν ξανά-ήρθε), ότι δεν είχα τα προηγούμενα χρόνια. Και δεν εννοώ χρήματα. Αυτά θα τα βρω μοναχή μου.
   Ξέρεις... Δεν καταλαβαίνω γιατί σκάω και κακομουτσουνιάζω με κάποια πράγματα, αλλά είναι δύσκολο να αποδεχτώ μερικά στοιχεία, κάποια δεδομένα που βρίσκονται στο δρόμο μου. Δεν πιστεύω σε σένα, δεν πιστεύω πλέον σε κανένα θεό, δεν πιστεύω στον εαυτό μου.... Στήριξη ψάχνω σε λάθος άτομα να βρω, ακόμα βλέπεις δεν έχω χωνέψει το γεγονός ότι μόνο ο εαυτός μου μπορεί να με στηρίζει. Τι βιβλία να διαβάσω πια; Ψάχνω λίγο χρόνο για μένα, μετά τον δίνω παραδίπλα, κοιτάζω να "στρώσω" μια ζωή που με τίποτα δε στρώνεται και γενικά θέλω να τα έχω όλα λίγο στην τσίτα. Ξέρεις, για να βρω μιαν άκρη βασικά. Να βρω ένα σημείο να πιαστώ να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου, αυτό που λέω "τη ζωή μου" ή βρε αδερφέ "να βρω τον εαυτό μου". Δεν είναι εδώ. Δεν είμαι εγώ αυτή τόσο καιρό. Γιατί τόσο καιρό δεν είχα χρόνο για μένα ούτε λίγο. Δίνομαι εδώ, δίνομαι εκεί και καθένας απλά κοιτάζει πώς θα πάρει αυτό που θέλει απο μένα, αυτό που χρειάζεται.
   Εγώ τι χρειάζομαι; Ξεκούραση. Ψυχική ξεκούραση. Κι όσο κάθομαι τόσο περισσότερο νιώθω ένα τίποτα. Δε γνωρίζω τις δυνάμεις μου. Γίνομαι κακιά, γίνομαι στρυφνή, θέλω όλος ο κόσμος ενίοτε να μιζεριάζει όπως εγώ. Δεν είναι η ζωή μου στρωμένη με πέταλα, αλλά και ποιανού είναι; Παλεύω, το γνωρίζεις αυτό. Χα... σε ποιον το λέω; Εμένα θα έπρεπε να ρωτώ πρώτα απο όλα αμα το γνωρίζω. Και το γνωρίζω....
   Ένα μικρό παράπονο έχω, που χει γίνει καημός και με τρώγει. Που δε γίνονται τα πράγματα όπως τα θέλω ούτε για λίγο. Έχω καιρό να ηρεμήσω. Για να ηρεμήσω, παρατώ τα πάντα στο διάβα μου. Και θέλω να φύγω... Έλα και πάρε με απο 'δώ σου λέω. Να πάμε κάπου μακριά, να βιώσω λίγο το όνειρο. Να 'χω κοντά μου αγαπημένα πρόσωπα. Εκείνους που μου χάρισαν για μια στιγμή ένα γέλιο. Εκείνους που για τον οποιοδήποτε λόγο χαίρονται να με βλέπουν να χαμογελώ. Ναι, για φίλους πάλι σου μιλώ κι αυτός είν' ο καημός μου. Που δεν εμπόρεσα ποτέ να εμπιστευτώ σ αυτούς τον εαυτό μου. Και είμαι δύσκολο παιδί, το κρίμα μου το ξέρω. Μα δεν υπάρχει και κανείς που να μου χει χαϊδέψει το κεφάλι και να μου πει "δεν πειράζει". Καλά είμαι, θα ζήσω κι έτσι. Θα την ευκολύνω εγώ τη ζωή μου. Απο σένα τίποτα άλλο δε ζητώ.
   Αγάπη; Έχω. Έχω μπόλικη, να σου δώκω άμα θες. Αλλά ... που πήγαν όλοι; Άραγε με καταλαβαίνει κανείς;
   Κυρ- Βασίλη, να με συγχωρείς, μα είναι τέτοιες οι μέρες που το κάθε μικρό παιδί (και μεγάλο) σε θυμάται και σου λέει το μακρύ του και το κοντό του. Έτσι κι εγώ. Κατά βάθος σε μένα τα λέω, να τα βλέπω, να τα ακούω και να μου τα θυμίζω πως πιστεύει κάποιος και σε μένα. Κι είμαι εγώ αυτή. Τελεία και παύλα.





Καλές γιορτές να έχετε όλοι σας. Σας εύχομαι ένα γεμάτο απο ανθρώπους τραπέζι και αρκετό φαγητό και ζέστη για να ευφρανθούν όλοι τους!

Monday, November 18, 2013

Τ' όνειρο του Νότη!

   Έχω αναφέρει κάποιες φορές τι είδους μουσική ακούω. Μέσα στους καλλιτέχνες που λατρεύω, βρίσκεται και ο Νότης Σφακιανάκης. Πριν απο πολύ καιρό, λοιπόν, είχα δει ένα όνειρο (δε θυμάμαι καν αν είχα κάνει κάποια αναφορά σε ποστ εδώ), μέσα στο οποίο ήρθε ο Σφακιανάκης να με πάρει για να βγούμε ραντεβού. Θυμάμαι, ήταν ένα υπέροχο όνειρο. Τόσο, που όταν ξύπνησα, βρισκόμουν σε κατάσταση στενοχώριας για αρκετές ώρες μετά, κι ήθελα τόσο πολύ να επιστρέψω πίσω. Πάνε πολλοί μήνες έκτοτε.
   Πριν κάποιες ημέρες -ούτε θυμάμαι πόσες- είδα πάλι ένα όνειρο με πρωταγωνιστή τον ίδιο. Αυτή τη φορά είδα τρόπο τινά τη... συνέχεια! Αυτή τη φορά βρισκόμουν σε σχέση με τον... Νότη και θα βγαίναμε ραντεβού (ήτο μάλιστα και αρχές!). Αυτή τη φορά όταν ξύπνησα δεν είχα καν συνειδητοποιήσει τι είχα δει. Ίσως επειδή βιαζόμουν για το μάθημα της σχολής. Κατά τη διάρκεια της ημέρας όμως, μάλλον θα μου ήρθε κάποιο τραγούδι του στο μυαλό ή έγινε κάποιο "σκηνικό", οπότε και το θυμήθηκα. Πήρα μεγάλη χαρά για να πω την αλήθεια, αν κι είναι επίσης κάτι το οποίο με λυπεί ταυτόχρονα. Πρώτα απο όλα διότι μεγαλώνει και γερνάει (Σχετική σημείωση, ο Σφακιανάκης στον ύπνο μου έρχεται σαν νεότερος. ), ύστερα επειδή είναι απλά όνειρο και τέλος επειδή ξυπνάω. Ναι, είναι δύο διαφορετικά πράγματα αυτά, αλλά θα αφήσω τους "δυνατούς" αναγνώστες να καταλάβουν τη διαφορά.

   Θέλησα πολύ να το αναφέρω, ίσως για να μην το ξεχάσω, ίσως για να ξαναζήσω για λίγο τη μαγεία του ονείρου. Τη μαγεία του να είσαι πρωταγωνίστρια ενός τρελού έρωτα, στις πιο ιδανικές και φυσικά ονειρικές συνθήκες. Τη μαγεία του να μην υπάρχουν προβλήματα, να είσαι ελεύθερος και να είσαι ο καλύτερος. Σε όλα. Συν τη μαγεία του να είσαι η πρώτη επιλογή. Σε όλα.



Κομμάτι του ίδιου με πολλά νοήματα πλέον για μένα:





Να αναφέρω μερικά τελευταία πράγματα για τον καλλιτέχνη.
1. Το ζώδιό του είναι σκορπιός. Και λένε οτι έχουμε πολύ δυνατό και μαγνητικό βλέμμα.
2. Το βλέμμα του για μένα είναι υπέροχο, όπως και όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου και του σώματός του.
3. ΔΕ θα μπορούσα να έχω σχέση μαζί του, πρώτα απο όλα γιατί είναι πάνω απο 50.... (νομίζω 53 πλέον). Έπειτα, το πιθανότερο είναι να κόμπλαρα μαζί του και τέλος, δε νομίζω να ήμουν τόσο τυχερή ακόμα κι αν ήμασταν συνομήλικοι. [χεχε].
4. ΔΕΝ έχω αφίσες του κολλημένες πουθενά. Πάρ' αυτά, έχω κολλήσει ώρες να κοιτώ φωτογραφίες του στον υπολογιστή μου και στο διαδίκτυο. Once, I tried to collect some photos of him, but I gave up soon.
5. Δεν αναφέρθηκα καθόλου στο χαρακτήρα του, οπότε αν σχολιάσει κανείς τη ζωή του και τα λεγόμενά του θα είναι απλά εκτός θέματος (ο ευγενικός τρόπος για να πω "ηλίθιος").


Καλό βράδυ!

Thursday, November 14, 2013

Έπαινος σε τρεις φίλους

Έχω δυο υπέροχους φίλους. Ο ένας είναι στο Βόλο και είναι κολλητός μου τα τελευταία(!) 15 γεμάτα χρόνια. Ακόμα τηλεφωνεί που και που για να δει τι κάνω. Ο άλλος είναι στη Θεσσαλονίκη και τον γνώρισα μέσω της blog-ό-σφαιρας. Ο δεύτερος είναι ο iznogold, ο οποίος δε μοιάζει με κανένα άτομο που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Έχει τη δική του οπτική για τα πράγματα. Δυσκολεύομαι καμιά φορά να τον καταλάβω, αλλά δε με πειράζει. Σχετικά πρόσφατη φιλία, ακόμα τον μαθαίνω, μα δεν έχω αμφιβολίες για το οτι είναι γνήσιος, όπως και να 'χει.

Κι έπειτα μια φίλη, η οποία βρίσκεται στη Ρωσία πλέον αν και κατάγεται απο τη Σερβία. Την έχω στην καρδιά μου σαν αδερφή και δεν της έχω θυμώσει ποτέ...


Monday, November 11, 2013

δυο κουβέντες απο μένα.

Δεν είναι τα γενέθλια που δείχνουν μια φιλία. Δεν είναι οτι κρατάω κακία που με ξέχασαν συγκεκριμένα άτομα για τα γενέθλιά μου. Αλλά είναι οτι δεν υπάρχω στη ζωή τους γενικότερα. Κάπως έτσι, γεννιέται μέσα μου ένα μεγάλο "γιατί", που περικλείει μέσα του πολλά μικρά. "Γιατί χαθήκαμε; ", "γιατί δε μου τηλεφωνεί να δει τι κάνω;", "πώς γίνεται για μένα να υπάρχει ακόμα, ενώ εγώ έχω εξαφανιστεί απο τη ζωή του/της;" , "άραγε αναρωτήθηκε τίποτα όπως εγώ;"... Κι άλλα πολλά περνούν απο το μυαλό μου. Τα βάζω με μένα που δίνομαι, ή έτσι νιώθω.

Χθες κάποιος μου είπε οτι τελικά δε δίνομαι, αλλά έχω κατα βάση απαιτήσεις. Μου είπε οτι δε συμπονώ, αλλά θέλω να αλλάζω τους άλλους. Μου είπε ουσιαστικά οτι φταίω εγώ για αυτή μου την κατάσταση.

Αλλά δεν έλαβε υπόψιν του πολλά πράγματα μάλλον. Δεν έλαβε υπόψιν του οτι είμαι ένας άνθρωπος, μοναδικό ον, με μοναδικά χαρακτηριστικά. Δεν έλαβε υπόψιν του τη δική μου κοσμοθεωρία. Δεν έλαβε υπόψιν του το δικό μου τρόπο να βλέπω τον κόσμο. Δεν έλαβε υπόψιν του τη δική μου την ψυχή, αλλά μου "ζήτησε" να λαμβάνω εγώ υπόψιν μου την ψυχή των άλλων. Δεν έλαβε υπόψιν, πόσο θύμα των περιστάσεων έχω σταθεί και πόσο μπορεί να έχω συμπαρασταθεί σε κάποιους στο παρελθόν. Δεν έλαβε υπόψιν το χαρακτήρα μου, πόσο κλειστεί μπορεί να έχω γίνει ούτε το ανήσυχο μυαλό μου.


Τα τελευταία χρόνια της ζωής μου (ας πούμε 2, για να μη φανεί υπερβολικό), έχω σιχαθεί τον κόσμο. Έχω κουραστεί απο τις ατυχίες, τις αδικίες και τη συνεχή προσπάθεια για τα πάντα.


Έχασα την πίστη στις σπουδές πια, επειδή το τει είναι ένα ανοργάνωτο και παρατημένο ίδρυμα και παράλληλα νιώθω οτι δε χωράω πουθενά.
Τι λόγο έχω να αγαπάω αυτη την πόλη;
Μέσα σ' αυτή την πόλη βίωσα όλα τα άσχημα της ζωής μου και δεν είμαι σίγουρη αν βίωσα κάτι όμορφο.

Βλέπω καθημερινά πράγματα τριγύρω να καταρρέουν και καταβάλλομαι ολοένα και περισσότερο...

Friday, November 8, 2013

απαίσια γενέθλια.

Στις 7 Νοεμβρίου, είχα γενέθλια. Ήταν μια απαίσια μέρα για δύο κυρίως λόγους.
Ο ένας είναι οτι βρίσκομαι σε πένθος αφού έχασα τον αδερφό μου πριν 5 μέρες, όταν τον παρέσυρε αυτοκίνητο.



Είμαι χάλια. Βασικά αυτό ήθελα να γράψω ότι είμαι χάλια. Και απο φίλους, όλοι είναι εξαφανισμένοι σχεδόν. Καιρό τώρα δε μου τηλεφωνεί κανείς να δει τι κάνω.
Και σήμερα, περίμενα να ακούσω νέα απο κάποια συγκεκριμένα άτομα, αλλά δυστυχώς τίποτα.
Με ξέχασαν.

Το μέρος των φίλων στην καρδιά μου είναι κενό. Και δε θα γεμίσει εύκολα απο ότι φαίνεται.

Ποιος μου συμπαραστέκεται απο τους "φίλους" μου; Δεν υπάρχει κανείς. Κανείς δε νοιάζεται. Κανείς δε ρωτά. Δε με νοιάζει για τα γενέθλιά μου φυσικά. Αλλά απο κάποια άτομα έχεις κάποιες προσδοκίες. Ειδικά όταν κάνεις πράγματα, δίνεις και περιμένεις μια μικρή ανταπόκριση. Μικρούλα, τόση δα.... μια ερωτησούλα γεμάτη νόημα. "τι κάνεις;".

Αν κι εγώ δε μπορώ να την απαντήσω αυτή την ερώτηση, θα θελα απλά να δω για ποιούς υπάρχω.
Και θυμώνω. Δε θέλω να δω αδιάφορες φάτσες, δε θέλω τη λέξη "συλλυπητήρια". Ενδιαφέρον θέλω μόνο. Απλά ενδιαφέρον....

Thursday, October 3, 2013

Γιατί είμαι αντικοινωνική.

Συμπέρανα σήμερα πως είμαι πολύ αντικοινωνική. Όλοι λένε οτι φαίνομαι κοινωνική. Περισσότερο απο κάποιους άλλους και πάει λέγοντας. Μόνο που πίσω απο τα φώτα, η καρδιά μου είναι ένας ραγισμένος πηλός. Είμαι ψυχρή, επειδή είμαι φοβισμένη. Δε μπορώ άλλο τις αρχηγίες.

Φύγαν όλοι κι έμεινα μόνη μου.Εγώ κι ένα σπίτι κενό, νύχτα. Και πάλι κλείνομαι. Μα γιατί;
Επειδή ανοίχτηκα. Κι ανοίχτηκα πολύ. Πληγώνομαι.
Έχω ήδη πληγωθεί. Δεν ξέρω που θα βγάλει αυτό και φοβάμαι τώρα.Ίσως και να φοβάμαι οτι τελικά δε χτίζεται τίποτα.

Πού ανήκω;; Πάλι εκεί γυρνάω.

Και μόλις βρήκα μάλλον τι φοβάμαι. Το ρόλο του ξένου.


Ξέρεις τι κάνω; Το παίζω κουλ, οτι δεν έχω ανάγκη κανέναν. Για να αποτρέψω τον εαυτό μου απο δεσίματα. Να με αποτρέψω απο πληγές . Το παίζω πάντα απασχολημένη, μη διαθέσιμη. Μη τυχόν και μου ξεφύγει τίποτα. Μη τυχόν και αφήσω ενδεχόμενα ανοιχτά.
Γίνομαι αντικοινωνική απο επιλογή. Αλλά μέσα μου καίγομαι.
Πιστεύω οτι έτσι κι αλλιώς θα καώ, οπότε ίσως και να καίγομαι μόνη μου, με το σκεπτικό "μια ώρα αρχύτερα". Με το σκεπτικό να προστατέψω τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή στο μέλλον...


Μιζεριάζω.
Καταλήγω να κάθομαι μέσα, κλεισμένη στον εαυτό μου, πίνοντας χαλαρωτικά τσάγια και τελικά φυτοζωώ.



Τα βράδια με πνίγουν τα όσα έχω ζήσει. Και θέλω να κοιμάμαι με το φως αναμμένο. Να μη με πλησιάζουν οι σκέψεις. Άρχισα να απεχθάνομαι τα βράδια. Ποιά; Εγώ που τα λάτρευα. Τώρα με φοβίζουν, τρομάζω. Μοναξιά μυρίζει...

Πιες μια γουλιά απ αυτό ακόμα, ίσως ο εγκέφαλος ησυχάσει λίγο. Να, πάρε κι αυτό, δοκίμασε και κείνο.

Με το κρεβάτι μένει το ίδιο.... Κρύο....


Τ'ανείπωτα - Δημήτρης Ζερβουδάκης

Friday, September 20, 2013

Χαμόγελο, γέλιο και φιλίες.

Αναρωτιόμουν για πολύ καιρό τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσα να είμαι λίγο ομορφότερη. Απέρριπτα φυσικά κάθε επεμβατική μέθοδο κι έκλεινα προς μακιγιαζ και ρούχα. Αλλά και τα δύο είναι ασχολίες για άλλο κόσμο... Για κοπέλες με χρόνο, ας πούμε.Κι εκτός αυτού, δε θα διέθετα χρήματα για να αλλάξω γκαρνταρόμπα.

Για καιρό παρατηρούσα τον εαυτό μου. Απο τότε που ήμουν Ρόδο. Ήμουν σκυθρωπή, λιγομίλητη και κλειστή. Και κυριολεκτικά κοιτούσα κάτω.Δε θα αναλύσω τους λόγους, δε χρειάζεται.

Πάντως κατάλαβα οτι ένας πολύ βασικός τρόπος για να γίνω ομορφότερη είναι το χαμόγελο!

Ζορίζομαι κάπως μερικές φορές να χαμογελάσω, γιατί είμαι πολύ σοβαρή εκ φύσεως -ετσι με εκαναν οι συνθήκες βασικά-  αλλά προσπαθώ να δίνω σπίθα απο τα μάτια μου έστω. Να περάσω μήνυμα στους άλλους οτι χαίρομαι, ότι είμαι ευχάριστη.
Το καλύτερό μου είναι όταν βλέπω κάποιον που έχω να δω καιρό (και αν φυσικά είμαι στα καλά μου). Αλλά ναι, δε συναντάς κάποιον κάθε μέρα κατ αυτόν τον τρόπο.


Έπειτα σκεφτόμουν (ξανά), για τη φιλία. Αλλά αυτή τη φορά δεν αναρωτήθηκα τι είναι φιλία, αλλά πως χτίζεται. Η απάντηση κρύβεται μέσα σε στιγμές γέλιου. Στιγμές που θα εξομολογηθείς κάτι δικό σου στον άλλο. Που θα γελάσετε ή που θα μοιραστείτε κάτι κοινό.
Και φυσικά μέσα σε μια φιλία, χρειάζεται προθυμία. Να είσαι ανοιχτός να μάθεις απο τον άλλο αλλά και να του δείξεις. Να μη σκας εύκολα και να μην είσαι ακατάδεκτος. Και τελος, να μη μιλάς μόνο για ένα θέμα.

Καλό σας βράδυ! 

Thursday, September 19, 2013

Χρόνος

Πώς περνάει έτσι ο χρόνος; Φοβάμαι.... 

Φοβάμαι πως δε θα κάνω τίποτα τελικά. Ο χρόνος περνάει κι εγώ είμαι ακόμα εδώ....
Ως πότε;

Η απάντηση

Βρήκα μια απάντηση επιτέλους! Κι ας αφορά μονάχα μια ερώτηση.

Μένω σπίτι και κάθομαι στον υπολογιστή γιατί έτσι ξεχνιέμαι. Λειτουργεί σαν ναρκωτική ουσία στο μυαλό μου. Με ΚΑΘΕ παράπλευρη απώλεια. Δεν κερδίζω ζωή, έτσι τη χάνω. Αν έμενα μόνη μου, θα μπορούσα να σκεφτώ για τον εαυτό μου. Όπως έκανα παλιά. Αλλά τώρα σαν να κάτι να μου λείπει και να ψάχνω αναπλήρωση στις σελίδες του διαδικτύου. Κι ας ξέρω οτι υπάρχει fifty-fifty πιθανότητα να το βρω. Δηλαδή δε θα το βρω. Το ένα σίγουρα δε θα το βρω.

Στέκομαι μπροστά στην οθόνη και βλέπω το κενό φύλλο της ανάρτησης. Η ώρα κοντεύει 2. Νυστάζω. Αλλά το πείσμα δε με αφήνει να πάω στο κρεβάτι. Εδώ, θέλω να μείνω εδώ. Να βρω απαντήσεις. Η ερώτηση;
"Ποια είμαι;" 

Κάποιοι εκεί έξω περνάνε καλά και το ξέρω. Είχα και την ευκαιρία να πάω. Αλλά όχι τη διάθεση. Όχι σήμερα. Όχι.

"Θέλω να φύγω", είναι η μόνη φράση που γυρίζει στο κεφάλι μου. Και απο λέξεις; "Ατυχία".

Πες μου πόσο πρέπει να το παλέψω;


"Ουίσκι" περνά απο το μυαλό μου και πολλά πρόσωπα. Γνωστά πρόσωπα. Άγνωστα πρόσωπα. Ποια είμαι επιτέλους;

Ποια είμαι, πες μου.


Εγώ που ήμουν; Τι έκανα όλο αυτόν τον καιρό;


Δε σε αντέχω άλλο εαυτέ.

Θέλω να βγω έξω. Μα φοβάμαι. Τι έχει εκεί;
Θα βγω και πάλι μόνη;

Ναι, ίσως πρέπει να με ζορίσω λίγο πάλι.


Πού πήγαν τα όνειρά μου; Τα σχέδια μου; Πάλι χάλασαν. Πάλι. Και πάλι τα συντρίμμια θα πρέπει να τα ανακυκλώσω και να βγάλω όνειρα, νέα, άθικτα, ασκούριαστα. Βασισμένα στα κομμάτια που απόμειναν.


Κουράστηκα ρε.
Κουράστηκα πια.



Και ξέρω οτι δε θα νοιαστεί κανείς να ρωτήσει τι έχω. Ένας φίλος δε θα εμφανιστεί. Πλέον ότι περνάω, το περνώ μόνη μου.

Το δάκρυ κύλησε και οι λέξεις στο κεφάλι ανακυκλώνονται. Σκέψεις, ιδέες. Δε θα το κάνω. Δε θα καταστραφώ.

Άρχισα να κρυώνω. Μα τι καιρός!
Ξέρεις τι; Δεν κλαίω για αγάπες μου παλιές. Δακρύζω μονάχα λίγο, για επιλογές που δε μου ταιριάζουν . Που μου χτυπάνε πλέον στο μάτι. Που δε δείχνουν ποια είμαι.

Μα ποια είμαι;;
Πάσχω απο κρίση ταυτότητος και το ένα δάκρυ διαδέχεται το άλλο. Βλέπεις; Δε χρειάζομαι ουίσκι για να πω λόγια ακατανόητα.

Και να προσθέσω πως ότι μου λες, μένει μέσα μου. Δε θα το πω παραέξω. Θα το κρατήσω εκεί φυλαγμένο, να με φάει. Να με ρημάξει, έτσι όπως θέλεις όταν μου το λες. Και να που το θυμάμαι τώρα. Σιγά! Άλλωστε δεν έχω κανένα ... βάθος. Ξεθάβονται εύκολα όλα.


Τι σκ@τ@.

Δε θα κοιμηθώ απόψε. Απόψε θέλω βόλτα στο φεγγάρι. Να την περάσω μόνη μου. Θα βάλω μια φουτερ και θα βγω. Κάνει ψύχρα εκεί πάνω. Το βλέπω, το νιώθω.
Και μιας και λέμε για τοπία: Θλιβερό τοπίο - Πάριος Γιάννης

Αν και για μένα η μοναξιά, εδώ που τα λέμε, δε μοιάζει με τρελοκομείο. Όχι πάντα. Όχι απόψε. Απόψε έχω το φεγγάρι.
Ω, μα τι λέω; Κρύφτηκε πίσω απο τα σύννεφα. Τώρα πως θα ανέβω εκεί ψηλά;




Τρελαίνομαι εδώ. Το βλέπεις; Θέλω να φύγω. Να φύγω....

Wednesday, September 18, 2013

;

Και ξέρεις κάτι;


Δ Ε Ν είμαι καλά. 

Η ψυχολογία λέει οτι το πρώτο βήμα ήταν να το παραδεχτώ. Και τώρα;

Monday, September 16, 2013

Πνιγμένη σε σκέψεις...

Νιώθω λίγο περίεργα. Λίγο ασήμαντη, λίγο μικρή.
Ψάχνω ακόμα να βρω τις κλίσεις μου σε κάτι. Αλλά ... είμαι μια "ατάλαντη γκαρσόνα", όπως θα έλεγε και ο Κατακουζηνός απο τη γνωστή σειρά του ΑΝΤ1. Δεν ξέρω , έχω χάσει κι αυτή την έμπνευση..

Δε με εμπνέει τίποτα πλέον σε κανένα τομέα.


Θέλω να εξαφανιστώ για λίγο. Να μείνω μόνη μου, να μη δω κανένα και να μην ανταλλάξω λέξη με κανένα. Να μη βγει κουβέντα απο μέσα μου, τίποτα μέσα απο το κεφάλι μου. Να μείνουν όλα εκεί. Κλεισμένα, σφραγισμένα. Να τα αλέσω και δυο και τρεις φορές. Να δω που θα βγάλει. Να εφεύρω σκέψεις. Να σκεφτώ κάτι σημαντικό επιτέλους!

Δε μπορώ αλλο αυτή την καθημερινότητα. Δε μπορώ να ψάχνω να βρω δουλειά και να ξεσκίζομαι τόσο. Θα αφήσω να με φάει ο κακός ο λύκος του παραμυθιού. Θα αφήσω να γίνω όλα όσα σιχαίνομαι: ένα ρεμάλι.


Αλκοόλ!

Φέρτε μου αλκοόλ, να μη νιώθει το μυαλό, να καταστρέψω το σώμα και σιγά σιγά να εξαφανίσω κάθε σκέψη που με τρώει. Να εξαφανιστώ κι εγώ μαζί.

Βαρέθηκα. Βαρέθηκα εδώ πέρα σου λέω. Κουράστηκα. Δώσε μου λίγη ζωή.


Επιμένω στη γνώμη μου: θέλω να φύγω. Τι δεν καταλαβαίνεις; Θέλω να αλλάξω.
Περιβάλλον. Ζωή. Τα πάντα.

Θέλω γνώσεις. Ποιοτικές. Συζητήσεις βαθιές. Νοήματα, κουβέντες δίχως συμπεράσματα και τέλη.
Εν τέλη τι θέλω; Την απελευθέρωση μου ζητάω.

Σιχάθηκα σου λέω. Δε θέλω άλλο αυτή την κατάθλιψη γύρω μου.

Φρόντιζα τα φτερά μου τόσο καιρό άδικα. Τα περιποιούμουν για τη στιγμή που θα τα άνοιγα να φύγω. Αλυσίδες τα δένουν τώρα στο έδαφος και με κρατούν. Δεν έχω δύναμη. Δεν αντιδρώ. Τι είμαι πια; Τι αντιπροσωπεύω και που;


Μίλα μου λίγο ακόμα, μη φεύγεις, μη χάνεσαι. Είχες καιρό να εμφανιστείς. Βγες απο μέσα μου άγριο θεριό κι έλα μπροστά μου να με δεις. Να με καταπιείς αν χρειαστεί. Σε βαρέθηκα. Με κούρασες τόσο καιρό κρυμμένο. Πού να 'σουν χωμένο δε ξέρω.



Αλλά πήγε αργά. Φεύγω. Θα μονομαχήσουμε άλλη στιγμή. Θα γυρίσω να σε αντιμετωπίσω.


Η ευκαιρία.

Είναι φορές που έχεις ΜΙΑ ευκαιρία να κάνεις κάτι. Και τότε μπαίνεις σε δίλημμα. υπάρχει ΜΟΝΟ ΜΙΑ επιλογή τελική. Όλα τα άλλα παραμένουν σκέψεις. Και τότε τι κάνεις;

Προσπαθώ σε μία στιγμή να χωρέσω όλα μου τα "θέλω". Σκέφτομαι τι να θέλω πιο πολύ. αλλά να που δε χωράνε όλα μαζί.
Έρχονται να με επισκεφθούν και τα "πρέπει", ίσως και τα "δεν"... Επιλογές πολλές, μα μόνο μία εφικτή.


Το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Άκρη να βρω προσπαθώ. Να ξεφύγω απο όσα βασανίζουν το νου. Να είμαι πάλι όπως ... όπως;

Αναζητώ μια "Άννα" που είχα μέσα μου πριν πολύ καιρό. Έγραφα κανα διαμάντι που και που. Σκεφτόμουν κάτι έξυπνο. Κάτι να βασανίζω το μυαλό μου. Τώρα τι;

Με έφαγε ο καιρός . Οι σκοτούρες. Η δουλειά. Είναι τόσα πολλά... Πώς να μοιράσω το χρόνο μου ;






Κάποτε εγώ


Sunday, September 15, 2013

Και να σου πω.

Αλήθειες θέλησα να πω και πάλι εδώ θα γράψω
για κάποιες μνήμες μου παλιές
που σήμερα θα θάψω...


Κάποια άτομα απο το παρελθόν τα ξεχνάς. Άλλα τα συναντάς μπροστά σου τυχαία και δε θυμάσαι ποιοι είναι, μα σου συστήνονται. Άλλους τους πλησιάζεις μόνος σου...


Έτσι κι εμένα ενώ για κάποιους δε μου καίγεται καρφί, άλλοι μου λείπουν. Αλλά γιατί;

Συγκεκριμένα μπορεί να μου λείπει κάποιος φίλος, τον οποίο όμως κι αν δεν τον ξαναδω, ε, τι είχαμε τι χάσαμε...
Απο την άλλη, μου λείπει μια φίλη, την οποία τη σκέφτομαι συνέχεια.
Επίσης παλαιότερα είχα κάποιες άλλες φίλες -ε, τρόπος του λέγειν- με τις οποίες μπορεί να έβγαινα και κάθε μέρα, κι όμως χαθήκαμε.

Πόσο ισχυρά πρέπει να είναι τα δεσίματα για να έχεις κάποιον στη ζωή σου μόνιμα;

Ακόμα και με τον κολλητό μου χανόμαστε κατα καιρούς. Αλλά γνωρίζω οτι η αγάπη υπάρχει μεταξύ μας.
Νομίζω οτι κάπως έτσι φτάνω στο συμπέρασμα οτι το δέσιμο με κάποιον άνθρωπο είναι άμεσα συνδεδεμένο με την αγάπη που έχεις γι αυτόν. Κι όσο μεγαλύτερη, τόσο δυσκολότερα χάνεται η επαφή μεταξύ τους . Αυτό είναι που διαχωρίζει και την απλή γνωριμία από τη φιλία.
Δε διατυπώνω κάτι νέο, είναι απλά ένας συνειρμός που μου ήρθε χθες το βράδυ στη συναυλία του Goran Bregovic!

Και μιας και το θυμήθηκα... Ο Joksimovic πότε θα έρθει για καμια συναυλία;;

Monday, September 2, 2013

Αυτή η πόλη είναι βρώμικη.

Δε μου αρέσει. Βρωμάει καυσαέριο και δε μ αφήνει να ανασάνω. Μετράω μήνες για τη φυγή.
Εξεταστική τώρα, μαθήματα αγγλικών όπου να 'ναι, πτυχιακή άμεσα, μαθήματα μετά... Erasmus....

Πότε;;

Friday, August 30, 2013

Δυο μήνες μετά...

Δε γνωρίζω αν με αναζήτησε κανείς, αλλά αποτοξινωνόμουν στη Ρόδο, από την πόλη, τη σαχλαμάρα του δήθεν σοβαρού κόσμου και την ... ανεργία! Πήγα στο νησί απο όπου κρατά η σκούφια μου (στην ουσία γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πατέρας μου εκεί, εγώ απλά το χω επισκεφθεί αρκετές φορές κι έχω συγγενείς) και δούλεψα. Λίγο, μη φανταστείς. Δίχως κύκλο γνωριμιών μανικιούρ δεν πιάνει. Αλλά να, έζησα άνετα και έβγαλα τα έξοδα. Τώρα κοιτάζω να δω τα χάλια της πόλης .

Ήρθα. Γύρισα. Σε μια γεμάτη , βρώμικη πόλη και σκουριασμένη. Νέφος, καυσαέριο, άγχος και πολύς κόσμος. Όχι , δε μου αρέσει εδώ. Πνίγομαι. Και απο αυτό το πνίξιμο θα παλέψω να φύγω όσο το δυνατόν συντομότερα. Θα διαβάσω, θα σπουδάσω, θα δουλέψω και θα τα μαζέψω να φύγω. Θέλω να φύγω. Το ακούς; Θέλω απλά να φύγω. Έξω.

Δεν είμαι για 'δω.


Απλά δεν ταιριάζω. Έχω βλέψεις, όνειρα. Και όλα καταπιέζονται εδώ. Θέλω να ζήσω. Για μένα πανω απο όλα. Το έλεγα απο παλιά και ο κολλητός μου γκρίνιαζε, μα ναι..."θέλω να κάνω μια νέα αρχή"

Μεγαλώνω και η ζωή προχωράει. Μα εγώ μένω πίσω. Αντί να φορτσάρω και να γεμίζω εμπειρίες και γνώσεις, μένω εδώ. Με τρώει αυτός ο τρόπος ζωής. Με παρασέρνει.

Τη ζωή μου αλλιώς τη φαντάστηκα εγώ. Μα αργεί να έρθει και τρομάζω. Σχέδια έχω. Μα τα λεφτά δε  φτάνουν. Δεν τα θέλω έτοιμα. Θέλω να διαβάσω, να μάθω. Μα...


Αυτό το "μα"...

Εντάξει, είμαι καλά, απλά τα φέρνω δύσκολα βόλτα. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι αυτή η ουσία της ζωής όπως μας την έχουν μάθει. Δεν είναι καν ζωή . Είναι μια απλή επιβίωση. Έτσι έγραφε ένας τοίχος στην πόλη της Ρόδου, έτσι πιστεύω κι έτσι σου λέω. Αλλά το έχεις καταλάβει; Σκέψου το.


Επίσης, να σου πω και το άλλο...  Δε θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλες πόλεις. Ήδη τη Θεσσαλονίκη τη θεωρώ μεγάλη. Κι είναι καλά οργανωμένη, παράπονο δεν έχω. Αλλά ρε αδερφέ, αυτό το τρέξιμο ανευ ουσίας που βλέπω, με κουράζει. Με γερνάει και με χαντακώνει. Αυτό δε θέλω. Αυτά τα "μπιπ" στο δρόμο και τα "ρε μαλάκα" και τα "βιάζομαι". Τα σπρωξίματα, τα ψώνια με το κιλό, τις μόδες και τους τρόπους ζωής. Τις μπίζνες τελικά...


Όλα αυτά είναι που βαριέμαι. Ή μάλλον, δε βαριέμαι. Σιχαίνομαι.

Θέλω να με χτυπήσει άλλος αέρας. Και μη μου πεις για διακοπές γιατί θα γελάσω.

Τι να θυμηθώ; Την τελευταία μου μέρα στην Τσεχία που έκλαιγα επειδή επέστρεφα σε μια παλιο-χώρα; (με συγχωρείς αν σε θίγω, είναι εντελώς προσωπική άποψη) Ή θέλεις να σου πω οτι είμαι 2 μέρες στην πόλη όπου μεγάλωσα κι όμως... ΔΕ μπορώ να το συνηθίσω. Θέλω να πάω πίσω στο νησί, κι ας ξεβολεύτηκα για λίγο. Θα προσαρμοζόμουν και θα περνούσα καλύτερα. Εκεί ήμουν άνετα τουλάχιστον όσον αφορά τη ΖΩΗ. Έδω τι έχουμε; @ρχίδι@. Και το ξέρεις. Βαρέθηκα να σκέφτομαι το τι σκατοδουλειά θα κάνω και πως θα χαραμίσω τη ζωή μου για μερικά σεντς του ευρώ. Ε, όχι. Ε δε το μπορώ αυτό. Για να βγω μετά στο δρόμο και να με σκουντά ο ένας και ο άλλος και να ξεβράζει το κεφάλι του ένα σωρό σκουπίδια για τους δήθεν και τους έτσι, για το τι πρέπει και τι όχι.


Τουλάχιστον εκεί ή μουν ελεύθερη. Δεν υπήρχε ωράριο. Δεν υπήρχε πρόγραμμα. Επέλεγα. Έκανα ότι ήθελα, πήγαινα όπου ήθελα. Και για όσο.


Τώρα εδώ, πίσω στα ίδια χάλια. Να μαζευτώ και να μαζέψω. Τι;
Τα θρύψαλα της ζωής μου που 'ναι χωρισμένα σε λεπτά και δευτερόλεπτα διασκορπισμένα ανάμεσα σε μπάζα από κενές και τρύπιες ώρες. Σιχτιρ που λέω.

Αλλά θα αλλάξω, να δεις. Θα καταφέρω κι εγώ να πετάξω μέσα στο γκρίζο ουρανό (μαύρος απ' το νέφος είναι, αλλά μη με πουν κι απαισιόδοξη), και θα μεταφερθώ σε κάποιον άλλο. Μωβ ή ροζ. Λαχανί ή μπλε. Άσπρο ή πουα. Ή ριγέ. Αλλά θα 'χει πλάκα. Κι όχι μουντίλα και ξεραίλα. Όχι σπατάλη ζωής. Μα, θα χει ΝΟΗΜΑ.


Αυτά είχα να πω.  Τα λέμε όταν συνέλθω, άμα συνέλθω κι αμα βρω χρόνο μέσα στα σκουπίδια της ζωής μου και την άμμο.





Monday, July 1, 2013

Καλημέρα

Μου λείπουν κάποια άτομα. Κάποιοι παλιοί μου φίλοι, που δεν ξέρω καθόλου που μπορεί να είναι και τι να κάνουν. Κι επειδή ίσως κάποιοι να μαθαίνουν για μένα απο δω (λες και τηλέφωνα δεν έχουμε), θυμήθηκα να μπω και να γράψω μια κουβέντα...

Είμαι καλά γενικά. Ετοιμάζομαι να φύγω στη Ρόδο, όπου θα εξασκήσω κι εκεί το επάγγελμα της τεχνήτριας νυχιών παράλληλα με τις διακοπές μου. Εδώ στη Θεσσαλονίκη υποτίθεται οτι δούλευα σε ένα μεζεδοπωλείο -έκανα τα ρεπό μιας κοπέλας απλά...

Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Κάποιες φορές η ζωή μου είναι τόσο γεμάτη, μα και τόσο άδεια... Δε μου λείπει κάτι το ουσιώδες, μα απουσιάζουν κάποια μικρά πραγματάκια που τα έβρισκα σε γνωστούς. Και τώρα... εξαφανίστηκαν. Δε μπορώ να τους ψάξω, γιατί ο καιρός αλλάζει και τίποτα δε μένει ίδιο. Ούτε εκείνοι ούτε εγώ ούτε καν οι συνθήκες.


Θέλω να φύγω έξω, στο εξωτερικό. Διακοπές; Μόνιμα; Δε μου αρέσει εδώ. Θέλω να δω άλλα πράγματα. Ευτυχώς πάνω που θα έσκαγα, έχω κάτι να περιμένω. Το πλοίο της αναχώρησης! 18 ώρες ξεκούρασης και κούρασης μαζί. Γουστάρω τόσο πολύ τα πλοία, μα τόσο πολύ. Και επιτέλους μετά απο 6 χρόνια -νομίζω- θα ξαναπάω στη Ρόδο.

Τώρα έχω εξεταστική, άλλα τρία μαθήματα. Εδώ η δουλειά δεν πάει καλά και όταν γυρίσω θα ψάξω καμιά θεσούλα για μπαργούμαν. Σκέφτομαι το μεταπτυχιακό αν κι έχω κανα χρόνο ακόμα μπροστά μου. Α, δε σου είπα. Αναλαμβάνω πτυχιακή. Το θέμα αναμένεται.

Αυτά προς το παρόν...

Saturday, June 15, 2013

Αναρωτιέμαι ακόμα.

Μέσα στο νου , μένουν αναπάντητα ερωτήματα κι όμως χρόνος και διάθεση δεν υπάρχει για να απαντηθούν. Ίσως κάποτε έρθει κάποιος και μου δώσει απαντήσεις ή τις λάβω μόνη μου. Όπως συνέβαινε ως τώρα. Έτσι... ξαφνικά, και η απάντηση μπροστά μου, για κείνη την ερώτηση που είχα καιρό πριν.

 Πότε αναρωτήθηκα ανοιχτά τελευταία φορά; Θα ' χει καιρό...

 Είμ' εδώ, μπροστά στην οθόνη, παρέα με τον Καζούλη να τραγουδά "κάτι να γυαλίζει". Κι έτσι, θυμήθηκα εσένα, την ύπαρξή σου, κι είπα να μπω να συντάξω μια πρόταση, γιατί απομακρυνόμαστε με τον καιρό. Θα τον βρω τον ρυθμό μου όμως κάποτε κι ίσως να τελειώσω κι εκείνο το μυθιστόρημα που είχα ξεκινήσει πριν 3 έτη ( τον γείτονα).
Αλλά δεν υπάρχει έμπνευση.... Δε μπορώ να πω ότι δε μου λείπει το γράψιμο του γείτονα, αλλά ήταν μιαν άλλη εποχή το τότε. Έκλεινα τα πάντα, ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό μου κι έγραφα... έγραφα... έγραφα... Και τώρα; Τι; Χαρτιά πουθενά, με έμπνευση μηδενική. Κενό το word, να μοιάζει στο νου μου...

 Που πήγε; Που είναι?

 Δε με πειράζει στο φινάλε. Δε με πειράζει.
Ή μήπως...;

Monday, June 3, 2013

Γκόμενες και γκομενάκια

   Μα που πήγαν οι όμορφες κοπέλες; Κοιτάζοντας γύρω μου βλέπω μόνο κάτι ξανθές ψεύτικες γκόμενες που νομίζουν οτι είναι ωραίες επειδή κρατούν στο χέρι τσαντούλα, έχουν σοβατισμένη μούρη και μαλλί από πιστολάκι φτιαγμένο... Ή είναι οι άλλες, οι βαμμένες μελαχρινές με τα εξτένσιον*,που φορούν φόρμες γυμναστικής δήθεν τυχαία... Κι αν σου μιλήσουν θα σου πουν οτι είναι πάντα στα χάλια τους και πάντα πρόχειρα ντυμένες...
   Πού πήγαν οι κοπέλες; Οι όμορφες, που δε χρειάζονταν μεγάλα γυαλιά ηλίου για να κρυφτούν απο πίσω, που κυκλοφορούσαν με κοντά σορτσάκια το καλοκαίρι ξεφτισμένα στις άκρες κι όχι ξεσκισμένα στον κώλο!
   Αυτές είναι οι κοπέλες που παραπονιούνται για τους αχρείους γκόμενους -Α! με συγχωρείτε, δεν υφίσταται πλέον η λέξη αχρείος, έχει αντικατασταθεί με τη λέξη "μαλάκας", που αβίαστα εκφέρει η όμορφη οπτασία της σημερινής εποχής-, ενώ αυτές οι ίδιες είναι που τους μετατρέπουν σε κάτι τέτοιο.

   Δυστυχώς για μένα, χρειάστηκε να ανοίξω λογαριασμό στο facebook- ώστε να δείχνω τη δουλειά μου με τα νύχια- κι έτσι καθημερινώς περίπου κατακλύζεται η αρχική μου σελίδα απο ηλιθιότητες. Είμαι άλλη μία που κράζει αυτή τη σελίδα κι ας πιάστηκα στη δίνη του. Δεν είμαι όμως απο αυτές που κάθονται σε προκλητικές πόζες για να τραβήξουν φωτογραφία για το facebοok.

   Είχα πολλά να γράψω ακόμα είναι αλήθεια, αλλά η ώρα δεν είναι κατάλληλη...καληνύχτα!


*σημείωση για τους μη γνώστες : εξτένσιον είναι εκείνο το ψεύτικο μαλλί που φορούν κάτι κατακαημένες στα μαλλιά, επειδή φοβούνται μήπως δεν τις κορνάρει ο ταξιτζής.Συνήθως συνοδεύεται με φτιαγμένο νύχι μακρύ οπωσδήποτε και κατα προτίμηση με γαλλικό σχέδιο.

Tuesday, May 7, 2013

Το σκηνικό αλλάζει όχι μέσα σε μια μέρα ούτε καν μια ώρα. Μια στιγμή αρκεί για να σου έρθουν τα πάνω κάτω.

Sunday, May 5, 2013

Χαρτιά

Κάθε φορά που στέκω μόνη εντελώς,  αναρωτιέμαι που να βρίσκοναι όλοι όσοι κάποτε γνώρισα κι αν είμαι σε κανενός το μυαλό. Έχω χαθεί μα κανείς δε με ψάχνει. Ούτε κι εσύ-  μιλώντας στον εαυτό μου- που με 'χεις παραμελήσει καιρό τώρα.

Με θυμάσαι πότε- πότε. Κάπου εκεί ανάμεσα στην καταχνιά της ομίχλης. Κι εγώ εδώ, πίσω απο ένα τζάμι, ένα παράθυρο με θέα ττη βροχή στο δάσος, ν' αναρωτιέμαι που να πήγες
Κάπου ψηλά.

Με βλέπεις απο κει;

Με βλέπει άραγε κανείς;



Wednesday, May 1, 2013

Καιρό έχω να γράψω εδώ...

Τι νέα έχω άραγε;
Έχω αναφέρει οτι μετακόμισα, αλλά δεν εχω αναφέρει καθόλου το τρακάρισμα του πατέρα μου θαρρώ. Ναι, εδώ και τρεις εβδομάδες δε δουλεύει κανείς στο σπίτι, μιας και η μητέρα μου είναι στο νοσοκομείο ακόμα, ο πατέρας μου δεν έχει φορτηγο΄για δουλειά και ο αδερφός μου πρέπει να τους προσέχει. Εγώ έφυγα, για να βρω δουλειά και για να ηρεμίσω απο όλα αυτά.
Ευτυχως δεν τραυματίστηκε σοβαρά, αλλά το να πάω στο νοσοκομείο μαζί του δεν ήταν κι ότι πιο ευχάριστο για έναν άνθρωπο που χάνει τη γη γύρω του με τα αίματα... Και δεν φτάνει αυτό, έπαθε και λουμπάγκο μετά... Γκίνια;


Εγώ τελοσπάντων ψάχνω καμιά νορμαλ δουλειά... Το νέο τρεντ με τα πολλά δοκιμαστικά το ξέρετε? Ε, αυτό. Σε παίρνουν κανα 2-3-4 φορές, δε σε πληρώνουν γιατί "πρέπει να μάθεις τη δουλειά " και "είναι δοκιμαστικό" και μετά σε διαολοστέλνουν κι απο πάνω.
Αν αρχίσετε να μαθαίνετε οτι φλέγονται καφετέριες, εγώ θα είμαι η υπαίτιος της φάσης.  #$%@#$!@%

Όσο για όλα τα άλλα... δεν υπάρχουν ! Αρκετά μας είναι ολα αυτά.


Και στη φίλη μου Κική : 

Tuesday, April 23, 2013

Avon Καμπάνια 13

Avon Καμπάνια:
κάντε κλικ για να δείτε τη μπροσούρα online

Για οτιδήποτε θελήσετε επικοινωνείτε μαζί μου στο 6975 84 94 01 Άννα!

Saturday, April 20, 2013

Μπορώ να μιλήσω πια για ελευθερία;

Ναι! επιτέλους, άλλαξα περιβάλλον , μετακόμισα και ηρέμησα... Σίγουρα όχι εντελώς, μα μια νέα ζωή με περιμένει στα σίγουρα απο δω και πέρα....!

Monday, April 15, 2013

Συναισθήματα.

Όχι, έτσι δε με κάνεις να σε νοιάζομαι παραπάνω, αλλά να νοιάζομαι για μένα περισσότερο. Με έχεις ήδη διώξει, το παιχνίδι το έχασες.

Αρχίζουμε

Τώρα θα αρχίσει το πάρτυ....
Πάμε, πρόβα τζενεράλε.

Sunday, April 14, 2013

Ψυχανάλυση για έξι, σπίτι για έναν

Το να προσπαθείς να αποκαταστήσεις τις σχέσεις σου με την οικογένειά σου, όταν δεν τα πάτε καλά, είναι σαν να προσπαθείς να ταιριάξεις κομμάτια ξεθωριασμένου παζλ. Είναι όλοι χαμένοι στον δικό τους κόσμο. Κι αν είστε και πολλά άτομα, τότε η κατάσταση χειροτερεύει. Κι εγώ δε μπορώ να τους βρω πουθενά. Δεν έχουμε κοινά σημεία επαφής. Πρέπει να παλεύω μόνη μου στον δικό μου κόσμο, στη δική μου πραγματικότητα. Δίχως έναν σύμμαχο απο το ίδιο μου το αίμα. Γιατί πολύ απλά οι διαφορές δεν είναι μονάχα ηλικιακές. Είναι διαφορές ζωής και νοοτροπίας.

Κρίμα.


Ο ένας δε μιλιέται, ο άλλος δε μιλάει, ο τρίτος δεν ακούει και οι υπόλοιποι... Ο ένας δε βλέπει και ο άλλος μόνο μιλάει.

Αυτό που καταβάθος εύχομαι το κρατώ για μένα. Ούτε εγώ δε γνωρίζω τα δικά μου μάτια πια...

Monday, April 8, 2013

Πες μου που να ψάξω να με βρω...

   Είμαι στα χαμένα. Η εργασία έχει γίνει τόσο επιτακτική ανάγκη πλέον... Ανάγκη για επιβίωση! Όχι για έξτρα χρήματα, όχι για χαρτζιλίκι, αλλά για στήριξη του εαυτού μου κι έπειτα της οικογένειας. "Είμαστε χαμένοι", μονολόγησε πολλάκις ο αδερφός μου. Και μένα τα όνειρά μου γκρεμίζονται κάθε μέρα...


   Δε θέλω να δουλέψω για να πάω ταξίδι. Δε θέλω να δουλέψω για να πάω στα μπουζούκια ή να βγω. Δε θέλω να δουλέψω για καλλωπισμό. Θέλω να δουλέψω για τη γαλήνη της ψυχής μου πρώτα κι έπειτα για περαιτέρω ανέσεις. Αρκεί να μη με χάσω.


   Όχι, δεν είναι ιστορία απο την εποχή της κατοχής. Είναι η ζωή μου, η πραγματικότητά μου. Δε θέλω να μιζεριάσω και να κλαφτώ παραπάνω. Σφίγγω τα δόντια και λέω θα παλέψω, κάτι θα κάνω. Αλλά αυτό εκεί, επιμένει να με χτυπάει και να γελάει με τον πόνο μου. "Εντάξει, θα τα φέρουμε βόλτα", σκέφτομαι. Τι να σκεφτώ άλλωστε; Πως αν μ' αφήσω θα χαντακωθώ κι άλλο;;


   Γαμώ το μου.

Friday, April 5, 2013

Κατηγορώ.

Θέλω να κλάψω, μα σέβομαι τον εαυτό μου και συγκρατούμαι. Απο την άλλη, δε μου βγαίνει ακριβώς. "Κλαις απο θυμό;", αναρωτιέμαι. Αλλά, είναι θυμός αυτό που νιώθω; Μήπως δεν είναι μόνο θυμός; Και πώς να εξωτερικευτώ αλλιώς; Α, να που έβαλα μεταλ μουσική πάλι. Ναι, αλλά μπλόκαρα. Χαλάρωσα ξαφνικά. Πώς γίνεται αυτό; Επιτρέπεται; Γίνεται σε τέτοιο χαμό εγώ να είμαι έτσι, σε... νιρβάνα;
Συμφωνώ στο οτι η μεταλ μπορεί να μου προκαλέσει κάποιου είδους εκνευρισμό, μα μήπως είμαι σε φάση επιτέλους να είναι ώρα να ξυπνήσω; Για τους άλλους, θα 'μαι απλά στον κόσμο μου. Για μένα, θα χω ξεφύγει απο τα προβλήματά μου. Όπα, στάσου. Κάποια δεν είναι καν δικά μου. Κι ούτε βασικά θα ξεφύγω. Θα απαλλαγώ. Κουράστηκα να ζω τη ζωή μου με βάση τις γνώσεις της μάνας μου.

Η μάνα μου!!

Αυτή η λέξη είναι θετική και καλή για κάποιους. Είναι λιμάνι, είναι καταφύγιο.
Για μένα όμως;

Εχθρός! όχι, δε ντρέπομαι καθόλου που το λέω. Εχθρός γίνεται. Είν' επιλογής της. Εγώ κουράζομαι να πηγαίνω με τα νερά της για να μην έρθουμε αντιμέτωπες. Ας κάνει επιτέλους στην άκρη κι ας με αφήσει να ζήσω. Αρκετά καταπιέστηκα. Αρκετά ως εδώ η κυριαρχία της. Κι όμως, έχει αποτελέσει βασική πηγή για κάποια προβλήματά μου . Μη μπερδεύεσαι, δε θεωρώ την ίδια πρόβλημα επακριβώς ούτε και την αρρώστια της. Πρόβλημα είναι οι απαιτήσεις της και η οργάνωσή της που συγκρούεται συνεχώς με τη δική μου. Πρόβλημα είναι το να νομίζει οτι τα ξέρει όλα και να μου επιβάλλεται κιόλας. Βγαίνω εγώ το χαζό όταν κάτι λέω παραπάνω. Πάντα είμαι ηλίθια γι' αυτή. Πάντα εγώ φταίω και πάει λέγοντας.

Ουφ, κουραστικό είναι και μόνο να την αναφέρω.
Και το κακό είναι οτι είναι αρκετοί εκεί έξω σαν εμένα και δεν το παραδέχονται. Θεοποιούν τις μανάδες και κρύβονται πίσω απο τις κακιές πεθερές....


Αηδίασα.

Thursday, April 4, 2013

Θεωρία #3659


   Και ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι είμαι ον με μοναδική προσωπικότητα που λαμβάνει αποφάσεις για τον εαυτό του. Έτσι, ξαφνικά!
   Δεν έχει ουδεμία σχέση με ενηλικίωση αυτό. Έχει να κάνει με την ολοκλήρωσή σου ως άτομο και με την ένταξή σου στο κοινωνικό σύνολο. Τη συνειδητοποίηση και την εξωτερίκευση του χαρακτήρα και της "θέσης" σου-αν μου επιτρέπεται η λέξη αυτή- στην κοινωνία.
   Ξάφνου, βλέπω οτι μπορώ να επιλέγω εγώ για τον εαυτό μου. Από το πιο απλό ~ τι ώρα θα θελήσω να πιω καφέ, κι ας είναι ώρα ύπνου για άλλους~, μέχρι το πιο σύνθετο ~ τι αντίληψη θα 'χω για τον κόσμο, το Θεό, την πολιτική.
   Κανένας γονέας δεν έχει σχέση με αυτά, μετά από κάποιο σημείο. Και τονίζω: όχι της ενηλικίωσης! Σίγουρα παίζουν το ρόλο τους, αλλά έρχεται κάποια ώρα που καλείσαι εσύ να κάνεις κάποιες επιλογές. Άσχετα με το πόσο θα επιμείνει ο περίγυρος, εσύ δεν πρέπει να σταματήσεις να αγωνίζεσαι και να αποζητάς να εκπληρώσις τα δικά σου θέλω. ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ! Γιατί πρέπει να καταλάβεις πόσο μοναδική ύπαρξη είσαι. Πρέπει να καταλάβεις τη δύναμή σου (αυτό μου το είπε κάποιος φίλος, αλλά το γράφω αφού έχω καταλάβει πλήρως τι εννοεί) και τι μπορείς να πετύχεις με αυτή. Κανείς, μα κανείς, δε θα 'ναι δίπλα σου τη στιγμή που εσένα θα σε πιάσει κρίση ταυτότητας, κρίση αναζήτησεις πίστης, κρίση αναζήτησης πεποιθήσεων.

   Μορφώσου. Διάβασε. άνοιξε τα μάτια και τα αφτιά σου. Μπορείς. Κανείς, μα κανείς, δε μπορεί να σου επιβάλλεται μα ούτε να σου επιβάλλει. Και πάψε να κρύβεσαι πίσω απο δικαιολογίες. Τις κατάλληλες συνθήκες δεν τις βρίσκεις πάντα, αλλά κατά βάση τις φτιάχνεις. Δημιούργησε, λοιπόν, το κατάλληλο έδαφος για κάθε σου "ξέσπασμα", κάθε σου τοποθέτηση και πάνω απο όλα ζήσε. Μην περιμένεις το Θεό να εμφανιστεί μπροστά σου ούτε κάποιο χέρι φίλου να σε σώσει. Κατάλαβε: είσαι μόνος εδώ και μόνος παλεύεις.

   Από δω και μπρος , θα δείχνω πυγμή στα θέλω μου και θα αλλάξω τον κόσμο μου. Κι έτσι εν τέλη, θα αλλάξει και το σύνολο του κόσμου.

Monday, April 1, 2013

Κεφάλαιο της ζωής μου Νο 1538

Όπως και σε προηγούμενο κεφάλαιο - του οποίου τον αριθμό δεν αξίζει καν να γράψω- έτσι και σε αυτό το κεφάλαιο είμαι στο ίδιο σημείο. Άλλωστε η ζωή δε λένε οτι κάνει κύκλους; Ε, να λοιπόν, που βρίσκομαι εδώ, στα ίδια και γνωστά, όπως πριν δύο έτη: ανάμεσα στο τέλος της εξεταστικής και στην αρχή νέου εξαμήνου, δίχως δουλειά, κάπου στα χαμένα.
Μόνο που αυτή τη φορά η ανάγκη για δουλειά είναι τρισμεγαλύτερη, λόγω συνθηκών και μακρυνών ίσως ονείρων. Κάθε περσυ και καλύτερα λέω καμιά φορά αλλά έιναι αδικία. Το παρόν ενίοτε είναι καλύτερο, μακράν καλύτερο απο παλαιότερα, οπότε και λέω ευχαριστώ για ότι έχω.

Προσπαθώ να φτιάξω τις σχέσεις μου με τους γνωστούς και φίλους μου, κι επιμένω κάπως να μην πλησιάζω όσους με έχουν μακριά τους. Έχω 'ξηγηθεί, δεν παίζουμε το παιχνίδι του χαμένου θυσαυρού... Δεν έχουν κάτι να ψάξουν. Το σεντούκι είναι μπροστά τους, ας ανοίξουν κι ας πάρουν όσα νομίσματα νομίζουν οτι μπορούν να κουβαλήσουν...

Ξυπνά επίσης, ο επαναστάτης μέσα μου (όχι η επαναστάτρια, για τον εαυτό μου μιλάω ως αρσενικό, σεβόμενη την ίδια τη λέξη "εαυτός"), προς το παρόν έχει χασμουρηθεί κι ετοιμάζει φραπέ -μιας και είμαστε και σύγχρονοι.


Το μυαλό μου τρέχει δεξιά κι αριστερά. Κάθε ώρα , κάθε λεπτό, κάθε στιγμή...

Κάποια στιγμή θα το καταλάβω οτι "όλα είναι μια ιδέα" . . .


Saturday, March 30, 2013

Τι βγήκε....

Έχω να γράψω καιρό εδώ μέσα κάτι λίγο πιο ουσιώδες για μένα. Βλέποντας παλαιότερες αναρτήσεις μου κατάφερα να δω ξεκάθαρα σε τι σημείο ήμουν πριν 2 μήνες οπότε και μπορώ να δω τώρα σε τι σημείο είμαι, μέσα σε αυτό το διάστημα. Αποδυναμωμένη ως ενα βαθμό, κλείστηκα, απομακρύνθηκα και συγκροτήθηκα.
Έτσι επέστρεψα σπίτι με καλύτερη διάθεση και πιο έτοιμη για καταστροφές. Όχι, όχι. Να διεκδικήσω ήρθα. Κουφή στα λόγια του καιρού.

Δεν έγινα ακόμα ότι φοβάσαι κι ότι φοβάμαι. Πάει κι άλλο. Αλλά η μεταμόρφωση ξεκίνησε.

Γίνομαι ότι δε θα 'θελες ποτέ σου.

Κουράστηκα, μα άξιζε τον κόπο!

Νυστάζω τόσο που δακρύζουν τα μάτια μου αλλά το αποτέλεσμα του νέου μου κόσμου με υπερ-καλύπτει. Έκανα ένα renovation. Το πρώτο προς το παρόν, θα ακολουθήσουν κι άλλα, στη ζωή μου. Πάω για ύπνο. Καληνύχτα.

Monday, March 11, 2013

Πίεση.

Πιέζομαι ρε γαμώ το... Ώρες ώρες πιέζομαι πολύ...
Ώρες-ώρες βρίσκω τον εαυτό μου μες τη metal. Δίχως ουσία, δίχως σημασία. Ε και τι έγινε; πάντα υπάρχει κάποιος καλύτερος, κάτι καλύτερο. Γαμώ.

Δε θέλω να σταματήσω να προσπαθώ όμως. Όπως και να 'χει. Για τα πάντα.




Sometimes....

Sunday, March 3, 2013

Χωλαίνω!

Έχω πολλά να πω, μα ας μην τα βγάλω στη φόρα. Έχω μια οργή και μια αγανάκτηση μέσα μου για τα "πράματα" του ΤΕΙ και όχι μόνο.

Κατεβήκαμε στην Αθήνα που λέτε, αυθημερόν, στις 28-2-13. 600 άτομα σε 10 πούλμαν ήμασταν απο Θεσσαλονίκη. Στο σύνολο βρεθήκαμε έξω απο το Υπουργείο Παιδείας περί τα 2000 άτομα. Το τι βρισίδι ακούστηκε στα συνθήματα για τον Υπουργό, δε μπορώ να το περιγράψω. Παρ ' όλο όμως που ανάμεσα μας βρέθηκαν 2 κανάλια, το θέμα δεν ήρθε στη δημοσιότητα. Κι ο Υπουργός τι μας απάντησε; Οτι το σχέδιο είναι για το καλό μας, γι αυτό και θα προχωρήσει. Ξεφτίλες ρε!!!

Όποιος δε γνωρίζει τα πραγματικά τους συμφέροντα, ας επικοινωνήσει μαζί μου να τα πούμε κατ' ιδίαν, να φωτιστεί λίγο. Και προσοχή στα "τάματα" των παρατάξεων παίδες, προσοχή.

Saturday, February 23, 2013

Η επιρροή του σχεδίου «Αθηνά» στο Α-ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

Συνέγραψα ένα κείμενο το οποίο και θα σας παραθέσω αυτούσιο. Έχει σταλθεί ήδη σε κάποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης κι ελπίζουμε σε δημοσιοποίηση και ίσως σε συνέντευξη.
Το κείμενο είναι αυτό που ακολουθεί:



Η επιρροή του σχεδίου «Αθηνά» στο Α-ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

Είναι ευρέως γνωστό, πλέον, το σχέδιο που υποβλήθηκε για διαβούλευση από τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδας κ. Αρβανιτόπουλο. Όμως, πόσο γνωστή έχει καταστεί η αρνητική του επίδραση στην κοινωνία των φοιτητών αλλά και στην εκπαιδευτική υπόσταση του ΤΕΙ ; Στο ΤΕΙ στεγάζονται 25 τμήματα εκ των οποίων απειλούνται τα 13 είτε με μεταφορά στις Σέρρες και στη Φλώρινα είτε με συγχώνευση με άλλα τμήματα. Αυτό έχει σαν συνέπεια να πρέπει 15.000 φοιτητές να αφήσουν την πόλη της Θεσσαλονίκης και να μετακομίσουν στις προαναφερθείσες πόλεις με μία σειρά συνεπειών γι αυτούς και τις οικογένειές τους.
Το τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης είναι ένα από τα τμήματα που μεταφέρεται στις Σέρρες, γεγονός που θα έχει τις εξής συνέπειες:
·       Περίπου 1000 φοιτητές του τμήματος αναγκάζονται να μετακομίσουν και φυσικά να χρεωθούν με σημαντικά έξοδα, τα οποία δε μπορούν να καλύψουν όλες οι οικογένειες. Συνεπώς κάποιοι από αυτούς θα εγκαταλείψουν τις σπουδές τους ή και θα προτιμήσουν ιδιωτικά κολλέγια (αν έχουν την οικονομική δυνατότητα ακόμα και για κάτι τέτοιο).
·       Όσοι εργάζονται για να συντηρήσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους θα εγκαταλείψουν και την εργασία τους, ενώ είναι ολοφανερο πως η πιθανότητα ανεύρεσης εργασίας στις Σέρρες των 80.000 κατοίκων είναι αδύνατη λόγω της οικονομικής κρίσης.
·       Δεν είναι δυνατόν να μεταβαίνουν καθημερινά οι καθηγητές στις Σέρρες (η απόσταση είναι 160 χλμ από τη Θεσσαλονίκη) ούτε και είναι δυνατόν να μετακομίσουν όλοι (σκεπτόμενοι για παράδειγμα πως κάποιοι έχουν οικογένειες αλλά και όχι μόνο)  συνεπώς το τμήμα αυτόματα υποβαθμίζεται.
·       Η πόλη των Σερρών δεν έχει το κατάλληλο δίκτυο βιβλιοθηκών για να καλύψει τις απαιτήσεις του τμήματος κι επίσης δεν υπάρχουν οι ανάλογες εγκαταστάσεις για να λειτουργήσει εκεί. Άλλωστε, εκτός από τα βιβλία που χρειαζόμαστε, έχουμε ανάγκη από βιβλιοθήκες για πρακτική άσκηση. Δε μπορούν οι 2 βιβλιοθήκες των Σερρών να καλύψουν τις ανάγκες του προγράμματος σπουδών του Τμήματος.
·       Αποκλείεται ένας αριθμός φοιτητών ΑμεΑ, οι οποίοι επέλεξαν την πόλη της
Θεσσαλονίκης λόγω ευκολότερης πρόσβασης αλλά και λόγω καλύτερης επαγγελματικής αποκατάστασης ως απόφοιτοι του Τμήματος Βιβλιοθηκονομίας.
·       Αναιρείται το δικαίωμα επιλογής σχολής/πόλης, αφού κάποιοι φοιτητές επέλεξαν αυτό το τμήμα με βάση την έδρα του.


Γενικότερα, υπάρχει ένας αριθμός 15.000 φοιτητών προς μετακίνηση στις Σέρρες προς ενοικίαση 500 μόνο κατοικιών. Αυτό το στοιχείο δε φαίνεται καθόλου να έχει εξεταστεί από το Υπουργείο, καθώς ανακοινώνει πως σύμφωνα με τα στοιχεία, ένα 15% των φοιτητών θα έχει αποφοιτήσει ως το Σεπτέμβρη. Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο αποδυναμώνεται η αυτοτέλεια της διοίκησης, σε ένα τεχνολογικό ίδρυμα που έχει ζωή στην περιοχή της Σίνδου 30 χρόνια τώρα. Και τέλος αντιδρούμε σε ένα σχέδιο το οποίο δεν έθεσε ποτέ προς διαβούλευση το σύνολο των ακαδημαϊκών κριτηρίων, με τα οποία θα μπορούσε να γίνει μία μελέτη αναδιάρθρωσης της Ανώτατης Εκπαίδευσης, προς όφελος των σπουδών, της επιστήμης, της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις αυτές όχι μόνο δεν βασίζονται σε σοβαρά ποιοτικά και μετρήσιμα ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν σέβονται ούτε καν τα ασαφή κριτήρια/διαπιστώσεις που αναφέρονται στο εισαγωγικό μέρος του σχεδίου «Αθηνά». 




Εκ μέρους του τμήματος Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης
Άννα Μαρία Ζήφια 

Friday, February 22, 2013

Λίγο πριν τα βροντήξω.

Λίγο πριν.

Στο μεταίχμιο κάνω βήματα πίσω-μπρος και πάλι εδώ είμαι.


Κι ο αγώνας απόψε θα λήξει. Δε μου ξέφυγες ομολογώ. Σε έδιωξα. Το χάρηκα, μα σαν σε βλέπω νιώθω ενοχές .



Άσχετο:
Το όνειρο του πολεμιστή - Χαρούλης, Γιάννης

Φαινομενικά/ σχετικά άσχετο:
Περασα χθες - Ιωαννίδης, Αλκίνοος

Σχετικό:
Οι ψυχές και οι αγάπες- Παπακωνσταντίνου, Βασίλης

Thursday, February 21, 2013

Σήριαλ.

Ευκαιρία να σου μιλήσω. Μ' ακούς;

Τελικά ίσως να με ακούς. Κι ίσως επειδή με ακούς να πήγες πιο πέρα. Κοίτα να δεις... δεν το 'χα σκεφτεί ποτέ οτι θα μπορούσες να κυκλοφορείς σε παλιά λημέρια. Φαντάζομαι το κάνεις επειδή βαριέσαι.

Και τι γράφω σε β' ενικό;  Σάμπως θα απαντήσει και κανένας;

Είναι εκεί όμως. Μπαίνει που και που. Είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας artık...

neden?


Με κάνει να αναρωτιέμαι.Ακόμα.

Περιμένω με πολύ υπομονή να μάθω τι συμβαίνει πραγματικά , μα είναι απο τις καταστάσεις στις οποίες πολύ απλά δε γνωρίζει κανείς όχι απλά το παρακάτω, μα ούτε το τι έχει πραγματικά συμβεί.

Σήριαλ είμαστε.


Wednesday, February 20, 2013

Μηδενικό.

Αναμνήσεις. Πολλές αναμνήσεις, από διαφορετικές καταστάσεις. Θυμάμαι. Πάντα κάτι θυμάμαι και πάντα κάτι θέλω να ξεχάσω.

Δε θα σε ψάξω, δε θα σε βρω, δε θα σε χάσω.

Αλλά δε σε έχω σβήσει.
Δεν είσαι εδώ μα δε με πειράζει πια. Προχώρησα, δεν υπάρχεις. Ίσως ήσουν μια υποσημείωση στο μεγάλο κείμενο της ζωής μου.

Δε θα σε αναφέρω όμως ουτε στη βιβλιογραφία.

Κι όσο πασχίζω να σε σβήσω, τόσο επανέρχεσαι. Εκτός.

Έπεσα τυχαία πάνω του...

Wednesday, February 13, 2013

To dream or not to dream?

Αμα νιώσω μοναξιά, έρχομαι και τρυπώνω στο μπλογκ μου . Περιφέρομαι ανάμεσα στις παλαιότερες μου αναρτήσεις, στις πρόχειρες - αυτές που δεν ξέρω καν αν θα δημοσιεύσω ποτέ, στα σχόλια των φίλων μπλογκερ, στο προφιλ μου και σε ότι άλλο μου φανεί οικείο, για να αισθανθώ μια νότα ασφάλειας ίσως. Οτι κάποιος είναι εκεί, πίσω απο το λάπτοπ και θα με ακούσει.
Δε θέλω να με συμβουλέψει ακριβώς. Δεν ξέρω καν τι περισσότερο θέλω απο το να νιώσω ασφάλεια...


Φοβήθηκα για λίγο, τρόμαξα...

Και ήρθα εδώ να το καταθέσω.
Δεν έχω τουίτερ, δεν έχω φέισμπουκ ούτε ταμπλερ. Ευτυχώς, δε σπαταλώ ΚΑΙ εκεί το χρόνο μου. Οπότε όλα τα αραδιάζω εδώ. Δημοσία θέα. Κάποια ίσως να τα μετανιώνω για λίγο ή να αλλάζουν λίγες ώρες αργότερα, μα εδώ μέσα υπάρχουν στοιχεία της ζωής μου.


Μου λείπει ο "γείτονας" που έγραφα -σιγά μην τον ξέρετε εσείς... -  και ανησυχώ μήπως δεν τον ξαναβρω. Δεν τον ψάχνω. Φοβάμαι πως δεν θα είναι ίδιος.
Δεν έχω έμπνευση. Σπάνια θα γράψω κάτι με ουσία.
Δεν έχω καλή διάθεση να κάνω πλάκα - και γενικά στο μπλογκ δεν έγραφα με αστείο ύφος.
Δεν έχω καν πλάνο.

Θέλω να βρω δουλειά. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Για όλους είναι γενικά και δεν έχω καμία προτεραιότητα σε σχέση με κάποιον οικογενειάρχη, μα δε θυμάμαι πότε δούλεψα τελευταία φορά. Ίσως πάει χρόνος... Και ψάχνω, όλο ψάχνω...

Ασφάλεια να νιώσω, να χαλαρώσω. Να προχωρήσω τα σχέδιά μου.


Αυτή τη στιγμή έχω δυο δάκρυα στα μάτια. Πίκρας, αγανάκτησης, απελπισίας, φόβου και απόγνωσης. Και να που το πρώτο κύλησε.

Πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις...;


 


Tuesday, February 12, 2013

Βασίλισσα.

   Πιστεύω ακράδαντα στους παραμυθένιους έρωτες. Θα πρέπει να ήταν μερικά πρόσωπα σαν εμένα στην ιστορία που να αγάπησαν τρελά και σε βάθος, να ερωτεύτηκαν δίνοντας τη ζωή και την ψυχή τους και να πίστεψαν τόσο πολύ στο σύντροφό τους που να παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι είμαι κι εγώ.  Χαμένη στα παραμύθια του καιρού, πιστεύω όχι απλά στον έρωτα, μα θα μπορούσα να κάνω απίθανα πράγματα γι αυτό.

   Κάποια τραγούδια δε γράφτηκαν για το τίποτα, έτσι απλά για να βγουν χρήματα, μα επειδή υπήρξαν άνθρωποι που δόθηκαν στον έρωτα και την αγάπη.

 Απολαύστε το παρακάτω:




   Όταν επιλέξετε σύντροφο, να τον νιώθετε βασιλιά/ βασίλισσά σας και να του φέρεστε ανάλογα. Κάπως έτσι θα γίνει και ο κόσμος ομορφότερος... 

Thursday, February 7, 2013

Η σταχτοπούτα δεν υπάρχει μόνο στα παραμύθια....


Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού η γνώμη μου δε μετράει.
Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού δε νιώθω αγάπη.
Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού η μεταχείρισή μου είναι σαν αντικειμένου.
Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού υπάρχω μόνο για να εξυπηρετώ...


Δεν είμαι κατοικίδιο. Είμαι άνθρωπος.
Και η υπομονή μου εξαντλείται.

 Στην πιο δύσκολη στιγμή είμαι κολλημένη στο κενό. 

Και μην ξεχάσεις την κότα!

  Μέσα σε τόσες μέρες, έγινε κι ένα καλό- το αναμενόμενο: έβγαλα το νάρθηκα κι ας έχω ακόμα τις πατερίτσες.
   Τώρα έχω πέσει με τα μούτρα στην αναζήτηση εργασίας μέσω αγγελιών προς το παρόν, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βρω κάτι έτσι. Ποτέ δεν πίστευα στις αγγελίες. Έτσι έβαλα εγώ μια αγγελία για τη βασική μου εργασία, το μανικιούρ. Αναμένω πρώτα τη δημοσίευσή της (στο αγγελιόπολις την έβαλα, αν θες να σου δώκω ιδέες) και έπειτα κλήσεις για ραντεβού. Δε μπορεί να πάει ΚΑΙ αυτή η αγγελία χαμένη... Δε θα το αφήσω. Κι έπειτα, όταν μπορέσω να πατήσω σωστά το πόδι και να αντέχει λίγη πίεση και βάρος θα κάνω αυτό που χρόνια τώρα ανέβαλα γιατί στο κεφάλι μου φαινόταν παράξενο ή και ανάρμοστο ή και... ε πες το όπως θες. Θα αναζητήσω δουλειά σε καφετέρια. Αντε να δούμε τι θα γίνει με αυτό.
  Η ζωή στην Ελλάδα έχω να πω οτι είναι όχι μόνο τραγική μα και αστεία. Ξαφνικά σου λέει το Υπουργείο παιδείας οτι θα σου μεταφέρει τη σχολή. Το αν μπορείς ή όχι να πας είναι δικό σου πρόβλημα. Μη σπουδάζεις σου λέει, μπας και μπορέσουν οι προηγούμενοι απο σένα να πάρουν σειρά στις λίγες εναπομένουσες εργασίες.  Εσύ, θα δουλέψεις στα 40 σου. ΑΝ υπάρχει τίποτα. Τέλος πάντων δε θέλω να μακρηγορήσω και με αυτό.
   Δε θα πω οτι θέλω να φτιάξω τη ζωή μου, γιατί αυτό γίνεται συνέχεια. Μα θα πω πως θέλω να δρομολογήσω κάποια λίγα πράγματα. Ίσως να είναι μόνο ένα πράγμα με κανα δυο παρακλάδια. Δεν έχει σημασία ο αριθμός , μα η κατάσταση.
   Θα έπρεπε μέσα σε όλα να με ενδιαφέρει και η υγεία μου, μα στην παρούσα φάση η υγεία μου είναι κάτι που εξαρτάται άμεσα απο την ψυχολογία μου. Οπότε δίνω βάση εκεί για να μπορέσω να σηλώσω λίγο το ανάστημα και τη διάθεσή μου.
 


    Και κλείνοντας να πω οτι δε μπορώ να κάνω τίποτα που να μην το πιστεύω, που να μη δίνω την ψυχή μου σε αυτό. Αλλιώς ότι και να κάνω θα πηγαίνει στην άκρη πολύ γρήγορα, θα παρατιέται και θα ξεχνιέται άμεσα. Και ο στόχος μου τώρα είναι να βρω δουλειά για να γίνω καλά.


Το διάλειμμα τελείωσε. Επιστρέφω.
   

Επισκόπηση πραγμάτων.

   Έχω τόσα πολλά να γράψω. Σκέψεις κάνουν κύκλους στο μυαλό μου. Με πνίγει το δίκιο, αλλά και το άδικο παράλληλα. Έχω επιλογές, μα είναι όλες μισές. Ατελείς. Δε βλέπω διέξοδο πουθενά. Είμαι μπλοκαρισμένη ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.
   Οι επιλογές μου είναι "ζωή η θάνατος" κι εγώ συνεχίζω σταθερά να επιλέγω το τίποτα. Δε μπορώ να επιλέξω, γιατί δεν ξέρω όχι ποιο είναι το σωστό, μα δεν είμαι σίγουρη για το πόσες αντοχές έχω να παλέψω για τα "θέλω" μου. Σκέψεις στο μυαλό μου γυρνούν ξανά και ξανά, απο την αρχή στη μέση και πάλι απ' την αρχή. Δεν υπάρχει τέλος. Η διαδικασία είναι αέναη.
   Φοβάμαι κι ας ξέρω πως δε μπορώ να περιμένω διαφορετικά αποτελέσματα κάνοντας τις ίδιες κινήσεις. Κάποια πράγματα για μένα είναι αυτονόητα, μα δεν τα έχω. Μέσα στα νεύρα και το θυμό μου μπορεί να κάνω σπασμωδικές κινήσεις δίχως όφελος. Μα λίγο πριν την καταστροφή ο αιχμάλωτος δεν ενδιαφέρεται για πρόωρο θάνατο. Πλέον δεν έχω τίποτα να χάσω. Ούτε καν την ψυχή μου, αφού κι αυτή τελικά έχει μπει ενέχυρο για λίγες στάλες ζωής.
   Δεν είναι αρκετό το να κάθομαι να γκρινιάζω, πρέπει να οργανώσω πλάνο. Πρέπει να σταματήσω να φωνάζω άδικα για βοήθεια. Άλλωστε, δεν πιστεύω οτι μπορεί να με βοηθήσει κάποιος πέρα απο τον εαυτό μου. Τι να καταλάβεις κι εσύ, κι αυτός κι ο άλλος;
   Το σίγουρο είναι οτι θέλω να φτύσω κατάμουτρα ανθρώπους που εμπιστευόμουν κι όμως με πρόδοσαν άσχημα σε δύσκολη φάση. Αυτός ο κόσμος δεν σ αφήνει να εμπιστευτείς πλέον κανέναν...


Κι η ζωή μου πια:
~*~ Πάριος, Γιάννης- Θλιβερό τοπίο ~*~

Wednesday, February 6, 2013

Θέλω απλά να ζήσω τη ζωή μου.

   Δεν είναι εγωιστικό. Όπως όλοι έτσι  κι εγώ έχω τα δικά μου πλάνα για τη ζωή μου. Έλα , όμως που το πιο ισχυρό μέλος της οικογένειάς μου δε με βοηθάει καθόλου...

Monday, February 4, 2013

Τα αυτονόητα

   Δε θέλω κάτι παράξενο. θέλω το αυτονόητο. Να ζω σε ένα υγιές περιβάλλον ,με άτομα που με αγαπούν . Κι αν δε μπορώ να βρω το δεύτερο, τότε τουλάχιστον να μην έχω άτομα κοντά μου που δε με σέβονται.
Νιώθω απαίσια και η υπομονή μου σχεδόν εξαντλήθηκε. Χρόνια τώρα ζητούσα βοήθεια, αλλά ποιος να με ακούσει. Καθένας ήταν πολύ απασχολημένος με τα προβλήματά του. Κανείς με τα δικά μου. Γιατί εγώ πάντα λίγη σημασία είχα. Γιατί εγώ έκανα ότι έκανα , απλά γιατί έτσι ΕΠΡΕΠΕ. Τώρα όμως τα πράγματα θα αλλάξουν σιγά σιγά....

Saturday, February 2, 2013

Χαζομάρες με νάρθηκα #2 & #3

Η #2 είναι το οτι δε μπορώ να οδηγήσω.
Cool. Ας πούμε οτι δεν έγινε κάτι.

Συνδέεται με το τρίτο.

Χαζομάρα με νάρθηκα #3

ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΙΩ!

Κοίτα πως έχει η κατάσταση σε δύο γραμμές -περίπου.

'Εχεις αμάξι = δεν πίνεις [όχι , ΔΕΝ πίνεις].
Δεν έχεις αμάξι = πίνεις αμα γουστάρεις.

ΝΑΙ! υπο νορμαλ συνθήκες. Φαντάσου τώρα εμένα με το νάρθηκα στο πόδι και τις πατερίτσες, να πίνω, να γίνομαι λιώμα, να τραγουδάω και .............

η μαγική στιγμή:  [one does not simply]
Πάνε στο μπάνιο πάνω απο μία φορά.  .  .  ναι, με τις πατερίτσες. κάνε εικόνα εμένα πιωμένη να προσπαθώ να πάω σε διπλανό δωμάτιο.....




Πατερίτσα δεξιά - τσεκ. πατερίτσα αριστερή - τσεκ.
καιιιιιιιιιιιι πάαααααααααααμε..... Μπουμ.


Γαμώ το!!!


Γονίδης, Σταμάτης - Μίλα μου

Πόσο χειρότερα;

   Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
   Το ΤΕΙ καταρρέει, ζω με ένα αβέβαιο μέλλον πάνω στις σπουδές μου, δουλειά δεν έχω, το πόδι μου είναι προφανώς ακόμα ραγισμένο, οι σχέσεις μου με τους δικούς μου όχι απλά δε διορθώνονται αλλά τελικώς περιπλέκονται και χειροτερεύουν καθημερινά, βιώνω την αχαριστία στο πετσί μου και μεταμορφώνομαι σε γάιδαρο θηλυκού γένους, τα όνειρά μου αναβάλλονται επ' αόριστον αν τελικώς δεν ακυρώνονται κι εγώ μένω μετέωρη κάπου στο πουθενά (με το τίποτα γωνία).
   Ψυχολογικά δεν έχω πιάσει ακόμα πάτο, ξέρω, έχω υπάρξει και χειρότερα. Το θέμα είναι οτι με έχει κατακλύσει μια συναισθηματική παγωμάρα. Δεν ξέρω προς τα που να κλείνω και τι να σκεφτώ. Δεν ξέρω πως να νιώσω. Και κάπως έτσι μένω εκτός.
   Κι απο επιλογή ταυτόχρονα, μένω εκτός και από πολλά άλλα πράγματα...



 ~~~*~~~   Σας παρακαλώ. Μη μου μιλάτε για ταινίες. Αυτή την περίοδο τις σιχαίνομαι [η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν τις ήθελα ιδιαίτερα].  ~~~*~~~

*~~~*~~~* Έγινα πάλι ευαίσθητη;! Δε μπορεί ο ίδιος μου ο εαυτός να με συγκρατήσει. Μπορεί άραγε κανείς; Μου φταίνε όλα. Όντως ή όχι; *~~~*~~~*

~~~*~~~ Αρρωσταίνω συνέχεια . Και ποιος να με σώσει; Συγχρόνως αναρωτιέμαι το "γιατί" ~~~*~~~

*~~~*~~~* Γίνομαι θεατής στη ζωή μου. Άραγε για πόσο; Και πώς θα βγω από τούτο το τέλμα; *~~~*~~~*

Σφακιανάκης, Νότης - Έξω βρέχει  (θα μπορούσε.)
Καρράς, Βασίλης -Ποια με καταράστηκε; (να έρθει να μου το πει)

$ Βρε μήπως να κάνω κανέναν αγιασμό;
$ Όχι, για εξορκισμό δε θα έρθουν. Φτου μας.

Thursday, January 31, 2013

Μεταμόρφωση

   Προβλήματα χωρίς απαντήσεις, διλήμματα δίχως λύσεις και που είναι το φως πες μου για να κοιτάξω.
   Πίεση. Αυτό το σπίτι με πιέζει.
 Με απωθεί.

Δεν είμαι άγγελος πια. Πέταξα απο πάνω μου τα φτερά της υποταγής και έγινα αερικό.
Αερικό της νίκης, της δύναμης και μακράν της εκδίκησης.

~*~ Γαρμπή, Καίτη - όλη μου η στενοχώρια ~*~

Δε μπορείς πλέον να με πιάσεις. Και τα χειρότερα έρχονται.
Αυτό ήταν. Έγινα ό,τι φοβάσαι. 
Κι ό, τι φοβόμουν κι εγώ η ίδια!

~*~ Μαζωνάκης, Γιώργος - η φιλοσοφία μου ~*~
~*~ Μαζωνάκης, Γιώργος - έτσι ήμουν ~*~

Αλλά πάντα το έλεγα. Θα σκάσει η βόμβα και θα μας παρασύρει μαζί της στο χάος της πυρκαγιάς που θα σπύρει...
~*~ Πάζης, Χρήστος - θα σ' εκδικηθώ ~*~



Sunday, January 27, 2013

Χαζομάρα με το νάρθηκα #1

Ήθελα να ζυγιστώ.   Τρεις φορές ως τώρα.
Τι βάρος, είπαμε, αφαιρώ για το νάρθηκα;;;

Πατερίτσες;;!

   Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα με ραγισμένο και μπανταρισμένο πόδι... Έχω δανειστεί πατερίτσες, μιας και δε σκοπεύω να κυκλοφορώ πολύ καιρό με το πόδι δεμένο.
   Έχω να πω οτι ο γιατρός στο Παπανικολάου που με εξέτασε, ήταν τρομερός. Ήταν πολύ χαρούμενος και καθόλου τυπικός κάνω-τη-δουλειά-μου-έλα-να-τελειώνουμε. Ομολογουμένως το ευχαριστήθηκα, κι ας με ενοχλεί λιγάκι. Και ναι, τα χειρότερα έρχονται, μιας και κατοικώ σε σπίτι δύο ορόφων και η κουζίνα είναι κάτω, ενώ το δωμάτιο μου πάνω. Πείνασε κανείς;....

Thursday, January 24, 2013

Ζω μέσα απ' τις ζωές των άλλων.

   Μίλα μου για τη ζωή σου, για την καθημερινότητά σου... Θέλω να ξέρω το τι κάνεις. Να σε ζηλέψω μ' όλη μου την ψυχή, να πάρω δύναμη, ιδέες, κουράγιο.
   Ζηλεύω, γιατί εγώ δε μπορώ να κάνω αυτά που κάνεις κάθε μέρα εσύ. Ζηλεύω όπως θα ζήλευες εσύ εμένα κάποτε. Και τώρα ίσως να με ζηλεύεις, που στέκω όρθια μέσα σε μια θύελλα καταστροφής και πανικού.
   Δε μπορώ να φτιάξω πρόγραμμά, δε μπορώ να κάνω αυτά που κάνουν άλλοι σαν εμένα. Δεν έχω είτε το χρόνο είτε τις ελευθερίες. Κι όμως θέλω. Και θα μου μείνουν απωθημένα. Γι αυτό σου λέω, σε παρακαλάω, μίλα μου, για τις ελευθερίες της ψυχής σου, για τα θέλω του μυαλού σου, για τα παραστρατήματα του κορμιού σου... Σκέψεις, που γίνονται λέξεις κι έπειτα ίσως πράξεις. Να πράξεις, τώρα που μπορείς, όσο είσαι φοιτητής. Άκου με. Απωθημένα θα 'ναι μετά. Όσο μπορείς να κάνεις.
   Κι εγώ κάποτε όλα αυτά θα τα αφήσω πίσω μου, θα ανοίξω τα φτερά μου και θα κάνω αυτά που με τόσο πόθο λαχτάρησε η ψυχή μου. Θα κάνω αυτά που μου έταξε ο νους τόσο παράτολμα. Θα υλοποιήσω κάθε φριχτό μου όνειρο που για σένα φαντάζει ουτοπία. Και θα φτάσω εκεί ψηλά. Εκεί που θαρρώ πως μου αρμόζει. Και τη ζωή μου έτσι δε θα χαραμίσω.
   Από το δρόμο που χάραξε ο νους στην κόψη του δευτερολέπτου, δε θα βγω. Παρά στη μάχη θα πέσω, με τα στήθια ριγμένα στο πεδίο, να πολεμώ για τη ζωή που επέλεξα και άφησα να με επιλέξει. Μα άμα δεν τα καταφέρω και χαθώ στην πορεία, περήφανα θα κρατώ στις παλάμες του σπαθιού τα συντρίμμια. Και φυλαχτό θα τα 'χω να ξορκίζω το κακό. Εκείνο το πνεύμα που ορμητικά αντιτάσσεται σε κάθε μου επιθυμία.
   Μπορώ. Απλά όχι αυτόν τον καιρό.

    Να προσπαθείς. Και ότι κάνεις να κρατάς κατά νου όλα όσα θέλησες στιγμιαία να κάνεις, μα η ανθρώπινη πλευρά σου τα απέρριψε. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να το πιστέψεις και να το θέλεις με ορμητικότητα και ψυχή.

   Να μου λες πως ζεις. Θέλω να ξέρω τι χάνω, μα και τι έχω να κερδίσω...

Wednesday, January 16, 2013

15-01-2013


   Βρίσκομαι στο λεωφορείο Νο 57 και κατεβαίνω από το νοσοκομείο Παπανικολάου. Άρχισε το μυαλό μου πάλι να τρέχει και να κάνει συνειρμούς. Καθένας, λέω, κάνει τη ζωή του. Αλλά πώς πλέκονται τελικά μεταξύ τους οι ζωές μας;
   Κοιτώ έξω από το παράθυρο καθώς γράφω κι αποτυπώνω στο νου πρόσωπα, σκηνές, στιγμές, συναισθήματα… Κόσμος που κοιτάζει παράξενα, καχύποπτα, έκπληκτα… Παντού συναισθήματα, εκφράσεις. Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί; Ποιοι είναι; Κάπου κάπου, μπορείς να δεις και κάποιον γνωστό. Ή και όχι.
   Μοναξιά.
   Κι εγώ μόνη μου κάθομαι εδώ μέσα. Όλοι άγνωστοι. Κι όμως, έχουν περάσει από τη ζωή μου για έστω αυτή τη διαδρομή. Πρόσωπα που δε γνωρίζω, που μάλλον δε θα ξαναδώ.
   Δεν ξέρουν τι έχω, δεν ξέρω τι έχουν εκείνοι. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Μεγαλούπολη… Κόσμος πολύς. Ονόματα, οδοί, δρόμοι, αυτοκίνητα…
   Μουσική παίζει στα αυτιά μου, μα δε μου λέει τίποτα. Παρηγοριά καμία. Όλοι παντού μα κανείς πουθενά.

Monday, January 14, 2013

Δύο πραγματικότητες...

Η μία πραγματικότητα είναι η απλή καθημερινότητά μου. Η άλλη είναι εκείνη που είμαι μαζί του. Στην αγκαλιά εκείνη στην οποία χάνομαι. Στα φιλιά με τα οποία πεθαίνω κι ανασταίνομαι.
Μακάρι να μπορούσα να δω λίγο απο το παρακάτω.
Θέλω να ζήσω κάθε κομμάτι πάνω του, δίπλα του, μαζί του.

Τα χέρια του σαν προέκταση του εαυτού μου. Μ αγγίζει και γινόμαστε ένα. Με κοιτάζει και παύει η καρδιά να χτυπά.

Να σε βλέπω θέλω.

Δεν ξέρω πως να το παλέψω κι όμως φοβάμαι μήπως το χαλάσω κατά λάθος. Τι να πω...
Τα λόγια κενά μπροστά στη μεγαλειότητα της ύπαρξής σου.

Υπάρχεις για να με προστατεύεις.

Μου 'χεις γίνει λιμάνι, ναός, παλάτι...

Τι να του πω με λόγια; Ποια σκέψη να εκφράσω πρώτη; Με τι λόγια; Χάθηκαν όλα...
Όπως χάνομαι και τα ξεχνώ όλα καθώς κοιτάζω τα υπέροχα μαύρα του μάτια.

Δεν έχω ξανα ερωτευτεί έτσι. Δε βρίσκω τον εαυτό μου πια.
Μαγεύτηκα απο έναν μικρό ιππότη, μαγεύτηκα απο ένα λιοντάρι που είναι το απόλυτο αρσενικό στο πλάι μου. Γιατί νομίζω πως θα έδινε και τη ζωή του για μένα. Γιατί δεν θα αφήσει τίποτα να με πειράξει... Γιατί σκοτώνεται...

Sunday, January 13, 2013

Προσαρμογή

Όλα αλλάζουν... Και μαζί τους κι εγώ! ;
Θα προσαρμοστώ και θα τα ξαναφτιάξω όλα. Με λίγη σκέψη μόνο και περισσότερη θέληση. Τίποτα δε μπαίνει πάνω απο τον εαυτό μου.
Όλα είναι στο δικό μου χέρι... 

Monday, January 7, 2013

Need for speed in my life!


  I used to believe that my favourite pc game, was favourite just because it was a bit easy. But maybe I was wrong. I love need for speed, but not all of them. There are two of them - as far as i know actually- that they don' t have cops.These are need for speed underground 1 & 2. The first was released as pc mode on 2003 and the second the next year. I can remember myself putting my brain on fire with those games... And I was only 11 years old .That was the second year of owning a pc.
   I can think of myself having a possession with the sound of the motors and with all the staff of the car's body. I have learnt a lot of things about cars and maybe that game was the reason that I liked motorcars. I studied things about 'em and sometimes I like discussing with boys. I m sure that I know nothing but I m really intrested in them. I would like to know how to drift and also I would love to drive in a track driving, I would really love to put my feet on the accelerator and make it fly with 300 klm / hour or maybe I would like to try new models of cars. Handlings, body shape, aerodynamics etc are only four of the things that
I love on them.
   And one of the most important things... The SOUND! The engine's sound.... Somehow it is inseparable with my two first favourite cars which are Subaru impreza & mitsubishi motors evolution . I was also in love with the oldies... Mazda RX-7, which is not available due to shut down of its production linin (they had some engine problems due to Vankel's engine -hope i wrote it correctly-). I can think of myself putting the speakers level on really high volume, just to enjoy the sounds -and also the songs.

   So... Today, that I am 20 years old and I have driver's licence, I took a look back in those days... in those  addictions...

    I forced my car's engine to make a loud noise for some seconds... Just to feel how it is to be a street gansta...


Wednesday, January 2, 2013

ασυναρτησίες;

Με τον εαυτό μου τα 'χω. Με τα λάθη που θα μπορούσα να αποφύγω , δεν δεν ήταν όλα αλλιώς στο μικρό μου μυαλουδάκι. Με όλα όσα με καίνε τα βράδια. Με όσα με οδήγησαν να βάλω λίγο κρασί στο ποτήρι.
Με κείνα που χω χάσει, που χω αφήσει στην άκρη ή με έχουν αφήσει μόνα τους. Τα άφησα, με άφησαν; Ποιος να το κρίνει;... Κανείς. Ησυχία...

Καμιά φορά, σπανίως, οι άλλοι ξέρουν το παρακάτω της ιστορίας. Το ξέρω κι εγώ, μα δε θέλω να το δω. Κι αμα μου το πουν , με ξυπνάν. Μου χαλάν το όνειρο . Πριν να γίνει εφιάλτης.
Και παλεύει το εγώ μου με μένα. Τι θέλω, τι θέλει; Και γιατί;

Πού είμαι; Σε όνειρο ή στην πραγματικότητα;
Γιατί; Τι κάνω εδώ και που πάω;

Κι εσύ; Θα με προσέχεις; Μήπως το κάνεις ήδη και δεν το βλέπω; Μήπως είμαι άδικη μαζί σου;


Το ρίχνω στο ποτό ή και στο φαγητό . Ε, και τι έγινε;

Μα δεν είσαι εδώ. Δεν προσπαθείς. Δεν το βλέπω.
Και χάνομαι στο κόκκινο υγρό...

Απο σένα ζητώ να μου καλύψεις τα κενά. Απο εσένα ζητώ να μου δώσεις ότι ποθώ. Επιλέγω, δε με επιλέγουν. Κι επέλεξα εσένα. Θα το σεβαστείς;;

Καταλαβαίνεις άραγε ή πάλι είναι όλα στο μυαλό μου;
Μου τη δίνει να βασίζομαι σε άλλους . Με πληγώνουν.


Τι λέω; Νομίζεις ξέρω; Έχω πιει. Μονορούφι, ένα ποτήρι κρασί. Δεν οδηγώ απόψε. Είμαι ήδη σπίτι.

Βασίστηκα κι αλλού. Μα τους κατάπιε το κύμα της καθημερινότητας ή της χαζομάρας του μυαλού τους. Αυτοί χάνουν, σίγουρα. Με έχω σε αρκετά υψηλή εκτίμηση, μα με τυραννάει το "γιατί". Πάντα. Από μωρό ήθελα να ξέρω το γιατί. Γιατί αυτό, γιατί εκείνο...

Χάνονται οι άνθρωποι απο τη ζωή μου κι εμφανίζονται όποτε θέλουν, όποτε να ναι.
Κι εγώ να αναρωτιέμαι "γιατί;"

Κάθε βράδυ κουβεντιάζω
και με παίρνει το πρωί
να το ξέρεις σου φωνάζω
πως σ αγάπησε πολύ
το καλύτερο παιδί!


Κι ακόμα περιμένω.

Δε θέλω λόγια ρε γαμώ το. Είναι όλα κενά. Πράξεις θέλω.



Που είσαι; Θα 'ρθεις...

Δεν κλείνω πόρτες , δεν απορρίπτω ενδεχόμενα. Αρκεί να θες κι εσύ. Αρκεί να έρθεις εσύ.

Δείξ' το μου επιτέλους!

Ανθρώπινες σχέσεις...

   Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ εύθραυστες. Μπορούν να σπάσουν σε μία απλή παρεξήγηση, ιδιαιτέρως αν κανείς απο τους εμπλεκόμενους δεν αναζητήσει μια λύση. Και οι συνθήκες είναι πάντα τόσο μεταβαλλόμενες...