Subscribe:

Sunday, November 29, 2015

Song of the day -or days.





Δίχως εξήγηση!





   Στη ζωή μου έχω δώσει στα περισσότερα άτομα τρίτες ευκαιρίες. Για γνωριμία, για να διορθώσουν λάθη, συμπεριφορές....
   Τώρα ίσως να έχω αρχίσει να μαθαίνω οτι είναι κακές οι τόσες ευκαιρίες. Ιδίως εφόσον οι άλλοι δεν τις εκμεταλλεύονται ορθώς.
 

   Πάντως κρίμα που οι ανθρώπινες επαφές δεν είναι όπως οι επαφές του facebook. Πατάς μια διαγραφή και τελείωσε. Ενώ στη ζωή, συνήθως οφείλεις να δίνεις εξηγήσεις.... Λες κι έχουν σημασία....

Saturday, November 21, 2015

Είμαι εγώ.

     Συμπεραίνω οτι δεν τραβάζω ζόρια εδώ που είμαι. Μονάχα αρχίζω να συμβιβάζομαι με εκείνη την πλευρά του εαυτού μου, τη μοναχική, την αντικοινωνική, την επικεντρωμένη σε συγκεκριμένα "θέλω". Αρχίζω με τον καιρό, να μπορώ επιτέλους να πω με περισσότερη σιγουριά ποια είμαι, τι θέλω και πως τελικά "δεν τους έχω ανάγκη". Ανάγκη έχω τον εαυτό μου κατά βάση, την ησυχία μου, τη μοναξιά μου (πέρα απο τον σύντροφό μου).
     Πλέον γνωρίζω οτι δε θα λείψω σε κάποια άτομα αν εξαφανιστώ κάποιες μέρες. Παράλληλα συνειδητοποιήσα οτι αυτά τα άτομα απλώς είναι γνώριμοί μου και τίποτα παραπάνω. Αρχίζω να δέχομαι οτι δεν αξίζει να δίνω δεκάρα γι αυτούς (τρόπο τινά) και πως αν θέλω να επανέλθω σε μια παρέα, μπορώ να το κάνω ανα πάσα ώρα και στιγμή. Διαφορετικά αυτό δείχνει οτι ποτέ τούτα τα άτομα δεν ήταν πραγματικά παρέα μου. Για πραγματικούς φίλους δεν είναι ώρα να κάνω θέμα.
     Αισθανόμουν μειονετικά όποτε οι άλλοι έκαναν πράγματα μαζί κι εγώ έμενα απ έξω. Όμως, δε θα με γέμιζε μια ανάμνηση κατα την οποία ξεφτιλίζομαι απλά και μόνο για να είμαι αρεστή απο κάποια άτομα τα οποία δεν τα θεωρώ καν τόσο αξιόλογα. Περισσότερο θα ένιωθα όνειδος για τον αμοραλισμό μου και την εξαπάτηση των ηθών και των αξιών μου, παρά γαλήνια θα αισθανόμουν.


     Ναι, είμαι εγώ, αυτή που απολαμβάνει τη ζωή εφόσον δε με κυνηγούν σχεδιασμοί με αυστηρά ωράρια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μηδέποτε θα βρεθεί άνθρωπος με τον οποίο θα είμαι απολύτως ίδια. Του ιδίου ή του αντίθετου φύλου.
    Ουκ ολίγοι άνθρωποι γύρω μου θα θεωρούν πιθανό να είμαι παραδόπιστη. Μάλιστα, παραλίγο να πειστώ η ίδια για κάτι τέτοιο. Παρ' αυτά, εγκαίρως βρέθηκα σε κατάσταση κατά την οποία απέδειξα στον εαυτό μου όλα αυτά που απολαμβάνω ουσιαστικώς.

    Ιδού:


    Σάββατο, 21/11/2015
    Ξύπνησα  λίγο πριν τις 2, τοπική ώρα, δίχως σχεδιασμένο πρόγραμμα (κάτι που επιδρά πολύ ανακουφιστικά για την ψυχή και το σώμα). Το τοπίο εξωτερικά του παραθύρου ήταν λουσμένο απο τις ακτίνες του ηλίου. Βρέθηκα με διάθεση για μελέτη και βόλτα κάπου στα περίχωρα του κολλεγίου. Μία ώρα μετά, εφόσον πήρα το πρωινό μου με σχεδόν ιεροτελεστικό τρόπο, κατέληξα σε μια αγαπημένη καφετέρια, πολύ κοντά στις εστίες.
    Τώρα, 4.30 βρίσκομαι ακόμα εδώ, να συντάσσω τούτη την αναφορά, ευτυχισμένη. Κι αυτό διότι γύρω μου παρατήρησα δύο τετράποδα πλάσματα, χαμογέλασα, χάιδεψα το ένα, κι αυτό μου έδωσε ένα αίσθημα πληρότητος. Γλύκανα τον εαυτό μου με τον αγαπημένο μου καπουτσίνο και λίγο αργότερα θα παραγγείλω και κάτι εκλεκτό να φάω. Ολομόναχη. Γιατί έτσι φορτίζω τις μπαταρίες μου.
    Επειδή πολύ απλά, αυτή είμαι εγώ.
    Ξοδεύω χρήματα, όταν θεωρώ οτι κάτι θα μου προσφέρει μια ανεκτίμητη ανάμνηση. Κι έτσι θα είναι. Με βεβαιότητα μπορώ να πω οτι τη σημερινή ημέρα δε θα την ξεχάσω εύκολα.



    Στην καθημερινότητά μου, αποφεύγω κάποια άτομα και μάλιστα δε θεωρώ αναγκαίο να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου. Απλώς δεν αισθάνομαι πλήρης μαζί τους. Λαμβάνω αρνητισμό σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτό είναι όλο. Δε χρειάζεται καν να πιεστώ. Κι ας δίνω ευκαιρίες για γνωριμία. Αποφάνθηκα να αποβάλλω το άγχος απο μέσα μου, όσον αφορά πρόσωπα.
    Είμαι αυτή που είμαι, όποια είμαι και κάνω ότι με εκφράζει. Δίχως να με απασχολούν οι αρνητικές σκέψεις του περιβάλλοντος. Άλλωστε, δε θέλω να προσπαθώ πέρα απο τις δυνατότητές μου για να είμαι αρεστή. Ακόμα κι αν ζητάω αποδοχή (ακόμα αναρωτιέμαι έντονα ποιος είναι ο λόγος που το προκαλλεί αυτό), θα κάνω μια προσπάθεια να σταματήσω να ασχολούμαι στο μυαλό μου τόσο έντονα με αυτό.


    Αρχίζω σταδιακά να αποκτώ πλήρη γνώση του εαυτού μου. Ωριμάζω, έτσι δεν είναι; Όπως και να χει, διέρχομαι μια περίοδο με ευτυχισμένες ώρες και στιγμές. Παρά την σωματική κούραση που δοκίμασα.

Πώς περνάει ο χρόνος σου Άννα;

   Αρχικά, ομολογώ οτι μου λείπει κάτι, κάποιος. Πάντα. Είναι σαν να γεννήθηκα με μια τάση να εμμένω προσκολλημένη σε παρελθούσες καταστάσεις. Στα γνώριμα περιβάλλοντα. Σ εκείνες τις συνήθειες που τόσο μισούσα, μα τελικά κατά βάθος ίσως και να αγαπούσα.
   Μου λείπει παράλληλα κι εκείνος ο ένας άνθρωπος που έχω βρει και με καταλαβαίνει. Με ξέρει καλύτερα απ όσο ξέρω η ίδια τον εαυτό μου. Με φροντίζει σαν να είμαι οτι πολυτιμότερο πάνω στη γη. Μου λείπει, ναι. Δεν είναι εδώ. Θα ξαναβρεθούμε, το γνωρίζω καλά. ~Ανησυχώ.

   Η ζωή εδώ είναι βροχερή. Κάποιες φορές δεν περνώ καλά. Τα παιδιά δε με γεμίζουν. Έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας, γιατί ξέρεις, δεν είναι όλοι για όλους. Κλασικά πρέπει να τρέχω εγώ. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι πάει.
   Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή στο εράσμους δίχως διαδίκτυο.Τι θα έκανα; Βαρετά... Ή μήπως τώρα είναι πιο βαρετά;! Διαβάζω καμιά σελίδα βιβλίου που και που. Αλλά με έχει πεθάνει το κρεβάτι. Νιώθω άγχος, που πρέπει να ακολουθήσω τους άλλους.
   Και τι είναι τελικά αυτό το πρέπει; Γιατί να πάω μαζί τους;


   Θα θυμάσαι οτι δε μου αρέσουν τα κλαμπ και τα ποτά τόσο πολύ. Συνεχίζω να πλέω στην ίδια ρότα ακόμα κι εδώ. Όχι μόνο δεν έχω ξεχάσει ποια είμαι, αλλά δυναμώνει μέσα μου ο χαρακτήρας μου. Γίνομαι πιο σίγουρη για αυτό που είμαι. Κάτι που χρόνια έψαχνα. Βλέπω τις αηδίες του κόσμου γύρω μου και επαινώ κρυφά τον εαυτό μου που δεν ξέπεσα στα επίπεδα των άλλων, όταν με δόλιους τρόπους προσπάθησαν να με τραβήξουν στη λάσπη. Μόνο εγώ γνωρίζω τι απέφυγα πραγματικά και σε ποιες φάσεις της ζωής μου.

   Παρ αυτά, έχω γνωρίσει και μερικούς εξαιρετικούς ανθρώπους. Αλλά η γλώσσα είναι ένα θέμα, και αρκετά μεγάλο. Όπως είναι ο χρόνος και η απόσταση. Αυτός είναι ένας τομέας που ακόμα προσπαθώ να βελτιώσω.

   Βέβαια, έχω αγαπήσει τον εαυτό μου λίγο περισσότερο. Οι στόχοι που είχε θέσει η Άννα, επιτυγχάνονται. Ετοιμάζομαι με τον καιρό, να περάσω σε μια άλλη φάση. Κάτι που δεν επιδιώκω τόσο σθεναρά πλέον, μιας και κάθετι στη ζωή μου φαίνεται να μπαίνει σε γραμμή απο μόνο του εν καιρώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Είμαι εδώ, στο Λίμπερετς, και η αποξένωση μοιάζει κάποιες φορές η μοναδική λογική επιλογή. Δε γκρινιάζω για τη γλώσσα ως λεξιλόγιο αλλά ως κατανοητή επικοινωνία. Ακόμα και με άτομα που μιλάω κοινή γλώσσα, τη μητρική μου, είναι δυνατόν αρκετές φορές να μη συνεννοούμαι στο μέγιστο.
   Διαφορετικά μυαλά.
   Κι εδώ είναι οι παρεξηγήσεις και όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα μοναξιάς, θλίψης, απογοήτευσης και ίσως θυμού, που βιώνω κατά καιρούς.
   Πάρ' αυτά είμαι ήρεμη. Γιατί εδώ, είμαι εγώ. Είμαι πιο πολύ, εγώ. Κι ας μην έχω ξεδιπλωθεί στο 100% ακόμα. Πάντως, ανακαλύπτω δυνατότητες, δεξιότητες κι αδυναμίες που δε γνώριζα οτι έχω ή σε τι βαθμό τις έχω.


   Και κάτι τελευταίο. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ μόνη μου. Αν και είναι ήσυχα εδώ. Φοβάμαι λιγότερο απ ότι στη Θεσσαλονίκη, βέβαια. Θετικό στοιχείο.
   Αλλά και που να πάω τέτοια ώρα...

Saturday, November 14, 2015

Αδερφή;

Πόσο θα ήθελα να είχα μια αδερφή μεγαλύτερη. Να τα μοιραζόμαστε όλα. Να την έχω δίπλα μου. Ζηλεύω τις ταινίες. Εκείνες που μαλώνουν, βρίζονται, τα ξαναβρίσκουν...

Να την είχα κοντά μου, να με παίρνει αγκαλιά...

Tuesday, November 3, 2015

Fucking ups and downs.

   All the time.
   I cannot make up my mind about some people around me, all the time. One moment they seem to be fine, but then they come in contrast with some of my beliefs. And then, I have to re-think how important are these beliefs for me and how ready I do feel to make a huge change of my self - or a part of me- so I can keep up with them . Do I need them? In case I do, how much do I need them? And the most important part... Who?!


   I am searching for this glance that I got from somebody. It became staring at a part of our acquaintanceship- or I thought so- but for sure then it was a gaze to me. Not flirting I hope (still). But, who am I to decide this? Does he know?  Will he decide?
 
   If only they knew what I REALLY need. If only....

I am disappointed, aren't I?

  I am  also fed up with screaming for positive emotions. Fed up with asking for companionship; always misconceived. Always.

Oh I know! I think to much during the fun.
But how to turn it off?

Monday, November 2, 2015

It was Sunday without sun inside me

   There are some f@cking days and nights, that I cannot stand myself nor the people around me.  Thoughts come and go. They don t let me enjoy my moments. They paralyze me. I feel trapped, inside my own self. I hate me sometimes and then I love me.
   I miss home. I miss my husband so much. Some things around me seem to have NO meaning at all...

    Paralyzed. Trapped. Alone...

   Commitments...