Subscribe:

Saturday, July 9, 2016

I am tired.

I miss my life in Liberec. That freedom... that stability, that security...
No anxiety.

I want the white tiger back.
It gave me confidence. She could fight my beast.

Am I alone?

Friday, July 8, 2016

Ζητούνται όρεξη για ζωή και ελπίδες

   Δεν την παλεύω άλλο. Έχω ένα βάρος να με συνοδεύει καθημερινά, πάντου. Στην αρχή ξεκίνησε με νυχτερινές επισκέψεις :" οκ, είναι απλά μια φάση". Μετά, όμως, μετατράπηκε σε μια σκιά που με ακολουθεί καθημερινά. Στοιχειώνει τα όνειρά μου αρχικά... "οκ, όνειρο είναι, ξύπνησα". Δυσκολευόμουν να κοιμηθώ. Δεν ήθελα ή δε μπορούσα. "Λανθασμένα ρυθμισμένο πρόγραμμα ύπνου", έλεγα. Και να προσπαθώ παράλληλα να βρω τρόπους να κοιμηθώ είτε με αλκοόλ είτε με βότανα είτε κι εγώ δεν ξέρω πως αλλιώς...
   Έπειτα, αυτή η σκιά μετατράπηκε σε αρνητισμό, πεσιμισμό και τάσεις διάφορες. Και το προσπάθησα για λίγο, μα είμαι δειλή. Πλέον, όμως, κοιμάμαι και ξυπνάω με την ίδια σκέψη. "Ποιο το νόημα όλου αυτού;" . Δε μπορώ να το σηκώνω άλλο αυτό το βάρος. Θέλω να φύγω. Μόνιμα. Μια και καλή. Δεν καταλαβαίνω γιατί να ζω, τι πρέπει να κάνω εδώ. Δε μπορώ να το σηκώσω όλο αυτό στην πλάτη μου άλλο. Νιώθω να είμαι βάρος μόνο. Δε βρίσκω τι κατεύθυνση να πάρω και νιώθω παντελώς άχρηστη.
   Με έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις μου. Δεν ξέρω απο που να πιαστώ για να σηκωθώ και δεν ξέρω πια τι αγαπάω γύρω μου. Είχα ένα σκοπό, ένα όνειρο , το οποίο το εκπλήρωσα και τώρα νιώθω κενή, ανούσια. Μήνες ψάχνω απαντήσεις, μια υπόδειξη, ένα αστέρι, ένα σημείο στον ορίζοντα ή ένα μεταφυσικό -έστω σημάδι. Πίστεψα για λίγο οτι κάτι θα αλλάξει. Ναι, έζησα για δυο μέρες λίγο καλύτερα. Μα και πάλι φοβήθηκα.
   Είμαι ένα κοριτσάκι 23 ετών με μυαλό δεκάχρονης. Δεν έχω ιδέα τι μπορώ να κάνω και αποφεύγω τις ευθύνες (μάλλον ;). Νιώθω καθηλώμένη. Κι όσο εύκολο είναι να λέω ή να ακούω οτι είναι στο χέρι μου να τα αλλάξω όλα, πάλι κάτι με εξοντώνει. Νιώθω δέσμια του ίδιου μου του εαυτού. Όλα γύρω μου τα βλέπω σαν ένα κλοιό που σφίγγει . Έναν κλοιό τον οποίο βοηθάει ο εαυτός μου να σφίγγει παραπάνω. Πονάω.
   Δίνω καθημερινά μια μάχη, ναι όπως όλοι. Αλλά έχω αυτό το συναίσθημα οτι εμένα μου έπεσαν πολλά. Θέλω να ξαναγίνω παιδί, να χωθώ στην αγκαλιά κάποιου που θα με παρηγορήσει και δε θα μου πει τίποτα, μονάχα θα με κοιτάξει και θα μου εξηγήσει οτι όλα θα τελειώσουν σύντομα. Ως πότε θα βαστάω;
   Πάνω που νόμισα οτι μπορώ να χειριστώ τα πάντα, πάνω που είδα τον ήλιο να ανατέλλει, πάνω εκεί τα σκάτωσα.

Μπαμπά συγνώμη, μα θέλω να πεθάνω.


   Όσο μεγαλώνω, μεγαλώνει κι αυτό το τέρας μέσα μου. Θα με σκοτώσει κι εσείς δε θα έχετε καταλάβει τίποτα. Δεν το διαχειρίζομαι, ξεφεύγει απο τον έλεγχο μου σιγά σιγά. Δεν το κάνω επίτηδες, ορκίζομαι. Δε μου αρέσει άλλο πια να κλαίω. Ξέρω οτι δε βγαίνει τίποτα.

   Χαζεύω, τρελαίνομαι και παίζω ένα τρελό θέατρο κάθε μέρα, να υποκρίνομαι οτι όλα είναι εντάξει.

   Δεν είναι. Τίποτα.

   Είναι σαν να έχω πεθάνει απο καιρό και τώρα να αρχίζω να σαπίζω. Θάψτε με τουλάχιστον, να σταματήσω να πονάω. Δεν αντέχω άλλο.

   Έχω στηρίξει τόσο κόσμο, μα δε μπορώ να στηρίξω εμένα. Δε μ ακούω. Και δε μπορώ να χαστουκίσω τον εαυτό μου και να του πω "σύνελθε". Είμαι χίλια κομμάτια. Κι όσο δοκιμάζω πράματα και βλέπω οτι δεν τα καταφέρνω τόσο απο κάτω με παίρνει. Δεν αντέχω άλλο τις σκέψεις μου, φιμώστε τις. Φιμώστε τις μήπως σταματήσει αυτός ο πονοκέφαλος για λίγο...

*Μην τρέφεις αυτό που θα σε σκοτώσει* ~ Μα, πώς;