Subscribe:

Tuesday, April 25, 2017

The little things in life is what matters!

 Today I went after my work to pick up my...little friend of 5 years. It s maybe the 4th or 5th time she sees me and everytime she looks happy, but today it was a bit different. The door of the kindergarden was open, so she saw me while she was playing with the other young friends. She chucked them up and she came to me shouting with a smile on her face:
"Anicka je tady!!" (Ann is here (but more like "little Anna").
She hugged me and when another mom came to pick up her kid, she again introduced me. Then, we went home. Everytime, without even asking her, she gives me her hand and sometimes she talks to me (I barely understand, because she is not completely able to pronounce correctly yet and I am a begginer in Czech, however we have fun).

Afterwards, while I was getting ready to leave she asked me to stay longer and she demanded the reason I had to leave. She is a very well-behaved kid and she looks extremely cute!

Where do I place my order for a kid like that?? :D

She really warmed my heart today.

Monday, April 24, 2017

Η αλλαγή κι ο φοίνικας

Χρειάστηκε να μιλήσω με κάποιο άτομο για τον εαυτό μου. Έπρεπε να κάνω μια ενδοσκόπηση και να αναμοχλεύσω χρόνια περασμένα. Και τότε κατάλαβα.

Έχω αλλάξει. Εκτός απο εμφανισιακά, που ευτυχώς για το γούστο και το ντύσιμό μου μπορώ να πω "ήταν μια φάση και πέρασε", έχει αλλάξει το "είναι" μου. Είμαι πιο σταθερή. Αντέχω περισσότερο και είμαι καλύτερα προσανατολισμένη στα "θέλω" μου. Εξερευνω, βεβαίως κι εξερευνώ (σε ξένη χώρα είμαι άλλωστε), αλλά βλέπω σιγά σιγά που ανήκω και τι είμαι ικανή να κάνω.

Είμαι ένας απίστευτος άνθρωπος με τρομερές δυνατότητες. Ήμουν για χρόνια τυφλή και ανίκανη να καταλάβω τις ικανότητές μου. Κρατούσα ένα μαστίγιο και μονάχα με τιμωρούσα για πράγματα που ήταν αδύνατο να έχω ήδη κάνει. Ήθελα να έχω γνώσεις και το περιβάλλον ενός ανθρώπου που κατά βάση το πετυχαίνει σε τελείως διαφορετική ηλικία (χωρίς το νούμερο αυτό καθ'αυτό να παίζει ρόλο, οπότε μπορεί να ονομαστεί και "διαφορετική φάση").

Έχω σταματήσει τελείως να γκρινιάζω για τους εξωτερικούς παράγοντες και κυνηγάω να φτιάξω τις συνθήκες μου όσο το δυνατόν γίνεται να είναι καλύτερες. Τόσο, έτσι ώστε να ικανοποιούμαι. Μου λέω αρκετά "μπράβο" απο καιρό σε καιρό. Βλέπω αλλαγές, βλέπω dedication (οι ελληνικές λέξεις "αφιέρωση" και "αφοσίωση" δε με καλύπτουν σε αυτό που θέλω να εξηγήσω) και βλέπω ανθρώπους που με τη δική τους πείρα προσπαθούν όχι μόνο να με καθοδηγήσουν αλλά και να με βοηθήσουν με συμβουλές και γνωριμίες.

Αν καμιά φορά κοιτάζω παρελθόντες μήνες, τότε ντρέπομαι. Ντρέπομαι και θλίβομαι για καταστάσεις που πέρασα, για ψυχή που έδωσα σε λάθος στιγμές (όχι ανθρώπους) και που δεν επικεντρώθηκα εκεί που θα κέρδιζα κάτι. Το παρελθόν δεν αλλάζει και δε θα μοιρολατρήσω γι αυτό. Ό, τι πέρασα ήταν χρήσιμο.

Χρήσιμο έτσι ώστε να φτάσω σε ένα τέρμα, να περάσω σε τέλμα και τελικά σαν τον φοίνικα να αναγεννηθώ απο τις ίδιες μου τις στάχτες, οι οποίες παραλίγο να μου κοστίσουν τη ζωή.
Ναι, προσπάθησα να πεθάνω. Ναι, ξέρω πολύ καλά γιατί το έκανα. Ναι, θυμάμαι τα πάντα, αλλά όχι, δε θα ήθελα να τα σκέφτομαι συχνά, με ενοχλεί.

Το σημαντικό είναι οτι επιτέλους, βλέπω τον ήλιο μπροστά μου. Και βλέπω οτι έχω εφόδια και δυνατότητες να απολαύσω τις ακτίνες του.

Οι δρόμοι δεν είναι στρωμένοι με ροδοπέταλα σαφώς. Θέλει σκληρή δουλειά ακόμα κι αν δε φαίνεται ο ιδρώτας που χύνεται ή ακόμα ακόμα κι αν δεν χύνεται καν ιδρώτας. Κι επίσης, κάθετί έχει κι ένα τίμημα. Αλλά στη ζωή χρειάζεται να επιλέξουμε τις δυσκολίες εκείνες που θα μας παρέχουν ένα τέτοιο βαθμό δυσκολίας, που όταν τελικά το ξεπεράσουμε, να είμαστε πολύ καλύτεροι απο πριν.

Κι όπως είπα σε ένα φίλο μου πρόσφατα... Η ζωή θέλει δυσκολίες γιατί αλλιώς είναι βαρετή και δεν υπάρχει προσωπική εξέλιξη.  Χρειάζεται να έχει προκλήσεις.... Προκλήσεις που ακόμα κι αν σε γονατίσουν και τα παρατήσεις, θα ασχοληθείς με κάτι άλλο στο μεταξύ και θα προσπαθήσεις ξανα στο μέλλον. Κι όταν ασχοληθείς τη δεύτερη φορά, θα ξεπεράσεις το εμπόδιο και θα πεις στον εαυτό σου "κοίτα να δεις... τελικά το έκανα!". Και τότε θα ξέρεις οτι έχει κάνει level-up.
Διότι η ζωή αποτελείται απο επίπεδα.

Κάποια λίγα πράγματα στη ζωή μου υπήρξαν τόσο εμφανώς μπροστά μου, που τα αγνοούσα γιατί έψαχνα για κάτι άλλο. Τώρα που σταμάτησα να ψάχνω, κοίταξα μέσα μου και βρήκα πράγματα που δεν υπολόγιζα ποτέ όταν αναλογιζόμουν "τι θέλω;" και "απο τι αποτελούμαι;".  70% νερό λένε οι επιστήμονες...

Δεν έχω να δώσω καμία συμβουλή για το κλείσιμο. Είμαι καλά, καληνύχτα σας, έχω διάβασμα αύριο και μια αρκετά γεμάτη μέρα στη δουλειά την Τρίτη! Και χαίρομαι και για τα δύο. Φιλούρες.

Η φωτογραφία bonus πριν απο μια έξοδο με καλή, ποιοτική παρέα τελείως διαφορετικής ηλικίας!

By the way, αυτό είναι το νέο μου σπίτι!

Σχέσεις με ανθρώπους και ζώα!

Πώς ταιριάζουν οι άνθρωποι;
Καταλαβαίνω αυτό που λένε οτι για να ερωτευτεί ένα ζευγάρι χρειάζεται χημεία. Δηλαδή, αυτό το συνονθύλευμα που ξεκινάει απο την εμφάνιση του άλλου (δεν υπάρχει άτομο που να θεωρεί το άλλο του μισό, άσχημο!) και καταλήγει στο "μ' αρέσει κάθετί που κάνει".

Αλλά, αν το πάω ένα βήμα παραπέρα και στην ερώτηση μου περικλείσω και τους φίλους, τότε πάλι έχει να κάνει με χημεία; Τους φίλους δεν τους διαλέγουμε σαφώς για την εμφάνισή τους (ή τουλάχιστον δεν ξέρω κανέναν σώφρων που να το κάνει). Περνάει καιρός για να δεθείς. Μοιράζεσαι σκέψεις, όχι μόνο χρόνο. Κανείς δε βγαίνει απλά για να κοιτάζει τη φάτσα του φίλου του. Κάτι θα πουν, κάτι θα συμβεί.

Μα τι είναι αυτό, που δίνει το πρώτο στίγμα για να έρθουν κοντά;
Τι είναι αυτό που έχω και έκανε τον 75χρονο (ίσως και παραπάνω) να με καλέσει για δείπνο με όλη την κομπανία τις προάλλες και τελικά τι πράγματα συνετέλεσαν στο να περάσουμε φανταστικά, γελώντας όλη την ώρα;

Και μετά, μου έρχονται οι σκύλοι που έχω συναντήσει και πόσο μάλλον οι σκύλοι εκείνοι που είναι "φίλοι" μου και όταν με βλέπουν τρελαίνονται. Πώς χτίσαμε τέτοια σχέση με το σκύλο; Δεν είπαμε κουβέντα! (εκτός απο τις δικές μου δηλαδή, αλλά δεν τη λέω συζήτηση τα "που είσαι συ" και "τι όμορφος που είσαι"). Απίστευτο το πως δένεσαι με ένα ζωντανό πλάσμα, που πόσο μάλλον αδυνατεί να εκφραστεί λεκτικά...

Μυστήριο οι σχέσεις των ανθρώπων. Μπορεί να είναι αμέτρητα χιλιόμετρα μακριά και να υπάρχει όχι μόνο επικοινωνία αλλά και αισθήματα. Ευτυχώς, στην εποχή που βρισκόμαστε υπάρχουν διάφορα μέσα επικοινωνίας κι έτσι έχουμε επαφή.
Από την άλλη βέβαια, μπορεί κάποιος να βρίσκεται δίπλα σου, αλλά η επαφή να έχει χαθεί... Να μιλάς, να μιλάς, να εξηγείς και ο άλλος να νομίζει τελικά ότι είσαι εξωγήινος ή απλά να μη δίνει δεκάρα στην παρούσα φάση γι αυτά που του λες.
Γίνεται κι αυτό...


Ας είναι !

Friday, April 14, 2017

Η νύχτα είναι μοιραία~ το χιούμορ είναι το μυστικό.

   Το μήνυμα που έλαβε ήταν απο την Ελένη. Ήταν εκεί γύρω, οπότε η Άννα την κάλεσε στο σπίτι της για να πιούνε μαζί έναν καφέ. Αφού είπαν τα νέα τους η Ελένη τη ρώτησε αν πέρασε καλά με τον αδερφό της την προηγούμενη φορά.

-Ναι, βέβαια, κι αναρωτιέμαι πως και δεν τον είχα γνωρίσει τόσο καιρό. Είναι πολύ συναρπαστικός, με χιούμορ.
-Ωπ, τσιμπήθηκες; την πειράζει η Ελένη.
-Αν είχα τσιμπηθεί βρε Ελενάκι, θα είχαμε ξαναβρεθεί έκτοτε. Εμείς ούτε που έχουμε μιλήσει.
-Α, να, κατά φωνή, λέει και σηκώνει το κινητό της που χτύπησε. Γεια σου Αλέξανδρε, λέει, τελείωσα με τις δουλειές μου και είμαι με την Άννα για καφέ. Θα μας βρεις στο σπίτι της, λοιπόν, σε περιμένουμε, ξέρεις που είναι;

Σε λίγα λεπτά, η Άννα ανοίγει την πόρτα και βλέπει τον Αλέξανδρο να της προσφέρει ένα κουτί με γλυκά.
-Βρε Αλέξανδρε, δεν ήταν ανάγκη να μας παχύνεις! του είπε γελώντας.
-Ε, πως, πρώτη φορά στο σπίτι σου...
-Α, δεν είχες ξαναέρθει; απόρησε η Ελένη.
-Όχι, απλώς την είχα φέρει μέχρι την πόρτα, χαμογέλασε ο Αλέξανδρος.

Καθώς έπιναν τον καφέ, τα αστεία πήγαιναν κι ερχόντουσαν. Ιστορίες, πειράγματα και το μεσημέρι δεν άργησε να έρθει. O Αλέξανδρος έφυγε με την Ελένη και η Άννα ξεκίνησε τις δουλειές του σπιτιού. Το απογευματάκι αργά, κάποιος νέος αριθμός την καλούσε κι όταν απάντησε άκουσε τον Αλέξανδρο στην άλλη άκρη της γραμμής:
-Τι θα έλεγες να πάμε για ένα ποτάκι αργότερα; Σκέφτηκα οτι σήμερα είναι Σάββατο και είπα να εκμεταλλευτώ την ευκαιρία.
-Ποια ευκαιρία;
-Οτι αύριο δε δουλεύεις κι έτσι θα μπορούσαμε να περάσουμε όσες ώρες θέλουμε τριγυρνώντας στα μπαράκια της πόλης! είπε εκείνος χαριτολογώντας.
-Αχ, βρε Αλέξανδρε, βλέπω έχεις όρεξη. Τότε επέτρεψέ μου να τελειώσω κάτι δουλειές που κάνω και όταν θα ετοιμάζομαι θα ξαναεπικοινωνήσω. Μπορείς αν θέλεις να σκεφτείς ως τότε τις λεπτομέρειες τις εξόδου.
-Ωραία. θα περάσω να σε πάρω αργότερα, λοιπόν.

Η Άννα έκλεισε το τηλέφωνο με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο. Δεν είχε και τρομερή διάθεση για έξοδο, αφού άλλωστε και το προηγούμενο βράδυ είχε βγει με τις φίλες της. Όμως, ήξερε πως εφόσον θα έβγαινε με τον Αλέξανδρο ήταν εγγύηση πως θα περνούσε τη νύχτα γελώντας. Κι έτσι, λοιπόν, ξεκίνησε λίγο αργότερα να ετοιμάζεται κι εκείνος πέρασε να την πάρει. Μόνο που αντί να την περιμένει στο αυτοκίνητο, της χτύπησε την πόρτα.

Εκείνη, ντυμένη με ένα κολλητό φόρεμα και μαύρες γόβες, ανοίγει και προκαλεί στον Αλέξανδρο ένα μίνι εγκεφαλικό, το οποίο είναι πρόδηλο. Κρατάει στο χέρι του ένα μπουκάλι και με χαμόγελο την περιεργάζεται απο πάνω ως κάτω, πριν καταφέρει να της πει "δείχνεις υπέροχη!". Μετά την ευχαριστία της ο Αλέξανδρος της προσφέρει το μπουκάλι λέγοντας:
-Είχα αυτό το κρασί στο σπίτι απο καιρό και καθώς συζητήσαμε για την κοινή μας αγάπη στα καλά κρασιά, θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου.
-Πολύ ευγενικό εκ μέρους σου. Θέλεις να ξεκινήσουμε με αυτό; του είπε με μυστήριο ύφος.
-Η αλήθεια είναι οτι το σκεφτόμουν, αλλά τώρα που σε είδα, θέλω να βγούμε έξω πρώτα, να διασκεδάσουμε.

Κι έφυγαν...

Thursday, April 13, 2017

Elsevier conference


 After the presentations:

You really think librarians and researchers are...boring??
How about NO!?!!



At the dinner!


Yes, I am gathering experiences and I m in love with the procedure!

Tuesday, April 11, 2017

Η νύχτα είναι μοιραία- τα σπάσαμε πια;

   Ο Αλκιβιάδης εξαφανίστηκε για αρκετές μέρες. Η Άννα πείστηκε οτι το μόνο που είχαν μεταξύ τους ήταν ένα πάθος, που το εκτώνοναν με σεξ.  Δεν του τηλεφώνησε αλλά ούτε κι εκείνος την πήρε. Φυσικά, όμως, βρέθηκαν ξανά στο ίδιο μπαρ, τυχαία.

-Καλησπέρα, είπε εκείνη μόλις πέρασε δίπλα του.
-Καλησπέρα, απάντησε κι αυτός σχεδόν πικρόχολα, παρά την προσπάθειά του να χαμογελάσει.

Η Άννα θα τον ρωτούσε "πώς κι απο δω;" αν δεν έβλεπε τέτοια αντίδραση. Όμως, τώρα μονάχα προσπέρασε και κάθισε με τις φίλες της.

-Άννα, ο Αλκιβιάδης δεν είναι αυτός εκεί; Γιατί δεν του λες να έρθει στην παρέα μας να τον γνωρίσουμε κι εμείς; ρώτησε μια απο τα κορίτσια της παρέας.
-Ξέχασα να σας πω... Έχει τελειώσει, είπε αδιάφορα.

Έκπληκτα τα βλέμματα και των τριων ακροατριών.
-Μα πότε; ρώτησε η πρώτη.
-Γιατί; αναρωτήθηκε η δεύτερη.
-Τι δεν σου έκανε; μπήκε στο ψητό η τρίτη.
-Κοιτάξτε, θα σας πω εν συντομία και δε θα το λιβανίσουμε και πολύ. Απλώς, σταματήσαμε να μιλάμε. Δεν έχει ενδιαφερθεί εδώ και μέρες. Μόνο σεξ καταλήξαμε να κάνουμε... απάντησε με κάποια απογοήτευση.
-Ρε συ, νόμισα οτι τον είχες ερωτευτεί όμως, εξέφρασε η Σοφία.
-Σοφάκι... της χαμογέλασε και ήπιε το ποτό της αργά.
Δεν πρόσθεσε τίποτα. Τα κορίτσια δεν συνέχισαν άλλο. Παρα μόνο τη ρώτησαν αν θέλει να φύγει.
-Αρνητική απάντηση, συνεχίζουμε τη διασκέδαση, είπε χαμογελώντας ειλικρινά.
-Οκ! είπαν όλες μαζί.


Κι ο Αλκιβιάδης απο την άλλη, φαινόταν να μην έχει κανένα πρόβλημα που ήταν εκεί, γύρω της. Έσφιγγε τα δόντια του μέσα του και έδιωχνε τις σκέψεις. Ο Άκης τον είδε σκεπτικό και τον ρωτά τι σκέφτεται. Ήξερε ήδη οτι έχει σπάσει η φάση με την Άννα.
-Τίποτα ρε, απλά να, δεν πολύ-γουστάρω που είναι εδώ.
-Α, δε θέλω τέτοια. Είμαστε πολιτισμένοι εμείς. Δε θα φύγουμε. Δε θα της κάνουμε τη χάρη. Αλλά πες μου κάτι ρε μαλάκα, τι ακριβώς παίχτηκε;
- Έχει δουλειά, είπε. θα είναι απασχολημένη με το να πηδιέται με κανέναν μωρέ. Ίσως με αυτό το φιλαράκι της που γνώρισα.
-Ο Σωτήρης; Πας καλά ρε ηλίθιε;
-Γιατί όχι;
-Τι μαλάκας είσαι!
-Γιατί, ξαναλέω!;
-Βρε στραβάδι... Ο τύπος είναι gay! Νομίζεις οτι αυτός θα πηδούσε τέτοια γκόμενα; του, είπε και τον χτύπησε στην πλάτη.
Ο Αλκιβιάδης συνοφρυώθηκε.
-Δε ρίχνω τα μούτρα μου.
-Ναι, ξέρουμε. Παραείσαι άντρας. Ζώο.
-Ρε κόφτο.
-Σκέψου, τη θες ακόμα; Απλά σκέψου, για σένα. Κι απο κει και πέρα αποφάσισε. Ρε, σε πειράζει να σε αφήσω; Έφαγα σκάλωμα με μια φίλη της Άννας.
-Πάνε ρε.

Ο Άκης άφησε τον Αλκιβιάδη και πλησίασε το τραπέζι της Άννας. Στόχος του ήταν η Κάτια.
-Κορίτσια, να κεράσω σφηνάκια; τις ρώτησε για να σπάσει τον πάγο.
Τα κορίτσια κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και τελικά άφησαν τη Σοφία να απαντήσει:
-Από σένα ή απο το φίλο σου;
Η Άννα δεν είχε παρατηρήσει τον Άκη. Τους είχε δει μαζί με τον Αλκιβιάδη αλλά δεν έτυχε να γνωριστούν ποτέ. Ο Άκης της απαντάει οτι ο φίλος του δεν έχει καμία σχέση.
Αφού, λοιπόν, ήρθαν τα σφηνάκια και τα κατέβασαν, συστήθηκαν μεταξύ τους και ο Άκης πλεύρισε την Κάτια. Η Σοφία αγκάλιασε την Άννα για να τη ρωτήσει διακριτικά "τι γίνεται ακριβώς;".

Αφού η Άννα τον έκοψε με τακτ, κατάλαβε οτι ο Άκης μάλλον ενδιαφερόταν για την Κάτια και λέει στη Σοφία οτι είναι ολα καλά.
-Ας τον μωρέ. Δεν είναι δα και κατάσκοπος, είπε και γέλασε.

Η ώρα πέρασε με λίγα ποτάκια ακόμα, ενώ ο Αλκιβιάδης πέρασε να χαιρετίσει τον Άκη και να φύγει. Φυσικά αποχαιρέτισε και τα κορίτσια τυπικά.

Η Σοφία έριξε μια κλεφτή ματιά στην Άννα, η οποία φαινόταν αυτοσυγκρατημένη.
-Όλα εντάξει, ε; της πετάει η Λίζα απο δίπλα.
-Θα σας πω οτι με πειράζει μεν, αλλά ναι, όλα καλά.
-Εγωιστές ρε φίλη, της λέει και κατεβάζουν οι τρεις τους άσπρο πάτο. Η Κάτια έχει απορροφηθεί με τον Άκη που κάτι της λέει για τις μουσικές του προτιμήσεις. Φαίνεται οτι έχουν βρεθεί σε ίδιες συναυλίες σε παρελθοντικό χρόνο.


Το πρωί η Άννα απόλαυσε τον ζεστό της καφέ δίπλα στο παράθυρο. Την ησυχία της διέκοψε ο ήχος απο το εισερχόμενο μήνυμα στο κινητό της. Απόρησε.


Gorlitz tango workshop


                 
 Sunday 09.04.17, going to Gorlitz for a milonga and workshop :D  











At the place (it is an amazing place):




Next day, back to work:

Saturday, April 8, 2017

I Amsterdam

   I 've been to an amazing conference and my mind got new information...

AMSTERDAAAAAAAAM!!!


The proud me, holding my BADGE!!

The lounge area for breakfast and coffee, snacks or even lunches!


The area of museum underneath us:

This is a part of dinner. Salmon with ginger foam. Let me repeat. FOAM. :D




Alkmaar during night:

Is this AMSTEL?  Yeap.

Oh, a moment of silence for my -somehow- failed try to make my own Freddo Espresso at a bar near Muiden castle. Lol, we both drunk them (my friend got another one).

Oh, by the way... We got the moment of the opening of the bridge! Yupieeee!

This is Amsterdam calling. Answer it.






For more photos, whether ask me or google. 




Thursday, April 6, 2017

The story of the (wannabe) forest


It all started with a question: -Can you paint?
-Can I...paint what?
-A tree!!
-Ok, I've done this before. How big?

...
Fuck me, right?
But bitch, I did it.
At first I thought, let's be the child I tried to be once again. Here:
(Press on any photo to make it bigger)


ok, it's the first thing on the...wall?!? Really??

nope, you cannot make it look better with these...red marks?? Are you crazy?
Maybe with a second one?? And some extra details on the first...

add the leaves and the branches.



Yeap, exactly. It's me. Oooon a table. Later there was even a ladder on the table!



I had an idea!

Aaaand, some mushrooms!


Maybe it s time to show you the finished product. Ta-da:


Signed it. 

I like my mushrooms.


I am proud!!