Subscribe:

Sunday, November 29, 2015

Song of the day -or days.





Δίχως εξήγηση!





   Στη ζωή μου έχω δώσει στα περισσότερα άτομα τρίτες ευκαιρίες. Για γνωριμία, για να διορθώσουν λάθη, συμπεριφορές....
   Τώρα ίσως να έχω αρχίσει να μαθαίνω οτι είναι κακές οι τόσες ευκαιρίες. Ιδίως εφόσον οι άλλοι δεν τις εκμεταλλεύονται ορθώς.
 

   Πάντως κρίμα που οι ανθρώπινες επαφές δεν είναι όπως οι επαφές του facebook. Πατάς μια διαγραφή και τελείωσε. Ενώ στη ζωή, συνήθως οφείλεις να δίνεις εξηγήσεις.... Λες κι έχουν σημασία....

Saturday, November 21, 2015

Είμαι εγώ.

     Συμπεραίνω οτι δεν τραβάζω ζόρια εδώ που είμαι. Μονάχα αρχίζω να συμβιβάζομαι με εκείνη την πλευρά του εαυτού μου, τη μοναχική, την αντικοινωνική, την επικεντρωμένη σε συγκεκριμένα "θέλω". Αρχίζω με τον καιρό, να μπορώ επιτέλους να πω με περισσότερη σιγουριά ποια είμαι, τι θέλω και πως τελικά "δεν τους έχω ανάγκη". Ανάγκη έχω τον εαυτό μου κατά βάση, την ησυχία μου, τη μοναξιά μου (πέρα απο τον σύντροφό μου).
     Πλέον γνωρίζω οτι δε θα λείψω σε κάποια άτομα αν εξαφανιστώ κάποιες μέρες. Παράλληλα συνειδητοποιήσα οτι αυτά τα άτομα απλώς είναι γνώριμοί μου και τίποτα παραπάνω. Αρχίζω να δέχομαι οτι δεν αξίζει να δίνω δεκάρα γι αυτούς (τρόπο τινά) και πως αν θέλω να επανέλθω σε μια παρέα, μπορώ να το κάνω ανα πάσα ώρα και στιγμή. Διαφορετικά αυτό δείχνει οτι ποτέ τούτα τα άτομα δεν ήταν πραγματικά παρέα μου. Για πραγματικούς φίλους δεν είναι ώρα να κάνω θέμα.
     Αισθανόμουν μειονετικά όποτε οι άλλοι έκαναν πράγματα μαζί κι εγώ έμενα απ έξω. Όμως, δε θα με γέμιζε μια ανάμνηση κατα την οποία ξεφτιλίζομαι απλά και μόνο για να είμαι αρεστή απο κάποια άτομα τα οποία δεν τα θεωρώ καν τόσο αξιόλογα. Περισσότερο θα ένιωθα όνειδος για τον αμοραλισμό μου και την εξαπάτηση των ηθών και των αξιών μου, παρά γαλήνια θα αισθανόμουν.


     Ναι, είμαι εγώ, αυτή που απολαμβάνει τη ζωή εφόσον δε με κυνηγούν σχεδιασμοί με αυστηρά ωράρια. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μηδέποτε θα βρεθεί άνθρωπος με τον οποίο θα είμαι απολύτως ίδια. Του ιδίου ή του αντίθετου φύλου.
    Ουκ ολίγοι άνθρωποι γύρω μου θα θεωρούν πιθανό να είμαι παραδόπιστη. Μάλιστα, παραλίγο να πειστώ η ίδια για κάτι τέτοιο. Παρ' αυτά, εγκαίρως βρέθηκα σε κατάσταση κατά την οποία απέδειξα στον εαυτό μου όλα αυτά που απολαμβάνω ουσιαστικώς.

    Ιδού:


    Σάββατο, 21/11/2015
    Ξύπνησα  λίγο πριν τις 2, τοπική ώρα, δίχως σχεδιασμένο πρόγραμμα (κάτι που επιδρά πολύ ανακουφιστικά για την ψυχή και το σώμα). Το τοπίο εξωτερικά του παραθύρου ήταν λουσμένο απο τις ακτίνες του ηλίου. Βρέθηκα με διάθεση για μελέτη και βόλτα κάπου στα περίχωρα του κολλεγίου. Μία ώρα μετά, εφόσον πήρα το πρωινό μου με σχεδόν ιεροτελεστικό τρόπο, κατέληξα σε μια αγαπημένη καφετέρια, πολύ κοντά στις εστίες.
    Τώρα, 4.30 βρίσκομαι ακόμα εδώ, να συντάσσω τούτη την αναφορά, ευτυχισμένη. Κι αυτό διότι γύρω μου παρατήρησα δύο τετράποδα πλάσματα, χαμογέλασα, χάιδεψα το ένα, κι αυτό μου έδωσε ένα αίσθημα πληρότητος. Γλύκανα τον εαυτό μου με τον αγαπημένο μου καπουτσίνο και λίγο αργότερα θα παραγγείλω και κάτι εκλεκτό να φάω. Ολομόναχη. Γιατί έτσι φορτίζω τις μπαταρίες μου.
    Επειδή πολύ απλά, αυτή είμαι εγώ.
    Ξοδεύω χρήματα, όταν θεωρώ οτι κάτι θα μου προσφέρει μια ανεκτίμητη ανάμνηση. Κι έτσι θα είναι. Με βεβαιότητα μπορώ να πω οτι τη σημερινή ημέρα δε θα την ξεχάσω εύκολα.



    Στην καθημερινότητά μου, αποφεύγω κάποια άτομα και μάλιστα δε θεωρώ αναγκαίο να δώσω εξηγήσεις σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου. Απλώς δεν αισθάνομαι πλήρης μαζί τους. Λαμβάνω αρνητισμό σε κάποιες περιπτώσεις. Αυτό είναι όλο. Δε χρειάζεται καν να πιεστώ. Κι ας δίνω ευκαιρίες για γνωριμία. Αποφάνθηκα να αποβάλλω το άγχος απο μέσα μου, όσον αφορά πρόσωπα.
    Είμαι αυτή που είμαι, όποια είμαι και κάνω ότι με εκφράζει. Δίχως να με απασχολούν οι αρνητικές σκέψεις του περιβάλλοντος. Άλλωστε, δε θέλω να προσπαθώ πέρα απο τις δυνατότητές μου για να είμαι αρεστή. Ακόμα κι αν ζητάω αποδοχή (ακόμα αναρωτιέμαι έντονα ποιος είναι ο λόγος που το προκαλλεί αυτό), θα κάνω μια προσπάθεια να σταματήσω να ασχολούμαι στο μυαλό μου τόσο έντονα με αυτό.


    Αρχίζω σταδιακά να αποκτώ πλήρη γνώση του εαυτού μου. Ωριμάζω, έτσι δεν είναι; Όπως και να χει, διέρχομαι μια περίοδο με ευτυχισμένες ώρες και στιγμές. Παρά την σωματική κούραση που δοκίμασα.

Πώς περνάει ο χρόνος σου Άννα;

   Αρχικά, ομολογώ οτι μου λείπει κάτι, κάποιος. Πάντα. Είναι σαν να γεννήθηκα με μια τάση να εμμένω προσκολλημένη σε παρελθούσες καταστάσεις. Στα γνώριμα περιβάλλοντα. Σ εκείνες τις συνήθειες που τόσο μισούσα, μα τελικά κατά βάθος ίσως και να αγαπούσα.
   Μου λείπει παράλληλα κι εκείνος ο ένας άνθρωπος που έχω βρει και με καταλαβαίνει. Με ξέρει καλύτερα απ όσο ξέρω η ίδια τον εαυτό μου. Με φροντίζει σαν να είμαι οτι πολυτιμότερο πάνω στη γη. Μου λείπει, ναι. Δεν είναι εδώ. Θα ξαναβρεθούμε, το γνωρίζω καλά. ~Ανησυχώ.

   Η ζωή εδώ είναι βροχερή. Κάποιες φορές δεν περνώ καλά. Τα παιδιά δε με γεμίζουν. Έχουμε πρόβλημα επικοινωνίας, γιατί ξέρεις, δεν είναι όλοι για όλους. Κλασικά πρέπει να τρέχω εγώ. Αλλά δε βαριέσαι, έτσι πάει.
   Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η ζωή στο εράσμους δίχως διαδίκτυο.Τι θα έκανα; Βαρετά... Ή μήπως τώρα είναι πιο βαρετά;! Διαβάζω καμιά σελίδα βιβλίου που και που. Αλλά με έχει πεθάνει το κρεβάτι. Νιώθω άγχος, που πρέπει να ακολουθήσω τους άλλους.
   Και τι είναι τελικά αυτό το πρέπει; Γιατί να πάω μαζί τους;


   Θα θυμάσαι οτι δε μου αρέσουν τα κλαμπ και τα ποτά τόσο πολύ. Συνεχίζω να πλέω στην ίδια ρότα ακόμα κι εδώ. Όχι μόνο δεν έχω ξεχάσει ποια είμαι, αλλά δυναμώνει μέσα μου ο χαρακτήρας μου. Γίνομαι πιο σίγουρη για αυτό που είμαι. Κάτι που χρόνια έψαχνα. Βλέπω τις αηδίες του κόσμου γύρω μου και επαινώ κρυφά τον εαυτό μου που δεν ξέπεσα στα επίπεδα των άλλων, όταν με δόλιους τρόπους προσπάθησαν να με τραβήξουν στη λάσπη. Μόνο εγώ γνωρίζω τι απέφυγα πραγματικά και σε ποιες φάσεις της ζωής μου.

   Παρ αυτά, έχω γνωρίσει και μερικούς εξαιρετικούς ανθρώπους. Αλλά η γλώσσα είναι ένα θέμα, και αρκετά μεγάλο. Όπως είναι ο χρόνος και η απόσταση. Αυτός είναι ένας τομέας που ακόμα προσπαθώ να βελτιώσω.

   Βέβαια, έχω αγαπήσει τον εαυτό μου λίγο περισσότερο. Οι στόχοι που είχε θέσει η Άννα, επιτυγχάνονται. Ετοιμάζομαι με τον καιρό, να περάσω σε μια άλλη φάση. Κάτι που δεν επιδιώκω τόσο σθεναρά πλέον, μιας και κάθετι στη ζωή μου φαίνεται να μπαίνει σε γραμμή απο μόνο του εν καιρώ.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

   Είμαι εδώ, στο Λίμπερετς, και η αποξένωση μοιάζει κάποιες φορές η μοναδική λογική επιλογή. Δε γκρινιάζω για τη γλώσσα ως λεξιλόγιο αλλά ως κατανοητή επικοινωνία. Ακόμα και με άτομα που μιλάω κοινή γλώσσα, τη μητρική μου, είναι δυνατόν αρκετές φορές να μη συνεννοούμαι στο μέγιστο.
   Διαφορετικά μυαλά.
   Κι εδώ είναι οι παρεξηγήσεις και όλα αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα μοναξιάς, θλίψης, απογοήτευσης και ίσως θυμού, που βιώνω κατά καιρούς.
   Πάρ' αυτά είμαι ήρεμη. Γιατί εδώ, είμαι εγώ. Είμαι πιο πολύ, εγώ. Κι ας μην έχω ξεδιπλωθεί στο 100% ακόμα. Πάντως, ανακαλύπτω δυνατότητες, δεξιότητες κι αδυναμίες που δε γνώριζα οτι έχω ή σε τι βαθμό τις έχω.


   Και κάτι τελευταίο. Φοβάμαι να κυκλοφορήσω το βράδυ μόνη μου. Αν και είναι ήσυχα εδώ. Φοβάμαι λιγότερο απ ότι στη Θεσσαλονίκη, βέβαια. Θετικό στοιχείο.
   Αλλά και που να πάω τέτοια ώρα...

Saturday, November 14, 2015

Αδερφή;

Πόσο θα ήθελα να είχα μια αδερφή μεγαλύτερη. Να τα μοιραζόμαστε όλα. Να την έχω δίπλα μου. Ζηλεύω τις ταινίες. Εκείνες που μαλώνουν, βρίζονται, τα ξαναβρίσκουν...

Να την είχα κοντά μου, να με παίρνει αγκαλιά...

Tuesday, November 3, 2015

Fucking ups and downs.

   All the time.
   I cannot make up my mind about some people around me, all the time. One moment they seem to be fine, but then they come in contrast with some of my beliefs. And then, I have to re-think how important are these beliefs for me and how ready I do feel to make a huge change of my self - or a part of me- so I can keep up with them . Do I need them? In case I do, how much do I need them? And the most important part... Who?!


   I am searching for this glance that I got from somebody. It became staring at a part of our acquaintanceship- or I thought so- but for sure then it was a gaze to me. Not flirting I hope (still). But, who am I to decide this? Does he know?  Will he decide?
 
   If only they knew what I REALLY need. If only....

I am disappointed, aren't I?

  I am  also fed up with screaming for positive emotions. Fed up with asking for companionship; always misconceived. Always.

Oh I know! I think to much during the fun.
But how to turn it off?

Monday, November 2, 2015

It was Sunday without sun inside me

   There are some f@cking days and nights, that I cannot stand myself nor the people around me.  Thoughts come and go. They don t let me enjoy my moments. They paralyze me. I feel trapped, inside my own self. I hate me sometimes and then I love me.
   I miss home. I miss my husband so much. Some things around me seem to have NO meaning at all...

    Paralyzed. Trapped. Alone...

   Commitments...

Saturday, October 24, 2015

A single thought.

A leader has always to walk a little bit in front of the others...


And also, I really like some of my friends.

I love you. Yes, I really do!

Sunday, October 18, 2015

Living the dream!

   I really wish I could stay for longer in Czech Republic. I enjoy my Erasmus semester as... hell!
I have already met some really awesome people here, spend some priceless time with some dogs also and I have been to amazing places! And this is only the beginning!

   Dear GOOOOOOOOOOOD!!!!

~.~.~.~.~.~.~This is my fucking dream!~.~.~.~.~.~.~.~


   At last, I feel happy with people around me! I am changing. I leave back my bad , and quite grumpy self. The days that I did nothing belong to the past. I am going to explore the whole world from now on! Even if this means just some shops, places, people, museums or animal world!





   

Thursday, October 15, 2015

It exists!!

   I was always saying that I do not belong to Greek cast of mind. I have been searching for THOSE people who would share Something with me. Something little . I was searching for them and I had been so disappointed for not finding any. Until today!

   Today I met a guy, who is Really different from the others (apart from my fiance, who is always an exception ). I mean, really, the very first person I know, who is a young gentleman, with ambitions, plans and not a will of useless flirting! (I do not mean that flirting is useless, but since I want friends, I don t want to flirt). He has  a girlfriend and he has already made me feel that we are friends. In a certain point I think I can count on him. We have some things in common, such as the love for nature and traveling.

   I really wish he won't let me down, like everybody else had done in the past...

Wednesday, October 14, 2015

The night belongs to Greek music

first song. The things here aren't as bright as I thought they would be. But there is still some hope. So whenever I don't feel very good, just: I like being drunk, but only if I am alone. Or with people who can take REAL care of me. Is anyone like that near me now? I act strangely, because I feel lonely. And I know what I want. But I cannot find it or have it.

Monday, October 12, 2015

Night thought

   This room sometimes is quite cold. Even though there is a heater.

   Sometimes, I see the walls and think that they are excessively white .

   Sometimes I want to return to those things that I am used to.
   And then I remember all the things that I don't like in Greece. All the people I hate.


But there is the only one person I need to be with.
My fiance.

I miss him. I really miss him. And it hurts so much...

Saturday, October 10, 2015

Libereeeeeeeeeeeeeeeeeec!!!

   I have been settled in Liberec. I have a new job, a real job in my profession -ok, not exactly real, but even practice counts as a job- new friends, new things to explore and much more!
   I stayed in Prague for 3 days before my final arrival at Liberec. It was nice, but since it s a big city, I wouldn't like to stay there for longer. But in case I cannot find a proper job here, of course I will search there also!
   Greece is beautiful, but I think I prefer this kind of green areas. I still have so many things to explore! And of course I want to go for trips around! And I have already done something! The trip to Jested (the ski resort -it s obviously a mountain) and to Preciosa -the glass factory. Oh , I have so much fun!!!


This is Prague ~ majestic !

I did it!! 

om nom nom yammie!


Liberec, is that you? I cannot believe it!


See you around !

Thursday, September 3, 2015

Γιώργος και λοιποί .

   Έχω παρατηρήσει κάποιες ομοιότητες ανάμεσα στις συμπεριφορές ανθρώπων με το ίδιο όνομα. Τυχαίο θα είναι μεν, αλλά όπως και να έχει, άνθρωποι με το όνομα Γιώργος - κι όχι Γεωργία, δε μπορώ να το επιβεβαιώσω- είναι ιδιότροποι, εώς ίσως ηλίθιοι ενίοτε. Τα θέλουν όλα δικά τους, ιδίως όταν έχουν περάσει τα -άντα. Απογοήτευση σκέτη. Νομίζουν οτι ο κόσμος ασχολείται μόνο μαζί τους, λες και δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε. Και είναι αγενείς ως το κόκκαλο. Βεβαίως, μιλάω για συγκεκριμένα άτομα με αυτό το όνομα, που όμως, είναι εντυπωσιακό που έχουν τέτοια ομοιότητα.


   Καλό σας απόγευμα!

"Home movie"- ή Ελληνικά "Επιτέλους φτάσαμε σπίτι"



"Look! I has found our car"!


Είναι must να τη δει κανείς αυτή την ταινία, ακόμα κι αν είναι 60 ετών. Αρχικά, έχει πολύ γέλιο. Έπειτα, είναι αρκετά πρωτότυπο το σενάριο (ο λόγος για τον οποίο τα Boovs έρχονται στη γη ) κι έπειτα... το εν λόγο boov που είναι πρωταγωνιστής της ταινίας, πραγματικά έχει υπέροχες φάτσες!! ω, lovely <3













Η αγαπημένη μου γκριμάτσα! μπορώ να λιώσω με αυτή τη φάτσα -μαζί με το ηχητικό εφέ του .



Ο Τζιμ Πάρσον(ς) είναι γνωστός απο τη σειρά "The big bang Theory" ως παντογνώστης Sheldon (λατρεμένη σειρά, αναμένω τον 9ο κύκλο!! ). Μόλις άκουσα τη φωνή του σχεδόν αναπήδησα! Δε θα μπορούσε να δώσει φωνή στο Boov καλύτερα, κανένας άλλος. Είναι σαν μια μικρογραφία του Sheldon - για όσους γνωρίζουν τη σειρά. Για όσους δε γνωρίζουν τη σειρά, πραγματικά αξίζει να δείτε έστω ένα random επεισόδιο! 

Στην ταινία "home" φωνές δίνουν επίσης η Rihanna και η Jennifer Lopez. Όπως και ο υπέροχος Steve Martin (οκ, αυτόν δεν τον κατάλαβα, αλλά τον είδα στο cast).
 Αποθέωση;;

Note: το στιγμιότυπο είναι απο το youtube -αυτό σημαίνει οτι υπάρχει ολόκληρη η ταινία, δίχως ελληνικούς υπότιτλους (ε, ναι, τι περιμένατε; τσάμπα το έχετε το prof? ). Βεβαίως, μια νέα νομοθεσία συνήθως τους αναγκάζει να τις κατεβάσουν απο το κανάλι τους, οπότε δεν ξέρω αν προλαβαίνετε....


Take care, polar bear!

Tuesday, September 1, 2015

Jupiter Ascending & Mad Max : Fury Road

   Ποιο να θεωρήσω μεγαλύτερη μ@λ@κί@, δεν ξέρω! Το πρώτο το είδα ευτυχώς στο σπίτι, ενώ το δεύτερο ... το πλήρωσα σε cinema. Σε cinema ρε φίλε, και έχασα και την ώρα απο τη ζωή μου.
   Άλλα να τα πάρω ένα ένα.


   Disclaimer: Δεν είμαι φαν των ταινιών φαντασίας ούτε ιδιαίτερα των περιπετειών με δράση (και μόνο).
 + spoilers (?)

   Jupiter Ascending: Λέω στον δικό μου "ρε δικέ μου [lol, not] μη μου πεις τι θα δούμε, να είναι έκπληξη". Η ταινία ξεκινάει φοβερά, υπέροχα. Βλέπω Mila Kunis, καυλώνω (ωραία γκόμενα, πολύ ωραία γκόμενα [βαμμένη & φτιαγμένη όμως, ναι; ]). Την έχω ξανα-πετύχει στο "friends with benefits" που το ευχαριστήθηκα (δε θα ασχοληθώ εδώ να σου πω το λόγο). Μπαίνει λίγο στο ψητό εκεί με τους εξωγήινους κλπ, ωραία ως εδώ, κομματάκι πρωτότυπο... και να! που έρχεται ο Channing Tatum και αυτή μπαίνει σε porn mode! Σοβαρά ρε Τζούπιτερ; Σοβαρά; Κλείσε λίγο το στόμα ρε κοπέλα μου. 
   Βεβαίως, απο την άλλη γέλασα με ένα σωρό σκηνές που θα μπορούσαν να είναι τσόντα  (ναι, με εξωγήινους, γιατί όχι; ). Ρίχνει κι εκείνο το θαυμαστό "I like dogs", όπου μετά αναρωτιέται και η ίδια τι ήταν αυτή η πατάτα που είπε (στανταράκι δεν ήταν στο κείμενο, λογικά της βγήκε πολύ φυσικά το να αναρωτηθεί τι μ@λ@κί@ την έβαλαν να πει).
   Την πλοκή πως να τη σχολιάσω τώρα; Δε βγάζει νόημα ακόμα κι αν το τραβήξει κανείς απο τα μαλλιά, με τη βοήθεια του κρεβατιού του προκρούστη! Για τα εφέ δε κατά την διάρκεια των πτήσεων και των μαχών, τι να σου πω;?! Χάρμα! Αφού κάποια φάση, λέω ξεκάθαρα "έχασα τη μπάλα". Μα, καλά, πως τα παρακολουθεί αυτά ο κόσμος χωρίς να παθαίνει επιληψία κλπ; (ναι, οκ, χιουμορ κάνω...)
   Δηλαδή, την τύπισσα την απαγάγουν εξωγήινοι, λείπει απο το σπίτι της ενα βράδυ, ακολουθώντας τον εξωγήινο έρωτά της -πόσο γρήγορο ήταν!- και αδιαφορεί για το που πάει [χωρίς μάσκα οξυγόνου, χωρίς να έχει κάνει κάποια ετοιμασία έστω] και γράφει όλη την οικογένειά της που λογικά θα έπρεπε να ανησυχούν (α ναι, παίρνει ένα τηλέφωνο.... απο που;;; )
   Και παράλληλα ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΟΛΑ όσα της λένε. Δεν έχει απορίες και παράλληλα το παίζει και ΓΚΟΜΕΝΑ ! (στο σημείο που πάει να δειπνήσει με τον ένα απο τους αδερφούς κατσάμπα). Άσε που πιστεύει ότι μαλακία της δώσουν να καταπιεί. Το σημείο που την πέφτει στο ανδροειδές, το πρόσεξες; "In case, we won t have the chance"? Ρε, τρεχάτε, θα αργήσετε!! Ψοφάτε λέμε, άσε τα φιλιά.

  Τα θετικά σημεία ήταν... ΜΗΔΕΝ! Ειλικρινά μηδέν. Εντάξει, στο τέλος τα βρίσκουν και όλα κλασικά. Είναι και ταπεινό χαμομηλάκι και δε λέει σε κανέναν οτι η γη της ανήκει. Ε!






Σκηνή απο τσόντα light. Ετοιμάζονται. Δώσε βάση στο ύφος.



Ετοιμάζεται λέμε.




"Έλα, γδύυυυσουυυυ!!!"









"Oh, hell yeah!
That's fucking (!) good!"






Δε φταίω εγώ. Η φάτσα της με προκαλεί.




Προδότες paparazzi:

















Εγώ αυτήν έτσι (!) δεν την θέλω σε τσόντα!



 Mad Max : Fury Road: Εδώ είμαστε! Όπως προανέφερα, ΔΥΣΤΥΧΩΣ το είδα στο cinema. Και ήθελα να μαχαιρωθώ. Περίμενα επί 1 ώρα και κάτι, να μπει στο ψητό. Έλεγα, τώρα θα μπει, σε λίγο θα μπει. Έτρεχαν εκεί με τα αμάξια από δω κι από κει, χτυπιόντουσαν χωρίς ουσιαστικό λόγο για τον θεατή και χωρίς να καταλαβαίνεις επ ακριβώς τι σκ@τ@ γίνεται. Ωραία, φεύγει η Furiosa για να σώσει τις κοπέλες, είναι και ο Max επάνω στο αμαξίδιο, αλλά απο κει και πέρα, για το που πάνε και το πως θα επιβιώσουν κανένας λόγος. Άλλωστε το σκληρό γκομενάκι την ξέρει καλά την έρημο. Έλεος; Φεμινισμός κι εδώ.
   Η στιγμή που στενοχωρήθηκα περισσότερο ήταν όταν σκοτώθηκε η ομορφότερη απ όλες. Ήταν ο μόνος λόγος που δεν είχα σηκωθεί ως τότε να αποχωρήσω απο την αίθουσα - έστω για τουαλέτα- γιατί είχα επικεντρωθεί στις σκηνές με εκείνη. Ε, μετά, ξενέρωσα ακόμα περισσότερο. Πάντως, έμεινα, γιατί αφού έφαγα το γάιδαρο ως εκεί, είχα περιέργεια να δω στην ουρά πως θα σκοτωνόταν ο π@π@ρ@ς ο αρχηγός (είχες αμφιβολίες εσύ; Δε νομίζω! ). Κι ευτυχώς μέσα στην όλη αναμπουμπούλα υπήρχε κι εκείνος ο καημένος που έπαιζε κιθάρα (και ήταν ο μόνος αστείος και το μόνο πράγμα που άξιζε στην ταινία -κι αυτό πάλι το λέω με επιείκεια). Και βεβαίως, δεν παρέλειψαν οι σκηνοθέτες την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ υποδοχή των ηρώων πίσω στη βάση.
   Χωρίς να ξέρουν επ ακριβώς τι έχει γίνει, χωρίς να αντιδράσουν οι γιοι καθόλου, χωρίς να ερωτηθεί τίποτα. Ε, εμένα μου τη σπάει αυτό το πράγμα δίχως λογική. Ήμαρτον δηλαδή. Να μη σχολιάσω για τον "έρωτα" μεταξύ του μικρού που ήθελε να γίνει ήρωας και της μίας "μητέρας". Ανώμαλοι.
   Παρ' αυτά, οι ηθοποιοί ήταν ομολογουμένως εξαιρετικοί στους ρόλους τους - ιδίως  εν σχέση με το Jupiter Ascending που μόλις σχολίασα.
   Κατά τη διάρκεια της ταινίας, κάποιος απο την παρέα μου είπε ουσιαστικά να μην περιμένω κάτι περισσότερο σε πλοκή, γιατί αυτό είναι όλο. Και του απάντησα ειλικρινώς "μα εγώ βλέπω έναν μαλάκα να τρέχει μόνο!". Και το ύφος του ήταν γουρλωμένα μάτια που φώναζαν:  "You know nothing , ποταπό πλάσμα, που θα τολμήσεις να μιλήσεις για τον Mad Max ΕΣΥ!". Αλλά ήμασταν στην αίθουσα και δε μου το είπε με λόγια. (τι έρωτας κι αυτός ο αντρικός με ρόλους. Αγαπάνε κάποιοι αυτούς που θα ήθελαν να είναι; ). Πάντως είμαι ακόμα σε απορία με τον εαυτό μου ως προς το "τι είδα στο σινεμά θεέ μου!? ". Και βλέπω κριτικές, διαβάζω απόψεις, που το χαρακτηρίζουν ως "εξαιρετικό". Οκ, παιδιά, μαζί σας. Αλλά μόνο αμα σε ενδιαφέρουν τα εφέ. Διότι μόνο αυτό είχε. Α , και γκόμενες. 6 γκόμενες (οκ, η μια ηταν αντρογυναίκα, ακόμα καλύτερα ίσως). Εφέ + γκόμενα + σουπερ δυνατός πρωταγωνιστής =  σπάει ταμεία(ίδιως αν υπάρχει και η προλεχθούσα αντρογυναίκα και κάνει κόντρα με τον σούπερ δυνατό άντρα).

 






ΑΙΣΧΟΟΟΟΟΟΟΟΣ!







By the way, δείτε την καύλα στην πραγματικότητα. Δεν είναι τελικά και τόσο καύλα όσο στην ταινία ή την αδικεί το χαλί (και το χάλι μακιγιάζ συγκεκριμένα)
















Μακράν φυσικότερη, μακράν ομορφότερη. Σούπερ.





(μπορεί να με αρέσουν τα βουκολικά)

Friday, August 14, 2015

Για ποιο τραγούδι μιλάς;

   Αν σου περιέγραφα με λεπτομέρειες τι σκέφτομαι και τι αισθάνομαι κάθε φορά που σου μιλάω για το μεγάλο μου θέμα, ίσως να τρόμαζες. Ίσως να μην παρέμενες εκεί δίπλα.

  Γιατί σταμάτησα να αγκαλιάζω; Μήπως ποτέ δεν το ξεκίνησα;
Θυμάμαι βλέμματα. Θυμάμαι συναισθήματα. Μα πάντα ήμουν απούσα.

   Στιγμές για άλλους γεμάτες, για μένα ήταν πάντοτε άδειες. Κι έψαχνα πάντοτε στον πάτο να βρω εκείνο το νόημα, εκείνη τη σημασία ή το ψιχουλάκι που θα τις γέμιζε λιγάκι και για μένα.

   Γκρινιάζω πάλι,
μα με μάλωσες απόψε.

   Τι να σου πω; "Δε με καταλαβαίνεις"; Το ξέρεις οτι είμαστε διαφορετικοί. Το ξέρεις οτι η ζωή μου είχε σκαμπανεβάσματα. Και λοιπόν;

   Ρωτάς ή αναρωτιέσαι αν θα ήθελα να ήμουν κάποια άλλη.

Ξέρω γω...; Μπορεί κάποιες στιγμές η ζωή μου να μην είναι τέλεια.

   Σίγουρα συχνά- πυκνά ζηλεύω, μα ξέρω πως τα πράγματα τώρα δε γίνεται να ήταν αλλιώς.


   Φοβάμαι διάφορα, και το λέω. Άνθρωπος δεν είμαι;

   Μα έχω πολλές αδυναμίες. Κι αυτό με το χορό που είπες... μου άναψε μέσα μου μια φλόγα. Διότι ξέρω οτι είναι λάθος. Ξέρω οτι δεν είμαι σαν εσένα. Ξέρω οτι το παλεύω χρόνια.

   "Η γνώμη των άλλων". Μα πως να μη δώσω δεκάρα, όταν οι άλλοι με έκαναν αυτό που είμαι;

Thursday, August 13, 2015

Τα σχοινιά ... σου.




Δεν πα να τον υποτιμάτε;
 εμένα μ αρέσει!

Tuesday, August 11, 2015

Κενό ασφαλείας

Το ψέμα παρασύρει την αλήθειασε έναν χορό 
που μόνο οι δυο τους μπορούν να χορέψουν.
Μια ισορροπία στο κενό της μοναξιάς τους.
Κενό. 
Κενό ασφαλείας.

η μοναξιά παρακολουθεί περίλυπη
το χαμό του χάους τριγύρω.

Κι όλοι αποσβολωμένοι,
με τις ανάσες όλο φλόγα και καημό,
να περιμένουν την ανάλογη ήττα, 
σε έναν πίνακα ανακοινώσεων
κενό απο συμβάντα.

Κενή & άδεια.

Πάντα έτσι ένιωθα.
Και τώρα;! Που έχω τα πάντα.
Ή το τίποτα;

Τι ήταν αυτό; Σήμα κινδύνου
εκπέμπω.



Μια ωραία γυναίκα
περνά απαρατήρητη.
Σβήνεται στον καπνό ενός πούρου
και μιας πίπας που
καρφώνει η ηχώ του κόσμου
στο δρόμο.

Και το κενό;
Εκείνο το γαμήδι το κενό
που παλεύει να πιάσει φιλίες
με τον έξω κόσμο.

Κι εγώ εδώ. Ντυμένη στα λευκά
με τη ματιά του θανάτου στο βλέμμα,
να πέφτω απο τα σύννεφα
για κάτι που με πάθος λάτρεψα.

"Δεν είσαι εδώ"-θα σου πω
όταν γυρίσεις.
Μα τότε αργά θα είναι για
να διαπιστώσεις πως πόνεσα.

Πληγές αμέτρητες μετρώ
απο λάβα, πάνω στο
 καταπονημένο κορμί του τρόμου.
Φοβάται κι αυτός μήπως αποτύχει.
στο μοναδικό σκοπό του τόπου
που τον ξέρασε απο τα 
σπλάχνα του.

Φοβάται κι εκείνο το
μικρό παιδί που αγάπησε.
Κάποτε...

Μα είν' απόκοσμα εδώ.
Δε θέλεις λεπτό εδώ να μείνεις.
Φοβάσαι και παρατηρείς.

Σχώρα με. Τρέμω.

Δεν είμαι ο μόνος ήρωας
που απέμενε μόνος.
Έκτοτε καθείς τραβά την πορεία του.

Γελάς και νιώθεις μικρός.
Είσαι.

Τραβάς το λερωμένο χαρτί μιας τράπουλας
ξεχασμένης στο τρίτο συρτάρι.
Δεν είναι ο άσσος που 
περίμενες.

Πέντε καρώ.
Σαν τις στιγμές που κάτι καρτέρησες 
στη γωνιά του άναυδου πόθου.

Τραβάς και δεύτερο φύλο.
Μήτε το ρήγα πέτυχες.
Είναι η φόνισσα ντάμα κούπα.
Αντί λουλούδια, κρατά σπαθί-και κόβει.

Σε κυνηγάει για τρίτη χρονιά
μέχρι να χωνέψεις καλά πως
δεν υπάρχει.

Το σβήνεις το σπίτι,
γιατί σημασία δεν έχει.
Ταξίδι σε λέξεις πας.
Και τραβάς μια ρότα 
που γυρισμό δεν έχει.

Φοβάσαι;

Πες μου! Φοβάσαι;
Άσσος σπαθί, μετά το βαλέ.
Ξεκίνησες μονότονα.

Λυπάμαι. Θα χάσεις.

Στα ψέματα με κέρδισες όμως.
Τώρα, θα μ' αφήσεις να ζήσω;

Όρμησαν πάνω μου τα όρνια.
Μα μ' ελευθέρωσες.

Θέλω να πάω σ' εκείνη τη χώρα 
που τόσο πολύ η 
ελευθερία λάτρεψε.

Εκεί που το βαλς ακούγεται
στους δρόμους.
Εκεί που ο δράκος
είναι γλυκός και φιλικός.

Έτσι μου είπε η αλήθεια.
Μας περιμένει
με τσάι και λαγοπόδαρα.

Η τύχη γελάει χαιρέκακα.
Φοράει ένα κόκκινο βέλο
και τα χείλη της στάζουν
αίμα.

Το έχει κάνει κι απόψε
το θαύμα της.

Η αγωνία περνά ακόμα μια φορά
μπροστά της.
Της κρύβει τη θέα.

Η μοναξιά κάνει πάρτυ
λίγο πιο δίπλα
και κατεβάζει δυο μαρτίνι
μόνη της.

Δεν έχω άλλη λογική να σου προσφέρω.

Θυμήθηκα πως είναι πάλι
να είσαι παιδί.
Και το θέλω.

Friday, August 7, 2015

Προαίσθημα ή απλά 'feeling"

   Το βράδυ που έπεσα για ύπνο σκέφτηκα κάποιο άτομο που το αισθανόμουν τόσο κοντά μου παλιότερα ώστε τον είχα σε πολλά πράγματα ως πατέρα μου. Δε θα πω αν μου λείπει, θέλω απλώς να ανεβάσω ένα κομμάτι που μου τον θυμίζει. Κι αυτό περισσότερο επειδή δε θέλω να ψάξω να βρω που είναι (οπότε καταλαβαίνεις οτι ζει και παίχτηκε μ@λ@κι@). Πιο πολύ να σου πω την αλήθεια, ανησυχώ λίγο επειδή μου ήρθε στο νου έτσι στο ξεκάρφωτο. Κι ενίοτε όταν μου έρχονται έτσι στο νου άτομα, τότε είτε τους βλέπω είτε κάτι τους τρώει. Το συγκεκριμένο άτομο είναι σε άλλη πλευρά της Ελλάδας κι άλλωστε δεν έχει κανένα νόημα να επικοινωνήσω. Δε θέλω δηλαδή.

  Αυτό είναι το κομμάτι.


Και καλά να είναι με ότι κάνει...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Άλλο ένα απο το ίδιο συγκρότημα. Για άλλους λόγους.



~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~



Thursday, July 30, 2015

ΦΕΕΕΕΕΕΕΕΥΓΩ!

   Επιτέλους! ήρθε η πολυπόθητη απάντηση και η σιγουριά ότι θα τσακιστώ και θα φύγω το Σεπτέμβρη στην... Τσεχία!! Θα πάω για την πρακτική μου αρχικώς και βλέπουμε τι θα ακολουθήσει και ... ποιος!
   Αυτό είναι ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιείται  μετά απο έτη αρκετής προσπάθειας (τι το πήραμε το προφισιενσι του κέιμπριτζ δηλαδής ; ) και πολύ πίκρας -πάει; πάει. -  οπότε ουσιαστικά τώρα θέλω να αρχίσω να ουρλιάζω, αλλά νταξ μωρέ έχω παραλύσει -σχεδόν- απο το άγχος μου. Βασικότερα, μπορώ να εκφράσω έναν θυμό και πώς να το πω... Δεν είμαι at ease, of course ! Έχω να υπογράψω-συμπληρώσω-καταθέσω ένα πακέτο με έγγραφα και να γίνουν όλα με μία λογική σειρά! Ε, ναι, προφανώς.
   Αν με γνωρίσεις - που δεν πρόκειται όπως φαίνεται γιατί εξαφανίζομαι- θα καταλάβεις οτι αγχώνομαι μάλλον εύκολα, ιδίως όταν πρόκειται για χαρτούρα ή για υπηρεσίες με πρωινά ή μη ελαστικά ωράρια και πόσο μάλλον όταν κάτι ΔΕΝ εξαρτιέται απο μένα (κάτι υπογραφές απο τη βιβλιοθήκη της Τσεχίας, το οποίο κατα ένα βαθμό ξεπεράστηκε).

  Με μία λογική σειρά πρέπει να εκδόσω νέα ταυτότητα (μάλλον;! ), να κλείσω εισιτήρια, να βγάλω μια κάρτα υγείας, να κάνω ασφάλιση, να.... να.... να...

του ρου ρου ρου ρου!!


  Αλλά εντάξει, αφού έφαγα το γάιδαρο, μένει η ουρά. [Γιατί η ουρά είναι πάντα τόσο δύσκολη να τη φάμε;; ]
 

   Πάρ΄αυτά, θέλω να εκφράσω την έντονη ....
 uh.... screw this!


 I AM SO FUCKING EXITED! 
[once again]

όχι, για να μη λένε μερικοί... και μερικές! 


Και που λέτε, λοιπόν, μέσα στο μυαλό μου έχω ήδη κάνει μερικά πλάνα, μερικά σχέδια, μερικούς φανταστικούς διαλόγους -ώπα! μακριά το πήγα. 
 Φαντάζομαι το δωμάτιο, τη δουλειά, το μέρος... Εμένα να χαμογελάω συνεχώς, σαν χαζό ή όχι σαν χαζό και άλλα τέτοια!

Είναι η πρώτη φορά που υλοποιώ ένα όνειρό μου με σκληρή δουλειά -εχμ, ναι, στο περίπου- και είναι κάτι αρκετά δύσκολο ομολογώ. Θα αλλάξω σπίτι -για πολλοστή φορά, δε γαμιέται-, περιοχή, γνωστούς και φίλους. 
Ω! Πόσο το αναμένω αυτό με τους φίλους! Ίσως εκεί σταθώ περισσότερο τυχερή και βρω άτομα που όντως θα έχουν χρόνο για μένα, γιατί εδώ αρκετοί αρκετές φορές μου έκαναν "τη χάρη" να βρουν χρόνο για να πιούμε έναν ρημάδι καφέ. Και μετά αναρωτιέμαι γιατί έβγαινα τόσα ραντεβού με αγοράκια... Για τον πολύ απλό λόγο οτι οι επίδοξοι γκόμενοι , ΕΙΧΑΝ ΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! Έβγαινες για καφέ στις 5 και πήγαινε 11 και ακόμα αναρωτιόσουν τι άλλο θα κάνεις αργότερα. 


~Ok, breath....~

Σκέφτομαι κάποιες στιγμές να αναφέρω έναν προς έναν τα άτομα που μου φέρθηκαν περίεργα, αλλά μετά λέω πως δεν αξίζει η παραμικρή μνεία σε αυτά.

Το παράπονο μου πάντως θα το γράψω κι εδώ, μιας και το συνειδητοποίησα ψες. 
Κανείς απο τους φίλους που έχω τώρα, δεν ήταν συνεχόμενα δίπλα μου από τη στιγμή της γνωριμίας μας εως τώρα. Και δε μιλάω για κανα 2-3 άτομα που έφυγαν απο την πόλη... Ακόμα και σε αυτά καταλογίζω ευθύνες που δεν τηλεφωνούν ή δεν ενδιαφέρθηκαν όταν έπρεπε.... Τέσπα, κακία δεν κρατώ... Πίκρα έχω [και με την πίκρα με βλέπω να πεθαίνω!!]. 

Αλλά, να... Είναι που αλλάζω μέρος και πάω με την καλύτερη δυνατή διάθεση! Σχεδόν δε φοβάμαι κιόλας -σημείωσε ημερομηνία, γιατί αύριο θα λέω άλλα! - και μάλιστα ανυπομονώ τρελά να γνωρίσω νέα άτομα, να ζήσω πράγματα, να δημιουργήσω κάτι...ολό-δικό μου εν ολίγης! Δε θέλω να είμαι η "γκόμενα του τάδε" ή η "γνωστή της τάδε". Έλεος πια.


Και το καλύτερο είναι πως με σιγουριά πλέον μπορώ να πω οτι άρχισα να  βρίσκω τον δρόμο μου και μέσα σε αυτόν, τον εαυτό μου. Θα πάω εκεί και θα ξεδιπλώσω όλη μου τη μαεστρία, να τους δείξω ποια είμαι και τι μπορώ να κάνω! Θα κάνω το καλύτερο δυνατό λοιπόν και θα αντιμετωπίσω το οτιδήποτε με χαμόγελο και όχι ειρωνεία . Οκ, ίσως με λίγη όταν θα χρειαστεί. 

Η αλήθεια είναι οτι αυτή τη φορά ξεκινάω όντως κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο. Έχω περιέργεια για το τι θα αντιμετωπίσω, τι ανθρώπους θα γνωρίσω, τι μουσεία έχει να δω, τι μέρη, τι καφέ πίνουν , τι μπύρες έχουν, όλα γενικά!! 


Σκεφτόμουν να κάνω ένα μικρό μάζωμα με φίλους για να τους αποχαιρετίσω, αλλά συνειδητοποίησα οτι ... δε χρειάζεται! Όποιος είναι να δω, θα με ψάξει, άλλωστε έχω κάνει και μια σχετική ανακοίνωση στον τοίχο του facebook. Οι υπόλοιποι άλλωστε ας μην ξεχνάμε ότι... Δεν έχουν χρόνο!!


Wednesday, June 24, 2015

Αγκαλιά με το laptop.


   Ξέρεις, ένα από τα ευκολότερα πράγματα στον κόσμο, είναι να προσποιείσαι! Ότι είσαι καλά, ότι χαίρεσαι, ότι αυτό δε σε πείραξε, ότι δεν τρέχει κάτι, ότι είσαι άνετος, ότι είσαι cool ή ότι είσαι κάποιος και πάει λέγοντας...
   Θεωρώ ακατόρθωτο για μένα, όμως να σφίξω τα δόντια σε μια αναποδιά και να πω "δε γαμιέται κι αυτό". 



   Άσχετο, μα χθες πρότεινα στη μάνα μου να πάμε για καφέ. Όχι, δε χρειάζομαι χρήματα, απλά είχα χρόνο, είμαι μια άχρηστη αυτό τον καιρό οπότε ας δουλέψουμε λίγο το κομμάτι της σχέσης μας. Και τι έγινε; Με έγραψε. Θα είχε δουλειά μωρέ με το air- condition. Ε, καλά κι εγώ το σ/κ θα έχω δουλειές και δε θα πάω να τους δω. Γραμμένη με έχουν και μου το αποδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία βλέπω.


-Άννα έχεις ψυχολογικά.

-Μπορεί, αλλά δε γαμιέται; Τι να κάνω τώρα; Μπήκα στο τέλμα, σφήνωσα, ρίζωσα και δεν κουνιέμαι απο δω. Με ενοχλούν και με εκνευρίζουν όλα. Δε βλέπω αλλαγές, βλέπω τη συνήθεια και την αηδία τριγύρω... 
   Δεν έχω όρεξη να φάω, με το ζόρι βγαίνω και όπως ξανα είπα θέλω μόνο να κοιμάμαι. 


Αλλά ξέρεις τι με κρατάει σήμερα; Αυτό που άκουσα το ξημέρωμα:

Τίποτα δεν έχει πραγματική ουσία.



ΥΓ. Δεν ξέρω αν βλέπω τον παλιό μου εαυτό σιγά σιγά να επιστρέφει ή αν εξελίσσομαι θετικά. Μήπως απλά μεταλλάσσομαι σε σκύλα γεμάτη κακία; Θα δείξει.



Χείμαρρος σκέψεων ~ δίχως συναίσθημα

   Ψάχνω να θυμηθώ τι διαφορετικό είχε ο χαρακτήρας μου πριν 4-5 χρόνια. Με θυμάμαι να είμαι πιο κοινωνική, πιο έξω καρδιά, πιο σταρχιδίστρια (αν και ποτέ δεν ήμουν τελείως ή έστω όχι σε θέματα που έπρεπε), ενίοτε πιο χαμογελαστή (με τις φάσεις μου κι ανάλογα το θέμα-ξέρω τι λέω), πιο ήρεμη καμια φορά και είχα περισσότερη πυγμή αλλά και όρεξη για να κάνω δραστηριότητες [είτε δουλειά είτε καφέδες και βόλτες].
   Τώρα με τρώει το "θα πάω άραγε Τσεχία;", το "τι θέμα πτυχιακής θα πάρω και πότε;" και ενίοτε με πιάνει ακόμα το "οι φίλοι μου που πήγαν;" [αυτό το τελευταίο το έχω χιλιο-αναλύσει και τουλάχιστον έχω βρει μια ρίζα ευθύνης και σημεία στα οποία ήταν καθαρά θέμα συγκυριών (άσχετα που αυτό δε με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα μιας και δε μου βελτιώνει την καθημερινότητα-αυτού του τομέα)]. Το επόμενο βασικό μου θέμα και hot topic των εβδομάδων που διανύουμε -όλοι μαζί- είναι ο εργασιακός τομέας. Θα ξεφύγω απο το μοτίβο "θέλω να βρω δουλειά" [εγώ και μερικές χιλιάδες κόσμος ακόμα] και θα περάσω στο παράπονο "τι επάγγελμα θέλω να κυνηγήσω στη ζωή μου, γ@μώ το κεφάλι μου". Πάνε 5 έτη στο ΤΕΙ κι όμως, δεν έχω ιδέα αν θέλω να γίνω βιβλιοθηκονόμος. Ίσως φταίει που δεν έκανα πρακτική ακόμα, δεκτόν. Απο μεταπτυχιακό; Θα κάνω; Εδώ δεν ξέρω την πτυχιακή πότε θα την τελειώσω, εκεί κολλάμε;; Κι αν δεν φύγω Τσεχία το χειμερινό εξάμηνο, που στον πέοντα {καλέ πως μιλάω έτσι; } θα κάνω πρακτική τελικά για να πάρω το κωλόχαρτο της σχολής ; Πάντα με ανησυχεί ένα "τι θα γίνει αν δεν...;" Άρα μπορούμε να υποθέσουμε οτι ζω με πλάνα ή οτι απλά έχω κάποια σχέδια; Αν είναι το πρώτο, εύκολα μου απαντάς πως πνίγομαι στα πλάνα μου.
   Στη ζωή μου βλέπω εξέλιξη μονάχα στον ερωτικό τομέα - εύγε καμάρι μου, να και κάτι για να μη μας τα πρήζεις - που δε λέω είναι πολύ βασικό, όμως όπως έχω δηλώσει ~ άλλα πράγματα μου έλειπαν πάντα~ ! Αυτόν τον καιρό, βλέπω οτι μένω δίχως ευρώ. Βγαίνει - δε βγαίνει το δίμηνο (δίχως διακοπές εννοείται), μα δε θέλω να γκρινιάξω γι αυτό, γιατί ποσώς με ενδιαφέρει αυτή την περίοδο το αν θα κολυμπήσω ή όχι στις θάλασσες των εξωτικών νησιών μας -για παράδειγμα...  Εγώ το μόνο που βλέπω και σκέφτομαι καθημερινά είναι υποχρεώσεις που με περιμένουν στην γωνία, χαμογελώντας χαιρέκακα & αναμένοντας να χτυπήσουν την καταλληλότερη [ή χειρότερη] στιγμή.
   Βλέπω απαντήσεις μπροστά μου που δεν παίρνω, ούτε καν άκυρα δεν τρώω, βλέπω συμφωνίες που δεν κλείνονται (το έχω πει πολλάκις οτι δε χαίρομαι ποτέ προκαταβολικά ~ βεβαίως όμως αναπτερώνεται το ηθικό μου, δεν είμαι τόσο αναίσθητη!), ευκαιρίες που χάνονται (ή τις αφήνω διακριτικά να χαθούν {γουρούνι}), φόβο μεταμορφωμένο σε ανθρώπους και καταστάσεις που δεν έχω θέληση να παλέψω (ή δύναμη, ή αντοχή ή γνώση ή κουράγια ή όλα μαζί~ δεν έχω αποφανθεί ακόμα).
   Μιας και το ανέφερα... Φοβάμαι κάθε μέρα τα ίδια πράγματα. Με κυριεύει το άγχος το οποίο με κατατρώει σιγά σιγά και φθείρει πρώτα εμένα & όπου να ναι θα ακουμπήσει τις σχέσεις μου (και συγκεκριμένα τη μία και πιο σημαντική). Αντί να ξυπνάω με όρεξη για να ζήσω την κάθε ημέρα και να βγω να εξερευνήσω, να δημιουργήσω αναμνήσεις, στιγμές και καταστάσεις, με πιάνει ακριβώς το αντίθετο: να θέλω να κοιμηθώ για να αποφύγω να αντιμετωπίσω φυσιολογικές δυσκολίες που έχουν οι ενήλικες (ιδίως εκείνοι που έχουν όνειρα και στόχους). Ανοίγω τα μάτια μου και με πνίγει το άγχος και η αρνητικότητα "άλλη μια μέρα που δε θα κάνω τίποτα το δημιουργικό ή το παραγωγικό. Άλλη μία μέρα που θα ξοδέψω δίχως να κερδίσω τίποτα" . Γιατί αυτο-μαστιγώνομαι έτσι; Αισθάνομαι σαν να έχω χωθεί σε ένα δωμάτιο με κινούμενους, προς το κέντρο, τοίχους, ενώ περιμένω τρομαγμένη τη στιγμή της σύνθλιψης. Κι όμως, είναι σαν να με πιέζουν ήδη, ενώ μπορεί αύριο να γίνει κάτι το μαγικό και να αλλάξουν όλα! (όχι, δεν το σκέφτομαι καθόλου συχνά αυτό το ενδεχόμενο και μπορώ να πω οτι και τώρα που το σκέφτηκα, δε με βοήθησε γιατί δεν το πιστεύει η ψυχή μου).
   Πιέζομαι μοναχή μου απο πολλές πλευρές. Μπορούσα να τα γράψω όλα στα παπάρια μου, αλλά βασικά δεν έχω. Γενικά ποτέ δεν είχα αρχίδια (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Πάντα ήμουν το καημένο κοριτσάκι, θύμα bullying & ψυχολογικής βίας, χωρίς να πηγαίνει κάτι καλά μόνο του αν δεν το παιδέψω. Έχω παράπονα απο τη ζωή μου, σε πράγματα που δεν έφταιγα μοναχή μου. Όμως ούτε το να έχω παράπονα βοηθάει, αλλά τι να κάνω που δεν έχω ξεπεράσει ακόμα κάποιες κατραπακές που έφαγα;
   Δεν είναι οτι θα ήθελα να είμαι άλλη. Όχι. Θα ήθελα μονάχα να βελτιωθώ αρκετά και έτσι ίσως να βελτίωνα και την κατάσταση τριγύρω μου. Ίσως να ήθελα να βελτιώσω λίγο και το περιβάλλον μου, αλλά είμαι πεπεισμένη οτι έχω κάνει άπειρα λάθη. Έλα, όμως που παλαιότερα ήμουν πιο κοινωνική ! [δεν είναι άσχετο].
   Και να που κάθομαι μία ακόμα νύχτα, ως το ξημέρωμα (είναι ήδη 4.30 και μάλλον βάρεσα 2ωρο στο λαπτοπ), ψάχνοντας τη ρίζα των ψυχολογικών μου, γιατί δε θέλω να κοιμηθώ σαν ελέφαντας πάλι. Θέλω να βρω λόγω να ξυπνάω. Να είμαι ανάλαφρη. Να έχω κάτι καλό να περιμένω. Διότι πλέον ανοίγω τα μάτια και λέω "ωχ Θεέ μου, άλλη μια μέρα που θα θεωρηθώ άχρηστη ή θα κάνω τα συνηθισμένα".
   Και ξέρεις τι γίνεται; Εγώ θέλω να βγω τώρα. Δεν είναι οτι μου φταίει κάτι ή οτι δεν είμαι καλά. Μια χαρά είμαι, μονάχα λίγο σκεφτική. Φοβάμαι, βέβαια, γιατί πριν 3 ώρες είχα μια συζήτηση περι βιασμών και λέω να μην το ρισκάρω. Αλλά να, τέτοια είμαι. Κότα. Κωλώστρα. Κι αυτό είναι που καταλήγω να κάνω κάθε μέρα τώρα τελευταία. Να με βρίζω. Με λέω ανίκανη, άχρηστη και ηλίθια που δεν βελτιώνομαι όσο και να θέλω. Θέλω ναι, προσπαθώ; Κατά κάποιο τρόπο ναι. Μιλάω. Μιλάω συνέχεια, ακατάπαυστα. Αναλύω και αναλύομαι. Έτσι θεωρώ οτι κάνω κάτι.

   Τραβάω ζόρια, επειδή ζηλεύω άτομα. Ίσως όχι για την εμφάνιση, όσο γι αυτό που είναι. Ή για αυτό που είμαι εγώ μπροστά τους. Μπορώ να σου βρω αρκετούς λόγους για τους οποίους δε μπορώ να είμαι dj, πέραν της εμπειρίας. Ένα είναι η ανασφάλεια. Δύο είναι οτι θεωρώ τον εαυτό μου μικρό. Τρία οι γνωριμίες. Τέσσερα, τα καστανά μου μάτια (που δεν είναι γαλανά, ξέρω τι λέω). Πέντε, το οτι δε μπορώ να υποστηρίξω όλο αυτό το σκηνικό με τα "δήθεν" (που δεν τα θεωρώ όλα δήθεν, απλά σκάω απο τη ζήλια μου). Έξι... να, είδες; Δεν είπα αυτό που ήθελα, πάλι το απέφυγα.

   Απλά πες μου σε τι μοιάζω με όλες όσες έχουν κάνει κάποια καριέρα (ε, ας πούμε Γαρμπή ~ μιας και παίζει. Ή ας πούμε ηθοποιούς ή ότι θες....)

  Ρεεεεε, δεν έκανε κανείς καριέρα με το βλέμμα που έχω. Δεν έχω τσαγανό, δεν έχω πυγμή, δεν έχω ύφος και ίσως να μην έχω και την εμφάνιση που ζητάει ο κόσμος (ίσιο μαλλί, να ακολουθείς τη μόδα, να έχεις στυλ, να είσαι μέσα στα πράγματα κλπ). Ποτέ δεν το έκανα και δεν πρόκειται. Άρα τι; Θα μείνω στην απέξω ή θα ξυπνάω κάθε μέρα και θα προσπαθώ να γίνω μια άλλη; Να είμαι κάτι που μπορεί στην τελική και να μη μου πάει; Ίσως αν αλλάξει η εμφάνισή μου και προσέχω μαλλιά-νύχια-ρούχα-παπούτσια-μακιγιάζ να βρω και φίλους τελικά, να βρω και μια νορμαλ δουλειά και να γίνω λίγο πιο ευτυχισμένη. Να γίνω λίγο πιο πλήρης. Αλλά ναι, ξέχασα... δε μου πάνε όλα αυτά εμένα.
   Ώρες- ώρες σκέφτομαι οτι πραγματικά γεννήθηκα για να είμαι χαμηλά. Άλλωστε δε θυμάμαι ποτέ μου να έφτασα ψηλά. Ποτέ δεν έκανα κάτι το αξιοζήλευτο. Μη μου πεις πως έγραψα ιστορίες, γιατί το μυθιστόρημα είναι στα αρχικά του στάδια. Ακόμα κι αν το τελείωνα δηλαδή, δε θα το θεωρούσα επιτυχία αν δεν έκανε πωλήσεις.

   Μπορείς να μου βρεις τρόπους να βλέπω στον καθρέφτη ένα καλύτερο άτομο; Δεν ξέρω ποια είμαι, ξέρω όμως οτι είμαι χαμηλά. Είναι, βέβαια, νωρίς. Στα 23 ποιος έχει καριέρα; Ε; (λέει και "κλαίει" γιατί ξέρει παραδείγματα....) . Εγώ όχι μόνο δεν είμαι στο ξεκίνημα ούτε καν ξέρω τι να ξεκινήσω. Αλλά να, με καίει που ποτέ δεν ήμουν σημαντική ούτε καν για την οικογένειά μου. Ούτε είχα φίλους που να ξέρουν πόσο γαμάτη είμαι παρά τα προβλήματα. Ρε, τραβάω ζόρια και δε θέλω να μείνω άλλο μέσα σε αυτά. Και νομίζω οτι η δουλειά είναι σανίδα σωτηρίας. Γιατί; Επειδή πρώτα απο όλα θα ξεχνιέμαι τις ώρες που θα δουλεύω, έπειτα γιατί θα βγάζω χρήματα και θα νιώθω οτι κάπου είμαι κι εγώ χρήσιμη ή έστω ψευτο-ανεξάρτητη (αρχίδια ανεξαρτησία, πάντα απο κάποιον θα εξαρτιέμαι ώσπου να πεθάνω).

   Αν ήξερες τη μάχη που δίνω μέσα μου, θα με συγχωρούσες που δε χαμογελάω συχνά και που αποστρέφω το βλέμμα μου συχνά πυκνά. Ντρέπομαι γι αυτό που είμαι, ή για αυτό που δεν είμαι ή για αυτό που θα ήθελα ή θα έπρεπε να είμαι. Ντρέπομαι γιατί ποτέ δε θα σε φτάσω, δυστυχώς το πιστεύω, ενώ παράλληλα λυπάμαι μονίμως τον εαυτό μου, μιας και ξέρω πως ήμουν καλύτερη κάποτε.... Θα καταλάβαινες γιατί με πιάνει η φλυαρία. Σε θαυμάζω άπειρα. Μπορεί κάποιες στιγμές να σε ζηλεύω, δεν προσπάθησα να το κρύψω. Δε θέλω να δεις πόσο άρρωστη νιώθω/είμαι. Ήθελα να γνώριζες αυτό που ήμουν, αυτό που θα μπορούσα να γίνω. Αλλά σαν καρκίνος μου τρώει τα σωθικά μέρα με τη μέρα και πετυχαίνει να με ρίξει. Να με πετάξει στο έδαφος και να με κάνει να σκάσω με φόρα, έτσι ώστε να πονέσει λίγο παραπάνω.

   Δε θα σε άφηνα ποτέ μου εσένα να με δεις να βαλτώνω. ~ Και για να πω την αλήθεια, αυτή η πρόταση είναι που μου έφερε το αποψινό δάκρυ. Αλλά στ' αλήθεια είμαι καλά. Έπαθα ανοσία. Είμαι σχεδόν σε κωματώδη κατάσταση, γι αυτό δεν αισθάνομαι τίποτα. Νομίζω οτι δεν πάει παρακάτω πια.


   Δε θα σε άφηνα να δεις έναν κλειστό εαυτό. Όχι σε σένα, τον τόσο σημαντικό για μένα. Θα σου έδειχνα εκείνο το όμορφο κορίτσι που ήθελε να γνωρίσει τον κόσμο. Που είχε όρεξη και που χτυπούσε τη γροθιά στο τραπέζι αντι να βάλει τα κλάματα. Αλλά να, με κούρασαν όλα αυτά και σίγουρα δε μπορείς να το νιώσεις. Θα με περάσεις για χαζή, όχι πως δεν είμαι βέβαια. Θα νομίσεις κάπου κάπου οτι πουλάω τρέλα, ψέμματα, σαν εκείνη τη γνωστή μου την Ελένη. Αλλά τα ψέμματα δεν τα αντέχω κι αν δεν με πιστεύεις, να μην συνεχίσουμε να βλεπόμαστε.

   Βέβαια κοίτα τι γίνεται... Είμαι σε μια απο τις χειρότερες πλέον φάσεις της ζωής μου. Ήρθαν τα πάνω- κάτω για πολλοστή φορά (πόσα να αντέξω, δεν συμφωνείς; ) Αν καταφέρω να σηκωθώ (που δεν παίζει να μη συμβεί, γιατί αλλιώς μετά πεθαίνω ξερωγω), θα με δεις να ανατέλλω. Δε λένε οτι μετά την καταιγίδα πως βγαίνει ήλιος; Εγώ είμαι απαισιόδοξη, αλλά ο κόσμος το λέει. Και το έχω ανάγκη σε αυτή τη φάση. Παλιά , μου το έλεγα. Πλέον παίζει να τσακώθηκα και με τον ίδιο μου τον εαυτό...

   Γράφω και παρατηρώ ότι κάνω κύκλους. Δεν έχω πιεί. Παράπονα και συμπεράσματα βγάζω. Έξω πια ξημέρωσε. Έσβησαν και τα φώτα του δρόμου. Αλλά κι αυτό με αφήνει παγερά αδιάφορη.

  Μα την αλήθεια μου, έχω παγώσει συναισθηματικά. Σαν να μου λέει το μέσα μου "φτάνει, δεν αντέχω άλλο, θα μπω σε sleep mode". Δε μου βγαίνει να κλάψω άλλο. Γι αυτό κι εκείνο το ένα δάκρυ πριν κάποιες προτάσεις με παραξένεψε τόσο. Βαρέθηκα να κλαίω, με σιχάθηκα. Είναι και η πρώτη φορά στη ζωή μου που αφήνω κάποιον τόσο σύντομα να με παρακολουθεί να κλαίω και να συντρίβομαι κάθε φορά. Μα κάθε φορά. 

  Τουλάχιστον έχω έστω ένα σοβαρό λόγο κι αυτός είναι η απώλεια του Μάνου. Αλλά να που ακόμα και με αυτό τούτη τη στιγμή είμαι άνιωθη. 

  Είναι μια απο εκείνες τις στιγμές-παγίδες που αισθάνομαι φουλ στην ενέργεια και ίσως ελαφρώς αλλαγμένη. Οτι πχ θα μπορούσα ακόμα και να δουλέψω κάπου που ως τώρα φοβόμουν. Αλλά θα πάω για ύπνο και θα μου περάσει. Παροδικό θα ναι. Αλλά όμορφη και σημαντική σίγουρα δε νιώθω. Και οπωσδήποτε όχι ξεχωριστή.

  Νιώθω τα βλέφαρά μου μονίμως βαριά. Όχι απο τη νύστα, αλλά απο ντροπή. Και να φανταστείς οτι παλιά δε μπορούσα να φανταστώ πως είναι να ντρέπεται κανείς μονίμως. Και κοίτα που πια δεν βλέπω τους ανθρώπους κατάματα. Κοίτα που λέω μονίμως όχι σε προτάσεις. Κοίτα που θέλω να κλειστώ σε ένα δωμάτιο και να κατεβάσω και τα πατζούρια.


   Εμένα το τεράς μου κατάφερε να με καταβροχθίσει σχεδόν.
Αλλά τι λένε για τους σκορπιούς; Πως μόλις πιάνουν πάτο, ξανα- δημιουργούνται;! Ε, αυτό.
Αναμένεται βέβαια, γιατί δε νιώθω πως είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. Έχω μηδενικό προαίσθημα...

  Έχω υπάρξει ξανά σε τέτοιου είδους φάση. Μόνο που οι άλλες ήταν τύπου "κλαίω και σπαράζω". Είναι ένα βήμα πριν απο αυτό που είμαι τώρα. Τώρα τερμάτισε. Τώρα πια νέκρωσα. Δηλώνω συναισθηματικά νεκρή. Απαρτίζεται απο μεταβαλλόμενη διάθεση μέσα σε δευτερόλεπτα, κλάμα στο τσεπάκι για ανούσιο λόγο και φοβερή απάθεια σε πράγματα επιπέδου. Συνοδεύεται απο την ανυπαρξία ευχαρίστησης καθημερινότητας και έλλειψη χαμόγελου. Συνήθως αναγνωρίζεται απο το χαρακτηριστικό αγελαδίσιο ύφος (μοιάζει με το σοφιστικέ "κάτι σκέφτομαι σοβαρά") και απο τους αναστεναγμούς σε  ρυθμό 1 αχ/ βλέμμα. Μπορεί να προκαλέσει εφιάλτες οι οποίοι αντιμετωπίζονται κι αυτοί με απάθεια.

   Ε και τώρα που το γύρισα στο κωμικό πάλι, πάω για ύπνο, αφού έχασα την ευκαιρία να δω την ανατολή του ήλιου απο το πυροβολείο... Λάμπει ήδη...

Friday, June 19, 2015

Παρηγορια;

  Αν πεθανω ξερω οτι θα βρεθω με το Μανο. Εκει. Οπου κι αν ειναι αυτο το εκει.
Εκει θα ειναι αλλιως.


Του χω ζητησει τοσες φορες να ερθει να με παρει. Αλλα δεν ενδοαφερεται για μενα.

Μπορει να εχει πεθανει, ομως εχω παραπονα. Με ξεχασε.

Τωρα που το σκεφτομαι ισως να τον διεγραψα. Πονουσε αυτος ο υπνος.

Δεν παω,οποτε δεν ερχεται. Ηθελα να του γνωρισω τον ... αλλα κραταει μουτρα. Το νιωθω.  Τοσο καιρο θελω να ερθει.

Βλεπει που κλαιω η δεν εχει ουτε αυτο σημασια;


πονοκεφαλιασα, τα βλεπω διπλά.

παιχνιδια του βραδιου

   Πνιγομαι, το οξυγονο λιγοστευει. Το ιδιο κι η ζωη μου.

   Που πηγαν ολα αυτα που καποτε ηθελα; Που πηγαν ολοι οσοι ηξερα;  Καθενας στη βαρκα του τραβαει το κουπι του. Μα εμενα με ξεχασατε εδω.

   Η σχολη ειναι φαντασμα πια. Αδεια. Που ειναι τα γελια; Τα παιχνιδια; Φυγατε ολοι...
Εγω ειμαι εδω, γευομαι τις συνεπειες των πραξεων μου. Εγω που μετρουσα τα δευτερολεπτα εμεινα πισω τοσο καιρο. Για να αποκτησω μια εμπειρια ισως αχρηστη (;) και μαρουλι που το εδαγε ο λαγος.

   Κοιτω τι απεκτησα, μα δεν το βλεπω. Σαν αμμος ξεγλυστρησε απο τα χερια μου και χαθηκε σε χαραμαδες του κοσμου.
   Κοιτω τι ημουν.


   Πως εγινα ετσι; Τι με εκανε ετσι; Να ταν εκεινη η μια εμπειρια μοναχα; Η μηπως μια σειρα απο ατυχη γεγονοτα;
Ναι, ετσι θα το λεω...

Πρωτα τα εφηβικα παιχνιδια, και μετα ολα εκεινα που με εσπρωξαν  εδω...Κι εγω...που τα αφησα.


   Δεν ειμαι αυτοκαταστροφικη πια. Μα με τι κουραγιο να σου πω πως δεν βασταω άλλα;


Μια ζωη εγω για ολα φταιω. Γεματη τυψεις, ανασφαλειες, φοβους και φοβιες.

Δεν ειμαι εκεινο το δυνατο ατομο που εδειχνα. Πλεον σπαω μπροστα σαςμκαι κλαιω. Λυγισα, δεν παει αλλο.
Ναι, μου φταινε ολα. Δεν την αντεχω αυτη τη μιζερια αλλο.


Κι ερχεται κι εκεινο το φαντασμα καμια φορα, κολλαει στους τοιχους και δε λεει να με αφησει...

Φαντασμα, δε στο ειχα πει;

εκτος απο τον τερλεγκα, θελω να ακουσω ζωντανα κι αυτον:

Σταθης Ξενος -πονεσα εκλαψα

Τιποτα δεν ειναι σαν ταινια.

 Αναρωτιεμαι τι θα το κανω το πτυχιο που παιρνω. Που θα βρω δουλεια; Συμβαινουν τοσες αλλαγες γυρω μου κι ομως νιωθω πως ολα παραμενουν τα ιδι;. Μεγαλωνω κι ομως παραμενω παιδι. Δε νιωθω ετοιμη. Γι αυτο την ηθελα τη στηριξη. Αντιθετως βομβαρδιζομαι. Καθημερινα, με νεα πραγμαρα, νεα αγχη. Φοβαμαι. Ειμαι τρομοκρατημενη βασικα.
   Περασαν 4 ετη εκτοτε κι ομως βλεπω τον ιδιο κυκλο. Με αλλαγε; στους κομπαρσους και στους τοπους. Φοβαμαι τι ερχεται, ειναι αληθεια. Βλεπω αστραπες, ακουω βροντες, συννεφια και καπου στο βαθος θυελλες. Κι ουτε ενα καταφυγιο τριγυρω. Ουτε ενα υποστεγο. Στ αληθεια φοβαμαι, σου μιλαει το αλκοολ κι αποψε.
   Θελω να ζω μοναχα στην παρανοια. Σ ενα μεθυσι μεσα, να παγωνω να μη νιωθω. Κι αργοτερα -που θα ματωνω- να γλυφω τις πληγες για να περναει ο χρονος ωσοτου επελθει ο θανατος. Ενα μαρτυριο. Γλυκο ή οχι, εγω ποναω.
   Οχι, δε θα πανε ολα καλα, γιατι δεν εχω τη δικια σας τυχη. Οταν γεννηθηκα η μοιρα μου η Τυχη εχασε το δρομο της. Αντ αυτου η ατυχια ηρθε κ με σκεπασε, μην τυχει και κρυολογησω ποτε. Ετσι εγινε.
   Φοβαμαι.


   Θα μου πεις τι ερχεται; Μπορεις;


Κανε μου μια χαρη...


Ελα να παρεις την ψυχη μου...
Ποναω.

Sunday, June 7, 2015

Φυλακή. Εσύ το είπες.

   Κατάθλιψη.
   Μόλις περάσω την πόρτα, αυτό με πιάνει.

Θέλω να φύγω πάλι. Κι όσο φεύγω τόσο περισσότερο κοιτάζω πίσω και βλέπω το χάος.


   Μια ενδοφλέβια θέλω. Παυσίπονη.

Μια μορφίνη.




Friday, June 5, 2015

Όνειρα, αισθήματα & σκέψεις.

   Έχω ξανα γράψει για το οτι τα όνειρα με επηρεάζουν αρκετά. Κάποια απο αυτά μάλιστα είναι ικανά να μου χαλάσουν τη διάθεση μέχρι το απόγευμα ή μέχρι να κάνω κάτι που να με κάνει να ξεχαστώ.
   Είδα και σήμερα ένα απο αυτά. Κάποιος μου έκανε πρόταση γάμου. Αλλά μέσα μου γκρίνιαζα λέει γιατί το δαχτυλίδι δε μου είχε αρέσει καθόλου και φαινόταν να είναι ψεύτικο. Αλλοπρόσαλλα πράγματα. Βέβαια, το άτομο το οποίο είδα να μου κάνει την πρόταση, βασάνισε για λίγο τον εγκάφαλό μου χθες, για τελείως διαφορετικό λόγο. Οπότε σκέφτομαι το πόσο fucked up είναι να δω τέτοιο όνειρο μετά. Θυμάμαι, μάλιστα να προσπαθώ να φανώ χαρούμενη κι ευτυχισμένη όταν τον είδα να γονατίζει και να μου περνάει το δαχτυλίδι. Απάντησα; Μάλλον απάντησα γιατί τον πέρασα για άλλον. Προσπαθούσα! Κι αυτό με έβαλε να σκεφτώ το πόσο άσχημο είναι να προσπαθείς να φανείς ευτυχισμένος. Και πως σίγουρα υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι.  μπορεί να φταίει το οτι δεν κοιτάς μπροστά, αλλά ούτε και αυτό γίνεται πάντα.
   Η ζωή μας είναι χωρισμένη σε στιγμές. Στιγμές χαράς, λύπης, ευτυχίας, μίσους, θυμού και πάει λέγοντας. Και νομίζω πως είναι πολύ λογικό κάποιες στιγμές να δικαιούμαστε να βγάλουμε χολή για κάποιον, να θυμώσουμε ή και να μισήσουμε. Έχω καταπιεστεί ΄τοσο πολύ σε αυτό το θέμα. Να μη φανώ κακιά. Να μην σκεφτώ κακία κι αν το κανω να μην το εκφράσω, μη τυχόν με παρεξηγήσουν. Ξέρεις, τι όμως; έίμαι ανθρώπινο ον, έχω αισθήματα, πληγώνομαι. Θέλω κι εγώ να μισήσω, να θυμώσω, να κρατήσω μούτρα. Πιέστηκα, φυσικά και πιέστηκα. Γι αυτό έφτασα να βλέπω παράξενα όνειρα κι ενίοτε ανομολόγητους εφιάλτες. Μπορεί να μην ξυπνώ φωνάζοντας, μα όταν ξυπνώ, έχω μέσα στο κεφάλι μου φωνές να ψυθιρίζουν. Κι αν έχουν όρεξη μπορεί να μη μου ψυθιρίζουν μόνο. Γι αυτό και θέλω να φύγω. Όπως και σήμερα, είναι το ίδιο.
   Μου είπαν να μην κοιτάζω πίσω. Να βλέπω μπροστά, αλλά και στο τώρα. Μα δε γίνεται αυτό. Έχω φαντάσταματα που θα με κυνηγάνε. Έχω ένα στοιχειωμένο παρελθόν που δυστυχώς θα το κουβαλάω πάνω μου για πάντα. Όσο κι αν θέλω να τα αφήσω πίσω όλα. Να κι ένας λόγος που θέλω να φύγω απο τη Θεσσαλονίκη. Κι όχι απλά απο αυτή την πόλη, αλλά κι απο την Ελλάδα γενικότερα. Δε θέλω να έχω αναμνήσεις. Δεν τις χρειάζομαι. Επειδή όποτε επιστρέφουν, με χαρακώνουν κάπως, κάπου. Και θα τις κουβαλάω, θα τις κουβαλάω...
   Γι αυτόν ακριβώς το λόγο έχω εμμονή με τις αναμνήσεις. Θέλω να δημιουργήσω κάτι τελείως διαφορετικό απο αυτά που έχω βιώσει ως τώρα. Θέλω αργότερα να μην έχω μόνο άσχημες αναμνήσει, όπως τώρα. Εντάξει, θα με πεις ματαιόδοξη, κι ίσως και αχάριστη. Αλλά δεν ξέρεις. Δε μπορείς να καταλάβεις το πόσο μαλλιά-κουβάρια έχει γίνει η ψυχή μου. Και με τι να ασχοληθώ; Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω.Τα έχουμε πει. Οι μέρες πέρασαν, αλλά μιαν άκρη δεν έβγαλα. Ψάχνω νοήματα που ίσως να μην είναι η ώρα τους να βρω.
   Κοιτώ προς τα πίσω, τώρα που τα φοιτητικά μου χρόνια πλησιάζουν αργά προς το τέλος του. Τι βλέπω; 5 χρόνια σχεδόν πεταμένα. Πονάει το κεφάλι μου... Ποτέ δεν το αγάπησα το ΤΕΙ πραγματικά. Με ενοχλούσαν πάντα πολλά πράγματα. Κι έτυχε μετά απο τόσο καιρό να έχω δέσιμο με κάποιους καθηγητές που όμως αύριο που θα σταματήσω να πηγαίνω στο ΤΕΙ, δε θα έχω καμία σημασία γι αυτούς. Τι άλλες γνωριμίες αποκόμισα; Διάφορες, δίχως ουσία. Κάποτε μου είχαν πει "οι σημαντικότερες φιλίες γίνονται στο γυμνάσιο". Πέρασα απο αυτό το στάδιο, δεν είδα φως. Αργότερα άκουσα το ίδιο για το λύκειο. Τζίφος κι εκεί. Και μετά μια φίλη γέλασε και μου είπε "τα καλύτερα έρχονται στη σχολή". Και να που την τελειώνω και δεν τα είδα τα καλύτερα. Ώρες-ώρες ο θάνατος μοιάζει με λύτρωση.
  Αυτή τη φορά δε θα κλείσω με το γνωστό " θα περάσι κι αυτό". Δεν το βλέπω να περνάει, παρα μόνο ο χρόνος μου...


 

 Σπανίως τα όνειρα είναι λυτρωτικά.

Tuesday, June 2, 2015

Το πρό-βλήμα σε όλα (;)

   Έχουμε πει οτι κοιμάμαι πολλές ώρες; Ίσως. Έχουμε πει το λόγο; Όχι μάλλον. Ο ένας προφανής λόγος είναι πως κοιμάμαι αργά οπότε δεν ξεκουράζομαι σύμφωνα με το 10-3 που αναζωογονείται ο εγκέφαλος πλήρως κλπ κλπ. Ο άλλος έιναι classically οι δικοί μου (ναι ναι, πάλι για τη μάνα μου γράφω) που ξυπνάω κι όσο και να χαμογελάω, στο πρώτο δεκάλεπτο που θα τη δω, κάτι θα πει και θα με συγχύσει. Δηλαδή, μιλάμε για ικανότητα. Σήμερα το σπάσαμε το ρεκόρ, διότι δεν πρόλαβαν να περάσουν ούτε 4 λεπτά!! WOW!! οπότε κι εγώ κλείνομαι σαν την έφηβη στο δωμάτιό μου και μετά με τρώνε ΚΑΙ οι τύψεις που δε βγαίνω να τους δω. Ναι, αλλά ΔΕ ΘΕΛΩ! τι να κάνουμε τώρα. Πάει χρόνια αυτή η κολόνια.
   Να σας δώκω μια συμβουλή γενικού περιεχομένου, με αφορμή το σημερινό σκηνικό: Μην γίνεστε ξερόλες! Σπάτε τα νεύρα των γύρω σας. Επίσης, (δεύτερη συμβουλή) μη γκρινιάζετε για τα πάντα με σκοπό να σας λυπηθούν (σχετικό -άσχετο) και να ακούτε και τους άλλους. Α! και σημαντικό! ΜΗΝ κουτσομπολεύετε. Είναι χαμηλού επιπέδου. (πως μου ήρθαν ολα τώρα, ενας θείος ξέρει !)
   Λοιπόν, επιστροφή στο θέμα. Δεν έχω κάποιο πολύ τρανταχτό στόχο αυτή τη στιγμή στη ζωή μου, εννοώντας κάτι που να μπορώ να το κάνω άμεσα (α, ναι, τα γυαλιά μου, αλλά δεν επείγει). Ο μόνος στόχος που έχω είναι να τελειώσω τη σχολή μου μέσω του προγράμματος erasmus. Κομπλέ. Αργεί όμως. Γιατί η καθηγήτρια που το έχει αναλάβει στη σχολή, ασχολείται με οτιδήποτε άλλο πέραν τούτου. Τουλάχιστον όσον αφορά εμένα. Ε, γι' αυτό το λόγο θα προσπαθήσω να το φέρω εις πέρας μόνη μου [γεια σου βρε independent woman!].
   Μόλις ξεμπερδέψω απο αυτό, το επόμενο που θα κάνω είναι να βρω μια δουλίτσα. Τώρα τι δουλίτσα, θα φανεί. Αναμένω να ιαστεί η χέρα μου κιόλας, ώστε να μπορώ να εκτονωθώ στην προπόνηση. Αλλά όπως το κόβω θα πάρει σίγουρα άλλες 2 εβδομάδες. Ας όψεται, τι να κάνω.
   Πάντως, πέρα απο την πλάκα, το να συγκατοικείς με τους γονείς σου αποτελεί μείζον πρόβλημα για την ψυχική σου υγεία. Καταλήγεις είτε να τσακώνεσαι μονίμως για το οποιοδήποτε θέμα ή καταλήγεις το στρατιωτάκι του ναι-σε-όλα-για-να-μην-παω-κόντρα-κι-έρθουμε-σε-ρήξη. Εγώ δε μπορώ να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία σαν τον αδερφό μου. Ανήκω στην πρώτη, οπότε η κεφαλή μου έχει γίνει καζάνι που βράζει. Μεγαλώνω, οκ. Αλλά το ξύλο συνεχίζει να απαγορεύεται. LOL.
   Και θες να κάνεις τόσα πράγματα που νιώθεις οτι κάτι σε τραβάει πίσω. Όχι πως σε κρατάει, αλλά σε τραβάει. Ακόμα χειρότερα. Είναι άσχημο να είσαι σε ένα χώρο και να θες να κοιμάσαι για να ... μην έρθεις σε ρήξη με τα άτομα του χώρου. Είτε είναι οικογένεια είτε απλοί συγκάτοικοι. Είναι κάτι ψυχολογικό που δε σε απελευθερώνει ποτέ και σου απαγορεύει να βρες το κουράγιο να ξεκινήσεις το οτιδήποτε. Κι εδώ έρχεται να κουμπώσει η αναβλητικότητά μου, μαζί με τη θέληση μου να περνάω το χρόνο μου έξω απο δω. Το τελευταίο είναι πολύ φυσιολογικό για την ηλικία μου, αλλά είναι σαν να μην υπάρχει μέτρο επ' ακριβώς. Ομολογουμένως, έχω μείνει "πίσω" σε κάποια πράγματα, τα οποία τα κάνω τώρα και μάλιστα συνειδητοποιώ οτι πάντα μπορώ να τα κάνω. Ελεύθευρη-παντρεμένη, φοιτήτρια- εργαζόμενη, με ή χωρίς παιδιά.  Εγώ ως φοιτήτρια είχα προτιμήσει να στραφώ αλλού απλώς όλο αυτό το χρόνο. Άλλωστε οικονομικά η φάση δεν προχωρούσε. Καθόλου μάλιστα. Ευτυχώς για μένα ο χρόνος που διέθεσα σε εργασία οποιουδήποτε είδους, δεν πήγε χαμένος απο καμια άποψη. Διότι ότι έβαζα στην άκρη, είναι αυτά που μου δίνουν την ελευθερία των κινήσεών μου τώρα.
   Πάντως το οικονομικό δεν είναι το κυρίως πρόβλημα. Είναι η συμπεριφορά των ανθρώπων. Που όσο μεγαλώνω, βλέπω να επαναλαμβάνεται ή και να χειροτερεύει. Τι να κάνεις, δε μπορείς να φτιάξεις τον τέλειο κόσμο, μπορείς όμως να απομακρύνεις απο κοντά σου καθέναν που στο καταστρέφει επίτηδες. Γιατί ας μην ξεχνάμε οτι υπάρχουν και οι χαζούλιδες.
   Το καλό με το οτι τα γράφω είναι πως είτε τα σκέφτομαι διαφορετικά είτε πως βρίσκω λύσεις ή απλώς ηρεμώ. Μεγάλο πράμα η ηρεμία. Δε θα ηρεμήσω ποτέ.

Sunday, May 3, 2015

Δημοσίευση απο τα πρόχειρα (Ιαν/Φεβ 2014)

Θα έρθει η στιγμή, που θα αναρωτηθείς τι έχεις κάνει για σένα. Τι ; Έχεις ιδέα; Ήταν αρκετά ή μήπως όχι; Μήπως θέλεις κάτι παραπάνω πια;

Θυμάμαι τις παλιές μου έγνοιες. Τις πληγές που ένιωθα να έχω μέσα μου και να με καίνε. Διαβάζω τα κείμενα που είχα ετών 17 και πλέον στα 21 όλα έχουν αλλάξει.
Αρκετά πράγματα έχουν μπει στη θέση τους. Πάει η εφηβεία .

Αλλά κάποια άλλα έχουν χαλάσει. Τόσο πολύ που δε θα επανέλθουν ποτέ. Όπως ο αδερφός μου. Και δεν έχει και καμιά σημασία πλέον, αφού δεν επηρεάζουν άλλο τη ζωή μου. Ότι χάλασε, θα μείνει στην άκρη. Χαλασμένο. Αλλοιωμένο.


Κι είναι κι αυτό το όνειρο κάπου εκεί ανάμεσα που με καίει. Αλλά δε στο έχω πει. Φόβος μαζί με λίγη πίκρα. Κι ήταν κάποτε παράξενο. Μα περνά ο καιρός και το ξεχνάς. Γίνεται θολό. Αλλά η θέληση πιο ισχυρή.
Το θυμήθηκα ξαφνικά. Ήταν ακόμα εκεί. Μαζί με την παράξενη αίσθηση που είχα μετά...


Θέλησα να σου μιλήσω κι έτσι γράφω λιγάκι εδώ. Να δω αν θα καταλάβεις λίγο καλύτερα. Δύσκολα πράγματα ζητώ. Αλλά ελπίζω.


Ηθελα να σου μιλήσω. Να σου γράψω. Να σου δώσω κάτι. Ή έστω να στο στείλω. Να σου πω για το όνειρο . Μα θα γελάσεις. Θα με ρωτήσεις τι σημαίνει. Και γω δε θα ξέρω τι να σου πω. Γιατί ο κόσμος των ονείρων είναι ανεξήγητος.

Ίσως να φοβάμαι θα σου πω. Αλλά δεν είναι αυτό. Θα ταν χαζό να στο πω, γι αυτό και θα σωπάσω.


Να μη χαθούμε θέλω. Να ξέρω τι κάνεις.
Να μπορώ να τρέξω σε σένα όταν τρομάξω.


Μα δεν ξέρω αν θα είσαι εκεί.


2015

Τελικά δεν ήσουν ποτέ εδώ . Κι όλα πήγαν στράφι, στ' αλήθεια, στο χρωστάω αυτό, κι ας σε θυμάμαι να χαμογελάς με μια ντροπή για τα όσα σκεφτόσουν να μου κάνεις.

Δε σε συγχωρώ.


"Ή μάθε ή κλείσ' τον απέξω"

Κλείσ' τον απέξω. Γιατί ποτέ δε θα μάθεις και η περιέργεια σκότωσε τη γάτα.

Έτσι (δεν) αλλάζει ο καιρός.

   Πέρασα ύστερα απο 2 χρόνια, από το δρόμο εκείνο που διέσχιζα συνεχώς για να πάω στο σπίτι μιας φίλης, ώστε να παίξουμε playstation (little big planet). Κάθε παρασκευή για κάποιο διάστημα ήταν το "στέκι" μας, η συνήθειά μας. Οι 3 μας.
   Αλλάξαν οι καιροί, καθείς τράβηξε το δρόμο του. Πρώτα η ξανθούλα που μας γύρισε την πλάτη κι έτσι κι εμείς χάσαμε την πρόσβασή μας στο playstation της, κι έπειτα οι δύο μας που τραβήξαμε κουπί για διαφορετική Ιθάκη. Και τώρα, εγώ περνάω ακόμα απο κεί, για να πάω σπίτι μου, στου αδερφού μου ή κάπου αλλού. Αυτό το κάπου αλλού, είναι ένα άλλο σπίτι, με άλλη παρέα και κυρίως άλλη συνοδεία.
   Αλλάζουν οι καιροί... Οι φίλοι χάνονται, μαλώνουν, θυμώνουν, τραβάνε διαφορετική πορεία. Αλλά εγώ τι θέλεις να σου κάνω;


   Διάβασα σε μια σελίδα οτι είναι δυσκολότερο να ξεπεράσεις μια "σπασμένη"-πλέον- φιλία, παρά έναν έρωτα. Να σου πω κάτι; Συμφωνώ πολύ.
   Συμφωνώ για κείνη την ξανθούλα που μου γύρισε την πλάτη άξαφνα . Πάντα αυτή δεν ήταν θα μου πεις; Εξ αρχής, στο συμφέρον... Ούτε τα τυπικά.
   Συμφωνώ και για κείνη τη μελαχρινή, που στο "γιατί;" μου, απάντησε "έτσι".
   Συμφωνώ και για κείνη την καστανή, που μου πήρε οτι είχα, δίχως να το αξίζει...
   Και συμφωνώ, για όλα εκείνα τα άτομα που "μέτρησα" λάθος και θέλησα να έχω στο πλάι μου, ενώ εκείνα 'θέλαν μόνο... να με απογυμνώσουν.

   Οι δρόμοι αλλάζουν φίλε, το ίδιο και οι καιροί.
   Κι ας είναι ο ουρανός εξίσου γαλάζιος, και η χλόη εξίσου πράσινη καθώς παρατηρώ τη φύση επιστρέφοντας στο σπίτι. Ποτέ μου δεν πέτυχα 2 ίδια σύννεφα ή ακριβώς το ίδιο μοτίβο γύρω μου ακολουθώντας την ίδια προδιαγεγραμένη πορεία για το σπίτι. Εκτιμώ στη φύση γύρω απο το σπίτι μου, όμως, το γεγονός οτι παραμένει να έχει ζωηρά χρώματα, και κυρίως, το γεγονός οτι παραμένει φύση, μπροστά στο χάος του μπετόν. Απολαμβάνω τα πρωινά την 12λεπτη διαδρομή για τη στάση ή την 18 διαδρομή για την πλατεία της θέρμης. Βλέπω παντού γκαζόν, χωράφια, δέντρα, τον ουρανό, τον ήλιο και τα σύννεφα. Μα με πειράζει κάθε που χτίζεται ένα νέο οικοδόμημα. Γιατί μου χαλάνε την ησυχία, τα γνώριμα μονοπάτια και πόσο μάλλον το γαλήνιο τοπίο. Αν ήξερα να ζωγραφίζω, σίγουρα θα είχα φτιάξει 10 πίνακες.
   Αλλά είπαμε, η ζωή μεταβάλλεται αέναα, πότε θα το χωνέψω;

   Γιατί, μήπως ήξερα πριν 2 χρόνια που θα ήθελα να είμαι σήμερα; Ή μήπως τώρα ξέρω που θέλω να είμαι του χρόνου;

   Χαόνομαι, γιατί δε βλέπω μια χαραμάδα πουθενά. Σημείο αναφοράς δεν είχα σε φίλο ποτέ, κι αν αυτό έχω ανάγκη πάνω από όλα, αυτό δε βγαίνει με τίποτα.

   Θυμάσαι, άλλωστε τα πόσα σχέδια μου έχουν προτείνει κατα καιρούς "οι φίλοι" μου; Θυμάμαι εκείνους τους δύο που λέγαν να συγκατοικήσουμε, κι όμως μένουν ακόμα στους γονείς τους... Θυμάμαι και τα ταξίδια που μου έταξαν ή τα ραντεβού που έμειναν μετέωρα.

-"Θα τα πούμε".
-"Ναι, να μη χανόμαστε".

   Κι ο κύκλος κλείνει επιτόπου, για να ξανα-ανοίξει αργότερα ένας άλλος, ολόιδιος με αυτόν που μόλις έκλεισε. "Θα τα πούμε". Μα ποτέ δεν τα λέμε...

Monday, April 20, 2015

Sur...prize? !

Όλα καταρρέουν τα τελευταία 2 χρόνια. Τα γνωστά πράγματα που αναρτώ κατα καιρούς. Και τώρα τι έγινε;  Τώρα βλέπω και συνειδητοποιώ τι έχω γύρω μου. Τώρα βλέπω τη ζωή μου και καταλαβαίνω το πόσο άδεια είναι.
Τι έχτισα τόσα χρόνια; Τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνω τα ίδια λάθη ξανά και ξανά και απορώ αν είναι συνήθεια ή βλακεία. Μάλλον κάποιο συνονθύλευμα.

Πώς τα έχω κάνει έτσι;


Μετανιώνω για τη συμπεριφορά μου σε κάποιους ανθρώπους. Είτε κάποιους τους φέρθηκα άσχημα είτε άλλους τους υπερ- εκτίμησα.
Αλλά το 'ξερα;


Γιατί; Γιατί ασχολήθηκα τόσο με τα λάθος άτομα; Γιατί να δίνω συνέχεια; Ακούω πάντα τους άλλους αλλά οι άλλοι δεν ακούν εμένα σχεδόν ποτέ. Είμαι ανοιχτό βιβλίο , οπότε ο οποιοσδήποτε μπορεί να με εκμεταλλευτεί. Όπως θέλει. Σχεδόν όπως θέλει.
Έχω διαβάσει ένα κάρο βιβλία ψυχολογίας, αλλά δεν ξέρω πως μπορώ να σταματήσω να είμαι ... ο μαλάκας της υπόθεσης.
Ναι, να κάνω ότι θέλω, ναι να είμαι ανοιχτή. Αλλά μετά;


Γνώρισα ένα σωρό φοβερά άτομα. Αλλά για διαφορετικούς λόγους, δε γινόταν να κάνω παρέα μαζί τους. Δεν τους κυνήγησα ίσως, δεν ενδιαφέρθηκαν κι αυτοί...


Ξέρεις τι ήθελα πάντα; Μια τρομερή παρέα που να γαμιόμαστε στην πλάκα και στις βλακείες, να δεθούμε, να πάμε ταξίδια, να μοιραζόμαστε στιγμές... Να είναι μες στην παρέα ίσως κάποια ζευγάρια...
Ή να έχω σχέση και να καρα-γουστάρω με την παρέα της σχέσης μου. Ή έστω, με τον κολλητό του φίλου μου. Αλλά που; Αυτά μόνο στις ταινίες, γαμώ.
Δεν ταιριάζω εύκολα με τους ανθρώπους. Κάποιοι με είπαν δύσκολη, άλλοι λένε οτι είμαι "πολύ μπροστά". Ότι και να μαι, δε μπορώ να συμβιβάζομαι άλλο με ηλίθια ατομάκια.
Δε μπορώ όμως να κοινωνικοποιούμαι στο facebook. Έχω ανάγκη να με χρειάζονται, να με αναζητούν. Χρειάζομαι να με θέλουν, να μ' αγαπούν. Πρέπει να σταματήσω να αναρτώ τόσα πράγματα στο g@mo-facebook. Έχω σβήσει ένα σωρό άτομα και πάλι σκέφτομαι να το κατεβάσω. Τι νόημα έχει να κάνω περα-δώθε; Αφού δε μπορώ να κρατήσω μια διαδρομή.

Δε βολεύομαι, αυτό είναι ξεκάθαρο. Έχω μείνει τόσο στάσιμη, που πρέπει να γίνουν οι αλλαγές μαζεμένες. Ένα μπαμ.
Θέλω να πάρω τα βουνά. Αλυσίδες με δένουν και πάλι πίσω. Αυτή τη φορά δεν είναι πρόβλημα τα χρήματα ή ο χρόνος, μα... δεν έχω που να πάω.
Δε θέλω να πάω στο Βόλο.


Δε θέλω καν να μιλήσω με "φίλους" μου. Τι να πούμε; Δεν έχω νέα, γιατί αυτά που τους λέω όχι απλά δεν τα θυμούνται, μα δεν ενδιαφέρονται, δεν ακούν.
Δυο εβδομάδες. Τόσες πέρασαν και δε βρέθηκαν 2 ώρες για καφέ.
Δεν έχουμε τίποτα να πούμε πια, γιατί δεν έχω την όρεξη να ακούω πια.

Δε λέω, καλά περνάω, γιατί έχει ήλιο, γιατί χορεύω ταγκό, κάνω καράτε. Μα, πού είναι ολοι εκείνοι που τους στήριξα; Θέλω να βρίσω , μα δε μου συνάδει. Θα το κάνω, όμως, με ξέρω. Ήδη ο πρώτος τα άκουσε τα καντήλια του. Κι ας μη μου άρμοζε. Αλλά πραγματικά μου ταιριάζει η φράση που λέει πως ένας ήσυχος άνθρωπος όταν τσατίζεται τα γαμ@ει όλα. Μπορεί να γίνω ανεμοστρόβιλος και να ρημάξω πρώτα απο όλα τη δική μου ψυχή.


...........................................................................................................................

Απόψε, όση ώρα συντάσσω αυτό το κείμενο (3 ώρες το παιδεύω κι ας μην του φαίνεται), έκανα μια αναδρομή στο παρελθόν. Κοίταξα διάφορα, μα πιο πολύ σκέφτηκα: άτομα, καταστάσεις. Εντάξει, δεν είναι οτι δεν έχω κάνει τίποτα, απλά ήμουν στραμμένη στη λάθος πλευρά. Κοίταζα το έδαφος, ψάχνοντας το φεγγάρι. Υπομονή δεν είχα ποτέ ούτε και τώρα βέβαια. Δε μπορώ να περιμένω την Τσεχία για να βρω παρέες. Το πρώτο βήμα, όμως , είναι να σταματήσω να σπαταλώ το χρόνο μου σε άτομα που ποτέ δε δίνουν πίσω. Σε άτομα που δεν είναι ούτε στο ελάχιστο κοντά σε μένα.

Δε θα ξεκινήσω απο αύριο. Έχω ήδη ξεκινήσει. Πάω για προπόνηση, στις 6.30 το πρωί. Καλημέρα.



Monday, April 6, 2015

Ύαινες, εφιάλτες, μονοπάτια.

   Παλεύω με τις ύαινες μου γιατί αλλιώς θα με κατασπαράξουν. Και κάθε μέρα πρέπει να θυμάμαι ποια θέλω να είμαι και που θέλω να φτάσω, γιατί ακόμα δεν έχω βρει ποια όντως είμαι.
Και ξοπίσω μου τρέχουν όλα εκείνα τα φαντάσματα που φοβάμαι, που θέλω επιδεικτικά να αποφύγω.

Φοβάμαι.


Τη μοναξιά ίσως πιο πολύ απ' όλα. Αλλά μ αρέσει κιόλας. Τάσεις φυγής; Μπόλικες.
Ξέρεις τι θα ήθελα αυτή τη στιγμή να κάνω; Να πάρω τον εαυτό μου και να γυρίσω την Ελλάδα. Μα κωλώνω και το ξέρω. Είναι όλα αυτα που θα αφήσω πίσω, που τα ζυγίζω ξανά και ξανά λες και θα με ωφελήσουν σε κάτι.

Αγανάκτηση νιώθω.
Και λύπη για τον εαυτό μου. Την κατάντια μου.
Έτσι ήθελα να είμαι νομίζεις;


..........................................................................................................

Είναι κι αυτή η πανσέληνος που με καίει.


.........................................................................................................

Θέλω να πάρω τον εαυτό μου και να με βγάλω για φαγητό. Έπειτα για ποτό και να χορεύουμε όλο το βράδυ. Εγώ κι εκείνος, μόνοι μας.
Κρύβω έναν άνδρα μέσα μου, μόνο που ακόμα είναι αγοράκι και πρέπει να μεγαλώσει κι άλλο.


..........................................................................................................

Στο λέω και σε απειλώ, θα φύγω κάποια στιγμή. Όπως τότε που σηκώθηκα κι ετοίμασα τη βαλίτσα μου. Έτσι. Με μια βαλίτσα στο χέρι. Απρόσμενα πράγματα, απροσδόκητα. Δε με πιστεύεις;

Δεν πειράζει, θα σε πονέσει πιο πολύ όταν με δεις να φεύγω.
Εσένα κι όλους όσους δεν ήταν εκεί που θα έπρεπε.


Έχω συνηθίσει να κάνω θεαματικές εξόδους. Ειδικότης μου.




Απλά να, είναι που δεν έχω αποφασίσει ακόμα που να πάω...

...........................................................................................................


Κι όλο αναρωτιέμαι που θέλω να φτάσω... Τι θέλω να κάνω.

Το βρήκα! Θέλω να αγαπήσω το εγώ μου. Τον τελευταίο καιρό με παραμέλησα. Μήνες τώρα ,δηλαδή. Οφείλω να μου αφιερώσω λίγο χρόνο, δε νομίζεις;


Και μετά, θα βρω και ποιο δρόμο να ακολουθήσω.





Εξαιτίας αυτού απενεργοποίησα για μία ακόμη φορά το λογαριασμό μου στο facebook. Δεν είναι οτι θέλω να βρω κάποιον ή κάποιους. Είναι οτι δεν ξέρω εμένα αρχικά. Κι αυτό το μαραφέτι δε βοηθάει. Χαόνομαι, στενοχωριέμαι.
Θα επιστρέψω. Σύντομα συνήθως. Αλλά δε με απασχολεί αυτή τη φορά. Αληθινά. Αλλάζω ρότα.


Να! Και το σημερινό όνειρο αυτό έλεγε . "Μετακόμιση" .

Θέλω να φύγω, στο είπα;

Λες να την κάνω την τρέλα;

Στιγμές που δε σε έχω - Μαζωνάκης
Αφιερωμένο σε μένα, γιατί με χάνω που και που κι έχει γίνει συνήθεια κι αυτό.


Αποφασισμένα, στο λέω, θα το κάνω. 

Saturday, April 4, 2015

Αφιερωμένο κάπου

   Να σου πω κάτι; Νομίζω οτι δε θέλω να σε ξαναδω μπροστά μου ποτέ. Και ποτέ δε θέλω να έχω νέα σου, γιατί αυτό το πράγμα μεταξύ μας κατάντησε μια ανοιχτή μάχη κι εγώ κουράστηκα να πολεμάω για τον εαυτό μου. Πάντα ήταν ο εγωισμός σου μπροστά κι εγώ για άμυνα, βγάζω τον δικό μου. Ήθελες μόνο να μου χαλάς την ευτυχία. Και το καταλαβαίνω τώρα. Τόσους μήνες μετά.
Όχι, δε μπορούμε να είμαστε φίλοι. Τι δεν καταλαβαίνεις; Και η ηλίθια τελικά είμαι εγώ. Που θέλησα να σε προστατεύσω αντί να σου ξύσω και να πατήσω στις πληγές σου. Αλλά, είχες πληγές; Αλίμονο. Πληγές έχουν όσοι νιώθουν. Εσύ; @ρχίδια . Που ούτε αυτά δεν έχεις.


   Ξέρεις, είμαι στη φάση που νιώθω μίσος. Καλά το κρύβω, ε; Θέλω να σε βγάλω απο τη ζωή μου, γιατί μου προκαλείς όλα εκείνα τα απαίσια συναισθήματα κτήσης. Κι εγώ δεν είμαι έτσι. Δεν ήθελα να είμαι έτσι. Αλλά εσύ... εσύ είσαι η κτήση προσωποποιημένη. Να μην κάνω αυτό, να μην κάνω εκείνο. Γιατί; Γιατί έτσι γούσταρες.


   Γ@μημένε.

   Σε μισώ για όσα με ανάγκασες πλαγίως και μη, να χάσω. Για όσα άξιζα να έχω, αλλά δεν μπήκες καν στον κόπο να σκεφτείς να μου δώσεις. Σε μισώ για όλα εκείνα που κάνεις επίτηδες για να πονέσω. Σε μισώ που έχεις αυτό το αδιάφορο ύφος, σαν να δε συνέβη ποτέ τίποτα, σαν να είμαστε φιλαράκια απο το στρατό.

   Ε άντε και γαμήσου.

   Δε θέλω να ξέρω τι κάνεις, αν είσαι καλά. Και ξες γιατί; Γιατί με ανάγκασες. Ξέρω τι κρύβεις πίσω απο το χαμογελαστό προσωπείο. Είσαι ένας μεγάλος μ@λ@κ@ς. Ούτε οι φίλοι σου δεν ξέρουν την έλειψη επιπέδου σου. Αυτό που με κάνεις αυτή τη στιγμή να πράττω. Να πέφτω επίπεδο. Αλλά θέλω τόσο πολύ να σε βρίσω, να τσακωθούμε, να χτυπηθούμε. Στα χρωστάω όλα. Όλα. Για όσα άσχημα πέρασα μαζί σου.
   Και μη μου ξαναπεις "να κρατήσεις τα καλά". Γιατί τα καλά τα έχεις κάνει θρύψαλα, καιρό τώρα.

   Πονάω γαμώ το.
   Μισώ κι εμένα μαζί. Για τις επιλογές μου, για την υπομονή μου και για το πόσες ευκαιρίες σου έδωσα. Κι εδώ είναι που φταίω.
   Μα θα το βρεις μπροστά σου, δεν ανησυχώ. Όλα θα σου έρθουν. Μόνο που δε θα είμαι εκεί για να το επιβεβαιώσω. Ευτυχώς. Ή δυστυχώς.


   Και τώρα, χάσου.