Subscribe:

Friday, September 26, 2014

Να μαι και πάλι εδώ. (ΩΧ)

Ένας φίλος, μου είπε πως είναι καλό που δε γράφω. Δείχνει πως δεν έχω θλίψη. Ίσως να είναι και κακό όμως λέω εγώ. Δείχνει οτι μπορεί και να βαριέμαι ή να μην έχω έμπνευση. Και η αλήθεια βρίσκεται εδώ.
Υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω, μα ζω στην αναβολή.
Ίσως και να το βαρέθηκα το blog. Αφού λέει ο νους οτι δε μου προσφέρει ανθρώπινη παρουσία, γιατί να συνεχίζω;

Σήμερα συνειδητοποίησα
1. Πως οι κοντινότεροι μου φίλοι είναι 2. Όλοι οι άλλοι είναι είτε περιστασιακοί φίλοι - δηλαδή άτομα που κατά καιρούς μπορεί να βγαίνουμε πιο συχνά, παρ'αυτά χανόμαστε- είτε απλώς γνωστοί - εκείνοι που γνωρίζεις τα ονόματά τους, βασικές πληροφορίες και μπορεί να έχεις βγει κανα 2 φορές για καφέ, αλλά δεν υπάρχει τίποτα το ιδιαίτερο κοινό, ώστε να συνεχίσεις. Α! και τα άτομα που μπορεί να σας συνδέει κάτι -σχολή, άθλημα, επάγγελμα, κοινή παρέα- αλλά να ΜΗ θες να κάνεις εσύ παρέα μαζί τους για δικούς σου λόγους.

2. Πως δεν πολυ-θέλω να συνεχίσω να ασχολούμαι με την ονυχοπλαστική. Να εκθέσω και τους λόγους για να καταλάβετε αν θέλετε: πρώτον, δεν έχω τον κατάλληλο χώρο. Όσο κι αν άλλαξα πράγματα στο σπίτι, ο χώρος μου δεν είναι επαγγελματικός, δεν προσελκύει πελάτισσες και δεν έχει καν τον κατάλληλο φωτισμό (μου βγαίνουν τα μάτια με λίγα λόγια). Αυτό είναι το μεγάλο μου παράπονο διότι ως ένα βαθμό δεν ευθύνομαι εγώ [όχι αγαπημένε αναγνώστη, δε γίνεται να το διακοσμήσω πολύ περισσότερο, διότι το σπίτι είναι τόσο παλιό που σχεδόν συνέχεια βρωμάει υγρασία]. Δεύτερον, είμαι εντελώς σκράπας στα σχέδια (αν και έχω κάνει μεγάλα βήματα κι έχω κάποια όμορφα αποτελέσματα) και χρειάζομαι τόσα πολλά υλικά και μαθήματα που αμφιβάλλω αν στην παρούσα φάση αξίζει το έξοδο. Τρίτον, φοβάμαι την απογοήτευση. Κι αν διαθέσω όλα αυτά τα χρήματα και τελικώς δεν έχω έσοδα; Ήδη έχω ξοδέψει μία ολόκληρη περιουσία, έχω κάνει και κάποιες λάθος επιλογές και τα έσοδά μου ήταν πολύ μετρημένα. Δεν έχω βγάλει καν όσα έδωσα. Έτσι κι αλλιώς, σε τέτοια περίοδο κρίσης, ακόμα κι αν γίνω καλή στο nail art, γιατί να προτιμήσουν εμένα; Ξαναγυρίζουμε στο πρώτο, το οποίο λέει οτι ο χώρος μου δεν είναι κατάλληλος κι έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος ο οποίος μπορώ να πω οτι σχεδόν με καταθλίβει {ώρες ώρες όντως με καταθλίβει} . Βεβαίως, είναι πολύ λογικό μια κοπέλα να φτιάχνει τα νύχια της για να είναι όμορφα, αλλά είναι ακόμα πιο λογικό να θέλει κι έναν ευχάριστο χώρο, διότι θα διαθέσει ένα Χ χρόνο εκεί μέσα. Και μπορεί να είμαι ευχάριστη εγώ και να κάνω πλάκα, αλλά δεν τους ανοίγει και η καρδιά εδώ μέσα (ναι, σπίτι μου λέω). Έπειτα (είμαστε στο 4), χρειάζομαι ΚΙ ΑΛΛΑ υλικά που σημαίνει ΚΙ ΑΛΛΑ εξοδα, που σημαίνει φόβος για απογοήτευση που σημαίνει οτι δε θα τα πάρω, κι αυτό με τη σειρά του σημαίνει οτι δεν έχω καν τα πολύ βασικά για να δουλέψω κι έτσι τέλος έχουμε και λέμε πως διαθέτω τα μισά υλικά δίχως να βγάλω χρήματα. Αν απορείς το πως δούλευα μέχρι τώρα, να σε ενημερώσω οτι βρισκόμουν το καλοκαίρι 2 μήνες στη Ρόδο κι έκανα κατ οίκον επισκέψεις σε κόσμο που ποτέ δε θα γίνει "κύκλος" μου, απλά και μόνο επειδή είχα κάνει κάτι -ας πούμε- καινοτόμο: κόλλησα χαρτάκια στο δρόμο κι έβαλα online αγγελίες. Μόνο που στη Θεσσαλονίκη βρωμά ο τόπος απ αυτά. Άσε που το έχω ήδη κάνει και δεν είχα ούτε μία ανταπόκριση. Έλεος...
Τέλος, αφού έχω αριθμήσει τα παραπάνω , μπορείς να φανταστείς οτι όλο αυτό ΔΕ μου κάνει αίσθηση να θέλω να το κυνηγήσω κι άλλο.... Ε, βαρέθηκα 2 χρόνια τώρα τα ίδια και τα ίδια.

3. Ότι είμαι αναποφάσιστη. Πιέζομαι με τα προγράμματα που βγαίνουν όλα μαζί. Δε μπορώ να αποφασίσω αν θέλω να μάθω Ρώσικα ή Ιταλικά, αν θα κάνω μαθήματα ζωγραφικής -άσχετα με τα νύχια- ή αν θέλω να μάθω να πλέκω, τι χορό να επιλέξω ή αν θέλω να κάνω yoga free και όλα αυτά επειδή δε γνωρίζω το πρόγραμμα μου στο ΤΕΙ και γενικώς τι με περιμένει. Σκατούλες....

4. Ότι συνεχώς βαριέμαι που ζω. Είμαι όλο αναβολές και δικαιολογίες. Λίγα πράγματα μου αρέσουν κι ενίοτε αναβάλω και αυτά. Πχ να κάνω γιόγκα ή χορό. Σιχτίρ....


Δε μου λέτε... Εσείς απο πού ψωνίζετε φίλους να περάσω μια βόλτα κι εγώ;