Subscribe:

Wednesday, June 24, 2015

Αγκαλιά με το laptop.


   Ξέρεις, ένα από τα ευκολότερα πράγματα στον κόσμο, είναι να προσποιείσαι! Ότι είσαι καλά, ότι χαίρεσαι, ότι αυτό δε σε πείραξε, ότι δεν τρέχει κάτι, ότι είσαι άνετος, ότι είσαι cool ή ότι είσαι κάποιος και πάει λέγοντας...
   Θεωρώ ακατόρθωτο για μένα, όμως να σφίξω τα δόντια σε μια αναποδιά και να πω "δε γαμιέται κι αυτό". 



   Άσχετο, μα χθες πρότεινα στη μάνα μου να πάμε για καφέ. Όχι, δε χρειάζομαι χρήματα, απλά είχα χρόνο, είμαι μια άχρηστη αυτό τον καιρό οπότε ας δουλέψουμε λίγο το κομμάτι της σχέσης μας. Και τι έγινε; Με έγραψε. Θα είχε δουλειά μωρέ με το air- condition. Ε, καλά κι εγώ το σ/κ θα έχω δουλειές και δε θα πάω να τους δω. Γραμμένη με έχουν και μου το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία βλέπω.


-Άννα έχεις ψυχολογικά.

-Μπορεί, αλλά δε γαμιέται; Τι να κάνω τώρα; Μπήκα στο τέλμα, σφήνωσα, ρίζωσα και δεν κουνιέμαι απο δω. Με ενοχλούν και με εκνευρίζουν όλα. Δε βλέπω αλλαγές, βλέπω τη συνήθεια και την αηδία τριγύρω... 
   Δεν έχω όρεξη να φάω, με το ζόρι βγαίνω και όπως ξανα είπα θέλω μόνο να κοιμάμαι. 


Αλλά ξέρεις τι με κρατάει σήμερα; Αυτό που άκουσα το ξημέρωμα:

Τίποτα δεν έχει πραγματική ουσία.



ΥΓ. Δεν ξέρω αν βλέπω τον παλιό μου εαυτό σιγά σιγά να επιστρέφει ή αν εξελίσσομαι θετικά. Μήπως απλά μεταλλάσσομαι σε σκύλα γεμάτη κακία; Θα δείξει.



Χείμαρρος σκέψεων ~ δίχως συναίσθημα

   Ψάχνω να θυμηθώ τι διαφορετικό είχε ο χαρακτήρας μου πριν 4-5 χρόνια. Με θυμάμαι να είμαι πιο κοινωνική, πιο έξω καρδιά, πιο σταρχιδίστρια (αν και ποτέ δεν ήμουν τελείως ή έστω όχι σε θέματα που έπρεπε), ενίοτε πιο χαμογελαστή (με τις φάσεις μου κι ανάλογα το θέμα-ξέρω τι λέω), πιο ήρεμη καμια φορά και είχα περισσότερη πυγμή αλλά και όρεξη για να κάνω δραστηριότητες [είτε δουλειά είτε καφέδες και βόλτες].
   Τώρα με τρώει το "θα πάω άραγε Τσεχία;", το "τι θέμα πτυχιακής θα πάρω και πότε;" και ενίοτε με πιάνει ακόμα το "οι φίλοι μου που πήγαν;" [αυτό το τελευταίο το έχω χιλιο-αναλύσει και τουλάχιστον έχω βρει μια ρίζα ευθύνης και σημεία στα οποία ήταν καθαρά θέμα συγκυριών (άσχετα που αυτό δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα μιας και δε μου βελτιώνει την καθημερινότητα-αυτού του τομέα)]. Το επόμενο βασικό μου θέμα και hot topic των εβδομάδων που διανύουμε -όλοι μαζί- είναι ο εργασιακός τομέας. Θα ξεφύγω απο το μοτίβο "θέλω να βρω δουλειά" [εγώ και μερικές χιλιάδες κόσμος ακόμα] και θα περάσω στο παράπονο "τι επάγγελμα θέλω να κυνηγήσω στη ζωή μου, γ@μώ το κεφάλι μου". Πάνε 5 έτη στο ΤΕΙ κι όμως, δεν έχω ιδέα αν θέλω να γίνω βιβλιοθηκονόμος. Ίσως φταίει που δεν έκανα πρακτική ακόμα, δεκτόν. Απο μεταπτυχιακό; Θα κάνω; Εδώ δεν ξέρω την πτυχιακή πότε θα την τελειώσω, εκεί κολλάμε;; Κι αν δεν φύγω Τσεχία το χειμερινό εξάμηνο, που στον πέοντα {καλέ πως μιλάω έτσι; } θα κάνω πρακτική τελικά για να πάρω το κωλόχαρτο της σχολής ; Πάντα με ανησυχεί ένα "τι θα γίνει αν δεν...;" Άρα μπορούμε να υποθέσουμε οτι ζω με πλάνα ή οτι απλά έχω κάποια σχέδια; Αν είναι το πρώτο, εύκολα μου απαντάς πως πνίγομαι στα πλάνα μου.
   Στη ζωή μου βλέπω εξέλιξη μονάχα στον ερωτικό τομέα - εύγε καμάρι μου, να και κάτι για να μη μας τα πρήζεις - που δε λέω είναι πολύ βασικό, όμως όπως έχω δηλώσει ~ άλλα πράγματα μου έλειπαν πάντα~ ! Αυτόν τον καιρό, βλέπω οτι μένω δίχως ευρώ. Βγαίνει - δε βγαίνει το δίμηνο (δίχως διακοπές εννοείται), μα δε θέλω να γκρινιάξω γι αυτό, γιατί ποσώς με ενδιαφέρει αυτή την περίοδο το αν θα κολυμπήσω ή όχι στις θάλασσες των εξωτικών νησιών μας -για παράδειγμα...  Εγώ το μόνο που βλέπω και σκέφτομαι καθημερινά είναι υποχρεώσεις που με περιμένουν στην γωνία, χαμογελώντας χαιρέκακα & αναμένοντας να χτυπήσουν την καταλληλότερη [ή χειρότερη] στιγμή.
   Βλέπω απαντήσεις μπροστά μου που δεν παίρνω, ούτε καν άκυρα δεν τρώω, βλέπω συμφωνίες που δεν κλείνονται (το έχω πει πολλάκις οτι δε χαίρομαι ποτέ προκαταβολικά ~ βεβαίως όμως αναπτερώνεται το ηθικό μου, δεν είμαι τόσο αναίσθητη!), ευκαιρίες που χάνονται (ή τις αφήνω διακριτικά να χαθούν {γουρούνι}), φόβο μεταμορφωμένο σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν έχω θέληση να παλέψω (ή δύναμη, ή αντοχή ή γνώση ή κουράγια ή όλα μαζί~ δεν έχω αποφανθεί ακόμα).
   Μιας και το ανέφερα... Φοβάμαι κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Με κυριεύει το άγχος το οποίο με κατατρώει σιγά σιγά και φθείρει πρώτα εμένα & όπου να ναι θα ακουμπήσει τις σχέσεις μου (και συγκεκριμένα τη μία και πιο σημαντική). Αντί να ξυπνάω με όρεξη για να ζήσω την κάθε ημέρα και να βγω να εξερευνήσω, να δημιουργήσω αναμνήσεις, στιγμές και καταστάσεις, με πιάνει ακριβώς το αντίθετο: να θέλω να κοιμηθώ για να αποφύγω να αντιμετωπίσω φυσιολογικές δυσκολίες που έχουν οι ενήλικες (ιδίως εκείνοι που έχουν όνειρα και στόχους). Ανοίγω τα μάτια μου και με πνίγει το άγχος και η αρνητικότητα "άλλη μια μέρα που δε θα κάνω τίποτα το δημιουργικό ή το παραγωγικό. Άλλη μία μέρα που θα ξοδέψω δίχως να κερδίσω τίποτα" . Γιατί αυτο-μαστιγώνομαι έτσι; Αισθάνομαι σαν να έχω χωθεί σε ένα δωμάτιο με κινούμενους, προς το κέντρο, τοίχους, ενώ περιμένω τρομαγμένη τη στιγμή της σύνθλιψης. Κι όμως, είναι σαν να με πιέζουν ήδη, ενώ μπορεί αύριο να γίνει κάτι το μαγικό και να αλλάξουν όλα! (όχι, δεν το σκέφτομαι καθόλου συχνά αυτό το ενδεχόμενο και μπορώ να πω οτι και τώρα που το σκέφτηκα, δε με βοήθησε γιατί δεν το πιστεύει η ψυχή μου).
   Πιέζομαι μοναχή μου απο πολλές πλευρές. Μπορούσα να τα γράψω όλα στα παπάρια μου, αλλά βασικά δεν έχω. Γενικά ποτέ δεν είχα αρχίδια (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Πάντα ήμουν το καημένο κοριτσάκι, θύμα bullying & ψυχολογικής βίας, χωρίς να πηγαίνει κάτι καλά μόνο του αν δεν το παιδέψω. Έχω παράπονα απο τη ζωή μου, σε πράγματα που δεν έφταιγα μοναχή μου. Όμως ούτε το να έχω παράπονα βοηθάει, αλλά τι να κάνω που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα κάποιες κατραπακές που έφαγα;
   Δεν είναι οτι θα ήθελα να είμαι άλλη. Όχι. Θα ήθελα μονάχα να βελτιωθώ αρκετά και έτσι ίσως να βελτίωνα και την κατάσταση τριγύρω μου. Ίσως να ήθελα να βελτιώσω λίγο και το περιβάλλον μου, αλλά είμαι πεπεισμένη οτι έχω κάνει άπειρα λάθη. Έλα, όμως που παλαιότερα ήμουν πιο κοινωνική ! [δεν είναι άσχετο].
   Και να που κάθομαι μία ακόμα νύχτα, ως το ξημέρωμα (είναι ήδη 4.30 και μάλλον βάρεσα 2ωρο στο λαπτοπ), ψάχνοντας τη ρίζα των ψυχολογικών μου, γιατί δε θέλω να κοιμηθώ σαν ελέφαντας πάλι. Θέλω να βρω λόγω να ξυπνάω. Να είμαι ανάλαφρη. Να έχω κάτι καλό να περιμένω. Διότι πλέον ανοίγω τα μάτια και λέω "ωχ Θεέ μου, άλλη μια μέρα που θα θεωρηθώ άχρηστη ή θα κάνω τα συνηθισμένα".
   Και ξέρεις τι γίνεται; Εγώ θέλω να βγω τώρα. Δεν είναι οτι μου φταίει κάτι ή οτι δεν είμαι καλά. Μια χαρά είμαι, μονάχα λίγο σκεφτική. Φοβάμαι, βέβαια, γιατί πριν 3 ώρες είχα μια συζήτηση περι βιασμών και λέω να μην το ρισκάρω. Αλλά να, τέτοια είμαι. Κότα. Κωλώστρα. Κι αυτό είναι που καταλήγω να κάνω κάθε μέρα τώρα τελευταία. Να με βρίζω. Με λέω ανίκανη, άχρηστη και ηλίθια που δεν βελτιώνομαι όσο και να θέλω. Θέλω ναι, προσπαθώ; Κατά κάποιο τρόπο ναι. Μιλάω. Μιλάω συνέχεια, ακατάπαυστα. Αναλύω και αναλύομαι. Έτσι θεωρώ οτι κάνω κάτι.

   Τραβάω ζόρια, επειδή ζηλεύω άτομα. Ίσως όχι για την εμφάνιση, όσο γι αυτό που είναι. Ή για αυτό που είμαι εγώ μπροστά τους. Μπορώ να σου βρω αρκετούς λόγους για τους οποίους δε μπορώ να είμαι dj, πέραν της εμπειρίας. Ένα είναι η ανασφάλεια. Δύο είναι οτι θεωρώ τον εαυτό μου μικρό. Τρία οι γνωριμίες. Τέσσερα, τα καστανά μου μάτια (που δεν είναι γαλανά, ξέρω τι λέω). Πέντε, το οτι δε μπορώ να υποστηρίξω όλο αυτό το σκηνικό με τα "δήθεν" (που δεν τα θεωρώ όλα δήθεν, απλά σκάω απο τη ζήλια μου). Έξι... να, είδες; Δεν είπα αυτό που ήθελα, πάλι το απέφυγα.

   Απλά πες μου σε τι μοιάζω με όλες όσες έχουν κάνει κάποια καριέρα (ε, ας πούμε Γαρμπή ~ μιας και παίζει. Ή ας πούμε ηθοποιούς ή ότι θες....)

  Ρεεεεε, δεν έκανε κανείς καριέρα με το βλέμμα που έχω. Δεν έχω τσαγανό, δεν έχω πυγμή, δεν έχω ύφος και ίσως να μην έχω και την εμφάνιση που ζητάει ο κόσμος (ίσιο μαλλί, να ακολουθείς τη μόδα, να έχεις στυλ, να είσαι μέσα στα πράγματα κλπ). Ποτέ δεν το έκανα και δεν πρόκειται. Άρα τι; Θα μείνω στην απέξω ή θα ξυπνάω κάθε μέρα και θα προσπαθώ να γίνω μια άλλη; Να είμαι κάτι που μπορεί στην τελική και να μη μου πάει; Ίσως αν αλλάξει η εμφάνισή μου και προσέχω μαλλιά-νύχια-ρούχα-παπούτσια-μακιγιάζ να βρω και φίλους τελικά, να βρω και μια νορμαλ δουλειά και να γίνω λίγο πιο ευτυχισμένη. Να γίνω λίγο πιο πλήρης. Αλλά ναι, ξέχασα... δε μου πάνε όλα αυτά εμένα.
   Ώρες- ώρες σκέφτομαι οτι πραγματικά γεννήθηκα για να είμαι χαμηλά. Άλλωστε δε θυμάμαι ποτέ μου να έφτασα ψηλά. Ποτέ δεν έκανα κάτι το αξιοζήλευτο. Μη μου πεις πως έγραψα ιστορίες, γιατί το μυθιστόρημα είναι στα αρχικά του στάδια. Ακόμα κι αν το τελείωνα δηλαδή, δε θα το θεωρούσα επιτυχία αν δεν έκανε πωλήσεις.

   Μπορείς να μου βρεις τρόπους να βλέπω στον καθρέφτη ένα καλύτερο άτομο; Δεν ξέρω ποια είμαι, ξέρω όμως οτι είμαι χαμηλά. Είναι, βέβαια, νωρίς. Στα 23 ποιος έχει καριέρα; Ε; (λέει και "κλαίει" γιατί ξέρει παραδείγματα....) . Εγώ όχι μόνο δεν είμαι στο ξεκίνημα ούτε καν ξέρω τι να ξεκινήσω. Αλλά να, με καίει που ποτέ δεν ήμουν σημαντική ούτε καν για την οικογένειά μου. Ούτε είχα φίλους που να ξέρουν πόσο γαμάτη είμαι παρά τα προβλήματα. Ρε, τραβάω ζόρια και δε θέλω να μείνω άλλο μέσα σε αυτά. Και νομίζω οτι η δουλειά είναι σανίδα σωτηρίας. Γιατί; Επειδή πρώτα απο όλα θα ξεχνιέμαι τις ώρες που θα δουλεύω, έπειτα γιατί θα βγάζω χρήματα και θα νιώθω οτι κάπου είμαι κι εγώ χρήσιμη ή έστω ψευτο-ανεξάρτητη (αρχίδια ανεξαρτησία, πάντα απο κάποιον θα εξαρτιέμαι ώσπου να πεθάνω).

   Αν ήξερες τη μάχη που δίνω μέσα μου, θα με συγχωρούσες που δε χαμογελάω συχνά και που αποστρέφω το βλέμμα μου συχνά πυκνά. Ντρέπομαι γι αυτό που είμαι, ή για αυτό που δεν είμαι ή για αυτό που θα ήθελα ή θα έπρεπε να είμαι. Ντρέπομαι γιατί ποτέ δε θα σε φτάσω, δυστυχώς το πιστεύω, ενώ παράλληλα λυπάμαι μονίμως τον εαυτό μου, μιας και ξέρω πως ήμουν καλύτερη κάποτε.... Θα καταλάβαινες γιατί με πιάνει η φλυαρία. Σε θαυμάζω άπειρα. Μπορεί κάποιες στιγμές να σε ζηλεύω, δεν προσπάθησα να το κρύψω. Δε θέλω να δεις πόσο άρρωστη νιώθω/είμαι. Ήθελα να γνώριζες αυτό που ήμουν, αυτό που θα μπορούσα να γίνω. Αλλά σαν καρκίνος μου τρώει τα σωθικά μέρα με τη μέρα και πετυχαίνει να με ρίξει. Να με πετάξει στο έδαφος και να με κάνει να σκάσω με φόρα, έτσι ώστε να πονέσει λίγο παραπάνω.

   Δε θα σε άφηνα ποτέ μου εσένα να με δεις να βαλτώνω. ~ Και για να πω την αλήθεια, αυτή η πρόταση είναι που μου έφερε το αποψινό δάκρυ. Αλλά στ' αλήθεια είμαι καλά. Έπαθα ανοσία. Είμαι σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, γι αυτό δεν αισθάνομαι τίποτα. Νομίζω οτι δεν πάει παρακάτω πια.


   Δε θα σε άφηνα να δεις έναν κλειστό εαυτό. Όχι σε σένα, τον τόσο σημαντικό για μένα. Θα σου έδειχνα εκείνο το όμορφο κορίτσι που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο. Που είχε όρεξη και που χτυπούσε τη γροθιά στο τραπέζι αντι να βάλει τα κλάματα. Αλλά να, με κούρασαν όλα αυτά και σίγουρα δε μπορείς να το νιώσεις. Θα με περάσεις για χαζή, όχι πως δεν είμαι βέβαια. Θα νομίσεις κάπου κάπου οτι πουλάω τρέλα, ψέμματα, σαν εκείνη τη γνωστή μου την Ελένη. Αλλά τα ψέμματα δεν τα αντέχω κι αν δεν με πιστεύεις, να μην συνεχίσουμε να βλεπόμαστε.

   Βέβαια κοίτα τι γίνεται... Είμαι σε μια απο τις χειρότερες πλέον φάσεις της ζωής μου. Ήρθαν τα πάνω- κάτω για πολλοστή φορά (πόσα να αντέξω, δεν συμφωνείς; ) Αν καταφέρω να σηκωθώ (που δεν παίζει να μη συμβεί, γιατί αλλιώς μετά πεθαίνω ξερωγω), θα με δεις να ανατέλλω. Δε λένε οτι μετά την καταιγίδα πως βγαίνει ήλιος; Εγώ είμαι απαισιόδοξη, αλλά ο κόσμος το λέει. Και το έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση. Παλιά , μου το έλεγα. Πλέον παίζει να τσακώθηκα και με τον ίδιο μου τον εαυτό...

   Γράφω και παρατηρώ ότι κάνω κύκλους. Δεν έχω πιεί. Παράπονα και συμπεράσματα βγάζω. Έξω πια ξημέρωσε. Έσβησαν και τα φώτα του δρόμου. Αλλά κι αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορη.

  Μα την αλήθεια μου, έχω παγώσει συναισθηματικά. Σαν να μου λέει το μέσα μου "φτάνει, δεν αντέχω άλλο, θα μπω σε sleep mode". Δε μου βγαίνει να κλάψω άλλο. Γι αυτό κι εκείνο το ένα δάκρυ πριν κάποιες προτάσεις με παραξένεψε τόσο. Βαρέθηκα να κλαίω, με σιχάθηκα. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου που αφήνω κάποιον τόσο σύντομα να με παρακολουθεί να κλαίω και να συντρίβομαι κάθε φορά. Μα κάθε φορά. 

  Τουλάχιστον έχω έστω ένα σοβαρό λόγο κι αυτός είναι η απώλεια του Μάνου. Αλλά να που ακόμα και με αυτό τούτη τη στιγμή είμαι άνιωθη. 

  Είναι μια απο εκείνες τις στιγμές-παγίδες που αισθάνομαι φουλ στην ενέργεια και ίσως ελαφρώς αλλαγμένη. Οτι πχ θα μπορούσα ακόμα και να δουλέψω κάπου που ως τώρα φοβόμουν. Αλλά θα πάω για ύπνο και θα μου περάσει. Παροδικό θα ναι. Αλλά όμορφη και σημαντική σίγουρα δε νιώθω. Και οπωσδήποτε όχι ξεχωριστή.

  Νιώθω τα βλέφαρά μου μονίμως βαριά. Όχι απο τη νύστα, αλλά απο ντροπή. Και να φανταστείς οτι παλιά δε μπορούσα να φανταστώ πως είναι να ντρέπεται κανείς μονίμως. Και κοίτα που πια δεν βλέπω τους ανθρώπους κατάματα. Κοίτα που λέω μονίμως όχι σε προτάσεις. Κοίτα που θέλω να κλειστώ σε ένα δωμάτιο και να κατεβάσω και τα πατζούρια.


   Εμένα το τεράς μου κατάφερε να με καταβροχθίσει σχεδόν.
Αλλά τι λένε για τους σκορπιούς; Πως μόλις πιάνουν πάτο, ξανα- δημιουργούνται;! Ε, αυτό.
Αναμένεται βέβαια, γιατί δε νιώθω πως είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. Έχω μηδενικό προαίσθημα...

  Έχω υπάρξει ξανά σε τέτοιου είδους φάση. Μόνο που οι άλλες ήταν τύπου "κλαίω και σπαράζω". Είναι ένα βήμα πριν απο αυτό που είμαι τώρα. Τώρα τερμάτισε. Τώρα πια νέκρωσα. Δηλώνω συναισθηματικά νεκρή. Απαρτίζεται απο μεταβαλλόμενη διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα, κλάμα στο τσεπάκι για ανούσιο λόγο και φοβερή απάθεια σε πράγματα επιπέδου. Συνοδεύεται απο την ανυπαρξία ευχαρίστησης καθημερινότητας και έλλειψη χαμόγελου. Συνήθως αναγνωρίζεται απο το χαρακτηριστικό αγελαδίσιο ύφος (μοιάζει με το σοφιστικέ "κάτι σκέφτομαι σοβαρά") και απο τους αναστεναγμούς σε  ρυθμό 1 αχ/ βλέμμα. Μπορεί να προκαλέσει εφιάλτες οι οποίοι αντιμετωπίζονται κι αυτοί με απάθεια.

   Ε και τώρα που το γύρισα στο κωμικό πάλι, πάω για ύπνο, αφού έχασα την ευκαιρία να δω την ανατολή του ήλιου απο το πυροβολείο... Λάμπει ήδη...

Friday, June 19, 2015

Παρηγορια;

  Αν πεθανω ξερω οτι θα βρεθω με το Μανο. Εκει. Οπου κι αν ειναι αυτο το εκει.
Εκει θα ειναι αλλιως.


Του χω ζητησει τοσες φορες να ερθει να με παρει. Αλλα δεν ενδοαφερεται για μενα.

Μπορει να εχει πεθανει, ομως εχω παραπονα. Με ξεχασε.

Τωρα που το σκεφτομαι ισως να τον διεγραψα. Πονουσε αυτος ο υπνος.

Δεν παω,οποτε δεν ερχεται. Ηθελα να του γνωρισω τον ... αλλα κραταει μουτρα. Το νιωθω.  Τοσο καιρο θελω να ερθει.

Βλεπει που κλαιω η δεν εχει ουτε αυτο σημασια;


πονοκεφαλιασα, τα βλεπω διπλά.

παιχνιδια του βραδιου

   Πνιγομαι, το οξυγονο λιγοστευει. Το ιδιο κι η ζωη μου.

   Που πηγαν ολα αυτα που καποτε ηθελα; Που πηγαν ολοι οσοι ηξερα;  Καθενας στη βαρκα του τραβαει το κουπι του. Μα εμενα με ξεχασατε εδω.

   Η σχολη ειναι φαντασμα πια. Αδεια. Που ειναι τα γελια; Τα παιχνιδια; Φυγατε ολοι...
Εγω ειμαι εδω, γευομαι τις συνεπειες των πραξεων μου. Εγω που μετρουσα τα δευτερολεπτα εμεινα πισω τοσο καιρο. Για να αποκτησω μια εμπειρια ισως αχρηστη (;) και μαρουλι που το εδαγε ο λαγος.

   Κοιτω τι απεκτησα, μα δεν το βλεπω. Σαν αμμος ξεγλυστρησε απο τα χερια μου και χαθηκε σε χαραμαδες του κοσμου.
   Κοιτω τι ημουν.


   Πως εγινα ετσι; Τι με εκανε ετσι; Να ταν εκεινη η μια εμπειρια μοναχα; Η μηπως μια σειρα απο ατυχη γεγονοτα;
Ναι, ετσι θα το λεω...

Πρωτα τα εφηβικα παιχνιδια, και μετα ολα εκεινα που με εσπρωξαν  εδω...Κι εγω...που τα αφησα.


   Δεν ειμαι αυτοκαταστροφικη πια. Μα με τι κουραγιο να σου πω πως δεν βασταω άλλα;


Μια ζωη εγω για ολα φταιω. Γεματη τυψεις, ανασφαλειες, φοβους και φοβιες.

Δεν ειμαι εκεινο το δυνατο ατομο που εδειχνα. Πλεον σπαω μπροστα σαςμκαι κλαιω. Λυγισα, δεν παει αλλο.
Ναι, μου φταινε ολα. Δεν την αντεχω αυτη τη μιζερια αλλο.


Κι ερχεται κι εκεινο το φαντασμα καμια φορα, κολλαει στους τοιχους και δε λεει να με αφησει...

Φαντασμα, δε στο ειχα πει;

εκτος απο τον τερλεγκα, θελω να ακουσω ζωντανα κι αυτον:

Σταθης Ξενος -πονεσα εκλαψα

Τιποτα δεν ειναι σαν ταινια.

 Αναρωτιεμαι τι θα το κανω το πτυχιο που παιρνω. Που θα βρω δουλεια; Συμβαινουν τοσες αλλαγες γυρω μου κι ομως νιωθω πως ολα παραμενουν τα ιδι;. Μεγαλωνω κι ομως παραμενω παιδι. Δε νιωθω ετοιμη. Γι αυτο την ηθελα τη στηριξη. Αντιθετως βομβαρδιζομαι. Καθημερινα, με νεα πραγμαρα, νεα αγχη. Φοβαμαι. Ειμαι τρομοκρατημενη βασικα.
   Περασαν 4 ετη εκτοτε κι ομως βλεπω τον ιδιο κυκλο. Με αλλαγε; στους κομπαρσους και στους τοπους. Φοβαμαι τι ερχεται, ειναι αληθεια. Βλεπω αστραπες, ακουω βροντες, συννεφια και καπου στο βαθος θυελλες. Κι ουτε ενα καταφυγιο τριγυρω. Ουτε ενα υποστεγο. Στ αληθεια φοβαμαι, σου μιλαει το αλκοολ κι αποψε.
   Θελω να ζω μοναχα στην παρανοια. Σ ενα μεθυσι μεσα, να παγωνω να μη νιωθω. Κι αργοτερα -που θα ματωνω- να γλυφω τις πληγες για να περναει ο χρονος ωσοτου επελθει ο θανατος. Ενα μαρτυριο. Γλυκο ή οχι, εγω ποναω.
   Οχι, δε θα πανε ολα καλα, γιατι δεν εχω τη δικια σας τυχη. Οταν γεννηθηκα η μοιρα μου η Τυχη εχασε το δρομο της. Αντ αυτου η ατυχια ηρθε κ με σκεπασε, μην τυχει και κρυολογησω ποτε. Ετσι εγινε.
   Φοβαμαι.


   Θα μου πεις τι ερχεται; Μπορεις;


Κανε μου μια χαρη...


Ελα να παρεις την ψυχη μου...
Ποναω.

Sunday, June 7, 2015

Φυλακή. Εσύ το είπες.

   Κατάθλιψη.
   Μόλις περάσω την πόρτα, αυτό με πιάνει.

Θέλω να φύγω πάλι. Κι όσο φεύγω τόσο περισσότερο κοιτάζω πίσω και βλέπω το χάος.


   Μια ενδοφλέβια θέλω. Παυσίπονη.

Μια μορφίνη.




Friday, June 5, 2015

Όνειρα, αισθήματα & σκέψεις.

   Έχω ξανα γράψει για το οτι τα όνειρα με επηρεάζουν αρκετά. Κάποια απο αυτά μάλιστα είναι ικανά να μου χαλάσουν τη διάθεση μέχρι το απόγευμα ή μέχρι να κάνω κάτι που να με κάνει να ξεχαστώ.
   Είδα και σήμερα ένα απο αυτά. Κάποιος μου έκανε πρόταση γάμου. Αλλά μέσα μου γκρίνιαζα λέει γιατί το δαχτυλίδι δε μου είχε αρέσει καθόλου και φαινόταν να είναι ψεύτικο. Αλλοπρόσαλλα πράγματα. Βέβαια, το άτομο το οποίο είδα να μου κάνει την πρόταση, βασάνισε για λίγο τον εγκάφαλό μου χθες, για τελείως διαφορετικό λόγο. Οπότε σκέφτομαι το πόσο fucked up είναι να δω τέτοιο όνειρο μετά. Θυμάμαι, μάλιστα να προσπαθώ να φανώ χαρούμενη κι ευτυχισμένη όταν τον είδα να γονατίζει και να μου περνάει το δαχτυλίδι. Απάντησα; Μάλλον απάντησα γιατί τον πέρασα για άλλον. Προσπαθούσα! Κι αυτό με έβαλε να σκεφτώ το πόσο άσχημο είναι να προσπαθείς να φανείς ευτυχισμένος. Και πως σίγουρα υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι.  μπορεί να φταίει το οτι δεν κοιτάς μπροστά, αλλά ούτε και αυτό γίνεται πάντα.
   Η ζωή μας είναι χωρισμένη σε στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, ευτυχίας, μίσους, θυμού και πάει λέγοντας. Και νομίζω πως είναι πολύ λογικό κάποιες στιγμές να δικαιούμαστε να βγάλουμε χολή για κάποιον, να θυμώσουμε ή και να μισήσουμε. Έχω καταπιεστεί ΄τοσο πολύ σε αυτό το θέμα. Να μη φανώ κακιά. Να μην σκεφτώ κακία κι αν το κανω να μην το εκφράσω, μη τυχόν με παρεξηγήσουν. Ξέρεις, τι όμως; έίμαι ανθρώπινο ον, έχω αισθήματα, πληγώνομαι. Θέλω κι εγώ να μισήσω, να θυμώσω, να κρατήσω μούτρα. Πιέστηκα, φυσικά και πιέστηκα. Γι αυτό έφτασα να βλέπω παράξενα όνειρα κι ενίοτε ανομολόγητους εφιάλτες. Μπορεί να μην ξυπνώ φωνάζοντας, μα όταν ξυπνώ, έχω μέσα στο κεφάλι μου φωνές να ψυθιρίζουν. Κι αν έχουν όρεξη μπορεί να μη μου ψυθιρίζουν μόνο. Γι αυτό και θέλω να φύγω. Όπως και σήμερα, είναι το ίδιο.
   Μου είπαν να μην κοιτάζω πίσω. Να βλέπω μπροστά, αλλά και στο τώρα. Μα δε γίνεται αυτό. Έχω φαντάσταματα που θα με κυνηγάνε. Έχω ένα στοιχειωμένο παρελθόν που δυστυχώς θα το κουβαλάω πάνω μου για πάντα. Όσο κι αν θέλω να τα αφήσω πίσω όλα. Να κι ένας λόγος που θέλω να φύγω απο τη Θεσσαλονίκη. Κι όχι απλά απο αυτή την πόλη, αλλά κι απο την Ελλάδα γενικότερα. Δε θέλω να έχω αναμνήσεις. Δεν τις χρειάζομαι. Επειδή όποτε επιστρέφουν, με χαρακώνουν κάπως, κάπου. Και θα τις κουβαλάω, θα τις κουβαλάω...
   Γι αυτόν ακριβώς το λόγο έχω εμμονή με τις αναμνήσεις. Θέλω να δημιουργήσω κάτι τελείως διαφορετικό απο αυτά που έχω βιώσει ως τώρα. Θέλω αργότερα να μην έχω μόνο άσχημες αναμνήσει, όπως τώρα. Εντάξει, θα με πεις ματαιόδοξη, κι ίσως και αχάριστη. Αλλά δεν ξέρεις. Δε μπορείς να καταλάβεις το πόσο μαλλιά-κουβάρια έχει γίνει η ψυχή μου. Και με τι να ασχοληθώ; Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω.Τα έχουμε πει. Οι μέρες πέρασαν, αλλά μιαν άκρη δεν έβγαλα. Ψάχνω νοήματα που ίσως να μην είναι η ώρα τους να βρω.
   Κοιτώ προς τα πίσω, τώρα που τα φοιτητικά μου χρόνια πλησιάζουν αργά προς το τέλος του. Τι βλέπω; 5 χρόνια σχεδόν πεταμένα. Πονάει το κεφάλι μου... Ποτέ δεν το αγάπησα το ΤΕΙ πραγματικά. Με ενοχλούσαν πάντα πολλά πράγματα. Κι έτυχε μετά απο τόσο καιρό να έχω δέσιμο με κάποιους καθηγητές που όμως αύριο που θα σταματήσω να πηγαίνω στο ΤΕΙ, δε θα έχω καμία σημασία γι αυτούς. Τι άλλες γνωριμίες αποκόμισα; Διάφορες, δίχως ουσία. Κάποτε μου είχαν πει "οι σημαντικότερες φιλίες γίνονται στο γυμνάσιο". Πέρασα απο αυτό το στάδιο, δεν είδα φως. Αργότερα άκουσα το ίδιο για το λύκειο. Τζίφος κι εκεί. Και μετά μια φίλη γέλασε και μου είπε "τα καλύτερα έρχονται στη σχολή". Και να που την τελειώνω και δεν τα είδα τα καλύτερα. Ώρες-ώρες ο θάνατος μοιάζει με λύτρωση.
  Αυτή τη φορά δε θα κλείσω με το γνωστό " θα περάσι κι αυτό". Δεν το βλέπω να περνάει, παρα μόνο ο χρόνος μου...


 

 Σπανίως τα όνειρα είναι λυτρωτικά.

Tuesday, June 2, 2015

Το πρό-βλήμα σε όλα (;)

   Έχουμε πει οτι κοιμάμαι πολλές ώρες; Ίσως. Έχουμε πει το λόγο; Όχι μάλλον. Ο ένας προφανής λόγος είναι πως κοιμάμαι αργά οπότε δεν ξεκουράζομαι σύμφωνα με το 10-3 που αναζωογονείται ο εγκέφαλος πλήρως κλπ κλπ. Ο άλλος έιναι classically οι δικοί μου (ναι ναι, πάλι για τη μάνα μου γράφω) που ξυπνάω κι όσο και να χαμογελάω, στο πρώτο δεκάλεπτο που θα τη δω, κάτι θα πει και θα με συγχύσει. Δηλαδή, μιλάμε για ικανότητα. Σήμερα το σπάσαμε το ρεκόρ, διότι δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε 4 λεπτά!! WOW!! οπότε κι εγώ κλείνομαι σαν την έφηβη στο δωμάτιό μου και μετά με τρώνε ΚΑΙ οι τύψεις που δε βγαίνω να τους δω. Ναι, αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ! τι να κάνουμε τώρα. Πάει χρόνια αυτή η κολόνια.
   Να σας δώκω μια συμβουλή γενικού περιεχομένου, με αφορμή το σημερινό σκηνικό: Μην γίνεστε ξερόλες! Σπάτε τα νεύρα των γύρω σας. Επίσης, (δεύτερη συμβουλή) μη γκρινιάζετε για τα πάντα με σκοπό να σας λυπηθούν (σχετικό -άσχετο) και να ακούτε και τους άλλους. Α! και σημαντικό! ΜΗΝ κουτσομπολεύετε. Είναι χαμηλού επιπέδου. (πως μου ήρθαν ολα τώρα, ενας θείος ξέρει !)
   Λοιπόν, επιστροφή στο θέμα. Δεν έχω κάποιο πολύ τρανταχτό στόχο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, εννοώντας κάτι που να μπορώ να το κάνω άμεσα (α, ναι, τα γυαλιά μου, αλλά δεν επείγει). Ο μόνος στόχος που έχω είναι να τελειώσω τη σχολή μου μέσω του προγράμματος erasmus. Κομπλέ. Αργεί όμως. Γιατί η καθηγήτρια που το έχει αναλάβει στη σχολή, ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέραν τούτου. Τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Ε, γι' αυτό το λόγο θα προσπαθήσω να το φέρω εις πέρας μόνη μου [γεια σου βρε independent woman!].
   Μόλις ξεμπερδέψω απο αυτό, το επόμενο που θα κάνω είναι να βρω μια δουλίτσα. Τώρα τι δουλίτσα, θα φανεί. Αναμένω να ιαστεί η χέρα μου κιόλας, ώστε να μπορώ να εκτονωθώ στην προπόνηση. Αλλά όπως το κόβω θα πάρει σίγουρα άλλες 2 εβδομάδες. Ας όψεται, τι να κάνω.
   Πάντως, πέρα απο την πλάκα, το να συγκατοικείς με τους γονείς σου αποτελεί μείζον πρόβλημα για την ψυχική σου υγεία. Καταλήγεις είτε να τσακώνεσαι μονίμως για το οποιοδήποτε θέμα ή καταλήγεις το στρατιωτάκι του ναι-σε-όλα-για-να-μην-παω-κόντρα-κι-έρθουμε-σε-ρήξη. Εγώ δε μπορώ να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία σαν τον αδερφό μου. Ανήκω στην πρώτη, οπότε η κεφαλή μου έχει γίνει καζάνι που βράζει. Μεγαλώνω, οκ. Αλλά το ξύλο συνεχίζει να απαγορεύεται. LOL.
   Και θες να κάνεις τόσα πράγματα που νιώθεις οτι κάτι σε τραβάει πίσω. Όχι πως σε κρατάει, αλλά σε τραβάει. Ακόμα χειρότερα. Είναι άσχημο να είσαι σε ένα χώρο και να θες να κοιμάσαι για να ... μην έρθεις σε ρήξη με τα άτομα του χώρου. Είτε είναι οικογένεια είτε απλοί συγκάτοικοι. Είναι κάτι ψυχολογικό που δε σε απελευθερώνει ποτέ και σου απαγορεύει να βρες το κουράγιο να ξεκινήσεις το οτιδήποτε. Κι εδώ έρχεται να κουμπώσει η αναβλητικότητά μου, μαζί με τη θέληση μου να περνάω το χρόνο μου έξω απο δω. Το τελευταίο είναι πολύ φυσιολογικό για την ηλικία μου, αλλά είναι σαν να μην υπάρχει μέτρο επ' ακριβώς. Ομολογουμένως, έχω μείνει "πίσω" σε κάποια πράγματα, τα οποία τα κάνω τώρα και μάλιστα συνειδητοποιώ οτι πάντα μπορώ να τα κάνω. Ελεύθευρη-παντρεμένη, φοιτήτρια- εργαζόμενη, με ή χωρίς παιδιά.  Εγώ ως φοιτήτρια είχα προτιμήσει να στραφώ αλλού απλώς όλο αυτό το χρόνο. Άλλωστε οικονομικά η φάση δεν προχωρούσε. Καθόλου μάλιστα. Ευτυχώς για μένα ο χρόνος που διέθεσα σε εργασία οποιουδήποτε είδους, δεν πήγε χαμένος απο καμια άποψη. Διότι ότι έβαζα στην άκρη, είναι αυτά που μου δίνουν την ελευθερία των κινήσεών μου τώρα.
   Πάντως το οικονομικό δεν είναι το κυρίως πρόβλημα. Είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων. Που όσο μεγαλώνω, βλέπω να επαναλαμβάνεται ή και να χειροτερεύει. Τι να κάνεις, δε μπορείς να φτιάξεις τον τέλειο κόσμο, μπορείς όμως να απομακρύνεις απο κοντά σου καθέναν που στο καταστρέφει επίτηδες. Γιατί ας μην ξεχνάμε οτι υπάρχουν και οι χαζούλιδες.
   Το καλό με το οτι τα γράφω είναι πως είτε τα σκέφτομαι διαφορετικά είτε πως βρίσκω λύσεις ή απλώς ηρεμώ. Μεγάλο πράμα η ηρεμία. Δε θα ηρεμήσω ποτέ.