Subscribe:

Saturday, December 29, 2012

Ένα μικρό ξέσπασμα

   Για χρόνια νόμισα οτι ήμουν άνθρωπος δίχως υπομονή. Αλλά τώρα βλέπω ότι η υπομονή μου καλά βαστάει.
   Έχω του κόσμου τα προβλήματα μέσα στο σπίτι κι έχω του κόσμου τους μ@λ@κες πάνω απο το κεφάλι μου . Μου λένε να μη δίνω σημασία και το κάνω. Αλλά για πόσο; Για πόσο να ανέχομαι τα νεύρα και την κακή διάθεση του καθενός; Φυσικά και κανείς δε θα καταλάβει πως νιώθω, τι περνάω ούτε καν τι μπορεί να θέλω.
   Είναι εύκολο να κρίνεις τον άλλο και να τον πεις "κακό","αδιάφορο","αναίσθητο" και να τον στολίσεις με πολλά άλλα αρνητικά κοσμητικά επίθετα (έστω και απο μέσα σου), αλλά είναι ακατόρθωτο να μπεις στη θέση του.
   Όσο και να φωνάξω οτι έχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου, κανείς δε θα μπει στον κόπο να με νιώσει. Όχι για άλλο λόγο, μα γιατί είναι φύσει αδύνατον να με καταλάβει.

   Ψυχική είναι κατά βάση η φθορά μου. Ανυπαρξία ελεύθερου χρόνου. Κι απο την άλλη, να πω οτι δεν καταλαβαίνω το πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα;

   Το παίζω αναίσθητη, ρομπότ. Αλλά δεν είμαι. Κλείνω τα αφτιά μου και παίρνω μια βαθειά ανάσα κάθε που με "ρίχνουν". Κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Αλλά ως πότε; Καταλαβαίνω, καλά μάλιστα.

    Εμένα να δω ποιος θα με καταλάβει. Ε και τι; Να σταματήσω να προσπαθώ; Γίνεται αυτό; Θα διαλυθούν τα πάντα. Θα σώσω τη δική μου ζωή και θα χαλάσουν χίλιες δυο απο πίσω.


   Δεν είναι ο έρωτας το παν ούτε και η καλοπέραση αν και το δεύτερο χρειάζεται.


   Θα θελα να χα μια φυσιολογική ζωή, αλλά όπως κάθε φορά έτσι και αυτή, θα συνηθίσω. Δε μπορώ να αλλάξω κάτι. Μόνο ένα θαύμα μπορεί στην ουσία. Και δεν ξέρω κατά πόσο τα πιστεύω. Τώρα δεν πιστεύω ούτε τον εαυτό μου....

Κι άλλο nail art

Είχα πει οτι θα βάλω κι άλλες φωτογραφίες απο δικές μου δημιουργίες. Παραθέτω λοιπόν:

Μαύρο γαλλικό με στρας

μόνιμο βερνίκι νυχιών με χρώματα neon και μαύρο, σε σχήμα "κορσέ"

Ακρυλικό με καλοκαιρινό χρώμα

Ακρυλικό με κόκκινο βερνίκι

Random σχέδιο, δικής μου έμπνευσης με χρώμα της Avon

Βερνίκια avon με ελεύθερο σχέδιο

το ίδιο σε ζουμ

Ακρυλικό με ιδιαίτερο γαλλικό για κοντά νυχάκια

Όλα τα παραπάνω είναι δικά μου.... Περιμένω σχόλια και προτάσεις.

Tuesday, December 25, 2012

Παλιό τραγουδάκι



Γιατί η αγάπη να μοιάζει με ουτοπία δηλαδή;

Monday, December 24, 2012

Ευχή

Εύχομαι να έρθουν καλύτερες ημέρες και το νέο έτος να μας έχει φυλαγμένες μόνο καλές εκπλήξεις. Αν και τη ζωή μας εμείς την ορίζουμε, υπάρχουν κάποια μικρά πράγματα που δεν είναι στο χέρι μας...

Sunday, December 23, 2012

Λίγες γραμμές

Με απασχολούν τώρα πια τόσα πολλά που έχω καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ. Πλέον δεν τα αφήνω να με επηρεάζουν πολύ. Ντάξει, απλά όχι όλα.

Επίσης, θέλω να καταγγείλω πως είμαι ανοργάνωτη σε πολλούς τομείς. Και το ειρωνικό είναι οτι σπουδάζω στον απόλυτο κλάδο της οργάνωσης: στη Βιβλιοθηκονομία! Yeah.

Έχω αλλάξει πολύ. Η χλωρίνη έχει φθείρει τα χέρια μου, αν και φοράω γάντια και είναι φορές που σκέφτομαι πως αν απολυμάνω το σπίτι παραπάνω, τότε δε θα σκοτώσω τα μικρόβια αλλά εμάς. Κατά τον Κωστή : "πιο απολύμανση, πεθαίνεις", θα έλεγε. Αλλά δεν το λέει γιατί δεν το ξέρει. Είναι στην Ξάνθη και απο την αρχή της γνωριμίας μας αναρωτιόμουν αν έχει συναίσθηση του κόσμου γύρω του. Τελικά για μένα ο Κωστής είναι απλά παιδί ακόμα. Και τον συνήθισα.

Εμένα η χλωρίνη δε με κάνει πιο "φοιτήτρια", με κάνει πιο νοικοκυρά, με την έννοια της γυναίκας. Αντιμετωπίζω τους χειρότερους μου εφιάλτες. Ίσως όχι στον απόλυτο βαθμό, αλλά έχω σοκαριστεί ήδη τόσο πολύ που αναρωτιέμαι συχνά, το τι θα ακολουθήσει.

Μου λείπει, επίσης, ο καιρός που είχα έμπνευση κι έγραφα. Κι όχι, δεν έχω μείνει στάσιμη. Ίσα που έχω ωριμάσει παραπάνω και θα περίμενα να γράφω ακόμα πιο "σοφά" κείμενα ή πιο πικάντικες και καλογραμμένες ιστορίες, αλλά όπως βλέπει καθένας σας, δε γράφω παρά μόνο την καθημερινότητά μου εδώ πέρα.

Είμαι καλά.
Δεν το βάζω κάτω, αλλά ξέρεις τι γίνεται; Όταν μου αλλάζει η καθημερινότητά μου, ζορίζομαι να προσαρμοστώ. Τα θέλω, βλέπεις, όλα στη σειρά. Και μου το λέγανε , να μην τα βάζω όλα σε πρόγραμμα.

Μα εγώ είχα άλλα "θέλω" και άλλες βλέψεις για τη ζωή μου.  Κι εκεί ακριβώς την πάτησα. Ίσως να έβαλα μυαλό, ελπίζω. Προσαρμόζομαι να ζω σε μια κατάσταση στην οποία δεν ξέρεις τι ξημερώνει, αλλά παράλληλα σχεδιάζεις και εύχεσαι το καλύτερο.

Τούτο το ιστολόγιο κατέληξε στην περίοδο αυτή να αντικαθιστά σχεδόν το ημερολόγιό μου, οπότε αν δε βγάζετε άκρη είναι επειδή μπαίνετε σε προσωπικά καλντερίμια.

Καλές γιορτές, τα λέμε σύντομα.

Saturday, December 22, 2012

Νεότερα.

Με τη μαμά στο σπίτι μπορώ να είμαι λίγο πιο χαρούμενη, λίγο πιο ασφαλής και συνάμα ανασφαλής μη τυχόν συμβεί τίποτα... Μήπως δε μου την προσέξει κανένας άλλος και τρέχουμε...

Πάρ' αυτά μαθαίνω πολλά μέσα απο αυτό. Είναι ένας συνεχής αγώνας. Εγώ μεγαλώνω, ωριμάζω και οι γονείς μου ανωριμάζουν. Έχω ξαφνικά δύο παιδιά, ένα σπίτι και ένα σκασμό δουλειές. Συν τη ζωή μου. Αντέχω ακόμα όμως. Ήταν ανάσα που επέστρεψε απο το νοσοκομείο τώρα... Αλλά δε θέλω να το μνημονεύω άλλο. "Θα γίνει καλά", μου λέω.

Εκτιμήστε την υγεία και τη ζωή σας.
 Ο άνθρωπος έχει πολλές δυνατότητες. χρησιμοποιήστε τις όλες. Ας είναι αυτό το δικό μου φετινό μήνυμα για τα Χριστούγεννα.

Αηδίες, εγώ εύχομαι όλο το χρόνο.


Στέλνω τη σκέψη μου στη Ρόδο και στα διάφορα άτομα που με στηρίζουν όπως μπορούν.

Σας φιλώ.

Friday, December 21, 2012

Αμφιβολία και τίμημα.

   Πόσο κοστίζει η αγάπη να πληρώσω το τίμημα; Πότε την ξεπληρώνω; Και πώς...;

   Αμφιβολίες μα και τύψεις. Βασανίζομαι... με βασανίζεις...
γιατί;...

"Οι αποσκευές - Μάριος Φραγκούλης"

"μου 'λειψες πρόλαβα να πω και ράγισα".


Πάλι στο μυαλό μου είναι όλα ρε γαμώ το...
Άδειασα.

Thursday, December 20, 2012

Οικογενειακή θαλπωρή/ σχέσεις.

Δε θέλω να με εγκαταλείψουν πάλι. Δεν ξέρω γιατί το βάζω αυτό το "πάλι". Θεωρητικά μεγάλωσα σε οικογένεια. Πρακτικά, όμως; Πόσα προβλήματα είχαμε ή και έχουμε; Αρκετά όπως όλοι θα πεις. Και θα σου απαντήσω "ίσως" κουνώντας το κεφάλι.

Θέλω να γυρίσει η μανούλα μου, όχι γιατί άλλαξε το πρόγραμμά μου αλλά γιατί άλλαξε η ασφάλειά μου. Κανείς δε θα με νοιαστεί εδώ.

Κουβέντα να πω σε κάποιον δικό μου θέλω και τελικά καταλήγω να γίνομαι καταθετήριο νεύρων. Αλλά δεν πάει έτσι. Δεν είμαι αντικείμενο.
Και το γράφω με παράπονο πιο πολύ και όχι με θυμό ή νεύρα.

Να βγάλω την ευαίσθητη πλευρά μου θέλω. Να τους αφήσω να με δουν να κλαίω. Αλλά και τι τους νοιάζει στο κάτω- κάτω...

Κλείνομαι.
Αλλά όχι στο δωμάτιο μου. Στον εαυτό μου. Και ανοίγομαι σε ξένους. Γιατί η ντουλάπα του "είναι μου" φούσκωσε και φράκαρε.

Ούτε και στις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους ήμουν τυχερή.
Φίλες που με εγκατέλειψαν για απροσδιόριστους ή χαζούς λόγους και ένας φίλος που έφυγε στα ξένα. Αυτό το τελευταίο κάποτε πια. Το παράχωσα.

Να ξέρεις, τις φοβάμαι τις ερωτικές σχέσεις. Γιατί δένομαι, με πληγώνουν και τελικά φεύγουν. Μα εγώ επιμένω να ελπίζω, να πιστεύω. Δε γνωρίζω το γιατί. Μπορεί επειδή το έχω ανάγκη.
Άκουσα σε ένα κομμάτι που έλεγε:
"Έρωτας είναι να κλαις να πονάς, στον άλλο να δίνεις αυτά που ζητάς".


Καληνύχτα με το κομμάτι το ίδιο, κι ας μη σας αρέσει.

Tuesday, December 18, 2012

Ενδιαφέρον της ώρας.

   Eμφανίζονται άτομα στη ζωή μου λες και όντως ενδιαφέρονται για μένα. Για μια ώρα ίσως ναι. Μέχρι να απαντήσω στις κλήσεις και στα μηνύματά τους.
Σιχαμένο κινητό, σε έχω βαρεθεί!

   ΑΑΑΑΑαααχχχχ......

Sunday, December 16, 2012

Αστικοί μύθοι (& whiskey bells)

   Αστικοί μύθοι υπάρχουν πολλοί, αλλά δε θα τους γράψω τώρα. Ίσως άλλη ώρα. LOL.


Meeeeeeeeeeehhhhhhhhhhh...................



Jingle Bells,  Jingle Bells
Whiskey all the way
Oh how funny it is the ground
goes round and round today!


Whiskey day, YEY!


Saturday, December 15, 2012

Άντε και του χρόνου και κάθε μέρα!

Κάποιες στιγμές και κάποια συναισθήματα δεν περιγράφονται με λόγια...
Αλλά ας προσπαθήσω να αποτυπώσω μερικές στιγμές σε τούτο το ιστολόγιο.

   Σήμερα στολίσαμε το δέντρο και τα σχετικά χριστουγεννιάτικα στολίδια στο σπίτι. Αργήσαμε, ναι, κι ίσως να μην το κάναμε καν, αν δεν περιμέναμε οτι θα βγει η μάνα απο το νοσοκομείο. Οπότε, αφού έμαθα τα ευχάριστα (αναμένουμε βασικά), έσπευσα να καλέσω δύο αρκετά κοντινούς μου φίλους για να με βοηθήσουν στο στόλισμα. Για μένα θα ήταν μια ιδιαίτερα βαρετή και κουραστική διαδικασία (μόνο αυτό μου έλειπε δηλαδή) κι έτσι μ αυτόν τον τρόπο και ξεμπέρδεψα εύκολα, μα και πέρασα υπέροχα.
   Αυτό που μου άρεσε λίγο παραπάνω απο το στόλισμα ήταν το οτι τους έβαλα κι έφαγαν -κάτι κομματάκι δύσκολο να καταφέρω με την κοπέλα!- και το οτι έφτιαξα μετά ποπ κορν και φυσικά τους άρεσαν πολύ με ΚΑΡΥ! Ναι ποπ κορν με κάρυ. Δοκίμασε πριν κρίνεις, αλλά πρόσεχε τι κάρυ θα επιλέξεις.
   Και τέλος, αυτό που λάτρεψα στο όλο event ήταν η συμπεριφορά του άλλου φίλου μου. Κουβάλησε τα πάντα, συμμάζεψε, έπλυνε πιάτα και το κυριότερο... μου άλλαξε τα φώτα! Στο δωμάτιο, φίλτατε, στο δωμάτιο...
   Εδώ και τρεις εβδομάδες ήμουν με ένα λαμπατέρ γιατί πολύ απλά μόνη δε μπορούσα να αλλάξω λάμπα και τα βράδια ο πατέρας όταν επέστρεφα, κοιμόταν. Οπότε αυτό το αγόρι ήρθε μέσα στο σπίτι ως "μάνα εξ ουρανού" -στη συγκεκριμένη περίπτωση βλέπε αδερφός/πατέρας/ξάδερφος, μην παρεξηγηθεί το θέμα. Κι εγώ έγινα ξαφνικά πολύυυυυυυυυ ευτυχισμένη. Και κάτι παραπάνω.
Ναι, για μια λάμπα κι όχι μόνο...

   Ίσως να το ανέλυα παραπάνω, αλλά είναι τέτοια η ώρα που δεν μου το επιτρέπει, οπότε σε καληνυχτώ και θα σου γράψω σύντομα.



Καλές γιορτές, καλά Χριστούγεννα και να έχουμε πάντα χαρές και υγεία!

Να προσέχεις.

Πρέπει να προσέχεις. Στο έχω ξανα πει μα δεν καταλαβαίνεις. Γιατί;...

Οι κίνδυνοι κρύβονται εκεί, στα πράγματα που νομίζεις οτι ελέγχεις περισσότερο απο καθετί άλλο.
Ουσιαστικά τίποτα δεν είναι under control. Αλλά αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...

Wednesday, December 12, 2012

Κράξιμο!

Θέλω να κράξω, να κράξω και να ξανακράξω.

Ο επόμενος που θα με πειράξει, θα δει το κακό μου πρόσωπο, το πολύ κακό μου πρόσωπο. Θα ελευθερώσω το δράκο απο μέσα μου και θα του ρίξω φλόγες να καεί.
Δεν αφήνω ξανά τον εαυτό μου έρμαιο σε κανενός τα χέρια...

Το δωμάτιο, ο κόσμος μου.

Έχω ένα δωμάτιο και μια ντουλάπα μαγική.

Όταν είναι ακατάστατα , είναι και η ζωή μου άνω κάτω. Το δωμάτιο είναι αυτό που βλέπει ο κόσμος. Η ντουλάπα είναι το μέσα μου.
Σε γενικές γραμμές έχω κάποια πράγματα σε συγκεκριμένες θέσεις μέσα στο δωμάτιο και άμα τα αλλάξω θέση ίσως να τα ψάχνω για ώρα. Στο τέλος, βέβαια τα βρίσκω συνήθως.

Στη ντουλάπα πάλι έχω 3 ράφια τα οποία απλά δε δέχομαι να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο βάζω τις μπλούζες μου επάνω τους. Έχω συγκεκριμένους τρόπους. Όχι κατα χρώμα, δε με βολεύει καθόλου. Δε θα μπω στη διαδικασία να εξηγήσω πως τα βάζω, γιατί είναι εντελώς εγκεφαλικό το θέμα αυτό. Κι έχω κι άλλα 2 ράφια. Στο ένα έχω τα κασκόλ, πασμίνες, γάντια και στο άλλο ότι δε μπορώ να βάλλω κάπου αλλού. Και κάτι έγγραφα. Έτσι.
[Έχω κι άλλο φύλλο ντουλάπας, αλλά δε μας πολυενδιαφέρει τούτη τη στιγμή στην ανάλυση]
Προσφάτως, ήταν ακατάστατα τα πάντα. Μα τελείως τα πάντα μέσα στο δωμάτιο.

Την Παρασκευή, όμως, οι μπλούζες μπήκαν στη θέση τους με πολύ ατσαλάκωτο τρόπο και σε συγκεκριμένες θέσεις κι έτσι θα πρέπει να μείνουν και για τον υπόλοιπο χειμώνα, σε λογικά πλαίσια. Το ίδιο και τα συρτάρια που έχω στο άλλο φύλλο της ντουλάπας που ανέφερα πιο πριν, όπου εκεί έχω πιτζάμες και φόρμες.

Λόγω της αδιαθεσίας μου -πυρετό εννοώ βασικά- έκανα το δωμάτιο και πάλι μπάχαλο για λόγο που δε θα αναφέρω πέραν του οτι δεν είχα κουράγιο να συμμαζέψω.

Σήμερα, με έπιασε τέτοια υπερένταση, ώστε συμμάζεψα ότι είχε απομείνει εκτός ντουλάπας λόγω αδιαθεσίας -σ αυτά προσθέστε και τα πλυντήρια που έβαλα...- αλλά συμμάζεψα επίσης και το δωμάτιο. Όχι τόσο το δωμάτιο, διότι έχει πολλά ακόμα πράγματα που πρέπει να επιστρέψουν σε θέσεις μη προσιτές τέτοια ώρα [βλέπε δημοτική βιβλιοθήκη και ανακύκλωση]. Πάντως, όπως και να χει, αισθάνομαι καλύτερα, ειδικά μέσα μου. Κι όχι γιατί απλά το δωμάτιο καθαρίστηκε κατα κάποιο τρόπο, αλλά γιατί το "εγώ" μου, μέσα μου άρχισε να συγκροτείται και πάλι.


Όταν αρρωσταίνω κάνω σαν μωρό. Γκρινιάζω. Πολύ. Κι αμα μου τη βαρέσει μπορεί να κλάψω κιόλας. Επίσης, παραμιλάω και έχω παραισθήσεις όταν έχω υψηλό πυρετό. Τέλος βογκάω και ροχαλίζω απο ότι με πληροφόρησε ο νοσοκόμος μου!
Στα παραπάνω, δέσε την απουσία της μάνας μου και θεώρησέ με απλά "έμβρυο".

Ναι, θέλω προστασία, δε νομίζεις;


Ε, αυτό πέρασε. Κι ας ζαλίζομαι ακόμα, λίγο (απο την αντιβίωση θαρρώ πως είναι, άλλα όπως και να 'χει μην το πείτε παραέξω!). Οπότε κι εγώ επιστρέφω σιγά  σιγά στους κανονικούς για την εποχή ρυθμούς [τα τρεξίματα και τα άγχη λόγω μαμάς] και έτσι ανακτώ τη δύναμη που είχα πριν τον πυρετό και την αμυγδαλίτιδα.

Είναι 2:06 κι εγώ κάθομαι στο laptop και γράφω, αντί να κοιμηθώ, ενώ θα πρέπει να ξυπνήσω στις 6:00 για να πάω στη σχολή. Fuck yeah. Η αντιβίωση φταίει που προκαλεί υπερένταση. Τι , δεν πιάνει η δικαιολογία;;;
Καλά, πάω να βάλω μπρος στο πλυντήριο πιάτων τότε.....


Λέμε τα ξανά.

Tuesday, December 11, 2012

Κάποια συγγενικά "σ' αγαπώ"

Είναι συγγενής, κατά προτίμηση αρκετά μεγαλύτερος ( το φύλλο δεν παίζει κανένα ρόλο) και έρχεται κάποια στιγμή στην καθημερινότητά σου [στη ζωή και στο χώρο σου είναι έτσι κι αλλιώς συχνά πυκνά], σε κράζει, σου τα χώνει (άδικα συνήθως), σε κάνει κομμάτια γιατί σε κάνει ένα με το χώμα και στο τέλος, βγαίνοντας απο το χώρο ή απλά κλείνοντας τη "συζήτηση" [μονόλογος είναι γιατί μιλάει μόνο εκείνος κατά βάση], σου πετάει ένα "να ξέρεις σε αγαπάω".

fuck me, right???

Απο δω και στο εξής θα έρχομαι κι εγώ να σας ρημάζω την ψυχολογία φταίτε δε φταίτε, απλά γιατί μπορώ, όπως κάνετε κι εσείς.
Θα σας κοιτάζω κι εγώ με μίσος καλυμμένο πίσω απο συμπόνια και συμπαράσταση.
Θα σας γαμάω εντελώς τους ρυθμούς, ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ!

και κυρίως....


ΔΕ ΘΑ ΣΑΣ ΣΕΒΟΜΑΙ!

όπως κάνετε κι εσείς....



Και μην ξεχνιόμαστε!
Στο τέλος θα σας λέω κι εγώ με ύφος γαλήνιο, απολογητικό και συμπονετικό ότι.... σας αγαπάω!


Ναι βρε κουτά, για το καλό σας θα το κάνω κι εγώ. Αφου κι εγώ, όπως κι εσείς ξέρω καλύτερα απο τον ίδιο σας τον εαυτό.Και σας σέβομαι. Μην το ξεχνάτε αυτό. Σας σέβομαι.




Σάλτα πηδηχτείτε, λέω, καλύτερα.... 


Τους φίλους τους διαλέγεις, τους συγγενείς τους ανέχεσαι. [Δεν ξέρω ποιος το είπε original, ξέρω πως η συγγενής που μου το είπε αυτό, το γύρισε πάνω της. Εύγε.]


Monday, December 10, 2012

επανέρχομαι

Είμαι κρεβατωμένη ακόμα, ναι.
και θεωρώ τούτο το ιστολόγιο ένα μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Όχι οτι μου απαντάει κανείς... Χαθήκατε αρκετοί απο εσάς.
Περνούσε απο δω ο "περαστικός" και διάβαζε. Τώρα δίχως το τσατακι δεν έχω ιδέα ποιος μπαινοβγαίνει. Σταμάτησα να ακούω κι ένα συγκεκριμένο ραδιοφωνικό σταθμό - συγκυρίες απλά- και εξαφανίστηκαν κι απο κει τα μπλογκοπαρεακια.

Αλλα όχι! Μην το παίρνεις ως παράπονο αυτό. Καταγραφή γεγονότων κάνω, γιατι δεν ξέρω τι άλλο να γράψω! :Ρ

Ένα καφεδάκι θα το έπινα, αλλά ποιος κατρακυλά ξανα τις σκάλες με τέτοια ζαλούρα να ετοιμάζει γαλλικούς;... Η νοσηλεία μου τέλειωσε. Τώρα πρέπει να μαζέψω τα κομματάκια μου και να φροντίσω τον εαυτο μου. Κι όμως, είναι τόσο ωραίο να σε φροντίζουν....!!


Special thanks στον νοσοκόμο μου !
Θα γίνω καλά μωρε μέσα σε ένα διημεράκι ακόμα...


ΥΓ: θα ήθελα να είχα αλλη μία εργασία για τη σχολή...

Friday, December 7, 2012

fuck logic

τώρα που θα επρεπε να ειμαι καλά για να μπορώ να τρέχω, έχω πυρετό.
fuck logic!

αλλά απο την άλλη είναι και λογικό αφού τα δινω όλα καθημερινά, εχει πιάσει και το γερό κρύο...


ΠΟΤΕ ΘΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ;;;

Wednesday, December 5, 2012

Ζωής απολογία;

Κοιτάζω για λίγο τον εαυτό μου. Όσο μπορώ, απ' έξω.
Τι έχω κάνει ως τώρα; Τι έχω πετύχει και μέχρι που θέλω να το φτάσω;

Ναι, η καθημερινότητά μου άλλαξε. Άλλαξε κατά πολύ. Δε μπορώ να απουσιάζω πλέον τα Σαββατοκύριακα. Ούτε να κοιτάζω μόνο την πάρτη μου(αν και ποτέ δεν το έκανα εξολοκλήρου, γιατί πάντα νοιαζόμουν πολύ τους άλλους).
Πλέον δε μπορούν να με πιάνουν κρίσεις φυγής ούτε μου επιτρέπω να πανικοβάλλομαι. Απλά δε γίνεται.
Κι όχι, δε με καταπιέζω κατ' αυτό τον τρόπο. Απλώς ωριμάζω. Λίγο πιο απότομα και λίγο πιο βεβιασμένα απο κάποιους άλλους αλλά αυτό μου κλήρωσαν οι "μοίρες". Δεν το δέχομαι, δεν το απορρίπτω.
Προσπαθώ απλά να το βελτιώσω.


Εδώ είμαι.

Δεν τα παρατάω και δε θα γκρινιάξω.
Ήρθε η ώρα να δώσω πίσω οτι μου έδωσαν και κάτι παραπάνω.

Το μυαλό έχει φύγει απο τη θέση του αλλά πάντα υπάρχει χώρος για πλάκα.
Άρχισα να την εκτιμώ κατα πολύ. Δίχως αυτή θα τα είχα παίξει.


Δε θα πω οτι είναι αδικία. Κι αν το πω, τι θα αλλάξει;

Επίσης, δε μπορώ να συμπαρασταθώ, άλλωστε ποιος έχει γεννηθεί για κάτι τέτοιο;


Ζωή παράξενη, ζωή μοναδική. Δεν ξέρεις τι θα ξημερώσει...

μια κουβέντα.

Χάθηκα απο τον κόσμο, μα όχι απο τον εαυτό μου.


Εσύ, όμως για μένα, έχεις σβήσει. Πνίγηκες στο πέρασμα των ημερών. Επειδή το επέλεξες;...