Subscribe:

Thursday, January 31, 2013

Μεταμόρφωση

   Προβλήματα χωρίς απαντήσεις, διλήμματα δίχως λύσεις και που είναι το φως πες μου για να κοιτάξω.
   Πίεση. Αυτό το σπίτι με πιέζει.
 Με απωθεί.

Δεν είμαι άγγελος πια. Πέταξα απο πάνω μου τα φτερά της υποταγής και έγινα αερικό.
Αερικό της νίκης, της δύναμης και μακράν της εκδίκησης.

~*~ Γαρμπή, Καίτη - όλη μου η στενοχώρια ~*~

Δε μπορείς πλέον να με πιάσεις. Και τα χειρότερα έρχονται.
Αυτό ήταν. Έγινα ό,τι φοβάσαι. 
Κι ό, τι φοβόμουν κι εγώ η ίδια!

~*~ Μαζωνάκης, Γιώργος - η φιλοσοφία μου ~*~
~*~ Μαζωνάκης, Γιώργος - έτσι ήμουν ~*~

Αλλά πάντα το έλεγα. Θα σκάσει η βόμβα και θα μας παρασύρει μαζί της στο χάος της πυρκαγιάς που θα σπύρει...
~*~ Πάζης, Χρήστος - θα σ' εκδικηθώ ~*~



Sunday, January 27, 2013

Χαζομάρα με το νάρθηκα #1

Ήθελα να ζυγιστώ.   Τρεις φορές ως τώρα.
Τι βάρος, είπαμε, αφαιρώ για το νάρθηκα;;;

Πατερίτσες;;!

   Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα με ραγισμένο και μπανταρισμένο πόδι... Έχω δανειστεί πατερίτσες, μιας και δε σκοπεύω να κυκλοφορώ πολύ καιρό με το πόδι δεμένο.
   Έχω να πω οτι ο γιατρός στο Παπανικολάου που με εξέτασε, ήταν τρομερός. Ήταν πολύ χαρούμενος και καθόλου τυπικός κάνω-τη-δουλειά-μου-έλα-να-τελειώνουμε. Ομολογουμένως το ευχαριστήθηκα, κι ας με ενοχλεί λιγάκι. Και ναι, τα χειρότερα έρχονται, μιας και κατοικώ σε σπίτι δύο ορόφων και η κουζίνα είναι κάτω, ενώ το δωμάτιο μου πάνω. Πείνασε κανείς;....

Thursday, January 24, 2013

Ζω μέσα απ' τις ζωές των άλλων.

   Μίλα μου για τη ζωή σου, για την καθημερινότητά σου... Θέλω να ξέρω το τι κάνεις. Να σε ζηλέψω μ' όλη μου την ψυχή, να πάρω δύναμη, ιδέες, κουράγιο.
   Ζηλεύω, γιατί εγώ δε μπορώ να κάνω αυτά που κάνεις κάθε μέρα εσύ. Ζηλεύω όπως θα ζήλευες εσύ εμένα κάποτε. Και τώρα ίσως να με ζηλεύεις, που στέκω όρθια μέσα σε μια θύελλα καταστροφής και πανικού.
   Δε μπορώ να φτιάξω πρόγραμμά, δε μπορώ να κάνω αυτά που κάνουν άλλοι σαν εμένα. Δεν έχω είτε το χρόνο είτε τις ελευθερίες. Κι όμως θέλω. Και θα μου μείνουν απωθημένα. Γι αυτό σου λέω, σε παρακαλάω, μίλα μου, για τις ελευθερίες της ψυχής σου, για τα θέλω του μυαλού σου, για τα παραστρατήματα του κορμιού σου... Σκέψεις, που γίνονται λέξεις κι έπειτα ίσως πράξεις. Να πράξεις, τώρα που μπορείς, όσο είσαι φοιτητής. Άκου με. Απωθημένα θα 'ναι μετά. Όσο μπορείς να κάνεις.
   Κι εγώ κάποτε όλα αυτά θα τα αφήσω πίσω μου, θα ανοίξω τα φτερά μου και θα κάνω αυτά που με τόσο πόθο λαχτάρησε η ψυχή μου. Θα κάνω αυτά που μου έταξε ο νους τόσο παράτολμα. Θα υλοποιήσω κάθε φριχτό μου όνειρο που για σένα φαντάζει ουτοπία. Και θα φτάσω εκεί ψηλά. Εκεί που θαρρώ πως μου αρμόζει. Και τη ζωή μου έτσι δε θα χαραμίσω.
   Από το δρόμο που χάραξε ο νους στην κόψη του δευτερολέπτου, δε θα βγω. Παρά στη μάχη θα πέσω, με τα στήθια ριγμένα στο πεδίο, να πολεμώ για τη ζωή που επέλεξα και άφησα να με επιλέξει. Μα άμα δεν τα καταφέρω και χαθώ στην πορεία, περήφανα θα κρατώ στις παλάμες του σπαθιού τα συντρίμμια. Και φυλαχτό θα τα 'χω να ξορκίζω το κακό. Εκείνο το πνεύμα που ορμητικά αντιτάσσεται σε κάθε μου επιθυμία.
   Μπορώ. Απλά όχι αυτόν τον καιρό.

    Να προσπαθείς. Και ότι κάνεις να κρατάς κατά νου όλα όσα θέλησες στιγμιαία να κάνεις, μα η ανθρώπινη πλευρά σου τα απέρριψε. Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αρκεί να το πιστέψεις και να το θέλεις με ορμητικότητα και ψυχή.

   Να μου λες πως ζεις. Θέλω να ξέρω τι χάνω, μα και τι έχω να κερδίσω...

Wednesday, January 16, 2013

15-01-2013


   Βρίσκομαι στο λεωφορείο Νο 57 και κατεβαίνω από το νοσοκομείο Παπανικολάου. Άρχισε το μυαλό μου πάλι να τρέχει και να κάνει συνειρμούς. Καθένας, λέω, κάνει τη ζωή του. Αλλά πώς πλέκονται τελικά μεταξύ τους οι ζωές μας;
   Κοιτώ έξω από το παράθυρο καθώς γράφω κι αποτυπώνω στο νου πρόσωπα, σκηνές, στιγμές, συναισθήματα… Κόσμος που κοιτάζει παράξενα, καχύποπτα, έκπληκτα… Παντού συναισθήματα, εκφράσεις. Πού πηγαίνουν όλοι αυτοί; Ποιοι είναι; Κάπου κάπου, μπορείς να δεις και κάποιον γνωστό. Ή και όχι.
   Μοναξιά.
   Κι εγώ μόνη μου κάθομαι εδώ μέσα. Όλοι άγνωστοι. Κι όμως, έχουν περάσει από τη ζωή μου για έστω αυτή τη διαδρομή. Πρόσωπα που δε γνωρίζω, που μάλλον δε θα ξαναδώ.
   Δεν ξέρουν τι έχω, δεν ξέρω τι έχουν εκείνοι. Και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Μεγαλούπολη… Κόσμος πολύς. Ονόματα, οδοί, δρόμοι, αυτοκίνητα…
   Μουσική παίζει στα αυτιά μου, μα δε μου λέει τίποτα. Παρηγοριά καμία. Όλοι παντού μα κανείς πουθενά.

Monday, January 14, 2013

Δύο πραγματικότητες...

Η μία πραγματικότητα είναι η απλή καθημερινότητά μου. Η άλλη είναι εκείνη που είμαι μαζί του. Στην αγκαλιά εκείνη στην οποία χάνομαι. Στα φιλιά με τα οποία πεθαίνω κι ανασταίνομαι.
Μακάρι να μπορούσα να δω λίγο απο το παρακάτω.
Θέλω να ζήσω κάθε κομμάτι πάνω του, δίπλα του, μαζί του.

Τα χέρια του σαν προέκταση του εαυτού μου. Μ αγγίζει και γινόμαστε ένα. Με κοιτάζει και παύει η καρδιά να χτυπά.

Να σε βλέπω θέλω.

Δεν ξέρω πως να το παλέψω κι όμως φοβάμαι μήπως το χαλάσω κατά λάθος. Τι να πω...
Τα λόγια κενά μπροστά στη μεγαλειότητα της ύπαρξής σου.

Υπάρχεις για να με προστατεύεις.

Μου 'χεις γίνει λιμάνι, ναός, παλάτι...

Τι να του πω με λόγια; Ποια σκέψη να εκφράσω πρώτη; Με τι λόγια; Χάθηκαν όλα...
Όπως χάνομαι και τα ξεχνώ όλα καθώς κοιτάζω τα υπέροχα μαύρα του μάτια.

Δεν έχω ξανα ερωτευτεί έτσι. Δε βρίσκω τον εαυτό μου πια.
Μαγεύτηκα απο έναν μικρό ιππότη, μαγεύτηκα απο ένα λιοντάρι που είναι το απόλυτο αρσενικό στο πλάι μου. Γιατί νομίζω πως θα έδινε και τη ζωή του για μένα. Γιατί δεν θα αφήσει τίποτα να με πειράξει... Γιατί σκοτώνεται...

Sunday, January 13, 2013

Προσαρμογή

Όλα αλλάζουν... Και μαζί τους κι εγώ! ;
Θα προσαρμοστώ και θα τα ξαναφτιάξω όλα. Με λίγη σκέψη μόνο και περισσότερη θέληση. Τίποτα δε μπαίνει πάνω απο τον εαυτό μου.
Όλα είναι στο δικό μου χέρι... 

Monday, January 7, 2013

Need for speed in my life!


  I used to believe that my favourite pc game, was favourite just because it was a bit easy. But maybe I was wrong. I love need for speed, but not all of them. There are two of them - as far as i know actually- that they don' t have cops.These are need for speed underground 1 & 2. The first was released as pc mode on 2003 and the second the next year. I can remember myself putting my brain on fire with those games... And I was only 11 years old .That was the second year of owning a pc.
   I can think of myself having a possession with the sound of the motors and with all the staff of the car's body. I have learnt a lot of things about cars and maybe that game was the reason that I liked motorcars. I studied things about 'em and sometimes I like discussing with boys. I m sure that I know nothing but I m really intrested in them. I would like to know how to drift and also I would love to drive in a track driving, I would really love to put my feet on the accelerator and make it fly with 300 klm / hour or maybe I would like to try new models of cars. Handlings, body shape, aerodynamics etc are only four of the things that
I love on them.
   And one of the most important things... The SOUND! The engine's sound.... Somehow it is inseparable with my two first favourite cars which are Subaru impreza & mitsubishi motors evolution . I was also in love with the oldies... Mazda RX-7, which is not available due to shut down of its production linin (they had some engine problems due to Vankel's engine -hope i wrote it correctly-). I can think of myself putting the speakers level on really high volume, just to enjoy the sounds -and also the songs.

   So... Today, that I am 20 years old and I have driver's licence, I took a look back in those days... in those  addictions...

    I forced my car's engine to make a loud noise for some seconds... Just to feel how it is to be a street gansta...


Wednesday, January 2, 2013

ασυναρτησίες;

Με τον εαυτό μου τα 'χω. Με τα λάθη που θα μπορούσα να αποφύγω , δεν δεν ήταν όλα αλλιώς στο μικρό μου μυαλουδάκι. Με όλα όσα με καίνε τα βράδια. Με όσα με οδήγησαν να βάλω λίγο κρασί στο ποτήρι.
Με κείνα που χω χάσει, που χω αφήσει στην άκρη ή με έχουν αφήσει μόνα τους. Τα άφησα, με άφησαν; Ποιος να το κρίνει;... Κανείς. Ησυχία...

Καμιά φορά, σπανίως, οι άλλοι ξέρουν το παρακάτω της ιστορίας. Το ξέρω κι εγώ, μα δε θέλω να το δω. Κι αμα μου το πουν , με ξυπνάν. Μου χαλάν το όνειρο . Πριν να γίνει εφιάλτης.
Και παλεύει το εγώ μου με μένα. Τι θέλω, τι θέλει; Και γιατί;

Πού είμαι; Σε όνειρο ή στην πραγματικότητα;
Γιατί; Τι κάνω εδώ και που πάω;

Κι εσύ; Θα με προσέχεις; Μήπως το κάνεις ήδη και δεν το βλέπω; Μήπως είμαι άδικη μαζί σου;


Το ρίχνω στο ποτό ή και στο φαγητό . Ε, και τι έγινε;

Μα δεν είσαι εδώ. Δεν προσπαθείς. Δεν το βλέπω.
Και χάνομαι στο κόκκινο υγρό...

Απο σένα ζητώ να μου καλύψεις τα κενά. Απο εσένα ζητώ να μου δώσεις ότι ποθώ. Επιλέγω, δε με επιλέγουν. Κι επέλεξα εσένα. Θα το σεβαστείς;;

Καταλαβαίνεις άραγε ή πάλι είναι όλα στο μυαλό μου;
Μου τη δίνει να βασίζομαι σε άλλους . Με πληγώνουν.


Τι λέω; Νομίζεις ξέρω; Έχω πιει. Μονορούφι, ένα ποτήρι κρασί. Δεν οδηγώ απόψε. Είμαι ήδη σπίτι.

Βασίστηκα κι αλλού. Μα τους κατάπιε το κύμα της καθημερινότητας ή της χαζομάρας του μυαλού τους. Αυτοί χάνουν, σίγουρα. Με έχω σε αρκετά υψηλή εκτίμηση, μα με τυραννάει το "γιατί". Πάντα. Από μωρό ήθελα να ξέρω το γιατί. Γιατί αυτό, γιατί εκείνο...

Χάνονται οι άνθρωποι απο τη ζωή μου κι εμφανίζονται όποτε θέλουν, όποτε να ναι.
Κι εγώ να αναρωτιέμαι "γιατί;"

Κάθε βράδυ κουβεντιάζω
και με παίρνει το πρωί
να το ξέρεις σου φωνάζω
πως σ αγάπησε πολύ
το καλύτερο παιδί!


Κι ακόμα περιμένω.

Δε θέλω λόγια ρε γαμώ το. Είναι όλα κενά. Πράξεις θέλω.



Που είσαι; Θα 'ρθεις...

Δεν κλείνω πόρτες , δεν απορρίπτω ενδεχόμενα. Αρκεί να θες κι εσύ. Αρκεί να έρθεις εσύ.

Δείξ' το μου επιτέλους!

Ανθρώπινες σχέσεις...

   Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι πολύ εύθραυστες. Μπορούν να σπάσουν σε μία απλή παρεξήγηση, ιδιαιτέρως αν κανείς απο τους εμπλεκόμενους δεν αναζητήσει μια λύση. Και οι συνθήκες είναι πάντα τόσο μεταβαλλόμενες...