Check in

Prague.

Since last night, till March... something. Will study here.

Πρόβλημα

 Να θες να δώσεις την καρδιά και το χρόνο σου και να μην τα δέχονται. 

Inna

Based on a tale

Roaming around the streets

Up, on the skies

Numbers of times I counted, for your thought I erased a moment

On the basis of lust.

Rejection

The theme of the day is "rejection". From everywhere. 

Some of them, are about things I asked for, but some others I did not. Still rejected. Does it hurt? No. I burn them away. I am looking for something I cannot have and I shall not. 

Here, there, there and back here. Emptiness. 

"You are not my priority" => theme of my life, when I prioritize pretty much everyone else, before me. Some are important, some are not so. But who cares...

And as I told you, you know... I understand more than I say. I am way too good for you. This is what I did not dare to say. There are these words that cannot be said. They can be written. I am a writer anyways. That 's how people call me. 

Lust, sex, drugs and rock. We roll on the bed, in my mind. Or you know what? Leave it for another time, another life...

It feels good.

Every time I take a puff, I kill a bunch of brain cells. "Ha, plasticity will take care of this", I think to myself and laugh. Then, my heart asks "do you really wanna be doing this?". That 's the muscle talking. The "other" heart, the irrational is loving it so much!

The "mind" is flying somewhere. "Is there even a mind" questions philosophy, and I am asking myself while smiling out of the window. There is no actual window, it is only me and the world. 

BPD is a bitch. It knows what is doing. And it has only one aim: to extinguish me. 

I said "not today" many nights. Nights are the difficult period when my demons are awake. But I manage with pills to silence them. Once more, once every time. 

Occasionally they sleep for days, weeks or even months. But it takes something so little, a thought that can get stuck in my head (thanks to OCPD) so that the world seems a much worse place. 

Not today, not ever.

Said it again, again and again. Many times. Many nights. I managed to shoo my thoughts away, to lock them out, to block them, every time I go to the gym, I study, I surround myself with... stuff. But, I need to learn how to be with me. How to be here for me.

Bit it feels so good to kill myself little by little. I feel some odd freedom, some type of confirmation that I am still alive. Once more, here, once again. I am the boss of myself.

But is it me, or my disorders talking?

I know I m not alone. Feels lonely less often now. I am so busy anyways. 

However... It still feels good. 

Δεν είμαι μόνη

Κι αυτό που ψάχνουμε είναι τελικά αγάπη; Τον εαυτό μας; Ή μήπως ψάχνουμε το κάτι άλλο;

Και γιατί συμβαίνει αυτό; 

Ερωτήματα πολλά, ένα ακόμη βράδυ. Αναρωτιέμαι για τη ζωή, για μένα, για το μέλλον...

Μόνο το παρελθόν παραμένει σταθερό. Εσύ, εκεί, υπάρχεις στις ιστορίες που εξιστορώ, στα όνειρα μου περιστασιακά και στην επιδερμίδα μου.

Εγώ τον εαυτό μου τον βρήκα. Ξέρω τι είμαι, τι έχω και ποια είμαι. Αλλά και πως είμαι. Εσύ; Βρήκες άραγε αυτό που έψαχνες;

Τόσα χαρτιά, γραμμένα, τσαλακωμένα και πεταμένα στο πάτωμα. Λόγια που δεν ξεστόμισα ποτέ. 

Ποιος είσαι; Ποιος ήσουν τότε;

Σε θαύμασα μια φορά και πλέον σε λυπάμαι. Ή μήπως όχι;

Δεν ξέρω καν που είσαι και δε θέλω να μάθω. Όση περιέργια κι αν έχει απομείνει, τριβελίζεται στα όνειρα που βλέπω. Αυτό το μακρινό, το άπιαστο. Το "γιατί ρε γαμώ το;". 

Μου λείπει ένα ποτό δυνατό, μα το έχω κόψει. Γι αυτό κι άρχισα άλλες κακές συνήθειες. Από αυτές που θα σιχαινόσουν. Γιατί; Δεν ξέρω, μη με ρωτάς καν. 

Ίσως και να ξέρω, ίσως και να μη θέλω να πω. Αλλά μου αρέσει το πως με ζαλίζει η νικοτίνη, κάθε που μπαίνει στα στήθια μου. Νιώθω να χάνομαι σε έναν κόσμο λίγο διαφορετικό, για τόσο όσο.

Και πλέον, δεν είμαι ποτέ πια μόνη. Έχω για παρέα το τσιγάρο. 

"Προσοχή εύφλεκτο"

Προσοχή εύφλεκτο,

λένε οι ταμπέλες στο δρόμο της ύπαρξής μου.

Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή;

Μη μ'ακουμπάς, μη με κοιτάς

και προπάντων μην πέσεις για μένα.

Δίχτυα σαν αράχνη απλώνω και τραβώ τα θύματα μου

στο στρώμα ενός κικεώνα μοναξιάς.

Είμαστε εγώ κι εσύ.

Μόνοι, όσο ποτέ. Κανείς, πουθενά.

Μ'αγαπας; με ρωτάς και λιώνεις.

Και λιώνω κι εγώ γιατί η αγάπη είναι...

Εύφλεκτη.

my hymn

 

Songs of the night

Αφιερωμένο:

 

Για μια σκιά της ζωής μου.

"Τι γεύση έχουν τα χείλη σου; Πόσο τρυφερά φιλάς; Η αγκαλιά σου... με χωράει άραγε; Οταν μου κρατήσεις το χέρι, θα υπάρξει ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα;...

Με θυμάσαι ποτέ; Αν ναι, τότε το κρύβεις καλά. Κι όταν με σκέφτεσαι, απλά με θυμάσαι; Εγώ δε μπορώ να σε βγάλω απο το μυαλό μου. 

Καπνίζω, πίνω, ξενυχτάω και βγαίνω έξω μήπως σε ξεχάσω. Παλιά συνταγή, ενίοτε πιάνει. Τώρα, όμως; Το μόνο που θα μετρήσει είναι ο χρόνος. Αυτός ξέρει. Και γνωρίζω κι εγώ το τέλος. Έχει ημερομηνία λήξης αυτή η αγάπη, αυτός ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Σε λίγο καιρό, θα είσαι για πάντα με μια άλλη αγάπη. Αυτό ήταν το γραφτό να γίνει. Το λένε κάρμα; Κισμέτ; Δεν ξέρω.

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ, γιατί ποτέ δε θα βγεις από τη ζωή μου. Θα κατέχεις ένα μικρό κομμάτι στην καρδιά μου. Τη σοφίτα. Μέχρι να τη γεμίσω με έναν καινούριο ένοικο. Ποιος ξέρει πόσο σύντομα θα γίνει αυτό. Καμιά φορά την πόρτα σου χτυπάει κάποιος άμεσα, άλλες φορές αργεί πολύ.

Θέλω; Θέλω. Αλλά δεν έρχεται. Είναι ο πιο αποτελεσματικός και υποσχόμενος τρόπος για να σε ξεχάσω. Αναπλήρωση. Κι αντικατάσταση.

Μακάρι να ήμουν μια άλλη, λίγο καλύτερη και λιγότερο προβληματική. Να μη σε νοιάζει αν μπλέξεις μαζί μου. Βασικά να μην μπλέξεις, να μην είναι μπλέξιμο αυτό που θα κάνεις. 

Λίγες στιγμές αν ήταν διαφορετικές, κι αυτό που ζούμε τώρα θα ήταν μια πορεία τόσο διαφορετική. Για όλους. Θα ήταν το κάτι άλλο, αυτό που η φαντασία κάνει να μοιάζει τόσο υπέροχο και ας μην έχω ποτέ την ευκαιρία να ακυρώσω με μια συνάντηση. Κι αυτό το ανεκπλήρωτο είναι που φαντάζει υπέροχο γιατί η φαντασία οργιάζει. Καλπάζει σε μακρινούς ορίζοντες. 

Κι εσύ στέκεσαι κι αναρωτιέσαι τι λέω και τι γράφω. Είμαστε απο δύο κόσμους πολύ διαφορετικούς, γλώσσες, κουλτούρες και θέλω. Κι εσύ μου ειπες πως θα μπορούσε... Αλλά πλέον δε μπορεί. 

Photo by Annie Spratt on Unsplash

Εμπόδια που φαντάζουν λύσεις σε έναν παράλληλο κόσμο. Γράμματα δεν έγραψες ποτέ, μα μου είπες πολλά. Κι αυτά μου άρεσαν. Και τώρα περπατάμε παράλληλα. Δίχως να μου έχεις κρατήσει το χέρι ποτέ. Μα όπως λέει κι ο Άρχοντας, οι σκιές δεν αγαπάνε, γιατί; Γιατί δεν έχουνε ψυχή. 

Και πλέον δεν υπάρχεις, γιατί τα φώτα άναψαν."

Στάσου ένα λεπτό - Χριστοφόρου

Μείνε λίγο ακόμα...

 

Paypal donations

Dear reader,

If you have been around for the past few months or even years, you should already know my struggles (or at least some of them, otherwise it would be too extensive to describe). Also, you may or may not follow some of the stories I post occasionally. 

For this reason, I would like to ask for any donation you would feel comfortable doing.  Note that the amounts are free and that in that way, you support me in my studies in a very difficult period. The button is on the top right of the page, above the blog archive.

I am not begging for money, I only simply ask for appreciation of my ad-free content.

I thank you in advance no matter what decision you take. You can make an anonymous donation or leave me your message/wishes.

I wish you a wonderful weekend!

Η νύχτα είναι μοιραία- όλα τα επεισόδια για να μην τα ψάχνω - η λίστα ανανεώνεται

Μετά το τελευταίο φιάσκο, πάρτε όλη τη σειρά, με λινκ, για να μην ξαναγίνω ρεντίκωλο.

Μα, δεν έχω βάλει πολύ ταιριαστούς κι ευφάνταστους τίτλους; 😀

(Η λίστα ανανεώνεται!)

• 1. "Η νύχτα είναι μοιραία"
• 2."Lust in my soul"
• 3."Need of sex"
• 4."Mέρος τέταρτο"
• 5."Τι έχει συμβεί"
• 6."Οι μέρες μετά"
• 7."Και μετά;"
• 8."Τα σπάσαμε πια;"
• 9."Το χιουμορ είναι το μυστικό"
• 10."Κεφάλαιο Αλέξανδρος"
• 11."Κοίτα να δεις συμπτώσεις"
• 12."Τα γενέθλια της Κάτιας"
• 13."Παιχνίδια της τύχης"
• 14."Ποτέ δε μιλήσαμε"
• 15. ""Αν..."
• 16."Εξομολογήσεις"
• 17."Ερωτήσεις κύριε;"
• 18."Εγώ προχώρησα. Εσύ;"
• 19."Φίλε έλα απόψε που πονάω"
• 20. "Θέλω να σου μιλήσω"
• 21. "Ας ήταν όνειρο"
• 22. Και τώρα κορίτσια;
• 23. "Για καφέ με τον Σωτήρη"
• 24. "Μπλέξαμε"
• 25. Καραόκε κανείς;
• 26. "Επιτέλους μιλήσαμε"
• 27. Τέλος καλό;

Exercise to publish 1

With pen and paper on hand... Well, actually a keyboard and my blog. This is how I spend my time nowadays. I am writing the story titled "the night is fatal" or "the fatal night", whichever translation you prefer. Anyways, I write in Greek. Why? I think because back when i started it, i was not writing stories in English. Has this changed now? I wouldn't say so. 

Greek language is poetic. Or rather, I am more poetic in Greek since it is my native language.

Many people have complimented me on my English level, and truth is, I have tried a lot to be as best I can. I would like to take some courses on professional book writing, but they are a little pricey. I will have to think where to spend the amount of money that is requested. 

One of my dreams is to publish a book. And you know, it is not exactly hard to do so. Hard is the part of earning back your money. This is not my goal, although I would love it to become true.

So far, I only postpone it. There is always other priorities and I just don't feel ready.

Now, it's covid. I mean, I have covid. So my head is foggy and I cannot think straight. Story writing is demanding, as you have to come up with ideas, characters and even the situations you will put them in. 

It's a kind of weaving, but with words. And God, how much do I love books! My whole life is full of them. I always used to carry one or two in my back, borrowed from the local libraries. I used to have cards everywhere, because they would run out of my topics: psychology!

Now, things are digital, so I have saved around maybe 20-30 on occasions in a specific app, called Scribd. If you have never heard of it, let me know, I will guide you through it, as it is paid (8 eur per month roughly, but ABSOLUTELY worth it). I can give you a free trial of 2 months too.

Every night, or every time I am bored, I push the play button and I indulge into some audiobook. There s plenty of them.

"Ένα τσιγγανάκι είπε - Νότης Σφακιανάκης" is playing in the background at the moment and that made me remember that I haven't seen him (the singer) in my dreams, in ages now. I used to have a "thing" for him, or as we say in English "crush". There was a major issue, however, few years ago, in regards to his political views, and I think my admiration of him, started declining anyways. Maybe I simultaneously grew up and found new hobbies? I don' t know. But I remember i have posted the dreams I have had of him here on my blog. You could look him up, his surname is "Σφακιανάκης" and his name "Νότης".

I had named Notis (his name) my very first original teenage crush. His name had absolutely nothing to do with that, but I could somehow make Notis derive from Panagiotis... He did not appreciate it I have to say haha! 

Anyway, I m not going to write anything more, because the text is already long enough and I want people to engage and not leave the page just because shit look long.

Enjoy the rest of the Sunday!

Η νύχτα είναι μοιραία - Μπλέξαμε

Προηγούμενο μέρος: "Η νύχτα είναι μοιραία- Για καφέ με το Σωτήρη"

- Δεν ξέρω τι θα γίνει τώρα, λέει η Άννα.

Ένα λεπτό αργότερα στο κινητό της δέχεται κλήση από τον Αλκιβιάδη:

- Πάμε για ποτάκι το βράδυ; τη ρωτάει

- Δυστυχώς δε γίνεται.

- Μπορώ να μάθω το λόγο;

- Ε, να...

- ...ναι;

- Έχουμε κανονίσει καράοκε με τα παιδιά! αναφωνεί με ενθουσιασμό που ήρθε στο μυαλό της μια δικαιολογία γρήγορα.

- Ωραία, θα έρθω εκεί τότε.

- Εεε, ναι, δε βλέπω γιατί όχι, ψεύδεται και δαγκώνεται.

Μόλις το κλείνουν απευθύνεται στο Σωτήρη αφού του εξηγεί:

- Τι κάνω τώρα;

- Απλό. Πάμε καραόκε, θα φέρω και το Γιάννη.

- Ωραία, παίρνω τις άλλες, ελπίζω να μπορούν.

- Και τον Αλέξανδρο;

- Ξέρω γω; Μάλλον. Ίσως να μη μπορεί.

- Εσύ θες να μπορεί ή να μην μπορεί;

- Εγώ θέλω την ησυχία μου αλλά ας δούμε τι έχει να πει η μοίρα, του λέει καθώς καλεί τον Αλέξανδρο.

-Έλα Αλέξανδρε, θα πάμε για καραόκε απόψε, μπορείς να έρθεις;

- Ναι, θα περάσω να σε πάρω στις 21.00.

- Εντάξει, λέει και αναστενάζει μόλις κλείνει το τηλέφωνο. Είναι της μοίρας μου τα μπλεξίματα.

Got sick.

Is it covid? we shall see but probably it is. 

I spent my day sleeping and drinking a bunch of teas. Today in repeat, with some difference - probably less sleep and a little bit of studying. Spent also some time socializing with the res of the sick gang: my flatmates. One goes down, the rest follows -but one! The one standing due to the booster vaccination probably.

Not so fun fact: I fainted last night!

Only a woman knows to tell you- Μια γυναίκα μόνο ξέρει να σου πει

 

Pussycat Dolls - Buttons

 

Farewell

It's the end of a story that never started. A story that had no middle part, no joy, no happiness. Only dreams, while awake. We never met, we didn't know the true self of each other and it turns out it was for the best.

Now, the story will become history, put away in the drawer of memories. We will never talk about it again, just like adults do.

We will move on, from something that was not even a dot on our line of life. 

I did all the craziness you would hate. I wanted you to hate me. And I probably managed it. You ask what BPD is. It is exactly this. Self - destruction.

I hope I m doing this well at least.

Farewell.