Subscribe:

Saturday, February 23, 2013

Η επιρροή του σχεδίου «Αθηνά» στο Α-ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

Συνέγραψα ένα κείμενο το οποίο και θα σας παραθέσω αυτούσιο. Έχει σταλθεί ήδη σε κάποιους ραδιοφωνικούς σταθμούς της πόλης κι ελπίζουμε σε δημοσιοποίηση και ίσως σε συνέντευξη.
Το κείμενο είναι αυτό που ακολουθεί:



Η επιρροή του σχεδίου «Αθηνά» στο Α-ΤΕΙ Θεσσαλονίκης

Είναι ευρέως γνωστό, πλέον, το σχέδιο που υποβλήθηκε για διαβούλευση από τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού της Ελλάδας κ. Αρβανιτόπουλο. Όμως, πόσο γνωστή έχει καταστεί η αρνητική του επίδραση στην κοινωνία των φοιτητών αλλά και στην εκπαιδευτική υπόσταση του ΤΕΙ ; Στο ΤΕΙ στεγάζονται 25 τμήματα εκ των οποίων απειλούνται τα 13 είτε με μεταφορά στις Σέρρες και στη Φλώρινα είτε με συγχώνευση με άλλα τμήματα. Αυτό έχει σαν συνέπεια να πρέπει 15.000 φοιτητές να αφήσουν την πόλη της Θεσσαλονίκης και να μετακομίσουν στις προαναφερθείσες πόλεις με μία σειρά συνεπειών γι αυτούς και τις οικογένειές τους.
Το τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης είναι ένα από τα τμήματα που μεταφέρεται στις Σέρρες, γεγονός που θα έχει τις εξής συνέπειες:
·       Περίπου 1000 φοιτητές του τμήματος αναγκάζονται να μετακομίσουν και φυσικά να χρεωθούν με σημαντικά έξοδα, τα οποία δε μπορούν να καλύψουν όλες οι οικογένειες. Συνεπώς κάποιοι από αυτούς θα εγκαταλείψουν τις σπουδές τους ή και θα προτιμήσουν ιδιωτικά κολλέγια (αν έχουν την οικονομική δυνατότητα ακόμα και για κάτι τέτοιο).
·       Όσοι εργάζονται για να συντηρήσουν τον εαυτό τους για να μπορέσουν να συνεχίσουν τις σπουδές τους θα εγκαταλείψουν και την εργασία τους, ενώ είναι ολοφανερο πως η πιθανότητα ανεύρεσης εργασίας στις Σέρρες των 80.000 κατοίκων είναι αδύνατη λόγω της οικονομικής κρίσης.
·       Δεν είναι δυνατόν να μεταβαίνουν καθημερινά οι καθηγητές στις Σέρρες (η απόσταση είναι 160 χλμ από τη Θεσσαλονίκη) ούτε και είναι δυνατόν να μετακομίσουν όλοι (σκεπτόμενοι για παράδειγμα πως κάποιοι έχουν οικογένειες αλλά και όχι μόνο)  συνεπώς το τμήμα αυτόματα υποβαθμίζεται.
·       Η πόλη των Σερρών δεν έχει το κατάλληλο δίκτυο βιβλιοθηκών για να καλύψει τις απαιτήσεις του τμήματος κι επίσης δεν υπάρχουν οι ανάλογες εγκαταστάσεις για να λειτουργήσει εκεί. Άλλωστε, εκτός από τα βιβλία που χρειαζόμαστε, έχουμε ανάγκη από βιβλιοθήκες για πρακτική άσκηση. Δε μπορούν οι 2 βιβλιοθήκες των Σερρών να καλύψουν τις ανάγκες του προγράμματος σπουδών του Τμήματος.
·       Αποκλείεται ένας αριθμός φοιτητών ΑμεΑ, οι οποίοι επέλεξαν την πόλη της
Θεσσαλονίκης λόγω ευκολότερης πρόσβασης αλλά και λόγω καλύτερης επαγγελματικής αποκατάστασης ως απόφοιτοι του Τμήματος Βιβλιοθηκονομίας.
·       Αναιρείται το δικαίωμα επιλογής σχολής/πόλης, αφού κάποιοι φοιτητές επέλεξαν αυτό το τμήμα με βάση την έδρα του.


Γενικότερα, υπάρχει ένας αριθμός 15.000 φοιτητών προς μετακίνηση στις Σέρρες προς ενοικίαση 500 μόνο κατοικιών. Αυτό το στοιχείο δε φαίνεται καθόλου να έχει εξεταστεί από το Υπουργείο, καθώς ανακοινώνει πως σύμφωνα με τα στοιχεία, ένα 15% των φοιτητών θα έχει αποφοιτήσει ως το Σεπτέμβρη. Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο αποδυναμώνεται η αυτοτέλεια της διοίκησης, σε ένα τεχνολογικό ίδρυμα που έχει ζωή στην περιοχή της Σίνδου 30 χρόνια τώρα. Και τέλος αντιδρούμε σε ένα σχέδιο το οποίο δεν έθεσε ποτέ προς διαβούλευση το σύνολο των ακαδημαϊκών κριτηρίων, με τα οποία θα μπορούσε να γίνει μία μελέτη αναδιάρθρωσης της Ανώτατης Εκπαίδευσης, προς όφελος των σπουδών, της επιστήμης, της κοινωνίας και της οικονομίας. Οι καταργήσεις και συγχωνεύσεις αυτές όχι μόνο δεν βασίζονται σε σοβαρά ποιοτικά και μετρήσιμα ακαδημαϊκά κριτήρια, αλλά αποδεικνύεται ότι δεν σέβονται ούτε καν τα ασαφή κριτήρια/διαπιστώσεις που αναφέρονται στο εισαγωγικό μέρος του σχεδίου «Αθηνά». 




Εκ μέρους του τμήματος Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης
Άννα Μαρία Ζήφια 

Friday, February 22, 2013

Λίγο πριν τα βροντήξω.

Λίγο πριν.

Στο μεταίχμιο κάνω βήματα πίσω-μπρος και πάλι εδώ είμαι.


Κι ο αγώνας απόψε θα λήξει. Δε μου ξέφυγες ομολογώ. Σε έδιωξα. Το χάρηκα, μα σαν σε βλέπω νιώθω ενοχές .



Άσχετο:
Το όνειρο του πολεμιστή - Χαρούλης, Γιάννης

Φαινομενικά/ σχετικά άσχετο:
Περασα χθες - Ιωαννίδης, Αλκίνοος

Σχετικό:
Οι ψυχές και οι αγάπες- Παπακωνσταντίνου, Βασίλης

Thursday, February 21, 2013

Σήριαλ.

Ευκαιρία να σου μιλήσω. Μ' ακούς;

Τελικά ίσως να με ακούς. Κι ίσως επειδή με ακούς να πήγες πιο πέρα. Κοίτα να δεις... δεν το 'χα σκεφτεί ποτέ οτι θα μπορούσες να κυκλοφορείς σε παλιά λημέρια. Φαντάζομαι το κάνεις επειδή βαριέσαι.

Και τι γράφω σε β' ενικό;  Σάμπως θα απαντήσει και κανένας;

Είναι εκεί όμως. Μπαίνει που και που. Είναι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας artık...

neden?


Με κάνει να αναρωτιέμαι.Ακόμα.

Περιμένω με πολύ υπομονή να μάθω τι συμβαίνει πραγματικά , μα είναι απο τις καταστάσεις στις οποίες πολύ απλά δε γνωρίζει κανείς όχι απλά το παρακάτω, μα ούτε το τι έχει πραγματικά συμβεί.

Σήριαλ είμαστε.


Wednesday, February 20, 2013

Μηδενικό.

Αναμνήσεις. Πολλές αναμνήσεις, από διαφορετικές καταστάσεις. Θυμάμαι. Πάντα κάτι θυμάμαι και πάντα κάτι θέλω να ξεχάσω.

Δε θα σε ψάξω, δε θα σε βρω, δε θα σε χάσω.

Αλλά δε σε έχω σβήσει.
Δεν είσαι εδώ μα δε με πειράζει πια. Προχώρησα, δεν υπάρχεις. Ίσως ήσουν μια υποσημείωση στο μεγάλο κείμενο της ζωής μου.

Δε θα σε αναφέρω όμως ουτε στη βιβλιογραφία.

Κι όσο πασχίζω να σε σβήσω, τόσο επανέρχεσαι. Εκτός.

Έπεσα τυχαία πάνω του...

Wednesday, February 13, 2013

To dream or not to dream?

Αμα νιώσω μοναξιά, έρχομαι και τρυπώνω στο μπλογκ μου . Περιφέρομαι ανάμεσα στις παλαιότερες μου αναρτήσεις, στις πρόχειρες - αυτές που δεν ξέρω καν αν θα δημοσιεύσω ποτέ, στα σχόλια των φίλων μπλογκερ, στο προφιλ μου και σε ότι άλλο μου φανεί οικείο, για να αισθανθώ μια νότα ασφάλειας ίσως. Οτι κάποιος είναι εκεί, πίσω απο το λάπτοπ και θα με ακούσει.
Δε θέλω να με συμβουλέψει ακριβώς. Δεν ξέρω καν τι περισσότερο θέλω απο το να νιώσω ασφάλεια...


Φοβήθηκα για λίγο, τρόμαξα...

Και ήρθα εδώ να το καταθέσω.
Δεν έχω τουίτερ, δεν έχω φέισμπουκ ούτε ταμπλερ. Ευτυχώς, δε σπαταλώ ΚΑΙ εκεί το χρόνο μου. Οπότε όλα τα αραδιάζω εδώ. Δημοσία θέα. Κάποια ίσως να τα μετανιώνω για λίγο ή να αλλάζουν λίγες ώρες αργότερα, μα εδώ μέσα υπάρχουν στοιχεία της ζωής μου.


Μου λείπει ο "γείτονας" που έγραφα -σιγά μην τον ξέρετε εσείς... -  και ανησυχώ μήπως δεν τον ξαναβρω. Δεν τον ψάχνω. Φοβάμαι πως δεν θα είναι ίδιος.
Δεν έχω έμπνευση. Σπάνια θα γράψω κάτι με ουσία.
Δεν έχω καλή διάθεση να κάνω πλάκα - και γενικά στο μπλογκ δεν έγραφα με αστείο ύφος.
Δεν έχω καν πλάνο.

Θέλω να βρω δουλειά. Είναι πολύ σημαντικό για μένα. Για όλους είναι γενικά και δεν έχω καμία προτεραιότητα σε σχέση με κάποιον οικογενειάρχη, μα δε θυμάμαι πότε δούλεψα τελευταία φορά. Ίσως πάει χρόνος... Και ψάχνω, όλο ψάχνω...

Ασφάλεια να νιώσω, να χαλαρώσω. Να προχωρήσω τα σχέδιά μου.


Αυτή τη στιγμή έχω δυο δάκρυα στα μάτια. Πίκρας, αγανάκτησης, απελπισίας, φόβου και απόγνωσης. Και να που το πρώτο κύλησε.

Πόσο δύσκολο είναι να ζήσεις...;


 


Tuesday, February 12, 2013

Βασίλισσα.

   Πιστεύω ακράδαντα στους παραμυθένιους έρωτες. Θα πρέπει να ήταν μερικά πρόσωπα σαν εμένα στην ιστορία που να αγάπησαν τρελά και σε βάθος, να ερωτεύτηκαν δίνοντας τη ζωή και την ψυχή τους και να πίστεψαν τόσο πολύ στο σύντροφό τους που να παρέδωσαν το πνεύμα τους. Έτσι είμαι κι εγώ.  Χαμένη στα παραμύθια του καιρού, πιστεύω όχι απλά στον έρωτα, μα θα μπορούσα να κάνω απίθανα πράγματα γι αυτό.

   Κάποια τραγούδια δε γράφτηκαν για το τίποτα, έτσι απλά για να βγουν χρήματα, μα επειδή υπήρξαν άνθρωποι που δόθηκαν στον έρωτα και την αγάπη.

 Απολαύστε το παρακάτω:




   Όταν επιλέξετε σύντροφο, να τον νιώθετε βασιλιά/ βασίλισσά σας και να του φέρεστε ανάλογα. Κάπως έτσι θα γίνει και ο κόσμος ομορφότερος... 

Thursday, February 7, 2013

Η σταχτοπούτα δεν υπάρχει μόνο στα παραμύθια....


Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού η γνώμη μου δε μετράει.
Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού δε νιώθω αγάπη.
Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού η μεταχείρισή μου είναι σαν αντικειμένου.
Η σταχτοπούτα είμαι εγώ, αφού υπάρχω μόνο για να εξυπηρετώ...


Δεν είμαι κατοικίδιο. Είμαι άνθρωπος.
Και η υπομονή μου εξαντλείται.

 Στην πιο δύσκολη στιγμή είμαι κολλημένη στο κενό. 

Και μην ξεχάσεις την κότα!

  Μέσα σε τόσες μέρες, έγινε κι ένα καλό- το αναμενόμενο: έβγαλα το νάρθηκα κι ας έχω ακόμα τις πατερίτσες.
   Τώρα έχω πέσει με τα μούτρα στην αναζήτηση εργασίας μέσω αγγελιών προς το παρόν, αλλά είναι σχεδόν ακατόρθωτο να βρω κάτι έτσι. Ποτέ δεν πίστευα στις αγγελίες. Έτσι έβαλα εγώ μια αγγελία για τη βασική μου εργασία, το μανικιούρ. Αναμένω πρώτα τη δημοσίευσή της (στο αγγελιόπολις την έβαλα, αν θες να σου δώκω ιδέες) και έπειτα κλήσεις για ραντεβού. Δε μπορεί να πάει ΚΑΙ αυτή η αγγελία χαμένη... Δε θα το αφήσω. Κι έπειτα, όταν μπορέσω να πατήσω σωστά το πόδι και να αντέχει λίγη πίεση και βάρος θα κάνω αυτό που χρόνια τώρα ανέβαλα γιατί στο κεφάλι μου φαινόταν παράξενο ή και ανάρμοστο ή και... ε πες το όπως θες. Θα αναζητήσω δουλειά σε καφετέρια. Αντε να δούμε τι θα γίνει με αυτό.
  Η ζωή στην Ελλάδα έχω να πω οτι είναι όχι μόνο τραγική μα και αστεία. Ξαφνικά σου λέει το Υπουργείο παιδείας οτι θα σου μεταφέρει τη σχολή. Το αν μπορείς ή όχι να πας είναι δικό σου πρόβλημα. Μη σπουδάζεις σου λέει, μπας και μπορέσουν οι προηγούμενοι απο σένα να πάρουν σειρά στις λίγες εναπομένουσες εργασίες.  Εσύ, θα δουλέψεις στα 40 σου. ΑΝ υπάρχει τίποτα. Τέλος πάντων δε θέλω να μακρηγορήσω και με αυτό.
   Δε θα πω οτι θέλω να φτιάξω τη ζωή μου, γιατί αυτό γίνεται συνέχεια. Μα θα πω πως θέλω να δρομολογήσω κάποια λίγα πράγματα. Ίσως να είναι μόνο ένα πράγμα με κανα δυο παρακλάδια. Δεν έχει σημασία ο αριθμός , μα η κατάσταση.
   Θα έπρεπε μέσα σε όλα να με ενδιαφέρει και η υγεία μου, μα στην παρούσα φάση η υγεία μου είναι κάτι που εξαρτάται άμεσα απο την ψυχολογία μου. Οπότε δίνω βάση εκεί για να μπορέσω να σηλώσω λίγο το ανάστημα και τη διάθεσή μου.
 


    Και κλείνοντας να πω οτι δε μπορώ να κάνω τίποτα που να μην το πιστεύω, που να μη δίνω την ψυχή μου σε αυτό. Αλλιώς ότι και να κάνω θα πηγαίνει στην άκρη πολύ γρήγορα, θα παρατιέται και θα ξεχνιέται άμεσα. Και ο στόχος μου τώρα είναι να βρω δουλειά για να γίνω καλά.


Το διάλειμμα τελείωσε. Επιστρέφω.
   

Επισκόπηση πραγμάτων.

   Έχω τόσα πολλά να γράψω. Σκέψεις κάνουν κύκλους στο μυαλό μου. Με πνίγει το δίκιο, αλλά και το άδικο παράλληλα. Έχω επιλογές, μα είναι όλες μισές. Ατελείς. Δε βλέπω διέξοδο πουθενά. Είμαι μπλοκαρισμένη ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.
   Οι επιλογές μου είναι "ζωή η θάνατος" κι εγώ συνεχίζω σταθερά να επιλέγω το τίποτα. Δε μπορώ να επιλέξω, γιατί δεν ξέρω όχι ποιο είναι το σωστό, μα δεν είμαι σίγουρη για το πόσες αντοχές έχω να παλέψω για τα "θέλω" μου. Σκέψεις στο μυαλό μου γυρνούν ξανά και ξανά, απο την αρχή στη μέση και πάλι απ' την αρχή. Δεν υπάρχει τέλος. Η διαδικασία είναι αέναη.
   Φοβάμαι κι ας ξέρω πως δε μπορώ να περιμένω διαφορετικά αποτελέσματα κάνοντας τις ίδιες κινήσεις. Κάποια πράγματα για μένα είναι αυτονόητα, μα δεν τα έχω. Μέσα στα νεύρα και το θυμό μου μπορεί να κάνω σπασμωδικές κινήσεις δίχως όφελος. Μα λίγο πριν την καταστροφή ο αιχμάλωτος δεν ενδιαφέρεται για πρόωρο θάνατο. Πλέον δεν έχω τίποτα να χάσω. Ούτε καν την ψυχή μου, αφού κι αυτή τελικά έχει μπει ενέχυρο για λίγες στάλες ζωής.
   Δεν είναι αρκετό το να κάθομαι να γκρινιάζω, πρέπει να οργανώσω πλάνο. Πρέπει να σταματήσω να φωνάζω άδικα για βοήθεια. Άλλωστε, δεν πιστεύω οτι μπορεί να με βοηθήσει κάποιος πέρα απο τον εαυτό μου. Τι να καταλάβεις κι εσύ, κι αυτός κι ο άλλος;
   Το σίγουρο είναι οτι θέλω να φτύσω κατάμουτρα ανθρώπους που εμπιστευόμουν κι όμως με πρόδοσαν άσχημα σε δύσκολη φάση. Αυτός ο κόσμος δεν σ αφήνει να εμπιστευτείς πλέον κανέναν...


Κι η ζωή μου πια:
~*~ Πάριος, Γιάννης- Θλιβερό τοπίο ~*~

Wednesday, February 6, 2013

Θέλω απλά να ζήσω τη ζωή μου.

   Δεν είναι εγωιστικό. Όπως όλοι έτσι  κι εγώ έχω τα δικά μου πλάνα για τη ζωή μου. Έλα , όμως που το πιο ισχυρό μέλος της οικογένειάς μου δε με βοηθάει καθόλου...

Monday, February 4, 2013

Τα αυτονόητα

   Δε θέλω κάτι παράξενο. θέλω το αυτονόητο. Να ζω σε ένα υγιές περιβάλλον ,με άτομα που με αγαπούν . Κι αν δε μπορώ να βρω το δεύτερο, τότε τουλάχιστον να μην έχω άτομα κοντά μου που δε με σέβονται.
Νιώθω απαίσια και η υπομονή μου σχεδόν εξαντλήθηκε. Χρόνια τώρα ζητούσα βοήθεια, αλλά ποιος να με ακούσει. Καθένας ήταν πολύ απασχολημένος με τα προβλήματά του. Κανείς με τα δικά μου. Γιατί εγώ πάντα λίγη σημασία είχα. Γιατί εγώ έκανα ότι έκανα , απλά γιατί έτσι ΕΠΡΕΠΕ. Τώρα όμως τα πράγματα θα αλλάξουν σιγά σιγά....

Saturday, February 2, 2013

Χαζομάρες με νάρθηκα #2 & #3

Η #2 είναι το οτι δε μπορώ να οδηγήσω.
Cool. Ας πούμε οτι δεν έγινε κάτι.

Συνδέεται με το τρίτο.

Χαζομάρα με νάρθηκα #3

ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΙΩ!

Κοίτα πως έχει η κατάσταση σε δύο γραμμές -περίπου.

'Εχεις αμάξι = δεν πίνεις [όχι , ΔΕΝ πίνεις].
Δεν έχεις αμάξι = πίνεις αμα γουστάρεις.

ΝΑΙ! υπο νορμαλ συνθήκες. Φαντάσου τώρα εμένα με το νάρθηκα στο πόδι και τις πατερίτσες, να πίνω, να γίνομαι λιώμα, να τραγουδάω και .............

η μαγική στιγμή:  [one does not simply]
Πάνε στο μπάνιο πάνω απο μία φορά.  .  .  ναι, με τις πατερίτσες. κάνε εικόνα εμένα πιωμένη να προσπαθώ να πάω σε διπλανό δωμάτιο.....




Πατερίτσα δεξιά - τσεκ. πατερίτσα αριστερή - τσεκ.
καιιιιιιιιιιιι πάαααααααααααμε..... Μπουμ.


Γαμώ το!!!


Γονίδης, Σταμάτης - Μίλα μου

Πόσο χειρότερα;

   Πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα;
   Το ΤΕΙ καταρρέει, ζω με ένα αβέβαιο μέλλον πάνω στις σπουδές μου, δουλειά δεν έχω, το πόδι μου είναι προφανώς ακόμα ραγισμένο, οι σχέσεις μου με τους δικούς μου όχι απλά δε διορθώνονται αλλά τελικώς περιπλέκονται και χειροτερεύουν καθημερινά, βιώνω την αχαριστία στο πετσί μου και μεταμορφώνομαι σε γάιδαρο θηλυκού γένους, τα όνειρά μου αναβάλλονται επ' αόριστον αν τελικώς δεν ακυρώνονται κι εγώ μένω μετέωρη κάπου στο πουθενά (με το τίποτα γωνία).
   Ψυχολογικά δεν έχω πιάσει ακόμα πάτο, ξέρω, έχω υπάρξει και χειρότερα. Το θέμα είναι οτι με έχει κατακλύσει μια συναισθηματική παγωμάρα. Δεν ξέρω προς τα που να κλείνω και τι να σκεφτώ. Δεν ξέρω πως να νιώσω. Και κάπως έτσι μένω εκτός.
   Κι απο επιλογή ταυτόχρονα, μένω εκτός και από πολλά άλλα πράγματα...



 ~~~*~~~   Σας παρακαλώ. Μη μου μιλάτε για ταινίες. Αυτή την περίοδο τις σιχαίνομαι [η αλήθεια είναι οτι ποτέ δεν τις ήθελα ιδιαίτερα].  ~~~*~~~

*~~~*~~~* Έγινα πάλι ευαίσθητη;! Δε μπορεί ο ίδιος μου ο εαυτός να με συγκρατήσει. Μπορεί άραγε κανείς; Μου φταίνε όλα. Όντως ή όχι; *~~~*~~~*

~~~*~~~ Αρρωσταίνω συνέχεια . Και ποιος να με σώσει; Συγχρόνως αναρωτιέμαι το "γιατί" ~~~*~~~

*~~~*~~~* Γίνομαι θεατής στη ζωή μου. Άραγε για πόσο; Και πώς θα βγω από τούτο το τέλμα; *~~~*~~~*

Σφακιανάκης, Νότης - Έξω βρέχει  (θα μπορούσε.)
Καρράς, Βασίλης -Ποια με καταράστηκε; (να έρθει να μου το πει)

$ Βρε μήπως να κάνω κανέναν αγιασμό;
$ Όχι, για εξορκισμό δε θα έρθουν. Φτου μας.