Subscribe:

Wednesday, August 31, 2016

A part of my thesis (somehow)

   As I am searching information to compose my thesis, I have found a sentence which is a masterpiece:"Success is the new social God(dess)" (free translation from: biblionet.gr).
   How true? Think about it.  I do, for the last few days... Because every man on earth is seaking "the success", since they think that only this matters and nothing else. Crowds of people has got depression because they think of themselves as "failed" or "wasted" (during the pass of the years).

   How do you define "success"?

Το παλεύω.

  Όπως κάποιες απο τις μέρες που ξυπνώ είναι μαύρες πίσσα, έτσι και κάποιες άλλες είναι λίγο πιο νορμάλ- ευτυχώς! Σαν να κάνω διάλειμμα. Προλαβαίνω να ανασκουμπωθώ; Ίσως, αλλιώς... ποιο το νόημα;
   Έχω δύο εαυτούς. Περίπου. Ο ένας εναντιώνεται στον άλλο. Κατέληξε συνήθεια. Σήμερα έιμαι καλύτερα. Εκείνες οι συζητήσεις με βοήθησαν, κοίτα να δεις...
   Μέχρι να ξαναπέσω. Ναι, θα ξαναπέσω, διότι έχω πει άπειρες φορές: now I am the white tiger. @@κια... Τουλάχιστον παραμένω με τις αμυχές και όχι κάτι χειρότερο. Κάτι είναι κι αυτό.

   Είναι τραγικό να χρειάζομαι ντάντεμα. Είμαι τραγική εγώ η ίδια. Και ακόμα πιο κουλό,μετά απο κανα 2 μέρες να είμαι φυσιολογική. Ω, θέε μου, τώρα που το σκέφτομαι ευτυχώς! Αμα κρατούσε μόνιμα δεν ξέρω τι θα γινόταν!
   Κάποια πράγματα όσο τα σκέφτομαι ήρεμα, μπαίνουν στη θέση τους. Αργά ναι μεν, αλλά προχωράει. Την καθημερινότητα μου την ορίζω εγώ. Όσο άσχημη ή πανέμορφη θα είναι. Ναι, ξέρω, θα βρω τη δύναμη, μιας και τα λεφτά δεν τα υπολογίζω τόσο πια (αφού δεν έχουμε πολλά έτσι κι αλλιώς, λολ!). Ανασυντάσσομαι. Ούτε εγώ δε με αντέχω καμιά φορά.

   Αρχίζω να συνειδητοποιώ οτι είμαι υπεύθυνη του εαυτού μου. Κάθε πράξη φέρει αντίκτυπο (ενίοτε και θετικά αποτελέσματα σαφώς). Οπότε θα στρωθώ στο διάβασμα. Κάθε μέρα θα κάνω κάτι. Έστω πολύ μικρό, άλλωστε η πτυχιακή μου έχει τόσα παρακλάδια να ασχοληθώ, που και με πονοκέφαλο βγαίνει άκρη.
   Δε θα με επιβραβεύσω , διότι αυτή είναι η δουλειά μου αυτή τη στιγμή. Όχι, δε θα ψαχτώ άλλο. Αν τύχει κάποια απάντηση απο αυτά που έχω κάνει αίτηση, καλώς να έρθει. Αλλά θα χρησιμοποιήσω αυτό το χρόνο για να ανακαλύψω κανα δυό πραγματάκια που μπήκαν στο μυαλό μου. Όσο ήμουν στην Τσεχία έλεγα nothing is impossible. Τώρα γιατί αυτό το άλλαξα; Δεν υπάρχουν ποτέ μονο δύο επιλογές. Οι επιλογές είναι άπειρες, απλά συνήθως το ξεχνάω...

Monday, August 29, 2016

Παραιτούμαι απο τη ζωή

   ΟΥΤΕ ενα πραγμα δε μπορώ να κάνω σωστά. Πώς θα δουλέψω αύριο-μεθαύριο; Θέλω να παραιτηθώ απο όλα. Δε βρίσκω νόημα στη ζωή, δε μπορώ να της δώσω κάτι. Είναι κάποιες μέρες που είναι τόσο χάλια που δεν αντέχονται.
  Δεν αντέχω να ζω άλλο σε αυτή την παράλληλη πραγματικότητα. Δεν έχω επαφή με το περιβάλλον μου. Δε με καταλαβαίνουν κι εγώ πονάω. Έχω βαρεθεί τους σοφούς. Κανείς δε θα μπει στη θέση μου. Δεν το αντέχω άλλο. Όλα μαύρα είναι. Δε μπορώ να έχω πρόγραμμα σε τίποτα..
   Το τερας μου με τρώει ολοενα και πιο πολύ. Πέρασε μήνας που υποκρίνομαι. Δε μπορώ αλλο να προσποιούμαι οτι είμαι καλά.  Χειροτερεύει.. Ούτε η φιλοξενία του σκύλου βοηθάει. Δε βλέπω λύση. Δε βλέπω φως στο τουνελ. εΙμαι σε μια άβυσσο. Καίγομαι σε μια κόλαση.
   Πλέον ούτε ο ύπνος δε με βηθάει. Τα όνειρά μου είναι τρομακτικά. Ξυπνάω και δεν αναγνωρίζω γύρω μου. Σαν να με ρουφούν μέσα τους.
    Κανείς δε θα καταλάβει τι είναι σε μια ηλιόλουστη μέρα, εσύ να βλέπεις σκοτάδι. Να ψάχνεις μια τρύπα να χωθείς, όπως οι λαγοί... Το σπίτι να σου φαίνεται τεράστιο μα και αποπνικτικό. Όλα είνια μάταια. Τίποτα δε με γεμίζει. Ούτε αντικείμενα ούτε δραστηριότητες.
   Τι ωραία που προσποιούμαι. Κερδίζω όσκαρ. Ένα όσκαρ που θα το γιορτάσω μόνη μου. Με το είναι μου...Αυτό το άδειο "είναι", αφού δεν έχω τίποτα να δώσω.

Thursday, August 4, 2016

Γλώσσες

Πώς μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει μια γλώσσα "νεκρή", ενώ βρίσκεσαι ως θεμελιώδης λίθος κάτω απο πολλές άλλες; Αναφέρομαι σαφώς στη λατινική...
Η μη προφορική έκφραση της, δεν θα έπρεπε να επιτρέπει αυτό το χαρακτηρισμό. Διότι ζει και βασσιλεύει κάθε φορά που χρησιμοποιείται μια λέξη συσχετιζόμενη με αυτή τη γλώσσα (και κάθε άλλη αντίστοιχη, που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω).

Wednesday, August 3, 2016

Τα νέα μου

   Οι μέρες περνάνε και ξαφνικά θυμήθηκα πως έχω καιρό να γράψω. Απομονώνομαι εδώ στο krepaki της Ερμού γιατί μου αρέσει το κλίμα, η ησυχία και διάφορα άλλα. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στα 17 αυτή τη στιγμή, που κθόμουν μπροστά από μια οθόνη υπολογιστή και πάλι και έγραφα... με έμπνευση. Έγραφα ιστορίες.
   Τώρα είναι Αύγουστος του 2016. Πάνε 6 ολοκληρωμένα χρόνια που πέρασα στη σχολή. Άλλαξαν λίγα πράγματα πάνω μου, μα ταυτόχρονα και πάρα πολλά. Κάθομαι ακόμα με τις ώρες μπροστά απο τις οθόνες. Είμαι βλέπεις θύμα του facebook (ναι, θέλω να αποτοξινωθώ). Γιατί, όμως όταν πάω διακοπές δεν το έχω τόση ανάγκη;
  6 έτη, μα δε θέλω να κάνω ανασκόπηση. Να πω μονάχα θέλω, πως πέρασα όμορφα. Με τις καλές και τις άσχημες στιγμές. Με όσα άτομα με στήριξαν ή με παράτησαν. Με όσους με εγκατέλειψαν ή επέστρεψαν κάποια στιγμή. Έτσι πάει. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις. Ο χρόνος είναι μετρημένος κι εμείς δεν έχουμε μάθει να τον ξοδεύουμε φειδωλά ή με τρόπο πρέπον.
   Ξέρεις, καμιά φορά θυμάμαι να κοιτάζω στα μάτια ανθρώπους που είχα κοντά μου και να είναι ότι πολυτιμότερο είχα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Μια ματιά, ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο ή ένα γέλιο. Θα ξέρεις πως το γέλιο το φοβάμαι λίγο. Μη τυχόν και οι άλλοι γελούν περιφρονητικά εναντίον μου.  Ε, και;
   Είναι αστείο το πως πέφτω στην καταθλιψάρα μου σε ανύποπτο χρόνο και πως μπορώ να σηκωθώ με κάποια λόγια, την κατάλληλη στιγμή. Ναι, έχω αποδεχτεί το πρόβλημα πως είναι εκεί, μα η τίγρης γύρισε και δε θα το αφήσει να εξαπλωθεί και να νικήσει.


   Ευχαριστώ. Όλους όσους έχουν υπομονή μαζί μου και όσους ασχολήθηκαν. Ή ασχολούνται ακόμα.

   Τώρα έχω να περιμένω να περάσουν κανα δυο βδομάδες του Αυγούστου, να δω αν θα βρω δουλειά (περιμένω να μου μιλήσει κάποιος παλιός εργοδότης μου), ώστε να ξέρω που βρίσκομαι κι έπειτα θα πάω γυμναστήριο για δύο λόγους: ο πρώτος είναι κάτι αυχενικά και κάτι μαλακίες που με πιάνουν στη μέση και με κάνουν να νιώθω σαν μπαμπόγρια. Έλεος πια στα 23 μου δηλαδή!!
Ο δεύτερος λόγος είναι για να βλέπω τα γκομενάκια που γυμνάζουν τους κώλους τους. Τις γυναίκες εννοώ φυσικά! Όχι, πλάκα κάνω. Ο δεύτερος λόγος είναι οτι μου αρέσει ο ήπιος αθλητισμός. Για την κοινωνικοποίηση, την άθληση, την ευεξία. Ναι, μπορεί να λαπάδιασα λίγο, αλλά αυτό είναι μόνο προσωρινό. Και πραγματικά, δε γυμνάζομαι για να κάνω σωματάρα για το καλοκαίρι (άλλωστε καλοκαίρι συνήθως δεν κάνω και πολλά). Απλώς έχω πέσει σε ενα φαύλο κύκλο που περιέχει πόνο μέσα, οπότε κλάφτε με.

   Παράλληλα δουλεύω την πτυχιακή μου, ώστε να κλείσει και αυτός ο κύκλος. Να δούμε πότε θα μπω σε μια σειρά. Θαρρώ πως ποτέ. Αλλαγές γίνονται και θα γίνονται.