Subscribe:

Wednesday, December 19, 2018

Attached to material

I remember those black shoes I had with the pink stripe. One stripe only to make them look feminine. Other than that, they were completely boy-ish. Though, I had asked my mom to buy them for me, because they were so nice (and probably comfortable). Even though nowadays I don't remember at all how they felt like, I still remember how they made me feel like: confident.

It was only a pair of casual shoes. This type for skating... They were a famous brand I remember and they lasted quite long. But even after they were causing me some dis-comfort, I still kept them, without wearing them.Just for the sake of looking at them.


I also have a ring. That ring makes me feel powerfull. Not with flying abilities or invisibility, but it gives me confidence. It makes me also feel secure. And that's because it reminds me -in my mind- how special I am.


I have a pair of jeans. They are gray. Like that pair of jeans I had and I kept wearing since my teenage years. They lasted about a decade. Not branded.


I had to change my glasses frame, so I searched for the exact same I had the last couple of years. I couldn't find it, so I had to move on. I denied, so I fixed a new pair along with my old one. "Just in case", I kept telling myself. They are not forgotten, just left aside for a while.


I went for a short holiday in the town I did my Erasmus => The known place. The security. The memories. The confidence.


Whatever I do, I try to revive my past. Usually it reflects my teenagehood, but sometimes it can be also something just a bit older.


I do have a dark era as well though. Somewhere from 2012 to the beginning of 2017. When I lost my brother. When I experienced the pain of my mom battling with leukemia. When I was unable and not allowed to grow up, however was given vast adult responsibilities. When I had to change country in order to be myself. When I kept changing friends, because nobody suited me.
The time before my freedom.

In fact, I am still going mentally back to the period when I was exploring the world. When I was learning. When I was getting hurt, but I kept fighting. Now, I get hurt, but it makes me more indifferent.


At least, there is always a way of hidding in my past for a while, in order to re-charge and... attack.

Tuesday, December 18, 2018

Answered

Now I know and I can let go...

Actually, I have already let it go, after the tonight's event.


You were there, we danced and it was all like nothing ever happened between us. At all.

Like meeting you for the very first time, in different scenario.

I am not in pain any more.
I really know now.

Thank you.

Metamorphosis completed.

Monday, November 26, 2018

Another reality

  I just realized the reason I choose to read novels: the other life. The life of the heroes that I would like to have or even avoid. Since July 2017 until this very month, I had read very few of them, because you know I prefered to read about self- development. I had such hanger to shape myself in the best posible professional, after I started my -what so called- career. I had been so focused on my -so small- goal of becoming a manager at some point (by title along with the behaviour), that I had no time to sunk in other realities or even losing time...
   Currently, after changing two jobs in a month (will talk about it another time- nothing bad), I would love to say I am finally settled. Unfortunatelly, I cannot say that. This new job is so different of what I had been used to: the people here are way friendlier, the job is complicated and has real challenges (and not what they used to call challenge in a previous job the act of pressing extra buttons or talking with foreighners from Asia), I need to study and learn new things really every day and cross my own limits. My mind gets so tired sometimes with everything that suddenly I felt the need to throw away (ok, just put aside) all the books I was reading as I realized, opening the app (Scribed) and seeing them standing there, was making me feel fed up already. But I love books, so I had to do something for the 45 minutes I pass in the public transport. Hence, novels...

   And here come the dreams! Connected with the books, I keep seeing dreams that make me feel weird, upset or even depressed for a moment. Because they show a life I don't lead and in the dream I am happy. I am the star of everything, when in reality I have an ordinary and boring life. Sometimes, I try to decide whether I hate work itself or waking up early (how much this has changed lately... ) . So, there is no other solution rather than losing myself into an alternative reality, which gives me wild ideas of chasing billionaires (not happening- I have morals).


   However, some dreams are cool, man...

Friday, November 23, 2018

Emotionally unavailable

I am quite drained. 
My mental health is pretty fine, my physical health is normal (with my ups and downs- fucking lower back pain) but my psychology seems to be unstable from time to time, but it is not bad. However, I am emotionally unavailable. 

You are still haunting my dreams. You keep reminding me of your existance as if you are a vulgar stud. Only you are not a male.


Life is unfair and we just have to keep up with it. No comments, no hesitation, no tears. Just keep going. Whatever that is.


I have had a lot of people in my life like you. You were no surprize you see...
Chances are to be given frugally, and I went beyond that several times.
And now I hate myself for giving you so much of importance and space in my life. What I fool I had been...

So please, do me this favor and get lost now. That's enough.

Wednesday, October 31, 2018

Τοξικότητες

Βγάλτε απο τη ζωή σας όλους τους τοξικούς ανθρώπους εαν θέλετε να προχωρήσετε σε κάτι καλύτερο. Δεν υπάρχει λόγος να αναλωνόμαστε σε ανθρώπους που δεν εκπέμπουν και δε λαμβάνουν σήματα στο ίδιο μήκος κύματος. Κι αυτοί μπορεί να είναι οποιοιδήποτε σε προσωπική σχέση: ερωτικοί σύντροφοι, φίλοι, συγγενείς...

Δεν είμαστε εδώ για να χαραμίζουμε φαιά ουσία σε ανωριμότητες, βλακείες και νωθρότητες.

Τι θα πει, σε μια σχέση "δίνω δεύτερη ευκαιρία";

Εξαρτάται πάντα το τι έχει συμβεί, αν όμως η κατάσταση είναι ιδιαιτέρως περίπλοκη, τότε δε βλέπω το λόγο να ειπωθούν λόγια.


Έτσι κι αλλιώς, στην ελληνική λέμε "αστο να πάει στο διάλο..." , ε, κάτι τέτοιο εν ολίγης.

Wednesday, October 10, 2018

Seeking...

Chopin- Nocturne no 20


The authors are very weird creatures.

They write about pain as if it doesn't exist, when they have met it personally. They can tell you how death looks like, because they have looked in his eyes.

They write about loneliness, because not only it exists inside them, but they also nurture it...

They love their solitude, like ghosts love the night... like priests have their churches and temples... like fish live only in the water...like critics love the theater and like rings need the fingers to exist...


I am such an author. I can talk to you about the endless nights or even the very long days, when I am seeking the darkness...

Love dances passionately with death sometimes.
Romeo's story is well-known anyways...


How many poets have tried to capture the beauty of the known and the unknown?

I wish I will be great one day, like them.

And this way, I might manage to hold a tobacco pipe in my own unique style.
I might succeed to dance in my own rhythm.

So, this way, I might also discover happiness...

Ernesto Cortazar- Beethoven's silence

Wednesday, October 3, 2018

Η νύχτα είναι μοιραία - ποτέ δε μιλήσαμε

[Σας προτρέπω να βάλετε το τραγούδι να παίζει καθώς διαβάζετε το επεισόδιο αυτό]

  Αρχικά, κανείς απο τους δύο δεν κοιτάζει τον άλλο. Προσποιούνται πως κοιτούν την οθόνη των στίχων, παρ' όλο που και οι δύο τους γνωρίζουν καλά απ'έξω. Ξεκινά ο Αλκιβιάδης ως Γονίδης να τραγουδά " Αν είχες τη δύναμη, στα μάτια να με δεις και ότι ένιωθες, σε μένα να το πεις", μα όπως συνεχίζει γυρίζει το βλέμμα του πάνω της καθως τραγουδά "έτσι άδικα δε θα τελειώναμε εμείς". Η Άννα το παρατηρεί αυτό και με τη σειρά της τραγουδά "Δεν έβλεπες πως μακριά σου δεν μπορούσα", μα τον καρφώνει με το δικό της βλέμμα παρακάτω "πως ήμουν εγώ, που προσπαθούσα". Και τα δίνει όλα στο "και τη ζωή μου πως για σένα καταργούσα...". Στο ρεφρεν δε κοιτάζει κανείς κανέναν, μα συγκεντρώνονται στο κομμάτι. Μόνο προς το τέλος η Άννα τον κοιτά διακριτικά απο περιέργεια.

Ο Αλκιβιάδης χαμένος στις σκέψεις του, μεταβαίνει στη συνέχεια "Αν ήξερες πόσα βράδια είχα πεθάνει
και πόσα όνειρα για σένα είχα κάνει, αυτή η αγάπη τώρα θα χε βρει λιμάνι". Η Άννα μπαίνει στο δικό της μέρος κοιτώντας μία την Σοφία και μία τον Άκη. Δε διασκεδάζει κανείς, δε χαμογελά κανείς. Μόνο κάποια νοήματα γίνονται με τα μάτια της Σοφίας και τελικά το τελευταίο ρεφρεν τραγουδιέται σε στυλ μεγάλων τραγουδιστών που έχουν ζήσει πολλά μαζί. Δηλαδή, κοιτώντας ο ένας στα μάτια του άλλου...


Το κομμάτι τελειώνει και αφήνουν και οι δύο τα μικρόφωνα. Δεν γίνεται κανένα σχόλιο, μόνο η Σοφία προσποιείται την κουρασμένη και ζητά να πληρώσουν.  Ο Αλέξανδρος προθυμοποιείται να πάει την Άννα στο σπίτι, μα εκείνη επιμένει ότι η Λίζα είναι περισσότερο στο δρόμο του. Θέλει να περπατήσει. Ο Αλέξανδρος συμφωνεί απογοητευμένος και έτσι σιγά σιγά η παρέα διαλύεται.
   Καθώς χωρίζουν οι δρόμοι τους και καθένας τραβα προς το όχημα του, την Άννα σταματά κάποιο χερι που της εχει πιάσει το μπράτσο. Γυρίζοντας βλέπει τον Αλκιβιάδη να την κοιτάζει αμίλητος.
- Ξέχασες κατι; Τον ρωτά.
- Εσυ φαίνεται να ξέχασες.
- Ο μπλε αναπτήρας ειναι του Άκη, του λέει κοφτα.
- Δε μιλώ για τον αναπτήρα, νευριάζει αυτός.
   Σιγή.
- Άννα θέλω να μιλήσουμε.
- Φαίνεται πως το κάνουμε ήδη, του λέει πικροχολα.
- Μπορούμε να πάμε κάπου; Τη ρωτά ξεφυσωντας.
- δεν είμαι σίγουρη.
- να σε συνοδεύσω έστω, αποκρίνεται.

   Τι έχει να χασει άλλωστε; Αλλά και τι να εχει να κερδίσει;
   Προχωρούν μαζί. Μα σε όλη τη διαδρομή δε βγαίνει μιλιά, δεν κοιτιουνται και περπατούν σε απόσταση. Είκοσι ατελείωτα λεπτά, είναι κάτω από το σπίτι της.
   Σχεδόν αγνοώντας τον επιδεικτικά, γυρίζει το κλειδί και λίγο πριν εισέλθει, ψελλίζει ένα "ευχαριστώ". Ο Αλκιβιάδης τοτε χωρίς να χάσει χρονο της υπενθυμίζει πως ήθελε να μιλήσουν.

- δεν έβγαλες κουβέντα στην διαδρομή. Πόσο χρόνο θέλεις να μου σπαταλησεις ακομα; Τον ρωτά επιδεικτικά.
- ηθελα να είμαστε κάπου ηρεμα, λέει κατηγορηματικά.
- γιατι, θα παλέψουμε αλλιώς; Τον χλευάζει.
- Άννα γαμω το! Αναφωνεί αγανακτισμένος.
- Φύγε, του ζητά ήρεμα και καθώς διασχίζει το κατώφλι μπαίνει κι εκείνος μαζί της.
- Δε θα φύγω, πεισμωσα, θυμώνει εκείνος.
- μην φωνάζεις, θα ξυπνήσεις τον κόσμο!
- Θα με ακούσεις τότε.
- Σώπα κι έλα πανω, αναγωγε.

   Αγνοώντας την προσβολή, την ακολουθεί στο διαμέρισμα της που τόσες φορές έχει επισκεφτεί στο παρελθόν. Μπαίνοντας και κλείνοντας την πόρτα η Άννα συνεχίζει να τον αγνοεί βγάζοντας τα τακουνια της, ενώ εκείνος στέκεται ακίνητος.
- Δε θα μου πεις να περάσω; Τη ρωτά με απορία.
- Άνθρωπε μου εσύ με ακολούθησες, του λέει καθώς τον πλησιαζει
- Εσύ μου είπες να έρθω πάνω! Αντεπιτίθεται αυτός.
- Μα θα ξεσηκωνες την πολυκατοικία, του επιτίθεται ξανά.

   Βρίσκονται σε πολύ κοντινο τετ α τετ. Τότε εκείνος την αρπάζει και γυρίζοντας τη, την κολλάει στον τοίχο.
Εκείνη αναστατώνεται και προσπαθεί να χαλιναγωγήσει το στιγμιαίο φόβο.

- τι θέλεις; Τον ρωτά συγκροτημένη.

Λαμβάνει την απάντηση της, ακριβώς εκεί...



Inspired by a book I am reading

It makes me sad to know that I am only a substitute in your life because your wife is insufficient. "Insufficient" cannot be used as a mild insult... Who is not insufficient in this life. Everyone lacks a bit of something.

I lack a husband as opposed to you who lacks luck. However, you insist you are lucky. Lucky to find me. You think I am a foolish young lady in her teenage years. That youth brain which tend to digest every bit of a lie you fed it. Since it wanted to grow up...

I know what you are now, thus I selected you. But you, you keep playing with me, my feelings, my existence...
All these because I let you.


I convinced myself you are not my reality. I created a lie which exists only in my mind. There, you belong only to me, but I don't need you. Your appearance in my days means nothing more than trouble and grieve.


This path you selected... be careful...
Because it is full of lies and you can be deceived by demons who want to endeavour your soul.

And then... You burn in hell!


[Fantasy]


Monday, October 1, 2018

Η σειρά των επεισοδίων "η νύχτα είναι μοιραία"

 Αν θέλετε να ξεκινήσετε να διαβάζετε την ιστορία "Η νύχτα είναι μοιραία" σας παραθέτω την σειρά με την οποία να γράφτηκαν. Όλα τα κομμάτια περιλαμβάνουν τον τίτλο, μαζί με έναν υπότιτλο. Απο το 2ο μέρος και μετά, παραθέτω μόνο τον υπότιτλο.

1. "Η νύχτα είναι μοιραία"

2."Lust in my soul"

3."Need of sex"

4."Mέρος τέταρτο"

5."Τι έχει συμβεί"

6."Οι μέρες μετά"

7."Και μετά;"

8."Τα σπάσαμε πια;"

9."Το χιουμορ είναι το μυστικό"

10."Κεφάλαιο Αλέξανδρος"

11."Κοίτα να δεις συμπτώσεις"

12."Τα γενέθλια της Κάτιας"

13."Παιχνίδια της τύχης"

Το 14ο είναι στα σκαριά εδώ και λίγες ημέρες.


Και καλή σας ανάγνωση!!




Tuesday, September 25, 2018

First try of speech on camera, with script

Hello everyone,

Recently I had been to some training about positive storytelling and a part of the presentation required us to form groups and write a speech on subjects they gave us.

The team I was in, had the subject of the announcement of Nokia being bought by Microsoft to their employees.

We were roughly 7 people and I would like to thank them all for their part. It was the first project in my life that all the participants really PARTICIPATED ! I thought it would be 10 boring minutes, but it was not! Eventually I grabbed the opportunity and I volunteered to deliver the speech. It felt very strange as the CEO was a man and apparently I am not. In spite of the gender difference, I had some other difficulties. I had to hold a microphone and try to give my words some melody in order to express my passion. Simultaneously, I tried to look at my notes as less possible to make it natural. Well, only the text was required in the exercise, but since I got in the sea, I wanted to swim and not just get wet.


Below you can see a video. Obviously.

It is not the video of this speech delivery, but few days later I felt the urge to start practicing my public speaking. I have a lot to say, I have a lot of passion when I am one to one, but when it comes to crowd, I feel belittled.

I had written a different speech to deliver on camera which I even tested in the mirror and it went great! However, when i pressed "record", I felt as if I looked ugly, without passion, saying nonsense...

Believe me, I tried again and again.

Nothing.


So, I used the same- more or less- text I used when I was the Nokia CEO. Already tried recipe which gave me later on some congratulations in private, which I didn't expect as I was shivering when I got the mic.


Note: When I was younger I loved talking to people. I loved the attention and I loved that I could have few moments to say something in particular. I have taken roles in theatrical plays, i have danced in front of crowds and I was never anxious. But after college, it is as if there is a different self, less courageous. So, now I want to reverse it and be this "crazy" outgoing me I was.

Be kind with me and the video, I know I look funny. I tried to pretend I m looking at the crowd, in which I failed miserably, but that's why it is cute. Also, i say Nokia and I smile (too deep in the role for a sec!). In addition, I can see I am trying to see the script. And I need to work on my voice, pauses and the dramatic delivery. Nevermind. At least I am braver that before.

Here you are:

 

Many many thanks to the contributors of the speech. Unfortunately, I don't even know their names and I never saw them again, apart from Sudeep, with whom I share the flat and apparently my life too :)

Thanks for your feedback! I would highly appreciate if you can give me a subject for my next video, something like a small challenge! 

Saturday, September 22, 2018

We are born to win!

   Listen, I gotta tell you something. Everyone is destined for big things. Don't you ever dare thinking small of yourself and for the love of God, don't you ever let anyone put a pricetag on you and determine your future.
  Do not let anybody's failures determine your own success. Not even your parents. Do not built a life based on someone else's reality. You are better than them. You are better that who you are right now.
   So go out there and unfold your full potential. Go and explore yourself, your options and your surroundings. And if you think there are no options there for you... Then create your own! Never forget the greatness of this world, the miracles a human is able to do and all the successes we have achieved as humanity.
   What is the difference of me, you, the prime minister of something and a billionaire? Our values, our beliefs and the hard work we put in achieving our dreams. Don't let dreams remain a blurred image you think of when you are bored at work. Go out there and start building. Go and fix anything that's broken. And if you fail once, let it be and fail a hundred times more, till the time you ll jump in the air and say "I DID IT!".


Friday, September 21, 2018

The leap of faith in discovery

Sometimes dreams get mixed with the reality and then you may lose your coordination. Stay true to yourself those moments, remember your beliefs and move forward, without looking back.

Forgive yourself about those small mistakes you have made. You are human after all...

I am not telling you to keep in mind who you are. If you are seeking for this, then keep in mind who you want to become. Only by what your soul orders and not your mind and logic. Don't listen to the surroundings and people of the mass. When the mass disappear, you are alone as I always used to say. Also, rationality tends to follow the norm of the people, the crowd and the safety.

But dear, noone gained anything neither offered to humanity by going to those already worn out paths. Not a single bit can be altered by doing the same thing over and over again. When you know that drawing a straight line cannot produce circles, then quit even trying to reproduce those straight lines and go against the world.


There was always someone who had to do something for the very first time so we can do it nowadays with such  comfort and certainty, so we can take it for granted. Do you think they were not scared even for a moment? Unawareness may played some role there, but surely there are many cases where someone had to take a risk.


Thus now let off my hand and move forward as there cannot be two of us, walking on the same narrow path of discovery.

Good luck.

Thursday, September 20, 2018

Imaginary diary

20.09.2018

   Dear friend,

   I am writing you today as something unexpected happened... I was at work, bored and uninterested until a colleague approached me with one of those "show me how to" questions. He looked at my screen and there was me and you in one of those million photos we have taken together. I was going through them, when I stopped in this particular one. It showed nothing more than a lady and man enjoying some moments together, but our casualty could easily give away we have spent some nights sharing the same bed. With the help of one's imagination they could even assume we have had something more behind the scenes...
   So, as expected, he asked me who you were and indifferently I answered him "an ex". You know how it goes... they never stop at asking only one question, that's why he came up with "and where is he now?". He got my effortless answer "he is dead".
  You can imagine he was in shock. But I wasn't. He tried mumbling he is sorry and I helped him out of his speehlespe state by asking him about the project. Dear friend, I am not writing you about the project. These are stuff I am handling well and they can take care of themselves in a matter of time. I am writing you about the death I faked, as I am not able to process the fact of our break up.
   I tried getting over you. I have tried moving on. I even wasted myself in the process of deleting your existence from my mind... Eventually, I have even killed you. I have beaten you up a million times in my mind. So many times that consequently your body gave up. But your memory not.
   I am writing you this letter not to express my deepest condolences for this sudden, though expected, death but to let you know i am becoming dangerous. I am wondering if your memory will ever give up and fade away. Can you please do something about it?

   Dear friend (not anymore), I have some bad news for you: you are no longer alive.


  Yours sincerely and faithful to your memory,
Me and myself.

Wednesday, September 19, 2018

Και πες μου τι κατάλαβες

   Δε μπορώ να σε πιάσω πουθενά.
Γιατί να το κάνεις αυτό;

   Ή μήπως νομίζεις πως δεν καταλαβαίνω...;


Την αλήθεια μου σου δίνω, μα εσύ επιμένεις να κρύβεσαι πίσω από δικαιολογίες.

   Μα είναι κρίμα και στο λεω.

Έχεις χρόνο να επιστρέψεις, αρκεί να το θελήσεις...

What if I go against the chances?

Be ready, I am about to take the leap of faith.

Monday, September 17, 2018

Στον ίδιο πλανήτη

Ξέρω πως είσαι κάπου εκεί.

Μοιραζόμαστε το ίδιο το φεγγάρι, κι όμως δεν κοιτιομαστε πια στα μάτια.

Πατάμε στην ίδια γη, όμως το χώμα που πατάς δεν είναι πια ιερό.

Μοιραζόμαστε τους ίδιους καημούς, μα δε σηκώνει ο ένας τα βάρη του αλλου.

Διστάζεις μπροστά στο ρίσκο, μα δε μου ζητάς πια βοήθεια.


Έτσι είναι πια, έτσι γίναμε. 

Saturday, September 15, 2018

Friends or not??

We would never be friends. Because you would never stand not to have me...

Friday, September 14, 2018

Hey you!

You are addicted to me.
You are expecting me to write a word or two so you can feed your ego a drop of acknowledgment. You want to feel that you still exist in me.

That I still bother myself about you.

But no. Your days are over. And this is what makes you visit me again and again and again...

You won't get it, cause you have lost the game.

Wednesday, September 12, 2018

Talk to me

Just talk to me, I know you are there. What are you afraid of?

Think of the worst case scenario. Me ignoring you. Impossible ...

I have learnt to forgive. Only if you ask me to do so ...

Come.

Saturday, September 8, 2018

London

I reached safe, but my bag not. It hasn't made it yet.
If on the news you hear about a naked girl roaming around London, it will be me. Lol!


My blog stats say I have visitors. So, where are your comments?? :)

Friday, September 7, 2018

London trip and a request for you.

   Dear all,

   I am finally going on vacations! After a long, stressful period, I am going to get some rest before starting a new job (?). I am packing, not knowing what the heck they wear in London (due to the weather I mean), so chances are I am going to get less clothes -as always- and then shop from there (it's almost a ritual).

   In the meantime, I would like to ask you to spare 5 minutes and do something small for me! Please, leave a comment with the city you are living in - a simple, one word would do, but if you are not afraid of it, you can really write me anything you want. Even the country would do. But, please, do it! If you are wondering why I am doing this, is because I am curious (as always) and I would love to check if the blog stats are being measured properly. Some days I have 10 visitors - which sounds logical- but there are days there are 100 views! My question is... where are all these people?

   Maybe if I know that real people - and not bots (or accidental passers-by) - read my blog, I might get my inspiration back or I might be more creative. Because for now, I am sure I have 5 stable people who read my public diary (yes, this one), but since they are my people, I write in a different style - slightly. Example is the songs. If my audience is foreign, I can reduce the Greek posts or the Greek songs. Truth is, I need some engagement. I know I write for me mainly, but since you are those who read my blog, please, leave comments and tell me your opinion! You can do it anonymously, I have left this option open.

  To sum up, tell me if I should change something on the background - less suggested posts on the right (this is random by the way) ? Am I missing some gadget that would help you?  What about the content? Is there something you would like to see me writing, posting, commenting about? Preferred language (google sucks yes) ?

  I am looking forward to reading your comments.


   Bye for now,
   The author

Thursday, September 6, 2018

Αφιερωμένο εξαιρετικά


  Στο είχα πει οτι θα γινόμουν μια άλλη... Πως θα εξελισσόμουν και θα γινόμουν αυτό που είχες δει σε έμενα, στα δεκάξι μου. Εσύ και μόνο εσύ. Κάποιοι σε θεώρησαν κακή επιρροή και τους πίστεψα. Τους άφησα να με κάνουν να σε απομακρύνω. Πόσα τηλέφωνα σου έκλεισα στη μούρη ρε γαμώτο...
Και το μετανιώνω αρκετά συχνά.


   Το μετανιώνω γιατί ξέρω τι έχω χάσει. Έχουν περάσει περί τα 8 γαμημένα, καριόλικα χρόνια που σε έδιωξα. Το ένα τρίτο της ζωής μου σχεδόν. Κι ας ήσουν κοντά μου πολύ λίγο χρόνο. Είναι κάποιες στιγμές που απλώς ξέρω οτι μόνο εσύ θα μπορούσες να τις γεμίσεις, να με καταλάβεις. Δεν ξέρω γιατί. Κι εύχομαι τόσο πολύ να είσαι εσύ αυτός ο άγνωστος που μου αφήνει σχόλια. Αλλά δεν είσαι και εθελοτυφλώ. Μην ανησυχείς. Δεν του απαντώ υποκρινόμενη οτι αυτός είναι εσύ. Θα ήταν άδικο προς το πρόσωπό του.

   Δυο χρόνια μετά το συμβάν, και δεν είχα μεγαλώσει ακόμα για να κάνω κίνηση να σε γαληνεύσω, να σε προσεγγίσω. Γιατί σε φοβόμουν. Μα τι να σου εξηγώ σε τούτο το σημείο. Θα πεθάνουμε κι οι δύο και δε θα σου έχω εξηγήσει ποτέ. Ποτέ. 


   Αποψε έχω κολλήσει σε ένα σου σχόλιο, εδώ στο μπλογκ (άδικος κόπος να το ψάξει κανείς, έχω σχεδόν 900 σχόλια) που μου άφησες χωρίς να ξέρεις ποια είναι πίσω απο το μπλογκ (δεν έχω ουδεμία ανάμνηση το πως συνέβη, μα σίγουρα δεν ξαναήρθες όταν έμαθες)...:
"Ο κακος εαυτος ειτε στην καθημερινοτητα ειτε αλλου δεν εχει να προσφερει τιποτα και μακαρι να καταφερναμε να τον περιοριζουμε, ομως δεν ειμαστε ηρωες σε βιβλια αλλα κανονικοι ανθρωποι με τις αδυναμιες μας και τα χαρισματα μας..." 


   Μη με σταυρώνεις για την αδυναμία μου να έχω υπάρξει παιδί και δικαιολόγησέ με στο ελάχιστο... Θέλω να σου ξεπληρώσω όχι μόνο αυτά που έκανες για μένα, μα να σου στείλω κάτι παραπάνω. Κάτι που ένας φάκελος ή ένα κιβώτιο δεν αρκούν για να περιβάλουν.

   Αν τυχόν θα ήθελες να μου διαθέσεις μερικά μονάχα λεπτά, θαρρώ πως σου τα έχω εξηγήσει πια όλα, εδώ: Γενέθλια που προκαλούνε θλίψη & επιστροφή στο παρελθόν- για πάντα . Όταν εξελιχθεί ο κόσμος τόσο ώστε να βάζω λινκ σε χειρόγραφα, ίσως το εκτυπώσω (ή οτιδήποτε αυτό θα λέγεται) και στο στείλω.  Αχ, μα τι λέω. Αν ήξερα που μένεις θα ήμουν ήδη εκεί στο παρελθόν...

2009
   Κι αν ακόμα δεν κατάλαβες οτι αναφέρομαι σε σένα... Πάρε και μια φωτογραφία στην οποία βρίσκεσαι στα δεξιά μου, αλλά την έκοψα, γιατί δεν έχω την άδεια σου. Και ξέρω πως δε θα περάσεις, μα αυτός ο μαλάκας ο διάολος, καμιά φορά σπάει το πόδι του σε πολύ άσχετες φάσεις και δε θα ήθελα να εξελιχθούμε σε ισπανικό σήριαλ.


   Είναι άσχημο να ξέρω οτι βρίσκεσαι κάπου και δεν μου επιτρέπεται (απο ποιον; γιατί εσύ δε μου το έχεις απαγορεύσει) να επικοινωνώ. Χειραγωγούμε και χειραγωγούμαστε λέω.

   Είσαι ο μόνος που δε σκέφτομαι πια να κάνω περήφανο. Έχω χάσει την πίστη μου. Και φοβάμαι πως αν τύχει - αν- και βρεθούμε, θα μου χαρίσεις το πιο αδιάφορό σου βλέμμα και τότε θα πρέπει να μαζέψω τον εαυτό μου ολάκερο απο το πάτωμα.

   Είχα διαβάσει κάπου οτι τα όνειρά μας περιλαμβάνουν γεγονότα που έχουμε ζήσει τους τελευταίους 6 (αν θυμάμαι καλά) μήνες. Εξήγησε μου τότε γιατί αυτό; And there are some dreams . Ντάξει, έχει περάσει ένας καλός χρόνος απο τότε που σε είδα τελευταία φορά, μα μήπως μπορείς να ξαναέρθεις απόψε; Μιας και σκάλιζα τις αναμνήσεις μας, δε θα παραξενευτώ.


   Έχω ανάγκη τις συμβουλές σου τόσο, μα τόσο πολύ...
Αυτό το γαμήδι το κενό σου δεν το έχει αγγίξει κανείς ως τώρα. Και προσπαθώ να το κρύβω καλά, γιατί αλλιώς τι σημασία έχει αν φαίνεται;

   Ναι, μιλάω για σένα και ναι σε θυμάμαι. Μα δε θα μάθω ποτέ αν εσύ θυμάσαι το όνομά μου, την ύπαρξή μου...


   Δε θα το ξεπεράσω ποτέ.




Άφησέ μου μοναχά ένα σχόλιο...

Wednesday, September 5, 2018

Σαν ερωτικός

   Υπάρχουνε κι οι άνθρωποι που θα έκαναν τα πάντα για σένα.
Μα εσύ επιμένεις να κυνηγάς θύελες.

   Γιατί;

Tuesday, September 4, 2018

Σε λυπάμαι

Το παρακάτω κείμενο δεν αφορά ένα συγκεκριμένο άτομο. Είναι δημιούργημα φαντασίας, κοινώς βρήκα την παλιά μου έμπνευση!


   "Θέλω να βγάλω τη φωνή σου απο το μυαλό μου. Θέλω να διαγράψω το γέλιο σου απο τη μνήμη μου. Κι όλες εκείνες τις αναμνήσεις που τελικά ανακάλυψα πως ήτανε πλαστές.

   Το ξέρεις οτι θα ξαναβρεθούμε, έτσι; Γιατί όπως πάντα έλεγα, η ζωή είναι καριόλα και σου φέρνει μπροστά σου ό, τι θέλεις τόσο πολύ να αποφύγεις. Κι εγώ θέλω με όλη μου την ψυχή να σε αποφύγω. Θέλω να σε σβήσω. Μα κρατώ πισινές πως αυτό δε θα γίνει.

   Και κάπως έτσι, αποφάσισα πως πρέπει να υποφέρεις όταν συμβεί να ξαναβρεθούμε τυχαία. Πού θα είσαι; Πού θα είμαι; Αυτό δεν το γνωρίζω, καθώς δε μου επιτρέπεται πια να κάνω όνειρα που να σε περιλαμβάνουν. Δεν το αξίζεις ούτε να σε μισώ. Και φυσικά, έχεις στερηθεί το δικαίωμα να επισκέπτεσαι τις σκέψεις μου. Κι αν κάποτε το κάνεις, να ξέρεις πως είσαι εσύ αυτός που υποφέρει.

   Ευχαριστιέσαι τώρα το μπάχαλο που έκανες; Χαίρεσαι με το αποτέλεσμα;  Πριν μου απαντήσεις "ναι", να σε ενημερώσω πως την εξέλιξη αυτή στη ζωή μου δε θα την είχα ποτέ αν βρισκόσουν ακόμα παρών. Κι αν κάποιος με ρώτησε "ίσως να ήξερες, γι' αυτό ήρθαν τα πράγματα έτσι", είναι κάτι που αποκλείω. Εσύ το μόνο που ήξερες είναι να πληγώνεις και να υποκρίνεσαι. Έχεις κερδίσει βραβείο, απο εμένα: του μεγαλύτερου Μ@Λ@Κ@ που έχω γνωρίσει.


   Μα κάθε λάθος στη ζωή, είναι βήμα προς την εξέλιξη. Γι' αυτό σε ευχαριστώ.  Ευχαριστώ που μου έδειξες πως άνθρωποι σαν εσένα είναι τόσο ύπουλοι, ικανοί για όλα, μόνο όμως αυτά που εξυπηρετούν το δικό τους συμφέρον, καθώς αν έπρεπε να κάνεις κάτι για εμένα, έδειχνες δειλία. Δεν ξέρω ποιος είσαι πραγματικά, γιατί έχεις δύο πρόσωπα. Κι ήμουν μόνο εγώ εκείνη που έβλεπε το δεύτερο. Το πρώτο σου το κρατούσες για όλους τους άλλους... Μα τους δουλεύεις κι εκείνους εν τέλει. Και το ξέρεις.

   Κάτσε και μέτρα τα λάθη σου αν τολμάς. Τολμάς; Δύσκολο, γιατί η τόλμη απαιτεί θάρρος και οι δειλοί δεν έχουν...


   Πρόσφατα κατάλαβα τη διαφορά μας. Εγώ έχω αξίες, ενώ εσύ μπορεί και όχι. Εγώ οδηγώ, ενώ εσύ οδηγείσαι. Απο άλλους και απο άλλες. Εγώ έχω τη δική μου προσωπική γνώμη, ενώ εσύ του πλήθους.


   Λυπάμαι γι αυτό που είσαι."

Sunday, September 2, 2018

Η νύχτα είναι μοιραία- παιχνίδια της τύχης

   Ο Αλέξανδρος επιστρέφει φέρνοντας το έξτρα σφηνάκι κι ετοιμάζονται να κάνουν πρόποση. Μαζεύονται, λοιπόν, γύρω απο το τραπέζι και όλο χαρά ανακοινώνει "στην υγειά της Κάτιας κι ευχαριστώ για την πρόσκληση". Ο Αλκιβιάδης του ρίχνει μια γρήγορη ματιά και όλοι σπεύδουν να τσουγκρίσουν και να κατεβάσουν τα σφηνάκια. Ο Αλέξαδρος προσπαθεί να φανεί φιλικός προς τον Αλκιβιάδη γι αυτό και του πιάνει μια γενική κι αόριστη συζήτηση, ενώ η Λίζα, η Σοφία και η Άννα συζητούν τα δικά τους.
   Η ώρα περνά χωρίς κανείς να τραγουδά γι αυτό και η Κάτια, για να μη χαλάσει το κέφι λόγω του Αλκιβιάδη που δε δείχνει να διασκεδάζει ιδιαίτερα, προτείνει να τραγουδήσουν όλοι ντουέτα, μετά απο κλήρωση ονομάτων που θα κάνουν με πρόχειρα χαρτάκια. Ως εδώ όλοι παραμένουν ουδέτεροι, εκτός της Λίζας που έχει ήδη αρχίσει να συμφωνεί.
   - Υπάρχει ένα catch όμως, τους λέει.
   - Τι; Ρωτά ο Άκης ιντριγκαρισμένος.
   - Οι υπόλοιποι θα διαλέξουν το κομμάτι για το ζευγάρι που θα τραγουδήσει.
   - Μέσα! απαντά με ενθουσιασμό και πριν καν προλάβει κανένας να αντιδράσει έχει ήδη γράψει τα ονόματα όλων σε χαρτάκι για να κληρώσουν το πρώτο ζευγάρι. 
   -Η Κάτια να διαλέξει πρώτη, αφού γιορτάζει σήμερα, λέει η Λίζα.

   Κι έτσι γίνεται. Για καλή της τύχη, της τυχαίνει ο Άκης, οπότε η υπόλοιπη παρέα (σχεδόν), συνεδριάζει για το κομμάτι. Οπότε καταλήγουν σε "μη φύγεις ποτέ: Ζαφείρης Μελάς με Εβίτα Σερέτη" . Τραγουδούν με πολύ πάθος και νόημα ο ένας για τον άλλο. Οι υπόλοιποι απολαμβάνουν κάθε στίχο, με παραφωνία ή μη και πίνουν τα ποτά τους. Αμέσως μετά, η Λίζα ζαλισμένη επιμένει να τραβήξει κλήρο και της τυχαίνει ο Αλέξανδρος. Με πολύ χαρά περιμένουν το κομμάτι- έκπληξη.
   Η παρέα, μετά απο έντονη παρότρινση της Σοφίας, καταλήγει να τους αναθέσει το "η αγάπη είναι θύελλα- Βασίλης Καρράς & Πάολα" . Στο σημείο που τραγουδούν "αν καταλάβεις τι αισθάνομαι δε θα πας πουθενά" ο Αλέξανδρος πλησιάζει την Άννα και την αγκαλιάζει συνεχίζοντας να τραγουδά. Εκείνη δε νιώθει αμηχανία, αλλά αφήνει τη στιγμή και το τραγούδι να την μεταφέρουν για λίγο αλλού. Στις σκέψεις της...
   - Ποιος είναι επόμενος; ρωτά η Λίζα για να δώσει το μικρόφωνο.
   - Ο Αλκιβιάδης δεν έχει τραγουδίσει ακόμα, συνεχίζει ο Αλέξανδρος κι έτσι του περνάει τα χαρτάκια για να διαλέξει το ζευγάρι του.
   - Δε χρειάζεται, του απαντά.
   - Μην μας τη σπας ρε και παίξε, τον μαλώνει ο Άκης.
   -Καλά, απαντά.
   Παίρνει ένα χαρτάκι και προς μεγάλη του έκπληξη (και ίσως απογοήτευση) του τυχαίνει η Άννα. Βλέπει το όνομα, την κοιτάει μα δε μιλάει.
   -Καλέ πες μας, τι το κοιτάς! τον προτρέπει η Λίζα όλο αγωνία. Η Σοφία είναι;
   - Εεε, ναι, λέει και πετάει αδιάφορα το χαρτάκι στο τραπέζι. Για κακή του τύχη, πέφτε κάτω και καθώς ο Αλέξανδρος βρίσκεται εκεί, σκύβει να το πάρει κι έτσι βλέπει οτι δε λέει "Σοφία" επάνω, μα το όνομα της Άννας.
   - Ρε συ, εδώ λέει "Άννα", έλα μη χαλάς τη φάση. Παίξε και τραγούδα με όποιον σου έτυχε, τον μαλώνει αλλά μέσα του συνοφρυώνεται. "Τι διάλο, γιατί να το κάνει αυτό;", σκέφτεται μα το παρακάμπτει προσωρινά.


   Ούτε η Σοφία ούτε η Άννα εκπλήσσονται, και συνεχίσουν σαν να δε συνέβη τίποτα, ενώ ο Άκης φαίνεται κάτι μεταξύ απογοητευμένος και αγανακτισμένος. Η Άννα μετακινείται απο το τραπέζι για να αφήσει την παρέα να διαλέξει τραγούδι απο τη λίστα. Κι ενώ ο Αλέξανδρος προτείνει το "Αναγκάζομαι - Λίτσα Διαμάντη & Θανάσης Κομνηνος",  η Σοφία αντιπροτείνει άλλο κομμάτι και μάλιστα επιμένει να της κάνουν τη χάρη. Η Κάτια κι ο Άκης συμφωνούν μαζί της κι έτσι ο Αλκιβιάδης και η Άννα καλούνται να τραγουδήσουν το "Ποτέ δε μιλήσαμε- Σταμάτης Γονίδης & Ευδοκία".
   Η Άννα ρίχνει ένα βλέμμα αποδοκιμασίας στην Σοφία, η οποία χαμογελάει με ευχαρίστηση και το τραγούδι ξεκινά...

I had told you so!

   I had told you so, I prefer to make an amazing exit from the scene. A grand finale! You never believed I had the courage to take this suitcase I was preparing and just go... You thought I was threatening you, I had nowhere to be and no guts to try my luck.

   Excuse me! Where are you now?

   I 've heard you are struggling. You are now the one who is not decided on what to do in his life.
Oh, too bad. Does it hurt?


   I haven't expected that life would bring us upside down. You know, it is very easy for me to become arrogant, come on top of your head and tell you " you see me now? because you are lower than me and visibility might be less", but I don't want to be a b*tch. Like you.


   This post is enough to send you a message that God is somewhere watching us. In order to remind you not to be so selfish and arrogant. Just don't. There is nothing you can gain out of it.


 


Thursday, August 30, 2018

Reflections upon life

   Thinking of my present and my future, I figured out I am jealous of one thing: LANGUAGES! Several times I wish I could speak any weird language (for some, even useless), such as : Turkish Hindi, Bulgarian, Russian, Arabic, Dutch, and so much more...
   Yes, I have started learning Italian systematically (as much as my work schedule allowed me), but with all these ups and downs, I have put it aside (3nd time fucking life). My level is around A2. And something similar is my Czech. So, I do not consider myself as someone who speaks those languages. And if i can be honest here, I don't really believe I will ever speak any other language fluently rather than English (and Greek). Seems like I can get bits and bites from here and there. Maybe I rely to much on google translation (I don't even use data on my phone for my everyday communication).
   Something else I blame is my nature. I am not as outgoing as I was in the past (Nikos, you are not alone). I do not hangout with people who speak only Czech, only Italian or only Hindi (to push my limits). All speak English as well. And nobody is really willing to get more than 5 mins to answer questions or really teach those languages. I pay for Italian and now I am about to rethink how I will move on once my package is over (the company paid for it).

   Languages are the only thing that I have always been interested in. But my mind tells me that since I do not have any particular level until my age (when others speak 4 or even 5 languages), then I will never make it. Because it needs [1] time, which I had plenty in my teenage years, but also [2] money, which I hadn't.  Now it is vice versa more or less.

New template!

 Hey, I changed the layout as the previous was not really clear.

Leave your comments if anything is not matched or aligned, let me know.

Monday, August 27, 2018

Looking forward

In a few days I will be visiting my friend in London and shortly after I am -again- going to Greece. It's my brother's wedding!
I am genuinely happy we are adding this girl in the family as I found a dear friend in her. She is one of the people I am gladly meeting when I reach for those days.

I urgently need a break as the stress level had risen up a lot.

I am also visiting some psychologist not only to put my thoughts and feelings in place, but mainly for career counseling.

"Whaaat!!???"

Yes.

I shall never forget that I almost gave up on my life due to so many problems especially with my career path.

Now that in the past year I have tried and tested my possibilities I can finally see why people around me where asking me not to waste myself or my talents back in Greece ( being involved with low class people also...) and why some insisted on me doing more and more!

Yes, I m going to do that.

I am not going to say "I am back" because I never left, but... Get prepared, cause I AM! 

Tuesday, August 7, 2018

I resigned !

~*  Having two months of notice period, I took advantage of the end of July and I handed over my resignation letter. And along with this, I gave them back all the stress, the anxiety and the lies they fed me. That promotion, came along with strict deadlines. I need to tell you that I can deal with deadlines, but I cannot bare the lies... "Yes, you ll get it soon", and it never came... it s the 5th month now but still it is not coming...
   On the contrary, more tasks and work came, along with health issues. "Take your vacations days" they said, as if I had a back up. No, it was only me who couldn't take a single day off and I had to cooperate with the most uncooperative people I have met in my work-life so far. Unprofessional-ism flooded from everywhere and I was alone, fighting with different fronts of attack. "I m not a superwoman", I said to my team leader when I was asked for the reasons of resignation. And those are my last 4 weeks here, since they owe me 18 days of vacations. I won't be able to train someone on time, I guarantee that. But, sorry, not my fault anymore!
  Along with all this, today came the results from the doctor examination: "Please, make an appointment with me, we need to discuss something". F*ck me.   I am terrified. And I m not pregnant, if that's what you mean. It could be something more serious. Stress can cause many problems. I have been dealing with many health matters lately and due to my hectic work, I was even unable to attend the hospital. Great.... Let's see what I have to face now.

   Braking down for a job every other day is not worth the payment. Being used as a toy and not for your brains, can cause psychological damage. But it is not irreversible. I will rise again and I will keep growing. Just take a look on my resume and have me in an interview to let you know all the amazing things I am able to do, if given the right opportunity.


   It was high time I resigned and I have no remorse at all. Going forward. *~


If the above text is imagination or reality, it is up to you to decide.

Saturday, June 30, 2018

το ταξίδι μου - επανάληψη ποστ

Βρήκα την ΠΡΩΤΗ ιστορία που έγραψα ποτέ και ήταν η αιτία κι αφορμή να δημιουργήσω το πρώτο μου μπλογκ. Αντιγράφω όπως βρέθηκε στα έγκατα του σκληρού δίσκου, με τη μορφή που ανέβηκε στο μπλογκ περί τον ενάμιση χρόνο αργόετερα, οπότε αν θέλετε να το διαβάσετε, καλή τύχη! (δεν ξέρω γιατί άφηνα τόσα κενά!)

βραδάκι...στέκομαι στην αποβάθρα και κοιτώ τα πλοία που έρχονται και φευγουν. φορτώνουν και ξεφορτώνουν.
άνθρωποι που πάνε και άλλοι που ερχονται. βαλιτσες, αυτοκινητα, αλλες αποσκευες, φωνές και αναστάτωση. παιδιά με τις μανάδες να τις κρατούν σφιχτά από το χέρι τρομαγμένα... φασαρία και ο ήχος από το αγκυροβόλι των πλοιων. μεγάλα πλοία. εμπορικα, επιβατικα,τανκερ, κρουαζιεροπλοια, φορτηγα και τα containers να πηγαινοέρχονται και να γεμίζουν η να αδειάζουν.

παρακολουθώ την κίνηση του νερού από την προβλητα. κύματα σχηματίζονται από τα απόνερα των πλοίων που φευγουν. φευγουν...που πάνε; διάφοροι προορισμοί.
κι εγώ; τι γυρεύω εκεί;
κοιτώ και σκεφτομαι. " θελω να φύγω" λέω μέσα μου. "μά που να πάω;", η φωνή όσο περνά η ώρα γίνεται πιο δυνατή. σκέψεις στο μυαλό μου τριγυριζουν. αδειες σκεψεις,αναμνησεις.
η φωνη μεσα μου γινεται κραυγη και αναγκη για ελευθερωση.
ελευθερια από ποιον;απο τον εαυτο μου. κι εγω; χαμενη.
λεξεις στο μυαλο μου τριγυριζουν.καποιες διχως νοημα,αλλες διχως λογο.
"παρ τε με μαζι σας" αναλογιζομαι. ενα δακρυ κυλαει στα μάτια και ο πονος κανει την καρδια μου να χτυπα σε γρηγορο ρυθμο.
οσο η κραυγη δυναμωνει,φτανει στα χειλη μου και η καρδια μου κοντευει να σπασει.
το ματι μου πεφτει σε ενα αγκυροβολημενο καραβι,απο τα μεγαλα επιβατικα.η λατρεια μου για τα πλοια με ωθει να ανεβω.δε με νοιαζει ο προορισμος,να φυγω θελω αλλωστε."ΝΑ ΦΥΓΩ!".

πηγαινω να κοψω ειδιτηριο και με ρωτα η κοπελα για ποιον προορισμο.δειχνω το πλοιο λεγοντας με λαχταρα "θελω αυτο το πλοιο!οπου κι αν πηγαινει.σας παρακαλω! δεν είναι αναγκη να μου  πειτε που παει".δε μου ειπε.ισως με περασε για παρανοικη.ισως για ανθρωπο που εχει ως χομπι τα ταξιδια στο αγνωστο. ισως καταλαβε οτι απλά υποφερω.

με το εισιτηριο στο χερι,χωρις αποσκευες και χρηματα,επιβιβαζομαι.δεν εχω δει προορισμο.δεν κοιτω το εισιτηριο που μολις εχει κοπει στην εισοδο.το βαζω βιαστικα στην τσεπη του  τζιν.
το καραβι ξεκινα το μακρι ταξιδι του σε μιση ωρα.κοσμος επιβιβαζεται.αναμεσα σ αυτους κι εγω.
"βρηκα τη σωτηρια μου",μονολογω σιγανα.αλλα ποια σωτηρια; ο κοσμος παντου είναι ιδιος. κι αν δε τα καταφερω; θα εχω εστω προσπαθησει.
μια καινουρια αρχη θα ξεκινησει σε ενα αλλο τοπο.δεν ξερω που.δεν εχω προσεξει τον προορισμο.και δεν με νοιαζει!
η καρδια κοντευει να σπασει μεχρι να βγω στο καταστρωμα.
ανεβαινω,ενω συλλαμβανω τον κοσμο να με κοιτα περιεργα.φαινεται φταιει που δεν εχω αποσκευες.δε δειχνω κακομοιρη.
το ταξιδι μοιαζει πολυ μακρινω από οσο μπορω να κρινω από τις αποσκευες.γι αυτο και με κοιτουν.μακρυ ταξιδι διχως πραγμα.
ολοι κρατουν πολλα μπαγκαζια και διαφορα αντικειμενα που πεφτουν στα μάτια μου φευγαλεα.δε με νοιαζουν οι αλλοι αυτη τη στιγμη."ΚΑΝΕΙΣ".βρισκομαι στο καταστρωμα.αγναντευω το πελαγος στα ανοιχτα. ο δρόμος για την ελευθερία μου βρίσκεται μπροστά μου. περνά η ώρα. ο χρόνος κυλά σαν νερό. απομένουν 10 λεπτά για να φωνάξω με όλη μου τη δύναμη ότι είμαι ελευθερη.ριχνω το κινητό με χαρά στο νερο,να πάει στον πάτο της θάλασσας.
από τις σκέψεις με βγάζει μια φωνή που απευθύνεται σε μενα."μα ποιος ειναι;ποιος με διακόπτει από αυτή τη χαρά;"

γυρνώ το βλέμμα μου.ειναι ΑΥΤΟΣ.αυτος που είναι τα πάντα για μενα.τα μάτια του ικετεύουν να μεινω,ενω απλά ρωταει "που μ αφήνεις;". τον αγαπαω,μα δεν μπορώ να μεινω.η φωνή ουρλιαζει πλεον μεσα μου και η καρδια μου εχει μουδιασει από τους χτυπους.οπως και ολο μου το σωμα. κλεινω τα μάτια κι ευχομαι να εξαφανιστει.
οταν ομως τα ανοιγω,αυτος είναι ακομα εκει.στεκεται. τον αγκαλιαζω και τον παρακαλω να φυγει.με σφιγγει με τροπο που μου λεει  πως με θελει διπλα του αλλα πως θα κανει αυτο που θελω εγω.ΕΓΩ.ποια ειμαι εγω;

γυρνω την πλατη μου να τον προτρεψω να φυγει.ακουω τα βηματα του.απομακρυνεται. στρεφω το βλεμμα μου σ αυτον καθως χανεται στις σκαλες. κατι με σπρωχνει να τον ακολουθησω.μα δε θελω.τα ποδια μου παραμενουν καθηλωμενα.μια αλλη φωνη μεσα μου του φωναζει "στασου",ομως τα χειλη μου δεν ανοιγουν.
η πρωτη ανακοινωση οτι σαλπαρουμε,πεφτει.χαρα,θλιψη,πονος και οργη με πλημμριζει.μισω τον εαυτο μου που φευγει και τον αφηνει.ομως η αναγκη είναι τεραστια.

μα το πλοιο σφυριζει.εχουμε ξεκινησει.αυτος στεκεται στην αποβαθρα γεματος θλιψη και τα χειλη του μου λενε αντιο,διχως να βγει φωνη.δεν κανω τιποτα.δεν χαιρετω.απλα κοιταω,θλιμμενη.
"Σαγαπω" φωναζει και βαζω τα κλαμματα.

"ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ" φωναζω σε ολους."ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΤΟ ΠΛΟΙΟ!".ενας ναυτης προσπαθει να μου εξηγησει ματαια πως αυτο δε γινεται και πως εχουμε ξεκινησει πια. του ζηταω μια λεμβο για να επιστρεψω."αυτο είναι αδυνατον" μου λεει κατηγορηματικα. Θελω να πεσω στο νερό, να κολυμπησω ως αυτόν. Κι ενώ δειχνω ετοιμη,ενας άλλος ναυτης με τραβα.μου ζητα ευγενικα να ηρεμησω και μου δινει ένα χαπι.ηρεμηστικο; τι να το κανω το ηρεμηστικο; Με βαζει μεσα και καθομαι σε μια γωνια.μου ζητα να μην το ξανα προσπαθησω και του επιβεβαιωνω ότι ειμαι ενταξει και πως δε θα ξανασυμβει.πετω το χαπι. Δε με βοηθα αυτή τη στιγμη.

το ταξιδι μου ξεκιναει.

2 ωρες τωρα κλαιω σιγανα σε μια γωνια του πλοιου.
περαστικοι επιβατες με κοιτουν με συμπονοια και οικτο.δε θελω οικτο ομως.να γυρισω μονο."στο δικο μου λιμανι,να γυρισω",λεω κλαιγοντας. καποιος διπλα μου με ρωτα αν τον αγαπω.στριβω το κεφαλι και τον ρωτω που πηγαινουμε.χαμογελαει."μακρια" μου λεει,"στη Ροδο". σε 24 ωρες θα ειμαστε εκει.το ξερω.το εχω ξανακανει το δρομολογιο Θεσσαλονικη-Ροδο .μα δε θελω να παω εκει.

κοιτω τον κυριο στα μάτια και του λεω με δυνατη φωνη "ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!".
"δε θα υποφερεις για πολυ.απολαυσε το ταξιδι σου,σε λιγο φτανουμε στον πρωτο προορισμο.",λεει και μου κλεινει το ματι.
εννοει οτι θα κατεβω."ΘΑ ΚΑΤΕΒΩ!",λεω και μου απαντα με νευμα κανοντας με να σωπασω. δεν ξερω ποιο νησι ειναι.και δεν εχει σημασια.ξερω οτι το πλοιο αυτο,στη διαδρομη αυτη,κανει στασεις.και θα κατεβω.η καρδια,επανερχεται σε γρηγορους χτυπους. οσο εκλαιγα ειχαν πεσει.

ο κυριος με χαιδευει στο κεφαλι,χαμογελωντας συμπονετικα. τον κοιτω και τον ευχαριστω,σφιγγωντας του το χερι.
δεν είναι πολυ μεγαλυτερος από μενα,βεβαια. ενα παλικαρι ειναι.γυρω στα 28. με κοιτα με χαρά πλεον.εχει παρακολουθησει τη σκηνη από την αρχη. 2 ωρες με κοιτουσε και προσπαθουσε να μου μιλησει.αλλα επρεπεπε πρωτα να βγει το βαρος από μεσα μου.


πρωτος ηχος από τη μηχανη του πλοιου.προσπαθει να δεσει.ξανα ευχαριστω το παλικαρι,που δεν ξερω ποιος είναι και τρεχω να κατεβω. ο κοσμος παραμεριζει.την ξερουν αυτη την τρελη που τρεχει εξαλλα. μια κυρια μου λεει καλη τυχη χαμογελαστα,ενω μπαινει μεσα στο εστιατοριο του πλοιου. μια αλλη κοπελα μου λεει να προσεχω γιατι ετσι οπως ετρεχα,θα επεφτα στις σκαλες.
καποιος με ρωτα αν θελω βοηθεια."οχι! ειμαι καλα".ειμαι; θα ειμαι οταν γυρισω.ποτε ομως;...

εχω βγει από το πλοιο και κινδυνευω να χτυπηθω από τα εξερχομενα,απο το πλοιο,αυτοκινητα. μου σφυριζουν αυτοι που ρυθμιζουν την κυκλοφορια.δε δινω σημασια.γυρνω στο πλοιο και το κοιτω,μολις φτανω σε ασφαλες σημειο.ειναι ο κυριος και μερικοι αλλοι στο καταστρωμα ου με κοιτουν.τους βλεπω.κανω ενα νευμα χαιρετισμου με το χερι.και ευχαριστω.να τους πω οτι χαρηκα για τη γνωριμια; ποια γνωριμια;...


μαθαινω ποιο πλοιο επιστρεφει στην μαμα πατριδα.στη σαλονικη. μου λενε οτι σαλπαρει σε 5 λεπτα και μου δειχνουν ενα εξισου μεγαλο πλοιο.βαζω ολη μου τη δυναμη και τρεχω.η εισοδος για τους επιβατες εχει κλεισει.χωνομαι στην εισοδο για τα αμαξια.τα χερια μου εχουν μουδιασει.η αδρεναλινη μου στα υψη.θα με δει κανεις; που θα κρυφτω στον ελεγχο; στις τουαλετες.

μα που είναι αυτες οι τουαλετες πια;εχω μεινει στο γκαραζ για  περιπου 3 τεταρτα μετα την ασκοπη αναζητηση της τουαλετας.δε με ενοχλει κανεις.ειναι καποιος μα δε ζητα εισιτηριο.ειμαι τυχερη.ξερει πως μπηκα αθραια.το εχει καταλαβει πια.ενω καθομαι πισω από ενα αυτοκινητο,με πλησιαζει και μου λεει με συνομωτικο υφος να ανεβω."δεν εχω εισιτηριο",αποκρινομαι."δεν πειραζει" απαντα εκεινος και χαμογελαει."πλεον εισαι στο πλοιο" μου ειπε.

χμμ,ναι.το εχω ξαναδει το εργο με τον ελεγχο υπερ-αρκετες φορες.μα τι διαφορα θα εχει αν ανεβω;...νιωθω εξαντλημενη από ολα αυτα.τελικα πηγαινω σε μια αλλη γωνια τουκαραβιου.βρισκομαι εκει γιατι είναι ησυχα.καποια κοπελα καθεται απεναντι.
απασχολημενη με τον φορητο πολογιστη της.σηκωνομαι και πλησιαζω διακριτικα.της ζητω να με ξυπνησει οταν φτασουμε στο λιμανι της σαλονικης.δεχεται με ηρεμια.

αποκοιμιεμαι στη γωνια μου.η ωρα περασε ετσι.

με ξυπνα η ευγενικη κοπελα,ενω κρατα τις αποσκευες της μαζεμενες.την ευχαριστω και πεταγομαι εξω από το πλοιο.διψαω. και πειναω.μα η διψα είναι εντονοτερη. από μια βρυση σε ενα παρκο δροσιζω τα χειλη μου.δεν ξερω αν το νερο είναι ποσιμο.εγω το ηπια παντως.νιωθω να εχω βιωσει την εξαθλιωση σε ολο μου το κουρασμενο κορμι."εγω η γκρινιαρα με το παραμικρο εκανα ολα αυτα",σκεφτομαιμα δεν θελω να ξαποστασω.να παω Σ' ΕΚΕΙΝΟΝ θελω.

η αποσταση είναι πολυ μεγαλη.το λιμανι είναι στα δυτικα ενω πρεπει να παω στο σπιτι του στα ανατολικα. "ΠΡΕΠΕΙ  να παω".και γρηγορα,μαλιστα.τρεχω.οσο μπορω τρεχω.μα ποσο να τρεξω; δεν εχω δυναμεις.μα η σκεψη του με κρατα. μετα από μια ωρα ειμαι εκει.

στεκομαι λαχανιασμενη και κοιτω το σπιτι του.θελω να ανεβω,μα οι δυναμεις μου με εγκαταλειπουν.τι χαζη! ετρεχα οση περισσοτερη ωρα μπορουσα. ρεμω από την κουραση.τρεμω και σβηνω...χανεται ο κοσμος γυρω."Μα ΣΤΑΣΟΥ!απεναντι είναι αυτος",συλλογιεμαι.δεν πεφτω.με τις λιγοστες δυναμεις προχωραω.τρεκλιζω πλεον.

με κρατα στα χερια του πολυ σφιχτα.φαινομαι ταλαιπωρημενη.δεν προλαβαινω να του εξηγησω τι εγινε.λιποθυμω.νιωθω να πεθαινω αργα.ομως με κρατα αυτος.ειμαι εκει.μαζι του.ειμαι πισω.μαζι με την μεγαλυτερη αγαπη της ζωης μου.

δεν ξερω ποση ωρα μετα,ξυπνω στο σπιτι του.στο κρεβατι του.ενας γιατρος είναι από πανω μου."εξαντληση",λεει."θελει ξεκουραση.κατι εκανε τον τελευταιο καιρο που την κουρασε".
αχ,γιατρε και να ξερες τι περασα σημερα!οχι τον τελευταιο καιρο.μονο σημερα.

αποχωρει ο γιατρος από το σκηνικο και ερχεται εκεινος παλι μου."που ησουν;",ρωτα με μια μικρη πικρα.
"δεν εχει σημασια.γυρισα πια."
"ευτυχως!" λεει και χαμογελα γεματος ευτυχια.

με παιρνει αγκαλια,μου δίνει ενα φιλι από εκεινα που λατρευω,στο μετωπο και κοιμομαστε ετσι.

και η ζωή συνεχίζεται…




Αναμόχλευση των δανεικών στιγμών του παρελθόντως

   Κάτι περίεργο είχε η σημερινή μέρα... Αποφάσισα να καθαρίσω το σκληρό μου δίσκο απο διπλές και άχρηστες φωτογραφίες (γιατί κατα βάση φωτογραφίες έχω) μιας και έχω λίγο ελεύθερο χρόνο (;). Καθώς ερχόμουν σπίτι απο τη δουλειά και έχοντας στο νου οτι αυτό έπρεπε να γίνει (να αδειάσω και το κινητό επιτέλους), βρήκα στο λεωφορείο κάποιον άνθρωπο που μου θύμισε κάτι απο το παρελθόν...
   Ίσως ο συνειρμός να σας ήρθε ήδη, λοιπόν. Ναι, βρήκα πολλές αναμνήσεις στο σκληρό δίσκο - τον οποίο επεξεργάζομαι παράλληλα- μαζί με τις αναμνήσει που ξύπνησε αυτός ο γαλανομάτης ... κύριος!

   Οι μέρες περνούν και τις ζούμε χωρίς να γνωρίζουμε το πόσο σημαντική είναι η κάθε στιγμή και ποιος ο αντίκτυπος της.... Και καμιά φορά χαραμίζουμε στιγμές, έτσι.. χωρίς λόγο...

   Πίνω απόψε, λοιπόν, παρέα με το γάτο (όχι, δεν πίνει προφανώς) στην υγεία όλων εκείνων των αναμνήσεων που απλα θα μπορούσαν να είναι λίγο πιο όμορφες, λίγο πιο ανέμελες...



Friday, June 22, 2018

Όλα λάθος- Έλλη Κοκκίνου





Φανταστικό κλιπ. Ο ρουχισμός και το μακιγιάζ είναι άπαιχτο και η Κοκκίνου πανέμορφη πραγματικά!

Το κομμάτι ωστόσο τρελή αφιερωσάρα!!! Μα, τρελή!!
Τα φιλιά μου τώρα.









Tuesday, June 19, 2018

The career promotion

Hey folks,
Sorry for not being active in here, but in April I started training for my new position in the company i work. Yes, I got a promotion in less than 9 months. The training got over in more or less 3 weeks, and for the last one and a half - more or less- month, i have the new position.
I dont remember if i told you i was an accountant with specialization in billing (customer invoice analyst) and now I am a cash manager. Again accountant - once you start you cannot escape I guess...lol- but the responsibility is huge! This position is a transition and the people involved are all around the world - India mainly but not only.

 Anyway, I don't want to get to deep into that shit.

We foster a cat nowadays- Omikron. The name is not from me, even though Omikron is the letter O in Greek:



But I don't think so we are keeping him, due to my commitment issues...
Something or someone has fucked me up on this.
Anyway, more or less that is a short update. I m still working on the greek story I used to write....





Pets can remind us there is a whole different world outside of out offices or work schedules.
But am I ready to recognize this and move forward?
I doubt...

(yes, we bought a huge cat tree)

Wednesday, June 13, 2018

Νατάσα Θεοδωρίδου- Δε με αφορά

Πώς γίνεται και βρίσκω κομμάτια που να ταιριάζουν με περιστάσεις;;

Έμαθα τυχαία κάποια νέα, αλλά :

Thursday, May 10, 2018

Old - but new- appearance!

   For my old friends, this "new" appearance of the blog, probably feels familiar.
Yes, it is!

  This is how my blog looked in 2009-2010 - a previous one that I deleted at some (frustrated) point.
The one difference is this image in the header, that here is missing:


I found it too much to have the exact same thing nowadays.

Do you like it or shall I change it? Feel free to leave some comments about anything you would like me to - maybe- change. 

Η νύχτα είναι μοιραία- τα γενέθλια της Κάτιας

   Οι μέρες περνούν νωχελικά, χαμένος καθένας στην ανιαρή καθημερινότητα μεταξύ δουλειάς και σπιτιού. Κανένα μήνυμα αραιά και που από τον Αλέξανδρο προς την Άννα και μια συνάντηση στο μεταξύ για ένα καφέ, όπου λένε τα νέα τους. Κλασική αξία ο Αλέξανδρος, είναι γεμάτος με περιγραφές και αστεία, κάτι που τους φέρνει λίγο πιο κοντά.  Στις ημέρες που πέρασαν, δεν της έχει προτείνει ξανά να βρεθούν για νυχτερινή έξοδο, έτσι ώστε να συγκρατήσει το πάθος του... Και, βεβαίως, η Άννα προτιμά να περάσει λίγο χρόνο μακριά απο τα αρσενικά, όπως αποκαλεί τους άντρες.
   Όμως, τη μονοτονία αυτή έρχεται να σπάσει ένα τηλεφώνημα απο την Κάτια:
- Αννούλα;; Το Σάββατο το βράδυ θα βρεθούμε όλες μαζί για τα γενέθλιά μου. Δεν πιστεύω να λείψεις εσύ;
-Όχι βρε Κάτια μου, φυσικά και όχι. Θα έχεις άλλωστε πολλά να μου πεις μιας και έχω τόσο καιρό να σε δω. Αλήθεια, πως τα πάτε με τον Άκη; Βρίσκεστε ακόμα;
- Α, πάρα πολύ καλά. Τρομερά θα έλεγα. Θα τον δεις το Σάββατο!
-Ωραία, κανένα πρόβλημα, της είπε με ένα δισταγμό στη φωνή, στον οποίο η Κάτια δεν φάνηκε να δίνει σημασιά.
- Ωραία, θα σε δω τότε στο γνωστό μέρος στις 9. Κι ετοιμάσου, ε! Θα είναι μεγάλη βραδιά!

   Κάπως έτσι, έκλεισαν το τηλέφωνο και η Άννα την επόμενη μέρα πετάχτηκε στα μαγαζιά για να ψωνίσει κάποιο δώρο για τη φίλη της. Είχε δει απο καιρό ένα πολύ όμορφο νυχτικό, στα μέτρα της Κάτιας, ούτε πολύ προκλητικό μα ούτε και "βαρετό" όπως θα το αποκαλούσε η Άννα, οπότε και ήθελε να της το πάρει. Αφού τελείωσε και με αυτό, έκανε άλλη μία βόλτα για να βρει κάτι για την ίδια, καθώς ήθελε να αποκτήσει ένα ακόμα κομμάτι για την γκαρνταρόμπα της, με σκοπό την πρόχειρη ανανέωσή της. Έτσι, βρήκε ένα μαύρο μίνι φόρεμα, το οποίο αποθέωνε τις καμπύλες τις και το συνδύασε με μια  διακριτική ασημί ζώνη. Φυσικά δεν παρέλειψε να αγοράσει ένα ζευγάρι νέες μαύρες γόβες με ασημί διακριτικά στοιχεία.
   Το Σάββατο έφτασε και εκείνη όλο χαρά πήγε να συναντήσει τις φίλες της στο μπαρ όπου σύχναζαν απο καιρό. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο Άκης, ο οποίος έδειχνε να διασκεδάζει την παρέα των -ως τότε- τριών κοριτσιών. Αφού χαιρετήθηκαν και αντάλλαξαν τα χρόνια πολλά, πέρασε η καθεμιά να πει τα νέα της. Λίγο αργότερα την οθόνη του κινητού της Άννας φώτισε ένα μήνυμα του Αλέξανδρου: "Αναρωτιέμαι πως να περνάς το Σαββατόβραδό σου". Αυτό φυσικά όχι μόνο δεν πέρασε απαρατήρητο, αλλά διαβάστηκε και δυνατά απο τη Σοφία, το πειραχτήρι της παρέας. Ξαφνικά, όλα τα κορίτσια θέλησαν να μάθουν την ταυτότητα του αποστολέα:

- Ε, ο Αλέξανδρος είναι ο αδερφός της Ελένης μωρε, ίσως να τη θυμάστε, είναι μια παλιά μου φίλη... είπε η Άννα αποφεύγοντας τις πολλές λεπτομέρειες.
- Και; Βγαίνετε; Ρώτησε η Λίζα, αγνοώντας πλήρως την παρουσία του Άκη.

   Η Άννα σάστισε για λίγο, ενώ ο Άκης φάνηκε να το διασκεδάζει. Σε υπερβολική μίμηση γυναικείας φωνής και κίνησης, της λέει :
-Πες μας Άννα, θέλουμε να μάθουμε!
Ξέσπασαν σε γέλια.
-Περιμένουμε, τόνισε η Σοφία.
-Ε, εντάξει μωρε, μην το κάνετε και θέμα. Έτυχε να είμαστε όλοι μαζί με την αδερφή του και απλώς εμείς οι δύο συνεχίσαμε μετά. Δεν είναι κάτι άξιολογο. Άλλωστε... είμαι ελεύθερη να κάνω ότι θέλω, είπε χαμογελώντας στον Άκη.
- Σαφώς, αγαπητή μου, της απάντησε σε ανάλογο ύφος εκείνος.
-Δε θα του απαντήσεις; ρωτάει η Κάτια
-Γιατί δεν τον καλείς να τον γνωρίσουμε; πρότινε η Σοφία.
-Εχμ... έκανε η Άννα.
-...

   Το βράδυ τους κυλάει όμορφα και δε θέλουν να διαλύσουν την όμορφη παρέα τους. Έτσι αποφασίζουν να μεταβούν σε κάποιο επόμενο μπαράκι στο οποίο μπορούν να τραγουδήσουν καραόκε. Εκεί η Αννα προσκαλεί και τον Αλέξανδρο μετά από συνεχή παρότρινση των κοριτσιών, ο οποίος εμφανίζεται όλος χαρά. Οι απαραίτητες συστάσεις γίνονται κι αρχίζει η τρελή διασκέδαση με το ένα κομμάτι να διαδέχεται το αλλο, μιμήσεις φωνών και συμπεριφορών και γέλιο μέχρι δακρύων.
   Τη χαρά, όμως θα την παγώσει ένα τηλεφώνημα που απαντά ο Άκης με μισόλογα:
- ελα ρε φίλε... Ναι, καλά... Εε είμαι ηδη εξω με την Κάτια μωρέ... Ε, δε σε ακουα καλά, τι λες; Ναι, θα ελεγα όχι. Καλά, αν θες, έλα να μας βρεις, είμαστε στο voice...
  Μέσα στον κακό χαμό, κανένας από την παρέα δεν παρατήρησε την αμηχανία του μετά την κλήση, αφού αλλωστε ήταν η σειρά του να κανει ντουέτο ως Κεν για το Barbie girl ! Γέλιο, χαμός κλπ κι ο Αλέξανδρος πάει να φέρει σφηνάκια απο το μπαρ. Την εμφάνισή του κάνει παράλληλα ο Αλκιβιάδης στην είσοδο του μαγαζιού, ψάχνοντας τον Άκη. Του κάνει νόημα ο τελευταίος, πλησιάζει εκείνος το τραπέζι τους και χαιρετάει γενικά. Σκύβει ο Αλκιβιάδης και ψιθυρίζει στον Άκη
- γιατί δε μου είπες οτι είναι αυτή εδώ;
- Δεν πρόλαβα ρε φίλε, ήθελες να έρθεις.
Και για να ξεπαγώσει την ατμόσφαιρα του λέει σε κανονικό τόνο " η Κάτια μου έχει γενέθλια σήμερα!", οπότε και ανταλλάσουν τις απαραίτητες ευχές.

   Η Άννα δείχνει εκνευρισμένη κι ο Αλέξανδρος επιστρέφει με τα σφηνάκια και τα δίνει στην παρέα. Βλέπει τον Αλκιβιάδη και συστήνεται ως φίλος της Αννας, ενώ του λέει να πάρει το δικό του, καθώς δεν ήξερε οτι περίμεναν κι άλλο άτομο. "Ναι, δεν ήταν κανονισμένο", λέει ο Αλκιβιαδης ένοχα. Στο μεταξύ ο Αλέξανδρος πρόθυμα, πετάγεται να πάρει ακόμα ένα.   Ο Αλκιβιάδης καρφώνει την Άννα, η οποία στρέφει το βλέμμα της δηθεν κοιτάζοντας την οθόνη των στίχων. Δεν τραγουδά κανείς γύρω...

Μια τυχαία συνάντηση

   Σε μεγάλο γνωστό πολυκατάστημα, συνάντησα έναν παλιό μου και πολύ αγαπητό μου γνώριμο. Αναμνήσεις ξύπνησαν συναισθήματα.

   Σου εύχομαι τα καλύτερα στο μονοπάτι αυτό της ζωής σου κι ελπίζω να κρατήσεις το λόγο σου και να μην ξαναχαθούμε αυτή τη φορά.


  Καριόλα μοίρα, ε;

Μου έλειψες παρόλα αυτά. Σε φιλώ. 

Monday, May 7, 2018